TRZECIA PODRÓŻ MISYJNA

Prezentacja na temat: "TRZECIA PODRÓŻ MISYJNA"— Zapis prezentacji:

1 TRZECIA PODRÓŻ MISYJNA
Lekcja 10 na 8. września 2018

2 „Lecz o życiu moim mówić nie warto i nie przywiązuję do niego wagi, bylebym tylko dokonał biegu mego i służby, którą przyjąłem od Pana Jezusa, żeby składać świadectwo o ewangelii łaski Bożej” (Dzieje Ap. 20,24)

3 Paweł stanął w obliczu wielu problemów podczas swojej trzeciej podróży misyjnej. Jednak pieniądze, czary, pogaństwo i polityka nie mogą zatrzymać Ewangelii, gdy posłaniec jest gotów oddać swoje życie „dla imienia Pana Jezusa” (Dzieje Ap. 21,13). Galacja i Frygia. Dzieje Ap. 18,23-28 Apollos Efez. Dzieje Ap. 19 Uczniowie Jana Cuda Artemida Efeska Macedonia, Achaja i Troada. Dzieje Ap. 20,1-12 Eutychus Od Assos do Miletu. Dzieje Ap. 20,13-38 Spotkanie ze starszymi zboru Od Kos do Tyru i Cezarei. Dzieje Ap. 21,1-14 Ostrzeżenie Ducha Świętego

4 APOLLOS „A do Efezu przybył pewien Żyd, imieniem Apollos, rodem z Aleksandrii, mąż wymowny, biegły w Pismach” (Dzieje Ap. 18,24) Pierwsze 1500 mil trzeciej podróży misyjnej Pawła zostało ujęte w jednym zdaniu. Pojechał po Galatii i Frygii do Efezu, wzmacniając wszystkie zbory. Apollos był wymownym kaznodzieją w Efezie, jeszcze przed przybyciem Pawła. Był uczniem Jana Chrzciciela i głosił, że Jezus jest Mesjaszem. Priscilla i Aquila przybliżyli mu jeszcze bardziej Ewangelię. Potem dali mu listy polecające do pracy w Koryncie. Nie czekaj, aż poznasz wszystko o Jezusie, aby zacząć o Nim mówić. Powiedz o tym, co już wiesz.

5 UCZNIOWIE JANA „Rzekł do nich: Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy uwierzyliście? A oni mu na to: Nawet nie słyszeliśmy, że jest Duch Święty” (Dzieje Ap. 19,2) W Efezie Paweł spotkał 12 mężczyzn, którzy byli uczniami Jana Chrzciciela. Kiedy Paweł opowiedział im o Jezusie, chcieli zostać ochrzczeni w Jego imieniu. Potem przyjęli Ducha Świętego, mówili językami i prorokowali. Nie byli tak elokwentni jak Apollos, ale mówili też o Jezusie. Po tym, jak dowiedzieli się więcej o Ewangelii, stali się bardziej skuteczni w swojej pracy misyjnej. Z drugiej strony, Żydzi odrzucili przesłanie Pawła. Paweł uczył pogan w szkole w Tyranosa przez dwa lata.

6 CUDA „Niezwykłe też cuda czynił Bóg przez ręce Pawła” (Dzieje Ap. 19,11) Czy ludzie zostali uzdrowieni dlatego, że dotknęli ubrań Pawła? To brzmi jak zabobon, czyż nie? To się faktycznie stało i nawet demony w ten sposób były wyrzucane. Ponieważ nie znali w pełni prawdy, Bóg użył metod, które rozumieli. Chętnie spalili swoje drogie księgi o czarach. To wskazuje, że odrzucili przesądy i zawstydzili się prawdą. Rozpowszechniła się sława uzdrawiających cudów Pawła. Pewni żydowscy egzorcyści próbowali wyrzucać demony „przez Jezusa, którego nauczał Paweł”. W tym przypadku Bóg nie pozwolił, aby miał miejsce cud.

7 ARTEMIDA EFESKA „A gdy to usłyszeli, unieśli się gniewem i krzyczeli, mówiąc: Wielka jest Artemida Efeska” (Dzieje Ap. 19,28) Paweł otrzymał dary od zborów w Macedonii i Achai dla zboru w Jerozolimie. Zadecydował, aby dostarczyć je osobiście. Te dary wskazywały na to, że nowe, międzykulturowe zbory wspierały żydowsko-chrześcijańską wspólnotę wyznawców. Zanim Paweł opuścił Efez, Demetriusz próbował uciszyć go przez wszczęcie poważnych zamieszek. Demetrius wykorzystał religię do tego, aby ukryć swój motyw ekonomiczny.

8 „A pierwszego dnia po sabacie, gdy się zebraliśmy na łamanie chleba, Paweł, który miał odjechać nazajutrz, przemawiał do nich i przeciągnął mowę aż do północy” (Dzieje Ap. 20,7) EUTYCHUS Pewni bracia z innych zborów podróżowali z Pawłem, by doręczyć dary dla Jerozolimy. Przez siedem dni pozostali w Troadzie. Dzień przed odjazdem, zgromadzili się w zborze, aby obchodzić Wieczerzę Pańską. Eutychus zasnął, wypadł przez okno z trzech pięter i zmarł. Paweł mocą Bożą przywrócił go do życia. Spotkanie zakończyło się o świcie. Paweł pożegnał się i kontynuował swoją podróż. Jego towarzysze podróżowali statkiem do Asos.

9 „A pierwszego dnia po sabacie, gdy się zebraliśmy na łamanie chleba, Paweł, który miał odjechać nazajutrz, przemawiał do nich i przeciągnął mowę aż do północy” (Dzieje Ap. 20,7) Niektórzy ludzie mówią, że Paweł nauczał, iż poganie powinni zbierać się w niedzielę, bo Łukasz wspomniał, że zebrali się w pierwszym dniu tygodnia. Było to jednak zgromadzenie szczególne, ponieważ Paweł wyruszał „następnego dnia” po siedmiu dniach pobytu w Troadzie. Jakiś czas wcześniej Żydzi odrzucili to przesłanie i poganie poprosili Pawła, aby nauczał ich niezależnie od Żydów (Dzieje Ap. 13,42-48). Z tej okazji Paweł nie spotkał się w niedzielę, ale w sobotę. Jeśliby Paweł chciał, aby chrześcijanie zgromadzili się w niedzielę, mógł to zrobić również w tym czasie.

10 SPOTKANIE ZE STARSZYZNĄ
„A posławszy z Miletu do Efezu, wezwał starszych zboru” (Dzieje Ap. 20,17) Paweł martwił się o to, co może się stać w Jerozolimie, więc chciał spotkać się ze starszymi w Efezie. Obawiał się, że już ich nie zobaczy. Przypomniał im, jak żył podczas pobytu u nich. Zapewnił ich, że nie boi się cierpienia dla Ewangelii. Zachęcał ich do dbania o stado. Ostrzegł ich przed fałszywymi nauczycielami, którzy mogą pojawić się wśród nich jak wilki. To była poruszająca mowa pożegnalna: „I powstał płacz wielki wśród wszystkich, a rzucając się Pawłowi na szyję, całowali go” (Dzieje Ap. 20,37)

11 OSTRZEŻENIE DUCHA ŚWIĘTEGO
„Wtedy Paweł odrzekł: Co czynicie, płacząc i rozdzierając serce moje? Ja przecież gotów jestem nie tylko dać się związać, lecz i umrzeć w Jerozolimie dla imienia Pana Jezusa” (Dzieje Ap. 21,13) Duch Święty użył niektórych braci w Tyrze, aby ostrzec Pawła przed cierpieniami, które napotka w Jerozolimie. Przebywali w domu Filipa w Cezarei i otrzymali prorocze przesłanie od Agabusa. Agabus wiązał własne ręce i stopy pasem Pawła. Wyjaśnił, że Żydzi zwiążą właściciela pasa, a następnie przekażą go poganom. Towarzysze Pawła próbowali przekonać go, że nie powinien jechać do Jerozolimy. Paweł jednak uważał, że Ewangelia i jedność Kościoła są ważniejsze niż jego własne bezpieczeństwo i osobiste interesy.

12 „Serce Pawła było wypełnione głębokim i stałym poczuciem odpowiedzialności. Pracował w bliskiej relacji z Tym, który jest źródłem sprawiedliwości, miłosierdzia i prawdy. Przylgnął do krzyża Chrystusa jako jego jedynej gwarancji sukcesu. Miłość Zbawiciela była nieustannym motywem, który podtrzymywał go w jego konfliktach z samym sobą i w jego walce ze złem. W służbie Chrystusowi wytrwale szedł naprzód przeciwko nieprzyjaźni świata i opozycji jego wrogów.” E.G.W. (Pracownicy Ewangelii, str. 61)