HTML dla początkujących

HTML dla początkujących
Opracował: M. Kwiesielewicz

Tworzenie dokumentu HTML
Dokument HTML jest zwykłym plikiem tekstowym, w którym znajdują się polecenia HTML. Dokument taki można utworzyć za pomocą najprostszego edytora tekstów, ręcznie dodając znaczniki Wiele specjalizowanych edytorów, które wydatnie ułatwiają konstruowanie dokumentu, wspomagając wprowadzanie poleceń. Osobiście polecam używanie edytorów tekstowych, a nie graficznych - lepsza kontrola nad tworzonym dokumentem

Programy w środowisku Windows 95/98
HomeSite, w wersjach od 2.x do 4.x - jeden z najlepszych edytorów w tym środowisku Pajączek 2000 Tiger98 - także polski, bardzo silny edytor HotDog od 3 do 5 - silny, ale dość trudny w obsłudze WebEdit 3 - jeden z najlepszych programów w tym środowisku WebPager Xpress - polski edytor, nieco słabszy od wyżej wymienionych, ale darmowy ezHTML - polski edytor, także darmowy

Dla początkujących Można się posłużyć graficznymi edytorami,
Dla początkujących poleca się szczególnie darmowe edytory dołączone do przeglądarek Internet Explorer i Netscape Communicator (lub Sylaba Komunikator). Do nauki języka HTML, warto się posługiwać edytorami tekstowymi

Osnowa dokumentu Polecenie (znacznik, tag) HTML jest specjalnym ciągiem znaków objętym nawiasami ostrymi. Gdybyśmy na przykład chcieli zaznaczyć jakiś fragment tekstu jako tytuł, moglibyśmy objąć go poleceniem <H1>treść tytułu</H1>. Wielkość liter jest obojętna - znaczniki wpisane małymi i wielkimi literami są interpretowane w ten sam sposób. Staranniej wykonane edytory HTML pozwalają nawet zdefiniować, czy polecenia HTML będą wpisywane małymi, czy wielkimi literami.

Szkielet dokumentu HTML
Wszystkie polecenia powinny się znaleźć w pewnych standardowych ramach. Zostało przyjęte, że dokument HTML zawiera szkielet, który stanowi osnowę dla wszystkich innych poleceń. Cały dokument powinien być objęty parą znaczników <HTML> </HTML>. Między nimi powinna zaś się znaleźć para znaczników <HEAD> </HEAD>, która stanowi ramy dla informacji nagłówkowych. Pozostałe informacje powinny być objęte z kolei znacznikami <BODY> </BODY>.

Przykład „bezpiecznego” szkieletu
HTML> <HEAD>informacje nagłówkowe</HEAD> <BODY> właściwa treść (ciało) dokumentu </BODY> </HTML>

Tytuł strony Między znacznikami <HEAD> i </HEAD> powinno się znaleźć polecenie <TITLE> </TITLE>. <HEAD> <TITLE>Tytuł strony</TITLE> </HEAD> TITLE nie oznacza wcale tytułu na stronie. Zawarta między tymi znacznikami treść ukaże się w pasku tytułowym przeglądarki: <TITLE>Kurs języka HTML - poradnik webmastera: HTML dla bardzo początkujących</TITLE>

Informacja o stronie kodowej dokumentu
Zalecane jest strony kodowej ISO (czyli ISO Latin 2). Jest to międzynarodowy standard, a "przy okazji" także Polska Norma. Należy sporządzać dokument w tym standardzie i zarazem opatrywać go informacją typu META. Jest ona umieszczana w ramach znaczników HEAD i wygląda następująco: <meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=iso ">

Standardowa osnowa <HTML> <HEAD>
<meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=iso "> <TITLE>Tytuł strony</TITLE> </HEAD> <BODY> właściwa treść (ciało) dokumentu </BODY> </HTML>

Polskie znaki w edytorach
Czołowe polskie edytory HTML nie wymagają już stosowania odrębnych klawiatur i czcionek ekranowych, gdyż same automatycznie konwertują polskie znaki do wybranej przez nas strony kodowej. Edytory produkcji zachodniej (ISO ) Czcionki TrueType na polskiej stronie "ogonkowej", pod adresem Windows darmowe czcionki ekranowe PolskieStrony i PolskieStrony2, dostępne w serwisie Polska Strona Windowsowa HomeSite 2.5 (lub nowszy) należy zalecać używanie czcionki PolskieStrony2. Należy również używać nakładki klawiaturowej dla ISO Problem konwersji już istniejących dokumentów można załatwić za pomocą specjalnych programów

Kodowanie - podsumowanie (ISO-8859-2)
Zaopatrz się w dowolną czcionkę ekranową w standardzie ISO , za pomocą której będziesz wyświetlać tekst dokumentu w edytorze HTML Używaj polskiej klawiatury w standardzie ISO Wstaw deklarację strony kodowej ISO w nagłówku dokumentu

Kodowanie - podsumowanie Windows-1250 (nie zalecany)
Użyj dowolnej czcionki ekranowej w tym standardzie (jest ich sporo w Windows) Używaj standardowej klawiatury Windows Wstaw deklarację strony kodowej Windows-1250 w nagłówku dokumentu <meta http-equiv="content-type" content="text/html; charset=windows-1250">

Kodowanie ISO w Windows
Wstawić do sekcji [PolKeyb] w WIN.NI, zapisać plik na dysku i ponownie uruchomić Windows. Fragment WIN.INI powinien wyglądać następująco: [PolKeyb] settings= name0=ISO keys0=ACELNOSXZ lower0=177,230,234,179,241,243,182,188,191 upper0=161,198,202,163,209,211,166,172,175

Kolor tła dokumentu Gdy w dokumencie znajduje się para znaczników <BODY> i </BODY>, możemy zdefiniować kolor tła dokumentu: <BODY BGCOLOR="kolor"> przy czym "kolor" może być podany imiennie (np. red, green, black, white) lub za pomocą wartości heksadecymalnych tak jak w przypadku koloru czcionki - #FF0000, #008000, #000000, #FFFFFF. Sugeruje się używanie wartości heksadecymalnych, jako bardziej uniwersalnych

Tytuły W dokumentach często wprowadzamy tytuły.
Służy do tego polecenie <Hn> </Hn>. Znak H oznacza header, natomiast cyfra n to stopień tytułu (mamy ich sześć). Polecenie wprowadzające tytuł stopnia pierwszego składa się ze znacznika otwierającego <H1> i zamykającego </H1>. Ten drugi zawiera dodatkowo ukośnik (ang. slash). Wprowadzamy je za pomocą poleceń H1, H2 itd.

Akapit i wiersz Rozdzielając w edytorze akapity za pomocą klawisza Enter, przeglądarka zignoruje znaki końca wierszy i akapitów i wyświetli jednolity blok tekstu. Aby naprawdę rozdzielić akapity, należy się posłużyć poleceniem <P> (P = paragraph), które wstawi interlinie między poszczególne fragmenty tekstu. Zaleca się także konsekwentne stosowanie znacznika zamykającego </P>. Przykład: <P>To jest treść pierwszego akapitu</P> <P>To jest treść drugiego akapitu</P>

Przełamanie tekstu Chcemy przełamać tekst, nie wprowadzając przy tym znaku końca akapitu. Pojedyncze polecenie <BR> przenosi tekst o jeden wiersz w dół, nie wprowadzając dodatkowej interlinii. To jest pierwszy wiersz<BR> To jest drugi wiersz<BR> To jest trzeci wiersz<BR> To jest czwarty wiersz<BR> Ponadto polecenie <BR> ma jeszcze jedną zaletę. Napisanie kilku kolejnych <BR> pozwala poszerzyć pionowy odstęp między elementami.

Pozioma linia Poziomą linie, wstawiamy za pomocą polecenia <HR> (ang. horizontal rule). Pozwala ono wyświetlić w dokumencie poziomą linię, na szerokość całej strony, rozdzielając nią logiczne fragmenty tekstu

Wykazy Aby utworzyć szkielet wykazu wypunktowanego, należy użyć polecenia <UL> </UL> (ang. unordered list). W ramach szkieletu znajdą się poszczególne punkty wykazu, które wprowadzamy za pomocą polecenia <LI>

Przykład wykazu W efekcie uzyskamy:
<P>Dlaczego zajmuję się UFO?</P> <UL> <LI>Uważam, że UFO istnieje</LI> <LI>Uważam, że pozaziemskie cywilizacje mogą nam pomóc</LI> <LI>Uważam, że należy się przygotować na spotkanie</LI> </UL> W efekcie uzyskamy: Dlaczego zajmuję się UFO? Uważam, że UFO istnieje Uważam, że pozaziemskie cywilizacje mogą nam pomóc Uważam, że należy się przygotować na spotkanie

Wykazy numerowane Gdy chcemy utworzyć wykaz numerowany, wówczas zamiast <UL> i </UL> możemy zastosować <OL> i </OL> (ang. ordered list). Uzyskamy wówczas listę numerowaną za pomocą liczebników arabskich 1. Uważam, że pozaziemskie cywilizacje mogą nam pomóc 2. Uważam, że należy się przygotować na spotkanie

Atrybuty czcionki Atrybuty czcionki - pogrubienie (bold), pochylenie (italic) i podkreślenie (underlined). Przykłady <B>To jest tekst pogrubiony (bold)</B> <I>To jest tekst pochylony (italic, kursywa)</I> <U>To jest tekst podkreślony (underlined)</U> Choć wszystkie przeglądarki akceptują atrybuty czcionki, warto zauważyć, że np. Netscape Navigator 2 i 3 ignoruje podkreślenie, natomiast Netscape Communicator 4 już je widzi.

Odsyłacze Czytelnik dokumentu będzie za pomocą kliknięć myszką na odsyłaczach przenosić się do różnych miejsc w Internecie, skacząc np. z Polski do Japonii, z Japonii do USA, a stamtąd do Francji. Z jego punktu widzenia jest zupełnie obojętne, gdzie strony się znajdują. Dla niego ważny jest łatwy dostęp do informacji. Odsyłacz do innej strony jest tworzony za pomocą polecenia: <A HREF="adres.strony.internetowej">Jakaś nazwa tej strony</A> Przykładowy adres mógłby wyglądać następująco: <A HREF="

Odsyłacze uwagi Ukośnik (slash) na końcu adresu wymusza wczytanie strony domyślnej, zazwyczaj o nazwie index.html (lub index.htm - zależy to od typu serwera WWW). Zaleca się nadawanie stronie głównej serwisu nazwy index.htm lub index.html. Jest to powszechnie przyjęta praktyka w Internecie. W ostatnich latach stosuje się także default.htm lub default.html Na ekranie przeglądarki jest wyświetlany tekst, który znajduje się między znacznikami <A HREF="... "> i </A>. Jest on domyślnie wyświetlany na niebiesko z podkreśleniem (możemy to jednak zmienić).

Adres poczty jako odsyłacz
Stosujemy tutaj na przykład następujące polecenie: <A i nazwisko</A> Na przykład na stronie PCkuriera prowadząca ją osoba wstawiła swój adres w postaci: <A strony</A>

Wielkość i kolor czcionki
W dokumentach HTML stosuje się nieco inną definicję wielkości czcionki niż przyjęta w edytorach tekstów Podstawowa czcionka ma wielkość 3 jednostek (zazwyczaj czcionka punktowa). Przeglądarki pozwalają na ogół zdefiniować, jaka wartość punktowa odpowiada czcionce o wielkości 3. W dokumencie możemy stosować czcionkę o wielkości od 1 do 7. Im większa wartość, tym większa czcionka w przeglądarce.

Polecenie określające wielkość czcionki
Nadanie wartości absolutnej <FONT SIZE="x">Tekst objęty definicją</FONT> x = 1...7 Nadanie wartości względnej <FONT SIZE="+x">Tekst objęty definicją </FONT> <FONT SIZE="-x">Tekst objęty definicją </FONT> x = 1...6 Gdy jakiś fragment tekstu obejmiemy definicją <FONT SIZE=+2> </FONT>, będzie on miał wielkość 5, gdyż dodajemy 2 jednostki do wielkości podstawowej. Gdy użyjemy polecenia <FONT SIZE=-1> </FONT>, tekst będzie miał wielkość 2. W ten sposób możemy manipulować wysokością czcionki w tekście.

Polecenie określające kolor czcionki
Składnia polecenia <FONT COLOR="kolor">Tekst objęty poleceniem</FONT> Kolory możemy definiować w postaci tradycyjnej, a więc za pomocą wartości szesnastkowych (np. kolor biały ma wartość #FFFFFF, a czarny #000000), albo za pomocą ich nazw. Wszystkie popularne przeglądarki akceptują wartości heksadecymalne (w formacie RRGGBB, gdzie RR - składowa czerwona, GG - składowa zielona, BB - składowa niebieska).

Grafika na stronie Strony WWW zawierają zwykle grafikę, która bardzo urozmaica ich czytanie - pod warunkiem oczywiście, że korzystamy z graficznego systemu operacyjnego. Na stronach WWW są stosowane dwa podstawowe formaty bitowych plików graficznych - GIF i JPG (JPEG) - które są z założenia skompresowane (często nawet dziesięciokrotnie w stosunku do innych popularnych formatów. Grafikę możemy wprowadzić za pomocą polecenia: <IMG SRC="nazwa_pliku">, np..: <IMG SRC="../gambler/gambler.gif">

Wstawienie grafiki do dokumentu
Podstawowa konstrukcja ma następującą postać: <IMG SRC="plik_graficzny"> Wielkość obrazka możemy regulować za pomocą parametrów HEIGHT (wysokość) i WIDTH (szerokość). Na przykład: <IMG SRC="tucows.gif" HEIGHT=150> <IMG SRC="tucows.gif" WIDTH=200> <IMG SRC="tucows.gif" WIDTH=200 HEIGHT=50> Ramka <IMG SRC="tucows.gif" WIDTH=120 HEIGHT=160 BORDER=5> (border w pikselach)

Parametry VSPACE (vertical space) i HSPACE (horizontal space) pozwalają ustalić odległość obrazka, w pikselach, od oblewającego go tekstu: <IMG SRC="tucows.gif" HSPACE=50> <IMG SRC="tucows.gif" VSPACE=50> Odrębny, specjalny zespół parametrów, ALIGN=abc, steruje pozycją obrazka w stosunku do oblewającego go akapitu <IMG SRC="obrazek" ALIGN=abc> wartości parametru: right, left, top, bottom, middle

Jeśli chcemy, aby osoby korzystające z Internetu w trybie tekstowym wiedziały, co zawiera obrazek, możemy wstawić dodatkowo parametr ALT="informacja". Napis ten zostanie wyświetlony na ekranie przeglądarki tekstowej. Informacja jest ważna wówczas, gdy grafika zawiera odsyłacze do innych stron. Gdybyśmy chcieli umieścić obrazek na środku wiersza, musimy objąć go znacznikami <CENTER></CENTER Obrazek można oczywiście umieścić w komórce tabeli, wstawiając między znacznikami komórki <TD></TD> definicję obrazka, co można wykorzystać do tworzenia efektownie wyglądających obramowań

Tablice Ogólne ramy tabeli <TABLE> </TABLE>
Definicja tabeli musi być umieszczona między tymi dwoma znacznikami, które stanowią jej delimitery. W ich ramach są umieszczane definicje rzędów, definicje komórek w rzędach, konkretne dane w komórkach, tytuł tabeli i nagłówki wierszy i kolumn. Wiersz tabeli <TR> </TR> Wiersz tabeli jest jej konkretyzacją, a sam tworzy ramy dla komórek z danymi. W ramach <TABLE> </TABLE> można umieścić wiele kolejnych definicji wierszy <TR> </TR> <TABLE> <TR> </TR> </TABLE>

Tablice Komórka w wierszu <TD> </TD>
Komórka zawiera konkretne dane. Między jej znacznikami można umieszczać tekst i grafikę. Konkretne komórki są umieszczane między znacznikami wybranego rzędu, na przykład: <TABLE> <TR> <TD> </TD><TD> </TD><TD> </TD></TR> </TABLE>

Obramowanie tablic Aby tabela zawierała naokoło obramowanie, wystarczy rozszerzyć definicję o parametr BORDER. Jeśli nie podamy szerokości obramowania, przyjmowana jest jej domyślna wartość. <TABLE BORDER> </TABLE> Gdybyśmy podali szerokość obramowania w pikselach, zostanie ona odpowiednio zinterpretowana przez przeglądarkę <TABLE BORDER=10> </TABLE>

Obramowanie i marginesy komórek
Obramowanie komórek Aby komórki (nie tabela!) zawierały inne obramowanie niż domyślne, możemy użyć parametru CELLSPACING (de facto jest to odległość między komórkami). <TABLE BORDER CELLSPACING=8> </TABLE> Marginesy dla komórek Jeśli uznamy, że odstęp między zawartością komórki a jej obramowaniem jest zbyt mały, możemy użyć parametru CELLPADDING (domyślnie wynosi on 1). <TABLE BORDER CELLSPACING=5 CELLPADDING=15> </TABLE>

Szerokość i wysokość tablicy
Dotychczas tworzone tablice, przybierały domyślną szerokość. Parametr WIDTH daje nam możliwość zdefiniowania szerokości tabeli i jest "silniejszy" od innych parametrów, które wpływają na <TABLE BORDER WIDTH=600> </TABLE> Zamiast wartości absolutnej w pikselach możemy także użyć wartości procentowej, np. pół szerokości ekranu przeglądarki. <TABLE BORDER WIDTH=50%> </TABLE> Możemy zdefiniować wysokość tablicy (nie wchodzi w skład HTML 4.0), podając parametr HEIGHT, wyrażony w pikselach lub procencie widocznej strony. W poniższym przykładzie zostały użyte parametry <TABLE BORDER WIDTH="50%" HEIGHT="30%">

Szerokość komórki Parametr WIDTH możemy wykorzystać także de zdefiniowania szerokości komórki, umieszczając go w ramach definicji wybranej komórki, np. <TD WIDTH=100> </TD>. Można też podać wartość procentową, która odnosi się do szerokości komórki w ramach tabeli, a nie całego ekranu (akceptują ją Navigator i Internet Explorer, ale HTML 4.0 zaleca unikania tego polecenia).

Wyrównanie tablicy Parametr ALIGN pozwala wyrównać tabelę w stosunku do marginesów strony i oblewającego ją tekstu, na przykład: <TABLE BORDER ALIGN=right> </TABLE> <TABLE BORDER=10 ALIGN=left> </TABLE>

Poziome wyrównanie danych w komórkach
Parametr ALIGN możemy także wykorzystać do poziomego wyrównania zawartości komórki - środkowania, justowania do lewej i justowania do prawej. Używamy wówczas odpowiednio konstrukcji <TD ALIGN=center></TD> <TD ALIGN=left> </TD> <TD ALIGN=right> </TD>. Wyrównanie jest wyraźnie widoczne, gdy samodzielnie zdefiniujemy szerokość komórki za pomocą WIDTH.

Pionowe wyrównanie danych w komórkach
Parametr VALIGN (vertical) służy do pionowego wyrównania zawartości komórki - do górnego brzegu, do środka i do dolnego brzegu. Używamy wówczas odpowiednio konstrukcji: <TD VALIGN=top> </TD> <TD VALIGN=middle> </TD> <TD VALIGN=bottom> </TD>. Wyrównanie jest wyraźnie widoczne, gdy samodzielnie zdefiniujemy wysokość tabeli za pomocą HEIGTH.

Kolor dla tablicy Microsoft Internet Explorer i Nescape Communicator pozwalają wykorzystać kolor tła tabeli (HTML 4.0 zaleca rezygnowanie z tego polecenia na rzecz stylów). W tym celu należy w definicji tabeli dodać parametr <BGCOLOR=barwa>, np. <TABLE BORDER HEIGHT=200 BGCOLOR=yellow> Kolory - Black, Olive, Teal, Red, Blue, Maroon, Navy, Gray, Lime, Fuchsia, Green, Purple, Silver , Yellow, Aqua Możemy również "pomalować" poszczególne komórki, wstawiając definicję koloru w ramach definicji komórek, np. TD BGCOLOR="barwa" - HTML 4.0 zaleca rezygnowanie z tego polecenia na rzecz stylów. Jako tła tabeli (czy wręcz poszczególnych komórek) można także użyć gotowego obrazka, stosując polecenie (HTML 4.0 nie przewiduje stosowania tego polecenia w tym kontekście - możemy jednak stosować style): <table background="nazwa_obrazka">

Obramowanie tablicy Kolor obramowania tabeli
Internet Explorer i Navigator interpretują także kolor obramowania tabeli. W definicji tabeli należy wstawić parametr <BORDERCOLOR=barwa>, np. <TABLE BORDER=5 BORDERCOLOR=red>. Odcień obramowania tabeli Internet Explorer i Navigator pozwalają określić kolor cienia obramowania tabeli. Możemy nadać odrębną barwę cieniowi lewemu i górnemu oraz odrębną prawemu i dolnemu. Na przykład: <TABLE BORDER=5 BORDERCOLORDARK=black BORDERCOLORLIGHT=white>

Cień w wierszu i komórce
Definicję cienia możemy nawet zastosować w wierszu lub w pojedynczej komórce, na przykład: <TR BORDERCOLORDARK=red BORDERCOLORLIGHT=yellow> <TD BORDERCOLORDARK=red BORDERCOLORLIGHT=yellow>

Podpis pod tablicą Tablica powinna na ogół zawierać tytuł, wyjaśniający jej treść. Należy go umieścić zaraz za ogólną definicją tabeli. Na przykład: <TABLE BORDER WIDTH=300> <CAPTION ALIGN=top>Tytuł tabeli umieszczony u góry</CAPTION> Microsoft Internet Explorer pozwala dodatkowo dosunąć podpis do lewej lub prawej strony, przy użyciu parametru VALIGN. Na przykład: <TABLE BORDER WIDTH=300> <CAPTION VALIGN=top ALIGN=left>Tytuł tabeli umieszczony u góry</CAPTION>

Nagłówek wiersza i kolumny
Domyślnie nagłówki są pokazywane za pomocą czcionki pogrubionej. Nagłówek jest definiowany za pomocą parzystego kodu <TH> </TH>. Tak więc, aby sporządzić tabelicę z wierszem nagłówków kolumn i wierszem danych, należy wprowadzić np. następujący kod: <TABLE BORDER CELLPADDING=10 WIDTH=400> <CAPTION>Wzrost produkcji w latach (w mln USD)</CAPTION> <TR bgcolor="gray"><TH>1991</TH> <TH>1992</TH><TH>1993</TH> <TH>1994</TH> <TH>1995</TH> </TR> <TR ALIGN=center><TD>1150</TD><TD>1240</TD><TD>1380</TD><TD>1420</TD><TD>1550</TD></TR> </TABLE>

Łączenie komórek Komórki danych i nagłówków można ze sobą łączyć.
Aby komórka w danym wierszu rozciągała się na x kolumn, należy użyć w jej definicji parametru <TD ROWSPAN=x>. Podobnie można łączyć komórki z nagłówkami <TD COLSPAN=x>.

Zagnieżdżanie tablic Możliwe jest zagnieżdżanie tablic w komórkach nadrzędnej tablicy. W tym celu należy utworzyć w zwykły sposób definicję tabeli w ramach definicji wybranej komórki tabeli nadrzędnej, czyli w ramach <TD> </TD>.

Tablice - nagłówek ciało i stopka
Podobnie jak cały dokument, także i tablica może mieć swoją część nagłówkową, część główną i stopkę. Elementy te są (teoretycznie) przydatne przy określaniu wyglądu tabeli i wyświetlaniu tabeli: Wydzielenie nagłówka i stopki pozwoli wyświetlać zawsze na ekranie zawarte w nich informacje, gdy tabela przekracza wielkością ekran. Przewijana jest tylko główna część tabeli (dane), a informacje nagłówka i stopki pozostają cały czas widoczne. Analogicznie, gdybyśmy drukowali większą tabelę, która nie mieści się na jednej stronie druku, nagłówek i stopka tabeli będą drukowane na każdej kolejnej stronie, a zmieniać się będą oczywiście dane zawarte w BODY. Na razie ani Internet Explorer, ani Navigator nie interpretują w ten sposób nagłówka i stopki tabeli. Wydzielenie części tabeli pozwala, razem z grupami kolumn, definiować obramowanie.

Przykład struktury tablicy
<TABLE WIDTH=50% BORDER=5 CELLPADDING=5> <THEAD>To jest część nagłówkowa</THEAD> <TBODY> <TR> <TD>Komórka 11</TD> </TR> <TR> <TD>Komórka 21</TD> </TR> </TBODY> <TFOOT>To jest stopka</TFOOT> </TABLE> Znaczniki zamykające są opcjonalne we wszystkich trzech poleceniach.

Animacja (interpretowana jedynie przez Microsoft Internet Explorer )
Minimalna definicja Marquee ma postać <MARQUEE>Tekst animacji</MARQUEE>. Dodatkowe parametry są wstawiane w ramach otwierającego znacznika, tj. <MARQUEE parametr> Animację można wstawiać także do komórki tabeli, między znaczniki <TD> </TD> Tekst może się poruszać na trzy sposoby BEHAVIOR=SCROLL powoduje, że tekst porusza się od jednego brzegu strony w kierunku drugiego, znika za nim i wypływa ponownie zza pierwszego brzegu. BEHAVIOR=ALTERNATE powoduje, że tekst wyrusza od pierwszego brzegu, dociera do drugiego i "odbija się", powracając w kierunku pierwszego. BEHAVIOR=SLIDE powoduje, że tekst wyrusza od pierwszego brzegu, dociera do drugiego i zatrzymuje się

Parametry animacji BGCOLOR=kolor pozwala określić kolor tła, czyli drogi, po której porusza się napis. Kolor można podać w postaci numerycznej lub słownej (16 barw). Opis słowny obejmuje: Black, Olive, Teal, Red, Blue, Maroon, Navy, Gray, Lime, Fuchsia, White, Green, Purple, Silver, Yellow, Aqua. Początkowy kierunek ruchu jest określany za pomocą parametru DIRECTION=LEFT lub DIRECTION=RIGHT. Domyślny jest kierunek w lewo. Fizyczne wymiary drogi są wyznaczone przez parametry HEIGHT=x (wysokość) i WIDTH=y (szerokość). Można je wyrazić w pikselach lub procencie wysokości i szerokości ekranu. Parametr LOOP=x pozwoli powtórzyć ruch tekstu x razy

Parametry animacji Parametry HSPACE=x i VSPACE=y pozwalają określić odległość pola animacji w poziomie i/lub w pionie od sąsiadujących elementów, np. tekstu. Skoro możemy definiować kolor tła animacji, konieczna jest także niekiedy zmiana koloru tekstu animacji. Możemy również wprowadzić atrybuty tekstu - pogrubienie, pochylenie lub podkreślenie. Odpowiednie parametry należy wstawiać na zewnątrz definicji MARQUEE. Jak wiemy, definicja koloru fragmentu tekstu ma postać <FONT COLOR=kolor> Tekst </FONT>. Uwaga: akapity nad i pod animacją należy oddzielić od animacji znakiem końca akapitu <P> lub końca wiersza <BR>.

Parametry animacji Pola animacji można bezpośrednio ze sobą łączyć.
Parametr SCROLLAMOUNT=x pozwala określić w pikselach skoki tekstu (ruch odbywa się skokami po x pikseli). Przy niewielkiej wartości ruch jest płynny i wolniejszy, przy dużych - nieco szarpany i szybszy. Parametr SCROLLDELAY=y pozwala określić w milisekundach odstępy czasowe między kolejnymi skokami = 1 sekunda. Parametr ALIGN=abc (top, middle, bottom) pozwala ustalić, gdzie (na jakiej wysokości pola) znajduje się tekst sąsiadujący z animacją.

Dźwięk, wideo, VRML Możliwe jest tworzenie odsyłaczy do plików dźwiękowych, aczkolwiek, co ciekawe, dokumentacja HTML 4 właściwie milczy na temat dźwięku! Zazwyczaj stosuje się dwa typy odsyłaczy - styl Netscape i styl Microsoftu. Przykłady: Plik dźwiękowy WAV (styl Netscape) - <embed src="../wav/complete.wav" border=0 width=x height=y> Plik dźwiękowy WAV (styl Microsoft) <bgsound src="../wav/complete.wav" loop=infinite> Plik dźwiękowy MIDI (styl Netscape) - <embed src="../midi/airwolf.mid" border=0>

HTML dla początkujących

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "HTML dla początkujących"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres

Wejść

Zaloguj się poprzez sieć społeczną:

HTML dla początkujących

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "HTML dla początkujących"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres