Na pokaz slajdów

Podstawowe prawa dziecka Kategorie praw dziecka osobiste, umożliwiające rozwój dziecka. Są to: prawo do życia, prawo do tożsamości, prawo do wychowania w rodzinie i do kontaktów z nią w przypadku rozłączenia, prawo do adopcji prawo do wyrażania własnych poglądów, prawo do informacji, prawo do rozwoju obejmujące prawo do oświaty, nauki, dostępu do kultury i rozrywki oraz prawo do ochrony przed poniżającym traktowaniem (prawo do nietykalności osobistej); polityczne lub publiczne, dzięki którym dziecko wyraża swoje poglądy i uczestniczy w życiu swojej grupy, społeczności, państwa. Są to prawa: prawo do wyrażania własnych poglądów, swobody wyznania, prawo do uczestniczenia w stowarzyszeniach; socjalne, które są obowiązkami państwa i dorosłych do stworzenia odpowiednich warunków do rozwoju umysłowego i fizycznego dziecka. Są to: prawo do godnych warunków życia i odpowiedniego poziomu życia, prawo do opieki zdrowotnej, prawo do odpoczynku; ekonomiczne, umożliwiające dziecku przygotowywanie się do niezależności materialnej od innych. Najważniejszym jest prawo do nauki; ponadto ochrona prawa pracy podejmowanej, czy to w ramach obowiązku nauki czy wakacyjnego zarobku.

Historia praw dziecka Narodziny praw dziecka Aż do czasów nowożytnych, dzieci uznawano za własność dorosłych i nie posiadały swobody decydowania o istotnych obszarach życia (wykształcenie, zawód). Dopiero oświeceniowa refleksja nad prawami człowieka w ogóle zapoczątkowała refleksję nad miejscem dziecka w społeczeństwie i podjęcie działań na rzecz jego ochrony. Przykładem tego może być brytyjski Children Act z 1908 r., zabraniający zatrudniania małych dzieci w kopalniach, fabrykach i rolnictwie. Ruch obrony praw dziecka stopniowo rósł w siłę. Od przedsięwzięć edukacyjno- filantropijnych, podejmujących starania na rzecz dzieci opuszczonych i wyzyskiwanych, przeszedł do zorganizowanych działań na rzecz zapewnienia ochrony prawnej dzieci przez państwo. Inicjatywy podejmowane na płaszczyźnie międzynarodowej na początku XX w. zaowocowały powołaniem w 1920 r. Międzynarodowego Związku Pomocy Dzieciom (UISE) z siedzibą w Genewie. Początkowo gromadził on fundusze na rzecz pomocy dzieciom – ofiarom wojny, stopniowo podejmując starania w celu międzynarodowego uregulowania prawnego ochrony dzieci. W 1924, dzięki jego staraniom, Zgromadzenie Ogólne Ligi Narodów przyjęło Deklarację Praw Dziecka, zwaną Genewską[. Ochroną dzieci od chwili swego powstania zajmuje się stowarzyszona z Ligą Narodów Międzynarodowa Organizacja Pracy, (p. praca dzieci). Na dalszą ewolucję praw dziecka wpływ miały również nowoczesne koncepcje pedagogiczne, wśród których warto wspomnieć postulaty polskiego pedagoga Janusza Korczaka. W 1920 r. opublikował on pracę "Magna Charta Libertatis", w której za podstawę praw dziecka uznał poszanowanie osoby dziecka. Jego postulat poszanowania dziecka na równi z dorosłym ("Nie ma dziecka, jest człowiek") wyprzedził znacznie swoją epokę.

Prawa dziecka w okresie powojennym Pracę na rzecz promocji praw dziecka po wojnie przejęła Organizacja Narodów Zjednoczonych wraz z utworzoną w 1945 r. agendą UNESCO. Celem UNESCO jest niesienie pomocy dzieciom na całym świecie. W 1946 na wniosek Polski powstał UNICEF, Międzynarodowy Fundusz Narodów Zjednoczonych Doraźnej Pomocy Dzieciom. Po wieloletnich pracach Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło w 1959 r. Deklarację Praw Dziecka. Niestety, z uwagi na charakter prawny nie uzyskała ona mocy obowiązującej. W 1989 w ramach ONZ została uchwalona Konwencja o Prawach Dziecka. W 1996 Rada Europy zainicjowała Konwencję o wykonywaniu praw dzieci która nabrała mocy w 2000.

Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka Dziecięcy Telefon Zaufania Rzecznika Praw Dziecka (800 12 12 12) – telefoniczna linia interwencyjna dla dzieci i młodzieży. Działa całodobowo i bezpłatnie. Jest zarówno telefonem zaufania, jak i pełni rolę telefonu interwencyjnego. Rozpoczęła ona swoją działalność 20 listopada 2008, będąc jednocześnie jednym z pierwszych działań podjętych przez Marka Michalaka po objęciu urzędu Rzecznika Praw Dziecka Zadaniem Dziecięcego Telefonu Zaufania jest ochrona dzieci przed krzywdzeniem w celu zapewnienia im bezpiecznego dzieciństwa. Pedagodzy, psychologowie i prawnicy udzielają niezbędnego wsparcia wszystkim dzwoniącym dzieciom. Przy użyciu numeru interwencyjnego osoby dorosłe mają możliwość zgłaszać problemy dzieci, zaobserwowania rażących zaniedbań względem nich. Najczęściej zgłaszane problemy dotyczą przemocy, problemów emocjonalnych w środowisku rówieśniczym, szkolnym i rodzinnym. Konsultanci zajmują się problemem, monitorują sytuację i przy pomocy różnych instytucji organizują dalszą współpracę i pomoc. Telefon jest czynny od poniedziałku do piątku w godzinach od 8.15 do 20.00. Dzwoniący po godz. 20.00 lub w dni wolne, pozostawiając numer kontaktowy, otrzyma odpowiedź następnego dnia.

Każdy człowiek ma swoje prawa, normy, które go chronią i pozwalają funkcjonować w społeczeństwie, państwie.  Prawa mamy również my - dzieci, młodzież czyli wszyscy, którzy nie ukończyli 18 roku życia. Nie jesteśmy własnością Rodziców.  Jesteśmy młodymi ludźmi, którzy oczekują szacunku i godnego traktowania przez Dorosłych.  Czasami Dorośli nie zdają sobie z tego sprawy lub po prostu zapominają, że my też jesteśmy ludźmi, że czujemy i bardzo łatwo nas jest skrzywdzić, zranić.  Aby uniknąć podobnych sytuacji niezbędna jest znajomość własnych praw, praw dziecka, które pozwolą nam godnie i z szacunkiem żyć. Prawa dziecka Przedstawiamy Wam wybrane prawa dziecka. Czasami Dorośli zapominają o nich lub nie traktują ich poważnie. Warto jest zapoznać się i znać swoje prawa, choćby nawet dlatego żeby przypomnieć o nich Rodzicom, Nauczycielom.  Przecież Świat nie należy tylko do Dorosłych! My dzieci, młodzież też mamy swoje prawa i chcielibyśmy żeby były one respektowane!!! Wszystkie dzieci, młodzież do 18 roku życia mają prawo do: - wypowiedzi własnego zdania w ważnych dla nich sprawach, w których dorośli powinni ich wysłuchać, - szanowania ich godności i prywatności np. respektowania prywatności korespondencji, - życia beż przemocy i poniżania, - ochrony przed złym traktowaniem i krzywdzeniem fizycznym oraz psychicznym, - życia i prawidłowego rozwoju fizycznego, psychicznego i umysłowego, - miłości i wychowania przez oboje rodziców, także gdy rodzice nie mieszkają razem, - nauki, wypoczynku i pełnej opieki medycznej, - aby wszystkie sprawy w sądach i urzędach, dotyczące dzieci, uwzględniały najpierw ich dobro, a potem interesy dorosłych. Prawa dziecka, Wasze prawa do godnego życia powinny być przestrzegane w domu, szkole, na ulicy - wszędzie. Jeżeli są one łamane powinniście się zwrócić do odpowiednich osób - kogoś z rodziny, pedagoga czy lekarza. Jeżeli chcecie pozostać anonimowi to możecie zadzwonić lub napisać do Komitetu Ochrony Praw Dziecka - specjalnej instytucji, która pomaga dzieciom. Co to jest konwencja o prawach dziecka?  Konwencja o prawach dziecka jest międzynarodową umową, która zawiera zbiór praw.  Państwo, które ją podpisze jest zobowiązane do przestrzegania zawartych w niej praw.  Zawiera 41 artykułów zawierających: prawa osobiste, socjalne, polityczne i tzw. Prawa specjalne dotyczące dzieci mniejszości narodowych, sierot, chorych, kalekich itd. Historia legalizacji praw dziecka jest krótka.  1924 rok - pierwszy zapis praw dziecka w Deklaracji Genewskiej.  1989 rok - pierwszy pełny katalog praw zapisany w Konwencji o Prawach Dziecka przygotowanej przez ONZ. 1991 rok - w Polsce zaczęła obowiązywać Konwencja Praw Dziecka.