Biblia

Wygnanie z Raju Do niewiasty powiedział: "Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą". Do mężczyzny zaś [Bóg] rzekł: „Przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia. W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie, póki nie wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz!"

Pokusa szatańska Wąż był najbardziej przebiegły spośród zwierząt, które były w raju. Skusił kobietę, by wraz z mężem spożyła owoc z drzewa poznania dobra i zła, z którego Bóg nie pozwolił im jeść. Po zjedzeniu owocu ludzie poznali, że są nadzy. Za swój czyn zostali wygnani z raju. Bóg obłożył ich też klątwą. Potem postawił herbów z mieczami, by strzegli drzewa życia i bram raju, a Adam nadał swojej żonie imię Ewa.

Problematyka Opowieść o upadku pierwszych ludzi, Adama i Ewy, ma znaczenie symboliczne. Dowodzą tego zawarte w tekście słowa - znaki (wyrażenia, zwroty), np.: • owoce z drzewa poznania dobra i zła - oznaka pożądania, by decydować, co dobre, a co złe, upodobnić się do Boga; • zakaz zrywania owoców - Bóg tworzy zakazy i ograniczenia w trosce o dobro ludzi; • kuszenie Ewy przez węża - człowiek z natury jest dobry, ale szatan prowokuje go, by szukał potęgi poza Bogiem, budzi jego wątpliwości i niechęć wobec Stwórcy; • złamanie zakazu - wystąpienie ludzi przeciwko Bogu uzmysłowi im ograniczenia, jakim podlega ich natura, zrodzi strach, lęk przed światem; • „prochem jesteś i w proch się obrócisz” - człowiek stworzony został z ziemi, prochu, ożywiony boskim tchnieniem (dusza), jego niedoskonałe ciało po śmierci na powrót zostanie złożone w ziemi; • wygnanie z Raju - ludzie sami są winni cierpieniom i trudom swej ziemskiej egzystencji, ale miłosierny Bóg nie pozbawił ich jednak swej opieki; • wrota Raju strzeżone przez anioła cherubina z mieczem - człowiek bezpowrotnie utracił krainę szczęśliwości, teraz będzie mu w życiu towarzyszyć wieczne pragnienie powrotu.

Stworzenie Świata

Stworzenie Świata Bóg stworzył świat z niczego (ex nihilo). Stworzył go dla Własnej chwały, przez swoją miłość i mądrość. Stworzony świat był dobry. Bóg jest transcendentny wobec rzeczy stworzonych, podtrzymuje je i prowadzi. Człowiek został stworzony na obraz i podobieństwo Boga, przez po posiada godność osoby. Stanowi zintegrowane ze sobą ciało i duszę. Mężczyzna i kobieta jako ludzie uzupełniają się i są sobie równi jako takie same istoty ludzkie.

Problematyka Cała historia grzechu zaczyna się od stworzenia świata i człowieka. Ludzie po stworzeniu przez Boga zostają umieszczeni w raju. Oznacza on stan pierwotnej niewinności i szczęśliwości a nie konkretne miejsce. W środku raju Bóg postawił drzewo wiadomości dobrego i złego oraz drzewo życia. Mężczyzna i kobieta pozostawali poza dobrem i złem - nie dostrzegali ich i nie odróżniali. Dlatego też niewinność występuje tu jako synonim nieświadomości. Można wiec stwierdzić, że poznanie dobra i zła mogło być przyczyną śmierci.

Stworzenie człowieka

Stworzenie człowieka „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. A ziemia była pustkowiem i chaosem.” Ale Bóg nie chciał żeby wszystko było ciemnością i stworzył przepiękny świat pełen roślin i zwierząt. Zaś ostatniego dnia Bóg stworzył człowieka. Był to mężczyzna imieniem Adam. Bóg widział jednak że Adam czół się osamotniony: „Wtedy zesłał Pan Bóg głęboki sen na człowieka tak że zasnął i wyjął jedno z jego żeber i zapełnił ciałem to miejsce a z żebra które wyjął z człowieka , ukształtował Pan Bóg kobietę i przyprowadził ją do człowieka” I tak powstali pierwsi ludzie , nasi biblijni przodkowie-Adam i Ewa.

Przypowieści Przypowieść - fabuła mająca dwie warstwy znaczeń: dosłowną (znacznie uogólnioną) i nie dosłowną (przenośną), w której wszystkie elementy świata przedstawionego nabierają znaczenia symbolicznego. Dzięki takiemu ukształtowaniu, w przypowieści są wyrażone prawdy ogólne dotyczące człowieka, Boga, zasad, którymi powinniśmy się kierować .

Przypowieść o synu marnotrawnym Przypowieść o synu marnotrawnym (Łk 15, 11-32) Pewien ojciec miał dwóch synów i każdemu z nich dał taką samą część majątku. Młodszy syn postanowił wziąć swoją część i żyć na własny rachunek, starszy syn został w domu ojca i ciężko pracował. Młodszy syn odszedł z domu, ale dość szybko stracił wszystkie pieniądze, ponieważ żył rozrzutnie. Podjął decyzję o powrocie do domu ojca. Miał zamiar pokajać się i poprosić by ten uczynił go swoim sługą. Kiedy jednak ojciec go zobaczył, wzruszył się i ucałował. Syn żałując, rzekł: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien Nazywać się twoim synem. Ojciec rozkazał sługom ubrać syna w szatę, założyć mu pierścień na palec i włożyć Sandały oraz zabić cielę i ucztować, bo oto jego syn: […] był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się. Tymczasem starszy syn, który ciężko pracował w polu, powrócił do domu i był zły na ojca, że ten nigdy nie docenił jego pracy, wierności i poświęcenia. Ojciec odpowiedział: Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął a odnalazł się.

Problematyka Jezus opowiedział tę przypowieść, aby pokazać, że każdy, kto odejdzie od Boga, utraci Jego łaskę, swój honor i godność, ale okaże skruchę i będzie prosił o wybaczenie, otrzyma je. To przypowieść o Bogu miłosiernym, rozumiejącym grzech człowieka i ciągle okazujący mu dobroć i wszechogarniającą miłość. Bóg wybacza, a człowiek ma zawsze prawo do Niego powrócić i zostanie przyjęty na łono Kościoła.

Syn marnotrawny Hieronim Bosch

marnotrawnego Rembrandt van Rijn Powrót syna

Opis postaci Ojciec Mądry, rozsądny, dobry i wyrozumiały. Obu synów traktuje równo i pozostawia im wolną wolę co do wyboru życiowej drogi, dlatego pozwolił młodszemu odejść z domu. Zdołał wybaczyć młodszemu synowi jego błąd i wytłumaczył starszemu swoje postępowanie. Stanowi przykład idealnej ojcowskiej miłości. Symbolizuje Boga, który kocha wszystkich ludzi i zawsze jest w stanie im wybaczyć, jeżeli oni zechcą się poprawić.

Przypowieść o miłosiernym samarytaninie Pewien człowiek wędrował z Jerozolimy do Jerycha. W drodze został napadnięty przez zbójców i pobity. Porzucili go potem przy drodze ledwo żywego. Przechodził tamtędy kapłan i nie udzielił mu pomocy. Przechodził lewita i także się nie zatrzymał. Pomocy nieszczęśnikowi udzielił dopiero Samarytanin. Wzruszył się jego losem, opatrzył rany, a potem wsadził na swego osiołka i zawiózł do gospody. Zapłacił gospodarzowi, nakazując opiekę nad rannym. Zapewnił, że zwróci dodatkowe koszty. On to okazał się bliźnim, ponieważ kierował się miłosierdziem.

Problematyka W tym fragmencie Ewangelii św. Łukasza zawarte jest nawiązanie do najważniejszego przykazania Boskiego, jakie Jezus zostawił ludziom - do przykazania miłości. Miłość Boga wydaje się oczywistością dla człowieka religijnego. Ewangelia uczy więc pojęcia bliźniego, miłości bliźniego i miłosierdzia. Bliźni to każdy człowiek, brat, członek wielkiej rodziny, jaką jest ludzkość. Rodzinę tę powinna łączyć miłość i pragnienie dobra, bez względu na to, czy ów bliźni to przyjaciel, czy wróg. Miłość tę należy rozumieć nie jako deklarację słowną, hasło, ale czyny: niesienie pomocy w potrzebie, zrozumienie, wsparcie duchowe. Kapłan i lewita (człowiek wykonujący niższe posługi w świątyni) z racji znajomości praw religijnych powinni przyjść z pomocą rannemu. Żydowskie prawo rytualne zabraniało kapłanowi dotykać zmarłego, plamić rąk krwią. Obydwaj ściśle przestrzegają rytualnych zakazów religijnych, ale zapominają o najważniejszym nakazie - miłosierdzia i miłości bliźniego. Chcą dobrze służyć Bogu, jednak czynią to w sposób mechaniczny, zgodnie z literą Prawa, nie rozróżniając wagi spraw. Dobro bliźniego powinno się okazać ważniejsze

Samarytanie byli ludźmi, którymi Żydzi pogardzali, uważali ich za gorszych, pozbawionych praw. Tenże Samarytanin jako jedyny udowadnia, że zasługuje na miano bliźniego. Jego czyn jest piękny nie tylko dlatego, że zaopiekował się człowiekiem, ale że wzruszył się jego losem, udzielił mu wsparcia duchowego, pomógł przeżywać ciężkie chwile. To właśnie jest miłosierdzie - pochylenie się nad każdym ludzkim nieszczęściem i nędzą. Nauka wynikająca z przypowieści jest aktualna

Miłosierny samarytanin