 Dane o jakimkolwiek źródle czerpie się ze strony tytułowej opisywanego dokumentu. Jednakże o szczegółach dotyczących pisowni i interpunkcji przesądzają zasady obowiązujące w kraju.

1. Autor. 2. Ciało zbiorowe. 3. Tytuł. 4. Podtytuł. 5. Główni współpracownicy. 6. Wydanie. 7. Miejsce wydania. 8. Wydawca. 9. Seria. 10. Rubryka Uwagi. 11. Numer ISBN. 12. Numer ISSN. 13. Skracanie. 14. W brzmieniu oryginalnym pozostają skróty wyrazów typowych, takich jak część, tom, wydanie, numer. Np. H. (Heft), ed. (edition), vol. (volume).

 Krzymowski Bogdan. Word 97 PL. Warszawa, HELP 1997, 296 s., ISBN  Richards Emily. Uciekinierka. Warszawa, Harlequin 2003, 285 s., Kolekcja. ISBN  Berge Claude. Théorie des graphes et ses applications. 2 éd., pt. 1, Paris, Dunod 1967.

 Znamierowski, Alfred: Insygnia, symbole i herby polskie. Warszawa, Świat Książki 2003, rozdz. pt. Godło i herb państwa polskiego, s  Michnikowski Marcin. Systemy wspomagania decyzji. In Informatyka medyczna. Red. Robert Rudowski. Warszawa, PWN 2003, s

 Litwin-Staszewska A. et al. Transport phenomena in InSb doped with various impurities. In 11 International Conference on the Physics of Semiconductors. Proceedings. Warszawa-Poland, July 25-29, Vol. 2, s

Sprawdzenie kompletności opisu bibliograficznego wszystkich pozycji; Sprawdzenie poprawności uszeregowania elementów opisu; Ujednolicenie opisu i wprowadzenie skrótów wyrazów typowych; Ujednolicenie formy opisu tytułów wydawnictw zwartych, ciągłych; Sprawdzenie pisowni i ortografii nazw i wyrazów obcojęzycznych; Wprowadzenie w obrębie całego wykazu jednolitych znaków interpunkcyjnych między poszczególnymi elementami; Weryfikacja kolejności uszeregowania pozycji wykazu zgodnie z przyjęta zasadą (alfabetycznie lub wg kolejności powołań w tekście; Wprowadzenie jednolitych wyróżnień graficznych;

 Opracowując bibliografię do kolejnego tomu dzieła, trzeba przestrzegać zasad przyjętych dla tych publikacji, ponieważ wszystkie wykazy literatury powinny mieć w nich identyczną postać i takie same wyróżnienia.  Jeśli chodzi o znaki interpunkcji między elementami opisu pozycji wykazu, nie ma żadnych zakazów ani nakazów. Opis powinien być czytelny i jednoznaczny.  Wyróżnienia graficzne decydują o czytelności i przejrzystości wykazu literatury. Zaleca się wyróżniać kursywą tytuł książki oraz nazwę czasopisma.  Bibliografie zamieszcza się w książce po tekście głównym i po dodatkach, ale przed słownikiem użytych terminów, różnymi wykazami, indeksami i streszczeniami obcojęzycznymi.  W zbiorach dopuszcza się podawanie odrębnych bibliografii do poszczególnych prac, ale tylko wówczas, gdy w różnych wykazach nie powtarzają się te same pozycje.

Szeregowanie wykonujemy na dwa sposoby:  Alfabetycznie, wg pierwszego elementu opisu;  Wg kolejności numerów powołań w tekście. Powołania w tekście składają się z numeru pozycji literatury, uzupełnionego np. numerem strony. Gdy autor redagowanej książki chce odesłać czytelników do literatury tematu, zamieszcza w tekście numer odpowiedniej pozycji wykazu, a po ewentualnym cytacie podaje także numer stronicy źródła.

 Numery pozycji bibliografii podaje się w obrębie całej książki w sposób jednolity, najczęściej w nawiasach okrągłych. Jeśli jednak mówimy o literaturze z dziedziny matematyki, gdzie pojawia się bardzo dużo liczb, a nawiasy okrągłe występują bardzo często, dogodniejsze są nawiasy kwadratowe.  Zależnie od przyjętej konwencji edytorskiej, w nawiasy ujmuje się albo jeden numer pozycji, np. (18), albo większą ich liczbę, np. (17, 22).  W nawiasach można również zamieścić dodatkowe informacje, np. (17, s ), (43, rozdz. 2).

 Harrisowi udało się zaprogramować maszynę UNIVAC tak, aby otrzymać analizę składniową „adekwatną dla tekstów występujących w tekstach naukowych” (24, s. 17).  Bruner, Goodnow i Austin w klasycznym Study of thinking (4) podają inne, ważne kategorie semantyczne.

Bardzo często autorzy zamieszczają powołania w postaci zbyt skrótowej, opuszczając przed numerem pozycji wyrazy takie jak książka, artykuł, praca, publikacja itp. Zamiast Wyniki te omówiono w (17) i (23). Lepiej napisać Wyniki te omówiono w pracach (17) i (23).

 Paginacja – przypisywanie kolejnych liczb do kolejnych stron publikacji. Do paginacji używa się z reguły cyfr arabskich. Paginacje rzymską dopuszcza się jedynie w wyjątkowych przypadkach, ponieważ jest ona znacznym utrudnieniem dla czytelnika.  Np. pierwszemu wydaniu Nowego słownika ortograficznego PWN (Warszawa 1996), nadano paginacje rzymską. Ostatnia strona to CXXXV. Kolejną wadą danej publikacji jest brak żywej paginy w postaci wyrazów z początku i końca danej strony.

 Paginacja obejmuje wszystkie strony książki, od pierwszej do ostatniej.  Oznaczenie numeru strony opuszcza się na kartach tytułowych, stronach niezadrukowanych (wakatach) i na stronach wypełnionych tablicami lub ilustracjami.  Strony, na których pominięto oznaczenie, wlicza się do numeracji.  Paginacja książki zawierającej dwie karty tytułowe rozpoczyna się od numeru 5. Może również zaczynać się od numeru 6, gdyż można również opuścić numer strony na pierwszych i ostatnich stronach spisu treści, przedmów, poszczególnych rozdziałów czy indeksów.

 Żywa pagina - informacja drukowana u góry strony nad tekstem. Jest to najczęściej tytuł dzieła lub rozdziału, a w słownikach pierwsze lub ostatnie słowo.  Żywa pagina ułatwia czytelnikowi odszukać potrzebne fragmenty tekstu.  Powinno się ją stosować w książkach naukowych, zawodowych i popularnonaukowych.  Żywą paginę zamieszcza się nad wszystkimi częściami składowymi książki tj. tekst główny, spis treści, wykaz literatury, dodatki, indeks itp.  Na stronach, na których znajduje się zarówno zakończenie poprzedniego rozdziału, jak i początek nowego, jest lepiej wprowadzić żywą paginę w postaci tytułu kończącego się rozdziału.

W publikacjach zawierających jedno dzieło w skład żywej paginy wchodzą:  Na stronach parzystych – tytułu rozdziałów; jest to żywa pagina lewostronna.  Na stronach nieparzystych – tytuły podrozdziałów; jest to żywa pagina prawostronna Ostatnio coraz częściej zdarza się, że żywą paginą lewostronną jest tytuł całości, a prawostronną tytuły rozdziałów.

W zbiorach dzieł wielu autorów w skład żywej paginy wchodzą:  Na stronach parzystych – imiona i nazwiska autorów.  Na stronach nieparzystych – tytuły ich dzieł. Np. Żywa pagina lewostronna: Janusz Radziejowski, Janusz Rygielski. Żywa pagina prawostronna: Problemy rekreacji w gospodarce przestrzennej.

Czasami teksty do żywej paginy są długie i nie mieszczą się w jednym wierszu. Trzeba zatem urwać tytuł po pierwszych wyrazach. Jeśli tytuł pracy brzmi: Metoda wyznaczania turystycznej chłonności przyrodniczej parków narodowych, to żywą paginę zapiszemy: Turystyczna chłonność przyrodnicza parków narodowych lub Metoda wyznaczania turystycznej chłonności…