Rodzaje broni wykorzystane podczas I wojny światowej

Broń chemiczna Gazy bojowe po raz pierwszy zastosowano na większą skalę w trakcie I wojny światowej. Pierwsze użycie miało miejsce na froncie zachodnim, kiedy Niemcy w okolicach Neuve Chapelle ostrzelali pozycje Francuzów granatami z gazem łzawiącym. Niemcy, w celu wsparcia piechoty, wystrzelili ok. 3000 szt. artyleryjskich pocisków 105 mm, wypełnionych o-dianizyną (oznaczonych jako Nischrapnell). Atak był zupełnie nieudany, zajmujący ten odcinek frontu Anglicy nie zauważyli nawet obecności tego gazu.

Czołg pływający PZ.Inż. 130 Już w czasie I wojny światowej rozważano nad budową czołgów pływających, jednakże dopiero w 1921 roku powstał pierwszy czołg, mogący poruszać się także po wodzie. Tym pojazdem był brytyjskiej konstrukcji doświadczalny czołg pływający Medium D, który w czasie prób pływania na Tamizie zatonął. Nowe prototypy czołgów pływających powstawały także w innych państwach. Kolejne prototypy czołgów pływających powstawały w ZSRR, w USA, czy Francji. Jednakże przełomem w budowaniu czołgów pływających był lekki czołg pływający skonstruowany w angielskich zakładach Vickers w 1929 roku przez parę konstruktorów, znanych z wcześniejszych konstrukcji tankietek Carden-Loyd, inż. Johna Cardena i kpt. Viviana Loyda. Czołg ten o nazwie Vickers-Carden-Loyd Amphibian Tank szybko stracił zainteresowanie brytyjskiej armii i w 1931 roku zakłady Vickersa uzyskały zgodę na eksport czołgu. Czołg ten, tak jak tankietki Carden-Loyd, wzbudziły powszechne zainteresowanie wielu krajów. Na jego bazie powstawało wiele innych konstrukcji w Czechosłowacji (czołg FIVHE), w ZSRR (czołgi T-37, T-38, T-40), a także w Japonii (SR-I, SR-II, SR-III, A-Igo, B-Rogo). Poza tym zakłady Vickersa produkowały w niewielkich ilościach czołgi pływające na zlecenie Tajlandii, Chin, i innych państw.

Czołg pływający PZ.Inż. 130

Dane taktyczno-techniczne pływającego czołgu rozpoznawczego PZInż. 130 Ciężar: 3,92 t, Załoga: 2 ludzi, Wymiary: długość - 422 cm, szerokość - 208 cm, wysokość - 188 cm, prześwit - 32 cm, Uzbrojenie: (planowane) 1 działko 20 mm lub 1 karabin maszynowy 7,92 montowane w wieży; napęd wieży ręczny, Amunicja: 200 naboi do działka 20 mm, 2500 naboi do km, Przyrządy celownicze i obserwacyjne: 1 celownik optyczny, lunetowy, 1 peryskop obserwacyjny, 1 otwór i 3 szczeliny obserwacyjne, Pancerz: nitowany z płyt walcowanych o grubości: kadłub - przód i boki 8 mm, tył - 8 mm, dno i góra 4 mm, wieża - 8 mm, Napęd: silnik gaźnikowy, 4 - suwowy, rzędowy, 6 - cylindrowy, PZlnź. - 425 średnica cylindra 82 mm, skok tłoka 92 mm, pojemność 3880 cm3 mocy 95KM przy 3600 obr/min, chłodzenie cieczą, Paliwo: benzyna, pojemność zbiorników paliwa ok. 210 I, zużycie ok. 58 - 66 1/100 km podczas jazdy po drodze, Układ napędowy: sprzęgło główne suche wielotarczowe, skrzynia przekładniowa mechaniczna, 4 biegi do przodu 1 do tyłu, skrzynia rozdzielcza, wał przegubowy napędowy, sprzęgła boczne z hamulcami taśmowymi, przekładnie boczne, trzyłopatkowa śruba wodna, ster - ruchoma osłona hydrodynamiczna, Podwozie: kała napędowe z przodu, cztery kała nośne i dwie rolki podtrzymujące górną część gąsienic z każdej strony, i kała napinające z tyłu. Koła nośne zawieszone na wahaczach, resorowane drążkami skrętnymi, zgrupowane w wózki, miały zamontowane poziomo hydrauliczne tłumiki drgań. Gąsienice metalowe jednosworzniowe, drugrzebieniowe, po 76 ogniw na taśmę. Szerokość gąsienicy 260mm, podziałka ok. 100mm, długość oporowa gąsienicy 2100mm, rozstaw środków gąsienic 1800mm. Instalacja elektryczna: jednoprzewodowa 12 V, moc prądnicy 200 W, bateria akumulatorów 90 Ah, Osiągi: moc jednostkowa 24,2KM/r, prędkość maksymalna po drodze 60km/h, prędkość maksymalna pływania 7 - 8km/h, zasięg po drodze 360km, w terenie 220km, nacisk jednostkowy 0,35 kG/cm2, Pokonywane przeszkody: wzniesienia 38, rowy szerokości 180 cm,

Samoloty poczatkowo samoloty byly uzywane wylacznie do celow zwiadowczych, ale zaczely sie one pojawiac u przeciwnika, wiec trzeba bylo uniemozliwic mu w jakis sposob tych obserwacji. Tak powstala idea mysliwca. Pierwszym asem byl Roland Garrosktory jako pierwszy na zachodzie stracil samolot przeciwnika. Od tego momentu w niezwykle szybkim tempie zaczal sie rozwijac przemysl lotniczy. Zaczely powstawac bombowce oraz szturmowce.

Samoloty Koniec pierwszej wojny światowej zastał samolot jako pełnosprawną maszynę. O sporych możliwościach. Duża liczba samolotów pozostałych po działaniach wojennych stała się bezużyteczna, wielu zdemilitaryzowanych pilotów wojskowych, przysłowiowych asów przestworzy nie mogło znaleźć sobie miejsca w cywilu i często odkupywali maszyny wojskowe i występowali w Europie i Stanach na niezliczonych pokazach lotniczych. Dla pilotów był to sposób zarobkowania natomiast dla tysięcy widzów było to często zaszczepieniem bakcyla lotniczego.

Samoloty

Armata piechoty Od innych rodzajów dział armata piechoty wyróżniała się na ogół zwartą budową i krótką lufą, co pociągało za sobą niewielkie rozmiary i masę działa (poniżej tony). Cechy te umożliwiały zmianę stanowiska na małe odległości siłami obsługi, co było istotne przy bezpośrednim wspieraniu posuwającej się piechoty. Normalnie armaty takie miały zazwyczaj ciąg konny, rzadziej motorowy za pomocą ciągnika. Armaty piechoty jako osobny rodzaj dział wyodrębniły się w okresie I wojny światowej, były to wówczas na ogół lekkie działka kaliber 37 mm, z demontowalnymi kołami lawety, przydatne do wojny okopowej. W połowie wojny, Niemcy wprowadzili działa piechoty kaliber 76,2mm, przebudowane ze zdobytych rosyjskich lekkich dział polowych.

Armata piechoty

Broń artyleryjska rodzaj broni palnej, strzelającej pociskami wypełnionymi różnego rodzaju materiałami wybuchowymi (z wyjątkiem pocisków przeciwpancernych zwykłych i podkalibrowych) przeznaczony do niszczenia siły żywej, sprzętu bojowego oraz burzenia urządzeń i umocnień fortyfikacyjnych i obronnych przeciwnika.

Broń artyleryjska

Haubica Haubica wz. 1909 była używana na szeroką skalę przez armię carską podczas I wojny światowej. Po jej zakończeniu była używana przez oddziały walczące w toczącej się na terenie ZSRR wojnie domowej. Znalazła się także na uzbrojeniu armii fińskiej. Haubica wz. 1909/37 miała krótką lufę i była przeznaczona głównie do strzelania torami stromymi, przy kącie podniesienia lufy od +20° do +43°. Amunicja rozdzielnego ładowania, stosowano 6 ładunków miotających różniących się masą. Zamek klinowy o poziomym ruchy klina. Opornik hydrauliczny, powrotnik sprężynowy. Łoże jednoogonowe, na drewnianych kołach. Zawieszenie nieresorowane. Trakcja ośmiokonna. W chwili wybuchy wojny radziecko-niemieckiej haubica wz. 1909/37 była konstrukcja przestarzałą. Przestarzałe zawieszenie uniemożliwiało trakcję mechaniczną, a jednoogonowe łoże powodowało że kąt ostrzału w poziomie był niewielki co utrudniało zwalczanie celów ruchomych ogniem na wprost. Niska była także donośność, mniejsza o 1800 m od donośności pocisków wystrzeliwanych z niemieckiej 10.5 cm le.F.H.16. Do zalet działa należała niewielka masa, solidna konstrukcja i duża skuteczność pocisków kalibru 122 mm. Pomimo dostaw nowoczesnych 122 mm haubic wz. 1938 haubice wz. 1909/37 były używane do końca wojny.

Haubica

Armata 18-funtowa (Royal Ordnance QF 18 pounder) to jedna z dwóch typów armat polowych, używanych przez armię brytyjską w czasie I wojny światowej i w początkowym okresie II wojny światowej. Wraz z podobną armatą 13-funtową weszła do służby w 1904 i służyła na wszystkich frontach I wojny światowej. W okresie międzywojennym została przesunięta do rezerwy, a część egzemplarzy została przerobiona na słynne armaty 25-funtowe. Po wybuchu II wojny światowej pozostałe "osiemnastofuntówki" ponownie weszły do służby jako działa obrony wybrzeża bądź w jednostkach szkoleniowych.

Armata 18-funtowa

Armata przeciwlotnicza 3 calowa Armata przeciwlotnicza 3 calowa (Ordnance, QF, 3-in, 20 cwt) – angielska armata przeciwlotnicza kalibru 76,2 mm. Weszła do służby w roku 1914, pierwsza armata przeciwlotnicza na świecie specjalnie zaprojektowana do tej roli, wcześniejsze konstrukcje były działami polowymi przystosowanymi do strzelania przeciwlotniczego. Od momentu jej wejścia do służby była nieustanie modyfikowana i zmieniana, w 1939 w służbie było przynajmniej osiem różnych wersji tej armaty różniących się od siebie zamkami, lufami czy rodzajem podwozia. W momencie rozpoczęcia II wojny światowej była to już broń przestarzała, jednak wojska angielskie używały jej w czasie kampanii francuskiej, a wiele z tych, które wpadły w ręce niemieckie, weszło do służby Wehrmachtu jako 7,5 cm Flak Vickers (e).

Armata przeciwlotnicza 3 calowa

Moździerz wz. 210/8 D.S. kal. 210 mm włoski moździerz z okresu I wojny światowej 210 mm moździerz wz. 210/8 D.S. został zbudowany w okresie I wojny światowej, przetrwał on w niektórych jednostkach odwodu naczelnego dowództwa armii włoskiej do II wojny światowej. W latach 1939 – 1940 używany był do obrony portów i twierdz.

Moździerz

Nadarmata używane w czasie pierwszej wojny światowej działa o bardzo dużej donośności (ponad 120 km), przeznaczone do ostrzeliwania strategicznie ważnych celów wojskowych. Znane również jako działa ponaddalekonośne. Ze względu na małą celność, długi czas przeładowania i wysoką awaryjność nadarmaty wykazywały bardzo małą przydatność bojową. Nie będąc w stanie zadać poważnych szkód nieprzyjacielowi, posiadały w efekcie przede wszystkim znaczenie propagandowe. Nadarmaty nie zostały zastosowane w drugiej wojnie światowej. Używano wprawdzie armat o kalibrze większym niż nadarmaty, posiadających jednak mniejszą donośność (np. niemiecka 80 cm K (E) Dora)

Nadarmata

źródło Internet