OPOWIEŚĆ O MOJEJ ULICY OPOWIEŚĆ O MOJEJ ULICY Miejscu zaczarowanym Miejscu zaczarowanym
Brukowana ulica Katedralna na Ostrowie Tumskim jest nieco koślawa i jakby zawstydzona swoim kształtem.O szóstej rano panuje tu absolutna cisza.
Gdy pierwsze promienie słońca zaczynają igrać na skrzących się i niestarych wieżach prastarej katedry, a zapach kawy delikatnie wdziera się w nozdrza, z okien mojego pokoju dostrzegam jedynie kilka postaci– najczęściej w sutannach lub habitach – które przemykają skrzętnie szlakiem wyznaczonym im przez codzienne obowiązki.
Po chwili gasną gazowe latarnie i rozpoczyna się nowy dzień.
I trwa w pomieszaniu do godzin popołudniowych. Kilka godzin później gwar studenckich rozmów miesza się z wielojęzyczną muzyką
Wtedy właśnie flecistka – solistka sprzed rezydencji arcybiskupiej - ustępuje miejsca wprawnemu gitarzyście, który gra głośniej, gdyż posiada sprzęt specjalistyczny - głośniki.
Muzyczne eksperymenty niewiele jednak interesują czarnego kota. W pogodne dni wygrzewa się na słońcu, a w deszczowe wyciąga leniwie tułów pod murami budynków.
O zmierzchu rozpoczyna się codzienny rytuał, jakich niewiele już w Europie: maszerujący ze sprzętem latarnik stwarza zaczarowane punkty świetlne, które przenoszą przechodniów w XIX wiek.
Światła latarni mieszają się z błyskami fleszy, a wszystko razem oferuje przechodniom darmowy teatrzyk cieni: igrając na starych murach budynków, które kryją w sobie wiekowe tajemnice.
Nocą zawiśnie nad nią tkanina rozgwieżdżonego nieba, skrawek płótna van Gogha. Ulica Katedralna wieczorem…
Patrząc oczyma,mogę wskazać na świecie dziesiątki miast piękniejszych od Wrocławia. Patrząc sercem wiem, że nie ma piękniejszego.
A w samym Wrocławiu jest przecież tysiące miejsc cudownych...
Tylko po co szukać daleko?