Vincent van Gogh (1853-1890),

Vincent van Gogh urodził się 30 marca 1853 roku w holenderskiej wiosce Groot Zundert, jako najstarszy syn pastora Theodorusa van Gogha. Vincent miał pięcioro rodzeństwa: Annę, Theo, Elisabeth, Wilhelmien i Cornelisa. W rodzinnym domu spędził pierwsze 16 lat życia, zanim przeniósł się do Hagi, gdzie podjął pracę w galerii marszandów. Tam narodziła się jego miłość do sztuki. W 1873 roku Vincent zostaje przeniesiony do londyńskiej filii galerii. Tam zakochuje się w córce swoich gopodarzy Eugenie Loyer. Jednak ona, będąc już zaręczona odrzuca propozycję małżeństwa ze strony Vincenta.  Van Gogh, po rocznym pobycie w Londynie, wyjeżdża do Paryża. Zawód miłosny doprowadza go do alienacji i załamania, w wyniku czego w 1876 roku traci pracę w galerii. Po tym wydarzeniu podejmuje pracę świeckiego kaznodziei. W latach 1878-80 ponownie pracuje jako kaznodzieja w belgijskim zagłębiu górniczym. Jednak jego zainteresowanie religią stopniowo słabnie, zwiększa się za to fascynacja rysunkiem. Vincent rozdaje wszystko co posiada ubogim rodzinom górniczym i przenosi się do Brukseli, gdzie postanawia zostać artystą. W 1881 roku van Gogh wraca do rodziców w Etten. Tam powstają pierwsze, szerzej znane dzieła jego autorstwa, inspirowane twórczoscią Jeana-Francoisa Milleta (np. Siewca). Jednak te sukcesy przerywa kolejna nieszczęśliwa miłość. Gwałtowne uczucie Vincenta do owdowiałej kuzynki Kee Vos pozostaje nieodwzajemnione. Mimo, że ona zdecydowanie odrzuca jego zaloty, Vincent wyjeżdża za nią do Amsterdamu gdzie znosi dalsze upokorzenia. Później van Gogh zrywa kontakty z ojcem  i dzięki pomocy swego brata Theo  przenosi się do Hagi. W 1882 roku, w życiu Vincenta pojawia się kolejna kobieta - była prostytutka Sien Hoornik, z którą żyje podczas pobytu w Hadze. W tym samym roku powstają pierwsze płótna olejne. W sierpniu 1883 roku van Gogh odchodzi od Sien, opuszcza Hagę i przenosi się do Drenthe w północnej Holandii. Tam, żyjąc w spartańskich warunkach, spędza wiele czasu na spacerach po okolicy, szkicując i malując pejzaże i sceny z życia chłopów (na ile pozwalał mu na to brak pracowni i materiałów malarskich). W tym samym roku przyjeżdża do nowego domu rodziców w Nueuen. Tam mieszka do 1885 r. - roku śmierci jego ojca. Z tego okresu pochodzą takie obrazy jak  Martwa natura z otwartą biblią lub Jedzący kartofle. W listopadzie 1885 Vincent wyjeżdża do Antwerpii, gdzie w 1886 roku wstępuje do Królewskiej Akademii Sztuki. Stan zdrowia artysty jest wtedy bardzo zły. Stwierdzono u niego syfilis, jego dziąsła gniły, a chory żołądek często pozbawiony był pożywienia. Van Gogh szybko rezygnuje z nauki, gdyż jego gwałtowna, zbyt indywidualna technika nie zyskuje uznania na akademii. Rozczarowany porzuca więc studia i przeprowadza się do Paryża, prawdopodobnie nie wiedząc nawet, że nie zdał egzaminów i został zdegradowany do niższej klasy.

W Paryżu mieszka z Theo. Poznaje Emile'a Bernarda, Georgesa Seurata, Paula Signaca i Paula Gauguina. Podziwia obrazy impresjonistów i styka się z wieloma nowymi ideami. Musi minąć wiele czasu zanim ponownie jego twórczość uzyska swój własny niepowtarzalny styl. Najbardziej wyraźna zmiana jaką można zaobserwować w malarstwie Vincenta to zdecydowane rozjaśnienie palety, co najprawdopodobniej dokonało się pod  wpływem impresjonistów. W Paryżu powstaje około 30 autoportretów artysty. Jednak najwybitniejszym jego dziełem z okresu paryskiego są chyba Cztery ścięte słoneczniki. W 1888r. van Gogh przenosi się do Arles w Prowansji, na południu Francji. Tam powstaje wiele jego wspaniałych dzieł, np. Nocna kawiarnia, lub Taras kawiarni w nocy. Vincent chcąc uczynić z Arles centrum artystyczne przekonuje Paula Gauguina aby ten przyłączył się do niego w Arles. Wynajmuje "Żółty Dom", w którym razem malują. Między malarzami dochodzi jednak do konfliktów, pod wpływem których daje o sobie znać ukryta choroba psychiczna van Gogha. 23 grudnia 1888 r. dochodzi do ostrego kryzysu. Vincent odcina sobie częsć ucha i wręcza je miejscowej prostytutce. Następnego dnia zostaje znaleziony bliski śmierci i umieszczony w szpitalu w Arles. Podczas pobytu w szpitalu maluje słynny  Autoportret z zabandażowanym uchem. Od tamtej pory van Gogh jest chronicznie chory. Ataki halucynacji i załamania nerwowe nawiedzają go coraz częściej, i przeplatają się z okresami dobrego samopoczucia i jasności umysłu. Jednak zadziwiająca jest płodność artystyczna malarza, który mimo tragicznego stanu zdrowia,  paradoksalnie tworzy w tamtym okresie chyba najwiekszą ilosć swych najwybitniejszych dzieł. W marcu 1889 r. ludnosć Arles podpisuje petycję domagając się wyjazdu van Gogha z miasta, bądź zamknięcia go w szpitalu. W maju artysta opuszcza Arles i zgłasza się do szpitala psychiatrycznego w St. Remy. Tam stwierdzono u niego epilepsję (chociaż dziś podejrzewa się, że cierpiał raczej na porfirię) i zalecono dłuższą obserwację szpitalną. W tym okresie maluje m.in. Irysy oraz serię obrazów przedstawiających  Cyprysy. Powstaje również jeden z jego najwspanialszych autoportretów. Początek roku 1890 przyniósł Vincentowi lepsze samopoczucie. Opublikowana zostaje również pierwsza pozytywna ocena jego prac, pióra paryskiego krytyka Alberta Auriera. Jednak w marcu przechodzi najostrzejszy jak dotąd kryzys, który wyłącza go z pracy na blisko dwa miesiące. Pod koniec maja Vincent przyjeżdża do Auvers na północy Francji, gdzie opiekę zaofiarował mu  dr Gachet, przyjaciel Camille'a Pissarra, lekarz będący jednoczeąnie mecenasem artystów. Tam powstaje około siedemdziesięciu (!) dzieł van Gogha: m.in. Kościół w Auvers i Pole ze stadem wron, obraz uznawany często za ostatnie dzieło malarza. 27 lipca 1890, w czasie kolejnego załamania nerwowego, nie potrafiąc dłużej znieść ciężkiego brzemienia, Vincent van Gogh próbuje popełnić samobójstwo. Pożycza rewolwer i na polu strzela sobie w brzuch. Próba samobójcza nie powiodła się. Van Gogh umierał przez dwa dni, palac fajkę i upierając się, że nie życzy sobie by go odratowano. Umarł 29 lipca 1890 roku.

Jedzący kartofle, 1885r

Martwa natura z otwartą biblią, 1885r

Czaszka z papierosem, 1886r.,

Most w Clichy, 1887r

Most zwodzony z kobietą z parasolką, 1888r

Nocna kawiarnia, 1888r

Gwieździsta noc nad Rodanem, 1888r

Listonosz Joseph Roulin, 1888r

Dr Gachet Auvers-sur-Oise, czerwiec 1890 olej na płótnie, 68 x 57 cm

Matka artysty Arles, październik 1888 olej na płótnie, 40.5 x 32.5 cm

Autoportret Paryż, wiosna 1887 olej na płótnie, 41 x 33 cm

Autoportret z japońskim drzeworytem Paryż, grudzień 1887 olej na płótnie, 44 x 35 cm

Autoportret z fajką i szklanką Paryż, 1887 olej na płótnie, 61 x 50 cm

Autoportret (dedykowany Gauguinowi) Arles, wrzesień 1888 olej na płótnie, 62 x 52 cm

Autoportret z zabandażowanym uchem Arles, styczeń 1889 olej na płótnie, 60 x 49 cm

Autoportret z zabandażowanym uchem i fajką Arles, styczeń 1889 olej na płótnie, 51 x 45 cm

Pokój Vincenta Arles, październik 1888 olej na płótnie, 72 x 90 cm

Pokój Vincenta Saint-Rémy, wrzesień 1889 olej na płótnie, 56.5 x 74 cm

Żólty dom w Arles Arles, wrzesień 1888 olej na płótnie, 72 x 91.5 cm

Cyprysy (i dwie postacie kobiece) Saint-Rémy, czerwiec 1889

Pole zbóż z cyprysami Saint-Rémy, wrzesień 1889

Pole zbóż pod pochmurnym niebem Auvers-sur-Oise, czerwiec 1890

Pole zbóż z krukami Auvers-sur-Oise, czerwiec 1890 olej na płótnie, 50.5 x 103 cm

Dwa słoneczniki Paryż, sierpień - wrzesień 1887

Cztery słoneczniki Paryż, sierpień - wrzesień 1887

Trzy słoneczniki Arles, sierpień 1888 Czternaście słoneczników Arles, sierpień 1888

Czternaście słoneczników Arles, sierpień 1888 Czternaście słoneczników Arles, styczeń 1889

Dwanaście słoneczników Arles, styczeń 1889

Irysy, 1889r., 71x93cm.

Martwa natura z irysami w wazonie, na żółtym tle Saint-Rémy, maj 1890

Martwa natura z irysami Saint-Rémy, maj 1890

Martwa natura z różami i anemonami w japońskim wazonie Auvers-sur-Oise, czerwiec 1890