Kody Liniowe Systemy cyfrowe.

Prezentacja na temat: "Kody Liniowe Systemy cyfrowe."— Zapis prezentacji:

1 Kody Liniowe Systemy cyfrowe

2 Wstęp Kod taki nazywamy kodem liniowym!!
Koder zmieniając wielkości stopnia kwantowania koduje według zasad kodowania liniowego. Otrzymane z kodera impulsy są jednokierunkowe (unipolarne). Wysyłanie takich impulsów w tor telekomunikacyjny nie jest wskazane Wobec tego należy zamienić kod binarny próbek otrzymanych z kodera na inny kod nadający ciągowi impulsów postać dogodną do wysyłania w tor. Kod taki nazywamy kodem liniowym!!

3 Kod liniowy musi spełniać 4 podstawowe warunki:
Eliminować składową stałą na WE regeneratorów i krotnic PCM być łatwym w wytwarzaniu Zawierać informacje niezbędne do odtworzenia częstotliwości i fazy zegara nadawczego Mieć strukturę zapewniającą łatwe wykrywanie błędów, które mogą powstawać podczas transmisji.

4 Warunek pierwszy można spełnić przez prostą zmianę polaryzacji kolejnych impulsów odpowiadającym jedynkom, co realizuje kod liniowy AMI W celu zwiększenia zawartości informacyjnej, wprowadzono w tym kodzie trzy stany: Zeru – odpowiada brak sygnału Jedynce – odpowiada sygnał dodatni lub ujemny Jeśli poprzedniej jedynce przyporządkowano sygnał dodatni, to bieżącej jedynce nadaje się sygnał ujemny itd.. Ten element o o przemiennej polaryzacji ma symbol B. Kod AMI spełnia także 3 pozostałe warunki.

5 W transmisji danych zdarza się czasem, że występuje dość długi ciąg zer, co może doprowadzić do nieodtworzenia sygnału zegarowego i tym samym do zerwania łączności. Kodem liniowym nie posiadającym tej wady jest kod HDB3

6 W kodzie HDB-3 jedynkom sygnału binarnego przyporządkowane są na zmianę impulsy B+ i B- sygnału bipolarnego, jeżeli między dwoma jedynkami występuje mniej niż cztery zera. W przeciwnym wypadku każda sekwencja czterech kolejnych zer jest zastępowana ciągiem sygnałów bipolarnych o postaci 000V lub B00V, gdzie poszczególne symbole oznaczają: 0-brak impulsu, B-impuls o polaryzacji przeciwnej do polaryzacji poprzedniego impulsu. V-zakłócenie, czyli impuls o tej samej polaryzacji, co poprzedni impuls B, dodany tak, by każdy impuls V miał polaryzacje przeciwną niż poprzedni.

7