Postępowanie karne SNP (z)

Postępowanie karne SNP (z)
Zajęcia nr 8-9: Pozostałe zagadnienia prawa dowodowego. Środki przymusu procesowego mgr Błażej Boch Katedra Postępowania Karnego Wydział Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytet Wrocławski

Dowody, informacje, ślady
pojęcie informacji jest pojęciem szerszym niż „dowód” dana informacja stanie się bowiem dowodem dopiero po wprowadzeniu do procesu, czyli po złożeniu wniosku dowodowego i zaakceptowaniu przez organ procesowy ślad kryminalistyczny lub informacja kryminalistyczna mogą zatem stanowić wyłącznie nośnik określonych treści (czasem jedynie potencjalny), źródło (ewentualnego przyszłego) dowodu, choć jeszcze dowodem nie będą, nawet mimo że zostały odnalezione dzięki dowodowej czynności procesowej (M. Klejnowska)

Informacje - wszelkie dane o świecie zewnętrznym, które uzyskujemy albo przez bezpośrednie poznanie zmysłowe, albo przez podawany przez inną osobę opis jakiegoś stanu rzeczy lub zjawisk. Ślady - pewne szczególne, dające się spostrzec pozostałościach zdarzeń. Zasadnicza różnica między śladem, a informacją sprowadza się zatem do tego, że ślad pojawia się po określonym zdarzeniu przestępnym, zaś informacja to wszelkie dane o świecie zewnętrznym, „a w takim rozumieniu danymi o świecie zewnętrznym są także ślady”. Dowód może być uzyskany tylko w wyniku przeprowadzenia określonych czynność procesowych, zaś ślady i informacje mogą zostać zebrane także w wyniku działalności pozaprocesowej

Pojęcie (?) dowodu prywatnego
Za dowód prywatny należy uznać każdy środek dowodowy zgromadzony, wyszukany, zebrany, utrwalony, stworzony, zamówiony lub zabezpieczony przez podmiot prywatny (rozumiany jako podmiot, który nie jest organem prowadzącym postępowanie karne i to niezależnie od tego, czy – tak jak w przypadku oskarżyciela publicznego – na wcześniejszym etapie postępowania ten podmiot był organem prowadzącym postępowanie, a później stał się tylko stroną) dla celów postępowania karnego, niezależnie od tego, czy w czasie, kiedy dany dowód został zebrany, toczyło się postępowanie karne co do czynu, którego dotyczy dowód (A. Bojańczyk).

Co to tak naprawdę jest dowód prywatny?

Tzw. dowody prywatne – charakter prawny (koncepcja własna)
nie jest to dowód rozumiany w jakikolwiek ze sposobów wskazanych na początku prezentacji tym bardziej nie jest to środek dowodowy (a przynajmniej nie w każdym przypadku), czyli dowód w ścisłym tego słowa znaczeniu Kategoria pojęciowa zwana „dowodem prywatnym” jest wyłącznie wytworem doktryny i języka prawniczego tak zwany dowód prywatny jest tylko informacją, a nie dowodem

Dwa typy dowodów prywatnych (koncepcja własna)
dowód prywatny sensu largo – każda informacja zebrana przez tzw. podmiot prywatny (lub jak proponuje P. Kardas – podmiot nieinstytucjonalny) mająca potencjalne znaczenie dowodowe i mogąca być wprowadzona do procesu i wykorzystana jako dowód (środek lub źródło dowodowe) zgodnie z przepisami prawa karnego procesowego; dowód prywatny sensu stricto – ta kategoria pojęciowa byłaby zbliżona do tej proponowanej przez m.in. A. Bojańczyka czy P. Kardasa i oznaczałaby każdy dowód (środek lub źródło dowodowe) wprowadzony do procesu karnego w zgodzie z przepisami prawa karnego procesowego przez tzw. podmiot prywatny uzyskany w wyniku „prywatnego” zebrania informacji procesowo relewantnej.

Pojęcie dokumentu W systemie prawnym za dokument sensu stricto uznaje się zazwyczaj jakąkolwiek myśl ludzką wyrażoną w formie pisemnej, pewną treść intelektualną wyrażoną w formie graficznej. Dokumentem sensu largo będzie już jednak nie tylko dokument w formie pisemnej, ale w każdej innej formie, byleby tylko przedstawiał jakąś wartość procesową (np. nagranie na płycie DVD). Zwróć uwagę na: art. 115 § 14 k.k. (art. 53 § 20 k.k.s., art. 47 § 8 k.w.) – definicja dokumentu.

Dokument w procesie karnym
W rozumieniu procesowym dokumentem jest bowiem stwierdzenie pismem ręcznym, maszynowym lub drukiem okoliczności istotnej dla postępowania (T. Grzegorczyk, J. Tylman). Przez „dokument” rozumie się „przedmiot, na którym utrwalona jest treść intelektualna niezależnie od sposobu jego utrwalenia” (K. Nowicki).

Dokument prywatny Art. 393 § 3 k.p.k. Mogą być odczytywane na rozprawie wszelkie dokumenty prywatne, powstałe poza postępowaniem karnym i nie dla jego celów, w szczególności oświadczenia, publikacje, listy oraz notatki.

Dokument prywatny Brak definicji w k.p.k.!
T. Nowak: dokumenty prywatne to wszelkiego rodzaju pisma, w których konkretny podmiot wyraża w postaci graficznej swoją wolę, a osoba wystawcy dokumentu nie wywołuje wątpliwości. Por. art. 245 k.p.c. Dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Pojęcie „odczytania” Odczytanie to jeden ze sposobów przeprowadzenia dowodu. Szerokie rozumienie (P. Hofmański, S. Waltoś) - odczytaniem jest każda forma zapoznania się przez organ procesowy treścią dokumentu, nie tylko za pomocą wzroku, ale także i słuchu. Wąskie rozumienie (T. Grzegorczyk, J. Tylman; A. Bojańczyk) – odczytać można tylko dokumenty pisemne.

„Odczytanie” na gruncie art. 393 § 3 k.p.k.
art. 393 § 3 k.p.k. stanowi wprost o „odczytaniu”, brak w nim zaś sformułowania „odtworzenie” czy też „odsłuchanie” Wykładnia językowa – słownik! Wykładnia systemowa – por. art. 185a § 3 k.p.k., art. 393a k.p.k. nie można nadawać identycznym sformułowaniu w ramach tego samego aktu prawnego różnego znaczenia pomimo tego, iż katalog dokumentów, które zostały wskazane w art. 393 § 3 k.p.k. ma charakter przykładowy, to są to wyłącznie dokumenty w formie pisemnej; brak tam chociażby taśmy magnetofonowej

WNIOSEK Ważne jest nie to jaką koncepcję przyjmiemy, gdyż z woli ustawodawcy „odczytaniu” podlegają wyłącznie dokumenty prywatne w formie graficznej (a nie np. cyfrowej). Najistotniejszym zagadnieniem jest zatem nie terminologia, a sposób przeprowadzenia danego dowodu!

Sekwencja czynności prowadzących do wykorzystania dowodów (dokumentów) prywatnych w procesie karnym:
chcemy, aby podstawą naszych ustaleń były prawdziwe ustalenia faktyczne; „podmiot prywatny” chce „zdobyć” dowód; „prywatne gromadzenie dowodów” (poszukiwanie i „zabezpieczanie”); wprowadzenie tzw. dowodów prywatnych do procesu – wniosek dowodowy; swobodna aprioryczna ocena dowodu; wprowadzenie informacji do procesu – od tego momentu mamy dowód sensu stricto; przeprowadzenie dowodu (np. odczytanie); swobodna aposterioryczna ocena dowodu – eliminacja lub wykorzystanie; wydanie wyroku na podstawie prawdziwych ustaleń faktycznych – realizacja zasady prawdy materialnej.

Wprowadzenie dokumentów prywatnych do procesu
art. 169 k.p.k. – wniosek dowodowy (art. 1 k.p.k.!!!) art. 393 § 3 w zw. z art. 167 k.p.k. art. 2 § 2 k.p.k.

Zakazy dowodowe Dowody nielegalne i dowody zebrane w sposób sprzeczny z ustawą, „owoce zatrutego drzewa”, pojęcie i rodzaje zakazów dowodowych, eliminowanie dowodów zebranych w sposób sprzeczny z ustawą

Dowody nielegalne i dowody zebrane w sposób sprzeczny z ustawą
Dwa sposoby rozumienia pojęcia „dowód nielegalny”: dowód nielegalny to dowód uzyskany (zgromadzony) lub przeprowadzony w sposób sprzeczny z prawem – szerokie rozumienie do naruszenia prawa może dość na etapie pozyskania dowodu, tj.: uzyskanie dowodu, który jest objęty zakazem dowodowym (np. zeznań obrońcy) – naruszenie zakazu dowodowego naruszenie przepisów regulujących sposób przeprowadzania określonych dowodów (np. przeszukania czy kontroli i utrwalania rozmów) oraz przeprowadzania dowodów (np. przesłuchanie podejrzanego bez pouczenia o uprawnieniach naruszenie innych niż k.p.k. przepisów przeprowadzania dowodów (zastąpienie protokołu zeznań notatką urzędową) dowód nielegalny to dowód pozyskany w wyniku naruszenia zakazu dowodowego – wąskie rozumienie (prof. Skorupka) wprowadzenie i wykorzystanie w procesie karnym informacji uzyskanej w następstwie naruszenia konkretnego przepisu k.p.k.

Dowody zebrane w sposób sprzeczny z ustawą
Dowody pozyskane w sposób sprzeczny z ustawą to pojęcie szersze od dowodu nielegalnego i obejmuje dowody pozyskane w sposób sprzeczny z warunkami określonymi w ustawie, choć nie są to dowody nielegalne. naruszenie przepisów innych niż zakazy dowodowe Wyróżnienie dowodów zebranych w sposób sprzeczny z ustawą wiąże się z konstytucyjną zasadą legalizmu (art. 7) – organy państwa działają na podstawie i w granicach prawa. Prawo powinno wyznaczać podstawy prawne do podejmowania określonych czynności i granice działań. Wyjście poza granice określone w przepisach – działanie bez podstawy prawnej. Prawa i wolności obywatelskie – np. prawo do prywatności, tajemnica korespondencji mogą być ograniczone na zasadach określonych w ustawie, jeżeli jest to konieczne w demokratycznym państwie „dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, ochrony (…) zdrowia i moralności publicznej albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.” – art. 31 ust. 3 Konstytucji; konstytucyjna klauzula proporcjonalności.

Dowody nielegalne i zebrane w sposób sprzeczny z ustawą
dowody nielegalne (naruszenie zakazu dowodowego) dowody uzyskane w sposób sprzeczny z ustawą gromadzenia dowodów naruszenie zakazu dowodowego naruszenie przepisów o sposobie przeprowadzenia dowodu naruszenie innych niż KPK przepisów przeprowadzenia dowodu dowody nielegalne

Dowód bezpośrednio nielegalny Dowód pośrednio nielegalny
uzyskany legalnie, ale w wyniku nielegalnego wejścia w posiadanie informacji o jego istnieniu tzw. owoce zatrutego drzewa dowód uzyskany z naruszeniem prawa

Owoce zatrutego drzewa
4. Poprawka - Prawa ludu do nietykalności osobistej, mieszkania, dokumentów i mienia nie wolno naruszać przez nieuzasadnione rewizje i zatrzymanie; nakaz w tym przedmiocie można wystawić tylko wówczas, gdy zachodzi wiarygodna przyczyna potwierdzona przysięgą lub zastępującym ją oświadczeniem. Miejsce podlegające rewizji oraz osoby i rzeczy podlegające zatrzymaniu powinny być w nakazie szczegółowo określone. 5. Poprawka (…) Nikt nie może być zmuszony do zeznawania w sprawie karnej na swoją niekorzyść, ani też zostać bez prawidłowego wymiaru sprawiedliwości pozbawiony życia, wolności lub mienia (…). Fruit of the poisonous tree – dowody uzyskane w wyniku nielegalnego przeszukania, zatrzymania itp. (IV poprawka do Konstytucji USA) albo za pomocą innych czynności naruszających prawa i wolności jednostki zagwarantowane w konstytucji (np. V poprawka do Konstytucji USA – m.in. prawo do nieobciążania się) nie mogą być wykorzystane w procesie. Nielegalne źródło (drzewo) pozyskania dowodów automatycznie skutkuje nielegalnością wszelkich materiałów pozyskanych w wyniku tej czynności (owoce). Zapobiega wprowadzeniu do procesu dowodów pośrednio nielegalnych.

Owoce zatrutego drzewa
Doktryna owoców zatrutego drzewa ma zniechęcać organy procesowe (deterrence effect) do naruszania przepisów celem pozyskania dowodów przestępstwa. Ochrona konstytucyjnych praw i wolności jednostki, ale jednocześnie ograniczone możliwości poznania prawdy w procesie karnym. Od „owoców zatrutego drzewa” przewiduje się szereg wyjątków, np.: Good faith exception – jeżeli funkcjonariusze byli przekonani (działali w dobrej wierze), że przeszukanie/zatrzymanie jest zgodne z prawem (nakaz przeszukania jest legalny) to dowody tak pozyskane są legalne. Inevitable discovery – Nix v. Williams, 1984; dowody odkryte w wyniku nielegalnego przeszukania (naruszenia konstytucyjnych uprawnień jednostki) są dopuszczalne, jeżeli na podstawie innych dowodów zebranych w sprawie wynika, że normalne (legalne) działania policji nieuchronnie doprowadziłyby do ich odkrycia. Dowody pozyskane przez osobę prywatną w wyniku naruszenia konstytucyjnych uprawnień (np. prawa do prywatności) są dopuszczalne – 4. poprawka odnosi się tylko do organów państwa Silver platter doctrine – jeżeli policja stanowa zgromadziła dowody z naruszeniem 4. poprawki, to prokurator federalny może je wykorzystać w procesie i są dopuszczalne, ponieważ podano je „na srebrnej tacy” i nie miał wpływu na wadliwość ich pozyskania (Lustig v. USA,1949)

Owoce zatrutego drzewa w polskim k.p.k.
W k.p.k. nie znajdziemy doktryny owoców zatrutego drzewa. Zgodnie z obowiązującą w procesie karnym zasadą swobody dowodzenia dopuszczalne jest przeprowadzenie wszelkich czynności dowodowych z wyjątkiem czynności objętych zakazem ich przeprowadzenia. (wyrok SN z r., IV KK 346/15). Wadliwość jednej czynności dowodowej nie oznacza wadliwości innej czynności dowodowej, a prawidłowość każdej z nich należy oceniać według odrębnych kryteriów (S. Waltoś, P. Hofmański, Proces karny. Zarys systemu, Warszawa 2013, s. 57). Wprowadzenie do procesu karnego doktryny owoców zatrutego drzewa ograniczyłoby możliwości poznania prawdy w procesie karnym. Jednym z podstawowych założeń polskiej procedury karnej jest pociągnięcie sprawcy do odpowiedzialności karnej, co przesądza na rzecz możliwości wykorzystania w procesie karnym „dowodów pośrednio skażonych” w celu realizacji tego postulatu (wyrok SN z r., IV KK 346/15). Koncepcja "owoców zatrutego drzewa", znajdująca oparcie w tzw. formalnej teorii dowodów, nie została przyjęta w polskim procesie karnym, gdzie obowiązuje zasada swobodnej oceny dowodów. Ta właśnie zasada nakładała na sąd obowiązek dokonania oceny wszystkich dowodów zgodnie z dyrektywami zawartymi w art. 7 k.p.k. (wyrok SA w Katowicach z r., II AKa 160/04) Nie oznacza to, że dowody pośrednio nielegalne nie mogą zostać uznane za niedopuszczalne! Można je wykluczyć powołując się m.in. na rzetelność postępowania (art. 45 ust. 1), konstytucyjną zasadę legalizmu (art. 7), zasadę demokratycznego państwa prawa (art. 2), prawo do prywatności i tajemnicę komunikowania się (art. 49 i 50). Swoboda dowodzenia organów procesowych jest ograniczona konstytucyjnymi prawami i wolnościami jednostki – por. wyrok SA we Wrocławiu z r., II AKa 249/13.

Postanowienie SN z 19.03.2014 r., II KK 265/13
Nie jest możliwe zaakceptowanie sytuacji, w której funkcjonariusze demokratycznego państwa, funkcjonariusze władzy publicznej, mogliby gromadzić materiał dowodowy wbrew obowiązującemu prawu, natomiast zgodnie z prawem, na podstawie właśnie tego materiału, obywatele mieliby ponosić odpowiedzialność karną. Każde państwo odpowiada za bezprawną działalność swoich funkcjonariuszy służb specjalnych, a tej odpowiedzialności nie może wyłączać powoływanie się na interes społeczny w zwalczaniu przestępczości.

Wyrok SA w Rzeszowie z 17.12.2015 r., II AKa 61/15
Wynikająca z art. 7 Konstytucji zasada demokratycznego państwa prawnego, wskazuje, że wszystkie organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa. Praworządność to zgodność z normami prawa obowiązującego. W zorganizowanym procesie stosowania prawa na pierwszy plan wybija się kwestia legalnego stosowania prawa. Zasada praworządności jest podstawową zasadą postępowania w państwie prawa, a chociaż inne zasady mają również niezaprzeczalne znaczenie, to jednak jeżeli stan faktyczny sprawy ustawi którąś z tych zasad w opozycji do zasady legalności, ta ostatnia powinna mieć pierwszeństwo (J. Zimmerman, Glosa do wyroku SN z 23 lipca 1992 r., sygn. akt III ARN 40/92, PiP 1993 r., z. 8, s.116 i n.). Działanie na podstawie prawa obejmuje dwa zasadnicze elementy, a mianowicie ustalenie przez organ zdolności prawnej do prowadzenia postępowania w danej sprawie (uprawnienie, kompetencja) oraz zastosowanie przepisów prawa materialnego i przepisów prawa procesowego przy rozpoznaniu i rozstrzyganiu sprawy (podstawa faktyczna, dowodowa i prawna oraz zachowanie prawidłowej procedury). Każde naruszenie zasady praworządności obarcza organ, nawet w przypadku, gdy wadliwości postępowania lub samej decyzji byłyby spowodowane przez zachowania uczestników postępowania.

Konstytucja a dowody pośrednio nielegalne
Postanowienie SN z r., III KK 152/10 „W pierwszym rzędzie wprost należy się odwołać do zasad konstytucyjnych. Przede wszystkim do wyrażonej w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasady demokratycznego państwa prawnego oraz wyrażonej w art. 7 zasady, że „organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa”. Wyrok SA we Wrocławiu z r., II AKa 249/13 Organy postępowania karnego nie mają całkowitej swobody w doborze i wykorzystaniu środków, metod i sposobów dowodzenia, gdyż działania te podlegają licznym konstytucyjnym i ustawowym ograniczeniom, a niektóre z nich są bezwzględnie zabronione (zakazane). Konstytucja RP wyraźnie przesądza, że czynności dowodowe ingerujące w wolności i prawa osobiste muszą być konieczne (art. 31 ust. 3) oraz odbywać się w granicach zakreślonych przez przepisy KPK (art. 41 ust. 1; art. 49; art. 50). Natomiast, w razie przeprowadzenia czynności dowodowych w sposób sprzeczny z ustawą, informacje, a więc środki dowodowe, uzyskane w ich następstwie, podlegają usunięciu (art. 51 ust. 4). Konstytucyjne wymogi działania organów postępowania karnego sprawiają, że gromadzenie dowodów musi odbywać się w sposób określony w KPK, przez co należy rozumieć zgodność przeprowadzanych czynności dowodowych z ich celem i przesłankami, a także podmiotowymi, przedmiotowymi i temporalnymi granicami określonymi w ustawie procesowej.

Wyrok SA w Katowicach z 11. 10. 2012 r
Wyrok SA w Katowicach z r., II AKa 368/12 - Czy w drodze nielegalnych czynności operacyjno-rozpoznawczych - nielegalnych, bo sprzecznych z art. 19a ust. 1 ustawy o Policji, możliwe jest uzyskanie dowodów legalnych, a więc podlegających ocenie według wszelkich kryteriów prawa procesowego? Odpowiedź na to pytanie musi być kategorycznie negatywna, i to z przyczyn zupełnie zasadniczych. Na początku wprost należy się odwołać do zasad konstytucyjnych. Przede wszystkim do wyrażonej w art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasady demokratycznego państwa prawnego oraz wyrażonej w art. 7 zasady, że "organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa". Nadto przywołać tu trzeba art. 45 ust. 1 ustawy zasadniczej, gwarantujący prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy i korespondujący z nim przepis art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, gwarantujący prawo do rzetelnego procesu. Gwarancje te niewątpliwie obejmują konieczność rozstrzygania każdej sprawy na podstawie takich dowodów, które w ramach konkretnego systemu procesowego są prawem przewidziane bądź z nim niesprzeczne, a więc legalne. Trafnie w doktrynie karnego prawa dowodowego podkreślono, że "właśnie w sferze dowodowej zakotwiczone są gwarancje praw jednostki w procesie karnym, a tylko respektowanie tych gwarancji pozwala uznać rozstrzygnięcie sądu karnego za prawidłowe" (Z. Doda, A. Gaberle: Dowody w procesie karnym, Warszawa 1995, s. 22). W świetle tych wszystkich zasad nie jest możliwe zaakceptowanie stanu, w którym funkcjonariusze państwa, a więc władzy publicznej, mogliby gromadzić materiał dowodowy wbrew obowiązującemu prawu, a zgodnie z prawem, na podstawie tego materiału, obywatele mogli ponosić odpowiedzialność karną.

Wyrok SA w Rzeszowie z 17.12.2015 r., II AKa 61/15
Funkcjonariusze (...) mogą zatem podejmować się kontroli operacyjnej, ale tylko takiej, która jest zgodna z ustawą.). (.. Obowiązkiem organów władzy publicznej jest działanie na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji RP.) Zgodnie z art. 49 Konstytucji RP ograniczenie tajemnicy komunikowania się może nastąpić jedynie w przypadkach określonych w ustawie i w sposób w niej określony. Ustawowe ograniczenia wolności traktowane być muszą w kategoriach wyjątków. Ich istnienie zawsze musi wynikać z wyraźnie sformułowanych przepisów ustawowych i nie może opierać się na domniemaniu. Zasada, że wyjątków nie należy interpretować rozszerzająco (exceptiones non sunt extendendae), stanowi powszechnie uznawany kanon wykładni prawniczej. Także w świetle art. 8 Europejskiej Konwencji ingerencja w sferę prywatności jednostki ma charakter wyjątkowy. Jeżeli ustawodawca wyraźnie dopuścił możliwość stosowania kontroli operacyjnej tylko i wyłącznie odnośnie do przestępstw wymienionych w art. 17 ust. 1 ustawy o (...), to nie można tego wyjątku interpretować rozszerzająco i przyjmować, że kontrola może dotyczyć wszystkich przestępstw. Eksces, polegający na tym, że „przy okazji” zbierania materiału operacyjnie przydatnego dla postępowania w sprawie dotyczącej konkretnego katalogowego przestępstwa, kontrola operacyjna zgromadzi także dane wykraczające poza cel prowadzenia kontroli, oznacza działanie władzy poza zakresem dozwolonego wkroczenia w sferę prywatności. Podobnie należy oceniać zachowania funkcjonariuszy (...), którzy dla legitymizacji czynności operacyjno-rozpoznawczych winni podjąć je dopiero po wyczerpaniu trybu zakreślonego w art. 19 ustawy o Policji. Prowadzenie czynności przed uzyskaniem pisemnej zgody Prokuratora Generalnego lub poza terminami zakreślonymi w ich zarządzeniu przez Szefa (...) również należy oceniać w kategoriach czynności wykraczających poza cel prowadzenia kontroli, oznaczający jednocześnie działanie władzy poza zakresem dozwolonego wkroczenia w sferę prywatności.

Owoce zatrutego drzewa w KPK -podsumowanie
Generalna zasada – dopuszczalne są wszelkie dowody, poza tymi, które są objęte wyraźnym zakazem dowodowym. Swoboda dowodzenia nie jest nieograniczona – ważne są normy konstytucyjne oraz konwencyjne. Przy dowodach pośrednio nielegalnych ważna klauzula proporcjonalności i badanie wpływu uchybień procesowych na rzetelność postępowania oraz stopnia ingerencji w prawa i wolności jednostki.

Zakazy dowodowe – pojęcie
Zakaz dowodowy - norma prawna zabraniająca przeprowadzenia dowodu z określonych warunkach lub stwarzająca ograniczenia w uzyskiwaniu dowodów. Najważniejsze powody wprowadzania zakazów dowodowych do procesu: ochrona godności człowieka oraz integralności jego ciała i mienia; ochrona ważnych interesów państwa; ochrona stosunków rodzinnych i bliskich związków świadka z innymi osobami; ochrona tajemnicy informacji niejawnych i zawodowych. Rodzaj dobra chronionego przesądza o zakresie i intensywności zakazu dowodowego. Każdy zakaz dowodowy powoduje zmniejszenie szans wykrycia dowodu, a co za tym idzie jest odstępstwem od zasady prawdy materialnej. Powinny być ustanawiane tylko wtedy, gdy jest to niezbędne w k.p.k.

Zakazy dowodowe – funkcja
prawda materialna konstytucyjne prawa i wolności jednostki ochrona interesów państwa stosunki międzynarodowe tajemnice zawodowe i tajemnice niejawne ochrona wartości rodzinnych Zasada prawdy materialnej nie ma charakteru absolutnego – są wartości istotniejsze od interesu wymiaru sprawiedliwości i realizacji celów procesu. Nie wszystkie informacje możliwe do pozyskania będą mogły być wykorzystane w procesie. czynność dowodowa przeprowadzona wbrew zakazom dowodowym nie może być podstawą rozstrzygnięcia.

Zakazy dowodowe – rodzaje
prof. Waltosia prof. Grzegorczyka i prof. Tylmana zakazy dowodzenia określonych faktów zupełne i bezwarunkowe zupełne i warunkowe zakazy dowodzenia za pomocą pewnych dowodów warunkowe bezwarunkowe zakazy stosowania określonych metod dowodzenia zupełne niezupełne bezwzględne zakaz przesłuchiwania w charakterze świadka określonych osób zakaz korzystania z niektórych innych niż świadek źródeł i środków dowodowych zakazy związane z uzyskaniem oświadczenia dowodowego przy zastosowaniu niedopuszczalnych metod przesłuchania względne

Zakazy dowodowe wg. prof
Zakazy dowodowe wg. prof. Waltosia (podział taki sam jak w podręczniku prof. Skorupki) Zakazy dowodowe Fakty Metody Dowody zupełne i bezwarunkowe zupełne i warunkowe bezwarunkowe warunkowe

Systematyka zakazów dowodowych wg. T. Grzegorczyka i J. Tylmana
Zakazy dowodowe niezupełne zupełne zabraniają przeprowadzania określonego dowodu w pewnych warunkach, korzystania z określonego źródła lub środka dowodowego w określony sposób. Możliwe jest dla udowodnienia danej okoliczności sięganie po inne źródło lub środek dowodowy prof. Waltosia zakazy dowodzenia za pomocą pewnych dowodów oraz określonych metod dowodzenia. zakazy zabraniające przeprowadzenia jakiegokolwiek dowodu na daną okoliczność prof. Waltosia zakazy dowodzenia pewnych faktów względne bezwzględne mogą być usunięte przy zachowaniu określonych warunków takie, które nigdy nie mogą być uchylone;

Zakazy dowodowe – systematyka i orzecznictwo
Systematyka zakazów dowodowych wg. prof. Waltosia i zgodnie z podziałem wskazanym w podręczniku prof. Skorupki

Zakazy dowodzenia faktów
Zupełne i bezwarunkowe Warunkowe - można uchylić po spełnieniu określonych warunków Art. 179, 180, 225, 226 k.p.k. Zupełne – niedopuszczalne dowodzenie określonych okoliczności jakimikolwiek środkami dowodowymi. Bezwarunkowe – zakaz dowodowy nie może być uchylony pod żadnym warunkiem Zupełne i warunkowe

Zakazy dowodzenia faktów zupełne i bezwarunkowe
Zakaz ponownego dowodzenia przestępstwa, prawomocnie osądzonego wcześniej, popełnionego przez oskarżonego, który teraz jest sądzony i którego podejrzewa się, że jest recydywistą Recydywę ustala się na podstawie akt sprawy Zasada ne bis in idem Zakaz dowodzenia prawa lub stosunku prawnego wbrew ustaleniom konstytutywnego rozstrzygnięcia innego sądu, które wiąże sąd karny (art. 8 § 2) np. rozwód – nie można dowodzić, że oskarżony jest w związku z małżeńskim, jeżeli istnieje prawomocne orzeczenie stwierdzające rozwód. Zakaz dowodzenia treści zeznań świadka, jeżeli skorzystał on z prawa do odmowy składania zeznań (art. 182) albo został zwolniony z obowiązku ich złożenia (art. 185) – art. 186. Zakaz dowodzenia przebiegu narady i głosowania nad orzeczeniem (108 § 1). Zakaz dowodzenia okoliczności objętych ochroną świadka koronnego.

Zakazy dowodzenia faktów – zupełne i bezwarunkowe
Wyrok SA we Wrocławiu z r., II AKa 206/13 Za orzeczenie konstytutywne można uznać tylko takie orzeczenie, które wywołuje skutek prawotwórczy w postaci całkowitej lub częściowej zmiany dotychczasowego stanu prawnego. Wyrok SN z r., SNO 40/13 (…) objęty z mocy art. 108 § 1 k.p.k. tajemnicą przebieg narady i głosowania nad orzeczeniem nie powinien być w ogóle przedmiotem dociekań i ustaleń sądu dyscyplinarnego, zarówno w drodze postępowania dowodowego bezpośrednio ukierunkowanego na wyjaśnienie tych kwestii, jak i w drodze pośrednich wnioskowań.

Zakres zakazu dowodowego z art. 186
Wyrok SA w Katowicach z r., II AKa 62/08 Nie sposób różnicować sytuacji, w której świadek odpowiednio pouczony o prawie odmowy składania zeznań z uprawnienia tego korzysta, od sytuacji, w której na skutek braku dbałości organu procesowego, albo rozmyślnego działania, z uprawnienia tego nie mógł skorzystać, pomimo, że przysługiwało mu ono. Mając na względzie wskazane argumenty, Sąd Apelacyjny opowiada się za trwałą eliminacją z materiału procesowego zeznań uzyskanych od osoby, która następnie w trybie art. 186 § 1 k.p.k. odmówiła ich składania, chyba, że jako wyłączny dysponent swojej woli, świadek podejmie decyzję, aby zeznawać, a tym samym w szczególnej sytuacji może umożliwić wykorzystanie materiału procesowego, który dostarczył zanim złożył oświadczenie, o jakim mowa w art. 186 § 1 k.p.k. Skutek odmowy składania zeznań na podstawie wymienionych przepisów, sięga wstecz, obejmując również zeznania odebrane bez stosownego pouczenia i eliminując je z materiału procesowego. Postanowienie SN z r., V KK 141/15 Przepis art. 186 § 1 k.p.k. nie ustanawia bezwzględnego zakazu przeprowadzenia dowodu, co do treści informacji przekazywanych innym osobom przez świadka korzystającego następnie z prawa do odmowy zeznań. Zakazem tym objęta jest jedynie treść "uprzednio złożonego zeznania" oraz możliwość dokonania na jego podstawie ustaleń faktycznych. Wolno więc odtwarzać wypowiedzi osoby, która korzysta z prawa odmowy zeznań, jeżeli były one składane spontanicznie poza protokołem przesłuchania w charakterze świadka. Wyrok SA w Gdańsku z r., II AKa 333/13 Przewidziany w art. 186 § 1 k.p.k. zakaz dowodowy nie oznacza wyłączenia możliwości przesłuchiwania osób trzecich na okoliczności, o których zeznawała osoba, która skorzystała następnie z prawa do odmowy zeznań, nawet gdy są to świadkowie ze słuchu, czerpiący swoje informacje od tego, który skorzystał z uprawnienia wskazanego w przepisie art. 182 § 1 k.p.k.

Zakres zakazu dowodowego z art. 186
ALE… Wyrok SA w Krakowie z r., II AKa 220/11 Świadek, który skorzysta z prawa odmowy zeznań, przestaje w sprawie istnieć jako osobowe źródło dowodowe. Żadne jego wypowiedzi nie mogą być w procesie odtworzone, bez względu na to jak zostały utrwalone, czy to za pomocą protokołu, taśmy magnetofonowej, filmu, fotografii czy innych środków (- utrwaleń audiowizualnych - dop. KZS -). Wszelkie próby odtworzenia tych zeznań, zarówno za pomocą świadków jak urządzeń technicznych, są obejściem ustawy. Dopuszczenie możliwości odtwarzania wypowiedzi lub zachowań takiej osoby nie dotyczy jej zeznań, ale wypowiedzi poza procesem.

Zakazy dowodzenia faktów zupełne i warunkowe
Art. 179 k.p.k.  zakaz dowodzenia okoliczności, które są informacją niejawną o klauzuli tajne lub ściśle tajne Z tajemnicy może zwolnić uprawniony organ przełożony (§ 1) Wniosek do naczelnego organu administracji rządowej kieruje sąd lub prokurator (§ 3) Zwolnienia z zachowania tajemnicy można odmówić tylko wtedy, gdyby złożenie zeznania wyrządzić mogło poważną szkodę państwu (§ 3) Art. 180 § 1 k.p.k. osoby obowiązane do zachowania w tajemnicy informacji, które są informacją niejawną o klauzuli zastrzeżone lub poufne oraz tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu lub funkcji mogą odmówić składania zeznań Sąd lub prokurator (w postępowaniu przygotowawczym) mogą zwolnić z tajemnicy Wyrok TK z 13 grudnia 2011 r., K 33/08 Na postanowienie o zwolnieniu z tajemnicy przysługuje zażalenie I stopień uprawnienia do tajemnicy

Zakazy dowodzenia faktów Zupełne i warunkowe
Art. 180 § 2 k.p.k. – tajemnica adwokacka, notarialna, radcy prawnego, doradcy podatkowego, lekarska, dziennikarska lub statystyczna Może zwolnić tylko sąd i tylko wtedy, gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości a okoliczność nie może być ustalona na podstawie innego dowodu W postępowaniu przygotowawczym  prokurator składa wniosek o zwolnienie z tajemnicy do sądu; Rozpoznanie wniosku – w ciągu 7 dni na posiedzeniu niejawnym Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie II stopień uprawnienia do tajemnicy

Tajemnica adwokacka i radcowska
Art. 6. Prawa o adwokaturze 1. Adwokat obowiązany jest zachować w tajemnicy wszystko, o czym dowiedział się w związku z udzielaniem pomocy prawnej. 2. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej nie może być ograniczony w czasie. 3. Adwokata nie można zwolnić od obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej co do faktów, o których dowiedział się udzielając pomocy prawnej lub prowadząc sprawę. 4. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej nie dotyczy informacji udostępnianych na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2016 r. poz. 299 i 615) - w zakresie określonym tymi przepisami. art. 3 ustawy o radcach prawnych 3. Radca prawny jest obowiązany zachować w tajemnicy wszystko, o czym dowiedział się w związku z udzieleniem pomocy prawnej. 4. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej nie może być ograniczony w czasie. 5. Radca prawny nie może być zwolniony z obowiązku zachowania tajemnicy zawodowej co do faktów, o których dowiedział się udzielając pomocy prawnej lub prowadząc sprawę. 6. Obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej nie dotyczy informacji udostępnianych na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2014 r. poz. 455 oraz z 2015 r. poz. 1223) - w zakresie określonym tymi przepisami.

Tajemnica notarialna Art. 18. Prawa o notariacie
§ 1. Notariusz jest obowiązany zachować w tajemnicy okoliczności sprawy, o których powziął wiadomość ze względu na wykonywane czynności notarialne. § 2. Obowiązek zachowania tajemnicy trwa także po odwołaniu notariusza. § 3. Obowiązek zachowania tajemnicy ustaje, gdy notariusz składa zeznania jako świadek przed sądem, chyba że ujawnienie tajemnicy zagraża dobru państwa albo ważnemu interesowi prywatnemu. W tych wypadkach od obowiązku zachowania tajemnicy może zwolnić notariusza Minister Sprawiedliwości. § 4. Obowiązek zachowania tajemnicy nie dotyczy informacji udostępnianych na podstawie przepisów ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2016 r. poz. 299 i 615) - w zakresie określonym tymi przepisami.

Zakres tajemnicy adwokackiej (radcowskiej itp.)
Postanowienie SA w Katowicach z r., II AKz 443/15 Nie są objęte tajemnicą adwokacką wszystkie te informacje, jakie pozostają w posiadaniu adwokata, a jedynie te, o których wiadomość powziął wykonując swój zawód. W rezultacie oznacza to, że z uwagi na wielość ról społecznych w jakich dana osoba może występować w obrocie prawnym, starannego oddzielenia wymagają przypadki, kiedy występuje ona jako adwokat - realizując określone ustawowo zadania adwokata - a kiedy zaś uczestniczy w obrocie prawnym - zachowując jednak tytuł zawodowy, a nawet posługując się nim - jednakże nie realizując tej roli. Co zatem istotne, kryterium, które winno być brane pod uwagę przy rozstrzyganiu omawianej kwestii, nie może sprowadzać się do ustaleniu tytułu zawodowego, jakim dana osoba posłużyła się przy dokonaniu danej czynności, a winno odwoływać się do istoty czynności jaką wówczas przedsiębrała.

Tajemnica lekarska Art Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu. 2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy: tak stanowią ustawy; badanie lekarskie zostało przeprowadzone na żądanie uprawnionych, na podstawie odrębnych ustaw, organów i instytucji; wówczas lekarz jest obowiązany poinformować o stanie zdrowia pacjenta wyłącznie te organy i instytucje; zachowanie tajemnicy może stanowić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia pacjenta lub innych osób; pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy wyraża zgodę na ujawnienie tajemnicy, po uprzednim poinformowaniu o niekorzystnych dla pacjenta skutkach jej ujawnienia; zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie lekarzowi sądowemu; zachodzi potrzeba przekazania niezbędnych informacji o pacjencie związanych z udzielaniem świadczeń zdrowotnych innemu lekarzowi lub uprawionym osobom uczestniczącym w udzielaniu tych świadczeń. 2a. W sytuacjach, o których mowa w ust. 2, ujawnienie tajemnicy może nastąpić wyłącznie w niezbędnym zakresie. W sytuacji, o której mowa w ust. 2 pkt 4, zakres ujawnienia tajemnicy może określić pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy. 3. Lekarz, z zastrzeżeniem sytuacji, o których mowa w ust. 2 pkt 1-5, jest związany tajemnicą również po śmierci pacjenta, chyba że zgodę na ujawnienie tajemnicy wyrazi osoba bliska w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Osoba bliska wyrażająca zgodę na ujawnienie tajemnicy może określić zakres jej ujawnienia, o którym mowa w ust. 2a. 3a. Zwolnienia z tajemnicy lekarskiej, o którym mowa w ust. 3, nie stosuje się, jeśli ujawnieniu tajemnicy sprzeciwi się inna osoba bliska w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. 4. Lekarz nie może podać do publicznej wiadomości danych umożliwiających identyfikację pacjenta bez jego zgody.

Tajemnice zawodowe w orzecznictwie
Postanowienie SA w Katowicach z 19 VI 2013 r. (II AKz 303/13) Doniosłość społeczna zawodów objętych przepisem art. 180 § 2 k.p.k. sprawia, że decyzja o zwolnieniu z tajemnicy zawodowej nie może być traktowana jak formalność. Należy zatem starannie rozważyć okoliczności konkretnej sprawy i podejmować decyzję o zwolnieniu z obowiązku zachowania tajemnicy tylko wtedy, gdy ujawnienie okoliczności objętych tą tajemnicą jest rzeczywiście nieodzowne dla zapewnienia prawidłowego orzekania, gdyż brak jest w tym przedmiocie innych, wystarczających dowodów. Już we wniosku prokurator powinien wskazać na istnienie przesłanek warunkujących wydanie pozytywnego rozstrzygnięcia w zakresie zwolnienia z tajemnicy zawodowej. Obowiązkiem wnioskodawcy jest zatem podanie na jakiej podstawie faktycznej wywodzi, że zwolnienie z tajemnicy jest niezbędne dla wymiaru sprawiedliwości, a okoliczności nie można ustalić na podstawie innych dowodów. Sąd w takiej sytuacji jest zobowiązany zweryfikować takie twierdzenie opierając się na przedstawionych mu dowodach.

Tajemnice zawodowe w orzecznictwie
Postanowienie SA w Katowicach z 13 IV 2011 r. (II AKz 232/11) Decyzja o zwolnieniu z obowiązku tajemnicy służbowej notariusza nie może mieć jedynie na celu nadanie śledztwu kierunku, a prowadzić ma wyłącznie do udowodnienia w miarę dokładnie określonego faktu. Postanowienie SA we Wrocławiu 4 XI 2010 r. (II AKz 588/10) Funkcją zakazów związanych z tajemnicami zawodu adwokata, radcy prawnego, notariusza, lekarza, dziennikarza nie jest ochrona interesów osób, które te zawody wykonują, lecz nade wszystko ochrona osób, które w zaufaniu do publicznych funkcji adwokata, radcy prawnego, notariusza, lekarza, dziennikarza powierzają im wiedzę o faktach, z którą nie chcą na ogół dzielić z innymi osobami. Gwarancja zachowania informacji w tajemnicy jest podstawą wzajemnego zaufania i warunkiem swobodnego wykonywania wyżej wskazanych zawodów. Sąd nie może uchylić tajemnicy radcowskiej blankietowo i objąć tą decyzją wszelkie dokumenty zawarte w zabezpieczonym zbiorze, lecz może to uczynić jedynie wobec tych dokumentów, które zawierają informacje dotyczące konkretnego przedmiotu objętego postępowaniem (konkretnych faktów, które mogą być istotne dla rozstrzygnięcia. To prokurator ma kierując do sądu wniosek o uchylenie tajemnicy wskazać te dokumenty i uwiarygodnić, że zawierają właśnie takie informacje.

Art. 180 § 3 – 5 k.p.k. – tajemnica dziennikarska Może zwolnić tylko sąd i tylko wtedy, gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości a okoliczność nie może być ustalona na podstawie innego dowodu. Zwolnienie nie może dotyczyć: danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego (tzw. anonimat); osób udzielających informacji opublikowanych lub przekazanych do opublikowania, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie tych danych Art. 180 § 3 k.p.k. nie stosuje się w przypadku przestępstw, o których mowa w art. 240 § 1 k.k. (zabójstwo, zamach, zakładnictwo itp.) III stopień uprawnienia do tajemnicy

Tajemnica dziennikarska
Art. 16 – zwolnienie z tajemnicy 1. Dziennikarz jest zwolniony od zachowania tajemnicy zawodowej, o której mowa w art. 15 ust. 2, w razie gdy informacja, materiał prasowy, list do redakcji lub inny materiał o tym charakterze dotyczy przestępstwa określonego w art. 254 Kodeksu karnego albo autor lub osoba przekazująca taki materiał wyłącznie do wiadomości dziennikarza wyrazi zgodę na ujawnienie jej nazwiska lub tego materiału. 2. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy również innych osób zatrudnionych w redakcjach, wydawnictwach prasowych i innych prasowych jednostkach organizacyjnych. 3. Redaktor naczelny powinien być w niezbędnych granicach poinformowany o sprawach związanych z tajemnicą zawodową dziennikarza; powierzoną mu informację albo inny materiał może ujawnić jedynie w wypadkach określonych w ust. 1. Art. Autorowi materiału prasowego przysługuje prawo zachowania w tajemnicy swego nazwiska. 2. Dziennikarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy: 1) danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również innych osób udzielających informacji opublikowanych albo przekazanych do opublikowania, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych, 2) wszelkich informacji, których ujawnienie mogłoby naruszać chronione prawem interesy osób trzecich. 3. Obowiązek, o którym mowa w ust. 2, dotyczy również innych osób zatrudnionych w redakcjach, wydawnictwach prasowych i innych prasowych jednostkach organizacyjnych.

Postanowienie SN z 15 XII 2004 r., III KK 278/04 Istnieje wprawdzie bezwzględny zakaz zwalniania dziennikarza od obowiązku zachowania tajemnicy dziennikarskiej w zakresie danych, o jakich mowa w art. 180 § 3 k.p.k., ale nie oznacza on, że nie można przesłuchać dziennikarza na te okoliczności, jeżeli on sam nie zasłania się tajemnicą dziennikarską i chce takie zeznania złożyć. Sąd nie może zwolnić dziennikarza z tajemnicy w tym zakresie, może natomiast przesłuchać go na okoliczności objęte tą tajemnicą, jeżeli dziennikarz sam chce złamać wiążącą go tajemnicę dziennikarską Dziennikarz nie może sam się zwolnić z tajemnicy dziennikarskiej!

Postanowienie SN z 20 X 2005 r., II KK 184/05 W przepisie art. 180 § 3 k.p.k. wyrażony jest tzw. bezwzględny zakaz dowodowy, a skoro tak, to sam fakt braku powołania się przez dziennikarza na tzw. tajemnicę anonimatu nie może przesądzać o prawidłowości postępowania sądu, który przesłuchuje dziennikarza na okoliczności objęte anonimatem. Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, wbrew poglądowi wyrażonemu przez Sąd Najwyższy w jednym z orzeczeń, dziennikarz de lege lata nie może się "sam zwolnić" z tajemnicy dziennikarskiej ("nie zasłaniać się tajemnicą dziennikarską"), co rzekomo miałoby sprawić, że dopuszczalne staje się przesłuchanie takiego świadka na okoliczności objęte tajemnicą dziennikarską. Rzecz bowiem w tym, że zarówno ustawa "profesjonalna", statuująca instytucję tajemnicy związanej z wykonywaniem zawodu, jak też najściślej z nią skorelowana (w zakresie dopuszczalności zwolnienia dziennikarza od obowiązku dochowania tajemnicy dziennikarskiej w postępowaniu karnym, gdy zeznaje on jako świadek) ustawa karna procesowa nie dopuszczają takiej ewentualności, choć kwestie związane z tajemnicą dziennikarską zostały w obu tych aktach prawnych uregulowane nader szczegółowo, enumeratywnie wyliczając sytuacje, w których dopuszczalne jest zwolnienie dziennikarza od obowiązku zachowania w tajemnicy danych umożliwiających identyfikację informatorów prasowych.

Art. 225 k.p.k. § 1. Jeżeli kierownik instytucji państwowej lub samorządowej albo też osoba, u której dokonano zatrzymania rzeczy lub u której przeprowadza się przeszukanie, oświadczy, że wydane lub znalezione przy przeszukaniu pismo lub inny dokument zawiera informacje niejawne lub wiadomości objęte tajemnicą zawodową lub inną tajemnicą prawnie chronioną albo ma charakter osobisty, organ przeprowadzający czynność przekazuje niezwłocznie pismo lub inny dokument bez jego odczytania prokuratorowi lub sądowi w opieczętowanym opakowaniu Tryb ten odnosi się również do znalezionej w toku przeszukania dokumentacji psychiatrycznej (§ 4) Nie obowiązuje w stosunku do pism lub innych dokumentów, które zawierają informacje niejawne o klauzuli zastrzeżone lub poufne albo dotyczą tajemnicy zawodowej lub innej tajemnicy prawnie chronionej, jeżeli ich posiadaczem jest osoba podejrzana o popełnienie przestępstwa

Art. 225 § 3 k.p.k. Jeżeli obrońca lub inna osoba, od której żąda się wydania rzeczy lub u której dokonuje się przeszukania, oświadczy, że wydane lub znalezione w toku przeszukania pisma lub inne dokumenty obejmują okoliczności związane z wykonywaniem funkcji obrońcy, organ dokonujący czynności pozostawia te dokumenty wymienionej osobie bez zapoznawania się z ich treścią lub wyglądem. Jeżeli jednak oświadczenie osoby nie będącej obrońcą budzi wątpliwości, organ dokonujący czynności przekazuje te dokumenty z zachowaniem rygorów określonych w § 1 sądowi, który po zapoznaniu się z dokumentami zwraca je w całości lub w części, z zachowaniem rygorów określonych w § 1, osobie, od której je zabrano, albo wydaje postanowienie o ich zatrzymaniu dla celów postępowania.

Art. 226 k.p.k.. W kwestii wykorzystania dokumentów zawierających informacje niejawne lub tajemnicę zawodową, jako dowodów w postępowaniu karnym, stosuje się odpowiednio zakazy i ograniczenia określone w art Jednakże w postępowaniu przygotowawczym o wykorzystaniu, jako dowodów, dokumentów zawierających tajemnicę lekarską decyduje prokurator. Czyli: Dokumenty zawierające informacje niejawne o klauzuli tajne lub ściśle tajne (art. 179 k.p.k.)  uprawniony organ przełożony na wniosek sądu lub prokuratora Dokumenty zawierające informacje niejawne o klauzuli zastrzeżone lub poufne; związane z wykonywaniem zawodu lub funkcji (art. 180 § 1 k.p.k.  sąd lub prokurator Dokumenty zawierające informacje obejmujące tajemnicę adwokacką, notarialną itp. (art § 2 k.p.k.) tylko sąd, jeżeli jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości a okoliczność nie może być ustalona na podstawie innego dowodu Tajemnica lekarska w postępowaniu przygotowawczym  prokurator Tajemnica dziennikarska (art. 180 § 3 k.p.k ) tylko sąd po spełnieniu przesłanek z art § 2 i 3 k.p.k

Tajemnice z art. 179 – 180 Tajemnica niejawna tajne i ściśle tajne (art. 179) tajemnica dziennikarska (art. 180 § 3 – 5) tajemnica adwokacka, radcowska, notarialna, lekarska (art. 180 § 2) tajemnica o klauzuli zastrzeżone i poufne oraz związana z wykonywaniem zawodu lub funkcji (art. 180 § 1) - uprawniony organ przełożony na wniosek sądu lub prokuratora - odmowa: gdy zwolnienie z tajemnicy wyrządziłoby poważną szkodę państwu tzw. anonimat, zwolnienie z tajemnicy nie może dotyczyć informacji o autorach materiału prasowego/osobach udzielających informacji tylko sąd na wniosek prokuratora gdy jest to niezbędne dla dobra wymiaru sprawiedliwości, a okoliczność nie może być ustalona na podstawie innego dowodu sąd lub prokurator „dla dobra wymiaru sprawiedliwości”

Zakazy dowodzenia za pomocą określonych środków i źródeł dowodowych
Bezwarunkowe Warunkowe art. 178 pkt. 1 k.p.k. art. 178 pkt. 2 k.p.k. art. 178a k.p.k. art. 196 § 1 k.p.k. art. 199 k.p.k. art. 52 ust. 1 ustawy z 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego zakaz przesłuchiwania świadków, z: art. 182 k.p.k. art. 185 k.p.k. 3. art. 582 § 1 k.p.k. świadek może nie skorzystać z przysługującego mu uprawnienia – dlatego warunkowe

Zakazy dowodzenia za pomocą określonych środków dowodowych
Bezwarunkowe Przesłuchiwania jako świadka obrońcy albo adwokata lub radcy prawnego udzielającego pomocy zatrzymanemu co do faktów, o których dowiedział się udzielając porady prawnej lub prowadząc sprawę (art. 178 pkt. 1 k.p.k.) Konsekwencja prawa do obrony  art. 42 ust. 2 Konstytucji Przesłuchiwania jako świadka duchownego co do faktów, o których dowiedział się przy spowiedzi (art. 178 pkt. 2 k.p.k.) Konsekwencja prawa do wolności wyznania Przesłuchiwania jako świadka mediatora, co do faktów, o których dowiedział się od oskarżonego lub pokrzywdzonego prowadząc postępowanie mediacyjne, z wyłączeniem informacji o przestępstwach z art. 240 § 1 k.k. (art. 178a k.p.k.)

Zakazy dowodzenia za pomocą określonych środków dowodowych Bezwarunkowe
Zakaz powoływania jako biegłych osób, o których mowa w art. 196 § 1 k.p.k. Zakaz wykorzystania w procesie złożonego wobec biegłego albo wobec lekarza udzielającego pomocy medycznej oświadczenia oskarżonego co do zarzucanego mu czynu (art. 199 k.p.k. Ważne!  Art. 199a k.p.k.) Zakaz przesłuchiwania osób zobowiązanych do zachowania tajemnicy w zakresie ochrony zdrowia psychicznego jako świadków na okoliczność przyznania się osoby z zaburzeniami psychicznymi do popełnienia czynu zabronionego pod groźbą kary (art. 52 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego)

Zakazy dowodzenia za pomocą określonych źródeł dowodowych bezwarunkowe
Wyrok SN z 24 I 2008 r. (V KK 230/07) Z art. 199 k.p.k. złożone wobec biegłego albo wobec lekarza, udzielającego pomocy medycznej, oświadczenia oskarżonego, dotyczące zarzucanego mu czynu, nie mogą stanowić dowodu (…) niezależnie od ich treści. Wskazać trzeba, że w tym zakresie lekarz nie może zostać zwolniony z tajemnicy lekarskiej na podstawie art. 180 § 2 k.p.k., gdyż art. 199 k.p.k. stanowi lex specialis. Oświadczenie złożone wobec lekarza nie może stanowić dowodu także wówczas, gdy złożone zostało przed formalnym postawieniem sprawcy w stan podejrzenia. Wyrok SN z 28 VI 2012 r. (III KK 366/11) (…) Chodzi o przypadki udzielania tej pomocy samemu oskarżonemu a nie innym osobom np. pokrzywdzonemu. Oświadczenia sprawcy czynu zabronionego chroni zakaz dowodowy bez względu na to, czy przedstawiono mu zarzut jego popełnienia czy nie. Reguła określona w art. 199 k.p.k. nie stoi na przeszkodzie przesłuchaniu w charakterze świadka lekarza, który na miejscu zdarzenia udzielał pomocy medycznej pokrzywdzonemu lub innym osobom. Wyrok SA w Szczecinie z r., II AKa 270/14 Ani osoba wnioskodawcy, ani kierunek przesłuchania (na korzyść oskarżonego) nie pozwalają na obejście zakazu dowodowego (art. 178 pkt 1).

Ważne – zakaz dowodowy z art. 199
Wyrok SA w Katowicach z 21 X 2013 r. (II AKa 334/13) Przepis art. 199 k.p.k. nie zawiera wyraźnie i wprost sformułowanego bezwzględnego zakazu dowodowego, który dotyczyłby pielęgniarki udzielającej oskarżonemu, czy podejrzanemu, pomocy medycznej. Niemniej jednak, wydaje się, że tenże zakaz dowodowy winien obejmować także wszelkie oświadczenia składane pielęgniarkom w trakcie udzielania przez nie pomocy medycznej oskarżonemu, bądź podejrzanemu, a nawet osobie, która jeszcze takie statusu w procesie nie uzyskała. (…) Wówczas to m.in. pielęgniarka, co wynika wprost z ustawy o zawodzie pielęgniarki i położnej, zobowiązana jest do sporządzenia stosownej dokumentacji i samodzielnego udzielenia w określonym zakresie świadczeń zapobiegawczym (…). Możliwość przesłuchania pielęgniarki na okoliczność złożonych przez oskarżonego oświadczeń dotyczących zarzucanego mu czynu, stanowiłaby bez wątpienia obejście bezwzględnego zakazu dowodowego przewidzianego w art. 199 k.p.k., choć dotyczy on wyłącznie lekarzy i biegłych.

Zakazy dowodzenia za pomocą określonych środków dowodowych
Warunkowe Zakaz przesłuchiwania w charakterze świadka, który skorzystał z prawa do odmowy zeznań (art. 182 k.p.k.) osoby najbliższe – art. 115 § 11 k.k. - ochrona wartości rodzinnych Osobą najbliższą jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu świadek, który w odrębnej sprawie jest oskarżony o współudział w przestępstwie objętym postępowaniem - konsekwencja prawa do nieobciążania się Zakaz przesłuchiwania świadka, który złożył wniosek o zwolnienie od złożenia zeznania, gdyż pozostaje z oskarżonym w szczególnie bliskim stosunku osobistym i którego organ procesowy zwolnił z tego obowiązku (art. 185 k.p.k.) szczególnie bliski stosunek osobisty – inny niż wynikający z pokrewieństwa, powinowactwa, małżeństwa czy określony w art. 182 k.p.k., ale silnie łączący osobę, która ma być przesłuchana w charakterze świadka z oskarżonym np.: posiadanie wspólnego dziecka, konkubinat Zakaz przesłuchiwania osób korzystających z immunitetu dyplomatycznego, chyba, że wyrażą na to zgodę(art. 581 § 1 k.p.k.) oraz osób objętych immunitetem konsularnym, w zakresie okoliczności, na które rozciąga się immunitet, chyba, ze wyrażą zgodę na przesłuchanie (art. 582 § 1 k.p.k.); Ważne! Art. 191 § 2 k.p.k. – trzeba pouczyć świadka o przysługujących mu uprawnieniach (+ art. 300 § 3)

Art. 182 i 185 Wyrok SA we Wrocławiu z r., II AKa 235/13 Przepis art. 182 k.p.k. ma na celu przede wszystkim ochronę świadka, który znajduje się w szczególnej sytuacji. Z jednej bowiem strony jest on zobowiązany do składania prawdziwych zeznań pod groźbą odpowiedzialności karnej za składanie zeznań nieprawdziwych, zaś z drugiej jest on w pewien sposób krepowany względami wynikającymi z powiązań rodzinnych. Wyrok SA w Łodzi z r., II AKa 139/15 Pod pojęciem bliskiego stosunku osobistego należy rozumieć wprawdzie inny niż wynikający z więzów pokrewieństwa, powinowactwa czy małżeństwa stosunek określony w art. 182 k.p.k. (w zw. z art. 115 § 11 k.k.), jednakże musi to być również stosunek silnie łączący z oskarżonym osobę mającą być przesłuchaną w charakterze świadka

Zakazy określonych metod śledczych
1. Niektóre metody są wprost zakazane, a naruszenie zakazu pociąga za sobą zastosowanie swoistych sankcji procesowych: art. 171 § 7 k.p.k.  wyjaśnienia oraz oświadczenia złożone w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi lub uzyskane wbrew zakazom wymienionym w § 5 (przymus, groźba, hipnoza, środki techniczne kontrolujące nieświadome reakcje organizmu itp.) nie mogą stanowić dowodu art. 174 k.p.k. – dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub zeznań świadka nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych. art. 168a – pozyskanie dowodu w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego obowiązków służbowych, w wyniku: zabójstwa, umyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności. 2. Zachowanie rygorów formalnych podczas czynności dowodowych wskazanych w k.p.k. art. 208 k.p.k. – oględzin lub badań ciała, które mogą wywołać uczycie wstydu, powinna dokonać osoba tej samej płci, chyba, że łączą się z tym szczególne trudności; inne osoby odmiennej płci mogą być obecne tylko w razie konieczności zakaz korzystania z materiału uzyskanego z podsłuchu przedprocesowego, czy procesowego w zakresie, w jakim wkroczono w jego toku poza, określone w postanowieniu sądu o jego zarządzeniu, granice podmiotowe lub przedmiotowe tego podsłuchu; W konsekwencji, dowody uzyskane w trakcie kontroli rozmów poza jej zakresem podmiotowym i przedmiotowym, określonym przez sąd, nie mogą być wykorzystane w procesie, a więc nie mogą stanowić dowodu, chyba, że uzyska się w trakcie kontroli zgodę następczą sądu

Zakazy określonych metod śledczych art. 171
§ 5.Niedopuszczalne jest: 1) wpływanie na wypowiedzi osoby przesłuchiwanej za pomocą przymusu lub groźby bezprawnej, 2) stosowanie hipnozy albo środków chemicznych lub technicznych wpływających na procesy psychiczne osoby przesłuchiwanej albo mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji jej organizmu w związku z przesłuchaniem. § 7. Wyjaśnienia, zeznania oraz oświadczenia złożone w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi lub uzyskane wbrew zakazom wymienionym w § 5 nie mogą stanowić dowodu. swoboda wypowiedzi – wszystkie trzy etapy procesu psychicznego prowadzącego do oświadczenia: procesy motywacyjne prowadzące do decyzji woli o przyszłym oświadczeniu dowodowym, podjęcie woli w przedmiocie oświadczenia dowodowego, składanie oświadczenia.

Zakazy określonych metod śledczych
Swobodę wypowiedzi wyłączają: przymus absolutny – wyłącza zdolność decyzji lub możliwości realizacji decyzji woli; hipnoza, narkoanaliza itp. zakaz przyjmowania oświadczeń od osoby nietrzeźwej, pod wpływem narkotyków i niektórych lekarstw ograniczających świadomość; przymus nieabsolutny nacisk na psychikę, który może ale nie musi powodować wyłączenie swobody wypowiedzi; vis compulsiva - posługiwanie się siłą fizyczną, stwarzanie uciążliwych warunków; tortury, nękanie Swobodę wyłącza także groźba, nielegalna obietnica zmiany sytuacji aktualnie niekorzystnej pod warunkiem złożenia oświadczenia odpowiedniej treści; brak swobody wypowiedzi muszą zaistnieć takie warunki, które powodują, że – formułując swą wypowiedź – przesłuchiwany ma na uwadze inne okoliczności towarzyszące przesłuchaniu, tak że wypowiedź ta nie jest wyrazem tylko jego woli, gdyż jest ona skrępowana poprzez owe okoliczności, albo znajduje się on w stanie, w którym nie może panować nad swoją wolą.

Swoboda wypowiedzi w orzecznictwie
Wyrok SA w Lublinie z 20 XII 2005 r. (II AKa 278/05) Problematyka swobody wypowiedzi osoby przesłuchiwanej, a w szczególności oskarżonego wymaga każdorazowej drobiazgowej oceny. Nie można bowiem stwarzać precedensu, że każde niewygodne, z punktu oceny winy oskarżonego, wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym można skutecznie odwołać, stawiając zarzut, iż zostały one złożone w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi, w wyniku niewłaściwej postawy przesłuchującego. Brak możliwości skontaktowania się z adwokatem, nie może automatycznie decydować o braku swobody wypowiedzi. Uniemożliwienie przez przesłuchującego kontaktu z obrońcą może być uznane za uchybienie procesowe w rozumieniu art. 438 pkt 2, lecz ocena, czy miało ono wpływ na treść wyroku, może być podjęta jedynie na podstawie analizy całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.  doktryna Salduz – patrz następny slajd

Doktryna Salduz Dopuszczalność dowodowego wykorzystania samoobciążających wyjaśnień złożonych przez oskarżonego na wczesnym etapie postępowania zanim uzyskał on możliwość skonsultowania się z obrońcą. Z art., 6 EKPC należy wywodzić prawo do zapewnienia podejrzanemu dostępu do obrońcy od pierwszego przesłuchania go przez policję, chyba że w konkretnej sprawie zachodzą okoliczności przemawiające za potrzebą ograniczenia tego prawa. Prawo oskarżonego będzie naruszone, jeżeli samoobciążające wyjaśnienia złożone w czasie przesłuchania podejrzanego bez zapewnienia mu dostępu do obrońcy zostaną użyte dla wydania wyroku skazującego. Naruszenie prawa do korzystania z pomocy obrońcy nie oznacza automatycznej nierzetelności postępowania, ale ETPC bada, jakie znaczenie miał ten dowód dla wydania wyroku.

Do kogo skierowany zakaz dowodowy z art. 171 (zakaz tortur)?
Wyrok SA w Krakowie z 8 X 2008 r. (II AKa 92/08) „Prywatne tortury” Przepis art. 171 § 7 k.p.k. nie ma zastosowania do dowodu z utrwalenia dźwiękowego wypowiedzi osoby torturowanej w ramach "przesłuchania" między przestępcami, wykonanego dla celów grupy przestępczej. Przepis ten jest adresowany wyłącznie do organów procesowych i oświadczeń składanych na użytek procesu. Zabraniać dowodzenia takim środkiem, legalnie uzyskanym przez organy ścigania, byłoby jak zabronić dowodu z zeznań osób, które słyszały wypowiedzi torturowanego.

Wyrok SA w Gdańsku z 24.11.2015 r., II AKa 272/15
Zakaz dowodowy z art. 174 Wyrok SN z r., V KK 354/15 Artykuł 174 k.p.k. nie zabrania wykorzystania, obok wyjaśnień, notatek urzędowych sporządzonych z tzw. rozpytania osoby, która następnie została przesłuchana w charakterze np. oskarżonego. Nie dochodzi wówczas do "zastąpienia" dowodu w rozumieniu art. 174 k.p.k. Analogicznie należy ocenić sytuację, w której za akceptacją osoby przesłuchiwanej następuje tzw. wklejenie treści takiej notatki do protokołu z jej wyjaśnień i tym samym po prostu uczynienie tej treści integralną częścią tych wyjaśnień. W takiej sytuacji bowiem zabieg tzw. wklejenia treści notatki ma charakter wyłącznie "techniczny". Wyrok SA w Gdańsku z r., II AKa 272/15 Pisemne oświadczenie oskarżonego przesłane do Sądu orzekającego może być uznane zarówno jako "informacja" o dowodzie, jak i wykorzystane nie "zamiast", lecz "obok" składanych przezeń wyjaśnień, co nie wchodzi w zakres zakazu, o jakim mowa w art. 174 k.p.k. Przeprowadzenie dowodu z tego oświadczenia staje się obowiązkiem Sądu orzekającego, gdy zawiera istotne okoliczności dla rozstrzygnięcia o winie współoskarżonych, w szczególności gdy potwierdza ich linię obrony.

Art. 168a a zakazy dowodowe w procesie karnym
Dowodu nie można uznać za niedopuszczalny wyłącznie na tej podstawie, że został uzyskany z naruszeniem przepisów postępowania lub za pomocą czynu zabronionego, o którym mowa w art. 1 § 1 Kodeksu karnego, chyba że dowód został uzyskany w związku z pełnieniem przez funkcjonariusza publicznego obowiązków służbowych, w wyniku: zabójstwa, umyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu lub pozbawienia wolności. Zasada – dopuszczalność w procesie dowodów uzyskanych z naruszeniem KPK lub KK Dwa wyjątki: zakaz dowodowy dotyczący funkcjonariuszy publicznych, którzy pozyskali dowód w związku z pełnieniem czynności służbowych zakaz dowodowy dotyczący podmiotu innego niż funkcjonariusz publiczny, który uzyskał dowód w związku z pełnieniem czynności służbowych

Z konstytucyjnej zasady legalizmu wynika obowiązek działania organów państwa na podstawie i w granicach prawa. Jednocześnie wynika z tego domniemanie, że organy te działają zgodnie z prawem, a ustawodawca (ani organy stosujące prawo) nie mogą z góry zakładać, że funkcjonariusze państwa mogą naruszać określone normy prawne. Organy państwa nie powinny jednak z góry podważać zasady domniemania praworządności ich działania, a art. 168a jest dokonanym niejako pro futuro zakwestionowaniem domniemania praworządności. Ustawodawca w tym przepisie nie tylko zauważa, że organy władzy publicznej – skądinąd odpowiadające za praworządne postępowanie – mogą postępować w sposób niezgody z prawem, ale z góry to akceptuje. Co więcej, nakazuje wymiarowi sprawiedliwości opieranie swojej działalności na niepraworządnym działaniu organów władzy publicznej. (por. wniosek RPO o zbadanie zgodności z Konstytucją art. 168a

Zasada przewidywalności procesu oznacza, że każdy, kto zapozna się z przepisami regulującymi przebieg postepowania powinien mieć możliwość ustalenia tego, w jaki sposób może być prowadzone i jakie są jego nieprzekraczalne granice. Art. 168a dekonstruuje możliwość przewidywania sposobu działania organów władzy publicznej, ponieważ legitymizuje działania niegodne z prawem, pozwalając na budowanie strategii procesowej prokuratury w oparciu o dowody bezpośrednio nielegalne. Argument, że funkcjonariusze państwa pozyskujący dowody nielegalnie mogą ponosić odpowiedzialność karną za swoje działania jest trudny do obrony. Należy bowiem uwzględnić art. 137 § 2 ustawy prawo o prokuraturze. Zgodnie z tym przepisem nie stanowi przewinienia dyscyplinarnego działanie lub zaniechanie prokuratora podjęte wyłącznie w interesie społecznym. Do wyłączenia odpowiedzialności prokuratora należy przyjąć, że pozyskując dowody z naruszeniem przepisów, działał wyłącznie w obronie „większego dobra”, co jednocześnie uniemożliwia pociągnięcie go do odpowiedzialności prawnej. Zgodnie z art. 143 § 1 prawa o prokuraturze jeżeli przewinienie dyscyplinarne wyczerpuje znamiona przestępstwa, sąd dyscyplinarny wydaje zezwolenie na pociągniecie prokuratora do odpowiedzialności karnej. Zestawienie obu przepisów w powiązaniu z art. 168a prowadzi do wniosku, że wprowadzona została konstrukcja wtórnie legalizująca bezprawne działanie organów władzy publicznej.

Eliminowanie z procesu karnego dowodu zebranego w sposób sprzeczny z ustawą
Do przeczytania dla chętnych – artykuł prof. Skorupki „Eliminowanie z procesu karnego dowodu zebranego w sposób sprzeczny z ustawą” Dowody zebrane w sposób sprzeczny z ustawą są niekonstytucyjne. Na ich podstawie nie powinno się ustalać faktów ani podejmować decyzji procesowych. Nie mogą stanowić podstawy działania organów postępowania karnego i powinny być niezwłocznie usunięty. K.p.k. nie posługuje się pojęciem „wyeliminowania bądź usunięcia dowodu”. Konsekwencje uzyskania wadliwego dowodu to np. stwierdzenia „nie mogą stanowić dowodu” (art. 171 § 7 k.p.k.), „nie stanowi dowodu” (art. 196 § 2 k.p.k.), „zniszczenie” (art. 238 § 3 k.p.k.), itp.

W k.p.k. nie określono trybu stwierdzania niedopuszczalności dowodu T. Grzegorczyk  to czy dowód został zebrany w sposób sprzeczny z ustawą stwierdza dopiero sąd w uzasadnieniu wydanego orzeczenia Szczególnie odczuwalny w postępowaniu przygotowawczym, gdzie przeprowadza się większość tzw. wrażliwych czynności dowodowych, ingerujących w wolności i prawa jednostki (zatrzymanie rzeczy, przeszukanie osoby lub pomieszczenia, podsłuch telefoniczny, inna kontrola informacji). Nawet jeżeli zostały one przeprowadzone niezgodnie z ich celem i wymogami określonymi w k.p.k. to i tak dostarczają informacji wykorzystywanych jako dowody do dokonywania ustaleń faktycznych i podejmowania decyzji procesowych. Nie powinno tak być. Z uwagi na fakt, że informacje zebrano w sposób sprzeczny z ustawą, powinny one zostać usunięte z procesu

Podstawa prawna  art. 51 ust. 4 Konstytucji Sporne zagadnienie; niektórzy autorzy wskazują art. 45 ust. 1 Konstytucji i art. 6 EKPC Por. A. Lach, Dopuszczalność dowodów uzyskanych z naruszeniem prawa w postępowaniu karnym, PiP 2014, nr 10 Prof. Skorupka  tryb, w jakim należałoby eliminować dowody zebrane w sposób sprzeczny z ustawą powinien zostać wprowadzony już w postępowaniu przygotowawczym. Legitymacja do złożenia stosownego wniosku powinna przysługiwać stronom postępowania przygotowawczego (por. art. 299 k.p.k.) Jeżeli dowód został zebrany przez Policję lub inny nieprokuratorski organ  wniosek o jego usunięcie powinien być kierowany do prokuratora Jeżeli dowód zostałby zebrany przez prokuratora  wniosek o jego usunięcie kierowany do sądu; a zażalenie na postanowienie tego sądu rozpoznawałby jego inny równorzędny skład (tzw. instancja pozioma) W postępowaniu głównym Wniosek powinny móc zgłosić strony – w tym także oskarżyciel publiczny Skierowany do sądu rozpoznającego sprawę; zażalenie na postanowienie tego sądu  na zasadach ogólnych, do sądu wyższej instancji

ŚRODKI PRZYMUSU PROCESOWEGO

Pojęcie i cechy środków przymusu
Czynności organów procesowych zmierzające do wymuszenia spełnienia obowiązków procesowych lub zapewnienie prawidłowego toku procesu. Jest to bardzo szeroka i niejednolita grupa czynności. Wspólną cechą jest posługiwanie się przez organ elementem przymusu. Stosowane są na podstawie przepisów prawa karnego procesowego, a nie materialnego, mimo że zawsze są następstwem swoistej winy osób nimi dotkniętych. Cechy środków przymusu: wszystkie zmierzają bezpośrednio do stworzenia sytuacji, które warunkują osiągnięcie celów wymiaru sprawiedliwości; poza środkami zapobiegawczymi, są skutkiem prawnym niewypełnienia obowiązków procesowych; wszystkie środki przymusu zawierają element bezpośredniego przymusu ze strony władzy państwowej są zbliżone do dziedziny prawa materialnego, gdyż przesłanką ich stosowania jest w zasadzie wina konkretnej osoby.

Katalog środków przymusu w kpk (dział VI)
Zatrzymanie Środki zapobiegawcze izolacyjne: nieizolacyjne: Poszukiwanie oskarżonego i list gończy List żelazny Kary porządkowe Zabezpieczenie majątkowe poręczenie majątkowe poręczenie społeczne poręczenie osoby godnej zaufania dozór policji dozór warunkowy policji nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym zawieszenie w wykonywaniu czynności służbowych lub wykonywaniu zawodu, udziału w przetargu publicznym zakaz opuszczania kraju Tymczasowe aresztowanie

Inne regulacje „przymusowe”
Dział dotyczący dowodów Art. 217 § 5 – zatrzymanie/odebranie rzeczy Art przeszukanie Dział dotyczący postępowania przed sądem I instancji Art. 374 § 2 – obecność oskarżonego na rozprawie Art. 375 § 1 – usunięcie oskarżonego z sali rozpraw Art. 376 § 1 – prowadzenie rozprawy pod nieobecność oskarżonego Dział dotyczący stron postępowania art. 74 – środki przymusu dowodowego wobec oskarżonego i osoby podejrzanej Art. 75 § 2 – zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie oskarżonego Ustawa z dnia 27 lipca 2001 r. prawo o ustroju sądów powszechnych (art. 48 – 51)

Warunki stosowania środków przymusu procesowego
Stosowanie środków przymusu zawsze – w mniejszym bądź większym stopniu – wiąże się z ograniczeniem praw obywatelskich. Posługiwanie się nimi jest dozwolone pod następującymi warunkami: tylko w sytuacjach i formach przewidzianych ściśle przez przepisy prawa (niedopuszczalne jest stosowanie analogii), tylko gdy zachodzi niezbędna potrzeba, należy je stosować tak, aby minimalne były skutki uboczne dla zdrowia, majątku, sytuacji życiowej oskarżonego i jego bliskich. Ważne – konstytucyjna zasada proporcjonalności a stosowanie środków przymusu. Art. 31 ust. 3 Konstytucji Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Zatrzymanie Zatrzymanie jest to krótkotrwałe pozbawienie wolności celem zastosowania środka zapobiegawczego sensu stricto, przymusowego doprowadzenia osoby podejrzanej albo oskarżonego do organu procesowego lub przeprowadzenia postępowania przyspieszonego. Odrębny i samodzielny środek przymusu procesowego, chociaż ściśle związany ze środkami zapobiegawczymi, Wskazuje się, że zatrzymanie jest środkiem zapobiegawczym sensu largo. Rodzaje zatrzymania uregulowane w k.p.k.: 1. Ujęcie obywatelskie (art. 243) – nie jest to zatrzymanie sensu strico 2. Zatrzymanie właściwe (art. 244) 3. Zatrzymanie prokuratorskie (art. 247)

Rodzaje zatrzymania Procesowe Ujęcie obywatelskie (art. 243 k.p.k.)
Zatrzymanie właściwe (art. 244 k.p.k.) Zatrzymanie prokuratorskie (art. 247 k.p.k.) Pozaprocesowe – nie służy realizacji celów procesu karnego zatrzymanie penitencjarne (art. 15 ust. 1 pkt. 2a ustawy o Policji) – jeżeli osoba pozbawiona wolności, która za zezwoleniem organu opuściła areszt śledczy lub zakład karny i w wyznaczonym terminie do niego nie powróciła zatrzymanie porządkowe (prewencyjne) (art. 15 ust. 1 pkt. 3 ustawy o Policji) - zatrzymanie osób stwarzających w sposób oczywisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzkiego albo mienia; zatrzymanie administracyjne (art. 40 ust. 1 i 3 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi) – dot. osób w stanie nietrzeźwości, które swoim zachowaniem daje powód do zgorszenia w miejscu publicznym, znajdują się w okolicznościach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo zagrażających życiu lub zdrowiu innych osób; mogą zostać doprowadzone np. do izby wytrzeźwień aż do wytrzeźwienia, nie dłużej jednak niż 24 godziny, osobę do lat 18 umieszcza się w odrębnych pomieszczeniach, oddzielnie od osób dorosłych zatrzymanie cudzoziemca (art. 101 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach) – do 48 godzin, jeżeli zachodzą wobec niego okoliczności uzasadniające wydanie decyzji o wydaleniu albo uchyla się on od wykonania obowiązków określonych w decyzji o wydaleniu zatrzymanie krótkotrwałe (chwilowe) (art. 15 ust. 1 pkt. 1 ustawy o Policji) - w celu ustalenia tożsamości osoby zatrzymanie stadionowe (art. 20 ust. 1 pkt. 5 ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych) – służby porządkowe na imprezie masowej są uprawnione do ujęcia, w celu niezwłocznego przekazania Policji, osób stwarzających bezpośrednie zagrożenie dla dóbr powierzonych ochronie oraz osób dopuszczających się czynów zabronionych

Konstytucyjne zasady stosowania zatrzymania
Art. 41 Konstytucji 1. Każdemu zapewnia się nietykalność osobistą i wolność osobistą. Pozbawienie lub ograniczenie wolności może nastąpić tylko na zasadach i w trybie określonych w ustawie. 2. Każdy pozbawiony wolności nie na podstawie wyroku sądowego ma prawo odwołania się do sądu w celu niezwłocznego ustalenia legalności tego pozbawienia. O pozbawieniu wolności powiadamia się niezwłocznie rodzinę lub osobę wskazaną przez pozbawionego wolności. 3. Każdy zatrzymany powinien być niezwłocznie i w sposób zrozumiały dla niego poinformowany o przyczynach zatrzymania. Powinien on być w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przekazany do dyspozycji sądu. Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania do dyspozycji sądu nie zostanie mu doręczone postanowienie sądu o tymczasowym aresztowaniu wraz z przedstawionymi zarzutami. 4. Każdy pozbawiony wolności powinien być traktowany w sposób humanitarny. 5. Każdy bezprawnie pozbawiony wolności ma prawo do odszkodowania.

Ujęcie obywatelskie – art. 243
§ 1. Każdy ma prawo ująć osobę na gorącym uczynku przestępstwa lub w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, jeżeli zachodzi obawa ukrycia się tej osoby lub nie można ustalić jej tożsamości. § 2. Osobę ujętą należy niezwłocznie oddać w ręce Policji. - ujęcie obywatelskie to rodzaj zatrzymania procesowego. Ma charakter subsydiarny względem zatrzymania z art. 244 czy 247, ponieważ dokonuje się go niejako w zastępstwie organów ścigania. Osobę ujętą należy niezwłocznie przekazać Policji. Niezwłocznie, czyli tak szybko jak to jest możliwe w odniesieniu do okoliczności konkretnej sprawy. „Niezwłoczne przekazanie Policji” to czas niezbędny do zawiadomienia policji i jej przybycia, ewentualnie czas potrzebny na samodzielne doprowadzenie na komisariat policji lub do najbliższego patrolu osoby ujętej, gdyby nie istniała obiektywna możliwość zawiadomienia policji o dokonanym ujęciu osoby na gorącym uczynku przestępstwa lub w pościgu (np. brak telefonu). Przetrzymywanie osoby zatrzymanej dłużej, niż jest to niezbędne do przekazania policji, może stanowić przestępstwo pozbawienia wolności, o którym mowa w art. 189 k.k.

Zatrzymanie właściwe – art. 244 k.p.k.
Art. 244. § 1. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo, a zachodzi obawa ucieczki lub ukrycia się tej osoby albo zatarcia śladów przestępstwa bądź też nie można ustalić jej tożsamości albo istnieją przesłanki do przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym. § 1a. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, a zachodzi obawa, że ponownie popełni przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa grozi. § 1b. Policja zatrzymuje osobę podejrzaną, jeśli przestępstwo, o którym mowa w § 1a, zostało popełnione przy użyciu broni palnej, noża lub innego niebezpiecznego przedmiotu, a zachodzi obawa, że ponownie popełni ona przestępstwo z użyciem przemocy wobec osoby wspólnie zamieszkującej, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa grozi.

Spełnia cele procesowe – zbliżone do tych realizowanych przez środki zapobiegawcze – ponieważ celem zatrzymania jest zapewnienie prawidłowego toku postępowania. Faktyczne pozbawienie wolności niewymagające uprzedniej decyzji procesowej. Podmiotem uprawnionym do zatrzymania osoby podejrzanej jest przede wszystkim Policja (lub inne organy wskazane w ustawie) a w odniesieniu do osób podlegających orzecznictwu sądów wojskowych – Żandarmeria Wojskowa. Zatrzymanie można stosować względem osoby podejrzanej, czyli osoby, której nie postawiono jeszcze zarzutów. Zatrzymanie zasadniczo jest fakultatywne. Obligatoryjne zatrzymanie osoby podejrzanej wynika z art. 244 § 1b.

Przesłanki zatrzymania – art. 244
Materialna (dowodowe) Formalne (szczególne) 1. obawa ucieczki 2. ukrycia się osoby podejrzanej 3. zatarcia śladów przestępstwa 4. nie można ustalić tożsamości osoby podejrzanej 5. istnieją przesłanki do przeprowadzenia przeciwko tej osobie postępowania w trybie przyspieszonym (art. 244 § 1) obawa ponownego popełnienia przestępstwa z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej, zwłaszcza jeżeli osoba podejrzana grozi popełnieniem takiego przestępstwa (art. 244 § 1a) obawa ponownego popełnienia przestępstwa z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej przy użyciu broni palnej, noża lub innego niebezpiecznego przedmiotu, zwłaszcza jeżeli osoba podejrzana grozi popełnieniem takiego przestępstwa (art. 244 § 1b) Istnienie uzasadnionego przypuszczenia popełnienia przestępstwa (art. 244 § 1) Istnienie uzasadnionego przypuszczenia popełnienia przestępstwa z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej (art. 244 § 1a i 1b) Przypuszczenie - przekonanie oparte na konkretnych dowodach, co prawda nie takich, które świadczą o pewności tego, że dana osoba popełniła przestępstwo, i nie jest to duże prawdopodobieństwo, graniczące z pewnością, ale nie jest to też przypuszczenie mające oparcie tylko w intuicji. Dotyczy faktu popełnienia przestępstwa i osoby sprawcy. Ponowne zatrzymanie osoby podejrzanej na podstawie tych samych faktów i dowodów jest niedopuszczalne (art. 248 § 3)

Czas trwania Maksymalny czas trwania zatrzymania wynika przede wszystkim z Konstytucji – art. 41 ust. 3 – i wynosi 48 godzin. Po upływie 48 godzin zatrzymanego należy zwolnić albo przekazać do dyspozycji sądu. Złożenie wniosku np. o tymczasowe aresztowanie wydłuża czas zatrzymania o 24 godziny. Maksymalny czas trwania pozbawienia wolności – 72 godziny Przepis konstytucyjny jest konkretyzowany przez art. 248 § 1. Zatrzymanego należy natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna zatrzymania, a także jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania przez uprawniony organ nie zostanie on przekazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania; należy go także zwolnić na polecenie sądu lub prokuratora. § 2. Zatrzymanego należy zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania go do dyspozycji sądu nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu wobec niego tymczasowego aresztowania. 48 godzin to nieprzekraczalna granica. Jeżeli wcześniej odpadną przesłanki pozwalające na stosowanie zatrzymania (np. zostanie ustalona tożsamość osoby podejrzanej lub okaże się, że nie zostały spełnione warunki do rozpoznania sprawy w trybie przyspieszonym) zatrzymanego należy natychmiast zwolnić. Unormowania art. 248 § 1 i 2 nie oznaczają, że zatrzymanie może w każdym wypadku trwać 72 godziny. Z tych przepisów wynika, że organy pozasądowe mogą stosować zatrzymanie w wymiarze tylko do 48 godzin, a sąd tylko przez 24 godziny. Jeżeli Policja stosowała zatrzymanie przez 40 godzin, to sąd nie może wykorzystać tych pozostałych 8 godzin i musi rozstrzygnąć w przedmiocie stosowania środka zapobiegawczego w ciągu 24 godzin od chwili przekazania mu zatrzymanego do dyspozycji albo go zwolnić.

Zatrzymanie prokuratorskie – art. 247 k.p.k.
§ 1. Prokurator może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie osoby podejrzanej albo podejrzanego, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że: nie stawią się na wezwanie w celu przeprowadzenia z ich udziałem czynności, o których mowa w art. 313 § 1 lub art. 314, albo badań lub czynności, o których mowa w art. 74 § 2 lub 3, mogą w inny bezprawny sposób utrudniać postępowanie. § 2. Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie, o którym mowa w § 1, może także nastąpić, gdy zachodzi potrzeba niezwłocznego zastosowania środka zapobiegawczego. § 3. W związku z zatrzymaniem można też zarządzić przeszukanie. Przepisy art i art. 224 stosuje się odpowiednio. § 4. Niezwłocznie po doprowadzeniu przeprowadza się z udziałem zatrzymanego czynności wskazane w § 1, a po ich dokonaniu należy zwolnić go, o ile nie zachodzi potrzeba stosowania środka zapobiegawczego. § 5. Rozstrzygając w przedmiocie środka zapobiegawczego, prokurator niezwłocznie zwalnia zatrzymanego albo występuje do sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania. § 6. Do zatrzymania, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio art. 246 (zażalenie) § 7. Zarządzenia, o których mowa w § 1, wykonuje Policja lub inne organy, o których mowa w art. 312, w zakresie swych właściwości, jeżeli ustawa uprawnia je do zatrzymywania osoby. Zarządzenia dotyczące zatrzymania i przymusowego doprowadzenia żołnierza w czynnej służbie wojskowej wykonują właściwe organy wojskowe.

Zażalenie na zatrzymanie
§ 1. Zatrzymanemu przysługuje zażalenie do sądu. W zażaleniu zatrzymany może się domagać zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości jego zatrzymania. § 2. Zażalenie przekazuje się niezwłocznie sądowi rejonowemu miejsca zatrzymania lub prowadzenia postępowania, który również niezwłocznie je rozpoznaje. § 3. W razie uznania bezzasadności lub nielegalności zatrzymania sąd zarządza natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego. § 4. W wypadku stwierdzenia bezzasadności, nielegalności lub nieprawidłowości zatrzymania sąd zawiadamia o tym prokuratora i organ przełożony nad organem, który dokonał zatrzymania. § 5. W razie zbiegu zażaleń na zatrzymanie i tymczasowe aresztowanie można rozpoznać je łącznie.

Zażalenie – do sądu rejonowego miejsca zatrzymania lub prowadzenia postępowania w terminie 7 dni od dnia zatrzymania za pośrednictwem organu, który dokonał zatrzymania lub bezpośrednio do sądu jeżeli zatrzymany nie jest już pozbawiony wolności. Sąd ocenia, czy zatrzymanie było: Legalne - zgodne z obowiązującym prawem; np. czy zostało dokonane względem osoby, którą w ogóle można zatrzymać albo czy zostały spełnione przesłanki zatrzymania legalność pozbawienia wolności należy widzieć możliwie szeroko, zgodnie z zasadami interpretowania konstytucyjnych określeń. Badaniu sądu podlega więc kwestia istnienia podstaw zatrzymania, ocena, na ile w zaistniałych okolicznościach zatrzymanie było dopuszczalne, prawidłowość zastosowanej procedury, potrzeba dalszego przebywania w stanie zatrzymania. Wyrok TK z dnia 6 grudnia 2004 r., SK 29/04 Prawidłowe - ocena sposobu wykonania zatrzymania; np. czy osoba zatrzymana została pouczona o swoich prawach Zasadne - ocena zasadności dokonania tej czynności, przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy i zasady proporcjonalności. Przekazanie zażalenia i jego rozpoznanie musi nastąpić niezwłocznie. Sąd rozpoznaje zażalenie na posiedzeniu w składzie 1 sędziego. W posiedzeniu ma prawo wziąć udział zatrzymany (art. 464 § 1).

Kogo nie można zatrzymać?
Zatrzymania nie stosuje się do osób korzystających z immunitetu dyplomatycznego (zakaz bezwzględny) i w razie spełnienia określonych wymogów ustawowych (zakaz względny) m.in. wobec: posłów, senatorów (bez zgody Sejmu lub Senatu - art. 105 ust. 5 i art. 108 Konstytucji), sędziów wszystkich sądów (bez zezwolenia właściwego sądu dyscyplinarnego) sędziów Trybunału Stanu (bez zgody Trybunału - art. 16 ust. 1 ustawy o Trybunale Stanu), sędziów Trybunału Konstytucyjnego (bez zgody Trybunału - art. 17 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym), prokuratorów (bez zgody przełożonego - art. 54 ust. 1 i 2 ustawy o prokuraturze), Rzecznika Praw Obywatelskich (bez zgody Sejmu - art. 6 ust. 2 ustawy o Rzeczniku Praw Obywatelskich) Prezesa Najwyższej Izby Kontroli (bez zgody Sejmu - art. 18 ustawy o Najwyższej Izbie Kontroli)

Konwencyjne zasady zatrzymania – art. 5
1. Każdy ma prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego. Nikt nie może być pozbawiony wolności, z wyjątkiem następujących przypadków i w trybie ustalonym przez prawo: zgodnego z prawem pozbawienia wolności w wyniku skazania przez właściwy sąd; zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania w przypadku niepodporządkowania się wydanemu zgodnie z prawem orzeczeniu sądu lub w celu zapewnienia wykonania określonego w ustawie obowiązku; zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania w celu postawienia przed właściwym organem, jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu zagrożonego karą, lub, jeśli jest to konieczne, w celu zapobieżenia popełnieniu takiego czynu lub uniemożliwienia ucieczki po jego dokonaniu; pozbawienia nieletniego wolności na podstawie zgodnego z prawem orzeczenia w celu ustanowienia nadzoru wychowawczego lub zgodnego z prawem pozbawienia nieletniego wolności w celu postawienia go przed właściwym organem; zgodnego z prawem pozbawienia wolności osoby w celu zapobieżenia szerzeniu przez nią choroby zakaźnej, osoby umysłowo chorej, alkoholika, narkomana lub włóczęgi; zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania osoby, w celu zapobieżenia jej nielegalnemu wkroczeniu na terytorium państwa, lub osoby, przeciwko której toczy się postępowanie o wydalenie lub ekstradycję. 2. Każdy, kto został zatrzymany, powinien zostać niezwłocznie i w zrozumiałym dla niego języku poinformowany o przyczynach zatrzymania i o stawianych mu zarzutach. 3. Każdy zatrzymany lub aresztowany zgodnie z postanowieniami ustępu 1 lit. c) niniejszego artykułu powinien zostać niezwłocznie postawiony przed sędzią lub innym urzędnikiem uprawnionym przez ustawę do wykonywania władzy sądowej i ma prawo być sądzony w rozsądnym terminie albo zwolniony na czas postępowania. Zwolnienie może zostać uzależnione od udzielenia gwarancji zapewniających stawienie się na rozprawę. 4. Każdy, kto został pozbawiony wolności przez zatrzymanie lub aresztowanie, ma prawo odwołania się do sądu w celu ustalenia bezzwłocznie przez sąd legalności pozbawienia wolności i zarządzenia zwolnienia, jeżeli pozbawienie wolności jest niezgodne z prawem. 5. Każdy, kto został pokrzywdzony przez niezgodne z treścią tego artykułu zatrzymanie lub aresztowanie, ma prawo do odszkodowania.

ŚRODKI ZAPOBIEGAWCZE

Katalog środków zapobiegawczych
Izolacyjne Tymczasowe aresztowanie Nieizolacyjne poręczenie majątkowe poręczenie społeczne poręczenie osoby godnej zaufania dozór policji dozór warunkowy policji nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym zawieszenie w wykonywaniu czynności służbowych lub wykonywaniu zawodu lub ubiegania się o zamówienia publiczne zakaz opuszczania kraju

Pojęcie środków zapobiegawczych
Środki zapobiegawcze to rodzaj środków przymusu, których zasadniczym zadaniem jest zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania. „Zabezpieczają” proces karny przed zdarzeniami, do których jeszcze nie doszło np. przed bezprawnym utrudnianiem postępowania przez oskarżonego. Prawidłowość stosowania środków zapobiegawczych zależy od spełnienia następujących reguł: Wyłączność ustawowej regulacji stosowania środków zapobiegawczych Niezbędność stosowania środka zapobiegawczego Reguła minimalizacji dolegliwości wynikającej z zastosowania określonego środka Zakaz naruszania czci oraz niedopuszczalność poniżającego traktowania w toku stosowania środków zapobiegawczych Dyrektywy adaptacji środka zapobiegawczego do sytuacji procesowej Należy pamiętać, że środki zapobiegawcze stosuje się wyłącznie względem podejrzanego lub oskarżonego!

Cele stosowania środków zapobiegawczych
Stosowanie wyłącznie w realizacji dwóch celów (art. 249 § 1) 1. zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania (cel zasadniczy) 2. zapobieżenie popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa (cel akcesoryjny) Niedopuszczalne stosowanie środków zapobiegawczych celem ułatwienia pracy organom procesowym, jako formę kary za nieprzyznanie się do winy przez oskarżonego, czy tzw. areszt wydobywczy – czyli skłonienie oskarżonego do złożenie wyjaśnień poprzez zastosowanie tymczasowego aresztowania

Funkcje środków zapobiegawczych
Procesowe (zasadnicza) Funkcja prewencyjna – wynika wprost z art. 249 § 1 k.p.k. Środki zapobiegawcze chronią postępowanie karne przed jego bezprawnym utrudnianiem. Funkcja zabezpieczająca - Środki zapobiegawcze można stosować w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postepowania. Zabezpieczenie to polega na uniemożliwieniu oskarżonemu ucieczki i pozbawieniu go (lub co najmniej utrudnieniu) naruszenia prawidłowego toku procesu.

Funkcje stosowania środków zapobiegawczych
Pozaprocesowe (akcesoryjne) Funkcja ochronna - zapobieżenie popełnienia nowego, ciężkiego przestępstwa przez oskarżonego (art. 249 §1) . Prof. Waltoś wyróżnia dwie sytuacje: oskarżonemu zarzuca się przestępstwo x a ponadto zachodzi obawa, że w razie pozostawania na wolności popełni przestępstwo y; aresztuje się go z powodu obawy, że popełni przestępstwo y (tymczasowe aresztowanie względnie predelikualne) oskarżonemu nie zarzuca się popełnienia przestępstwa x, ale zachodzi obawa, że w razie dalszego pozostawania na wolności popełni przestępstwo y; aresztuje się go z powodu obawy, że popełni przestępstwo (tymczasowe aresztowanie bezwzględnie predelikualne). Funkcja represyjna – bardzo kontrowersyjne zagadnienie; czy środki zapobiegawcze mogą stać się antycypacją kary?

Tymczasowe aresztowanie względnie i bezwzględnie predelikutalne
Tymczasowe aresztowanie bezwzględnie predelikutalne jest niedopuszczalne. Na względnie predelikutalny areszt tymczasowy zezwala natomiast zarówno art. 5 ust. 1 lit. c EKPC jak również art. 249 § 1 k.p.k. (środki zapobiegawcze wolno stosować wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia popełnienia przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa). Konkretyzacją art. 249 § 1 k.p.k. jest art. 258 § 3 k.p.k., który stwierdza, że tymczasowe aresztowanie może wyjątkowo nastąpić także wtedy gdy zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżonemu któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego występku przeciwko życiu, zdrowi lub bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza jeżeli popełnieniem takiego przestępstwa groził. Środki zapobiegawcze w celu zapobieżenia popełnienia przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa można stosować tylko wyjątkowo. Ponadto, najpierw należy przedstawić oskarżonemu zarzut popełnienia zbrodni lub umyślnego występku a dopiero potem można rozważyć konieczność stosowania środka zapobiegawczego ze względu na obawę nowego przestępstwa.

Funkcje Środków zapobiegawczych
Środki zapobiegawcze, a zwłaszcza tymczasowe aresztowanie, nie mogą spełniać takich samych funkcji jak kara. Postanowienie SA w Katowicach, 9 lipca 2008 r., II Akz 480/08 Tymczasowe aresztowanie ma na celu prawidłowe zabezpieczenie toku postępowania na czas gromadzenia istotnych dowodów w sprawie i nie może spełniać funkcji kary. Nawet najbardziej dowodowo skomplikowana sprawa, szczególnie o charakterze gospodarczym czy majątkowym, nie może wydłużać go do nie akceptowanych rozmiarów. por. również: wyrok TK z r., P 30/07

Stosowanie środków zapobiegawczych
Wyróżnia się dwie przesłanki stosowania środków zapobiegawczych: ogólna – art. 249 § 1 szczególne – art. 258 Aby w konkretnej sytuacji można było stosować środki zapobiegawcze, konieczne jest zaistnienie przesłanki ogólnej i co najmniej jednej przesłanki szczególnej. Przesłanki stosowania środków zapobiegawczych można podzielić na pozytywne i negatywne. Przesłanki negatywne to brak dowodów wskazujących na istnienie przesłanek ogólnej lub szczególnej. Np. brak dowodów pozwalających na przyjęcie, że istnieje duże prawdopodobieństwo popełnienia czynu przez oskarżonego lub brak dowodów wskazujących na obawę ucieczki lub ukrycia się oskarżonego.

Stosowanie środków zapobiegawczych
Art. 249 § 1 to tzw. ogólna podstawa stosowania środków zapobiegawczych. Przepis ten stanowi, że środki zapobiegawcze można stosować: W celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania Wyjątkowo w celu zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa Cel w postaci zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego można osiągnąć nie tylko poprzez stosowanie izolacyjnego środka zapobiegawczego, ale w zależności od realiów konkretnej sprawy – także nie izolacyjnego. Zastosowany środek musi być odpowiedni, aby uniemożliwić zakłócenie przebiegu postępowania karnego, ale obawa tego zakłócenia musi być realna (wynikająca z materiału dowodowego), a nie tylko hipotetyczna. Jeżeli środek zapobiegawczy stosuje się w celu zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżonego nowego ciężkiego przestępstwa, okoliczność ta musi być odpowiednio prawdopodobna, a nie tylko zakładana przez organy ścigania. ŚRODKI ZAPOBIEGAWCZE MOŻNA STOSOWAĆ TYLKO WTEDY, GDY ZEBRANE DOWODY WSKAZUJĄ NA DUŻE PRAWDOPODOBIEŃSTWO, ŻE OSKARŻONY POPEŁNIŁ PRZESTĘPSTWO!

Stosowanie środków zapobiegawczych cd.
Aby można było stosować środki zapobiegawcze konieczne jest istnienie odpowiedniej podstawy dowodowej, tzn. zebrane w sprawie dowody muszą wskazywać na „duże prawdopodobieństwo”, że oskarżony popełnił przestępstwo. Muszą to być takie dane, które stwarzają stan uprawdopodobnienia zbliżony do pewności ("duże prawdopodobieństwo") odnośnie do sprawstwa i winy danej osoby. Podstawa dowodowa stosowania tymczasowego aresztowania – por. art. 156 § 5a, 249a i 250 § 2b Przy stosowaniu środka zapobiegawczego nie chodzi jednak o merytoryczną ocenę poszczególnych zgromadzonych w sprawie dowodów, ale jedynie o rozważenie, czy dowody te stwarzają stan prawdopodobieństwa, o jakim mowa w art. 249 § 1. Sąd nie ustala, czy podejrzany dopuścił się zarzucanego mu czynu, ani nie bada, czy są ku temu "niezbite" dowody, ale jedynie ocenia czy istnieje wymagane prawdopodobieństwo popełnienia przez niego czynu. Środki zapobiegawcze można stosować wyłącznie względem podejrzanego lub oskarżonego. Konieczne jest co najmniej wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutów (art. 313) Zgodnie z art. 249 § § 4 środki zapobiegawcze mogą być stosowane aż do chwili rozpoczęcia wykonania kary, przy czym tymczasowe aresztowanie tylko w razie orzeczenia kary pozbawienia wolności.

Dyrektywy Stosowania środków zapobiegawczych
adaptacji (253 § 1) minimalizacji (257 § 1) adekwatności Dyrektywy stosowania środków zapobiegawczych – normy gwarancyjne, które muszą być uwzględnione podczas orzekania o stosowaniu środków zapobiegawczych. Wyraz respektowania konstytucyjnej klauzuli proporcjonalności.

Dyrektywy stosowania środków zapobiegawczych
Dyrektywa adaptacji środka zapobiegawczego do sytuacji procesowej oskarżonego - nakaz dokonywania permanentnej oceny potrzeby stosowania środków zapobiegawczych przez organ prowadzący postępowanie sąd lub prokurator - obowiązek uchylenia środka zapobiegawczego (lub zmiany na łagodniejszy) jeżeli odpadną przyczyny jego stosowania np. zmiana tymczasowego aresztowania na poręczenie majątkowe lub dozór policji

Dyrektywa minimalizacji dolegliwości - konieczność badania, czy dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania wystarczające jest stosowanie mniej dolegliwego środka zapobiegawczego - najczęściej wiąże się ją z tymczasowym aresztowaniem, ale ma zastosowanie także do nieizolacyjnych środków zapobiegawczych np. zmiana obowiązków przy dozorze Policji na mniej uciążliwe dla oskarżonego

Dyrektywa adekwatności (proporcjonalności) - stosując środki zapobiegawcze należy uwzględnić charakter i stopień nasilenia obaw bezprawnego utrudniania postępowania przez oskarżonego oraz możliwości bezprawnego wpływu oskarżonego na tok postępowania z perspektywy stadium postępowania np. obawy bezprawnego utrudniania postępowania w postaci obawy matactwa będą bardziej uzasadnione na początkowym etapie procesu (w postępowaniu przygotowawczym) niż tuż przed rozprawą apelacyjną, kiedy sąd kontroluje prawidłowość wymiaru kary w związku z zarzutem podniesionym przez skarżącego z upływem czasu maleje ryzyko bezprawnego utrudniania postępowania Środek zapobiegawczy będzie adekwatny jeżeli: jego stosowanie jest celowe (por. art. 249 § 1) konieczne dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania proporcjonalny (tj. zabezpiecza prawidłowy tok postępowania w odpowiednim stopniu w stosunku do zagrożeń)

Stosowanie środków zapobiegawczych – wymogi formalne
1. Wydanie postanowienia o przestawieniu zarzutów Art. 249 § 2 – w postępowaniu przygotowawczym środki zapobiegawcze można stosować względem osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów. Nie można stosować środków zapobiegawczych wyłącznie po ustnym przedstawieniu zarzutów Jeżeli podejrzany ukrywa się i nie można ogłosić mu postanowienia o przedstawieniu zarzutów oraz przesłuchać go, wystarczające jest samo sporządzenie postanowienia o przedstawieniu zarzutów co w konsekwencji stwarza możliwość wydania postanowienia o tymczasowym aresztowaniu, jako warunku niezbędnego dla wystawienia listu gończego 2. Przesłuchanie podejrzanego Art. 249 § 3 – przed zastosowaniem środka zapobiegawczego sąd albo prokurator stosujący środek przesłuchuje oskarżonego, chyba że jest to niemożliwe z powodu jego ukrywania się lub nieobecności w kraju. Jeżeli sąd przesłuchuje oskarżonego o terminie przesłuchania zawiadamia się prokuratora Ciekawe rozwiązanie – w przesłuchaniu może wziąć udział obrońca oskarżonego, ale o terminie przesłuchania nie trzeba go zawiadomić, chyba że oskarżony o to wnosi a obecność obrońcy nie utrudni przeprowadzenia czynności. 3. Doręczenie postanowienia Po przesłuchaniu podejrzanego i ogłoszeniu przez sąd postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania sąd doręcza podejrzanemu, za pokwitowaniem, odpis tego postanowienia, ze wskazaniem daty i godziny doręczenia, wraz z pouczeniem o terminie i sposobie zaskarżenia oraz o prawach i obowiązkach osoby tymczasowo aresztowanej stosownie do art. 263 § 8. W razie odmowy złożenia podpisu lub przeszkody w jego złożeniu należy uczynić o tym stosowną wzmiankę na postanowieniu. Odpis postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wraz z nakazem przyjęcia należy doręczyć funkcjonariuszom konwojującym zatrzymanego, z poleceniem doprowadzenia go do aresztu śledczego. W nakazie przyjęcia sąd zaznacza, że aresztowany pozostaje do dyspozycji prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze. 4. Udział obrońcy w posiedzeniu w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania Prokurator i obrońca mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądu dotyczącym przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania oraz rozpoznania zażalenia na zastosowanie lub przedłużenie tego środka zapobiegawczego. Na żądanie oskarżonego, który nie ma obrońcy, wyznacza się do tej czynności obrońcę z urzędu. Zarządzenie może wydać także referendarz sądowy. Niestawiennictwo obrońcy lub prokuratora należycie zawiadomionych o terminie nie tamuje rozpoznania sprawy (art. 249 § 5)

Udział obrońcy w przesłuchaniu podejrzanego/oskarżonego przed wydaniem postanowienia o zastosowaniu środka zapobiegawczego Postanowienie SA w Krakowie z dnia 21 czerwca 2000 r., II AKz 123/00 Gdy obrońca oferujący obok adresu pocztowego także adres telefoniczny (numer swego telefonu) nie odbiera rozmowy telefonicznej w godzinach urzędowania, a wyłącza urządzenie nagrywające rozmowy (lub go nie posiada), można wtedy uznać, że uniemożliwia zawiadomienie go tą drogą, podjęte w sprawie nie cierpiącej zwłoki, a to o terminie posiedzenia co do stosowania aresztowania, wyznaczonego wskutek jego zażalenia. Postanowienie SA w Krakowie z dnia 20 stycznia 1999 r., III AKz 13/99 Zawiadomienie obrońcy o miejscu i terminie posiedzenia sądu w sprawie tyczącej tymczasowego aresztowania może być dokonane również telefonicznie i będzie skuteczne, gdy osoba upoważniona przyjmie wiadomość bądź utrwali się ją na odpowiednim urządzeniu nagrywającym, tzw. automatycznej sekretarce. Sprawy o aresztowanie należą do nie cierpiących zwłoki (art. 137 k.p.k.), a praktyka dokonywania doręczeń pisemnych i zwracania sądom dowodów dokonania doręczenia świadczy o zawodności tej formy doręczeń, być może i nadużyciach dla osiągnięcia upływu terminów, skutkującego konieczność uchylenia aresztowania. Organizacja obiegu wiadomości w obrębie biura osoby zawiadamianej o czynnościach procesowych należy do tej osoby, a organy procesowe ani nie powinny, ani nie mogą w to ingerować. Adres dla doręczeń pisemnych, numer telefonu czy adres elektroniczny dla zawiadomień w tych formach są ofertą dla sądu, by korzystał z każdej z tych form przekazywania wiadomości. Postanowienie SA w Warszawie z dnia 29 maja 2001 r., II AKz 350/01 Za wypadek nie cierpiący zwłoki w rozumieniu art. 137 k.p.k. nie można uznać sytuacji wynikającej z błędnego zaplanowania terminu posiedzenia, czy z zaniedbania sądu. Jeżeli postanowienie o przedłużeniu stosowania tymczasowego aresztowania zapadło z obrazą art. 249 § 5 k.p.k., lecz w dacie rozpoznawania zażalenia, podstawą pozbawienia wolności podejrzanego jest już inna decyzja procesowa, to sąd odwoławczy rozpoznając to zażalenie nie może wprawdzie uchylić tymczasowego aresztowania, ale powinien stwierdzić w części dyspozytywnej postanowienia, iż zaskarżone postanowienie zapadło z obrazą art. 249 § 5 k.p.k.

Organy, które stosują środki zapobiegawcze
Sąd a w postępowaniu przygotowawczym także prokurator. Tymczasowe aresztowanie może nastąpić tylko na mocy postanowienia sądu (art. 250 § ). W postępowaniu przygotowawczym, prokurator składa wniosek do odpowiedniego sądu. Także jeżeli zastosowano środek zapobiegawczy w postaci nakazu opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym (art. 275a) o jego przedłużeniu na okres dłuższy niż 3 miesiące decyduje sąd właściwy do rozpoznania sprawy na wniosek prokuratora (art. 275a § 4) Prokurator w postępowaniu przygotowawczym może podejmować decyzję o zastosowaniu wszystkich nieizolacyjnych środków zapobiegawczych. Ponadto, zgodnie z art. 253 § 2 zastosowany przez sąd środek zapobiegawczy może być w postępowaniu przygotowawczym uchylony lub zmieniony na łagodniejszy również przez prokuratora. Np. prokurator może zmieć tymczasowe aresztowanie na dozór Policji, jeżeli uzna, że jest to wystarczające dla zapewnienia prawidłowego toku postępowania. Uprawnienia do stosowania środków zapobiegawczych czy te z art. 253 § 2 nie przysługują prokuratorowi – co oczywiste – w postępowaniu sądowym!

Czas stosowania środków zapobiegawczych
Czas stosowania środków zapobiegawczych jest limitowany 1. celem ich stosowania. art. 249 § 1 – jeżeli istnieją obawy bezprawnego utrudniania postępowania lub popełnienia przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa. 2. przesłankami stosowania art. 253 § 1 – środek zapobiegawczy należy uchylić lub zmienić, jeżeli ustaną przyczyny dla których został on zastosowany lub powstaną przyczyny uzasadniające jego uchylenie lub zmianę. 3. dyrektywami stosowania środków zapobiegawczych 4. Ustawowym ograniczeniem stosowania środków zapobiegawczych Ustawowo określone terminy stosowania tymczasowego aresztowania - art Ważne: ze względu na treść art. 263 § 4 czas trwania tymczasowego aresztowania nie jest precyzyjnie określony art. 275a § 4 – nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym Nieozolacyjne środki zapobiegawcze stosowane bezterminowo. Prokurator wydając postanowienie o zastosowaniu np. dozoru Policji nie określa czasu stosowania tego środka zapobiegawczego. Por. jednak art. 339 § 3 pkt 6 – prezes sądu, po wpłynięciu aktu oskarżenia kieruje sprawę na posiedzenie, jeżeli zachodzi potrzeba wydania postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania lub innego środka przymusu

Wniosek o zmianę lub uchylenie środka zapobiegawczego
W postępowaniu przygotowawczym wniosek o uchylenie środka zapobiegawczego – izolacyjnego i nie izolacyjnego – jest zawsze rozpatrywany przez prokuratora, natomiast po wniesieniu aktu oskarżenia – przez sąd, przed którym sprawa się toczy. Sąd lub prokurator wydają postanowienie w przedmiocie wniosku o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego. Na postanowienie to, co to zasady przysługuje zażalenie. Przepis art. 254 § 2 ogranicza możliwość zaskarżenia postanowienia w przedmiocie wniosku o zmianę lub uchylenie środka zapobiegawczego. Na postanowienie zażalenie przysługuje tylko wtedy, gdy wniosek został złożony po upływie co najmniej 3 miesięcy od dnia wydania postanowienia w przedmiocie zastosowania danego środka zapobiegawczego. Zażalenie na postanowienie sądu rozpoznaje ten sam sąd w składzie trzech sędziów, natomiast zażalenie na postanowienie wydane przez prokuratora będzie rozstrzygał sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie (art. 252 § 2).

Tymczasowe aresztowanie

Tymczasowe aresztowanie – pojęcie
Tymczasowe aresztowanie to prowizoryczne pozbawienie wolności oskarżonego, celem zabezpieczenia warunków prawidłowego toku postępowania. Może nastąpić gdy – zgodnie z art. 249 § 1 k.p.k. zachodzi duże prawdopodobieństwo popełnienia przez niego czynu zabronionego. Oprócz przesłanki ogólnej, muszą zostać spełnione dodatkowe warunki: zachodzi uzasadniona obawa ucieczki lub ukrywania się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu; zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne – obawa matactwa oskarżonemu zarzucono popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo którego sąd pierwszej instancji skazał na karę pozbawienia wolności nie niższą niż 3 lata; wyjątkowo, można stosować tymczasowe aresztowanie, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego występku popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził tzw. areszt prewencyjny

Uchwała SN (7) z dnia 19 stycznia 2012 r., I KZP 18/11
art. 258 § 2 Domniemanie bezprawnego utrudniania postępowania wynikające z surowości kary grożącej oskarżonemu. Problem – czy jest to samoistna przesłanka stosowania tymczasowego aresztowania Uchwała SN (7) z dnia 19 stycznia 2012 r., I KZP 18/11 Podstawy stosowania tymczasowego aresztowania, określone w art. 258 § 2 k.p.k., przy spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 249 § 1 i art. 257 § 1 k.p.k. i przy braku przesłanek negatywnych określonych w art. 259 § 1 i 2 k.p.k., stanowią samodzielne przesłanki szczególne stosowania tego środka zapobiegawczego Por. glosę krytyczną prof. Skorupki: OSP 2012, nr 7 – 8.

Art. 258 § 2 – do i od Wobec oskarżonego, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo którego sąd pierwszej instancji skazał na karę pozbawienia wolności wyższą niż 3 lata, obawy utrudniania prawidłowego toku postępowania, o których mowa w § 1, uzasadniające stosowanie środka zapobiegawczego, mogą wynikać także z surowości grożącej oskarżonemu kary. Jeżeli oskarżonemu zarzuca się popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo gdy sąd pierwszej instancji skazał go na karę pozbawienia wolności nie niższą niż 3 lata, potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą oskarżonemu surową karą.

Wyrok SA w Krakowie z 5.05.2016 r. II AKz 151/16
Aktualne brzmienie art. 258 § 2 k.p.k. stanowi powrót do brzmienia tego przepisu sprzed wejścia w życie ustawy nowelizującej z 2013 r. W ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszym składzie przywrócenie ustawą nowelizującą z 2016 r. brzmienia art. 258 § 2 k.p.k. sprzed dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej z 2013 r., tj. sprzed 1 lipca 2015 r., nie uprawnia do samodzielnego powoływania art. 258 § 2 k.p.k. jako podstawy stosowania/przedłużania tymczasowego aresztowania. Należy tu zważyć na dwie okoliczności. Po pierwsze, ustawa nowelizująca z 2016 r., przywracając poprzednie brzmienie art. 258 § 2 k.p.k., nie zmieniła art. 258 § 4 k.p.k. Po wtóre, rozważając tę kwestię sąd orzekający w przedmiocie stosowania tymczasowego aresztowania jest zobligowany do stosowania tu interpretacji w zgodzie z aktami prawnym nadrzędnymi wobec uregulowań rangi ustawowej. Chodzi tu o interpretację zgodną z Konstytucją oraz z Europejską Konwencją Praw Człowieka. cd. na następnym slajdzie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny przypomina, że posługiwanie się tymczasowym aresztowaniem jako środkiem represji wobec oskarżonego jest niedopuszczalne. Jednoznacznie wskazuje na to zarówno art. 249 § 1 k.p.k., statuujący ogólną podstawę tymczasowego aresztowania, jak i art. 258 k.p.k., wskazujący przesłanki szczególne stosowania/przedłużania tego środka zapobiegawczego. Podkreślenia wymaga, że uregulowania gwarancyjne, limitujące dopuszczalność sięgania po tymczasowe aresztowanie zawarte są nie tylko na płaszczyźnie ustawowej, ale także w przepisach rangi konstytucyjnej i konwencyjnej. Na szczególną uwagę zasługuje tu art. 41 Konstytucji, zgodnie z którym: "Każdemu zapewnia się nietykalność osobistą i wolność osobistą. Pozbawienie lub ograniczenie wolności może nastąpić tylko na zasadach i w trybie określonych w ustawie". W kontekście tej gwarancji konstytucyjnej, w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreśla się, że celem tymczasowego aresztowania nie jest ukaranie sprawcy przestępstwa. Tymczasowe aresztowanie służy realizacji celów, dla których ten środek zastosowano, a w szczególności zabezpieczeniu prawidłowego toku postępowania karnego. Należy więc ściśle odróżniać tę instytucję prawną od kary pozbawienia wolności, co wyklucza możliwość posługiwania się tymczasowym aresztowaniem jako środkiem szybkiej represji (por. także wyroki Trybunału Konstytucyjnego: z 22 lipca 2008 r., sygn. K 24/07, OTK ZU nr 6/A/2008, poz. 110; z 10 lipca 2008 r., sygn. SK 17/07, OTK ZU nr 5/A/2008, poz. 78 oraz z 7 października 2008 r., sygn. P 30/07 (OTK ZU nr 8/A/2008, poz. 135). Pozbawienie wolności w wypadku tymczasowego aresztowania jest następstwem środka zapobiegawczego zastosowanego wobec osoby podejrzanej, ewentualnie oskarżonej, ale nie skazanej prawomocnym wyrokiem sądowym. Osoba tymczasowo aresztowania korzysta zatem z konstytucyjnej ochrony płynącej z zasady domniemania niewinności (art. 42 ust. 3 Konstytucji). Przypomnienia wymaga tu stanowisko zawarte w Tymczasowej Rezolucji KM/ResDH (2007)75, dotyczącej wyroków Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (dalej: ETPC), przyjętej przez Komitet Ministrów 6 czerwca 2007 r., w której stwierdzono, że: "utrzymywanie tymczasowego aresztowania jest uzasadnione jedynie wówczas, jeśli zachodzą szczególne wskazania wynikające z wymogu ochrony interesu publicznego, które, pomimo istnienia domniemania niewinności, przeważają nad zasadą poszanowania dla wolności osobistej jednostki" (por. także wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 13 lipca 2009 r., sygn. SK 46/08, OTK ZU nr 7/A/2009, poz. 109). Również w orzecznictwie strasburskim wskazano, że przy stosowaniu tymczasowego aresztowania należy uwzględniać dolegliwość realnie grożącej oskarżonemu kary, ale ta okoliczność nie jest wystarczającą przesłanką, która usprawiedliwiałaby stosowanie tego środka zapobiegawczego; niezbędne jest wykazanie konieczności jego stosowania dla zapewnienia prawidłowego toku postępowania (por. np. wyroki ETPC: w sprawie Łatasiewicz przeciwko Polsce z 23 czerwca 2005 r., skarga nr 44722/98 oraz w sprawie Zirajewski przeciwko Polsce, skarga nr 32501/09).

Cele stosowania i podstawa dowodowa orzeczenia o tymczasowym aresztowaniu
Cele stosowania tymczasowego aresztowania - środki zapobiegawcze można stosować w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, a wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa. Podstawą ogólną stosowania tymczasowego aresztowania art. 249 § 1 k.p.k. - jest wykazanie, że zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo. Podstawę orzeczenia o zastosowaniu albo przedłużeniu tymczasowego aresztowania powinny stanowić jedynie ustalenia poczynione na podstawie dowodów jawnych dla oskarżonego i jego obrońcy. Sąd uwzględnia z urzędu także okoliczności, których prokurator nie ujawnił, po ich ujawnieniu na posiedzeniu, jeżeli są one korzystne dla oskarżonego. Stopień prawdopodobieństwa oceniany jest przez organ procesowy w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w chwili stosowania środka zapobiegawczego, który to daje podstawę do uznania, że oskarżony popełnił przestępstwo. Musi to być prawdopodobieństwo graniczące z pewnością.

Funkcje tymczasowego aresztowania
zasadnicza (prewencyjna, procesowa) – wyraźnie ją wymienia art. 249 § 1 KPK, stwierdzając, że środki zapobiegawcze można stosować w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, zarówno etapu postępowania przygotowawczego, jak i jurysdykcyjnego; również postępowania dowodowego oraz etapu realizowanego w związku z przystąpieniem do wykonania kary. Zabezpieczenie to polega na tym, że: „zabezpiecza” się osobę oskarżonego do dyspozycji organów procesowych, gwarantując jego uczestnictwo w czynnościach, w których jest ono obowiązkowe pozbawia się oskarżonego, bądź utrudnia się mu naruszenie prawidłowego toku procesu, np. poprzez wpływanie na zeznania świadków, ukrywanie lub niszczenie dowodów. Zastosowanie tymczasowego aresztowania jako najostrzejszego środka zapobiegawczego, nie obala zasady domniemania niewinności, choć niewątpliwie jest wskazówką, że obalenie jej jest wysoce prawdopodobne. Powołanie się na zasadę domniemania niewinności nie udaremnia stosowania środków zapobiegawczych. akcesoryjna (ochronna, pozaprocesowa) - polega na zapobieganiu popełnieniu nowego, ciężkiego przestępstwa przez oskarżonego. Kodeks podkreśla, że z tego powodu środki zapobiegawcze wolno stosować jedynie wyjątkowo + pamiętać o problemie funkcji represyjnej środków zapobiegawczych

Zasady stosowania tymczasowego aresztowania
subsydiarności (nazywanej również zasadą proporcjonalności) - zasada ta wynika z art. 257 k.p.k.; według tej zasady, tymczasowego aresztowania nie stosuje się, jeżeli wystarczający jest inny środek zapobiegawczy; stosowanie tymczasowego aresztowania oparte jest za klauzuli ultima ratio. Dodatkowo, zgodnie z art. 257 § 2 sąd, stosując tymczasowe aresztowanie, może zastrzec, że środek ten ulegnie zmianie z chwilą złożenia, nie później niż w wyznaczonym terminie, określonego poręczenia majątkowego; na uzasadniony wniosek oskarżonego lub jego obrońcy sąd może przedłużyć termin złożenia poręczenia - tzw. aresztowanie warunkowe fakultatywności – musi wystąpić przesłanki z art. 249 § 1 (konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania lub zapobieżenie nowemu, ciężkiemu przestępstwu + duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo) oraz co najmniej jedna z art. 258 § 1 – 3 (obawa ucieczki lub ukrywania się oskarżonego, obawa matactwa, możliwość wymierzenia surowej kary (co najmniej 8 lat pozbawienia wolności) lub zapobieżenie popełnieniu przez oskarżonego, któremu zarzucono zbrodnię lub umyślny występek, nowego przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu) a także nie występuje żadna z przesłanek negatywnych z art. 259 humanitaryzmu – art. 259 § 1

Tymczasowe aresztowanie – organ stosujący
Stosowanie tymczasowego aresztowania należy do wyłącznej kompetencji sądu oraz może nastąpić tylko na mocy jego postanowienia. W postępowaniu przygotowawczym, tymczasowe aresztowanie stosuje, na wniosek prokuratora, sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie, a w wypadkach niecierpiących zwłoki również inny sąd rejonowy. Prokurator, przesyłając wraz z aktami sprawy wniosek, zarządza jednocześnie doprowadzenie podejrzanego do sądu. Wniosek prokuratora nie jest dla sądu wiążący. W sytuacji podjęcia decyzji o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, sąd rejonowy stosuje tymczasowe aresztowanie bez względu na właściwość rzeczową sądu, przed którym będzie się później toczyć sprawa. Czyli w postępowaniu przygotowawczym w sprawie o zbrodnię, tymczasowe aresztowanie stosuje się na mocy postanowienia sądu rejonowego Po wniesieniu aktu oskarżenia tymczasowe aresztowanie stosuje sąd, przed którym toczy się proces. Prawo do zastosowania tymczasowego aresztowania ma również sąd odwoławczy, na skutek wniesionego zażalenia - art. 252 § 1 KPK. Prawo do zastosowania tymczasowego aresztowania będzie miał również Sąd Najwyższy w postępowaniu kasacyjnym oraz w przypadku wznowienia postępowania.

Pozytywne przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania
Pozytywne materialne (muszą wystąpić łącznie żeby można było stosować tymczasowe aresztowanie) Ogólne – art. 249 § 1 Środki zapobiegawcze można stosować w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, a wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa; można je stosować tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo. Szczególne – art. 258 § 1 – 3: Tymczasowe aresztowanie i pozostałe środki zapobiegawcze można stosować, jeżeli zachodzi: uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne. Oskarżonemu zarzucono popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo którego sąd pierwszej instancji skazał na karę pozbawienia wolności wyższą niż 3 lata, obawy utrudniania prawidłowego toku postępowania , o których mowa w § 1, uzasadniające stosowanie środka zapobiegawczego, mogą wynikać także z surowości grożącej oskarżonemu kary Środek zapobiegawczy można wyjątkowo zastosować także wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził

Zakazy stosowania tymczasowego aresztowania
II grupa ograniczeń –zagrożenie łagodną karą lub przewidywany jest łagodny wymiar kary I grupa ograniczeń – oparta na zasadzie humanitaryzmu jeżeli szczególne względy nie stoją temu na przeszkodzie, należy odstąpić od tymczasowego aresztowania, zwłaszcza gdy pozbawienie oskarżonego wolności: spowodowałoby dla jego życia lub zdrowia poważne niebezpieczeństwo, pociągałoby wyjątkowo ciężkie skutki dla oskarżonego lub jego najbliższej rodziny. W sytuacjach, gdy zastosowanie tymczasowego aresztowania jest konieczne, a stan zdrowia oskarżonego tego wymaga, na podstawie art. 260 k.p.k. tymczasowe aresztowanie może być wykonywane tylko w postaci umieszczenia oskarżonego w odpowiednim zakładzie leczniczym. tymczasowego aresztowania nie stosuje się gdy: na podstawie okoliczności sprawy można przewidywać, że sąd orzeknie w stosunku do oskarżonego karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania lub karę łagodniejszą albo że okres tymczasowego aresztowania przekroczy przewidywany wymiar kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia, (art. 259 § 2) przestępstwo zagrożone jest karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 1 roku (art. 259 § 3) Ograniczenia przewidziane w § 2 i 3 nie mają zastosowania, gdy oskarżony ukrywa się, uporczywie nie stawia się na wezwania lub w inny bezprawny sposób utrudnia postępowanie albo nie można ustalić jego tożsamości. Ograniczenie przewidziane w § 2 nie ma również zastosowania, gdy zachodzi wysokie prawdopodobieństwo orzeczenia środka zabezpieczającego polegającego na umieszczeniu sprawcy w zakładzie zamkniętym.

Obowiązki sądu w przypadku stosowania tymczasowego aresztowania
Obowiązki sądu w przypadku zastosowania tymczasowego aresztowania - art. 261 i 262 KPK: obligatoryjnie sąd musi bezzwłocznie zawiadomić: osobę najbliższą dla oskarżonego lub osobę przez niego wskazaną, pracodawcę, szkołę lub uczelnię, w stosunku do żołnierza - jego dowódcę, a w przypadku, gdy oskarżonym jest przedsiębiorca lub niebędący pracownikiem członek organu zarządzającego przedsiębiorcy, na jego wniosek - zarządzającego przedsiębiorstwem, sąd opiekuńczy, jeżeli zachodzi potrzeba zapewnienia opieki nad dziećmi aresztowanego, organ opieki społecznej, jeżeli zachodzi potrzeba roztoczenia opieki nad osobą niedołężną lub chorą, którą aresztowany się opiekował; sąd obowiązany jest przedsięwziąć czynności niezbędne do ochrony mienia i mieszkania aresztowanego. O poczynionych wystąpieniach i wydanych zarządzeniach należy powiadomić tymczasowo aresztowanego.

Tymczasowe aresztowanie – czas trwania
Trzy podstawowe reguły stosowania tymczasowego aresztowania: każde postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania musi wskazywać czas jego trwania i jego termin końcowy (dokładna data), po wniesieniu aktu oskarżenia do sądu, a przed upływem uprzednio oznaczonego okresu tymczasowego aresztowania, sąd ma obowiązek rozważenia potrzeby dalszego stosowania tymczasowego aresztowania i wydania stosownej decyzji w tej materii (por. art. 339 § 3 pkt. 6), niedopuszczalne jest stosowanie tymczasowego aresztowania poza granicami maksymalnych terminów zakreślonych przez kodeks. Okres tymczasowego aresztowania liczy się od dnia zatrzymania. Sąd zarządza niezwłoczne zwolnienie aresztowanego, jeżeli nie jest on pozbawiony wolności w innej sprawie następuje w przypadku: uniewinnienia oskarżonego, umorzenia lub warunkowego umorzenia postępowania, warunkowego zawieszenia wykonania kary, wymierzenia kary pozbawienia wolności odpowiadającej co najwyżej okresowi tymczasowego aresztowania, skazania na karę łagodniejszą niż pozbawienie wolności, odstąpienia od wymierzenia kary. W razie skazania oskarżonego tymczasowo aresztowanego na karę inną, sąd, po wysłuchaniu obecnych stron, wydaje postanowienie co do dalszego stosowania aresztu. Jeżeli umorzenie postępowania następuje z powodu niepoczytalności oskarżonego, można utrzymać tymczasowe aresztowanie do czasu rozpoczęcia wykonywania środka zabezpieczającego.

w postępowaniu przygotowawczym sąd rejonowy miejsca prowadzenia postępowania lub w wypadkach niecierpiących zwłoki inny sąd rejonowy może zastosować tymczasowe aresztowanie na okres nie dłuższy niż 3 miesiące - art. 263 § 1 k.p.k., w przypadku zastosowania tymczasowego aresztowania na okres krótszy, sąd ten jest uprawniony do przedłużenia czasu trwania tymczasowego aresztowania na kolejne okresy w granicach 3 miesięcy Przedłużenie okresu stosowania tymczasowego aresztowania: łączny okres stosowania tymczasowego aresztowania do chwili wydania pierwszego wyroku przez sąd I instancji nie może przekroczyć 2 lat - art. 263 § 3 k.p.k., w toku postępowania przygotowawczego uprawnienie do przedłużania tymczasowego aresztowania na okres, który łącznie nie może przekroczyć 12 miesięcy, przysługuje, na wniosek prokuratora, sądowi właściwemu do rozpoznania sprawy - art. 263 § 2 k.p.k., w sytuacji gdy oskarżony jest skazany w innej sprawie i odbywa karę pozbawienia wolności w zakładzie penitencjarnym i równolegle zastosowane jest tymczasowe aresztowanie, to na poczet 12 miesięcy w postępowaniu przygotowawczym oraz na poczet 2 lat w postępowaniu sądowym zalicza się okres odbywania przez tymczasowo aresztowanego kary pozbawienia wolności - art. 263 § 3a k.p.k, jeżeli zachodzi potrzeba stosowania tymczasowego aresztowania po wydaniu pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji, każdorazowe jego przedłużenie może następować na okres nie dłuższy niż 6 miesięcy art. 263 § 7 k.p.k.

Przedłużenie czasu trwania tymczasowego aresztowania ponad okresy wskazane w art. 263 § 2 i 3 k.p.k. (uregulowane w art. 263 § 4 KPK): decyzję o przedłużeniu czasu tymczasowego aresztowania może podjąć wyłącznie sąd apelacyjny, w okręgu którego prowadzi się postępowanie, przedłużenie stosowania tymczasowego aresztowania może nastąpić na czas oznaczony: w postępowaniu przygotowawczym - przekraczający 12 miesięcy, w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji - przekraczający 2 lata, Przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania, o którym mowa w § 4, nie stosuje się w odniesieniu do terminu określonego w § 2 ( 12 miesięcy), gdy kara realnie grożąca oskarżonemu za zarzucane mu przestępstwo nie przekroczy 3 lat pozbawienia wolności, a w stosunku do terminu wskazanego w § 3 ( 2 lata), gdy nie przekroczy ona 5 lat pozbawienia wolności, chyba że konieczność takiego przedłużenia jest spowodowana celowym przewlekaniem postępowania przez oskarżonego.” Sąd apelacyjny może przedłużyć stosowanie tymczasowego aresztowania: na wniosek sądu, przed którym sprawa się toczy, w postępowaniu przygotowawczym na wniosek właściwego prokuratora bezpośrednio przełożonego wobec prokuratora prowadzącego lub nadzorującego śledztwo, Podstawy przedłużenia stanowią obecnie zamknięty katalog i są to: zawieszenie postępowania karnego, czynności zmierzającego do ustalenia lub potwierdzenia tożsamości oskarżonego, wykonywanie czynności dowodowych w sprawie o szczególnej zawisłości lub poza granicami kraju, celowe przewlekanie postępowania przez oskarżonego. Z wnioskiem o przedłużenie okresu tymczasowego aresztowania należy wystąpić, z jednoczesnym przesłaniem właściwemu sądowi akt sprawy, nie później niż 14 dni przed upływem dotychczas określonego terminu stosowania tego środka - art. 263 § 6 k.p.k., Na postanowienie sądu apelacyjnego w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania, przysługuje zażalenie do sądu apelacyjnego orzekającego w składzie trzech sędziów, w ramach tzw. instancji poziomej - art. 263 § 5 k.p.k.,

Posiedzenie aresztowe
Postępowanie w przedmiocie zastosowania/przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania musi odpowiadać standardom ukształtowanym na gruncie art. 6 EKPC. Fundamentalne znaczenie ma zasada równości broni i jawność wewnętrzna, zwłaszcza dostęp do dowodów stanowiących podstawę orzekania o tymczasowym aresztowaniu. Równość broni – żadna ze stron nie może być w pozycji znacząco gorszej w porównaniu ze stroną przeciwną. art. 249a § 1.Podstawę orzeczenia o zastosowaniu lub przedłużeniu tymczasowego aresztowania mogą stanowić ustalenia poczynione na podstawie: 1)dowodów jawnych dla oskarżonego i jego obrońcy, 2)dowodów z zeznań świadków, o których mowa w art. 250 § 2b. § 2.Sąd, uprzedzając o tym prokuratora, uwzględnia z urzędu także okoliczności, których prokurator nie ujawnił, po ich ujawnieniu na posiedzeniu, jeżeli są one korzystne dla oskarżonego. Problematyczna kwestia odmowy dostępu do dowodów w związku ze stosowaniem tymczasowego aresztowania (por. prezentacja o czynnościach procesowych i dostępie do akt postępowania przygotowawczego) .

Tymczasowe aresztowanie – tryb stosowania
wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutów przesłuchanie podejrzanego przez prokuratora (art. 249 § 3) skierowanie wniosku o zastosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania do właściwego sądu wraz z dowodami na poparcie tego wniosku (art. 250 § 2 i 2a) Prokurator jednocześnie z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania wydaje zarządzenie o doprowadzeniu podejrzanego do sądu i poucza go o jego prawach i obowiązkach (art. 250 § 3 i 3a) posiedzenie sądu w przedmiocie tymczasowego aresztowania – sąd przesłuchuje podejrzanego Wydanie postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania

Wymogi formalne postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania
Należy wymienić osobę, zarzucany jej czyn wraz z kwalifikacją prawną oraz podstawę prawną zastosowania środka zapobiegawczego W postanowieniu o zastosowaniu tymczasowego aresztowania należy określić czas jego trwania, a ponadto oznaczyć termin, do którego aresztowanie ma trwać. Uzasadnienie postanowienia o zastosowaniu środka zapobiegawczego powinno zawierać przedstawienie dowodów świadczących o popełnieniu przez oskarżonego przestępstwa wykazanie okoliczności wskazujących na istnienie zagrożeń dla prawidłowego toku postępowania lub możliwości popełnienia przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa w razie niezastosowania środka zapobiegawczego wykazanie podstawy zastosowania i potrzeby zastosowania danego środka. wyjaśnienie, dlaczego nie uznano za wystarczające zastosowanie innego środka zapobiegawczego

Tymczasowe aresztowanie – zaskarżalność postanowień
Zażalenie na postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania w postępowaniu przygotowawczym PODMIOT KTÓRY ROZPOZNAJE ZAŻALENIE Sąd wyższego rzędu nad sądem, który zastosował tymczasowe aresztowanie lub na podstawie art. 426 § 2 inny równorzędny skład sądu odwoławczego PODMIOTY UPRAWNIONE DO WNIESIENIA ZAŻALENIA Strony PRZYMUS ADWOKACKO-RADCOWSKI Nie FORUM Posiedzenie SKŁAD SĄDU Trzech sędziów FORMA ORZECZENIA Postanowienie MOŻLIWE ROZSTRZYGNIĘCIA Utrzymanie w mocy, zmiana, uchylenie postanowienia sądu pierwszej instancji. W wypadku zmiany możliwe jest zastosowanie innego środka zapobiegawczego w miejsce tymczasowego aresztowania P. Hofmański, S. Zabłocki, Elementy metodyki pracy sędziego w sprawach karnych, Kraków 2006

Zażalenie przysługuje na zasadach ogólnych Termin – 7 dni od daty doręczenia postanowienia konsekwencje jego wniesienia i możliwości uwzględnienia przez sąd (art. 462 i 463) tryb rozpoznania art. 464 warunki formalne i tryb wnoszenia środka odwoławczego, zagadnienia zakresu kontroli, problem podstaw i rodzajów decyzji podejmowanych przez sąd drugiej instancji – art. 425 – 443 Jakie postanowienia mogą być przedmiotem zaskarżenia w drodze zażalenia? Te, które z uwagi na treść rozstrzygnięcia wywierają bezpośredni, w momencie jego wydania, wpływ na stosowanie środka zapobiegawczego lub na czas jego trwania. Zażalenie przysługuje zatem na postanowienie o: Zastosowaniu; przez zastosowanie tymczasowego aresztowania należy rozumieć także jego przedłużenie oraz ponowne stosowanie po uprzednim uchyleniu. przedłużeniu stosowania tymczasowego aresztowania, odmowie zastosowania lub przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania, zmiany na łagodniejszy środek lub uchylenia tymczasowego aresztowania

Sąd, który wydał postanowienie w I instancji Sąd, który rozpoznaje zażalenie Sąd rejonowy Sąd okręgowy Sąd apelacyjny (jeżeli przedłuża okresy stosowania tymczasowego aresztowania ponad terminy wskazane w art. 263 § 4) Sąd Najwyższy Sąd okręgowy Sąd apelacyjny Sąd apelacyjny w składzie 3 sędziów (art. 263 § 5) Inny równorzędny skład SN Postanowienie SN (7) z dnia 20 października 2009 r., I KZP 1/09 Dopuszczalne jest zażalenie na postanowienie Sądu Najwyższego, wydane na podstawie art. 538 § 2 k.p.k.; rozpoznaje je równorzędny skład Sądu Najwyższego.

Zaskarżalność postanowienia o tymczasowym aresztowaniu wydanego na skutek wniesienia zażalenia
426 § 2 Od postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wydanego na skutek zażalenia, a także od wydanego w toku postępowania odwoławczego postanowienia o przeprowadzeniu obserwacji, o zastosowaniu środka zapobiegawczego lub nałożeniu kary porządkowej przysługuje zażalenie do innego równorzędnego składu sądu odwoławczego. Zaskarżalność postanowień sądu odwoławczego o zastosowaniu tymczasowego aresztowania na skutek zażalenia będzie dotyczyć następujących sytuacji procesowych: w postępowaniu przygotowawczym, gdy sąd nie uwzględnił wniosku prokuratora o zastosowanie lub przedłużenie tymczasowego aresztowania; w postępowaniu sądowym, gdy sąd pierwszej instancji uchylił tymczasowe aresztowanie albo nie uwzględnił wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania lub nie przedłużył stosowania tego środka zapobiegawczego W § 2 ustawodawca, dopuszczając zaskarżalność postanowienia sądu odwoławczego o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wydanego na skutek zażalenia, wprowadził de facto trzecią instancję mającą charakter tzw. instancji poziomej. Natomiast omawiana nowelizacja nie wprowadziła zmian odnośnie do zaskarżalności postanowień sądu odwoławczego wydawanych w toku postępowania odwoławczego, gdyż nadal, zgodnie z § 2, zażalenie przysługuje na postanowienie o przeprowadzeniu obserwacji, o zastosowaniu środka zapobiegawczego lub o nałożeniu kary porządkowej. Nie ma zastosowania w wypadku wydania przez sąd odwoławczy postanowienia o zmianie postanowienia sądu pierwszej instancji w przedmiocie tzw. warunkowego tymczasowego aresztowania, o którym mowa w art. 257 § 2. Na to postanowienie sądu odwoławczego zażalenie nie przysługuje (postanowienie SA we Wrocławiu z 1 czerwca 2011 r., II AKZ 214/11).

Warunkowe tymczasowe aresztowanie
art. 257 § 2 Stosując tymczasowe aresztowanie, sąd może zastrzec, że środek ten ulegnie zmianie z chwilą złożenia, nie później niż w wyznaczonym terminie, określonego poręczenia majątkowego; na uzasadniony wniosek oskarżonego lub jego obrońcy, złożony najpóźniej w ostatnim dniu wyznaczonego terminu, sąd może przedłużyć termin złożenia poręczenia. Sąd orzeka o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, ale jednocześnie daje oskarżonemu szansę w postaci zastosowania nie izolacyjnego środka zapobiegawczego, jeżeli w wyznaczonym przez sąd okresie wpłaci przez niego określoną sumę poręczenia majątkowego. Jeżeli poręczenie nie zostanie wpłacone – areszt zmienia się w bezwarunkowy.

Nieizolacyjne środki zapobiegawcze

Nieizolacyjne środki zapobiegawcze – katalog
poręczenie majątkowe poręczenie społeczne poręczenie osoby godnej zaufania dozór policji dozór warunkowy policji nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym zawieszenie w wykonywaniu czynności służbowych lub wykonywaniu zawodu, zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne na czas trwania postępowania zakaz opuszczania kraju

Do nieizolacyjnych środków zapobiegawczych – szczegółowo por. uwagi co do celów, zasad i funkcji stosowania Przesłanki stosowania – art. 249 § 1 oraz 258 k.p.k. Art. 249 § 1 Środki zapobiegawcze można stosować w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, a wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa; można je stosować tylko wtedy, gdy zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo. Art. 258 § 1 – 3 Tymczasowe aresztowanie i pozostałe środki zapobiegawcze można stosować jeżeli: zachodzi: uzasadniona obawa ucieczki lub ukrycia się oskarżonego, zwłaszcza wtedy, gdy nie można ustalić jego tożsamości albo nie ma on w kraju stałego miejsca pobytu, uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie karne. Wobec oskarżonego, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub występku zagrożonego karą pozbawienia wolności, której górna granica wynosi co najmniej 8 lat, albo którego sąd pierwszej instancji skazał na karę pozbawienia wolności nie niższą niż 3 lata, obawy utrudniania prawidłowego toku postępowania , o których mowa w § 1, uzasadniające stosowanie środka zapobiegawczego, mogą wynikać także z surowości grożącej oskarżonemu kary. Środek zapobiegawczy można wyjątkowo zastosować także wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony, któremu zarzucono popełnienie zbrodni lub umyślnego występku, popełni przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu powszechnemu, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził.

Kontrola stosowania środków zapobiegawczych - z urzędu, w trybie zażalenia, wniosek o zmianę lub uchylenie środka zapobiegawczego Nieizolacyjne środki zapobiegawcze można łączyć tzn. jednocześnie może być stosowane przykładowo poręczenie majątkowe i dozór policji, jeżeli tylko łączne stosowanie zabezpieczy prawidłowy tok postępowania. W toku postępowania przygotowawczego stosowanie nieizolacyjnych środków zapobiegawczych znajduje się w gestii prokuratora.

Poręczenie majątkowe Poręczenie majątkowe polega na zabezpieczeniu prawidłowego toku postępowania przez zapewnienie udziału oskarżonego w procesie za pomocą wartości majątkowych złożonych przez oskarżonego lub inną osobę oraz groźby ich przepadku w razie ucieczki lub ukrycia się oskarżonego albo utrudniania postępowania w inny sposób. J. Skorupka [w:] J. Skorupka (red.), Proces karny, Warszawa 2016, s. 510 Przedmiot poręczenia majątkowego: pieniądze (polskie lub obce) papiery wartościowe (np. akcje, obligacje, bankowe papiery wartościowe); zastaw hipoteka Poręczenie może wystąpić jako: złożenie pieniędzy lub papierów wartościowych do depozytu albo ustanowienie zastawu bądź hipoteki lub też jako zadeklarowanie poręczenia w powyższych postaciach w określonym czasie. W związku z poręczeniem majątkowym należy pamiętać o: areszcie warunkowym (art. 257 § 2) i liście żelaznym (art. 283 § 1).

Poręczenie majątkowe Poręczenie majątkowe to samodzielny, nieizolacyjny środek zapobiegawczy. Stosuje go sąd a w postępowaniu przygotowawczym – także prokurator. Celem jego stosowania jest przede wszystkim zapewnienie prawidłowego toku postępowania. Nie można zatem poręczenia majątkowego utożsamiać z kaucją tzn. zwolnieniem oskarżonego z aresztu w zamian za uiszczenie określonej sumy pieniężnej. Poręczenia może udzielić oskarżony lub inna osoba. Nie jest wykluczone przyjęcie poręczenia od kilku osób. Poręczycielem może być też współoskarżony. Sporne zagadnienie – czy poręczającym może być tylko osoba fizyczna czy także osoba prawna? Prof. Grzegorczyk – tylko osoba fizyczna, chociaż przydatna byłaby możliwość udzielenia poręczenia przez osobę prawną. Niemniej dopuszczenie takiej możliwości wymagałoby zmiany w k.p.k.

Poręczenie majątkowe Art. 266.
§ 1. Poręczenie majątkowe w postaci pieniędzy, papierów wartościowych, zastawu lub hipoteki może złożyć oskarżony albo inna osoba. § 2. Wysokość, rodzaj i warunki poręczenia majątkowego, a w szczególności termin złożenia przedmiotu poręczenia, należy określić w postanowieniu, mając na względzie sytuację materialną oskarżonego i składającego poręczenie majątkowe, wysokość wyrządzonej szkody oraz charakter popełnionego czynu. Art. 267. Osobę składającą poręczenie majątkowe zawiadamia się o każdorazowym wezwaniu oskarżonego do stawiennictwa; do osoby składającej poręczenie majątkowe za oskarżonego stosuje się odpowiednio art. 138 i 139 § 1. (wskazanie pełnomocnika do doręczeń w kraju jeżeli poręczający przebywa za granicą Organy procesowe muszą zawiadamiać poręczającego, gdy jest nim osoba inna niż sam oskarżony, o wszelkich wezwaniach kierowanych do oskarżonego, aby mógł on dopilnować, by wezwany stawił się na żądanie organu i nie utrudniał postępowania.

Poręczenie majątkowe Art. 268
§ 1. Stanowiące przedmiot poręczenia wartości majątkowe lub zobowiązania ulegają przepadkowi albo ściągnięciu w razie ucieczki lub ukrycia się oskarżonego. W wypadku utrudniania w inny sposób postępowania karnego można orzec przepadek lub ściągnięcie tych wartości. § 1a. Orzekając w przedmiocie przepadku lub ściągnięcia wartości majątkowych stanowiących przedmiot poręczenia, sąd może orzec częściowy przepadek lub ściągnięcie tych wartości, stosując wówczas wobec oskarżonego ponadto inny jeszcze środek zapobiegawczy, z uwzględnieniem wymogów art. 258 § 4, z wyjątkiem tymczasowego aresztowania. § 2. O treści § 1 oraz art. 269 należy uprzedzić osobę składającą poręczenie majątkowe.

Poręczenie majątkowe Art. 269. Art. 270.
§ 1. Ulegające przepadkowi przedmioty poręczenia lub ściągnięte sumy poręczenia majątkowego przekazuje się lub przelewa na rzecz Skarbu Państwa; pokrzywdzony ma wówczas pierwszeństwo zaspokojenia na nich swoich roszczeń wynikających z przestępstwa, jeżeli w inny sposób nie można uzyskać naprawienia szkody. § 2. Z chwilą ustania poręczenia majątkowego przedmiot poręczenia zwraca się, a sumę poręczenia zwalnia się, pod tym jednak warunkiem, że w razie prawomocnego skazania oskarżonego na karę pozbawienia wolności następuje to z chwilą rozpoczęcia odbywania przez niego kary. W razie niezgłoszenia się na wezwanie do odbycia kary stosuje się art. 268 § 1. Przepadek przedmiotu poręczenia § 3. Cofnięcie poręczenia majątkowego staje się skuteczne dopiero z chwilą przyjęcia nowego poręczenia majątkowego, zastosowania innego środka zapobiegawczego lub odstąpienia od stosowania tego środka. § 4. Przepisy § 2 i 3 nie dotyczą cofnięcia poręczenia majątkowego i zwrotu przedmiotów, jeżeli już zapadło postanowienie o jego przepadku lub o ściągnięciu sumy poręczenia. Art. 270. § 1. O przepadku przedmiotu poręczenia lub ściągnięciu sumy poręczenia orzeka z urzędu sąd, przed którym postępowanie się toczy, a w postępowaniu przygotowawczym na wniosek prokuratora - sąd właściwy do rozpoznania sprawy. § 2. Oskarżony, poręczający i prokurator mają prawo wziąć udział w posiedzeniu sądowym lub złożyć wyjaśnienia na piśmie. Oskarżonego pozbawionego wolności sprowadza się na posiedzenie, jeżeli prezes sądu lub sąd uzna to za potrzebne. § 3. Na postanowienie określone w § 1 przysługuje zażalenie.

Poręczenie majątkowe Poręczeniem poręczyciel gwarantuje, że oskarżony (podejrzany) nie będzie uchylał się od postępowania ani utrudniał go. Jeżeli poręczenie składa sam oskarżony, gwarancją ma być suma poręczenia, którą zapewnia on podporządkowanie się rygorom procesowym. Poręczenie jest zatem swoistą umową między organem stosującym ten środek a poręczycielem z możliwością negocjacji zarówno co do przedmiotu poręczenia, jak i co do jego wartości. Przedmiot poręczenia pozostaje własnością poręczającego, a ograniczeniu podlega jedynie jego władztwo nad nim. Wysokość, rodzaj, warunki termin złożenia poręczenia określa organ procesowy przy uwzględnieniu sytuacji majątkowej oskarżonego lub składającego poręczenie oraz charakteru zarzucanego czynu oraz wysokość wyrządzonej szkody. Prof. Grzegorczyk – szczególne znaczenie powinno się przypisać temu, jaki charakter miało przestępstwo popełnione przez oskarżonego. Im poważniejsze tym wyższa powinna być suma poręczenia. Jednocześnie nie chodzi jednak o to, poręczenie majątkowe było środkiem zapobiegawczym jedynie dla zamożnych, ale żeby jego rozmiar był z jednej strony realny do uiszczenia, ale z drugiej miał tak istotny wpływ na sytuację materialną danej osoby, że stworzona zostanie potencjalna gwarancja powstrzymania się oskarżonego od bezprawnego utrudniania postępowania, zaś w przypadku poręczyciela, gdy jest nim osoba trzecia, czuwania przez niego nad tym, aby oskarżony, za którego poręczył, nie podejmował bezprawnych działań godzących w prawidłowy tok procesu

Przepadek przedmiotu poręczenia
Jeżeli oskarżony utrudnia postępowanie organ procesowy wydaje postanowienie o przepadku przedmiotu poręczenia: Obligatoryjnie – w razie ucieczki lub ukrycia się oskarżonego Fakultatywnie – jeżeli w inny sposób niż ucieczka czy ukrycie się utrudnia on postępowanie. Całego przedmiotu poręczenia Częściowy przepadek poręczenia (lub ściągnięcie jego sum) – jednocześnie stosuje się wobec oskarżonego dodatkowy nieizolacyjny środek zapobiegawczy, z uwzględnieniem potrzeby zabezpieczenia prawidłowego toku procesu. Celem tej regulacji jest uniknięcie zbyt częstego stosowania tymczasowego aresztowania w związku z przepadkiem poręczenia, przy jednoczesnym utrzymaniu tego środka zapobiegawczego i wymuszeniu albo na poręczającym lepszego wywiązywania się ze swoich obowiązków albo na oskarżonym – poprzez zastosowanie dodatkowego nieizolacyjnego środka – zaniechania utrudniania postępowania.

Przepadek przedmiotu poręczenia
Organ procesowy ma obowiązek uprzedzić składającego poręczenie (czyli oskarżonego lub inną osobę o możliwości przepadku tego poręczenia i warunkach jego orzeczenia, a także o uregulowanym w art. 269 postępowaniu z jego przedmiotami i sumami w razie przepadku oraz postępowaniu w razie ustania poręczenia, a także o zasadach jego cofania. Brak uprzedzenia o treści art. 268 § 1 i art. 269 nie pozwala na orzeczenie przepadku poręczenia lub ściągnięcie sumy poręczenia nawet wówczas, gdy istnieje podstawa do przyjęcia, że poręczyciel znał treść odnośnych przepisów (por. art. 16 § 1 oraz uchwałę SN z dnia 20 maja 1992, I KZP 17/92) W razie orzeczenia przepadku poręczenia lub ściągnięciu jego sum przekazywane są na rzecz Skarbu Państwa. Na skutek prawomocnego orzeczenia przepadku Skarb Państwa staje się więc właścicielem pieniędzy lub papierów wartościowych, gdy to one były przedmiotem poręczenia, albo podmiotem uprawnionym do uzyskania sum zabezpieczonych zastawem lub hipoteką, które powinny być teraz ściągnięte i przekazane na jego rachunek. Pokrzywdzonemu gwarantuje się, że na przedmiotach lub sumach poręczenia, które uległy przepadkowi, będzie miał pierwszeństwo zaspokojenia swoich roszczeń majątkowych, jeżeli w inny sposób nie może uzyskać naprawienia wyrządzonej mu szkody. Procedowanie w przedmiocie przepadku poręczenia - orzeka z urzędu sąd, przed którym toczy się postępowanie. W postępowaniu przygotowawczym, na wniosek prokuratora, orzeka sąd właściwy do rozpoznania sprawy. Prawo do udziału posiedzeniu mają oskarżony (oraz obrońca), poręczyciel i prokurator.

Ustanie i Cofnięcie poręczenia
Ustanie poręczenia Z momentem rozpoczęcia wykonywania kary, chyba że w postanowienie o przyjęciu poręczenia ustalono inaczej - gdy proces zakończono prawomocnie w sposób nieprzewidujący wykonywania kary (uniewinnienie, warunkowe umorzenie, skazanie z warunkowym zawieszeniem wykonania kary, odstąpienie od wymierzenia kary), poręczenie ustaje z momentem uprawomocnienia się wyroku. W razie skazania na karę pozbawienia wolności bezwarunkowo wykonywaną poręczenie ustaje dopiero z chwilą rozpoczęcia odbywania kary przez skazanego, czyli stawienia się go do jej odbycia. W razie niezgłoszenia się skazanego do odbycia kary wchodzi – przepadek poręczenia Uchwala SN (7) z 22 stycznia 2003 r., I KZP 36/02 – w razie zastosowania wobec oskarżonego, względem którego jest już stosowane poręczenie majątkowe, tymczasowego aresztowania bez zawarcia w postanowieniu o zastosowaniu tego środka wzmianki o uchyleniu poręczenia albo o jego zamianie na tymczasowe aresztowanie, poręczenie to ustaje z chwilą rozpoczęcia efektywnego wykonywania tymczasowego aresztowania, czyli z momentem osadzenia oskarżonego, a nie z chwilą wydania czy uprawomocnienia się postanowienia o zastosowaniu tego środka zapobiegawczego. Cofnięcie poręczenia Ustawodawca dopuszcza możliwość cofnięcia poręczenia majątkowego, ale tylko wtedy, gdy nie został jeszcze orzeczony przepadek przedmiotu poręczenia, czyli do momentu wydania postanowienia o przepadku przedmiotu poręczenia (ściągnięciu sum poręczenia. Cofnięcie wywołuje skutek dopiero z chwilą przyjęcia nowego poręczenia lub zastosowania innego środka zapobiegawczego albo odstąpienia od stosowania takiego środka Zwrot przedmiotu poręczenia W wyniku jego ustania lub skutecznego cofnięcia.

Poręczenie społeczne i osoby godnej zaufania
Poręczenie społeczne – art. 271 Poręczenie osoby godnej zaufania – art. 272 § 1. Od pracodawcy, u którego oskarżony jest zatrudniony, od kierownictwa szkoły lub uczelni, których oskarżony jest uczniem lub studentem, od zespołu, w którym oskarżony pracuje lub uczy się, albo od organizacji społecznej, której oskarżony jest członkiem, można, na ich wniosek, przyjąć poręczenie, że oskarżony stawi się na każde wezwanie i nie będzie w sposób bezprawny utrudniał postępowania; jeżeli oskarżony jest żołnierzem, można przyjąć poręczenie od zespołu żołnierskiego, zgłoszone za pośrednictwem właściwego dowódcy. § 2. Do wniosku o przyjęcie poręczenia zespół lub organizacja społeczna dołącza wyciąg z protokołu zawierającego uchwałę o podjęciu się poręczenia. § 3. We wniosku o przyjęcie poręczenia należy wskazać osobę, która ma wykonywać obowiązki poręczającego; osoba ta składa oświadczenie o przyjęciu tych obowiązków. Poręczenie, że oskarżony stawi się na każde wezwanie i nie będzie w sposób bezprawny utrudniał postępowania, można także przyjąć od osoby godnej zaufania. Przepis art. 275 § 2 stosuje się odpowiednio - art. 275 § 2 to obowiązki nakładane na oskarżonego przy dozorze zakazie opuszczania określonego miejsca pobytu, zgłaszaniu się do organu dozorującego w określonych odstępach czasu, zawiadamianiu go o zamierzonym wyjeździe oraz o terminie powrotu, zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonym lub z innymi osobami, zakazie zbliżania się do określonych osób na wskazaną odległość, zakazie przebywania w określonych miejscach, a także na innych ograniczeniach swobody oskarżonego, niezbędnych do wykonywania dozoru

Art. 273. § 1. Przy odbieraniu poręczenia zawiadamia się udzielającego poręczenia lub wykonującego obowiązki poręczającego o treści zarzutu stawianego oskarżonemu oraz o obowiązkach wynikających z poręczenia i skutkach ich niedotrzymania. § 2. Poręczający jest obowiązany niezwłocznie powiadomić sąd lub prokuratora o wiadomych mu poczynaniach oskarżonego, zmierzających do uchylenia się od obowiązku stawienia się na wezwanie lub do utrudniania w inny bezprawny sposób postępowania. Art. 274. Jeżeli mimo poręczenia oskarżony nie stawi się na wezwanie lub w inny bezprawny sposób będzie utrudniał postępowanie, organ stosujący środek zapobiegawczy zawiadomi o tym udzielającego poręczenia, a ponadto może zawiadomić bezpośredniego przełożonego osoby, która złożyła poręczenie, i organizację społeczną, do której należy, a także statutowy organ nadrzędny nad poręczającą organizacją społeczną, jeżeli zostanie stwierdzone zaniedbanie obowiązków wynikających z poręczenia. Przed zawiadomieniem należy osobę, która złożyła poręczenie, wezwać w celu złożenia wyjaśnień.

Na organie przyjmującym poręczenie – w obu przypadkach – ciąży obowiązek poinformowania poręczającego o: treści zarzutu stawianego oskarżonemu; obowiązkach, jakie ciążą na poręczycielu w związku z poręczeniem: zapewnienie, że oskarżony będzie stawiał się na każde wezwanie i nie będzie bezprawnie utrudniał postępowania Zapewnienie, że oskarżony będzie w należyty sposób wywiązywał się z nałożonych na niego obowiązków Niezwłocznego powiadomienia sądu lub prokuratora o wiadomych mu poczynaniach oskarżonego, zmierzających do uchylenia się od obowiązku stawienia się na wezwanie lub do utrudniania w inny bezprawny sposób postępowania skutkach ich niedotrzymania obowiązków związanych z poręczaniem tj. konsekwencjach określonych w art. 274 oraz 287 § 1 (kary pieniężne); niepouczenie o obowiązkach i konsekwencjach ich niedopełnienia nie może wywoływać wobec poręczającego negatywnych skutków (por. art. 16 § 1) Na poręczającym i osobie wykonującej obowiązki poręczyciela przy poręczeniu zbiorowym ciąży obowiązek oddziaływania na oskarżonego, tak aby stawiał się on na każde wezwanie organu i nie utrudniał w bezprawny sposób oraz niezwłocznego powiadomienia sądu lub prokuratora o wiadomych mu poczynaniach oskarżonego zmierzających do uchylenia się od stawiennictwa lub bezprawnego utrudniania postępowania. Wymóg powiadomienia odnosi się jedynie do działań oskarżonego zmierzających "do uchylenia się" od stawiennictwa, a więc tylko takich, które nie usprawiedliwiają jego niestawienia się na wezwanie.

Dozór policji Dozór zwykły – ograniczenie wolności (osobistej, komunikowania się, poruszania się) oskarżonego w sposób określony w postanowieniu organu procesowego. ważne – dozór zwykły nie jest ograniczony temporalnie! Dozór warunkowy - opuszczenie w wyznaczonym terminie przez oskarżonego lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym oraz określenie miejsca swojego pobytu, dzięki czemu można odstąpić od tymczasowego aresztowania. stosowany zamiast tymczasowego aresztowania występują przesłanki pozwalające na zastosowanie tymczasowego aresztowania, ale organ odstępuje od stosowania tego środka zapobiegawczego (podkreślenie klauzuli ultima ratio tymczasowego aresztowania)

katalog obowiązków przy dozorze
Dozór policji – art. 275 § 1 Tytułem środka zapobiegawczego można oddać oskarżonego pod dozór Policji, a oskarżonego żołnierza - pod dozór przełożonego wojskowego. § 2 Oddany pod dozór ma obowiązek stosowania się do wymagań zawartych w postanowieniu sądu lub prokuratora. Obowiązek ten może polegać na: zakazie opuszczania określonego miejsca pobytu, zgłaszaniu się do organu dozorującego w określonych odstępach czasu, zawiadamianiu go o zamierzonym wyjeździe oraz o terminie powrotu, zakazie kontaktowania się z pokrzywdzonym lub z innymi osobami, zakazie zbliżania się do określonych osób na wskazaną odległość, zakazie przebywania w określonych miejscach, a także na innych ograniczeniach swobody oskarżonego, niezbędnych do wykonywania dozoru. § 4. Oddany pod dozór Policji ma obowiązek stawiania się we wskazanej jednostce organizacyjnej Policji z dokumentem stwierdzającym tożsamość, wykonywania poleceń mających na celu dokumentowanie przebiegu dozoru oraz udzielania informacji koniecznych dla ustalenia, czy stosuje się on do wymagań nałożonych w postanowieniu sądu lub prokuratora. W celu uzyskania takich informacji można wzywać oskarżonego do stawiennictwa w wyznaczonym terminie. § 5. W wypadku niestosowania się przez oddanego pod dozór do wymagań określonych w postanowieniu organ dozorujący niezwłocznie zawiadamia o tym sąd lub prokuratora, który wydał postanowienie. katalog obowiązków przy dozorze

Dozór policji – art. 275 Dozór może być połączony z innym nieizolacyjnym środkiem zapobiegawczym, np. poręczeniem. Może być stosowany zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i sądowym. Nie jest ograniczony terminami, trwa zatem do jego odwołania lub do prawomocnego zakończenia postępowania. Na oskarżonego należy nałożyć co najmniej jeden z obowiązków wskazanych w art. 275 § , ale możliwa jest ich kumulacja tzn. można orzec zakaz przebywania w określonych miejscach wraz z obowiązkiem zgłaszania się jednostce Policji w określonych odstępach czasu. Konieczne jest nałożenie co najmniej jednego z takich obowiązków, ale możliwa i zasadna jest ich kumulacja. Możliwe jest też dokonywanie zmian tych obowiązków w trakcie wykonywania dozoru, co wymaga stosownego nowego postanowienia. Katalog obowiązków wskazany w art. 275 § 2 nie jest zamknięty z uwagi na stwierdzenie, że możliwe są "inne ograniczenia swobody oskarżonego, niezbędne do wykonywania dozoru".

Dozór warunkowy policji – art. 275 § 3
Jeżeli zachodzą przesłanki zastosowania tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego o przestępstwo popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej na szkodę osoby najbliższej albo innej osoby zamieszkującej wspólnie ze sprawcą, zamiast tymczasowego aresztowania można zastosować dozór, pod warunkiem że oskarżony w wyznaczonym terminie opuści lokal zajmowany wspólnie z pokrzywdzonym oraz określi miejsce swojego pobytu. Dozór warunkowy Policji tzn. zamiast tymczasowego aresztowania stosujemy dozór Policji pod warunkiem, że oskarżony zachowa się w określony sposób. Prokurator - przy istnieniu obaw uzasadniających wystąpienie do sądu z wnioskiem o zastosowania środka izolacyjnego - musi i może wstępnie rozważyć, czy obawy te (wskazane w art. 258 § 1-3), w razie opuszczenia przez podejrzanego lokalu, w którym miało miejsce zarzucane mu przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec współmieszkańca i wskazanie przez niego nowego swego miejsca pobytu, zmniejszy wagę tych obaw na tyle, że wystarczające będzie - dla zapewnienia prawidłowego toku procesu, jak i zapobiegnięcia ponownemu popełnieniu przez podejrzanego przestępstwa - zastosowanie jedynie dozoru ze stosownymi obowiązkami wskazanymi w art. 275 § 2. Należy mieć na uwadze, czy opuszczenie przez podejrzanego dotychczasowego i znalezienie nowego miejsca pobytu jest in concreto realne i w jakim czasie może do tego. W razie niedostosowania się oskarżonego do wymogów dozoru warunkowego Policji możliwe jest sięgnięcie po tymczasowe aresztowanie, ale jedynie wówczas, gdy niedostosowanie się jest istotne (a więc już nie np. wtedy, gdy podejrzany wyprowadził się wprawdzie z lokalu, ale z naruszeniem terminu) i nie uległy w tym czasie zmianie wymogi oraz potrzeba stosowania środków zapobiegawczych (nadal istnieją duże prawdopodobieństwo popełnienia przez niego zarzuconego mu czynu oraz obawy uzasadniające stosowanie środków zapobiegawczych, w tym tymczasowego aresztowania, które mogą odpaść w wyniku kolejnych czynności dowodowych przeprowadzonych po orzeczeniu warunkowego dozoru).

Nakaz opuszczenia lokalu mieszkalnego
Środek ten może być stosowany w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej. Nie musi być to członek rodziny. Zakres nakazu opuszczenia lokalu mieszkalnego częściowo pokrywa się z innym środkiem zapobiegawczym – dozorem warunkowym Policji. Krytycznie o unormowaniu środków zapobiegawczych: J. Kosonoga, System nie izolacyjnych środków zapobiegawczych, Ius Novum 2014 (numer specjalny). Przesłanki stosowania: zarzut popełnienia przestępstwa z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej uzasadniona obawa ponownego popełnienia przestępstwa Organ stosujący – w postępowaniu przygotowawczym przez pierwsze 3 miesiące – prokurator, na dalsze okresy oraz w postępowaniu sądowym – sąd.

Nakaz opuszczenia lokalu mieszkalnego
Art. 275a. § 1. Tytułem środka zapobiegawczego można nakazać oskarżonemu o przestępstwo popełnione z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej okresowe opuszczenie lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony ponownie popełni przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby, zwłaszcza gdy popełnieniem takiego przestępstwa groził. § 2. W postępowaniu przygotowawczym środek przewidziany w § 1 stosuje się na wniosek Policji albo z urzędu. § 3. Jeżeli wobec oskarżonego, zatrzymanego na podstawie art. 244 § 1a lub 1b, zachodzą podstawy do zastosowania środka zapobiegawczego przewidzianego w § 1, Policja niezwłocznie, nie później niż przed upływem 24 godzin od chwili zatrzymania, występuje z wnioskiem do prokuratora o zastosowanie tego środka zapobiegawczego; wniosek powinien być rozpoznany przed upływem 48 godzin od chwili zatrzymania oskarżonego. § 4. Środek przewidziany w § 1 stosuje się na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Jeżeli nie ustały przesłanki jego stosowania sąd pierwszej instancji właściwy do rozpoznania sprawy, na wniosek prokuratora, może przedłużyć jego stosowanie na dalsze okresy, nie dłuższe niż 3 miesiące. § 5. Wydając postanowienie o nakazie okresowego opuszczenia przez oskarżonego lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, można, na wniosek oskarżonego, wskazać mu miejsce pobytu w placówkach zapewniających miejsca noclegowe. Placówkami wskazanymi do umieszczenia oskarżonego nie mogą być placówki pobytu ofiar przemocy w rodzinie.

Art. 276 – zawieszenie w czynnościach
Tytułem środka zapobiegawczego można zawiesić oskarżonego w czynnościach służbowych lub w wykonywaniu zawodu albo nakazać powstrzymanie się od określonej działalności lub od prowadzenia określonego rodzaju pojazdów. Art. 276 to w zasadzie 4 środki zapobiegawcze: Zawieszenie w czynnościach służbowych Zawieszenie w wykonywaniu zawodu Nakaz powstrzymywania się od określonej działalności Nakaz powstrzymania się od prowadzenia określonego rodzaju pojazdów Zakaz ubiegania się o zamówienia publiczne na czas trwania postępowania. Ciekawe zagadnienie – czy środki zapobiegawcze z art. 276 realizują funkcje procesowe (służą zabezpieczeniu prawidłowego toku postępowania) czy pozaprocesowe (w szczególności funkcję represyjną). W jaki sposób nakaz powstrzymania się od prowadzenia określonego rodzaju pojazdów będzie chronił prawidłowy tok postępowania? Środki zapobiegawcze wskazane w art. 276 zalicza się następnie na poczet orzeczonych środków karnych określonych w art. 39 pkt 2 i 3 k.k.

Zakaz opuszczania kraju
Art. 277. § 1. W razie uzasadnionej obawy ucieczki można zastosować w charakterze środka zapobiegawczego zakaz opuszczania przez oskarżonego kraju, który może być połączony z zatrzymaniem mu paszportu lub innego dokumentu uprawniającego do przekroczenia granicy albo z zakazem wydania takiego dokumentu. § 2. Do czasu wydania postanowienia w przedmiocie, o którym mowa w § 1, organ prowadzący postępowanie może zatrzymać dokument, jednakże na czas nie dłuższy niż 7 dni. Do odebrania dokumentów stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 25. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 2 kwietnia 2008 r., II AKz 238/08 Brak kontroli granicznej nie jest równoznaczny z wolnością opuszczenia przez oskarżonego wbrew ciążącemu na nim zakazowi opuszczania kraju. Naruszenie tego zakazu zawsze może zrodzić dla oskarżonego ujemne skutki i to zarówno w postaci zamiany stosowanego środka na surowszy, jak i poprzez konieczność zastosowania i poszukiwania go za pośrednictwem ENA połączonego z zastosowaniem tymczasowego aresztowania.

Zakaz opuszczania kraju
Skoro zastosowano wobec oskarżonego taki zakaz, to powinien uzyskać zezwolenie na opuszczenie kraju. . W razie ustalenia, że doszło do naruszenia przez oskarżonego nałożonego na niego zakazu, możliwe jest tym samym sięgnięcie po surowsze reakcje zapobiegawcze i - w zależności od sytuacji - np. podniesienie wysokości poręczenia majątkowego, jakie towarzyszyło temu zakazowi, lub orzeczenie przepadku takiego poręczenia i zastosowanie tymczasowego aresztowania. Od zakazu opuszczania kraju należy odróżnić tymczasowe zatrzymanie paszportu. Zakaz opuszczania kraju stosuje jedynie sąd lub prokurator, natomiast tymczasowe zatrzymanie paszportu może zastosować organ prowadzący postępowanie w tym Policja, z tym że jedynie: gdy zachodzą warunki do zastosowania zakazu opuszczania kraju, do czasu wydania w tym zakresie postanowienia i nie dłużej niż na 7 dni. Gdyby w tym czasie nie zapadła decyzja o zastosowaniu zakazu opuszczania kraju, zatrzymany dokument powinien być niezwłocznie zwrócony

POZOSTAŁE ŚRODKI PRZYMUSU

Poszukiwanie oskarżonego
Art. 278 k.p.k. Jeżeli miejsce pobytu oskarżonego lub osoby podejrzanej nie jest znane, zarządza się jego poszukiwanie. Przepis art. 247 stosuje się odpowiednio. Poszukiwanie zwykłe – gdy miejsce pobytu oskarżonego lub osoby podejrzanej nie jest znane (art. 278) Osoba poszukiwana nie musi się ukrywać – wystarczy, że organ nie wie, gdzie ona się znajduje Nie jest to środek przymusu w ścisłym tego słowa znaczeniu. Poszukiwanie ma na celu jedynie odnalezienie miejsca pobytu oskarżonego (osoby podejrzanej). Nie jest przy tym istotne, czy nieznajomość miejsca jego pobytu istnieje od samego początku, czy też powstała w toku postępowania, z uwagi na zmianę tego miejsca przez podejrzanego (oskarżonego) bez powiadomienia organu. W pierwszej kolejności należy podjąć kroki, które będą służyły ustaleniu miejsca pobytu. Dopiero po sprawdzeniu za pośrednictwem policji lub kuratora w drodze wywiadu środowiskowego, że podejrzany (oskarżony) nie tylko nie przebywa w miejscu swojego dotychczasowego zamieszkania, ale jego miejsce pobytu nie jest znane także członkom najbliższej rodziny W postępowaniu przygotowawczym sąd lub prokurator wydają zarządzenie. W postępowaniu sądowym sąd wydaje postanowienie.

Wyrok SA w Katowicach z 13.11.2002 r., II AKz 481/02
Nie jest ukrywaniem się przed wymiarem sprawiedliwości, gdy skazany jawnie przebywa ze swą rodziną w miejscu stałego zamieszkania i prowadzi publiczną działalność handlową, a tylko uchyla się od stawienia na wezwanie (tu: do odbycia kary pozbawienia wolności). Przełamanie tego zaniechania skazanego jest rzeczą zastosowania odpowiednich środków przymusu, a nie poszukiwania go, bo w tej sytuacji poszukiwania są działaniem pozornym.

List gończy – art. 279 § 1. Jeżeli oskarżony, w stosunku do którego wydano postanowienie o tymczasowym aresztowaniu, ukrywa się, sąd lub prokurator może wydać postanowienie o poszukiwaniu go listem gończym. § 2. Jeżeli postanowienie o tymczasowym aresztowaniu nie było wydane, można postanowienie takie wydać bez względu na to, czy nastąpiło przesłuchanie podejrzanego. § 3. W razie ujęcia i zatrzymania osoby ściganej listem gończym należy niezwłocznie doprowadzić ją do sądu, który wydał postanowienie o tymczasowym aresztowaniu, w celu rozstrzygnięcia przez sąd o utrzymaniu, zmianie lub uchyleniu tego środka, chyba że prokurator po przesłuchaniu zatrzymanego zmienił już środek zapobiegawczy lub uchylił tymczasowe aresztowanie. Przepis art. 344 zdanie drugie stosuje się odpowiednio. art. 344 zd. 2 – uprawnienie sądu do orzekania o środkach zapobiegawczych

List gończy – art. 279 Szczególny sposób poszukiwania oskarżonego, który – w przeciwieństwie do instytucji z art. 278 – musi ukrywać się przed organem procesowym. Oznacza to, że nie tylko nie jest znane miejsce pobytu oskarżonego (art. 278), ale, że sytuacja ta jest spowodowana jego umyślnym zachowaniem, podjętym w celu uchylania się od odpowiedzialności karnej. List gończy może zostać wydany jedynie względem podejrzanego (oskarżonego). Oznacza to, że musiało zostać wydane wcześniej postanowienie o przedstawieniu zarzutów (art. 313). Dodatkowo, list gończy jest środkiem służącym do realizacji postanowienia o tymczasowym aresztowaniu. Postanowienie o tymczasowym aresztowaniu musi wyprzedzać wydanie postanowienia o poszukiwaniu listem gończym.

List gończy – Regulamin urzędowania powszechnych jednostek prokuratury
§ 199. 1. Przed wydaniem postanowienia o poszukiwaniu podejrzanego listem gończym prokurator występuje do sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania. 2. Do listu gończego dołącza się odpis postanowienia o tymczasowym aresztowaniu oraz nakaz przyjęcia podejrzanego do najbliższego, według miejsca jego zatrzymania, aresztu śledczego. 3. Odpisy postanowień o tymczasowym aresztowaniu i poszukiwaniu listem gończym, wraz z nakazem przyjęcia, przesyła się jednostce Policji właściwej ze względu na miejsce ostatniego zamieszkania lub pobytu podejrzanego. § 200. 1. Po doprowadzeniu podejrzanego prokurator przesłuchuje go i w razie potrzeby występuje do sądu z wnioskiem o przedłużenie tymczasowego aresztowania. Jeżeli prokurator z takim wnioskiem nie wystąpi, to niezwłocznie uchyla tymczasowe aresztowanie oraz odwołuje list gończy. 2. W sytuacji, o której mowa w art. 279 § 4 k.p.k., decyzję, do którego z sądów doprowadzić podejrzanego, podejmuje się w porozumieniu ze wszystkimi prokuratorami, do których dyspozycji podejrzany pozostaje. W przypadku braku porozumienia decyzję podejmuje prokurator, który pierwszy wydał list gończy. § 201. 1. Jeżeli ustały przyczyny poszukiwania podejrzanego listem gończym, należy niezwłocznie odwołać poszukiwanie i zawiadomić o tym właściwą jednostkę Policji. 2. W przypadku uchylenia tymczasowego aresztowania należy także uchylić postanowienie o poszukiwaniu listem gończym oraz odwołać list gończy.

List gończy – warunki formalne (art. 280)
§ 1. W liście gończym podaje się: sąd lub prokuratora, który wydał postanowienie o poszukiwaniu listem gończym, dane o osobie, które mogą ułatwić jej poszukiwanie, a przede wszystkim personalia, rysopis, znaki szczególne, miejsce zamieszkania i pracy, z dołączeniem w miarę możliwości fotografii poszukiwanego, informację o treści zarzutu postawionego oskarżonemu oraz o postanowieniu o jego tymczasowym aresztowaniu albo o zapadłym wyroku, wezwanie każdego, kto zna miejsce pobytu poszukiwanego, do zawiadomienia o tym najbliższej jednostki Policji, prokuratora lub sądu, ostrzeżenie o odpowiedzialności karnej za ukrywanie poszukiwanego lub dopomaganie mu w ucieczce. § 2. W liście gończym można wyznaczyć nagrodę za ujęcie lub przyczynienie się do ujęcia poszukiwanego, a także udzielić zapewnienia o utrzymaniu tajemnicy co do osoby informującej. § 3. List gończy rozpowszechnia się, zależnie od potrzeby, przez rozesłanie, rozplakatowanie lub opublikowanie, w szczególności za pomocą prasy, radia i telewizji. List gończy jest wyjątkiem od zasady, że nie ujawnia się personaliów osoby, przeciwko której prowadzone jest postępowanie karne.

List żelazny swoista umowa między oskarżonym przebywającym za granicą a właściwym miejscowo sądem okręgowym, że stawi się on na wezwanie sądu lub prokuratora, w zamian za pozostawanie na wolności w czasie trwania postępowania (odpowiadanie z wolnej stopy). Ważne: zapewnienie oskarżonemu pozostawania na wolności odnosi się jedynie do postępowania, w którym wydano list żelazny i nie rozciąga się na inne postępowania.

List żelazny – art. 281 – 284 Oskarżony (Polak lub cudzoziemiec), który przebywa za granicą może złożyć oświadczenie, że stawi się do sądu lub prokuratora w wyznaczonym terminie pod warunkiem odpowiadania z wolnej stopy. Wówczas właściwy miejscowo sąd okręgowy (bez względu na właściwość rzeczową sądu, który prowadzi postępowanie) może wydać oskarżonemu list żelazny. Wydanie listu żelaznego można uzależnić od złożenia poręczenia majątkowego. List żelazny zapewnia oskarżonemu pozostawanie na wolności aż do czasu prawomocnego zakończenia postępowania, jeżeli: będzie się stawiał w oznaczonym terminie na wezwanie sądu, a w postępowaniu przygotowawczym - także na wezwanie prokuratora, nie będzie się wydalał bez pozwolenia sądu z obranego miejsca pobytu w kraju, nie będzie nakłaniał do fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo w inny bezprawny sposób starał się utrudniać postępowanie karne. W razie nie usprawiedliwionego niestawienia się oskarżonego na wezwanie lub naruszenia innych, wskazanych wyżej warunków wymienionych, właściwy miejscowo sąd okręgowy orzeka o odwołaniu listu żelaznego. Sąd ten orzeka również o przepadku lub ściągnięciu wartości majątkowych udzielonych z tytułu poręczenia. Na postanowienie o odmowie wydania listu żelaznego, odwołaniu listu żelaznego i przepadku poręczenia majątkowego, jeżeli wydanie listu żelaznego od tego uzależniono przysługuje zażalenie.

Kary porządkowe – art. 285 – 290 Kary porządkowe (kary egzekucyjne) mają na celu wymuszenie określonego zachowania się w toku postępowania karnego osób, na których ciążą przewidziane w prawie karnym procesowym obowiązki (np. stawienia się na wezwanie, złożenia zeznania, wydania określonych przedmiotów). Dotyczą w większości spełnienia obowiązków dowodowych. Kary porządkowe nie mają charakteru kryminalnego i orzekane są (z reguły) incydentalnie. Kary porządkowe to: 1. kary pieniężne (do zł) 2. zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie 3. areszt do 30 dni

Kary porządkowe – art. 285 – 290 Karę pieniężną w wysokości do zł można nałożyć na (art. 285 i 287): świadka, biegłego, tłumacza lub specjalistę, który bez należytego usprawiedliwienia nie stawił się na wezwanie organu prowadzącego postępowanie albo bez zezwolenia tego organu wydalił się z miejsca czynności przed jej zakończeniem obrońcę lub pełnomocnika, w wypadkach szczególnych ze względu na ich wpływ na przebieg czynności; w postępowaniu przygotowawczym karę pieniężną, na wniosek prokuratora, nakłada sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie osobę która bezpodstawnie uchyla się od złożenia zeznania, wykonania czynności biegłego, tłumacza lub specjalisty, złożenia przyrzeczenia, wydania przedmiotu, dopełnienia obowiązków poręczyciela albo spełnienia innego ciążącego na niej obowiązku w toku postępowania, jak również do przedstawiciela lub kierownika instytucji, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej obowiązanej udzielić pomocy organowi prowadzącemu postępowanie karne, która bezpodstawnie nie udziela pomocy w wyznaczonym terminie Karę pieniężną można nałożyć jedynie na osobę wskazaną w przepisach rozdziału 31 i mającą świadomość, że w takim, wyraźnie określonym charakterze została wezwana do wypełnienia określonych obowiązków (postanowienie SN z dnia 28 maja 1982 r., KZ 154/82). Karę pieniężną należy uchylić, jeżeli ukarany dostatecznie usprawiedliwi swe niestawiennictwo lub samowolne oddalenie się. Usprawiedliwienie może nastąpić w ciągu tygodnia od daty doręczenia postanowienia wymierzającego karę pieniężną. Osobę, w tym obrońcę, pełnomocnika lub oskarżyciela publicznego, która przez niewykonanie obowiązków wymienionych w art. 285 § 1 i 1a lub art. 287 § 1 spowodowała dodatkowe koszty postępowania, można obciążyć tymi kosztami; dopuszczalne jest obciążenie kosztami kilku osób solidarnie. Żołnierza odbywającego zasadniczą służbę wojskową oraz pełniącego służbę w charakterze kandydata na żołnierza zawodowego nie obciąża się tymi kosztami. W razie uchylenia kary porządkowej ustaje również obowiązek pokrycia kosztów postępowania.

Kary porządkowe – art. 285 – 290 Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie (at. 285 § 2) Jeżeli świadek nie stawił się na wezwanie organu prowadzącego postępowanie albo bez zezwolenia tego organu wydalił się z miejsca czynności przed jej zakończeniem można zarządzić ich zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie świadka. Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie biegłego, tłumacza i specjalisty stosuje się tylko wyjątkowo. Areszt do 30 dni: W razie uporczywego uchylania się od złożenia zeznania, wykonania czynności biegłego, tłumacza lub specjalisty oraz wydania przedmiotu można zastosować, niezależnie od kary pieniężnej, aresztowanie na czas nie przekraczający 30 dni. Aresztowanie należy uchylić, jeżeli osoba aresztowana spełni obowiązek albo postępowanie przygotowawcze lub postępowanie w danej instancji ukończono. Aresztowania nie stosuje się do stron, ich obrońców i pełnomocników, a w zakresie kary za niedopełnienie obowiązku wydania rzeczy - także do osób, które mogą się uchylić od złożenia zeznań. Art. 290. § 1. Postanowienia przewidziane w niniejszym rozdziale wydaje sąd, a w postępowaniu przygotowawczym także prokurator. Aresztowanie, o którym mowa w art. 287 § 2, w postępowaniu przygotowawczym stosuje na wniosek prokuratora sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie. § 2. Na postanowienia i zarządzenia przewidziane w niniejszym rozdziale przysługuje zażalenie; na zarządzenie prokuratora, o którym mowa w art. 285 § 2, zażalenie przysługuje do sądu rejonowego, w którego okręgu prowadzi się postępowanie. § 3. Złożenie zażalenia wstrzymuje wykonanie postanowienia o aresztowaniu.

Kary porządkowe Karę aresztu stosuje się także w razie uporczywego niestawiennictwa na wezwanie organu prowadzącego postępowanie, jeżeli zarządzenie zatrzymania i przymusowego doprowadzenia nie jest wystarczające dla zapewnienia stawiennictwa osoby wezwanej.

Policja sesyjna, czyli środki wymuszające zachowanie porządku w czasie rozprawy
Uprawnienia do stosowania środków przymusu w ramach policji sesyjnej ma: Przewodniczący składu orzekającego: może wydawać wszelkie zarządzenia niezbędne do utrzymania na sali sądowej spokoju i porządku (art. 372 k.p.k.). może upomnieć oskarżonego (art. 375 § 1 k.p.k.) i każdą inną osobę jeżeli naruszają oni powagę, spokój lub porządek czynności sądowych (art. 48 § 1 p.u.s.p.) może wydalić oskarżonego lub każdą inną osobę z sali rozpraw jeżeli upomnienie nie było skuteczne (art. 375 § 1 k.p.k. i art. 48 § 2 p.u.s.p.) Sąd (skład orzekający): w razie naruszenia powagi, spokoju lub porządku czynności sądowych albo ubliżenia sądowi lub innemu organowi państwowemu lub osobom biorącym udział w sprawie sąd może ukarać winnego karą porządkową grzywny w wysokości do zł lub karą pozbawienia wolności do 14 dni (osobie pozbawionej wolności można wymierzyć karę przewidzianą w k.k.w.) – art. 49 § 1 k.k.w.; może wydalić z sali rozpraw osobę biorącą udział w sprawie, gdy mimo uprzedzenia o skutkach prawnych jej nieobecności przy czynnościach sądowych nadal zachowuje się niewłaściwie (art. 48 § 2 p.u.s.p.); może wydalić publiczność z powody jej niewłaściwego zachowania (art. 48 § 3 p.u.s.p.). Przepisów o policji sesyjnej nie stosuje się do sędziów i ławników składu orzekającego, prokuratora ani do osób biorących udział w sprawie, w odniesieniu do których stosuje się przepisy o prokuraturze. Do adwokata, radcy prawnego i aplikantów do tych zawodów nie stosuje się kar pozbawienia wolności.

Zabezpieczenie majątkowe
Specyficzny środek przymusu procesowego, który w istotny sposób różni się od pozostałych instytucji uregulowanych w dziale VI k.p.k. Celem zabezpieczenia majątkowego nie jest zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania ani zabezpieczenie wykonania obowiązków procesowych. Cel zabezpieczenia majątkowego – wykonalność przyszłego orzeczenia w zakresie kar, środków karnych, środków kompensacyjnych, przepadku oraz orzeczenia w przedmiocie kosztów procesu. Istota – tymczasowe ograniczenie uprawnień majątkowych oskarżonego lub innych osób, które dysponują jego mieniem. Istotna ingerencja w konstytucyjnie chronione prawo własności (art. 64 ust. 3)

Przesłanki stosowania zabezpieczenia majątkowego
popełnienie przez oskarżonego przestępstwa, za które można orzec grzywnę lub świadczenie pieniężne lub w związku z którym można orzec przepadek lub środek kompensacyjny Istnieje uzasadniona obawa, że bez zabezpieczenia wykonanie orzeczenia w zakresie kary grzywny, świadczenia pieniężnego, przepadku lub środka kompensacyjnego będzie niemożliwe lub znacznie utrudnione (art. 291 § 1) Zabezpieczenie następuje na mieniu oskarżonego lub na mieniu, o którym mowa w art. 45 § 2 k.k. Zabezpieczenie przepadku może nastąpić na mieniu osoby fizycznej, prawnej lub jednostki organizacyjnej niemające osobowości prawnej, o której mowa w art. 45 § 3 k.k. Zabezpieczenie następuje z urzędu! Art. 291 § 3  z urzędu można zabezpieczyć wykonanie orzeczenia o kosztach sądowych, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że bez zabezpieczenia wykonanie orzeczenia w tym zakresie będzie niemożliwe lub znacznie utrudnione. Rozmiar zabezpieczenia powinien odpowiadać jedynie potrzebom tego, co ma zabezpieczać. Zabezpieczenie majątkowe można stosować najwcześniej od momentu przedstawienia zarzutów, czyli jeżeli istnieje dostatecznie uzasadnione podejrzenie, że czyn popełniła określona osoba tzn. tylko wobec podejrzanego lub oskarżonego.

Postanowienie o zabezpieczeniu
Postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym wydaje sąd, a w postępowaniu przygotowawczym prokurator. W postanowieniu określa się kwotowo zakres i sposób zabezpieczenia, uwzględniając rozmiar możliwej do orzeczenia w okolicznościach danej spray grzywny, środków karnych, przepadku lub środków kompensacyjnych. Rozmiar zabezpieczenia powinien odpowiadać jedynie potrzebom tego, co ma zabezpieczać. Wymóg kwotowego określenia nie dotyczy zabezpieczenia na zajętym przedmiocie podlegającym przepadkowi, jako pochodzącym bezpośrednio z przestępstwa lub służącym albo przeznaczonym do jego popełnienia. Na postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia przysługuje zażalenie. Zażalenie na postanowienie prokuratora rozpoznaje sąd właściwy do rozpoznania sprawy w I instancji. Jeżeli postanowienie wydał prokurator, a postępowanie przygotowawcze prowadzone jest w okręgu innego sądu niż sąd miejscowo i rzeczowo właściwy, zażalenie przysługuje do sądu właściwego do rozpoznania sprawy w I instancji. Ważne! Art. 293 § 7. Osoba fizyczna, prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, o której mowa w art. 45 § 3 k.k., może wystąpić z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa o ustalenie, że mienie lub jego część nie podlega przepadkowi. Do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia sprawy postępowanie egzekucyjne ulega zawieszeniu.

Wykonanie postanowienia o zabezpieczeniu
Art. 293 §5.Postanowienie o zabezpieczeniu majątkowym z chwilą wydania stanowi tytuł wykonawczy. §6.Jeżeli zabezpieczenie nastąpiło na rzeczach, które uprzednio oskarżony wydał organowi procesowemu lub które zatrzymano w wyniku czynności, o których mowa w rozdziale 25, nie podejmuje się czynności egzekucyjnych dla wykonania postanowienia o zabezpieczeniu. Zabezpieczenie majątkowe następuje w sposób wskazany w przepisach k.p.c., chyba że k.p.k. wprowadza w tym zakresie zmiany. Art. 292 § 2 Zabezpieczenie grożącego przepadku następuje przez zajęcie ruchomości, wierzytelności i innych praw majątkowych oraz przez ustanowienie zakazu zbywania i obciążania nieruchomości. Zakaz ten podlega ujawnieniu w księdze wieczystej, a w jej braku, w zbiorze złożonych dokumentów. W miarę potrzeby może być ustanowiony zarząd nieruchomości lub przedsiębiorstwa oskarżonego. W przypadku przedmiotów, które ulegają szybkiemu zepsuciu lub ich przechowywanie byłoby połączone z nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby znaczne obniżenie ich wartości, można je sprzedać zgodnie z odpowiednimi przepisami k.k.w. Postanowienie w przedmiocie sprzedaży wydaje sąd lub referendarz sądowy a w postępowaniu przygotowawczym – prokurator. Uzyskaną kwotę przekazuje się do depozytu sądowego.

Upadek zabezpieczenia
Art. 294 § 1. Zabezpieczenie upada, gdy nie zostaną prawomocnie orzeczone: grzywna, przepadek, nawiązka, świadczenie pieniężne lub nie zostanie nałożony obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę ani nie zostaną zasądzone roszczenia o naprawienie szkody, a powództwo o te roszczenia nie zostanie wytoczone przed upływem 3 miesięcy od daty uprawomocnienia się orzeczenia. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2013 r., II AKz 437/13 Nieprawomocne uniewinnienie powoduje niemożność stosowania zarówno środków zapobiegawczych jak i zabezpieczenia majątkowego. Ważne! Dyrektywa adaptacji zabezpieczenia majątkowego do sytuacji procesowej oskarżonego – art. 291 § 4. Zabezpieczenie majątkowe należy niezwłocznie uchylić w całości lub w części, jeżeli ustaną przyczyny, wskutek których zostało ono zastosowane w określonym rozmiarze, lub powstaną przyczyny uzasadniające jego uchylenie choćby w części.

Tymczasowe zajęcie mienia – art. 295
Tymczasowe zajęcia mienia ruchomego osoby podejrzanej służy efektywności zabezpieczenia majątkowego. Celem jest zapobiegnięcie działaniom, które mogłyby uniemożliwić lub utrudnić dokonanie zabezpieczenia. Ma ono charakter posiłkowy wobec zabezpieczenia majątkowego. Tymczasowe zajęcie może być stosowane w postępowaniu przygotowawczym, nawet jeszcze zanim dojdzie do przedstawienia zarzutów określonej osobie Art. 295 § 1 mówi o zajęciu mienia ruchomego osoby podejrzanej. Tymczasowego zajęcia mienia można dokonać jeżeli istnieje obawa usunięcia tego mienia. Obawa ta może wynikać z wypowiedzi, zachowania osoby podejrzanej, która zamierza np. sprzedać swe mienie z uwagi na wszczęte postępowanie karne itp. Tymczasowe zajęcie jest ograniczone wyłącznie do ruchomości. W wypadku dokonania tymczasowego zajęcia od momentu wydania postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym, które powinno nastąpić w formie postanowienia w ciągu 7 dni od daty jego dokonania. Brak wydania w tym terminie postanowienia o zabezpieczeniu mienia powoduje upadek zajęcia. Tymczasowego zajęcia nie stosuje się do przedmiotów, które nie podlegają egzekucji (por. art. 829 k.p.c.  np. nie podlegają egzekucji: przedmioty urządzenia domowego, pościel, bielizna i ubranie codzienne, niezbędne dla oskarżonego i będących na jego utrzymaniu członków jego rodziny, a także ubranie niezbędne do pełnienia służby lub wykonywania zawodu; zapasy żywności i opału niezbędne dla oskarżonego i będących na jego utrzymaniu członków jego rodziny na okres jednego miesiąca; jedna krowa lub dwie kozy albo trzy owce potrzebne do wyżywienia oskarżonego i będących na jego utrzymaniu członków jego rodziny wraz z zapasem paszy i ściółki do najbliższych zbiorów.

Postępowanie karne SNP (z)

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Postępowanie karne SNP (z)"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres

Wejść

Zaloguj się poprzez sieć społeczną:

Postępowanie karne SNP (z)

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Postępowanie karne SNP (z)"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres