Adam Mickiewicz Adam Bryk II A Życie i Twórczość

Adam Mickiewicz urodził się 1798 w Zaosiu lub Nowogródku. Zmarł 1855 w Konstantynopolu. Był synem Mikołaja Mickiewicza herbu Poraj oraz Barbary z Majewskich. Miał dwóch braci: Aleksandra i Franciszka.

W roku 1807 zaczął uczęszczać do Dominikańskiej Szkoły Powiatowej w Nowogródku którą ukończył w roku W roku 1812 w jego życiu miały miejsce dwa wydarzenia: śmierć jego ojca i przejście armii Napoleona przez jego miasto, co wiązało się z nadzieją odzyskania niepodległości.

W roku 1815 wyjechał do Wilna w celu studiowania nauk humanistycznych na Cesarskim Uniwersytecie Wileńskim. Trudna sytuacja materialna po śmierci ojca zmusiła go do podjęcia nauki na uniwersyteckim Seminarium Nauczycielskim co gwarantowało zatrudnienie. Szkołę ukończył w 1819 roku ze stopniem magistra.

W roku 1817 wraz z Tomaszem Zanem i przyjaciółmi założył Towarzystwo Filomatyczne, które z czasem przekształciło się w spiskową organizację Narodowo- Polityczną. Okres końca lat 20 XIX w. był dla niego okresem wielkiej niespełnionej miłości do Maryli Wereszczakówny z Tuhanowic. Skutkiem tego było powstanie Wierszy „Do M…” i „Do Przyjaciół”.

1819 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel w Kownie. Napisał tam rozprawę za którą otrzymał tytuł magistra filozofii. W 1823 roku został aresztowany i uwięziony w klasztorze Bazylianów w Wilnie. Następnie zesłany w głąb Rosji na posadę nauczyciela za udział w tajnych młodzieżowych organizacjach.

Z Drezna wyjechał do Paryża gdzie osiadł na ponad 20 lat, pisał artykuły i pisma publicystyczne. w 1834 ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci: 2 córki i 4 synów. Jego prawnukiem był dziennikarz francuski Jerzy Górecki.

W latach był profesorem literatury łacińskiej w szwajcarskiej Lozannie, po czym w 1840 objął katedrę języków słowiańskich. Ze względu na pozycję społeczną i aktywność w polskich środowiskach patriotycznych uznaje się go powszechnie za czołowego reprezentanta tak zwanej Wielkiej Emigracji.

W roku 1841 związał się z reprezentantem nurtu polskiego mesjanizmu – Andrzejem Towiańskim i został jego głównym propagatorem oraz przywódcą Koła Sprawy Bożej. W roku 1844 władze francuskie zawiesiły go w czynnościach profesora z powodu politycznej wymowy wykładów. Wychwalał on Napoleona i propagował towianizm. W jednym ze swoich wykładów krytykował on Kościół Katolicki. W 1847 zerwał on układy z Towiańskim.

W roku 1855 w czasie Wiosny Ludów utworzył Legiony Polskie we Włoszech. Po powrocie do Paryża został współzałożycielem i redaktorem pisma Trybuna Ludów, które po interwencji ambasady rosyjskiej w Paryżu zostało zamknięte za względu na głoszenie radykalnych poglądów społecznych. Restauracja Drugiego Cesarstwa Francuskiego prawdopodobnie rozpaliła jego nadzieje na konflikt z autokratyczno-despotyczną Rosją, i ponowne zainteresowanie się Europy sprawą Polski, jego ostatni utwór to Oda na cześć Napoleona III. W 1851 został poddany nadzorowi policyjnemu, od 1852 pracował w Bibliotece Arsenału.

We wrześniu 1855 roku pod koniec swojego życia, po śmierci żony i zostawieniu nieletnich dzieci, wyjechał do Konstantynopola, by tworzyć legiony. Zmarł nagle prawdopodobnie na skutek epidemii cholery, choć pojawiły się sugestie o zatruciu.

Oda do młodości Dziady część II,III,IV Ballady i Romanse Sonety Krymskie Konrad Wallenrod Reduta Ordona Księgi narodu polskiego Księgi pielgrzymstwa polskiego Pan Tadeusz Najwa ż niejsze wed ł ug mnie utwory Adama Mickiewicza

W utworze najważniejsze motywy to motyw młodości i kontrastującej z nią starości, ale i motyw wolności, lotu. Równie ważne jest pojawienie się motywu przyjaźni.

Cztery dramaty, składające się na cykl Dziadów, powstały w różnych okresach twórczości Adama Mickiewicza. Każda część wyróżnia się inną problematyką i stanowi odrębną całość.

Zbiór ballad, wydany w 1822 roku w Wilnie jako część pierwszego tomu Poezji uważany jest za początek rozwoju gatunku ballady w literaturze polskiej oraz za manifest polskiego romantyzmu.

Cykl 18 sonetów stanowiących opis podróży poety na Półwysep Krymski. Wiersze napisane zostały w latach i wydane w Moskwie w 1826 roku razem z Sonetami Odeskimi

Powieść poetycka napisana na zsyłce w Petersburgu między rokiem 1825 a 1828 wydana została w 1828 przez drukarnię Karola Kraya. Oryginał wysłany z Moskwy został ocenzurowany przez Rosjan.

Wiersz powstały w Dreźnie w 1832 jest opisem obrony Warszawy przed Rosjanami podczas powstania listopadowego przez załogę Reduty 54, gdzie dowódcą artylerii był Julian Ordon

Epopeja narodowa z elementami gawędy szlacheckiej powstał w latach w Paryżu. Składa się z dwunastu ksiąg pisanych wierszem trzynastogłoskowym. Na akcję składa się pięć dni z 1811 i dwa dni z roku 1812

KONIEC