BIOMAGNETYZM – SPOTKANIE WSCHODU Z ZACHODEM Witold Nowikow Gdańsk

1. POLARYZACJA RADIESTEZYJNA – MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ

W elektromagnetyzmie znane jest zjawisko polaryzacji elektrycznej, która polega na przesunięciu ładunków elektrycznych przeciwnych znaków pod wpływem zewnętrznego pola elektrycznego. Przez analogie można też mówić o polaryzacji magnetycznej magnesów stałych. Zjawiska te jako mierzalne przez przyrządy i powtarzalne są obiektywne. W radiestezji, podobnie jak w fizyce, występuje pojęcie polaryzacji elektrycznej i magnetycznej, a dodatkowo także pojęcie polaryzacji elektromagnetycznej, która z kolei w fizyce nie jest znana. Przyrządem służącym do pomiaru polaryzacji w radiestezji jest najczęściej wahadło. Po kierunku jego obrotów radiesteci wnioskują o biegunowości polaryzacji. Zmieniając długość zawieszenia wahadła, wnioskują o rodzaju polaryzacji.

1. POLARYZACJA RADIESTEZYJNA – MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ Mimo identyczności terminów podkładane pod nie treści są w fizyce i radiestezji zupełnie inne. I tak np. radiestezja dopuszcza określenie polaryzacji elektrycznej, magnetycznej i elektromagnetycznej przedmiotu wykonanego z drewna, zaś z punktu widzenia fizyki pomiar taki, ze względu na rodzaj materiału, jest pozbawiony sensu. Powodem jeszcze większych nieporozumień jest polaryzacja człowieka. Podstawowym i chyba jedynym w Polsce źródłem informacji radiestezyjnej jest tu książka H. Ladorskiego „W kręgu radiestezji” [1], a w szczególności zamieszczone w niej rysunki 1 i 2 – „Polaryzacja męska” i „Polaryzacja żeńska”.

1. POLARYZACJA RADIESTEZYJNA – MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ Rysunek 1. POLARYZACJA MĘSKA

1. POLARYZACJA RADIESTEZYJNA – MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ Rysunek 2. POLARYZACJA ŻEŃSKA

1. POLARYZACJA RADIESTEZYJNA – MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ Niestety nie wiemy czy są one wynikiem oryginalnych prac Autora, czy też pochodzenie ich jest inne. W każdym bądź razie, przedstawione na nich dane są odmienne od tych znanych z pomiarów fizycznych. Stwierdzono [2] doświadczalnie, iż prąd stały przepływający wewnątrz organizmów żywych wytwarza potencjały elektryczne na powierzchni ich ciał, zaś rozkład tych potencjałów odzwierciedla strukturę układu nerwowego. Np. u robaków i ryb występuje tylko jedna strefa potencjału dodatniego w okolicy jedynego dużego splotu nerwowego, jakim jest w tych organizmach mózg. U człowieka mamy trzy obszary o dużym ładunku dodatnim : mózg, splot ramienny pomiędzy łopatkami i rozszerzenie lędźwiowe u podstawy rdzenia kręgowego – rysunek 3.

1. POLARYZACJA RADIESTEZYJNA – MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ Rysunek 3. ROZKŁAD POLA PRĄDU STAŁEGO U CZŁOWIEKA

1. POLARYZACJA RADIESTEZYJNA – MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ Z rysunku tego wynika,że prąd elektryczny wpływa do centralnego układu nerwowego. Badania własne [3] wskazują na to, że na powierzchni ciała człowieka mamy do czynienia z charakterystycznym rozkładem potencjałów elektrycznych (rysunek 4), a w konsekwencji z przepływem prądu nie tylko w układzie „pionowym” ale i „poprzecznym”. Są to zjawiska trwałe, identyczne dla obu płci, tzn.,że nie istnieje polaryzacja „męska” i „żeńska”. Zgodnie z prawem Biote'a-Savart'a przepływ prądu powoduje powstawanie pola magnetycznego wokół niego. Oznacza to,że wokół człowieka istnieje wirowe pole magnetyczne o natężeniu „H” zależnym od natężenia prądu „I” oraz odległości „a” od osi człowieka, co przedstawiono na rysunku 5.

1. POLARYZACJA RADIESTEZYJNA – MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ Rysunek 4. ROZKŁAD POTENCJAŁÓW ELEKTRYCZNYCH NA POWIERZCHNI CIAŁA CZŁOWIEKA Rysunek 5. POLE MAGNETYCZNE CZŁOWIEKA

1. POLARYZACJA RADIESTEZYJNA – MIT CZY RZECZYWISTOŚĆ Analiza rysunków: 1 i 2 oraz 3,4 i 5 utwierdza w przekonaniu, że polaryzacja jako zjawisko fizyczne ma niewiele wspólnego ze zjawiskiem polaryzacji występującym w radiestezji. Oznacza to dalej, że używanie przez radiestetów określeń wyjętych z terminologii fizycznej jest po prostu nadużyciem, które może być wykorzystane przez przeciwników radiestezji do jej ośmieszania. W tej sytuacji proponuję zostawić fizykom badania nad polaryzacją elektryczną i magnetyczną, a w radiestezji pozostawić pojęcie jednej tylko polaryzacji – „radiestezyjnej”, której znak określony jest przez ruch wahadła, i która niezależna jest od długości zawieszenia.

2. BIOMAGNETYZM CZŁOWIEKA

Analiza rysunku 5 prowadzi do wniosku, że konsekwencją przepływu prądów stałych w organizmie człowieka jest jego polaryzacja magnetyczna, którą przedstawiono na rysunku 6. Odcień jasny oznacza biegun magnetyczny północny /ujemny/, zaś odcień ciemny oznacza biegun magnetyczny południowy /dodatni/. Polaryzacja magnetyczna człowieka jest identyczna z polaryzacją In – Yang [4] przy założeniu, że : - In tożsame jest z biegunem magnetycznym ujemnym, zaś - Jang tożsame jest z biegunem magnetycznym dodatnim.

2. BIOMAGNETYZM CZŁOWIEKA Rysunek 6. POLARYZACJA CIAŁA LUDZKIEGO A lewa strona / prawa strona B przód / tył C dolna / górna część ciała

2. BIOMAGNETYZM CZŁOWIEKA Teza powyższa zdaje się być uprawniona po analizie tabel 1 i 2, w których zawarte dane przytaczam za [4]. Idąc dalej można skonstruować układy rąk podczas biomagnetoterapii, która tu oznacza wspomaganie naturalnego magnetyzmu człowieka. Przykładowe układy rąk przedstawiono na rysunkach: 7,8,9. Analiza tych rysunków prowadzi do dwóch prostych reguł postępowania podczas biomagnetoterapii: - właściwa pozycja biomagnetoterapeuty to z tyłu lub z lewej strony pacjenta - lewa ręka uspokaja, prawa pobudza.

2. BIOMAGNETYZM CZŁOWIEKA Tabela 1 WŁAŚCIWOŚCI I DZIAŁANIE KOJARZONE Z BIEGUNAMI MAGNETYCZNYMI

2. BIOMAGNETYZM CZŁOWIEKA Tabela 2 WŁAŚCIWOŚCI TERAPEUTYCZNE BIEGUNÓW MAGNESU

2. BIOMAGNETYZM CZŁOWIEKA Rysunek 7. PRZYKŁADOWE UKŁADY RĄK PODCZAS BIOMAGNETOTERAPII

2. BIOMAGNETYZM CZŁOWIEKA Rysunek 8. PRZYKŁADOWE UKŁADY RĄK PODCZAS BIOMAGNETOTERAPII

2. BIOMAGNETYZM CZŁOWIEKA Rysunek 9. PRZYKŁADOWE UKŁADY RĄK PODCZAS BIOMAGNETOTERAPII

2. BIOMAGNETYZM CZŁOWIEKA Wyniki eksperymentalne wskazują, że pole magnetyczne wprowadza znaczne zmiany strukturalne i jego działanie, szczególnie przez dłuższy czas, wywołuje zaburzenia szkodliwe dla organizmu [5], [11]. Z drugiej strony, z danych eksperymentalnych wynika, iż wpływ pola magnetycznego może odgrywać pozytywną rolę w leczeniu stanów zapalnych [9]. Nie jest też wykluczone, że pola magnetyczne zostaną wykorzystane w zwalczaniu chorób nowotworowych i zakaźnych [6], [7], [10]. Powyższe dane nakazują dużą ostrożność w stosowaniu pól magnetycznych w terapii. Postawa taka nie zawsze występuje w środowisku psychotroników, którzy zachłystując się doraźnymi efektami terapeutycznymi nie wahają się posługiwać polami magnetycznymi o indukcji nawet kilkunastu Gs, która to wartość przekracza tysiące razy fluktuacje ziemskiego pola magnetycznego. Niezależnie od rozstrzygnięć medycznych jest to wbrew naturze [9].

2. BIOMAGNETYZM CZŁOWIEKA Jako memento mori powinny tu brzmieć dane doświadczalne : elektryczne ładunki ujemne (w tym „ukochane” przez radiestetów ujemne jony powietrza) oraz dodatni biegun magnetyczny pobudzają metabolizm, wzrost tkanek, szczególnie nowotworowych [7], [2]. Wobec powyższego wracamy do natury – biomagnetoterapii. Pola magnetyczne nie muszą być znaczne dla zapewnienia wysokosprawnych procesów metabolicznych [8]. Wynika stąd, że prowadzone od stuleci obserwacje wpływu pól magnetycznych na organizmy żywe, wbrew pozorom nie są pozbawione sensu i mają uzasadnienie w zjawiskach magnetycznych zachodzących wewnątrz organizmów [11]. Oznacza to „zielone światło” dla biomagnetyzmu. Zalecenia, reguły biomagtetyzmu pozostają często w sprzeczności z zasadami polarity [12], która to odwołuje się, w swych podstawach teoretycznych, do pola elektrycznego człowieka. Jako komentarz w tym „sporze” chciałbym zwrócić uwagę na to, że przyroda nie zaplanowała znacznych zmian pola geomagnetycznego (czyniąc zeń subtelne narzędzie oddziaływania), podczas gdy nawet bardzo znaczne zmiany pola geoelektrycznego człowiek z łatwością toleruje. [10]

3. UWAGI KOŃCOWE

Biomagnetyzm jako zjawisko fizyczne,zdaje się być powszechnym w świecie przyrody ożywionej. Dotyczy więc nie tylko ludzi, ale i świata zwierząt. Więcej, nie ma powodu uważać,że polaryzacja magnetyczna zwierząt jest inna niż człowieka. Oznacza to, że istnieje możliwość wzajemnego oddziaływania w układzie człowiek – zwierzę według identycznych jak dla człowieka reguł. Interesujaca jest tu powszechna w świecie zwierząt pozycja podczas kopulacji : „od tylu”. Jest ona zgodna z zasadami biomagnetyzmu, gdyż utworzone w ten sposób połączenie, w sensie elektrycznym, zgodnie z prawami Kirchoffa, prowadzi do wzajemnego wzmocnienia bioprądów partnerów, a przez to do zwiększenia szans na skuteczną prokreację. Interesująca jest również relacja między biomagnetyzmem a bioenergoterapią. Wydaje się, że są to zjawiska równoległe aczkolwiek różne. Magnetoterapia jest zjawiskiem, w sensie fizycznym, statycznym, zaś bioenergoterapia dynamicznym, bo elektromagnetycznym. Nie ma powodu, aby odmawiać komukolwiek bycia bioenergoterapeutą lub biomagnetyzerem. Otwarta pozostaje jednak kwestia skuteczności oddziaływania, co będzie wyjaśnione w przygotowanym suplemencie dla mojej ogólnej, elektromagnetycznej teorii psychotroniki.

1. Ladorski H., W kręgu radiestezji, K. P. P., Becker R. O., Elektropolis, PAX, Nowikow W., The electrostatics behavior of carpets, Journal of electrostatics, 1982/ Birla G. S., Terapia magnetyczna, Studio Astropsychologii, Wadas R., Biomagnetyzm, PWN, Moskwa W., Magnetyczne własności tkanek i płynów ustrojowych w zdrowiu i chorobie, Zagadnienia biofizyki współczesnej, Ścibor-Rylska T., Tajemnice uorganizowania żywej komórki, PAX, Wadas R., Magnetyzm molekuł biologicznych, Zagadnienia biofizyki współczesnej, Wojtusiak R. I., Geomagnetobiologia, PAN, Presman A. S. Pola elektromagnetyczne a żywa przyroda, PWN, Wojtusiak R. I., Biometeorologia a organizmy ludzi i zwierząt, PWN, Gordon R., Polarity, Przywołana Literatura:

D ZIĘKUJE ZA UWAGĘ