Inaczej określana mianem teorii ekwiwalentnego związku przyczynowego (równowartości przyczyn), Opiera się na założeniu, że skutek stanowi sumę przyczyn, które goi wywołały, wszystkie te przyczyny są jednakowo istotne, Oznacza to, że każda z szeregu przyczyn towarzyszących skutkowi może zostać uznana za tą, która skutek wywoła, To czy dana przyczyna jest konieczna dla skutki ocenia się poprzez przeprowadzenie testu conditio sine qua non
Test ten polega na sprawdzeniu, czy dana przyczyna tą, która skutek wywołała poprzez jej usunięcie, jeśli usunąć jej wystąpienie, a skutek wystąpi, wówczas nie ona spowodowała skutek, jeśli ją usunąć i skutek nie nastąpił wówczas to ona jest przyczyną analizowanego skutku, Teoria ta wywołała wiele uwag krytycznych, zarzucano jej przede wszystkim, że za bardzo „rozszerza” łańcuch kauzalny
Sprawca winien odpowiadać tylko za normalne, typowe, przeciętne, adekwatne następstwa swojego zachowania, a nie za wszystkie, Każdorazowo należy zatem ustalić, czy skutek jest normalnym następstwem przyczyny, jeśli nie jest sprawca n ie będzie ponosił odpowoidzialności
Nie każdy związek przyczynowy pozostaje relewantnym na gruncie prawa karnego, Nie każde zatem sprzężenie przyczynowe jest istotne dla odpowiedzialności karnej
Dla każdej przyczyny istnieją skutki, które są dla niej konieczne (powinny w jej wyniku nastąpić) oraz te, które są dla niej przypadkowe (nie powinny po niej nastąpić), Sprawca odpowiada wyłącznie za konieczne skutki swojego zachowania