Kultura XX w. Subkultury XX w.

Mods Charakteryzowali się pedantycznym sposobem ubioru, nienawiścią do edukacji, zainteresowaniem najnowszymi trendami mody oraz muzyką eksperymentalną. Często nosili bujne włosy – bądź to ścięte na sposób "studencki", bądź też ułożone w ekstrawaganckie fryzury. Lubili szokować pełnym jaskrawych barw, krzykliwym i prowokującym wyglądem. Często kojarzy się ich również z ulicznymi rozbojami oraz tworzeniem gangów. Poruszali się głównie na skuterach i nosili ubrania typowo angielskich marek jak Merc, Fred Perry, Ben Sherman oraz charakterystyczne zielone parki (wojskowe płaszcze z kapturami).

Bikiniarze Cechą odróżniającą ich od reszty społeczeństwa było ekstatyczne umiłowanie muzyki jazzowej i kultury amerykańskiej. Przejawiało się w to w charakterystycznym ubiorze. Szerokiej marynarce (tzw. "na kilowatach"), wąskich spodniach, butach "na słoninie" - gumowej grubej podeszwie, fryzurze (tzw. "plerezie"), piratkach - jaskrawo kolorowych skarpetkach i kolorowym krawacie. Szczególnie upodobaną barwą był kolor czerwony.

Greaser Najbardziej widocznym elementem stylu była fryzura - włosy "ulizane" do tyłu na wosk. Białe lub czarne T-shirty z zawijanymi rękawami, białe podkoszulki bokserki. Konieczne było też posiadanie kurtki motocyklowej, skórzanej w czarnym kolorze i jeansowej kamizelki. Greasers nosili najczęściej spodnie niebieskie, rzadziej w innych kolorach z podwiniętymi nogawkami noszone na zmianę z szeroko nogawkowymi bawełnianymi spodniami roboczymi. Nosili oni także buty motocyklowe, czarne skórzane, kowbojskie lub do koszykówki. Często w użyciu była tzw. bandamka oraz tatuaże

Metalowcy, metale Długie włosy, skórzane kurtki, naszywki z nazwami ulubionych zespołów pomagają w identyfikowaniu się członków tej subkultury. Tak samo jak zmienia się muzyka, tak samo zmieniała się moda heavymetalowa przez ostatnie dekady, od obcisłych jeansowych spodni, motocyklowe buty i czarne t-shirty w późnych latach 70. i wczesnych latach 80 do czarnych skórzanych, spodni wojskowych kamizelek i wygolonych na krótko włosów w latach 90. Jednakże niektórzy fani znajdują przyjemność jedynie w słuchaniu tej muzyki .

Rude boy subkultura młodzieżowa powstała we wczesnych latach 60. XX wieku na Jamaice. Subkultura ta jest mocno powiązana z muzyką ska, rocksteady oraz dancehall, Early Reggay. Subkultura, która ubiera się w garnitury, Brogue i pork pie, często dodatkiem są okulary przyciemniane, harrington, crombie. Rudeboys - jamajscy gangsterzy .

Depesze Początek powstania subkultury datuje się na rok 1985, od koncertu Depeche Mode w Warszawie. Koncert wywołał ogromne wrażenie na fanach co zaowocowało powstaniem licznych fanclubów by przekształcić się w kult grupy i ich członków. Cecha rozpoznawcza był styl ubierania się i wyglądu wzorowany na image członków Depeche Mode. Noszą czarne kurtki, białe jeansowe spodnie, buty na grubej podeszwie, krzyże na szyi, często także emblemat z logozespołu. Dopełnieniem wizerunku są krótko przycięte, nażelowane włosy lub utlenione loki.

Subkultura gotycka Członków tej subkultury cechuje pewien dystans do świata, werbalne uwielbienie śmierci, namiętna czasem i romantyczna postawa życiowa. Bardzo długo wyznacznikiem wyglądu osób z nim związanych była wszechobecna czerń w ubiorze i dodatkach, obecnie mieszana z innymi kolorami . Za typowe stroje gotów można uznać możliwie szykowne ubrania w stylu retro wzorowane na XIX-wiecznej arystokracji, czarne płaszcze i ciemne okulary, jak i niezwykle krzykliwe czarno-kolorowe futurystyczne kreacje graniczące z zagranicznymi stylami techno .

Hipisi Mężczyźni i kobiety nosili długie włosy opadające na plecy, w które często wplątywali kwiaty lub wianki. Mężczyźni zapuszczali brody. Jeżeli klimat na to pozwalał, chodzili boso. Strój miał wyrażać związek z naturą i musiał być funkcjonalny, w jak największym stopniu własnoręcznie wykonany. Niezależnie od okoliczności, wszędzie nosiło się to samo ubranie. Przeważnie w jasnych kolorach. Kolorowe, kwieciste, luźne bluzki z szerokimi rękawami, indiańskie poncza, wytarte jeansy z szerokimi nogawkami –dzwony, barwne spódnice, do tego różne ozdoby z drewna podwieszane na rzemykach. Kolorowe koraliki, paciorki na szyi i przegubach dłoni, dzwonki, pacyfki, apaszki i opaski na włosach. Więcej…

Ideologia hipisów Nadbudową ideologiczną ruchu hippisowskiego był skrajny pacyfizm, co wyrażają hasła Make love, not war (czyń miłość, nie wojnę), Non-violence (bez przemocy) i Peace and love (pokój i miłość). Wszyscy ludzie są braćmi, a świat jest na tyle duży, że starczy na nim miejsca dla każdego (co wiązało się z odrzuceniem wartości własności prywatnej). Mężczyźni nosili długie włosy, co było wyrazem wolności oraz sprzeciwu wobec konieczności odbywania służby wojskowej. Hippis żyje dniem dzisiejszym, żyje każdą chwilą, nie martwi się o to, co będzie jutro, nie nosi zegarka, bo czas dla niego jako taki nie istnieje. Chodzi boso gdyż jest dzieckiem ziemi i nie depcze matki natury, stara się żyć z nią w zgodzie i rozumieć.

Substancje psychoaktywne Psychodeliczny guru hippisów z lat 60., były profesor Harvardu Timothy Leary, wprost zachęcał do używania środków psychodelików jako formy rozszerzenia się umysłu. Hippisi podchwycili jego hasło Turn on, tune in, drop out (włącz się, dostrój, odleć). Zaczęli brać substancje psychoaktywne, głównie psychodeliki jak marihuana, haszysz, LSD oraz grzyby psylocybinowe. Wspólne zażywanie narkotyków stało się popularne podczas spotkań hippisów, nie było jednak zasadą wszechobecną w ich społeczności. Z czasem jednak coraz większą popularnością wśród hippisów zaczeły cieszyć się twarde narkotyki jak heroina i amfetamina.

Muzyka Muzyka stanowiła jedną z podstaw ruchu hippisowskiego. Stanowiła ona silniejsze spoiwo od ideologii. Okres od połowy lat 60. zaznaczył się eksplozją muzyki młodzieżowej, przede wszystkim rockowej, nie akceptowanej przez ogół starszego pokolenia, wychowanego na muzyce poważnej i tanecznej. W tej sytuacji muzyka stała się kolejnym ogniwem integrującym buntującą się młodzież. Około 1967 roku w muzyce rockowej zaznaczył się wpływ psychodelii, szczególnie dobrze oddającej nastroje dzieci-kwiatów. Najważnieszymi wykonawcami z kręgu muzyki Hippisowskiej byli: The Doors, The Animals, The Beatles, Bob Dylan, Van Morrison i Joan Baez.

Hipisi w Polsce Pierwsi hippisi w Polsce pojawili się już w 1967 roku, zaraz po przedrukach artykułów o nowym ruchu z zachodniej prasy w tygodniku "Forum". W Polsce sprzeciw skierowany był przeciwko tyranii ideologicznej. Po 1968 hippisami zaczęła interesować się Milicja Obywatelska, a w prasie zaczęły się ataki propagandowe. Polscy hippisi zakładali komuny, w których żyli wspólnie, mieli wspólne ubrania, dzielili zarobki na utrzymanie, organizowali letnie zloty. Przyjęło się, że każdy nosił przy sobie odpis wiersza Skowyt Allena Ginsberga i odczytywał go przynajmniej raz dziennie.

Rockersi Swój styl oraz nazwę zaczerpnęli z rock and rolla, muzyki społecznie nie akceptowanej w tamtym okresie. Ideologia rockersów charakteryzowała się pogardą wobec wzorów i norm, odrzuceniem pościgu za karierą i chęci stabilizacji, brakiem dążenia do pokonywania społecznej drabiny. Żyli z dnia na dzień. Wyznawali kategorię nieustannej walki, zasadę: silniejszy i bardziej cyniczny zwycięża. Rockersi nosili długie włosy ubierali się niedbale, charakterystyczne cechy ich ubioru to podarte dżinsy i czarne kurtki.

Skinhead Najbardziej charakterystyczną cechą tej grupy są wygolone głowy, lub bardzo krótkie, wygolone blisko skóry włosy. Skinheadzi przejęli od modsów tradycję jeżdżenia skuterami i elegancki sposób ubierania się przy zachowaniu ostrego minimalistycznego szlifu (proste spodnie, polówki, kraciaste koszule, baranie kożuchy oraz płaszcze). Styl był zbliżony do wyglądu angielskiej klasy robotniczej (np. kurtki typu Donkey i „eleganckie” buty robotnicze).

Pracę przygotowała : Emilia Obluska Dziękuję za uwagę 