SŁOWO ŻYCIA Listopad 2015 «Aby wszyscy stanowili jedno» (J 17, 21) Komentarz O. Fabio Ciardi OMI

To ostatnia, pełna troski modlitwa, którą Jezus kieruje do Ojca. Wie, że prosi o to, co najbardziej leży Mu na sercu, ponieważ Bóg stworzył ludzkość jako swoją rodzinę, z którą pragnie dzielić każde dobro, samo swoje boskie życie.

O czym marzą rodzice dla swoich dzieci, jeśli nie o tym, aby się kochały, pomagały sobie, by żyły ze sobą w jedności?

I co jest dla nich największą przykrością, jeśli nie to, że widzą jak dalece dzieli je zazdrość, interesy ekonomiczne, że przestają ze sobą rozmawiać?

Również Bóg przez całą wieczność myślał o swojej rodzinie – o dzieciach zjednoczonych z Nim i pomiędzy sobą w komunii miłości.

Dramatyczna opowieść o początkach mówi nam o grzechu i stopniowym podziale rodziny ludzkiej: czytamy w Księdze Rodzaju jak mężczyzna oskarża kobietę, Kain zabija swego brata, Lamek chlubi się swą przesadną zemstą, wieża Babel wywołuje nieporozumienia i rozproszenie ludów…

Wydaje się, że plan Boga nie powiódł się. On jednak nie daje za wygraną i wytrwale dąży do zjednoczenia swojej rodziny.

Historia zaczyna się od Noego, od wyboru Abrahama, od narodzin ludu wybranego i rozwija się dalej aż do momentu, gdy Bóg wysyła na ziemię swego Syna, powierzając Mu wielką misję:

zgromadzenia zagubionych owiec w jedną owczarnię, obalenia murów podziału i nieprzyjaźni pomiędzy narodami, by stworzyć jeden nowy lud (por. Ef 2,14-16).

Bóg nie przestaje marzyć o jedności, dlatego Jezus prosi Go o nią jak o największy dar, o który błaga dla nas wszystkich: Proszę Cię, Ojcze,

«Aby wszyscy stanowili jedno» (J 17, 21)

Każda rodzina nosi znamię rodziców. Tak samo rodzina stworzona przez Boga.

Bóg jest Miłością nie tylko dlatego, że kocha swoje stworzenie, lecz sam jest Miłością we wzajemności daru i komunii każdej z Trzech Boskich Osób.

Stwarzając człowieka, ukształtował go na swój obraz i podobieństwo, uzdolnił ludzi do życia we wzajemnej relacji, aby każdy mógł żyć będąc darem z siebie, aby wszyscy ludzie żyli będąc dla siebie wzajemnie darem.

Całe zdanie modlitwy Jezusa, którym pragniemy żyć w tym miesiącu, mówi bowiem: „aby wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno”.

Wzór naszej jedności – to jedność nie mniejsza niż ta istniejąca między Ojcem a Jezusem. Wydaje się nam niemożliwa do realizacji, bo jest tak głęboka.

Jest jednak możliwa, dzięki owemu jak, oznaczającemu także ponieważ: możemy być zjednoczeni tak jak są zjednoczeni Ojciec z Synem, właśnie dlatego, ponieważ Oni włączają nas w swą własną jedność, czynią nam z niej dar.

«Aby wszyscy stanowili jedno» (J 17, 21)

To właśnie jest dzieło Jezusa: uczynić ze wszystkich jedno, tak jak On jest jedno z Ojcem, uczynić ich jedną rodziną, jednym ludem. Dlatego stał się jednym z nas, wziął na siebie nasze podziały i nasze grzechy przybijając je do krzyża.

On sam wskazał drogę, którą miał przejść, aby przynieść nam jedność: „Gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 32).

Jak proroczo zapowiedział najwyższy kapłan “miał umrzeć (...) po to, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno” (J 11, 52).

W tajemnicy swojej śmierci i zmartwychwstania zjednoczył wszystko w Sobie (por. Ef 1,10), na nowo stworzył jedność zniszczoną przez grzech, odbudował rodzinę wokół Ojca i uczynił nas znów wzajemnie dla siebie braćmi i siostrami.

Jezus spełnił swoją misję. Pozostaje nasza część, nasz udział, nasze „tak” w odpowiedzi na Jego modlitwę:

«Aby wszyscy stanowili jedno» (J 17, 21)

Jaki jest nasz wkład w wypełnienie tej modlitwy?

Przede wszystkim musimy uczynić ją naszą. Możemy użyczyć warg i serca Jezusowi, by nadal kierował te słowa do Ojca i każdego dnia z ufnością powtarzał swoją modlitwę. Jedność jest darem z Wysoka, o który trzeba prosić z wiarą, nigdy się nie zniechęcając.

Poza tym jedność winna pozostawać zawsze szczytem naszych myśli i pragnień. Jeśli to jest marzenie Boga, pragniemy, aby ono było również naszym marzeniem.

Przed każdą decyzją, każdym wyborem, każdym działaniem, możemy się pytać: czy służy to budowaniu jedności, czy tak jest lepiej w perspektywie jedności?

I wreszcie powinniśmy kierować się tam, gdzie najbardziej brakuje jedności i wziąć to na siebie, jak uczynił Jezus. Być może jest sprzeczka w rodzinie lub pomiędzy znanymi nam osobami, istnieją napięcia w dzielnicy, niezgoda w środowisku pracy, w parafii, między Kościołami.

Nie uciekać więc przed konfliktami i nieporozumieniami, nie być na nie obojętnym, lecz wnosić tam miłość, poczynając od uważnego słuchania drugiego, współdzielenia cierpienia płynącego z tej rany.

Przede wszystkim jednak żyć w jedności z tymi, którzy gotowi są realizować ideał Jezusa i Jego modlitwę, nie przykładając zbytniej wagi do tego, co nas różni, do różnic idei, być bardziej zadowolonym z mniejszej doskonałości w jedności, niż z większej doskonałości w „nie-jedności”.

Umieć przyjmować z radością różnice, co więcej: traktować je jako bogactwo w jedności, która nigdy nie jest umniejszaniem ani uniformizmem.

Taka postawa może niekiedy wiązać się z "przybijaniem nas do krzyża", ale to jest właśnie droga, którą wybrał Jezus, aby odbudować jedność rodziny ludzkiej, droga, którą także my pragniemy przebyć razem z Nim.

Tekst: O. Fabio Ciardi OMI Grafika: Anna Lollo we współpracy z ks. Placido D’Omina (Sycylia - Włochy) * * * Ten komentarz do Słów życia jest tłumaczony na 96 języków i dialektów, dociera do kilku milionów ludzi na całym świecie za pośrednictwem druku, radia, telewizji i Internetu - więcej informacji na Plik PPS jest tłumaczony na wiele języków i dostępny na stronie «Aby wszyscy stanowili jedno» (J 17, 21)