Nowofundland Karol Ciwiński.

Prezentacja na temat: "Nowofundland Karol Ciwiński."— Zapis prezentacji:

1 Nowofundland Karol Ciwiński

2 Spis Treści Rys historyczny Klasyfikacja Wrażenie ogólne
Podstawowe cechy anatomiczne rasy Głowa Ciało Kończyny Przednie Kończyny Tylne Zachowanie i charakter Bibliografia

3 Rys historyczny Według aktualnego stanu wiedzy rasa pochodzi z Nowej Fundlandii i powstała w wyniku krzyżówek psów zamieszkujących wyspę Indian Beotuk z dużymi psami do polowań na niedźwiedzie, które na wyspę przywieźli około 1100 roku Wikingowie. Za protoplastę nowofundlandów uważana jest wymarła już rasa o nazwie St. John’s dog. Rasę ukształtowała zapewne także domieszka krwi ras psów przywiezionych z Europy przez rybaków. Nowofundland jest odporny na wpływ nawet bardzo surowych warunków klimatycznych – w tym zwłaszcza przy pracy w wodzie. Początkowo hodowano je w dwóch podstawowych odmianach barwnych: łaciate i jednobarwne. Z jednobarwnych ustaliły się czarna i brązowa, a z łaciatej powstał landseer.

4 Klasyfikacja W klasyfikacji FCI rasę zaliczono do grupy II (Pinczery i sznaucery, molosy, psy górskie i szwajcarskie psy do bydła), do sekcji 2 – molosy w typie górskim. Wpisany do wzorców ras pod numerem 50. Nowofundlandy nie podlegają próbom pracy. Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, rasa należy do grupy psów pracujących. Typ dogowaty.

5 Wrażenie ogólne Nowofundland to pies masywny i muskularny, o długiej i gęstej szacie, cechujący się dobrą kondycją ruchową, elastycznością i swobodnymi ruchami. Zgodnie z obecnie obowiązującym w FCI wzorcem rasy, za istotne proporcje uważana jest sylwetka w obrysie prostokąta (wysokość psa jest niższa niż jego długość) – nieco dłuższego u suk, aniżeli u samców; tułów zwarty; głębokość klatki piersiowej jest nieco większa niż odległość od klatki piersiowej do podłoża.

6 Podstawowe cechy anatomiczne rasy
Głowa: Masywna, przy czym u suk nieco lżejsza, niż u samców; Mózgoczaszka: Czaszka: Kość ciemieniowa szeroka i lekko wysklepiona; kość potyliczna mocno rozwinięta. Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale nigdy ostro.

7 Głowa Nos: Duży, dobrze pigmentowany, nozdrza dobrze rozwinięte; czarny u psów czarnych i biało czarnych, brązowy u psów brązowych. Kufa: o graniastym kształcie, głęboka i umiarkowanie krótka, pokryta krótkim, delikatnym włosem, pozbawiona fałd; kąciki wargowe widoczne, lecz nie przesadnie zaznaczone. Oczy: niewielkie, osadzone umiarkowanie głęboko lecz szeroko; trzecia powieka nie powinna być widoczna; ciemnobrązowe u psów czarnych i biało-czarnych, u brązowych dopuszczalne nieco jaśniejsze. Uszy: nieduże, w kształcie trójkąta o zaokrąglonych końcach, osadzone daleko w tyle głowy i do niej przylegające; przy mierzeniu koniec ucha winien u dorosłego psa sięgać do wewnętrznego kącika oka.

8 Ciało Szyja: Mocna i muskularna; znaczne podgardle niewskazane.
Tułów: O masywnym kośćcu. Oglądany z boku głęboki i mocny. Górna linia: Szeroki,Pozioma, prosta i stabilna. Lędźwie: Mocne i dobrze umięśnione. Zad: Szeroki, kąt spadku około 30 stopni. Klatka piersiowa: szeroka, pojemna i głęboka, żebra dobrze wysklepione. Linia dolna i brzuch: Prawie horyzontalna, podkasanie niewskazane.

9 Kończyny Przednie Proste i równoległe, zarówno w pozycji stojącej, jak i w stępie i w wolnym kłusie. Łopatki: Bardzo dobrze umięśnione, ustawione wyraźnie ukośnie. Łokcie: Przylegające. Śródręcze: Nieznacznie nachylone. Łapy: Duże lecz proporcjonalne do tułowia, dobrze zaokrąglone i zwarte, palce mocne i ściśle do siebie przylegające, połączone błoną.

10 Kończyny Tylne Miednica: mocna, szeroka i długa.
Uda: Szerokie i muskularne. Kolana: Dobrze kątowane. Podudzie: Mocne i dość długie. Stawy skokowe: Stosunkowo krótkie, ustawione bardzo nisko, rozstawione szeroko i równolegle do siebie. Łapy: Mocne i zwarte. Ogon: O szerokiej i mocnej nasadzie, sięgający do pięty lub nieco poniżej; noszony w linii poziomej, w spoczynku zwisający, pokryty gęstym włosem. Chody: Długi wykrok przednich kończyn i mocny napęd kończyn tylnych; nieznaczne kołysanie grzbietem jest naturalne; przy przyspieszaniu kończyny wykazują tendencję do zbieżnego stawiania, linia grzbietu pozostaje pozioma.

11 Zachowanie i charakter
Nowofundland uważany jest za jedną z najbardziej przyjacielskich ras– znany jest ze swojej życzliwości, delikatności i łagodności – zwłaszcza w stosunku do ludzi. Wraz z landseerem były tematem pojawiającym się w twórczości malarzy i poetów. Opiekuńczość ich została spopularyzowana m.in. w postaci suki nowofundlandki o imieniu Nana w powieści Jamesa M. Barrie Piotruś Pan.

12 Bibliografia http://pl.wikipedia.org/wiki/Nowofundland

13 Koniec