Karta dźwiękowa (ang. sound card, audio card) – komputerowa karta roszerzeń, umożliwiająca rejestrację, przetwarzanie i odtwarzanie dźwięku. Poprawnym jest też równie często stosowany termin karta muzyczna. Najbardziej znaną grupą kart dźwiękowych jest seria Sound Blaster firmy Creative Labs.

Z czego jest zbudowana karta dźwiękowa? Generator dźwięku – występował w starszych kartach i był to zazwyczaj generator drgań o zadanej częstotliwości połączony z generatorem obwiedni (amplitudy) oraz generator szumu, służył do sprzętowego generowania dźwięków za pomocą modulacji i łączenia fal oraz szumu, Przetworniki A/C i C/A – umożliwiające rejestrację i odtwarzanie dźwięku (umożliwiające zamianę sposobu reprezentacji sygnału z analogowego na cyfrowy i odwrotnie), Bufor – mała (często tylko kilka kilobajtów) pamięć RAM, używana przez przetworniki A/C i C/A, do których cyfrowy dźwięk jest zapisywany i odczytywany przez procesor główny komputera lub odtwarzany po uprzednim wgraniu tam danych, Mikser dźwięku – służy do łączenia sygnałów dźwięku z różnych źródeł, generatorów dźwięku, przetworników C/A w skrócie PCAA, wejść zewnętrznych, itp., Wzmacniacz sygnałów wyjściowych - służy do wzmacniania sygnału wyjść przeznaczonych dla urządzeń pasywnych (np. wyjście słuchawkowe), Złącza wejściowe i wyjściowe dźwięku, zarówno analogowe i cyfrowe, Interfejs do komputera – służący do komunikacji i wymiany danych z kartą dźwiękową, zazwyczaj ISA, PCI lub USB, Interfejs MIDI – służy do podłączania do komputera cyfrowych instrumentów muzycznych w standardzie MIDI.

Nazwy gniazd i wtyków.

1.Karta dźwiękowa na wejście isa, złącze ISA.

2.Karta dźwiękowa na wejście PCI, złącze PCI.

3.Karta dźwiękowa na wejście usb.

4.Karta dźwiękowa zintegrowana.

Próbkowanie Pojęciem próbkowania (sampling) określa się digitalizację fragmentów dźwiękowych. Decydujący wpływ na jakość nagrania ma rozdzielczość digitalizacji. Starsze karty zapisują dźwięk w trybie 8-bitowym, co pozwala na rozróżnienie 256 różnych poziomów amplitudy sygnału. Z uwagi na fakt, że taki zakres jest zbyt mały, by uzyskać dobrą jakość, nowsze karty pracują już z rozdzielczością 16 bitową. W przypadku nagrań stereofonicznych każdy pojedynczy dźwięk (próbka) jest więc zapisywany na 4 bajtach. Takie rozwiązanie pozwala na rozróżnienie 65536 różnych poziomów amplitudy dla każdego kanału stereo, dzięki czemu generowany dźwięk ma już naturalne brzmienie o jakości hi-fi.

Synteza FM Karty muzyczne nie tylko nagrywają i odtwarzają gotowe dźwięki, lecz również tworzą je samodzielnie za pomocą syntezy FM. FM działają na tej samej zasadzie: za pomocą prostych funkcji matematycznych generują krzywe drgań, które tylko w przybliżeniu imitują działanie oryginalnych instrumentów muzycznych.

MIDI Koncepcja cyfrowego złącza instrumentów muzycznych (MIDI), wprowadzona we wczesnych latach 80., zrewolucjonizowała rynek, przerastając z czasem oczekiwania swych twórców. MIDI pozwala na wymianę informacji i synchronizację sprzętu muzycznego za pomocą standardowych komunikatów, tworząc spójny system sterowania zestawem muzycznym. Komunikaty MIDI mogą być proste (np. włącz dźwięk pianina na 5 sekund), lub złożone (np. zwiększyć napięcie wzmacniacza VCA w generatorze 6, aby dopasować częstotliwość do generatora nr 1).

Synteza WT (wavetable) Z uwagi na sztuczne brzmienie generowanych dźwięków synteza FM nie nadaje się do zastosowań ogólnych, np. realistycznego naśladowania prawdziwych instrumentów. Z tego tez względu używa się techniki syntezy wavetable (WT), znanej też pod nazwą AWM (Advanced Wave Memory). Zasada działania syntezy wavetable jest bardzo prosta. W celu uzyskania na przykład brzmienia gitary chip muzyczny nie generuje sztucznego dźwięku, lecz odtwarza oryginalny dźwięk instrumentu, nagrany wcześniej w studiu.

Jedna z pierwszych kart dźwiękowych o nazwie Music Feature Card Jedna z pierwszych kart dźwiękowych o nazwie Music Feature Card. Karta obsługiwała 8 kanałów, przy czym istniała możliwość pracy dwóch kart jednocześnie, co dawało 16 kanałów. Synteza FM, ale dźwięk generowano przy pomocy 4 fal wzorcowych dawało 16 kanałów. Synteza FM, ale dźwięk generowano przy pomocy 4 fal wzorcowych. Dawało 16 kanałów. Synteza FM, ale dźwięk generowano przy pomocy 4 fal wzorcowych.

Dźwięki Monofonia – sposób zapisu i odtwarzania nagrań dźwiękowych. W systemie monofonicznym stosuje się tylko jeden kanał zapisu dźwięku. Do jego odtworzenia wystarczy jeden głośnik oraz monofoniczny wzmacniacz elektroakustyczny. Dźwięk zapisany w ten sposób nie jest dźwiękiem przestrzennym, w odróżnieniu od dźwięku stereofonicznego. System monofoniczny jest powszechnie stosowany w systemach nagłośnienia przemysłowego, w radiofonii wykorzystującej fale radiowe średnie i krótkie (AM). Był stosowany w telewizji niemal do końca XX w. Ten sposób odtwarzania stosowany jest jeszcze w najtańszych konstrukcjach, tzw. "radiach kuchennych", oraz w krótkofalówkach, CB Radiach. Stereofonia, stereo – elektroakustyczna metoda odbierania, zapisywania, transmitowania i odtwarzania dźwięku, tak aby u słuchającego wywołać wrażenie przestrzennego rozmieszczenia jego źródeł. Zapis dźwięku odbywa się za pomocą co najmniej dwóch niezależnych mikrofonów, osobno dla kanału lewego i prawego, transmisja zaś poprzez dwa oddzielne kanały do dwóch oddzielnych głośników. Rozwinięciem stereofonii jest stereofonia wielokanałowa.

Wykonał : Kamil Grabczyński Zródło: pl.wikipedia.org/wiki/Karta_dźwiękowa www.google.pl http://www.kylo1.ovh.org/work/1.php?a=lisek&b=2&s=l http://www.benchmark.pl/testy_i_recenzje/Dzwiek_z_komputera-675/strona/1306.html Wykonał : Kamil Grabczyński