Polskie dramaty romantyczne na scenie i filmie.

Dramat romantyczny : Współwystępowanie elementów realizmu i fantastyki, tragizmu i komizmu. W dramacie romantycznym ważną rolę pełni kontrast i łączenie sprzeczności (scen kameralnych i monumentalnych, wzniosłości i rubaszności).

„Trędowata” Jest to film, pochodzący z roku 1976. Swoją premierę miał 29 listopada 1976 r. reżyseria: Jerzy Hoffman scenariusz: Stanisław Dygat

Polskie dramaty romantyczne na filmie „Trędowata” „Biały murzyn”

Opis filmu Ordynat Michorowski (Leszek Teleszyński) zakochuje się w guwernantce, Stefanii Rudeckiej (Elżbieta Starostecka). Ogłasza na radzie familijnej, że chce ją poślubić. Mimo protestów uzyskuje zgodę dziadka i babci. Odbywają się zaręczyny. Pewnego dnia Stefcia znajduje bilecik, w którym czyta, że w kręgach arystokracji będzie zawsze traktowana jak trędowata. Załamuje się psychicznie i zapada na ciężką chorobę.

Obsada : Elżbieta Starostecka Hrabina Elzonowska Aleksander Gąssowski Stefania Rudecka Wiesława Kwaśniewska Czesław Wołłejko Wizembergowa Zbigniew Józefowicz Maciej Michorowski Barbara Drapińska Ojciec Stefci Ryszard Ostałowski Rudecka, matka Stefci Lucyna Brusikiewicz Książę Daniecki Maciej Pietrzyk Lucia Mariusz Dmochowski Andrzej Mrożewski Hrabia Barski Jerzy Moes Wizemberg Anna Dymna Irena Malkiewicz Melania Barska Marlena Miarczyńska Księżna Podhorecka, babka Waldemara Piotr Fronczewski Michalina Ćwilecka Janusz Bylczyński Hrabia Trestka Ernestyna Winnicka Gabriela Kownacka Młoda dama Rita Szylinżanka Hanna Stankówna Zygmunt Wiaderny Cezary Harasimowicz Hrabina Ćwilecka Arystokrata Andrzej Piszczatowski Zdzisław Szymborski Leszek Teleszyński Hrabia Morykoni Michorowski Waldemar Józef Para Jadwiga Barańska Hrabia Ćwilecki

„Biały murzyn” Film pochodzi z roku 1939 Reżyseria : Leonard Buczkowski Scenariusz : Tadeusz Mostowicz Premiera : 18 marzec 1939

Obsada: Zygmunt Regro-Regirer Ludwika, żona profesora Sewickiego Tamara Wiszniewska Zygmunt Regro-Regirer Ludwika, żona profesora Sewickiego Zalotnik Janki Wanda Jarszewska Jadwiga, córka hrabiego Lipskiego Leopold Morozowicz Maciejowa, gospodyni Jakuba Maria Bożejewiczówna Barbara Orwid Henryk Modrzewski Kazimierz Gella Janka, asystentka Sikorskiego Lekarz, gość na przyjęciu u profesora Gajowy Jakub, ojciec Antoniego Zofia Wilczyńska Wojciech Ruszkowski Michał Danecki Jerzy Pichelski Rozmówca Janki na balu Julian Krzewiński Antoni Sikorski Sąsiad Lipskich, adorator hrabiny Roman Dereń Aleksander Żabczyński Lekarz w klinice Zygmunt Karski, narzeczony Jadwigi Stanisław Grolicki Helena Zarembina Profesor Zygmunt Sewicki Karolcia, gospodyni Antoniego Józef Węgrzyn Jadwiga Wrońska Hrabia Lipski

Opis : Syn leśniczego Antoni Sikorski odwiedza dom rodziny w majątku hrabiego, który łoży na jego wykształcenie medyczne. Poznaje Jadwigę, córkę hrabiego, którą obdarza uczuciem bez wzajemności. Pewnego dnia w wypadku samochodowym ginie narzeczony Jadwigi, pozostawiając ją w ciąży..

Dramat romantyczny na scenie : Balladyna - Juliusz Słowacki Dziady cz. II - Adam Mickiewicz Dziady cz. III - Adam Mickiewicz Ferdydurke - Witold Gombrowicz Wesele - Stanisław Wyspiański

DZIADY : „Dziady” cz. III stanowią typowy przykład dramatu romantycznego, gdyż łączy w sobie elementy różnych rodzajów literackich. Poza tym „Dziady” nie zachowują zasady trzech jedności (czasu, miejsca i akcji) ani zasady decorum, czyli jednolitości stylistycznej, ponieważ obok siebie współistnieją sceny tragiczne (śmierć Rollisona) z komicznymi („Bal u Senatora”). W dramacie romantycznym niezwykle ważny jest też bohater romantyczny, czyli wybitna jednostka, przechodząca metamorfozę (romantyczny kochanek zmienia się w patriotę, bojownika o sprawy ojczyzny) .

„Dziady” nawiązują do dramatu szekspirowskiego (poprzez obecność świata nadprzyrodzonego), a także do średniowiecznych misteriów i moralitetów. Charakterystyczne dla nich są: podział przestrzeni scenicznej na „stronę prawą” (symbolizującą dobro) i „stronę lewą”, której domeną jest zło, oraz wprowadzenie personifikacji sił dobra (anioły) i zła (diabły), walczących o duszę człowieka. Walka ta to psychomachia.

Balladyna Tytuł tragedii w pięciu aktach, napisanej przez Juliusza Słowackiego w Genewie w 1834 roku, a wydanej w Paryżu w roku 1839 (w epoce romantyzmu). Wykonana na scenie po raz pierwszy w 1862. Autor poświęcił swój utwór Zygmuntowi Krasińskiemu, "autorowi Irydiona". Balladyna to również imię głównej bohaterki wspomnianego utworu. Utwór Słowackiego to opowieść o żądzy władzy i o dorastaniu do roli zbrodniarza. Nie przypadkiem też imię głównej bohaterki nawiązuje do ballady, w której zazwyczaj pojawiają się motywy fantastyczne i elementy wierzeń ludowych.

TREŚĆ: Cóż, kiedy Skierka i Chochlik podsunęły Kirkorowi pomysł, żeby Balladyna oraz Alina pozbierały maliny. Która ich więcej zbierze zostanie jego żoną. Matka dziewcząt przyklasnęła pomysłowi, więc obie poszły w las, by pozbierać owoców. Alina z zapałem zrywała maliny, szybko zapełniła dzbanek. Zaś Balladyna nie potrafiła go zapełnić, była dość leniwą osobą. Kiedy siostra podeszła do niej, by pochwalić się swoją pracą, Balladyna w przypływie złości, targana nagłym impulsem zabiła siostrę, wbijając jej nóż w serce. Kirkor postanowił pojąć za żonę Balladynę, nie wiedząc o śmierci Aliny, tej z sióstr, która kochała go bardziej.

KONIEC