1 Album Fryderyka Chopina Michał Kośliński Klasa II ga

2 Spis treści 1. Narodziny Narodziny 2. Żelazowa Wola Żelazowa Wola 3. Dzieciństwo Dzieciństwo 4. Pierwsze sukcesy 1/2 Pierwsze sukcesy 1/2 5. Pierwsze sukcesy 2/2 Pierwsze sukcesy 2/2 6. Lata młodzieńcze Lata młodzieńcze 7. Studia muzyczne Studia muzyczne 8. Pożegnanie z Warszawą Pożegnanie z Warszawą 9. Wiedeń 1/2 Wiedeń 1/2 10. Wiedeń 2/2 Wiedeń 2/2 11. Podróż do Francji Podróż do Francji 12. Chopin na salonach 1/2 Chopin na salonach 1/2 13. Chopin na salonach 2/2 Chopin na salonach 2/2 14. Życie osobiste Życie osobiste 15. Wakacje na Majorce Wakacje na Majorce 16. Nohat Nohat 17. Choroba Choroba 18. Śmierć Śmierć 19. Spis utworów F. Chopina Spis utworów F. Chopina 20. Spis utworów F. Chopina 1/5 Spis utworów F. Chopina 1/5 21. Spis utworów F. Chopina 2/5 Spis utworów F. Chopina 2/5 22. Spis utworów F. Chopina 3/5 Spis utworów F. Chopina 3/5 23. Spis utworów F. Chopina 4/5 Spis utworów F. Chopina 4/5 24. Spis utworów F. Chopina 5/5 Spis utworów F. Chopina 5/5 25. Konkurs Chopinowski Konkurs Chopinowski

3 Narodziny Fryderyk Franciszek Chopin urodził się 1 marca 1810 (według oświadczeń samego artysty i jego rodziny) lub 22 lutego (według metryki chrztu, sporządzonej kilka tygodni po urodzeniu) we wsi Żelazowa Wola koło Sochaczewa, na Mazowszu, w ówczesnym Księstwie Warszawskim. Ojcem kompozytora był spolonizowany Francuz Mikołaj Chopin zatrudniony jako nauczyciel, natomiast matką Justyna Krzyżanowska. Z czwórki dzieci (trzy córki: Ludwika, Izabela, Emilia i jeden syn) Fryderyk przyszedł na świat drugi z kolei. Natomiast kilka miesięcy po narodzinach artysty cała rodzina przeniosła się do Warszawy, gdzie Mikołaj Chopin otrzymał posadę wykładowcy języka i literatury francuskiej w Liceum Warszawskim.

4 Żelazowa Wola Żelazowa Wola była rodzinnym miastem wybitnego kompozytora. Dom w Żelazowej Woli, w którym mieszkał Fryderyk Chopin.

5 Dzieciństwo W wieku sześciu lat chłopiec rozpoczął naukę gry na fortepianie u Wojciecha Żywnego. Wspólnie ze starszą siostrą Ludwiką muzykowali w domu, grywając na cztery ręce. Wkrótce pojawiły się również pierwsze próby kompozytorskie małego Frycka. Pierwszy utwór, Polonez B-dur, zapisany został ręką ojca. Okres nauki u Wojciecha Żywnego to także początek występów publicznych małego Chopina; grywał w salonach arystokracji warszawskiej i brał udział w koncertach dobroczynnych. Jeden z pierwszych utworów Chopina.

6 Pierwsze sukcesy 1/2 Muzyczny talent Fryderyka objawił się niezwykle wcześnie, porównywano go z dziecięcym geniuszem Mozarta. Mając 7 lat był już autorem dwóch polonezów (g-moll i B-dur). Pierwszy z nich wydano od razu drukiem w sztycharni nut księdza Cybulskiego. O cudownym dziecku pisały warszawskie gazety, "mały Chopinek" był ozdobą i atrakcją przyjęć w arystokratycznych salonach stolicy. Wcześnie też zaczął występować publicznie na koncertach dobroczynnych. Pierwszych profesjonalnych lekcji gry na fortepianie udzielał mu Wojciech Żywny (ur w Czechach). Lekcje te trwały od 1816 do 1822 roku, do momentu, w którym Żywny nie był już w stanie niczego więcej nauczyć bieglejszego od siebie ucznia.

7 Pierwsze sukcesy 2/2 20 września 1818 roku odwiedziła Warszawę carowa Maria Fiodorowna, której Chopin ofiarował dwa swoje tańce polskie. Wójcicki wspomina, że gdy mały Chopin grywał u księcia Konstantego, namiestnika warszawskiego podczas gry Marsza wojskowego wznosił oczy w górę, że książę go pytał: "Co tam patrzysz w górę mały? Czytasz nuty na suficie?". Później Chopin otrzymał od cara pierścień z brylantem, a w Paryżu nawet propozycję zostania nadwornym kompozytorem carskim. Chopin jednak pierścień sprzedał, a propozycję odrzucił. Młody Fryderyk Chopin

8 Lata młodzieńcze W latach Fryderyk pobierał naukę w Liceum Warszawskim, gdzie jego ojciec był profesorem. Letnie wakacje spędzał w wiejskich majątkach kolegów szkolnych w różnych rejonach kraju, m. in. dwukrotnie w Szafarni na Kujawach, gdzie zdradził szczególne zainteresowanie folklorem. Słuchał, notował teksty piosenek ludowych, uczestniczył w obrzędach (weselach, dożynkach), tańczył i grał na basetli z muzykantami wiejskimi, z czego zdawał szczegółowe relacje w listach. Polski (nizinny) folklor muzyczny w jego autentycznej, surowej postaci, z jego specyficzną tonalnością, bogactwem rytmów i tanecznym wigorem, poznał doskonale i czerpał z niego - pisząc w 1825 roku swoje pierwsze mazurki, a później następne. Nie zapomniał go do końca życia.

9 Studia muzyczne Jako szesnastolatek Chopin rozpoczął studia w zakresie teorii kompozycji u Józefa Elsnera w warszawskiej Szkole Głównej Muzyki. W tym okresie bardzo znaczący wpływ na rozwój jego talentu miało obcowanie z pieśniami i tańcami ludowymi Mazowsza, Kujaw, Wielkopolski i Lubelszczyzny, którym z ogromnym zainteresowaniem przysłuchiwał się podczas wakacji spędzanych m.in. w Szafarni, Antoninie, Sannikach. W 1826 roku odbył swoją pierwszą zagraniczną podróż do Berlina, a wkrótce także do Wiednia (gdzie dwukrotnie występował publicznie) oraz do Drezna i Pragi. Mając lat dziewiętnaście Chopin ukończył studia muzyczne u prof. Elsnera, zyskawszy ogromne uznanie swego pedagoga. W raporcie dotyczącym uczniów profesor napisał: "Chopin Fryderyk, trzecioletni, szczególna zdatność, geniusz muzyczny". Uniwersytet na który uczęszczał F. Chopin

10 Pożegnanie z Warszawą W październiku 1830 roku Fryderyk ostatni raz wystąpił przed publicznością warszawską. 2 listopada 1830 roku opuścił Warszawę na zawsze, udając się najpierw do Drezna, następnie do Wiednia, Salzburga, Monachium i Stuttgartu. We wrześniu 1831 roku przybył do Paryża, gdzie osiadł na stałe, zyskując niebawem rozgłos europejski.

11 Wiedeń 1/2 Do Wiednia dotarł Chopin po trzech tygodniach. Kolejny tydzień spędził wiodąc dobrze już sobie znane życie w salonach arystokracji i teatrach, asymilując się w nowym miejscu i intensywnie poznając aktualnie grywany repertuar. Wtedy dotarła doń wiadomość o wybuchu w Polsce powstania listopadowego. Stało się. Chciał wracać i bić się, jak wszyscy niemal koledzy. Siłą przymuszony przez najwierniejszego przyjaciela, Tytusa Woyciechowskiego, pozostał jednak w Wiedniu. Ale zmienił się nie do poznania. Jeszcze kilka tygodni wcześniej dusza towarzystwa, teraz niemal błąkał się nie mogąc znaleźć sobie miejsca. Bez wieści o powstaniu i najbliższych, nawiązał kontakty z Polakami na obczyźnie. Samotnie spędził ponure święta Bożego Narodzenia. Zwierzył się przyjacielowi: „za mną grób, pode mną grób... tylko nade mną grobu brakowało”. Żałując wyjazdu, tęskniąc za rodziną, przyjaciółmi Konstancją, nie widząc racjonalnego wyjścia z sytuacji, rozpoczął przelewanie skrajnych emocji na klawiaturę fortepianu.

12 Wiedeń 2/2 Drugi, ośmiomiesięczny pobyt w Wiedniu, jakże inny był od pierwszego. Chopin nie koncertował prawie wcale, o komponowaniu też wiemy niewiele. Jego ówczesny stan ducha i reakcje na wydarzenia w ojczyźnie spowodowały, iż w tradycji z tym właśnie okresem zaczęto łączyć pierwsze szkice jednych z najbardziej dramatycznych utworów: Scherza h-moll, Etiudy c-moll „Rewolucyjnej ”czy nawet Ballady g- moll. Jednak względy stylistyczne i obserwacja drogi twórczej każą przesunąć prace nad tymi pierwszymi arcydziełami o dwa, a nawet trzy lata. W Wiedniu na pewno tworzył Nokturny op. 9 i op. 15, Poloneza op. 22 i pierwsze wydane mazurki. Nie można jednak wykluczyć, iż walki w Polsce, a zwłaszcza ich tragiczny finał, wpłynęły na rodzenie się niezwykle dramatycznego nurtu twórczości, który miał zastąpić młodzieńczy liryzm i wirtuozerię. Chopin miotał się. Na początku powstania napisał: „gdybym mógł, wszystkie bym tony poruszył, jakie by mi tylko ślepe, wściekłe rozjuszone nasłało uczucie, aby choć w części odgadnąć te pieśni, których rozbite echa gdzieś jeszcze po brzegach Dunaju błądzą, co wojsko Jana śpiewało”. Po wzięciu Warszawy zanotował (już w Stuttgarcie): „A ja tu bezczynny, a ja tu z gołymi rękami, czasem tylko stękam, boleję na fortepianie, rozpaczam”. Rękopis Chopina Nokturn op.9

13 Podróż do Francji W lipcu 1831 roku ruszył w drogę przez Niemcy do stolicy Francji. W Paryżu z trudem i zmiennym szczęściem starał się zaistnieć. Przez wybitnego pianistę Friedricha Kalkbrennera potraktowany jak uczeń, chwilowo wahał się, czy nie przyjąć propozycji trzyletniej nauki. Z trudem próbował zorganizować publiczny koncert. Pozostawał niemal bez środków do życia, jak się zwierzył przyjacielowi, z „dukatem w kieszeni”. Wobec piętrzących się trudności organizacyjnych zaczął popadać w zniechęcenie. Paryż, salon w mieszkaniu Chopina przy Square d'Orleans 9.

14 Chopin na salonach 1/2 Zachowała się nawet wzmianka, iż Chopin myślał już poważnie o opuszczeniu Paryża, kiedy nastąpił gwałtowny zwrot fortuny. Po niespełna pół roku starań udało się wreszcie zorganizować samodzielny koncert. Pod koniec lutego 1832 roku w sali Pleyela zaprezentował się elicie ówczesnego świata muzycznego, z Ferencem Lisztem i François– Josephem Fétisem na czele. Relacjonowano: „Wszystkich tutejszych fortepianistów zabił na śmierć, cały Paryż ogłupiał”. Natychmiast pojawiły się liczne zamówienia z kręgów arystokratycznych na lekcje fortepianu. Chopin zdecydował, że pozostanie w Paryżu. Po publicznym sukcesie błyskawicznie wszedł w krąg najwybitniejszych artystów epoki. Zaprzyjaźnił się z Lisztem, Berliozem, Hillerem, Heinem, Mickiewiczem. Stał się częstym bywalcem najważniejszych salonów stolicy. Nawiązał kontakty z polską Wielką Emigracją, zaprzyjaźnił się z Księciem Adamem Czartoryskim i Delfiną Potocką. Jego popularność opisał Antoni Orłowski: „wszystkim Francuzkom głowy zawraca, a w mężczyznach zazdrość wzbudza. Jest on teraz w modzie i niedługo świat ujrzy rękawiczki à la Chopin”.

15 Chopin na salonach 2/2 To powodzenie spowodowało, iż nie mógł zbytnio skupić się na komponowaniu. Stopniowo wydawał swoje utwory z okresu warszawskiego i wiedeńskiego, stworzył też kilka kompozycji wirtuozowskich (m.in. Duo Concertant), jednak z utworów wartościowych należy wymienić ukończony wówczas cykl Etiud op. 10. Kompozycje te – dzięki niezwykle nowatorskiemu podejściu do gatunku i bogactwu zastosowanych środków – są ważnym świadectwem konsekwentnego rozwoju Chopinowskiego stylu. Stanowią one swoisty pomost łączący utwory wcześniejsze z arcydziełami wydanymi w połowie lat trzydziestych: Scherzem h- moll i b-moll, Balladą g-moll i Impromptu As-dur. Ferdinand Hiller i Fryderyk Chopin.

16 Życie osobiste W czasie największego paryskiego sukcesu, próbował Chopin ustabilizować swoje życie osobiste. W roku 1835 zacieśnił kontakty z rodziną Wodzińskich ze Służewa. Rok później oświadczył się Marii Wodzińskiej i został przyjęty, lecz w nieco zagadkowy sposób: w tajemnicy i pod warunkiem dbania o zdrowie. Do dziś nie do końca jasne są okoliczności ostatecznego fiaska planów matrymonialnych, o szczerym zaangażowaniu kompozytora świadczy jednak zapisek na pakiecie korespondencji z Wodzińskimi: „moja bieda”. Niedługo później, bo jeszcze w roku 1836 poznał Aurore Dudevent, o sześć lat starszą rozwiedzioną francuską pisarkę występującą pod pseudonimem George Sand, lecz spotkanie to pozostawiło raczej niechęć niż zapowiedź późniejszej zażyłości. Po niespełna roku stało się jasne, że małżeństwo z Marią Wodzińską nie dojdzie do skutku, natomiast rosnące zainteresowanie kompozytorem wykazywała właśnie George Sand. George Sand ( )

17 Wakacje na Majorce Zacieśnienienie związku z George Sand, doprowadziło do wspólnej podróży na Majorkę w zimie 1838 roku. To stamtąd podzielił się Chopin z przyjacielem znamienną refleksją: „A moje życie, żyję trochę więcej... Jestem blisko tego, co najpiękniejsze. Lepszy jestem”. Najprawdopodobniej temu stanowi ducha, długo poszukiwanemu azylowi, atmosferze ciepła stworzonej przez George, zawdzięczamy erupcję twórczego geniuszu. To wtedy powstały bowiem jedne z najwybitniejszych kompozycji Chopina, mimo że ten dręczony był on ciężką chorobą (zdiagnozowano objawy gruźlicy), spowodowaną wyjątkowo niekorzystnym wilgotnym klimatem panującym na wyspie o tej porze roku. W klasztorze Kartuzów w Valldemozie na Majorce ukończył Chopin Preludia op. 28, dwa Polonezy op. 40 oraz pracował nad Balladą F- dur, Scherzem cis-moll, i Mazurkami op. 41. Pracę, przerywaną przez gwałtowne ataki choroby i zawieszoną po ostatecznej decyzji o powrocie, zakończył w lecie, w czasie pierwszego pobytu w posiadłości George Sand w Nohant. Tam też pracował nad nowymi kompozycjami: Impromptu Fis-dur oraz Sonatą b-moll. Klasztor Kartuzów w Valldemozie

18 Nohat Wiosną 1839, po powrocie z Majorki i rekonwalescencji w Marsylii, jeszcze w stanie wielkiego osłabienia, Chopin zamieszkał w posiadłości George Sand w Nohant, w środkowej Francji. Odtąd do roku 1846 (z wyjątkiem 1840) właśnie tu spędzał długie wakacje, tylko na zimę wracając do Paryża. Był to najszczęśliwszy okres w jego życiu od czasu opuszczenia rodzinnego domu, a w twórczości - najbardziej płodny. W Nohant powstała większość najwybitniejszych i najgłębszych dzieł Chopina. W Paryżu traktowano kompozytora i pisarkę jak małżeństwo, choć nim nie byli. Mieli wspólnych przyjaciół w kręgach artystycznych (m. in. malarz Delacroix, śpiewaczka Viardot), także wśród polskiej emigracji (m. in. Mickiewicz, Grzymała). Przez lata żywili do siebie miłość i przyjaźń, jednak wroga wobec Chopina postawa dorastającego syna George Sand, wywierającego na nią silny wpływ, powodowała coraz poważniejsze konflikty. Definitywne zerwanie nastąpiło w lipcu 1847 roku. Nohat,dwór George Sand.

19 Choroba Po zerwaniu z George Sand, Chopin próbował odnaleźć się w otaczającym świecie. Dawał lekcje, był stałym gościem ks. Czartoryskich w Hôtelu Lambert, widywał się z przyjaciółmi. Nie potrafił jednak skupić się na komponowaniu, a przy tym nie mógł uciec od myśli o Sand. W 1848 roku napisał do rodziny „Dotychczas jeszcze jestem nieswój”. W tym roku dał też ostatni, przyjęty entuzjastycznie koncert w Paryżu i za namową uczennicy Jane Stirling udał się w długą, fatalną w skutkach podróż po Wielkiej Brytanii. Pomimo, iż traktowany z największą troskliwością i mimo szeregu sukcesów artystycznych, bardzo źle zniósł tę wyczerpującą tułaczkę. Wilgotny klimat Anglii i Szkocji spowodował szybki postęp choroby, równie groźne okazało się pogorszenie kondycji psychicznej. Z dala od bliskich, zamęczany licznymi wizytami w domach brytyjskiej arystokracji, stopniowo tracił siły witalne, nie miał też warunków do komponowania. Mimo ciężkiego stanu zdrowia, gorączki i wyczerpania, 16 listopada 1848 roku, dał ostatni w życiu koncert – w sali Guildhall w Londynie na rzecz polskich emigrantów.

20 Śmierć Po powrocie do Paryża walczył jeszcze z chorobą, próbował pisać, jeszcze uczył, lecz miał coraz mniej sił. Osamotniony, widujący się już tylko z nielicznymi przyjaciółmi, pozostawał w listownej łączności z Solange, nigdy też nie przestał myśleć i mówić o George Sand. W lecie 1849 roku poprosił o przyjazd siostrę Ludwikę, która otoczyła brata troskliwą opieką. Było już jednak za późno. Chopin umierał. Paradoksalnie – jeszcze kilka miesięcy wcześniej prawie zupełnie opuszczony – odchodził niemal na oczach całego miasta. Według relacji słynnej śpiewaczki Pauline Viardot, „wszystkie wielkie damy paryskie uważały za swój obowiązek zemdleć w jego pokoju”. Dokończył żywota 17 października 1849 roku o godzinie drugiej nad ranem. Zgodnie z ostatnią wolą Chopina, wyjęte po śmierci jego serce siostra przywiozła do Warszawy, gdzie zostało w urnie wmurowane w filar kościoła Św. Krzyża na Krakowskim Przedmieściu. Epitafium z sercem Fryderyka Chopina w kościele Św. Krzyża w Warszawie

21 Obraz przedstawiający śmierć Fryderyka Chopina

22 Twórczość F. Chopina Polonezy 1/5 Chopin w polonezach podejmuje tradycję gatunku polskiego tańca narodowego, zwanego chodzonym. Część polonezów jest opusowanych (tzn. kompozytor sam przyporządkował im numerację, a utwory te zostały wydane za jego życia), natomiast pozostałe zawierają adnotację posth. bądź numerację opusu powyżej 65 (tzn. wydane po śmierci kompozytora). Polonez B-dur op. posth. Polonez g-moll op. posth. Polonez As-dur op. posth. Polonez gis-moll op. posth. Polonez d-moll op. 71 nr 1 Polonez B-dur op. 71 nr 2 Polonez f-moll op. 71 nr 3 Polonez b-moll op. posth. "Les Adieux" Polonez Ges-dur op. posth. Polonez cis-moll op. 26 nr 1 Polonez es-moll op. 26 nr 2 Polonez A-dur op. 40 nr 1 Polonez c-moll op. 40 nr 2 Polonez fis-moll op. 44 Polonez As-dur op. 53 Polonez-Fantazja As-dur op. 61 Andante spianato i Wielki Polonez Es-dur op. 22 (istnieją dwie wersje: na fortepian solo lub z towarzyszeniem orkiestry) Introdukcja i Polonez C-dur na fortepian i wiolonczelę op. 3

23 Twórczość F. Chopina Mazurki 2/5 Są to miniatury (tzn. małe utwory), które wywodzą się od gatunku na wpół użytkowego, przeznaczonego do tańca. Mazurki oparte są na tradycji muzyki ludowej, a w szczególności trzech tańców tradycyjnych: mazura, kujawiaka i oberka. Chopin tworzył je nieprzerwanie od 1825 roku aż do chwili śmierci. 4 Mazurki op. 6 : fis-moll, cis moll, E-dur, es-moll 5 Mazurków op. 7 : B- dur, a-moll, f-moll, As-dur, C-dur 4 Mazurki op. 17 : B-dur, e-moll, As-dur, a-moll 4 Mazurki op. 24 : g-moll, C-dur, As-dur, b-moll 4 Mazurki op. 30 : c-moll, h-moll, Des-dur, cis-moll 4 Mazurki op. 33 : gis-moll, C-dur, D-dur, h-moll 4 Mazurki op. 41 : e-moll, H-dur, As-dur, cis-moll 3 Mazurki op. 50 : G-dur, As-dur, cis-moll 3 Mazurki op. 56 : H-dur, C-dur, c-moll 3 Mazurki op. 59 : a-moll, As-dur, fis-moll 3 Mazurki op. 63 : H-dur, f-moll, cis-moll 4 Mazurki op. 67 : G-dur, g-moll, C-dur, a-moll 4 Mazurki op. 68 : C-dur, a-moll, F-dur, f-moll Mazurek B-dur Mazurek G-dur Mazurek D-dur Mazurek B-dur Mazurek C-dur Mazurek As-dur

24 Twórczość F. Chopina Walce 3/5 Utwory inspirowane formą taneczną walca, ale jako kompozycje nie pełnią roli użytkowej, lecz przeznaczone są wyłącznie do słuchania. Powstało ich 19. Grande Valse Brillante Es-dur op. 18 Grande Valse Brillante As-dur op. 34 nr 1 Grande Valse Brillante a-moll op. 34 nr 2 Grande Valse Brillante F-dur op. 34 nr 3 Grande Valse As-dur op. 42 Walc Des-dur op. 64 nr 1 Walc cis-moll op. 64 nr 2 Walc As-dur op. 64 nr 3 Walc As-dur op. 69 nr 1 Walc h- moll op. 69 nr 2 Walc Ges-dur op. 70 nr 1 Walc As-dur op. 70 nr 2 Walc Des-dur op. 70 nr 3 Walc e-moll op. posth. Walc E-dur op. posth. Walc As-dur op. posth. Walc Es-dur op. posth

25 Twórczość F. Chopina Nokturny 4/5 Forma nokturnu bezpośrednio nawiązuje do gatunku, stworzonego przez Irlandczyka Johna Fielda. Sam tytuł nokturn w wolnym tłumaczeniu oznacza "pieśń nocy". 3 Nokturny op. 9: b-moll, Es-dur, H-dur 3 Nokturny op.15: F-dur, Fis-dur, g-moll 2 Nokturny op.27: cis-moll, Des-dur 2 Nokturny op.32: H-dur, As-dur 2 Nokturny op.37: g-moll, G-dur 2 Nokturny op.48: c-moll, fis-moll 2 Nokturny op.55: f-moll, Es-dur 2 Nokturny op.62: H-dur, E-dur Nokturn e-moll op.72 nr.1 Nokturn cis-moll op.posth. Nokturn e-moll op.posth.

26 Twórczość F. Chopina inne 5/5 Oprócz utworów wyszczególnionych w poprzednich slajdach Fryderyk Chopina napisał wiele innych gatunków utworów min : Ronda Etiudy Sonaty Ballady - Chopin jest twórcą ballady jako nowego gatunku muzyki fortepianowej, typowo romantycznego o charakterze epickim. W muzyce instrumentalnej nie odnotowuje się wcześniej tej właśnie formy.

27 Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina jest jednym z najstarszych konkursów muzycznych na świecie, o wielkim prestiżu i światowym rozgłosie. W ciągu osiemdziesięciu lat istnienia ewoluował i przeobrażał się, zmieniał i doskonalił swą formę, stworzył własną bogatą tradycję. Inicjatorem Konkursów Pianistycznych imienia Fryderyka Chopina był prof. Jerzy Żurawlew ( ), wybitny polski pianista, pedagog i kompozytor. Konkurs organizowany jest co 5 lat. Ostatnim laureatem tegoż konkursy w 2005 roku był Polak Rafał Blechacz. Zapowiedź konkursy w roku 2010.

28

29 Dziękuję za obejrzenie prezentacji : Michał Kośliński klasa II Ga