SURREALIZM Salwador Dali
Salvador Dalí żył w latach 1904-1989 Salvador Dalí żył w latach 1904-1989. Był to hiszpański malarz i grafik, związany z ruchem surrealistycznym. Od 1921 studiował na madryckiej akademii. Około roku 1924 uległ wpływom malarstwa metafizycznego, a także kubizmu i futuryzmu. W 1927 roku namalował pierwsze obrazy o charakterze surrealistycznym: Aparat i ręka oraz Krew jest słodsza od miodu.
Od 1928 r. mieszkał on w Paryżu Od 1928 r. mieszkał on w Paryżu. Opierając się na psychoanalizie stworzył własną koncepcję twórczą (którą nazwał metodą paranoi krytycznej), mającą na celu obiektywizację stanów podświadomości. W okresie tym powstały słynne obrazy Dalego, w których precyzyjnie i naturalistycznie przedstawiał niezwykłe wizje tworzone przez wyobraźnię i niesamowite halucynacje czerpane z podświadomości: Ponure zabawy (1929), Trwałość pamięci (1931), Narodziny płynnych pragnień (1932), Płonąca żyrafa (1935), Kanibalizm jesieni oraz Przeczucie wojny domowej (oba 1936).
Pod wpływem pobytu (1937) we Włoszech zaczął nawiązywać do włoskiego renesansu, co było przyczyną wykluczenia go z ruchu surrealistycznego. W latach 1940-1955 w USA, gdzie obok dzieł w dawnym stylu (Dziecko geopolityczne obserwujące narodziny nowego człowieka 1943) malował obrazy realistyczne.
Potem wrócił do Hiszpanii i uległ wpływom miejscowego baroku (Odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba 1958-1959). Malował eklektyczne obrazy religijne (Kuszenie św. Antoniego 1946, Ostatnia wieczerza 1955). Tematem wielu jego ówczesnych obrazów jest jego żona Gala.
Posługując się tradycyjną techniką w sposób iluzjonistyczny imitował materialność przedmiotów łącząc je w fantastyczny, niespotykany w świecie realnym sposób, przez co uzyskiwał efekt dziwności, niezwykłości i tajemniczości.
Nakręcił 2 filmy surrealistyczne: Pies andaluzyjski (1928) i Złoty wiek (1931). Zajmował się także rzeźbą, architekturą wnętrz i ilustracją książkową (ilustracje do Don Kichota Cervantesa 1946). Napisał m.in. autobiografię La vie secrčte de Salvador Dali (1942) i Dziennik geniusza (1964).
KONIEC