ur. 29 września 1943 w Popowie. Polski polityk i działacz związkowy, z zawodu elektryk.

Jego rodzicami byli Bolesław Wałęsa i Feliksa z domu Kamieńska. W 1961 ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową w Lipnie. W latach 1961– 1967 pracował w jako elektryk oraz konserwator urządzeń elektrycznych w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Łochocinie. Odbywał służbę wojskową w jednostce wojskowej w Koszalinie, którą zakończył ze stopniem kaprala. W 1967 został zatrudniony jako elektryk okrętowy w Stoczni Gdańskiej im. Lenina.

W grudniu 1970 był jednym z przywódców strajku w swoim zakładzie pracy, wchodząc w skład Komitetu Strajkowego. Miesiąc później wszedł w skład rady oddziałowej związku zawodowego metalowców oraz społecznym inspektorem pracy. W 1976 został zwolniony z pracy za publiczną krytykę organizacji związkowych. W 1978 zaangażował się w działalność Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. Był członkiem redakcji "Robotnika Wybrzeża", współpracował z Komitetem Samoobrony Społecznej KOR. W latach 70. był przesłuchiwany i zatrzymywany przez funkcjonariuszy SB.

W sierpniu 1980 roku, począwszy od Wybrzeża, stopniowo w całej Polsce wybuchały protesty robotnicze. Na ich fali założony został Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność”, którego przywódcą został elektryk ze Stoczni Gdańskiej, Lech Wałęsa. Organizacja wkrótce stała się potężnym 10-milionowym ruchem społecznym skierowanym przeciw panującemu ustrojowi i władzom komunistycznym.

W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku w wystąpieniu do narodu generał Wojciech Jaruzelski ogłosił wprowadzenie w całym kraju stanu wojennego. „Solidarność” została zdelegalizowana, jej przywódców internowano, a władzę w kraju przejęła Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego. De facto dokonany został wojskowy zamach stanu. Zakazano wszelkich zgromadzeń, zawieszono naukę w szkołach i na uczelniach, przerwano łączność telefoniczną i wprowadzono godzinę milicyjną. Jednocześnie państwa zachodnie wprowadziły wobec PRL-u sankcje gospodarcze. W grudniu roku 1982 stan wojenny został zawieszony, a ostatecznie zniesiono go 22 lipca 1983 roku.

Okres po stanie wojennym to czas ostatecznej agonii PRL-u. Krajem co jakiś czas wstrząsały fale strajków, w sklepach brakowało podstawowych towarów, a żywność była dostępna jedynie w systemie sprzedaży kartkowej. Wprowadzone zmiany np. powołanie Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego nie przyniosły spodziewanych efektów. Rok 1988 przyniósł kolejne fale strajków, które objęły cały kraj. Widząc swoją bezsilność, władze komunistyczne zdecydowały się na rozmowę z opozycją. Jej efektem było rozpoczęcie obrad Okrągłego Stołu, które do prowadziły do demontażu Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

Jedną z ostatnich ofiar systemu komunistycznego w Polsce był ksiądz Jerzy Popiełuszko. Ten związany z solidarnością kapelan został w październiku 1984 roku uprowadzony i zamordowany funkcjonariuszy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Jego pogrzeb przekształcił się w ogromną manifestację społeczną. W 1997 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny księdza Jerzego Popiełuszki.

W 1978 roku głową Kościoła katolickiego wybrany został Polak – kardynał Karol Wojtyła. Był to duży cios dla władz PRL-u, dla wielu Polaków natomiast wybór ten stanowił nadzieję na rychłe odzyskanie prawdziwej niepodległości.

Koniec Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej nastąpił w 1989 roku. Wtedy to, po blisko 50 latach sprawowania władzy, w obliczu narastającego kryzysu polscy komuniści wraz z opozycją przystąpili do rozmów Okrągłego Stołu. Po ich zakończeniu w Polsce rozpoczął się proces dekomunizacji. Przebiegał on wyjątkowo spokojnie, obeszło się bez ofiar i przemocy. W ślad za rodzącą się polską demokracją rozpoczęły się także przemiany ustrojowe w innych państwach bloku wschodniego.

Rozmowy przy Okrągłym Stole, prowadzone przez władze PRL-u, przedstawicieli opozycji, a także Kościoła, trwały od 6 lutego do 5 kwietnia 1989 roku. Obradowano w Warszawie, w Pałacu Namiestnikowskim. Łącznie w rozmowach brały udział aż 452 osoby. Ustalono wtedy m. in. że przywrócony będzie 100-miejscowy senat, urząd prezydenta, oraz że zostaną dokonane zmiany w prawie o stowarzyszeniach, pozwalające na legalizację NSZZ „Solidarność”. Władza zgodziła się również na dostęp opozycji do mediów. Okrągły Stół przyniósł także umowę w sprawie mających się odbyć wyborów parlamentarnych.

Po zakończeniu obrad Okrągłego Stołu rozpoczęły się intensywne przygotowania do wyborów, których datę wyznaczono na 4 czerwca. Dziś określa się je mianem częściowo wolnych, gdyż rozkład miejsc w parlamencie został ustalony jeszcze przed wyborami przy stole negocjacyjnym. 65% miejsc w nowym parlamencie otrzymać miało PZPR oraz organizacje z nią współpracujące, a 35% zarezerwowano dla opozycji. Jednakże ku zaskoczeniu władz opozycja, występująca jako Komitet Obywatelski, odniosła w wyborach zdecydowane zwycięstwo. Zdobyła wszystkie zarezerwowane dla niej mandaty w sejmie oraz 99 mandatów w 100-osobowym senacie. W wyborach całkowitą porażkę poniosła tak zwana Lista Krajowa, z której startowali kandydaci władz. W tej sytuacji nastąpił kryzys konstytucyjny, uniemożliwiający konstytuowanie się sejmu. Zarządzona została druga, uzupełniająca tura wyborów. Jednakże ze strony opozycji zaczęły coraz częściej dochodzić głosy o potrzebie podziału władzy. Ostatecznie ustalono, że premierem zostanie wywodzący się z „Solidarności” Tadeusz Mazowiecki, a prezydentem Generał Wojciech Jaruzelski. Epoka PRL-u zakończyła się 29 grudnia 1989 roku. Tego dnia Sejm przegłosował ustawę o zmianie konstytucji, a nazwę zmieniono na Rzeczpospolita Polska; jej godłem ponownie został orzeł w koronie.

W kolejnych miesiącach 1989 roku i w latach następnych następował powolny rozpad instytucji i organizacji związanych z poprzednim systemem władzy. Kulminacją zmian było rozwiązanie w styczniu 1990 roku PZPR-u. Na jej miejsce powstała nowa partia – Socjaldemokracja Rzeczypospolitej Polskiej. Przekształcenia dotknęły także obóz dawnej „Solidarności”. Jej dawne struktury rozpadły się na wiele mniejszych odłamów. Jako najważniejsze można wymienić Unię Demokratyczną i Kongres Liberalno-Demokratyczny, które ostatecznie połączyły siły, tworząc Unię Wolności. Na polskiej scenie politycznej tamtych lat pojawiło się też wiele innych mniejszych lub większych partii politycznych.

Pierwszym prezydentem po wyborach 4 czerwca 1989 roku został generał Wojciech Jaruzelski, wybrany jeszcze przez Zgromadzenie Narodowe, czyli obie połączone izby parlamentu. Jednak mimo założenia, że jego kadencja będzie trwała 6 lat, już w 1990 roku został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska. W listopadzie 1990 roku odbyły się wybory prezydenckie. Miały one charakter bezpośredni, czyli głowa państwa była wybierana nie przez parlament, a przez ogół społeczeństwa. Wybory wygrał Lech Wałęsa. Podczas zaprzysiężenia insygnia nowemu prezydentowi przekazał Ryszard Kaczorowski, ostatni prezydent RP na uchodźstwie. Kolejne wybory odbyły się w 1995 roku. Tym razem Lech Wałęsa przegrał w drugiej turze z Aleksandrem Kwaśniewskim, który w 2000 roku został wybrany na drugą i ostatnią kadencję prezydencką

W roku 1992 z inicjatywy prezydenta Lecha Wałęsy uchwalona została konstytucja mała. Miała ona zastąpić nieaktualną już ustawę zasadniczą, napisaną jeszcze w czasach PRL-u Uchylała ona przepisy konstytucji z 1952 roku. Ostatecznie znosiła system socjalistyczny oraz regulowała kwestie formującej się na nowo gospodarki rynkowej. Podkreślała znaczenie organów władzy państwowej, jakimi są parlament, rząd i prezydent oraz niezawisłe sądy. Projekt nowej konstytucji został uchwalony przez sejm 2 kwietnia 1997 roku. Konstytucja została potwierdzona przez referendum 25 maja 1997 roku.

Dziękujemy za przeczytanie naszej prezentacji Polski żaden kryzys Żadna siła nie powstrzyma