Budowa i podstawowe działanie dysku Połączenia dysków w RAID

Prezentacja na temat: "Budowa i podstawowe działanie dysku Połączenia dysków w RAID"— Zapis prezentacji:

1 Budowa i podstawowe działanie dysku Połączenia dysków w RAID
Dysk twardy Budowa i podstawowe działanie dysku Połączenia dysków w RAID

2 „Twardziel" - hermetycznie zamknięty,
składający się z od 2 do 8 wirujących talerzy pokrytych bardzo cienką warstwą magnetyczną, każdy posiada osobną głowicę odczytującą-zapisującą, która unosi się nad nim na cienkiej poduszce powietrznej. Dysk twardy jest zwykle na stałe włączony do komputera i przechowuje dane, które powinny być zawsze dostępne, takie jak system operacyjny. Nowoczesne dyski twarde posiadają bardzo dużą przepustowość danych, niski czas dostępu do danych, obracają się z prędkością kilku, kilkunastu tysięcy obrotów na minutę, a ich pojemność wynosi kilkaset gigabajtów.

3 BUDOWA DYSKU Większość dysków twardych składa się następujących komponentów: obudowy, pozycjonera głowicy, ram głowic, głowic zapisu i odczytu, wirujących talerzy, układów sterowania.

4

5 Talerz (ang. plate) to magnetyczna powierzchnia obracająca się ze stałą
prędkością umożliwiająca odczyt danych przez głowicę odczytującą-zapisującą. Talerzem może być zatem jedna z 2-8 wirujących z prędkością kilku tysięcy obrotów na minutę części dysku twardego, pokryta materiałem magnetycznym, który może zostać zapisany/odczytany przez, osobną dla każdego talerza, głowicę odczytującą-zapisującą.

6 Każdemu dyskowi pamięci przyporządkowane są dwie głowice (dla jego dolnej
i górnej powierzchni). Głowice utrzymywane są na sprężynujących ramionach, przy czym wszystkie ramiona głowic są ze sobą połączone i poruszają się synchronicznie, napędzane pozycjonerem. W stanie spoczynku głowice znajdują się na ścieżce parkującej dysku. W momencie, gdy dysk zaczyna wirować, poduszka powietrzna wytworzona przy powierzchni, unosi głowice na wysokości około 1 mikrometra (jedna dwudziesta włosa ludzkiego).

7 Zadaniem pozycjonera jest przemieszczenie głowic na wybrany cylinder.
Pozycjonery zbudowane zostały w oparciu o silnik liniowy, same parkują głowice po wyłączeniu zasilania, gdyż sprężyna samoczynnie odciąga je do położenia parkowania. Pozycjonery z silnikiem krokowym wymagają zaparkowania głowic za pomocą specjalnego programu. Praca z twardym dyskiem jest możliwa dopiero wtedy, gdy zostanie on sformatowany przez producenta lub użytkownika. Formatowanie polega na podziale dysku na ścieżki i sektory, jest to tzw. formatowanie niskiego poziomu lub formatowanie fizyczne.

8 Fizyczna struktura dysku twardego
Na fizyczną strukturę twardego dysku składają się cylindry, głowice i sektory. Cylindry i głowice ponumerowane są począwszy od zera zaś numeracja sektorów zaczyna się od cyfry 1. Informacje (dane) zapisywane są na okrągłych nośnikach (talerzach), które pokryte są magnetyczną warstwą i zamocowane jeden nad drugim na obracającej się osi. Po obu stronach talerza na specjalnym ramieniu zwanym grzebieniem zamocowane są głowice zapisu/odczytu. Powierzchnia nośnika podzielona jest na idealnie okrągłe pierścienie tzw. ścieżki, które swoją strukturą przypominają słoje drzewa.

9 Z względu na to, iż ścieżka jest zbyt duża, aby zarządzać pojedynczym
kawałkiem informacji podzielona jest na sektory, które wynoszą 512 bajtów. Zatem każda ścieżka podzielona jest na wiele sektorów. Liczba sektorów jest różna dla różnych dysków twardych. Na ścieżkach dysków może być od 17 do 64 sektorów. Ścieżki i sektory tworzone są podczas formatowania dysku. Gdy dysk nie pracuje lub gdy prędkość obrotowa jest zbyt mała, głowice znajdują się w pozycji spoczynkowej, wycofane poza obręb pakietu. Dopiero po osiągnięciu wymaganej prędkości obrotowej następuje ich gwałtowne wysunięcie nad powierzchnie dysku i ustawienie nad cylindrem zerowym. Podczas pracy głowice unoszą się na tzw. poduszce powietrznej wytworzonej przez obracające się dyski.

10 Zapis odczyt danych Standardowe głowice zapisująco-odczytujące (zwane też głowicami cienkowarstwowymi) posiadają miniaturową cewkę, która umożliwia zapis danych na płycie magnetycznej lub ich odczyt. Gdy na twardym dysku zapisywane są dane, specjalny układ elektroniczny wysyła impulsy elektryczne do cewki. W ten sposób powstaje pole magnetyczne, które porządkuje poszczególne cząstki na powierzchni dysku. W przypadku odczytu danych następuje procedura odwrotna. Namagnesowana powierzchnia dysku indukuje prąd w cewce, który jest następnie przetwarzany przez układ elektroniczny napędu.

11 Coraz większe zapotrzebowanie na pojemniejsze dyski twarde a w
konsekwencji ich rozwój spowodowało zwiększenie gęstości zapisu, który nie pozwala jednak na współpracę z tradycyjnymi głowicami z powodu zbyt gęstego ułożenia sektorów. Nowoczesne dyski twarde wyposażone są więc w dodatkową głowicę magnetorezystywną (MR), umożliwiającą odczytywanie danych z powierzchni nośnika. Głowica zawiera pewną domieszkę specjalnego stopu żelaza i niklu, który pod wpływem pola magnetycznego zmienia swój opór elektryczny. Do zapisu danych jest natomiast w dalszym ciągu wykorzystywana głowica cienkowarstwowa. Zasadniczą zaletą takiego rozwiązania jest fakt, że głowica MR potrafi prawidłowo rozpoznawać dane także wtedy, gdy dysk obraca się z dużą prędkością, a sektory ułożone są bardzo gęsto.

12 Bardzo ważnym elementem w pracy dysku jest mechanizm pozycjonowania
głowicy tzn. aby głowica zapisu/odczytu znajdowała się zawsze dokładnie nad środkiem ścieżki. Wystarczy mianowicie niewielkie przesunięcie, a zamiast porządanych informacji, otrzymamy zwykłe "śmieci". Nie jest to wcale łatwe zadanie, gdyż pod wpływem ciepła materiał, z którego wykonane są talerze dysku, może ulegać zniekształceniom. Mechanizmem stosowanym w nowoczesnych dyskach jest technika Embedded Servo. W odróżnieniu od tradycyjnej techniki Servo, przy której głowica musiała regularnie korzystać ze ścieżki sterującej, aby zoptymalizpwać swoją pozycję, mechanizm Embedded Servo wykorzystuje informacje zapisane na każdej ścieżce.

13 dba o utrzymywanie właściwego toru lotu. W poprzedniej technice tzw.
                             Przekrojowa budowa dysku twardego Opis rysunku: 1 - gniazdo zasilania, 2 - dyski magnetyczne, 3 - łącze między dyskiem a kontrolerem we/wy, 4 - uszczelka, 5 - silnik napędu głowic, 6 - głowice zapisująco - odczytujące, 7 - przewody łączące głowice z układami sterowania Głowice zapisująco-odczytujące mogą więc korzystać z nich przez cały czas, co umożliwia dokładniejsze pozycjonowanie i szybszą pracę napędu. Technika ta działa na podobnej zasadzie, jak automatyczny pilot, który nieprzerwanie dba o utrzymywanie właściwego toru lotu. W poprzedniej technice tzw. okresowej kalibracji głowicy dysku następowały dodatkowe przerwy w transmisji danych. Silnik krokowy: W stałym polu magnetycznym wytwarzanym przez nieruchomy magnes cylindryczny znajduje się rdzeń metalowy z nawiniętym uzwojeniem. W zależności od kierunku prądu płynącego przez uzwojenie powstająca siła elektrodynamiczna powoduje wciąganie rdzenia w głąb magnesu, bądż jego wypychanie. Tak odbywa się sterowanie ruchem głowic dysku.

14 Słowniczek do dysku twardego
Partycja (partition) obowiązkowy poziom organizacji przestrzeni dyskowej. Partycje dzielą dysk twardy na rozłączne obszary, którym system operacyjny przypisuje litery napędów. Rozróżniamy przy tym partycje pierwotne (primary) i rozszerzone (extended). Pliki systemowe, uruchamiające system operacyjny muszą znajdować się na jednej z partycji pierwotnych- tych ostatnich może być maksymalnie cztery. Natomiast liczba partycji rozszerzonych jest praktycznie nieograniczona. Aby z którejś z partycji pierwotnej można było załadować system operacyjny trzeba ją uaktywnić.

15 Klaster (cluster) jednostka alokacji, najmniejsza logiczna jednostka zarządzana przez FAT i inne systemy plików. Fizycznie klaster składa się z jednego lub kilku sektorów. FAT (File Allocation Table) tabel alokacji plików, która powstaje przy formatowaniu partycji dosowym rozkazem "format". FAT przechowuje informacje o odwzorowaniu plików na numery klastrów. Ścieżki (tracks) koncentrycznie położone okręgi na każdym talerzu twardego dysku, które podzielone są z kolei na sektory. Cylindry (cylindres) zbiór wszystkich sektorów dysku twardego, osiągalnych bez przemieszczenia głowicy. Termin często lecz błędnie, stosowany jako zamiennik ścieżki- także w setupie BIOS'u.

16 Sektory(sectors) najmniejsze adresowalne jednostki na twardym dysku. Całkowitą liczbę sektorów otrzymujemy, mnożąc liczbę głowic przez liczbę ścieżek razy liczbę sektorów na ścieżce. Geometria napędu sposób podziału dysku na cylindry, sektory, ścieżki i głowice. Zwykle rzeczywista (fizyczna) geometria napędu przeliczana jest przez elektronikę napędu w łatwiejszą do zarządzania geometrię logiczną. EIDE (Enhaced Integrated Device Equipment) rozszerzenie standardu IDE o szybsze protokoły transmisyjne i obsługę dużych dysków (powyżej 512 MB). Określenia związane z interfejsem EIDE, zintegrowanego z każdą nowoczesną płytą główną, są nieco pogmatwane. Znani producenci dysków twardych tacy jak Western Digital (EIDE) czy Seagate lub Quantum (ATA2, ATAPI, Fast ATA) używają różnych nazw dla tych samych protokołów i funkcji. Te odmienne określenia dla interfejsów różnią się tylko trybem transmisji danych, z których jeden wyznaczany jest przez PIO-Mode, a drugi przez DMA-Mode. ATA-3 zaś oznacza najszybszy wariant omawianego interfejsu, obejmujący również funkcję dla SMART służące do wykrywania błędów w pracy napędu.

17 IDE (Integrated Device Equipment)
przestarzały już dzisiaj standard interfejsu dla dysków twardych AT-Bus. PIO-Mode tryb programowo kontrolowanego wprowadzania i wyprowadzania danych (program I/O) w jakim napęd pracuje, decyduje o szybkości przesyłania danych między dyskiem a pamięcią. W standardzie ATA teoretyczna prędkość transmisji waha się pomiędzy 3,3 (Mode 0) a 8,3 (Mode 2) MB/s. ATA-2 osiąga w trybie Mode 3 11,1 MB/s, a w trybie Mode 4 nawet 16,6 MB/s. DMA-Mode (Direct Memory Access) bezpośredni dostęp do pamięci, oznacza, że dane między pamięcią operacyjną a dyskiem twardym są przesyłane bez udziału procesora. Elegancko i szybko działa to zresztą tylko z interfejsem PCI wbudowanym w nowoczesne płyty główne. Dotychczasowe chipsety osiągają przepustowość danych sięgającą 16,6 MB/s w przypadku ATA-2, zaś nowsze wspierają już Ultra DMA/33 i dochodzą do 33,3 MB/s.

18 SMART (Self Monitoring Analysis And Reporting Technology)
nowa technika diagnostyczna, pozwalająca na rozpoznanie błędów w napędach dyskowych powstających w trakcie ich pracy. Zadaniem jej i współpracujących z nią narzędzi jest ostrzeganie w porę o grożącej utracie danych. ATAPI (At Attachment Packet Interface) protokół pomiędzy interfejsem EIDE i podłączonymi do niego urządzeniami peryferyjnymi. ULTRA ATA najnowsza wersja specyfikacji ATA dopuszczająca transfer danych z prędkością 33,3 MB/s; wymaga by komputer był zgodny ze specyfikacją ULTRA DMA/33. SCSI (Small Computer System Interface) standard dla interfejsów urządzeń i magistral systemowych o dużej prędkości transmisji. Systemy magistrali SCSI mają różne szerokości szyny.

19 SCSI 2 ostatni oficjalnie ogłoszony przez ANSI standard; opisuje złącza z 8 bitową szyną danych, prędkość transferu 20 MB/s, definiuje komunikaty SCSI i strukturę komend. Fast SCSI zgodny ze SCSI 2 tryb transmisji danych z prędkością 10Msłów/s. Oznacza to że informacje są wystawiane na szynę z częstotliwością 10 MHz. Jeśli szyna danych ma szerokość 8 bitów transfer wynosi 10 MB/s, dla szyny 16 bitowej jest to 20 MB/s. Wide SCSI implementacja SCSI z szyną danych o szerokości 16 bitów; zastosowanie dwukrotnie większej szerokość magistrali danych oznacza automatycznie wyższą prędkość przesyłania danych.

20 Macierze RAID RAID (ang. Redundant Array of Independent Disks, Nadmiarowa macierz niezależnych dysków) - polega na współpracy dwóch lub więcej dysków twardych w taki sposób, aby zapewnić dodatkowe możliwości, nieosiągalne przy użyciu jednego dysku. RAID używa się w następujących celach: zwiększenie niezawodności (odporność na awarie), przyspieszenie transmisji danych, powiększenie przestrzeni dostępnej jako jedna całość.

21 Standardowe poziomy RAID
                           Polega na połączeniu ze sobą dwóch lub więcej dysków fizycznych tak, aby były widziane jako jeden dysk logiczny. Powstała w ten sposób przestrzeń ma rozmiar taki jak N*rozmiar najmniejszego z dysków. Dane są przeplecione pomiędzy dyskami. Dzięki temu uzyskujemy znaczne przyśpieszenie operacji zapisu i odczytu ze względu na zrównoleglenie tych operacji na wszystkie dyski w macierzy.

22 Warunkiem uzyskania takiego przyśpieszenia jest operowanie na blokach
danych lub sekwencjach bloków danych większych niż pojedynczy blok danych macierzy RAID 0 - ang. stripe unit size. Korzyści: przestrzeń wszystkich dysków jest widziana jako całość przyspieszenie zapisu i odczytu w porównaniu do pojedynczego dysku Wady: brak odporności na awarię dysków N*rozmiar najmniejszego z dysków zwiększenie awaryjności nie oznacza skrócenie żywotności dysków - zwiększa się teoretyczna możliwość awarii. O ile w przypadku RAID 0 mówimy o utracie danych w przypadku jednego z dysków, to jest to sytuacja tożsama z tą, gdy posiadamy jeden dysk - uszkodzenie jednego dysku również powoduje utratę danych.

23 Przykłady 1 2 Zastosowanie
Trzy dyski po 10 GB zostały połączone w RAID 0. Powstała przestrzeń ma rozmiar 30 GB. Szybkość zapisu lub odczytu jest prawie trzykrotnie większa niż na pojedynczym dysku. Oczywiście sumaryczna szybkość jest 3-krotnością najwolniejszego z dysków, gdyż kontroler raid podczas zapisu/odczytu musi poczekać na najwolniejszy dysk. Stąd też sugeruje się dyski identyczne, o identycznej szybkości i pojemności. 2 Trzy dyski: 10 GB, 10 GB, 5 GB zostały połączone w RAID 0. Powstała w ten sposób przestrzeń ma rozmiar taki jak N*rozmiar najmniejszego z dysków, 3x5 GB = 15 GB. Szybkość zapisu lub odczytu jest prawie trzykrotnie większa niż na pojedynczym dysku. Oczywiście sumaryczna szybkość jest 3-krotnością najwolniejszego z dysków, gdyż kontroler raid podczas zapisu/odczytu musi poczekać na najwolniejszy dysk. Stąd też sugeruje się dyski identyczne, o identycznej wielkości. Zastosowanie Rozwiązanie do budowy tanich i wydajnych macierzy, służących do przechowywania dużych plików multimedialnych

24 RAID 1                    Polega na replikacji pracy dwóch lub więcej dysków fizycznych. Powstała przestrzeń ma rozmiar pojedynczego nośnika. RAID 1 jest zwany również mirroringiem. Szybkość zapisu i odczytu zależy od zastosowanej strategii: Zapis: zapis sekwencyjny na kolejne dyski macierzy - czas trwania operacji równy sumie czasów trwania wszystkich operacji zapis równoległy na wszystkie dyski macierzy – czas trwania równy czasowi trwania operacji na najwolniejszym dysku

25 Odczyt: odczyt sekwencyjny z kolejnych dysków macierzy (ang. round-robin) – przy pewnej charakterystyce odczytów możliwe osiągnięcie szybkości takiej jak w RAID 0 odczyt wyłącznie ze wskazanych dysków - stosowane w przypadku znacznej różnicy w szybkościach odczytu z poszczególnych dysków Korzyści: odporność na awarię N - 1 dysków przy N-dyskowej macierzy możliwe zwiększenie szybkości odczytu Wady: zmniejszona szybkość zapisu utrata pojemności (dokładnie pojemności N - 1 dysków)

26 Przykład Trzy dyski po 1GB zostały połączone w RAID 1. Powstała w ten sposób przestrzeń ma rozmiar 1 GB (3 x 1 GB). Jeden lub dwa dyski w pewnym momencie ulegają uszkodzeniu. Cała macierz nadal działa.

27 RAID 2 Dane na dyskach są paskowane. Zapis następuje po 1 bicie na pasek. Potrzebujemy minimum 8 powierzchni do obsługi danych oraz dodatkowe dyski do przechowywania informacji generowanych za pomocą kodu Hamminga potrzebnych do korekcji błędów. Ilość dysków używanych do przechowywania tych informacji jest proporcjonalna do logarytmu liczby dysków, które są przez nie chronione. Połączone dyski zachowują się jak jeden duży dysk. Dostępna pojemność to suma pojemności dysków przechowujących dane.

28 Korzyści: każdy dowolny dysk (zarówno z danymi jak i z kodem Hamminga) może w razie uszkodzenia zostać odbudowany przez pozostałe dyski Wady: konieczność dokładnej synchronizacji wszystkich dysków zawierających kod Hamminga (w przeciwnym wypadku dezorganizacja i całkowita nieprzydatność tych dysków) długotrwałe generowanie kodu Hamminga przekładające się na wolną pracę całego systemu

29 RAID 3                                     Dane składowane są na N-1 dyskach. Ostatni dysk służy do przechowywania sum kontrolnych. Działa jak striping (RAID 0), ale w macierzy jest dodatkowy dysk, na którym zapisywane są kody parzystości obliczane przez specjalny procesor, przez co kontrolery potrzebne do przekierowania. Korzyści: odporność na awarię 1 dysku zwiększona szybkość odczytu

30 Wady: zmniejszona szybkość zapisu z powodu konieczności kalkulowania sum kontrolnych (eliminowana poprzez zastosowanie sprzętowych kontrolerów RAID) w przypadku awarii dysku dostęp do danych jest spowolniony z powodu obliczeń sum kontrolnych odbudowa macierzy po wymianie dysku jest operacją kosztowną obliczeniowo i powoduje spowolnienie operacji odczytu i zapisu pojedynczy, dedykowany dysk na sumy kontrolne zazwyczaj jest wąskim gardłem w wydajności całej macierzy

31 Przykład Pięć dysków po 1GB zostało połączonych w RAID 3. Powstała w ten sposób przestrzeń ma rozmiar 4GB (1GB odpada na sumy kontrolne). Jeden dysk w pewnym momencie ulega uszkodzeniu. Cała macierz nadal działa. Po włożeniu nowego dysku na miejsce uszkodzonego jego zawartość odtwarza się.

32 RAID 4                                     RAID 4 jest bardzo zbliżony do RAID 3, z tą różnicą, że dane są dzielone na większe bloki (16, 32, 64 lub 128 kB). Takie pakiety zapisywane są na dyskach podobnie do rozwiązania RAID 0. Dla każdego rzędu zapisywanych danych blok parzystości zapisywany jest na dysku parzystości. Przy uszkodzeniu dysku dane mogą być odtworzone przez odpowiednie operacje matematyczne. Parametry RAID 4 są bardzo dobre dla sekwencyjnego zapisu i odczytu danych (operacje na bardzo dużych plikach).

33 Jednorazowy zapis małej porcji danych potrzebuje modyfikacji odpowiednich
bloków parzystości dla każdej operacji I/O. W efekcie, za każdym razem przy zapisie danych system czekałby na modyfikacje bloków parzystości, co przy częstych operacjach zapisu bardzo spowolniłoby pracę systemu.

34 RAID 5                                               Macierz składa się z 3 lub więcej dysków. Przy macierzy liczącej N dysków jej objętość wynosi N - 1 dysków. Przy łączeniu dysków o różnej pojemności otrzymujemy objętość najmniejszego dysku razy N - 1. Sumy kontrolne danych dzielone są na N części, przy czym każda część składowana jest na innym dysku, a wyliczana jest z odpowiedniego fragmentu danych składowanych na pozostałych N-1 dyskach. Korzyści: odporność na awarię 1 dysku zwiększona szybkość odczytu – porównywalna do macierzy RAID 0 złożonej z N-1 dysków

35 Wady: zmniejszona szybkość zapisu z powodu konieczności kalkulowania sum kontrolnych (eliminowana poprzez zastosowanie sprzętowego kontrolera RAID5) w przypadku awarii dysku dostęp do danych jest spowolniony z powodu obliczeń sum kontrolnych odbudowa macierzy po wymianie dysku jest operacją kosztowną obliczeniowo i powoduje spowolnienie operacji odczytu i zapisu

36 Przykład Pięć dysków po 1GB zostaje połączonych w RAID 5. Powstała w ten sposób przestrzeń ma rozmiar 4 GB. Jeden dysk w pewnym momencie ulega uszkodzeniu. Cała macierz nadal działa. Po wymianie uszkodzonego dysku na nowy jego zawartość zostaje odtworzona.

37 RAID 6 Rozbudowana macierz typu 5 (często pojawia się zapis RAID 5+1).
                                              Rozbudowana macierz typu 5 (często pojawia się zapis RAID 5+1). Zawiera dwie niezależne sumy kontrolne. Kosztowna w implementacji, ale dająca bardzo wysokie bezpieczeństwo. Korzyści: odporność na awarię maximum 2 dysków szybkość pracy większa niż szybkość pojedynczego dysku ekstremalnie wysokie bezpieczeństwo.

38 RAID 0+1 Macierz realizowana jako RAID 1, którego elementami są macierze RAID 0. Macierz taka posiada zarówno zalety macierzy RAID 0 - szybkość w operacjach zapisu i odczytu - jak i macierzy RAID 1 – zabezpieczenie danych w przypadku awarii pojedynczego dysku. Pojedyncza awaria dysku powoduje, że całość staje się w praktyce RAID 0. Potrzebne są minimum 4 dyski o tej samej pojemności. RAID 0+1 RAID 1 RAID 0 RAID 0

39 Korzyści: szybkość macierzy RAID 0 bezpieczeństwo macierzy RAID 1 znacznie prostsza w implementacji niż RAID 3, 5 i 6 Wady: wymagana odbudowa całej macierzy RAID 100 w przypadku awarii pojedynczego dysku awaria pojedynczego dysku powoduje utratę zabezpieczenia danych większy koszt przechowywania danych niż w przypadku RAID 0,2,3,4,5,6

40 RAID 1+0                   Nazywana także RAID 10. Macierz realizowana jako RAID 0, którego elementami są macierze RAID 1. W porównaniu do swojego poprzednika (RAID 0+1) realizuje tę samą koncepcję połączenia zalet RAID 0 (szybkość) i RAID 1 (bezpieczeństwo) lecz w odmienny sposób. Tworzony jest duży stripe małych mirrorów, dzięki czemu podczas wymiany uszkodzonego dysku odbudowywany jest tylko fragment całej macierzy. RAID 1+0 RAID 0 RAID 1 RAID 1

41 Korzyści: szybkość macierzy RAID 0 bezpieczeństwo macierzy RAID 1 - w szczególnym wypadku nawet większa (awaria więcej niż jednego dysku różnych mirrorów) znacznie prostsza w implementacji niż RAID 3, 5 i 6 Wady: większy koszt przechowywania danych niż w przypadku RAID 0,2,3,4,5,6

42 Matrix RAID Polega na połączeniu ze sobą dwóch dysków fizycznych tak, aby część dysku działała jak RAID 0 (stripping), a inna część jak RAID 1 (mirroring) Jest to chyba najlepsza opcja w warunkach "domowych", łącząca zalety obu trybów I pozbawiona ich wad. Matrix +RAID RAID 1 PArtition RAID 0 PArtition

43 Korzyści: połączenie zalet poszczególnych trybów RAID - ważne informacje mogą być bezpieczne (z duplikowane na obu dyskach), zaś operacje na często używanych, ale mniej istotnych danych, mogą być wykonywane ze zwiększoną szybkością. Wady: częściowy spadek pojemności (część mirrorowana) część danych jest podatna na awarię (część w strippingu)

44 Przykład Dwa dyski po 10 GB zostały połączone w Matrix RAID. Utworzono na nich dwie partycje - każda zajmuje połowę każdego dysku. Pierwsze polega na dzieleniu danych (stripping) więc ma pojemność 10 GB, druga polega na duplikowaniu (mirroring) ma więc 5 GB. Pierwsza z nich charakteryzuje się teoretycznie dwukrotną prędkością wykonywania na niej operacji, druga zaś gwarantuje bezpieczeństwo danych w razie awarii jednego z dysków...

45 JBOD JBOD (ang. Just a Bunch Of Disks)
– połączenie dysków twardych bez wykorzystania technologii RAID. Jest zwykłą półką na dyski (macierzą dyskową), które są bezpośrednio widoczne przez systemy komputerowe. Zazwyczaj dyski przyłączane są za pomocą osobnego lub osobnych kontrolerów SCSI