SAMOTNI Lekcja 4 na 27. kwietnia 2019

„Potem rzekł Pan Bóg: Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam „Potem rzekł Pan Bóg: Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam. Uczynię mu pomoc odpowiednią dla niego” (Ks. Rodzaju 2,18)

„Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam” (Rdz 2,18) „Niedobrze jest człowiekowi, gdy jest sam” (Rdz 2,18). Zostaliśmy stworzeni do życia w towarzystwie. To jest nasz idealny stan. Jednakże, niektórzy ludzie żyją samotnie z powodu okoliczności lub dlatego, że sami tak postanowili. Zbadajmy, co Biblia mówi o towarzystwie i samotności. Towarzystwo Samotność Samotność fizyczna Samotność duchowa Nieplanowana samotność Rozwód Śmierć

TOWARZYSTWO „Lepiej jest dwom niż jednemu, mają bowiem dobrą zapłatę za swój trud” (Koh 4,9) Salomon wyjaśnił, dlaczego powinniśmy dzielić nasze życie z inną osobą w małżeństwie i z Bogiem („sznur potrójny nie tak szybko się zerwie” (Koheleta 4,12)). Jeśli ktoś ma problem, małżonek może mu pomóc. Jeśli jeden jest przygnębiony, drugi może go zachęcić. Razem mogą rozwiązywać sytuacje, których nie mogliby rozwiązać osobno. Nawet na niższych poziomach niż małżeństwo, ludzie potrzebują towarzystwa. Ale samo przebywanie w towarzystwie innych osób, nie oznacza, że ktoś nie może czuć się samotny, wyobcowany i pragnący społeczności.

SAMOTNOŚĆ FIZYCZNA „A mówię tym, którzy nie wstąpili w związki małżeńskie, oraz wdowom: Dobrze zrobią, jeśli pozostaną w tym stanie, w jakim ja jestem” (1 Koryntian 7,8) Czy Paweł zaprzecza radom Boga zawartym w 1 Mojżeszowej 2,18? Paweł, mówiąc o życiu rodzinnym, zaskakuje nas tym zdaniem. Jednak natychmiast wyjaśnia tę ideę: jedynie ci, którzy „zachowują wstrzemięźliwość” (w. 9). To znaczy ci, którym został dany dar braku potrzeby życia w małżeństwie. Z drugiej strony, pojedyncze osoby mogą się skupić dokładniej na pracy misyjnej (w. 32-33). Tak właśnie uczynili Jeremiasz (samotny) i Ezechiel (wdowiec). Życie w samotności nie oznacza bycia całkowicie samemu. Jezus powiedział: „nie jestem sam, bo Ojciec jest ze mną” (Jan 16,32).

SAMOTNOŚĆ DUCHOWA Ta osoba poślubiła niewierzącego. “Bo twoim małżonkiem jest twój Stwórca - jego imię Pan Zastępów - a twoim Odkupicielem Święty Izraelski, zwany Bogiem całej ziemi” (Izajasz 54,5) Osoba jest duchowo samotna, kiedy jego/jej współmałżonek nie dzieli jego/jej wierzeń. On/ona musi wieźć swoje duchowe życie w samotności. On/ona nie może modlić się ze swym współmałżonkiem czy uczęszczać razem z nim/nią do kościoła. Są trzy możliwe przyczyny takiej sytuacji: Ta osoba poślubiła niewierzącego. Ta osoba przyjęła Chrystusa po ślubie. Współmałżonek tej osoby porzucił wiarę. To ważne, by podpierać takie osoby przez okazywanie im miłości i dawanie im całego naszego wsparcia, zarówno osobiście oraz jako zbór.

ROZWÓD „Bo nienawidzę rozwodu - mówi WIEKUISTY, Bóg Israela, i tego, co krzywdę zakrywa swoim płaszczem - mówi WIEKUISTY Zastępów. Dlatego strzeżcie się w waszym duchu oraz się nie sprzeniewierzajcie.” (Malachiasz 2,16 NBG) Rozwód zakłóca pierwotny Boży plan wobec rodziny. Z powodu grzechu, Bóg dopuścił rozbicie małżeństwa w szczególnych okolicznościach (Mateusz 19,8; 5,31-32). Rozwód wyzwala uczucia żałoby, depresji, gniewu i samotności. Biblia zachęca do uczynienia wszystkiego, co możliwe, by uniknąć rozbicia, szukając rozwiązania przez miłość, przebaczenie i odnowienie (Ozeasz 3,1- 3; 1 Koryntian 7,10-11; 13,4-7; Galacjan 6,1). Kiedy rozwód jest nieunikniony, zbór musi wspierać, pocieszać i dawać zachętę.

ŚMIERĆ „Sara umarła w Kiriat-Arba, czyli w Hebronie, w ziemi kanaanejskiej. Tam też przyszedł Abraham, aby odbyć żałobę po Sarze i opłakiwać ją” (I Mojż. 23,2) Od czasu, gdy Adam i Ewa zgrzeszyli aż do czasu Drugiego Przyjścia Jezusa, śmierć jest przeznaczeniem nas wszystkich. Śmierć prowadzi do nieuniknionej rozłąki, pozostawiając żyjącego małżonka w całkowitej samotności. Czas może wyleczyć ranę, ale puste miejsce pozostaje. Bóg dał nam nadzieję, że znów spotkamy się z naszymi ukochanymi i że będziemy żyć z nimi na Nowej Ziemi, gdzie nie będzie już śmierci (1 Tes.4,16-17; Obj.21,4).

„Niezależnie od naszej sytuacji, jeżeli jesteśmy wykonawcami Jego słowa, mamy Przewodnika, który wskaże nam drogę; niezależnie od tego, jak bardzo jesteśmy zagubieni, mamy pewnego Doradcę; niezależnie od tego, jaki jest nasz smutek, żałoba czy samotność, mamy współczującego Przyjaciela.” E.G.W. (Śladami Wielkiego Lekarza, r. 18, s. 248)

„Pan zawsze troszczy się o to, aby udzielać, gdy jest to najbardziej potrzebne, nowych i świeżych błogosławieństw: siły w czasach słabości; pomocy w czasach zagrożenia; przyjaciół w czasach samotności; wsparcia, Bożego i ludzkiego, w czasach smutku. Wracamy do domu. Ten, kto nas tak bardzo umiłował, że umarł dla nas, przygotował dla nas również miasto. Nowa Jerozolima jest naszym miejscem spoczynku, a w mieście Bożym nie ma smutku, nawet płaczu. Nie będzie narzekania z powodu rozbitych nadziei i cierpienia.” E.G.W. (Córki Boga, r. 21, s. 224)