EMAUS Jesteśmy w drodze.

Prezentacja na temat: "EMAUS Jesteśmy w drodze."— Zapis prezentacji:

1 EMAUS Jesteśmy w drodze

2 „Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: Cóż to za rozmowy prowadzicie z sobą w drodze? Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało. Zapytał ich: Cóż takiego?

3 Odpowiedzieli Mu: To, co się stało z Jezusem Nazarejczykiem, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że On właśnie miał wyzwolić Izraela. Tak, a po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Nadto jeszcze niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli. Na to On rzekł do nich: O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy!

4 Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały
Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały? I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił. Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?

5 Popaschalna wspólnota uczniów
Łukasz i Kleofas Zawiedzione oczekiwania Obraz duchowej rozpaczy i zawodu Zniechęcenie duchowe Są to więc ludzie zranieni w swoich nadziejach i oczekiwaniach. W drodze nie tylko komentują wydarzenie, ale czynią sobie również nawzajem wyrzuty. „Dlaczego wszystko się rozpadło? Kto jest winien”? Wspólnota prześladowana

6 Popaschalna wspólnota uczniów

7 Emaus Amwas, al-Qubeibeh i Abu Gosh 160 stadiów – 30 km
Miejsce ucieczki od cierpienia i żałoby Żywiołowa dyskusja, konwersacja pełna zapału Droga człowieka do Boga Chrześcijaństwo ukazane jest jako droga; droga do poznania, pokochania i naśladowania Jezusa, który dla nas umarł i zmartwychwstał Inspiracje biblijne - droga

8

9 Serca sklerotyczne Miejsce ucieczki od cierpienia i żałoby
W rozmowie z Jezusem uczniom brakuje jednak obiektywizmu O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swej chwały? Chcą mierzyć wszystko swoją miarą, miarą chwały. Trudno im przyjąć, że miara Boga jest inna. Jest nią także cierpienie i krzyż.

10

11 Serca pałające Jezus jest pedagogiem
Maieutyka – Sekrates, dialogiczna metoda filozoficzna Wypowiedzenie się do końca! Martin Buber podkreślał, że o Bogu nie możemy mówić w sposób autentyczny w trzeciej osobie. Gdy mówimy o Nim z dystansem, jak o przedmiocie, jeśli jest dla nas jakimś „on”, czy „ono”, wtedy się z Nim mijamy. Wszelkie próby zamykania Boga w naszych definicjach, wyobrażeniach, teoriach kończą się wykreowaniem bożka. Nasze definicje, obrazy Boga są wtedy jakby ekranami, na których zatrzymuje się nasz wzrok, nie docierając do głębi. Dopiero kiedy rozmawiamy z Bogiem i pozwalamy Mu do nas przemówić, wtedy wchodzimy z Nim w dialog, w relację „Ja i Ty” i dopiero wtedy możliwe jest autentyczne doświadczenie Boga.

12

13 Wyjaśnia pisma Nie są w stanie sami zrozumieć pism
Wykładać oznacza otwierać Źródłem wiary słuchanie słowa Szacunek dla ST Tchnienie Boże przez całe Pismo Święte

14

15 Wyjaśnia pisma  Iz 7, 14: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel. Mi 5, 1: A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich! Z ciebie mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności. Jest wiele proroctw o misji Mesjasza. Będzie przygotowana przez poprzednika – Iz 40,3-5, uzdrowi chorych – Iz 35, 4-7; uwolni zniewolonych – Iz 61,1-2. Gdy przyjdzie, wielu będzie występować przeciwko niemu – Iz 6,9-10 Cechy osoby mesjasza: Iz 9,6 oraz jego duch: Iz, 11,2-4

16 Wyjaśnia pisma - męka Zdradzony przez przyjaciela: Ps 41,10 – J 13, Sprzedany za trzydzieści srebrników: Za 11,13-13 – Mt 26,14–15 Milczenie w czasie sądu: Iz 53,7 – Mt 27,12–14 Zniewagi i znęcanie się podczas sądu i biczowania: Iz 50,6 – Mt 27,27–31 i Mk 15,19 Przebicie rąk i nóg: Ps 22,17–18 – Łk 23, 33.35–36 Rozdzielenie szat i rzucanie losów o suknię: Ps 22,19 – Jn 19,23-24 Słowa Jezusa i świadków ukrzyżowania: Ps 22:1 – Ps 22:7–9 – (Mt 27:46, Łk 23:35; 8:53, Mt 27:39, Mt 27:43 Pragnienie i napojenie żółcią i octem: Ps 69,22 – Mt 27,33 i Jn 19, 28–29 Przebicie boku: Za 12,11 – Jn 19,34 Niezłamana żadna kość: Księga Wyjścia (2 Mojżeszowa) 12,46 – Jn 31–34 Zabity jako przestępca: Iz 53, 12 – Mk 15,25-27 Zaćmienie słońca po śmierci Jezusa: Am 8,9 – Mt 27,46.

17

18

19 Łamanie chleba Eucharystia pierwszego Kościoła Jezus daje się poznać
Posiłek przymierza Jezus przyjmuje zaproszenie na wieczerzę. Jako gość ma pierwszeństwo i przywilej łamania chleba. W czasach Jezusa łamanie chleba było gestem rytualnym i należało do głowy rodziny. 

20

21

22

23 Meditatio Jakie jest moje podobieństwo do uczniów z Emaus?
Co jest źródłem moich frustracji, zgorzknienia, niepowodzeń? Jak zachowuję się w chwilach porażek? Co jest moim miejscem ucieczki, "moim Emaus"? Ile razy podążam donikąd? Czy Eucharystia stanowi centrum mojego życia i kształtuje je? Jak oceniam moją wspólnotę (małżeńską, rodzinną, zakonną, przyjaciół)? Czy jest to radosna wspólnota wiary? Czy łączy ją osoba i Duch Zmartwychwstałego Chrystusa? Jaki jest mój osobisty wkład w życie wspólnoty? Co czynię, aby moja wspólnota stawała się miejscem tych, "którzy widzieli Pana"?