„Wesele” – fantastycznie i symbolicznie Akt II i III

Od chochoła… do chochoła. Przywołany trzykrotnie na koniec I aktu Otwiera część fantastyczną dramatu Tworzy ramę kompozycyjną

Wezwanie chochoła POETA Zaprośże tego chochoła; tam za oknem skrył się w sad. PAN MŁODY Cha cha cha — cha cha cha, przyjdź, chochole, na Wesele, zapraszam cię ja, pan młody, wraz na gody do gospody! Dla nas samych dość za wiele; na Wesele! PANNA MŁODA Cha, cha, cha! Skoro północ zacznie bić, do nas tu na izbę przydź. PAN MŁODY Sprowadź jeszcze, kogo chcesz, ciesz się z nami, ciesz Godami!

S. Wyspiański Chochoły, 1898-99

Chochoły – symbolika obrazu Nocny, tajemniczy miejski pejzaż plant krakowskich Wyspiański uczynił sceną prezentacji mitu cyklicznej śmierci i odradzania się natury. symbol chochoła – krzewu różanego owiniętego na zimę słomą Pod powłoką słomy ukryte jest uśpione chwilowo życie, które odrodzi się wiosną. Zimowy sen natury był przez Wyspiańskiego rozumiany także jako romantyczna metafora snu narodu w niewoli, kończącego się przebudzeniem.

Isia - Chochoł Północ bije na zegarze w izbie. GOSPODYNI Ocy ci sie przymykają, ślipki ci sie mruzom. CHOCHOŁ Kto mnie wołał, czego chciał — zebrałem się, w com ta miał: jestem, jestem na Wesele, przyjedzie tu gości wiele, żeby ino wicher wiał. co kto w swoich widzi snach: czy to grzech, czy to śmiech, czy to kapcan [biedak], czy to pan, na Wesele przyjdzie w tan. CHOCHOŁ Tatusiowi powiadaj, że tu gości będzie miał, jako chciał, jako chciał. ISIA A ty mi się przepadaj, śmieciu jakiś, chochole, huś ha, na pole! Tatusiowi powiadaj… Huś ha, na pole, głupi śmieciu, chochole!

Marysia - Widmo SCENA 4 WOJTEK W głowie mi sie zamrocyło, inom ku muzyce wszed, Wizjai tak mi sie uwidziło, ze łazom koło nos cienie… MARYSIA Czarno figura po ścienie ze światła — o, patrzajże sie, widzis, jak po wszyćkim goni — ? SCENA 5 WIDMO Miałem ci być poślubiony, moja ślubna ty. MARYSIA Bywałeś mój narzeczony, przyrzekałeś mi. Mróz jakisi od wos wionie, zimnem ubiór dmie.

Koncepcja miłości MARYSIA Ka ty mieszkasz, kaś ty jest? Jechałeś do obcych miest, czekałam cie długo, długo i nie doczekałam sie. Kaś ty jest, kajś ty jest, gdzie ty mieszkasz, gdzie? WIDMO Łzy mnie palą, łzy mnie pieką, licho bierz grób mój; otom jest, otom twój; czy pamiętasz jeszcze dzień, jak nas gruszy cienił cień, tu w tym sadzie, na zieleni, śród połednia, śród promieni, przy mnie stałaś: w dłoni dłoń — ?

Adam Mickiewicz Ballady i romanse Romantyczność Methinks, I see… Where? — In my mind's eyes. Shakespeare Słuchaj dzieweczko! — Ona nie słucha. — To dzień biały! to miasteczko! Przy tobie nie ma żywego ducha, Co tam wkoło siebie chwytasz? Kogo wołasz, z kim się witasz? — „Tyżeś to w nocy? to ty Jasieńku! Ach! i po śmierci kocha!

Zimnem dołu wieje strój, ty nie mój, ty nie mój! WIDMO Przytul mnie do twoich chust, przytul mnie do piersi, rąk… MARYSIA Nie chytaj sie moich wstąg, taki wieje trupi ciąg. Kochaj…! Precz, nie sięgaj lic. Nie broń mi się — nic to, nic… Zimnem dołu wieje strój, ty nie mój, ty nie mój!

Marysia i Wojtek MARYSIA Uchyliłam drzwi i stamtąd powiała jakaś zawieja — to nic — WOJTEK A to znów czerwoność do lic przyszła — Z twojego patrzenia; przytul mnie, Wojtecku, do siebie, wole ciebie, wole ciebie. nuci „Pójdze, Maryś, po niewoli na mój jeden zagon roli”.

Biograficznie, anegdotycznie Panna Młoda - Jadwiga Gospodyni – Hanusia Trzecia siostra, Marysia, to była dziwna dziewczyna. Piękna, najładniejsza może ze wszystkich trzech, malowana nieraz przez najznakomitszych malarzy, miała w sobie coś zgaszonego, jakąś melancholię. Snuło się istotnie koło niej jakieś fatum śmierci: pierwszy jej narzeczony, malarz de Laveaux, zmarł gdzieś na suchoty na obczyźnie (on to jest owym Widmem w akcie drugim); Wojtuś, młody chłop, za którego wyszła potem, również zmarł na suchoty po roku małżeństwa. […] Ten «trupi ciąg» snujący się koło jej postaci przedziwnie umiał Wyspiański wydobyć w paru scenach drugiego aktu.

Stanisław Ludwik de Laveaux urodził się w 1868 w Polsce jako syn ziemian Lucjana de Laveaux i Stefanii z Borkowskich. Wywodząca się z Francji rodzina de Laveaux osiadła w Polsce w XVIII wieku.