PIERWSI PRZYWÓDCY KOŚCIOŁA Lekcja 4 na 28. lipca 2018

„A Słowo Boże rosło i poczet uczniów w Jerozolimie bardzo się pomnażał, także znaczna liczba kapłanów przyjmowała wiarę” (Dzieje Ap. 6,7)

Wzrost pierwotnego Kościoła był nadzwyczajny Wzrost pierwotnego Kościoła był nadzwyczajny. Do kościoła przyłączyły się tysiące osób, nawet niektórzy kapłani. Między braćmi i siostrami pojawiły się jednak pewne problemy. Problemy te musiały zostać podjęte i rozwiązane, zanim spowodują podział. Powołanie diakonów. Dzieje Ap. 6,1-7 Służba Szczepana: Nauczanie i opozycja. Dzieje Ap. 6,8-15 Przemowa i ostrzeżenie. Dzieje Ap. 7,1-53 Wizja i śmierć. Dzieje Ap. 7,54-8,2 Działalność Filipa: Samaria. Dzieje Ap. 8,3-25 „do krańców Ziemi” Dzieje Ap. 8,26-40 Powołanie kompetentnych przywódców rozwiązało te problemy i przyczyniło się do wypełnienia misji Kościoła.

POWOŁANIE DIAKONÓW PROBLEM ROZWIĄZANIE „I podobał się ten wniosek całemu zgromadzeniu, i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, i Filipa, i Prochora, i Nikanora, i Tymona, i Parmena, i Mikołaja, prozelitę z Antiochii” (Dzieje Ap. 6,5) Dzieje Ap. 6,1-7 PROBLEM Wszyscy wierzący w tym przypadku byli Żydami, ale niektórzy z nich pochodzili spoza Judei. Ci „Grecy” skarżyli się na nierówny podział pomocy dla wdów. ROZWIĄZANIE Apostołowie zasugerowali, aby powołać diakonów, którzy „będą usługiwali [diakineō] przy stołach”, podczas gdy oni oddadzą się „posłudze [diakonii] słowa”. Diakoni ci mieliby służyć fizycznym i duchowym potrzebom Kościoła. PREDYSPOZYCJE Diakoni, których miał powołać Kościół, powinni mieć dobre świadectwo, być pełni Ducha Świętego i posiadać mądrość.

NAUCZANIE I OPOZYCJA “A Szczepan, pełen łaski i mocy, czynił cuda i znaki wielkie wśród ludu” (Dzieje Ap. 6,8) Dzieje Ap. 6,8-15 Poza opieką nad Kościołem, Szczepan nauczał również Żydów, którzy nie urodzili się w Judei. W synagodze natrafił na silną opozycję. Przeciwnicy nie mogli odeprzeć jego argumentów (w. 10), więc przekupili fałszywych świadków, aby oskarżyli go przed Sanhedrynem (w. 11) Oskarżyli go o mówienie przeciw Mojżeszowi i świątyni (w. 14). To sugeruje, że Szczepan prawdopodobnie mówił, że Jezus jest Barankiem, który zabiera grzech (co sprawia, że ofiara w świątyni nie jest dłużej potrzebna).

PRZEMOWA I OSTRZEŻENIE (I) Dzieje Ap. 7,1-53 “Ludzie twardego karku i opornych serc i uszu, wy zawsze sprzeciwiacie się Duchowi Świętemu, jak ojcowie wasi, tak i wy!” (Dzieje Ap. 7,51) Szczepan bronił się mówiąc o tym, jak Bóg troszczył się o NASZYCH ojców. Szczepan zaprzestał kazania, ponieważ Sanhedryn odrzucał jego poselstwo. Następnie upomniał ich surowo (w. 51). Oddzielił się od przywódców żydowskich mówiąc o ICH ojcach. Zabili Mesjasza, tak jak ich ojcowie w przeszłości zabili proroków. W ostrzeżeniu Szczepana nie było wezwania do nawrócenia. Przez odrzucenie pracy Szczepana, Sanhedryn przypieczętował przeznaczenie Izraela.

PRZEMOWA I OSTRZEŻENIE (II) Dzieje Ap. 7,1-53 Przemówienie Szczepana przebiega według takiego samego szablonu, jakiego używali dawni prorocy. Porównajmy je z Micheaszem 6. Przymierze Boga z Jego ludem Micheasz 6,1-2 Dzieje Ap. 7,2-8 Potężne działania Boże Micheasz 6,3-5 Dzieje Ap. 7,9-36 Przepisy przymierza i ich naruszenie Micheasz 6,6-12 Dzieje Ap. 7,37-50 Przekleństwo po naruszeniu przymierza Micheasz 6,13-16 Dzieje Ap. 7,51-53

WIZJA I ŚMIERĆ „A on, pełen Ducha Świętego, patrzył uważnie w niebo i ujrzał chwałę Boga i Jezusa stojącego po prawicy Boga” (Dzieje Ap. 7,55) Dzieje Ap. 7,54-8,2 Szczepan zmienił swoje przemówienie z powodu antagonistycznej postawy członków Sanhedrynu. W tym momencie Szczepan otrzymał wizję Jezusa wywyższonego. Zrozumiał, że ci, którzy sądzili go na ziemi będą sądzeni pewnego dnia przed Niebiańskim Sędzią. Ostatnią modlitwę odmówił podczas ukamienowania. Była to modlitwa miłosierdzia za tych, którzy go zabijali. Modlitwa ta odcisnęła swoje piętno na umyśle jednego świadka: Saula z Tarsu.

SAMARIA „Filip przybył do miasta Samarii i głosił im Chrystusa” (Dzieje Ap. 8,5) Dzieje Ap. 8:3-25 Po śmierci Szczepana Saul poprowadził atak na Kościół. Wielu chrześcijan musiało opuścić Jerozolimę, aby uratować swoje życie. Filip udał się do Samarii, wypełniając w ten sposób misję, którą zlecił Jezus (Dzieje Ap. 1,8) Samarytanie przyjęli Pięcioksiąg (pierwszych pięć ksiąg Mojżesza) i spodziewali się Mesjasza, ale ich religia mieszała się z pogaństwem. Kiedy usłyszeli Filipa i zobaczyli cuda, których dokonał, wielu z nich przyjęło Jezusa. Piotra i Jana wysłano, by zobaczyli, co się tam dzieje. Dzięki nim wielu Samarytan otrzymało Ducha Świętego. Stali się członkami Kościoła chrześcijańskiego.

„DO KRAŃCÓW ZIEMI” „Lecz anioł Pana powiedział do Filipa: Wstań i idź na południe, na drogę, która prowadzi z Jerozolimy do Gazy. Jest to droga pustynna” (Dzieje Ap. 8,26) Dzieje Ap. 8:26-40 Filip został powołany od głoszenia kazań tłumom, do głoszenia jednej osobie. Etiopski minister skarbu musiał zrozumieć Ewangelię, aby mógł ją głosić w Afryce. Kościół nie mógł zatrzymać się na Judei czy Samarii. Orędzie o zbawieniu musiało dotrzeć do krańców Ziemi. Filip ochrzcił Etiopczyka i został przeniesiony do Azotów. Głosił kazania wzdłuż całej granicy śródziemnomorskiej aż do Cezarei. Wielu ludzi przyjęło Ewangelię i głosiło ją w odległych krajach.

E.G.W. (Nauki z Góry Błogosławienia, rozdz. 2, str. 36) „Wybrani posłowie Boży byli we wszystkich czasach przedmiotem szyderstwa i prześladowania, wszakże dzięki ich utrapieniom szerzyła się znajomość Boga. Każdy uczeń Chrystusa powinien kroczyć tą samą drogą, pomnażając dzieło i wiedząc, że wróg nie może nic uczynić przeciwko prawdzie, raczej działa na jej korzyść. Bóg chce aby prawda była widoczna, żeby ludzie badali ją i omawiali, chociażby na skutek wystąpień przeciwko niej. Umysły ludzkie muszą doznać wstrząsu; każdy spór i obelga, każdy zamach na wolność sumienia, są w rękach Boga środkami budzenia drzemiących umysłów.”