NeuroDevelopmental Treatment Metoda NDT Bobath NeuroDevelopmental Treatment

Rys historyczny Twórcy - Berta i Karel Bobath – lata 40. XXw. Usprawnianie wcześniaków, niemowląt i dzieci najmłodszych – metoda Bobath jako specyficzny sposób postępowania z dzieckiem z zaburzeniami czuciowo-ruchowymi wynikającymi z uszkodzenia OUN Usprawnianie dorosłych z hemiplegią, po udarze, z SM, chorobą Parkinsona

(tzw. Wyrównanie posturalne) CEL wypracowanie umiejętności utrzymywania prawidłowej postawy ciała w różnych pozycjach (tzw. Wyrównanie posturalne) pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie OUN Wypracowanie umiejętności zmiany pozycji w sposób jak najbardziej fizjologiczny jak u zdrowego dziecka

Główne zasady usprawniania według koncepcji NDT-Bobath obejmują : wpływanie na napięcie mięśni obniżanie napięcia wzmożonego i podwyższanie obniżonego hamowanie nieprawidłowych odruchów wyzwalanie ruchów w formie najbardziej jak to jest tylko możliwe zbliżonej do prawidłowych wspomaganie i prowadzenie ruchu z punktów kluczowych, czyli punktów kontroli ruchu, którymi są: głowa, obręcz barkowa , obręcz miedniczna i inne części ciała

nowe torowanie Ułatwianie wzorców opartych na prawidłowych reakcjach nastawczych (regulujących ustawienie głowy w przestrzeni oraz prawidłowe ustawienie głowy względem ciała), równoważnych i obronnych. Wyzwalane ruchy mają początkowo charakter odruchowy (automatyczny), ale nawet nieświadome, wielokrotnie powtarzane stanowią podstawę dla późniejszych prawidłowych ruchów dowolnych. wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach dostosowaniu współpracy grup mięśniowych w celu uzyskania swobodnego ruchu pomoc w gromadzeniu prawidłowych doświadczeń sensomotorycznych, które w normalnym rozwoju dostarczane są do OUN samoistnie

Aktywizowanie dziecka Pełne poczucie bezpieczeństwa Terapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, a nie porusza wybranymi kończynami. Dzięki temu dostarcza odpowiednich doznań czuciowych i ruchowych, a dziecko jest dynamicznie aktywizowane. Każdy ruch jest odpowiednio przygotowywany i połączony z przemieszczaniem ciężaru ciała i środka ciężkości. Aktywizowanie dziecka Pomoc przy wykonywaniu ruchu powinna być taka, aby zapewniała maksymalny i aktywny udział dziecka, a jednocześnie nie wywoływała nieprawidłowych odpowiedzi wynikających ze zbyt dużego wysiłku czy stresu. Pełne poczucie bezpieczeństwa Podczas ćwiczeń dziecko nie powinno płakać, gdyż płacz zmniejsza skuteczność działań terapeutycznych oraz powinno mieć zapewnione pełne poczucie bezpieczeństwa, co warunkuje osiągnięcie współpracy i akceptacji z prowadzącym ćwiczenia.

Indywidualne podejście Rodzaj, tempo i rytm ćwiczeń dobiera się indywidualnie. Daje możliwość uwzględnienia potrzeb psychologicznych dziecka, stopnia jego sprawności, występujących zaburzeń, warunków rodzinnych i środowiskowych. Usprawnianie może być łatwo włączone w ich biologiczny rytm dnia Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie, noszenie dziecka, czy zabawa z nim są odpowiednimi momentami do utrwalania ruchów ćwiczonych przez fizjoterapeutę. Odpowiednio przeszkoleni rodzice i opiekunowie, którzy zrozumieją problemy i trudności występujące u ich dziecka kontynuują ćwiczenia w warunkach domowych. Za szkolenie rodziców odpowiedzialny jest lekarz prowadzący i fizjoterapeuta.

KONIEC