METODY WYODRĘBNIANIA KOSZTÓW STAŁYCH I ZMIENNYCH

Koszty całkowite przedsiębiorstwa

METODY WYODRĘBNIANIA KOSZTÓW STAŁYCH I ZMIENNYCH Zastosowanie rachunku kosztów zmiennych wymaga wcześniejszego dokonania podziału kosztów na koszty stałe i koszty zmienne. Do najczęściej stosowanych metod podziału kosztów na koszty stałe i koszty zmienne należą: -   metoda analizy księgowej - metody statystyczno – matematyczne (metoda wizualna, wielkości krańcowych, metoda najmniejszych kwadratów).

METODA KSIĘGOWA Księgowa metoda wyodrębniania kosztów – polega na tym, że, kwalifikuje się poszczególne, zarejestrowane pozycje kosztów jako stałe lub zmienne. Kwalifikacja odbywa się na podstawie obserwacji zachowania się kosztów pod wpływem zmian stopnia wykorzystania zdolności produkcyjnych. Wykorzystuje się tu doświadczenie i rozsądny osąd pracowników księgowości którzy kwalifikują poszczególne rodzaje na koszty stałe i koszty zmienne. Koszty zmienne degresywne należy - poprzez dalszą analizę rozłożyć na element stały i zmienny proporcjonalnie (jest to możliwe na podstawie dokumentów źródłowych).

METODA KSIĘGOWA

Wyodrębnianie kosztów stałych i zmiennych metodą wizualną

Wyodrębnianie kosztów stałych i zmiennych metodą wizualną Metoda wizualna polega na narysowaniu linii prostej tak, aby była najlepiej dopasowana do danych wyjściowych, rozpoczynając jej kreślenie z punktu charakteryzującego najwyższy poziom kosztów. Następnie znajdujemy punkt przecięcia linii z osią pionową – wysokość kosztów stałych. Wyliczamy koszty całkowite dla produkcji przynoszącej najwyższe koszty (lub dla produkcji w punkcie, przez który przechodzi nasza linia). Różnica między kosztami całkowitymi a kosztami stałymi dla tej wielkości produkcji oznacza wysokość kosztów zmiennych. Koszt zmienny jednostkowy ustalamy dzieląc koszty zmienne przez rozmiary produkcji odpowiadające przyjętym kosztom całkowitym.

METODA WIELKOŚCI KRAŃCOWYCH Metoda dwóch punktów krańcowych (metoda wielkości krańcowych) polega na wybraniu z szeregów liczbowych dwóch okresów o najniższej i najwyższej wielkości produkcji i odpowiadających im kosztów. Jeśli: koszty zmienne będą stałe na jednostkę, koszty stałe pozostaną nie zmienione, to wzrost kosztów całkowitych będzie spowodowany wyłącznie wzrostem kosztów zmiennych.

METODA WIELKOŚCI KRAŃCOWYCH

METODA WIELKOŚCI KRAŃCOWYCH –UJĘCIE GRAFICZNE

METODA WIELKOŚCI KRAŃCOWYCH W metodzie tej koszty zmienne jednostkowe i całkowite koszty stałe obliczamy następująco: Poziom kosztów stałych ustala się, wykorzystując informacje o krańcowych wielkościach produkcji i odpowiadających im kosztach. gdzie: Kcmax - koszty całkowite najwyższe spośród rozpatrywanych okresów, Kcmin - koszty całkowite najniższe spośród rozpatrywanych okresów, qmax - maksymalna produkcja spośród rozpatrywanych okresów, qmin - minimalna produkcja spośród rozpatrywanych okresów.

METODA WIELKOŚCI KRAŃCOWYCH

METODA WIELKOŚCI KRAŃCOWYCH

METODA ŚREDNICH PODOKRESÓW Aby wyeliminować wpływ na wielkości krańcowe przypadkowych zdarzeń metodę wielkości krańcowych zastępuje się dokładniejszą metodą zwaną metodą średnich podokresów. Polega ona na: uporządkowaniu szeregów liczbowych od najwyższych do najniższych rozmiarów produkcji i podzieleniu go na dwie równe grupy, -  obliczeniu średnich rozmiarów produkcji i kosztów dla tych dwóch grup, -  wykorzystaniu wyżej wymienionych średnich do ustalenia kosztów zmiennych jednostkowych i kosztów stałych postępując identycznie jak w metodzie wielkości krańcowych, z tym że wielkości krańcowe zastępujemy średnimi.

PRZYKŁAD- METODA ŚREDNICH PODOKRESÓW

Metoda regresji liniowej – metoda najmniejszych kwadratów(MNK)  Analiza regresji liniowej jest pozbawiona wad prezentowanych poprzednio metod, Polega ona na jak najlepszym dopasowaniu linii kosztów do wszystkich obserwacji oraz określeniu stopnia dopasowania tej linii do tych obserwacji, Wykorzystujemy do tego metodę najmniejszych kwadratów (MNK) – poszukujemy naszych zmiennych obrazujących wysokość kosztów stałych i jednostkowych kosztów zmiennych, rozwiązując dwa równania z dwiema niewiadomymi: gdzie: n – liczba obserwacji, KS – koszty stałe, x – suma obserwacji wielkości produkcji, KC – suma obserwacji kosztów całkowitych, x2 – suma kwadratów obserwacji wielkości produkcji, kz – jednostkowe koszty zmienne.

Metoda regresji liniowej – metoda najmniejszych kwadratów(MNK)

Metoda regresji liniowej – metoda najmniejszych kwadratów(MNK)

Metoda regresji liniowej – metoda najmniejszych kwadratów(MNK)     Teoretyczny poziom kosztów całkowitych (równanie linii) wynosi:   KC = 78 x X + 4 160