SKARGA DO WOEJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINSITRACYJNEGO

SKARGA DO WOEJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINSITRACYJNEGO

Zgodnie z art. 184 Konstytucji: „Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta obejmuje również orzekanie o zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej". Artykuł 3 § 1 p.p.s.a. stanowi: „Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone ustawą".

!!! Sąd administracyjny nie przejmuje kompetencji wykonywania administracji publicznej. Charakter kompetencji judykacyjnej oparty jest na regule kompetencji kasacyjnej: zniesienia działania organu wykonującego administrację publiczną przez zastosowanie sankcji nieważności lub sankcji wzruszalności, a w zakresie bezczynności lub przewlekłości nakazania podjęcia działania, bez określenia treści tego działania.

Wyciąg z przepisów: p.p.s.a.
Art. 3. § 1. Sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. § 2. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na: 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) (1) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu; 4) (2) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowaniaadministracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, z późn. zm.) oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) (3) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a; 9) (4) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw. § 3. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach.

Art. 50. § 1. Uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. § 2. Uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi. Art. 51. Kilku uprawnionych do wniesienia skargi może w jednej sprawie występować w roli skarżących, jeżeli ich skargi dotyczą tej samej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności albo bezczynności organu lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Art. 52. § 1. Skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. § 2. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, przewidziany w ustawie. § 3. (22) Jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę. § 4. W przypadku innych aktów, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy również przed wniesieniem skargi do sądu wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. Termin, o którym mowa w § 3, nie ma zastosowania.

Art. 53. § 1. Skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. § 2. W przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa. § 3. Prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka mogą wnieść skargę w terminie sześciu miesięcy od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnej, a w pozostałych przypadkach w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie aktu lub podjęcia innej czynności uzasadniającej wniesienie skargi. Termin ten nie ma zastosowania do wnoszenia skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej.

Art. 54. § 1. Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. § 2. (23) Organ, o którym mowa w § 1, przekazuje skargę sądowi wraz z kompletnymi i uporządkowanymi aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej otrzymania. § 3. (24) Organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości w terminie trzydziestu dni od dnia jej otrzymania. Uwzględniając skargę, organ stwierdza jednocześnie, czy działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzeniepostępowania miały miejsce bez podstawy prawnej albo z rażącym naruszeniem prawa. Przepis § 2 stosuje się odpowiednio. § 4. (25) W przypadku, o którym mowa w art. 33 § 1a, organ zawiadamia o przekazaniu skargi wraz z odpowiedzią na skargę przez obwieszczenie w siedzibie organu i na jego stronie internetowej oraz w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości, pouczając o treści tego przepisu.

Art. 55. § 1. W razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6. (do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim) Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. § 2. Jeżeli organ nie przekazał sądowi skargi mimo wymierzenia grzywny, sąd może na żądanie skarżącego rozpoznać sprawę na podstawie nadesłanego odpisu skargi, gdy stan faktyczny i prawny przedstawiony w skardze nie budzi uzasadnionych wątpliwości. § 3. O rażących przypadkach naruszenia obowiązków, o których mowa w § 2 lub w art. 54 § 2, skład orzekający lub prezes sądu zawiadamia organy właściwe do rozpatrywania petycji, skarg i wniosków. Art. 56. W razie wniesienia skargi do sądu po wszczęciu postępowania administracyjnego w celu zmiany, uchylenia, stwierdzenia nieważności aktu lub wznowienia postępowania, postępowanie sądowe podlega zawieszeniu.

Art. 57. § 1. Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: 1) wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; 2) oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy; 3) określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; 4) (26) w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. § 2. W przypadku, o którym mowa w art. 51, skargi mogą być wniesione w jednym piśmie. § 3. Jeżeli w jednym piśmie zaskarżono więcej niż jeden akt lub czynność albo bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, przewodniczący zarządza rozdzielenie tych skarg.

Art. 57a. (27) Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowaniaprzepisu prawa materialnego. Sąd administra cyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Art. 58. § 1. Sąd odrzuca skargę:
1) jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego; 2) wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia; 3) gdy nie uzupełniono w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi; 4) jeżeli sprawa objęta skargą pomiędzy tymi samymi stronami jest w toku lub została już prawomocnie osądzona; 5) jeżeli jedna ze stron nie ma zdolności sądowej albo jeżeli skarżący nie ma zdolności procesowej, a nie działa za niego przedstawiciel ustawowy albo jeżeli w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej stroną skarżącą zachodzą braki uniemożliwiające jej działanie; 5a) (28) jeżeli interes prawny lub uprawnienie wnoszącego skargę na uchwałę lub akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, nie zostały naruszone stosownie do wymagań przepisu szczególnego; 6) jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. § 2. Z powodu braku zdolności sądowej jednej ze stron albo zdolności procesowej skarżącego i niedziałania przedstawiciela ustawowego lub braku w składzie organów jednostki organizacyjnej będącej skarżącym, uniemożliwiającego jego działanie, sąd odrzuci skargę dopiero wówczas, gdy brak nie zostanie uzupełniony. § 3. Sąd odrzuca skargę postanowieniem. Odrzucenie skargi może nastąpić na posiedzeniu niejawnym. § 4. Sąd nie może odrzucić skargi z powodu, o którym mowa w § 1 pkt 1, jeżeli w tej sprawie sąd powszechny uznał się za niewłaściwy.

Art. 59. § 1. Jeżeli do rozpoznania sprawy właściwy jest inny sąd administracyjny, sąd, który stwierdzi swą niewłaściwość, przekaże sprawę właściwemu sądowi administracyjnemu. Postanowienie sądu może zapaść na posiedzeniu niejawnym. § 2. Sąd, któremu sprawa została przekazana, jest związany postanowieniem o przekazanie sprawy. Nie dotyczy to przekazania sprawy Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu. § 3. Czynności dokonane w sądzie niewłaściwym pozostają w mocy. Art. 60. Skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.

Art. 61. § 1. Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności.
§ 2. W razie wniesienia skargi: 1) na decyzję lub postanowienie - organ, który wydał decyzję lub postanowienie, może wstrzymać, z urzędu lub na wniosek skarżącego, ich wykonanie w całości lub w części, chyba że zachodzą przesłanki, od których w postępowaniu administracyjnym uzależnione jest nadanie decyzji lub postanowieniu rygoru natychmiastowej wykonalności albo, gdy ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania; 2) na inne akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa - właściwy organ może, z urzędu lub na wniosek skarżącego, wstrzymać wykonanie aktu lub czynności w całości lub w części; 3) na uchwały organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków oraz na akty terenowych organów administracji rządowej - właściwy organ może, z urzędu lub na wniosek skarżącego, wstrzymać wykonanie uchwały lub aktu w całości lub w części, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie. § 3. Po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy. § 4. Postanowienia w sprawie wstrzymania aktu lub czynności wydane, na podstawie § 2 i 3, sąd może zmienić lub uchylić w każdym czasie w razie zmiany okoliczności. § 5. Postanowienia, o których mowa w § 3 i 4, sąd może wydać na posiedzeniu niejawnym. § 6. (29) Wstrzymanie wykonania aktu lub czynności traci moc z dniem: 1) wydania przez sąd orzeczenia uwzględniającego skargę; 2) uprawomocnienia się orzeczenia oddalającego skargę.

Art. 62. Przewodniczący wydziału lub wyznaczony sędzia:
1) zarządza skompletowanie akt niezbędnych do rozpoznania sprawy, a w razie potrzeby także innych dowodów; 2) wskazuje skład sędziowski orzekający w sprawie, wyznaczony w sposób, o którym mowa w art. 17; 3) wyznacza termin posiedzenia niejawnego lub rozprawy, w którym sprawa ma być rozpoznana.

Art. 145. § 1. Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:
1) uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy; 2) stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach; 3) stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach. § 2. W sprawach skarg na decyzje i postanowienia wydane w innym postępowaniu, niż uregulowane w Kodeksie postępowania administracyjnego i w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, przepisy § 1 stosuje się z uwzględnieniem przepisów regulujących postępowanie, w którym wydano zaskarżoną decyzję lub postanowienie. § 3. (54) W przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, sąd stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, umarza jednocześnie to postępowanie.

Art. 145a. (55) § 1. W przypadku, o którym mowa w art
Art. 145a. (55) § 1. W przypadku, o którym mowa w art. 145 § 1 pkt 1 lit. a lub pkt 2, jeżeli jest to uzasadnione okolicznościami sprawy, sąd zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie decyzji lub postanowienia wskazując sposób załatwienia sprawy lub jej rozstrzygnięcie, chyba że rozstrzygnięcie pozostawiono uznaniu organu. § 2. O wydaniu decyzji lub postanowienia, o których mowa w § 1, właściwy organ zawiadamia sąd w terminie siedmiu dni od dnia ich wydania. W przypadku niezawiadomienia sądu, może on orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. § 3. W przypadku niewydania decyzji lub postanowienia, o których mowa w § 1, w określonym przez sąd terminie, strona może wnieść skargę, żądając wydania orzeczenia stwierdzającego istnienie albo nieistnienie uprawnienia lub obowiązku. Sąd wyda orzeczenie w tym przedmiocie, jeżeli pozwalają na to okoliczności sprawy. W wyniku rozpoznania skargi sąd stwierdza czy niewydanie decyzji lub postanowienia miało miejsce z rażącym naruszeniem prawa i może ponadto z urzędu albo na wniosek strony wymierzyć organowi grzywnę w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6

Art. 146. (56) § 1. Sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności. Przepis art. 145 § 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio. § 2. W sprawach skarg na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4, sąd może w wyroku uznać uprawnienie lub obowiązek wynikające z przepisów prawa. Art. 147. § 1. Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. § 2. Rozstrzygnięcia w sprawach indywidualnych, wydane na podstawie uchwały lub aktu, o których mowa w § 1, podlegają wzruszeniu w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym albo w postępowaniu szczególnym. Art. 148. Sąd uwzględniając skargę jednostki samorządu terytorialnego na akt nadzoru uchyla ten akt.

Art. 149. § 1. (57) Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. § 1a. (58) Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. § 1b. (59) Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, może ponadto orzec o istnieniu lub nieistnieniu uprawnienia lub obowiązku, jeżeli pozwala na to charakter sprawy oraz niebudzące uzasadnionych wątpliwości okoliczności jej stanu faktycznego i prawnego. § 2. (60) Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6.

Art. 150. W sprawach skarg na akty i czynności niewymienione w art
Art. 150. W sprawach skarg na akty i czynności niewymienione w art sąd uwzględniając skargę uchyla lub stwierdza bezskuteczność aktu lub czynności. Art. 151. (61) W razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części. Art. 152. (62) § 1. W razie uwzględnienia skargi na akt lub czynność, nie wywołują one skutków prawnych do chwili uprawomocnienia się wyroku, chyba że sądpostanowi inaczej. § 2. Przepisu § 1 nie stosuje się do aktów prawa miejscowego. Art. 153. (63) Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

I Wymogi formalne skargi

Skarga powinna zatem zawierać:
Zgodnie z art. 57§ 1 p.p.s.a. powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a zatem odpowiadać wymogom określonym w art. 46 p.p.s.a. Skarga powinna zatem zawierać: oznaczenie sądu, do którego jest skierowana, imię i nazwisko lub nazwę stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników; oznaczenie rodzaju pisma; osnowę wniosku lub oświadczenia; podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika; wymienienie załączników. Wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; Oznaczenie organu którego działania, bezczynności lub przewlekłego postępowania skarga dotyczy; Określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; Gdy pismo strony jest pierwszym pismem w sprawie, powinno ponadto zawierać oznaczenie miejsca zamieszkania, a w razie jego braku - adresu do doręczeń, lub siedziby stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników oraz przedmiotu sprawy, pisma zaś dalsze - sygnaturę akt. pełnomocnictwo lub jego wierzytelny odpis, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który w danej sprawie nie złożył jeszcze tych dokumentów przed sądem.

Analiza podstawowych elementów:
Miejscowość i data: Skargę do wojewódzkiego sądu administracyjnego wnosi się w terminie ( art. 53 p.p.s.a.): trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. W przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa. sześciu miesięcy od dnia doręczenia stronie rozstrzygnięcia w sprawie indywidualnej, a w pozostałych przypadkach w terminie sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie aktu lub podjęcia innej czynności uzasadniającej wniesienie skargi (Prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka) Skarga wniesiona po terminie podlega odrzuceniu ( art. 58 § 1 pkt 2 p.p.s.a.), a stronie pozostanie wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi, ale jego uwzględnienie przez sąd uzależnione jest od wykazania, że strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy ( art. 86 § 1 p.p.s.a.) czyli uprawdopodobni, że niedokonanie ww. czynności spowodowane było przeszkodą trudną do przezwyciężenia pomimo podjęcia odpowiedniego wysiłku ( zdarzenie losowe, nagła choroba, wypadek)

2. Oznaczenie sądu: Skarga powinna być adresowana do wojewódzkiego sądu administracyjnego, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona ( art. 13 § 2 p.p.s.a.)

3. Oznaczenie stron i uczestników, adresy:
Jak stanowi wprost art. 32 p.p.s.a. stronami w postępowaniu przed wojewódzkim są skarżący oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. W rezultacie stronami w postępowaniu przed WSA będzie zawsze skarżący i organ, który wydał zaskarżoną decyzję lub postanowienie. Z kolei osoba która, brała udział w postępowaniu administracyjnym, a nie wniosła skargi, jeżeli wynik postępowania sądowego dotyczy jej interesu prawnego, jest uczestnikiem tego postępowania na prawach strony ( art. 33§ 1 p.p.s.a.) ! Oprócz stron postępowania konieczne jest wskazanie uczestników postępowania sądowoadmisntracynego. W tym zakresie jedynym kryterium uznania określonej osoby za uczestnika postępowania jest jej interes prawny w rozumieniu art. 28 kpa lub przepisu szczególnego np. art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego).

4. Odpisy skargi i załączników
Zgodnie z art. 47§1 p.p.s.a. do pisma strony należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich stronom, a ponadto, jeżeli w sądzie nie złożono załączników w oryginale, po jednym odpisie każdego załącznika do akt sądowych. Należy podkreślić, że nie odpowiednia liczba odpisów skargi stanowi brak formalny skargi, którego nieuzupełnienie powoduje konieczność odrzucenia skargi. Zgodnie bowiem z art. 58§ 1 pkt. 3 p.p.s.a. sąd odrzuca skargę, gdy nie uzupełniono w terminie braków formalnych skargi.

Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie
Uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie 7 sędziów NSA W-wa z dnia 18 grudnia 2013 r. I OPS 13/13 Tytuł: Skutki procesowe niezałączenia odpisów skargi dla strony przeciwnej. 1. Niedołączenie przez stronę skarżącą wymaganej liczby odpisów skargi i odpisów załączników, zgodnie z art. 47 § 1 P.p.s.a., jest brakiem formalnym, o którym mowa w art. 49 § 1 w związku z art. 57 § 1 P.p.s.a., uniemożliwiającym nadanie skardze prawidłowego biegu, który nie może być usunięty przez sporządzenie odpisów skargi przez sąd. 2. Złożenie przez skarżącego wymaganych odpisów skargi po wyznaczonym terminie, o którym mowa w art. 49 § 1 P.p.s.a., ale przed odrzuceniem skargi, oznacza, że skarga nie może otrzymać prawidłowego biegu i podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a.

5. Wpis od Skargi Zgodnie z Art. 230. § 1. Od pism wszczynających postępo wanie przed sądem administracyjnym w danej instancji pobiera się wpis stosunkowy lub stały. Pismami o których mowa w § 1 , są skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania ( art. 230§2 p.p.s.a.). Wpis stosunkowy pobiera się w sprawach, w których przedmiotem zaskarżenia SA należności pieniężne. W innych sprawach pobiera się wpis stały ( art. 231 p.p.s.a.)

nie mają obowiązku uiszczenia kosztów sądowych:
! zgodnie z art. 239 p.p.s.a nie mają obowiązku uiszczenia kosztów sądowych: 1) strona skarżąca działanie, bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach: a) z zakresu pomocy i opieki społecznej, b) dotyczących statusu bezrobotnego, zasiłków oraz innych należności i uprawnień przysługujących osobie bezrobotnej, c) dotyczących chorób zawodowych, świadczeń leczniczych oraz świadczeń rehabilitacyjnych, d) ze stosunków pracy i stosunków służbowych, e) z zakresu ubezpieczeń społecznych, f) z zakresu powszechnego obowiązku obrony, g) udzielania cudzoziemcom ochrony,

h) dotyczących dodatków mieszkaniowych;
2) prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich i Rzecznik Praw Dziecka; 3) kurator strony wyznaczony przez sąd orzekający lub przez sąd opiekuńczy dla danej sprawy; 4) strona, której przyznane zostało prawo do pomocy w postępowaniu przed sądem administracyjnym (prawo pomocy), w zakresie określonym w prawomocnym postanowieniu o przyznaniu tego prawa. § 2. Nie mają obowiązku uiszczania opłat sądowych organizacje pożytku publicznego, działające na podstawie przepisów o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, w sprawach własnych, z wyjątkiem spraw dotyczących prowadzonej przez te organizacje działalności gospodarczej, a także organizacje pozarządowe oraz podmioty wymienione w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2014 r. poz. 1118, 1138 i 1146) w sprawach własnych dotyczących realizacji zleconego zadania publicznego na podstawie przepisów o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

1. Przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje:
w zakresie całkowitym –gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania; w zakresie częściowym – gdy wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. 2. Osobie prawnej a także jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, prawo pomocy może być przyznane : w zakresie całkowitym – gdy wykaże , że nie ma żadnych środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania; w zakresie częściowym – gdy wykaże, że nie ma dostatecznych środków na poniesienie pełnych kosztów postępowania.

ROZPORZĄDZENIE RADY MINISTRÓW z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z dnia 24 grudnia 2003 r.) Na podstawie art. 233 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) zarządza się, co następuje: § 1. Wpis stosunkowy zależy od wysokości należności pieniężnej objętej zaskarżonym aktem i wynosi: 1) do zł - 4 % wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż 100 zł; 2) ponad zł do zł - 3 % wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż 400 zł; 3) ponad zł do zł - 2 % wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż zł; 4) ponad zł - 1 % wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mniej jednak niż zł i nie więcej niż zł.

§ 2. 1. Wpis stały bez względu na przedmiot zaskarżonego aktu lub czynności wynosi w sprawach:
1) skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, egzekucyjnym i zabezpieczającym zł; 2) skarg na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa zł; 3) skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej zł; 4) skarg na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż akty prawa miejscowego, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej zł; 5) skarg na akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego zł; 6) skarg na bezczynność organów administracji publicznej zł; 7) zażaleń na postanowienia wojewódzkich sądów administracyjnych zł. 2. Wpis stały wynosi w sprawach skarg dotyczących koncesji, zezwoleń lub pozwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie: 1) budowy i eksploatacji autostrad płatnych oraz dróg ekspresowych zł; 2) energetyki zł; 3) transportu lotniczego, kolejowego i morskiego zł; 4) radiofonii i telewizji zł;

publicznego obrotu papierami wartościowymi - 10.000 zł;
6) działalności bankowej zł; 7) ubezpieczeń bezpośrednich i reasekuracji zł; 8) funduszy emerytalnych zł; 9) funduszy inwestycyjnych zł; 10) wytwarzania wyrobów spirytusowych i tytoniowych zł; 11) obrotu hurtowego napojami alkoholowymi zł; 12) kasyn gry zł; 13) innych gier losowych i zakładów wzajemnych zł; 14) łączności, w tym telekomunikacji, bez usług pocztowych zł; 15) usług pocztowych zł; 16) ochrony osób i mienia zł; 17) usług detektywistycznych zł; 18) obrotu dewizowego zł; 19) prawa celnego zł; 20) produkcji i obrotu hurtowego środkami farmaceutycznymi zł; 21) aptekarstwa i zakładów opieki zdrowotnej zł; 22) żywności i żywienia zł; 23) geologii i górnictwa zł; 24) kultury, edukacji i wychowania zł; 25) sportu, turystyki i rekreacji zł; 26) utrzymywania czystości i porządku zł; 27) w pozostałym zakresie zł.

3. Wpis stały wynosi w sprawach skarg, nieobjętych wpisem stosunkowym, z zakresu:
1) budownictwa i architektury zł; 2) zagospodarowania przestrzennego zł; 3) ochrony środowiska i przyrody zł; 4) gospodarki wodnej zł; 5) nieruchomości zł; 6) rolnictwa i leśnictwa zł; 7) ewidencji ludności i dowodów osobistych zł; 8) cudzoziemców, paszportów i wiz zł; 9) aktów stanu cywilnego i obywatelstwa zł; 10) kombatantów zł; 11) własności przemysłowej zł; 12) zobowiązań podatkowych zł; 13) prawa celnego zł. 4. Wpis stały w sprawach skarg dotyczących uprawnień do wykonywania określonego zawodu, czynności lub zajęć, bez względu na ich rodzaj i charakter, wynosi 200 zł. 5. Wpis stały w sprawach skarg dotyczących postanowienia lub decyzji wydanych w trybie wznowienia postępowania administracyjnego, stwierdzenia nieważności, uchylenia lub zmiany albo wygaśnięcia aktu, bez względu na przedmiot sprawy, pobiera się w wysokości 200 zł. 6. W sprawach skarg niewymienionych w ust. 1-5 wpis stały wynosi 200 zł.

§ 3. Wpis od skargi kasacyjnej oraz od skargi o wznowienie postępowania wynosi połowę wpisu od skargi, nie mniej jednak niż 100 zł. § 4. Wpis stały od wniosku o wszczęcie postępowania, bez względu na przedmiot sprawy, wynosi 100 zł. § 5. 1. Przy uiszczaniu wpisu - zarówno gotówką do kasy właściwego sądu administracyjnego, jak i na rachunek bankowy tego sądu - należy wskazać tytuł wpłaty, rodzaj pisma, od którego wpis jest uiszczany, oraz sygnaturę akt sądowych. 2. (1) (utracił moc). § 6. Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia r.

Bardzo istotne jest precyzyjne podanie przedmiotu skargi
6. Przedmiot Skargi Przedmiotem skargi mogą być akty lub czynności oraz bezczynność i przewlekłość określone w art. 3§2 p.p.s.a. Przedmiotem skargi mogą zatem być m.in. decyzje administracyjne oraz postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie , a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Bardzo istotne jest precyzyjne podanie przedmiotu skargi - konkretnie wskazanej decyzji, jej numeru (znaku), - daty jej wydania, oznaczenie organu który ją wydał - i sprawy, której decyzja dotyczy.

! Konieczne jest także wyraźne oznaczenie zakresu zaskarżenia.
Strona musi wyraźnie wskazać, czy skarży decyzję administracyjną (postanowienie) w całości czy też wyłącznie w części.

! Należy pamiętać, że przedmiot i zakres zaskarżenia oraz zarzuty i wnioski procesowe zawarte w skardze muszą być skonstruowane w sposób konsekwentny. A zatem jeżeli strona zaskarża decyzję w całości musi także wnieść o jej uchylenie lub stwierdzenie nieważności w całości.

7. Uzasadnienie skargi. Przede wszystkim uzasadnienie zarzutów i wniosków!. Opis stanu faktycznego choć jest wymagany dla oceny skuteczności skargi nie ma żadnego znaczenia, bowiem sąd administracyjny ma obowiązek dokonania bardzo dokładnej analizy akt administracyjnych, ustalenia dokładnego przebiegu administracyjnego i dokonania oceny , czy stan faktyczny przyjęty przez organy został ustalony jako prawidłowy ( art. 134 § 1 p.p.s.a.) Dlatego też przy konstruowaniu skargi będziemy jedynie zmuszeni do sprowadzenia stanu faktycznego do przytoczenia najważniejszych etapów postępowania administracyjnego , które doprowadziły do wydania zaskarżonej decyzji ( lub postanowienia).

Pamiętajmy, że rozwinięcie zarzutów w uzasadnieniu nie może być zbyt rozwlekłe lub nieczytelne!
Powinno być natomiast bardzo precyzyjne i jednoznacznie wskazywać na istotę problemu! ! W uzasadnieniu należy także krótko uzasadnić wnioski procesowe zawarte w skardze.

8. Podpis i załączniki. Pod skargą a przed załącznikami powinien znaleźć się własnoręczny podpis sporządzającego skargę adwokata lub radcy prawnego. Pod podpisem stosowne załączniki: odpis skargi i innych pism procesowych, wydruk KRS, dowód uiszczenia wpisu stałego lub stosunkowego lub wypełniony formularz wniosku o przyznanie pomocy prawnej. Ponadto pełnomocnictwo wraz z dowodem uiszczenia opłaty skarbowej.

II Sądowa Kontrola administracji publicznej

W przepisach normujących zakres uprawnień orzeczniczych sądu pierwszej instancji, w tym zwłaszcza w art. 145 p.p.s.a., została wyrażona generalna koncepcja działalności kontrolnej sądu administracyjnego. Uprawnienia tego sądu ograniczone zostały do orzekania o charakterze kasacyjnym. Sąd ten nie może (poza wyjątkowymi i o ograniczonym zakresie możliwościami, przewidzianymi w art. 146 § 2 i art. 154 § 2 p.p.s.a.) orzekać co do istoty sprawy administracyjnej, a więc wydać orzeczenia reformatoryjnego, które zmieniłoby zaskarżony akt lub czynność.

Art. 145. § 1. Sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:
1) uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi: a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy; 2) stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach; 3) stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach. § 2. W sprawach skarg na decyzje i postanowienia wydane w innym postępowaniu, niż uregulowane w Kodeksie postępowania administracyjnego i w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, przepisy § 1 stosuje się z uwzględnieniem przepisów regulujących postępowanie, w którym wydano zaskarżoną decyzję lub postanowienie. § 3. (54) W przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, sąd stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, umarza jednocześnie to postępowanie.

Analiza sprawy pod kątem
Krok nr 1 czy stwierdzono naruszenie prawa dające podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia? Analiza sprawy pod kątem (art. 156 § 1 k.p.a., art. 247 o.p.)

Art. 156. § 1. Organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która:
1) wydana została z naruszeniem przepisów o właściwości; 2) wydana została bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa; 3) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną; 4) została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie; 5) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały; 6) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą; 7) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa. § 2. (21) Nie stwierdza się nieważności decyzji z przyczyn wymienionych w § 1 pkt 1, 3, 4 i 7, jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło dziesięć lat, a także gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne.

Art. 247. § 1. Organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która:
1) została wydana z naruszeniem przepisów o właściwości; 2) została wydana bez podstawy prawnej; 3) została wydana z rażącym naruszeniem prawa; 4) dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną; 5) została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie; 6) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały; 7) zawiera wadę powodującą jej nieważność na mocy wyraźnie wskazanego przepisu prawa; 8) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą. § 2. Organ podatkowy odmawia stwierdzenia nieważności decyzji, jeżeli wydanie nowej decyzji orzekającej co do istoty sprawy nie mogłoby nastąpić z uwagi na upływ terminów przewidzianych w art. 68 lub art. 70. § 3. Odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji w przypadku wymienionym w § 2, organ podatkowy w rozstrzygnięciu stwierdza, że decyzja zawiera wady określone w § 1, oraz wskazuje okoliczności uniemożliwiające stwierdzenie nieważności decyzji.

Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 lutego 2005 r. OSK 1134/04 O rażącym naruszeniu prawa decydują łącznie trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze - skutki które wywołuje decyzja. Oczywistość naruszenia prawa polega na rzucającej się w oczy sprzeczności pomiędzy treścią rozstrzygnięcia, a przepisem prawa stanowiącym jego podstawę prawną. W sposób rażący może zostać naruszony wyłącznie przepis, który może być stosowany w bezpośrednim rozumieniu, to znaczy taki, który nie wymaga stosowania wykładni prawa. Skutki, które wywołuje decyzja uznana za rażąco naruszającą prawo, to skutki niemożliwe do zaakceptowania z punktu widzenia wymagań praworządności - skutki gospodarcze lub społeczne naruszenia, których wystąpienie powoduje, że nie jest możliwe zaakceptowanie decyzji jako aktu wydanego przez organy praworządnego państwa.

W orzecznictwie panuje pogląd, że o rażącym naruszeniu prawa decydują łącznie trzy przesłanki:
- oczywistość naruszenia prawa, - charakter przepisu, który został naruszony - oraz ekonomiczne lub gospodarcze skutki które wywołuje decyzja.

Analiza pod katem art.240 OP
Krok nr 2 czy stwierdzono naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego/podatkowego? Analiza pod katem art.240 OP W następnej kolejności sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt nie zawiera wad kwalifikowanych dających podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. Stwierdzenie, że takie podstawy istnieją, wyklucza dalszą analizę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji lub postanowienia (pod kątem przesłanek określonych w lit. a i c art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.).

Uchylenie decyzji lub postanowienia z uwagi na naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego nastąpi w wypadku stwierdzenia jednej z przesłanek tego wznowienia określonych w odpowiedniej ustawie procesowej. Chodzi tu głównie o przesłanki wznowienia wskazane w art. 145 § 1 pkt 1–8, art. 145a § 1 i art. 145b k.p.a. oraz w art. 240 § 1 pkt 1– 11 o.p. Naruszenie prawa będące podstawą do wznowienia postępowania administracyjnego powoduje uwzględnienie skargi, niezależnie od tego, czy uchybienie to miało wpływ na wynik sprawy.

czy stwierdzono naruszenie prawa materialnego lub procesowego?
Krok nr 3 czy stwierdzono naruszenie prawa materialnego lub procesowego? Ocena mających wpływ na wynik sprawy naruszeń prawa materialnego i procesowego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a.) również ma charakter sekwencyjny.

Krok 3.1 Analiza pod kątem art. 145§1pkt 1) lit c
pamiętajmy że dokonując analizy charakteru określonej wadliwości procesowej , musimy zawsze udzielić odpowiedzi na pytanie, czy zaskarżone rozstrzygnięcie byłoby inne, gdy określona wadliwość nie wystąpiła. Odpowiedź negatywna winna wskazywać na brak istotoności naruszenia w rozumieniu art. 145§1 pkt 1 lit c p.p.s.a.

Przykładowe wypowiedzi w orzecznictwie odnośnie do uchybień procesowych o istotnym wpływie na wynik sprawy: – wadliwe ustalenie stanu faktycznego sprawy przez organ (por. ww. wyrok NSA o sygn. II GSK 332/05). Przy tym uchybienie tego typu może być konsekwencją dokonania błędnej wykładni przepisów prawa materialnego, odnoszących się do przedmiotu sprawy. Może się bowiem okazać, że na skutek błędnej wykładni prawa materialnego organy nie dokonały koniecznych ustaleń faktycznych, od których zależne jest zastosowanie tego prawa (por. wyrok NSA z dnia 14 grudnia 2005 r., FSK 2328/04); – brak w tytule wykonawczym pouczenia zobowiązanego o przysługującym mu prawie zgłoszenia do organu egzekucyjnego zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 6 stycznia 2004 r., I SA 2394/03, ONSAiWSA 2005, nr 1, poz. 10); – prawidłowe doręczenie wezwania, zwłaszcza podatnikowi mającemu siedzibę poza granicami Polski, ma istotne znaczenie dla ustalenia skutków czynności materialno-technicznej związanej z wezwaniem do uzupełnienia braków pisma; naruszenie w związku z tym art. 144 i art. 151 o.p. (wyrok NSA z dnia 27 czerwca 2006 r., I FSK 1047/05); – natomiast nieskuteczne zawiadomienie strony o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu (art. 79 k.p.a.), jeżeli nie miało wpływu na zapewnienie stronie czynnego udziału w postępowaniu, nie stanowi podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji z uwagi na treść art § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. (wyrok WSA w Białymstoku z dnia 6 września 2007 r., II SA/Bk 432/07).

Krok 3.2 Analiza pod kątem zastosowania art. 145§1 pkt 1) lit a)
Wprawdzie powołany przepis nie wskazuje na czym naruszenie prawa materialnego mogłoby polegać , to jednak, -stosując posiłkowo przepisy art. 174 pkt 1 p.p.s.a. –należy stwierdzić , że naruszenie prawa materialnego może mieć dwojaki charakter: 1) Błędnej wykładni 2) Niewłaściwego zastosowania

Błędna wyładnia – naruszenie to polega na dokonaniu niewłaściwego zabiegu interpretacyjnego co do treści normatywnej zakodowanej w przepisie stosowanym przez organ. A zatem dochodzi do niego wówczas, gdy organ niewłaściwie zrozumiał treść przepisu, myli się co do jego treści. Chodzi zarówno o mylne zrozumienie treści przepisu, jak i niewłaściwej interpretacji jego znaczenia. Niewłaściwe zastosowanie przepisu prawa materialnego- to przede wszystkim błąd w subsumcji czyli wadliwego zastosowania niewłaściwej normy prawa materialnego w odniesieniu do określonego stanu faktycznego.

Formułowanie Zarzutów i wniosków procesowych w skardze:
III Formułowanie Zarzutów i wniosków procesowych w skardze:

Zarzuty i wnioski procesowe są najważniejszym elementem każdej skargi
Zarzuty i wnioski procesowe są najważniejszym elementem każdej skargi. To od trafności zarzutów ( niezależnie od treści art. 134§ 1 p.p.s.a.) zależy skuteczność skargi.

konkretnego przepisu, który został naruszony,
Co do zasady każdy zarzut zawarty w skardze powinien składać się z trzech podstawowych elementów: konkretnego przepisu, który został naruszony, sposobu w jaki doszło do tego naruszenia ( działanie lub zaniechanie) skutku, jaki wywołuje to naruszenie w rozumieniu art. 145 p.p.s.a. ( który umożliwia sądowi administracyjnemu uwzględnić skargę)

Redakcja Zarzutów Redakcja zarzutu powinna wskazywać wadliwe zachowanie OAP i opisywać na czym ta wadliwość polega. Z lewej strony wskazujemy przepis prawa, który twierdzimy, że został naruszony przez OAP, następnie określamy na czym polegało to naruszenie ( czyli co OAP zrobił źle przy stosowaniu wskazanego przepisu) oraz wskazujemy na skutek jaki ten błąd wywarł: - zarzucam naruszenie art…. poprzez……co skutkowało… ! Pamiętaj jeśli artykuł ma kilka paragrafów, a dany przepis ma jeszcze ustępy, punkty czy podpunkty to zobowiązani jesteśmy pisząc skargę do WSA wskazać najmniejsze jednostki redakcyjne stosowane ustawie.

1. Zarzut nieważności z powodu wystąpienia przesłanki, o której mowa w art. 156 § 1 kpa/ 247 OP
!!! Zarzut nieważności jest najdalej idącym zarzutem występującym w skardze i jako kwalifikowany powoduje konieczność stwierdzenia nieważności decyzji lub postanowienia. Z tego względu zawsze analizę postępowania administracyjnego/podatkowego należy rozpocząć od poszukiwania wystąpienia ewentualnych przesłanek nieważnościowych.

Przykładowy zarzut: „ Na podstawie art. 57§ 1 pkt. 3 p.p.s.a. zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie art. 6 k.p.a poprzez wydanie decyzji bez podstawy prawnej, co powoduje, że decyzja jest dotknięta wadą nieważności, o której mowa w art. 156§1 pkt 2 kpa)

Przykładowy schemat zarzutu:
2. Zarzut naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego Przykładowy schemat zarzutu: „ Na podstawie art. 57§1 pkt. 3 p.p.s.a. zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie art. 24§1 pkt 5 kpa poprzez wydanie decyzji z udziałem pracownika podlegającego wyłączeniu z mocy ustawy, co stanowi podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego w oparciu o art. 145§1 pkt 3 kpa”

Przykładowy schemat zarzutu:
3. Zarzut naruszenia innych przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy Przykładowy schemat zarzutu: „ Na podstawie art. 57§ 1 pkt 3 p.p.s.a. zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie przepisu postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy w postaci art. 7 i 77§1 kpa poprzez nie podjęcie wszelkich niezbędnych czynności oraz nie zebranie i nie rozpatrzenie materiału dowodowego, a w szczególności zaniechanie ustalenia okoliczności…….”

4. Zarzut naruszenia prawa materialnego
Przykładowy schemat zarzutu: „ Na podstawie art. 57§1 pkt 3 p.p.s.a. zaskarżonej decyzji zarzucam naruszenie prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy w postaci art. 48 ust. 1 w zw. Z art. 29 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie do obiektu altany o powierzchni zabudowy 15 m2 w sytuacji, gdy obiekty te są zwolnione z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę oraz ogłoszenia”

IV WNIOSKI PROCEOSWE

Wniosek o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,
Wniosek o uchylenie zaskarżonej decyzji w części lub w całości, Wniosek o eliminacje decyzji organu I instancji, Wniosek o zwrot kosztów postępowania, Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, Wniosek o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym

Ad 1) Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji – kierujemy zawsze wtedy, gdy dostrzeżemy w postępowaniu administracyjnym wadliwość, której skutkiem będzie określona przesłanka w rozumieniu art. 156§1 kpa Jest to wadliwość najdalej idąca i skutkująca stwierdzeniem nieważności ze skutkiem ex tunc. W rezultacie wniosek ten powinien być kierowany w pierwszej kolejności do sądu. Przykład: „ Na podstawie art. 145§1 pkt 2 p.p.s.a. wnoszę o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości”

Ad 2) W przypadku naruszenia prawa materialnego lub innych przepisów postępowania mającego istotny wpływ na wynik sprawy a także naruszenia przepisów postępowania stanowiącego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego należy wnieść o uchylenie zaskarżonej decyzji ( w całości lub w części). Przykład: „ Na podstawie art. 145§1 pkt 1 lit „a” i „c” p.p.s.a. wnoszę o uchylenie zaskarżonej decyzji całości.”

Ad 3) Wniosek o eliminację decyzji organu I instancji
Jeżeli w sytuacji, gdy dostrzeżemy konieczność eliminacji z obrotu prawnego również decyzji (postanowień ) wydanych przez organ I instancji zasadne jest powołanie tego wniosku procesowego zgodnie z treścią art. 135 p.p.s.a. Taka konieczność wystąpi chociażby w sytuacji, gdy zarówno rozstrzygnięcie zapadłe w I instancji jak i rozstrzygnięcie ostateczne dotknięte jest wadą nieważności – Wówczas do końcowego załatwienia sprawy konieczne będzie zarówno stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Podobnie, gdy w postępowaniu administracyjnym doszło do bardzo istotnych naruszeń procesowych, które – w naszej ocenie –powinny skutkować zastosowaniem przez organ II instancji rozstrzygnięcia kasatoryjnego z art. 138§2 kpa W takiej sytuacji ( gdy organ utrzymał w mocy wadliwe zaskarżoną decyzję w mocy) konieczne będzie uchylenie zarówno zaskarżonej decyzji jak i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, chociażby z powodu ekonomiki postępowania. Zastosowanie art. 135 p.p.s.a. do końcowego załataiwenia sprawy nie musi być konieczne w przypadku naruszenia prawa materialnego.

Przykład: „ Wnoszę o rozważenie zastosowania art p.p.s.a. i uchylenie ( stwierdzenie nieważności) również decyzji organu I instancji”

Ad 4) Wniosek o zwrot kosztów postępowania – zgodnie z art. 200 p.p.s.a. w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu , który dopuścił się bezczynności lub przewlekłego postępowania , zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Przykład: „ Na podstawie art. 200 p.p.s.a. wnoszę o zwrot kosztów postępowania sądowo administracyjnego według norm przepisanych”

Ad 5) Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji – Bardzo istotnym wnioskiem , będącym działaniem na korzyść strony jest wniosek o wstrzymanie zaskarżonej decyzji (postanowienia). Zasadą jest, iż wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności (art. 61§1 p.p.s.a.) Jednakże ustawodawca wprowadził możliwość tzw. Ochrony tymczasowej skarżącego do czasu wydania orzeczenia sądu kończącego postępowanie w pierwszej instancji ( wówczas art. 61§6 p.p.s.a. postanowienie wstrzymujące wykonanie upada z mocy prawa). W przypadku odmowy wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Zgodnie z art. 61§ 3 p.p.s.a. po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1 , jeśli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.

Przykład wniosku: „ Na podstawie art. 61§2 pkt 1 p.p.s.a. wnoszę o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji (postanowienia) w całości ( w części) przez organ, a przypadku gdyby organ nie uwzględnił tego wniosku na podstawie art. 61§3 p.p.s.a. wnoszę o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji (postanowienia) w całości ( w części) przez Wojewódzki Sąd Administracyjny”

Ad 5) Wniosek o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym: Zgodnie z art. 119 p.p.s.a.
Art. 119. Sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli: 1) decyzja lub postanowienie są dotknięte wadą nieważności, o której mowa w art § 1 Kodeksu postępowaniaadministracyjnego lub w innych przepisach albo wydane zostały z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowieniapostępowania; 2) strona zgłosi wniosek o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, a żadna z pozostałych stron w terminie czternastu dni od zawiadomienia o złożeniu wniosku nie zażąda przeprowadzenia rozprawy; 3) (42) przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończącepostępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniuegzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) (43) przedmiotem skargi jest bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania.

Przykład: „ Na podstawie art. 119 pkt 1 p.p.s.a. wnoszę o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym ze względu na wystąpienie wady powodującej konieczność stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji Lu: naruszenie prawa stanowiące podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego

V WZÓR SKARGI

Zasada konstruowania skargi do WSA obejmuje trzy podstawowe czynności:
1. Zaskarżenie ( decyzji organu II instancji – w całości lub w części) 2. Postawienie Zarzutów ( tej decyzji) 3. Złożenie Wniosków ( które obejmują zarówno czynności procesowe, jak i wnioski co do postulowanej treści orzeczenia WSA)

/miejscowość, data/ Wojewódzki Sąd Administracyjny w /Adres/ za pośrednictwem Wojewody Mazowieckiego Strona Skarżąca : Domienex Sp z o.o. z siedzibą w Warszawie Organ: Wojewoda Mazowiecki Uczestnicy : Jan Kowalski ul…………………………….. Marek Nowak……………………………… Wartość przedmiotu zaskarżenia: [wartość wyrażona w pieniądzu, o ile stanowi przedmiot rozstrzygnięcia, wówczas należy uiścić wpis stosunkowy, w pozostałych przypadkach uiszcza się wpis stały] Wpis stały (stosunkowy) uiszczony w całości [stały/stosunkowy – należy wskazać wysokość i sposób uiszczenia]

Skarga W imieniu …………………… [Skarżącego], którego pełnomocnictwo przedkładam w załączeniu, na podstawie art. 50 § 1 [najważniejsza podstawa do wniesienia skargi, inne przepisy mają mniejsze znaczenie] w zw. z art. 52 § 1 w zw. z art. 53 § 1 i w zw. z art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 z późn. zm.) zaskarżam w całości [lub w części] decyzję [postanowienie] ……………………. [organu II instancji] z dnia ….………. nr ………………., utrzymującą w mocy decyzję/postanowienie [należy wpisać rozstrzygnięcie organu II instancji] organu I instancji z dnia ….………, nr w przedmiocie …………………………………………… [przedmiot decyzji/postanowienia]

Zarzuty Na podstawie art. 57 § 1 pkt 3 ppsa zaskarżonej decyzji (postanowieniu) zarzucam: [nie ma potrzeby wskazywania podstawy prawnej stawianych zarzutów, jednakże praktyka taka utrzymuje się wśród pełnomocników konstruujących skargi] zarzut „nieważnościowy”: [art. 145 § 1 pkt 2 PPSA] [jako najdalej idący z zarzutów, powinien być wskazany jako pierwszy, o ile oczywiście jego postawienie jest zasadne] 1.naruszenie przepisów stanowiące podstawę stwierdzenia nieważności w postaci: zarzucam naruszenie art. …………………….. [konkretnie wskazane przepisy], poprzez …………………… [opis – na czym polegało owo naruszenie], co skutkuje tym że zaskarżona decyzja jest dotknięta wadą nieważności, o której mowa w art. 156 § 1 pkt ……….. KPA. zarzut naruszenia przepisu postępowania stanowiącego podstawę do wznowienia postępowania: [art. 145 § 1 pkt 1 lit „b” PPSA] 2. naruszenie przepisów prawa, stanowiące podstawę do wznowienia postępowania: zarzucam naruszenie art. ………. KPA poprzez …………………………………………….., co stanowi podstawę do wznowienia postępowania w oparciu o art. 145 § 1 pkt …………. KPA.

zarzut naruszenia prawa materialnego [art. 145 § 1 pkt 1 lit „a” PPSA]
3.naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy: zarzucam naruszenie art. ………. KPA poprzez ……………… [błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, przy czym nie ma konieczności wskazywania formy naruszenia przepisów prawa materialnego].

zarzut naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy [art. 145 § 1 pkt 1 lit „c” ppsa] naruszenie innych przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy w postaci: zarzucam naruszenie art. ………. KPA poprzez ………………. na przykład: → art. 7 KPA poprzez niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a w szczególności poprzez …………….. [tu należy wskazać jakiej czynności organ nie podjął], → art. 77 § 1 KPA poprzez niezebranie i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, czyli pominięcie …………… [tu należy wskazać w jakim zakresie organ nie zebrał materiału w sposób wyczerpujący albo jaki dowód pominął w rozpatrzeniu], → art. 78 § 1 KPA poprzez nieprzeprowadzenie dowodu …………… [tu należy wskazać jakiego dowodu] na wniosek Strony, pomimo iż przedmiotem dowodu była okoliczność mająca znaczenie dla sprawy,

→ art. 80 KPA poprzez niedokonanie na podstawie całokształtu materiału dowodowego oceny czy udowodniono okoliczność ……………… [tu należy wskazać która z okoliczności nie została dostatecznie wykazana dowodami i w konsekwencji czego nie może zostać uznana za udowodnioną], → art. 107 § 3 KPA poprzez brak wskazania w uzasadnieniu skarżonej decyzji (postanowienia) przyczyn dla których organ odmówił dowodowi (dowodom) ………….. wiarygodności i mocy dowodowej [tu należy wymienić dowody, co do których nie uzasadniono odmowy przyznania im wiarygodności bądź mocy dowodowej. Zwraca się uwagę, iż wszystkie naruszenia dotyczące braków uzasadnienia wskazane w treści art. 107 § 3 KPA mogą stanowić podstawę zarzutu opartego na tym artykule.], → art. 138 § 1 pkt 1 KPA poprzez utrzymanie w mocy wadliwej decyzji organu I instancji.

Wobec powyższych zarzutów wnoszę o:
wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji (postanowienia) na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 PPSA stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości (lub w części). wniosek o uchylenie decyzji (postanowienia) na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit a, b, c PPSA uchylenie zaskarżonej decyzji w całości (lub w części). wniosek o eliminację z obrotu decyzji (postanowienia) organu I instancji na podstawie art. 135 PPSA wnoszę również o stwierdzenie nieważności (uchylenie) w całości (lub w części) decyzji (postanowienia) organu I instancji.

Ponadto wnoszę o: zasądzenie kosztów postępowania administracyjnego, w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych [na postawie art. 200 PPSA - nie ma potrzeby wskazywania podstawy prawnej zgłaszanych wniosków, aczkolwiek jest to powszechnie przyjęte w postępowaniach sądowo-administracyjnych. W konsekwencji tego zalecamy na egzaminie wskazywanie tych podstaw w treści kierowanych do sądu żądań i wniosków]. Na podstawie art. 61 § 2 pkt 1 PPSA wnoszę o wstrzymanie w całości (lub w części) wykonania zaskarżonej decyzji (postanowienia) przez Organ II instancji, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku przez Organ, o wstrzymanie w całości wykonania zaskarżonej decyzji (postanowienia) przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w ……………. [na podstawie art. 61 § 3 PPSA] z powodu prawdopodobieństwa wyrządzenia znacznej szkody i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. [konieczne jest uzasadnienie tego wniosku w części przeznaczonej na uzasadnienie skargi].

Na podstawie art. 119 pkt 1 PPSA wnoszę o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym. [o ile decyzja/postanowienie jest dotknięte wadą nieważności lub wadą będącą podstawą do wznowienia postępowania administracyjnego]. [Zaznacza się, że nie ma potrzeby wskazywania podstaw prawnych dokonywanych czynności procesowych. Nie jest to uzasadnione żadnym przepisem procedury. Pominięcie wskazania takiej podstawy nie może także powodować nierozpoznania bądź ograniczenie rozpoznania skargi (w jakiejkolwiek formie prawnej). Niemniej jednak wskazywanie podstaw procesowych jest dość powszechnie przyjęte w postępowaniach sądowo-administracyjnych, w konsekwencji czego zalecamy na egzaminie wskazywanie tych podstaw]

UZASADNIENIE [Uzasadnienie skargi powinno wykazywać zasadność jej wniesienia, czyli wykazywać że błędy popełnione przez organ dawały podstawę do wydania decyzji innej, odmiennej treści albo że brak było podstaw do wydania skarżonej decyzji. Uzasadnienie wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji – o ile zasadne w danej sprawie]. adw./r. pr. ………………………… /podpis własnoręczny/ Załączniki: 1. odpisy skargi, 2. dowód uiszczenia wpisu od skargi, 3. pełnomocnictwo wraz z potwierdzeniem uiszczenia opłaty skarbowej w kwocie 17 PLN, 4. dokumenty potwierdzające uprawnienie do reprezentacji przypadku osób prawnych.

Plan poszukiwania wadliwości w postępowaniu administracyjnym:
PODSUMOWANIE: Plan poszukiwania wadliwości w postępowaniu administracyjnym: Dokładne przeczytanie stanu faktycznego i wszelkich dostępnych akt postępowania administracyjnego oraz ustalenie które warunki formalne skargi należy przyjąć za obowiązkowe. Ustalenie na jakiej podstawie procesowej z art. 138 kpa opiera się ostateczna decyzja (postanowienie), która podlega skardze do sądu. ! Pamiętajmy, że jeżeli doszło do utrzymania w mocy zaskarżonej decyzji organu I instancji konieczne staje się ustalenie w oparciu i jaką „właściwą” normę prawną prawa prowadzone jest całe postępowanie administracyjne. Utrzymanie w mocy powoduje, że organ odwoławczy ponownie rozpoznanej sprawę administracyjną w jej całokształcie w oparciu o tę samą normę prawa co organ I instancji. Najczęściej zatem ustalenie ww. normy prawnej wymagać będzie sięgnięcia po decyzję organu I instancji, które w podstawie wprost wskazana będzie podstawa prawna, w oparciu o którą toczy się postępowanie. Co istotne w takim przypadku zarzuty powinny dotyczyć wszystkich wadliwości występujących zarówno w pierwszej I instancji , jak i w postępowani odwoławczym, jednakże należy je kierować bezpośrednio wyłącznie do decyzji zaskarżonej w II instancji. !! Pamiętajmy także że zupełnie inaczej będzie się przedstawiać, gdy w II instancji dojdzie do zupełnie innego rozstrzygnięcia np. w oparciu o art. 138 § 1 pkt. 3 kpa, art. 138§2 kpa, czy tez art. 134 kpa W każdym z tych przypadków pojawia się zupełnie nowy problem procesowy, nowa sprawa administracyjna, a zarzuty powinny dotyczyć wyłącznie przepisów naruszonych w II instancji i nie mogą wykraczać poza postępowanie odwoławcze, gdyż wykroczą poza granicę sprawy.

4. Analiza postępowania pod kątem wystąpienia przesłanek z art
Analiza postępowania pod kątem wystąpienia przesłanek z art. 156§1 kpa Analiza postępowania pod kątem wystąpienia przesłanek z art. 145§1 kpa 6. Ustalenie czy wnioskodawca ma interes prawny do skutecznego wszczęcia postępowania, o ile jest przeciwnikiem procesowym ( ewentualny zarzut naruszenia art. 138§1 pkt 1 kpa poprzez utrzymanie w mocy w sytuacji gdy organ zobowiązany był do uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania w pierwszej instancji w całości w oparciu o art. 138§1 pkt. 2 kpa) 7. Dokonanie ustalenia w jakim trybie prowadzone jest postępowanie administracyjne (zwyczajnym czy nadzwyczajnym). Dokonanie analizy etapów postępowania pod względem formalnym np. w postępowaniu wznowieniowym. 8. Analiza przesłanek „właściwej” podstawy prawnej decyzji ( jeżeli z samej treści wynika, że organ nie mógł zastosować takiego rozstrzygnięcia do określonego stanu faktycznego konieczne jest postawienie zarzutu naruszenia prawa materialnego) 9. Ustalenie czy w sprawie mają ewentualne zastosowanie przepisy interporalne oraz terminy procesowe i materialne. 10. Dokonanie analizy czy organy prowadziły właściwe postępowanie dowodowe pod kątem wypełnienia przesłanek zawartych w podstawie prawnej decyzji.

Kazus 18. W postępowaniu administracyjnym organ II instancji wydał rozstrzygnięcie reformatoryjne, przy czym uczynił to orzekając w oparciu o podstawę materialnoprawną inną aniżeli organ I instancji. Jaki zarzut może postawić takiemu rozstrzygnięciu strona niezadowolona z jego treści?

Źródła prawa Art. 15 KPA Postępowanie administracyjne jest dwuinstancyjne. Art KPA § 1. Organ odwoławczy wydaje decyzję, w której: 1) utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję albo 2) uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy albo uchylając tę decyzję – umarza postępowanie pierwszej instancji w całości albo w części, albo 3) umarza postępowanie odwoławcze. Orzecznictwo Wyrok NSA w Warszawie z r. (II OSK 664/05, orzeczenia.nsa.gov.pl) Organ odwoławczy uchylając zaskarżoną decyzję i orzekając co do istoty sprawy (art. 138 § 1 pkt 2 KPA), nie może rozstrzygać w oparciu o inny przepis prawa materialnego, niż wcześniej organ I instancji w uchylonej decyzji, gdyż w przeciwnym razie uległby zmianie przedmiot postępowania administracyjnego i decyzja tak wydana, naruszałaby zasadę dwuinstancyjności postępowania administracyjnego (art. 15 KPA w zw. z art. 78 Konstytucji RP). Odpowiedź Takie rozstrzygnięcie naruszało zasadę dwuinstancyjności postępowania, ponieważ orzekanie w oparciu o inną podstawę prawną zmienia przedmiot sprawy administracyjnej.

Kazus 19. Odwołanie złożone po terminie Strona wniosła odwołanie od decyzji administracyjnej po upływie ponad 2 tygodni. W tre- ści odwołania zawarła informacje świadczące o tym, że uchybienie terminu nastąpiło bez jej winy, ale nie złożyła wyraźnego wniosku o przywrócenie terminu. Czy jej odwołanie zostanie rozpatrzone.

Źródła prawa Art. 7 KPA W toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Art. 9 KPA Organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organy czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek. Art. 58 KPA § 1. W razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. § 2. Prośbę o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. Jednocześnie z wniesieniem prośby należy dopełnić czynności, dla której określony był termin. § 3. Przywrócenie terminu do złożenia prośby przewidzianej w § 2 jest niedopuszczalne. Art. 59 KPA § 1. O przywróceniu terminu postanawia właściwy w sprawie organ administracji publicznej. Od postanowienia o odmowie przywrócenia terminu służy zażalenie. § 2. O przywróceniu terminu do wniesienia odwołania lub zażalenia postanawia ostatecznie organ właściwy do rozpatrzenia odwołania lub zażalenia Odpowiedź Strona powinna jednocześnie z dokonaniem opóźnionej czynności włożyć wyraźny wniosek o przywrócenie terminu, w braku takiego wniosku nie domniemywa się woli strony w tym zakresie. Jednakże w razie wątpliwości obowiązkiem organu jest porozumienie się ze stroną i wyjaśnienie, czy jej zamiarem objęty jest także wniosek o przywrócenie terminu.

Kazus 20. Odwołanie bez dokumentu pełnomocnictwa Adwokat wniósł odwołanie w imieniu strony, nie dołączając dokumentu pełnomocnictwa. Organy prowadziły dalej postępowanie, aż do wydania decyzji w II instancji, wysyłając wszelką korespondencję jedynie pod adresem samej strony. Czy było to prawidłowe? Proszę uzasadnić odpowiedź.

Odpowiedź Ponieważ przepisy ustawy z 14. 6. 1960 r
Odpowiedź Ponieważ przepisy ustawy z r. – Kodeks postępowania administracyjnego nie zawierają wyczerpującej regulacji odnoszącej się do pełnomocnika w postępowaniu, posiłkowo należy stosować normy Kodeksu cywilnego o pełnomocnictwie. Wynika z nich, że ważność czynności dokonanych przez osobę, która nie przedstawiła pełnomocnictwa, zależy od ich potwierdzenia przez samą stronę. Ponadto należy zauważyć, że w trybie przepisów ustawy z r. – Kodeks postępowania administracyjnego organ powinien był zwrócić się o uzupełnienie braku: bądź to do samej strony, aby podpisała odwołanie, bądź do pełnomocnika, aby złożył dokument ustanawiający go. Organ postąpił zatem nieprawidłowo.

Kazus 21: Osoba fizyczna jako jednoosobowy właściciel przedsiębiorstwa wniosła po dacie wstąpienia Polski do UE, tj. po r., na podstawie aktu notarialnego owo przedsiębiorstwo do nowo utworzonego przedsiębiorstwa spółki kapitałowej z wyłącznym udziałem w/w osoby w zamian za pobranie wszystkich udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa spółki kapitałowej w wartości wycenionego przez biegłego ds. szacowania majątku. Oba przedsiębiorstwa były podatnikami VAT w dacie wnoszenia. Przedsiębiorstwo wnoszące nie ponosi z tego tytułu podatku należnego, natomiast przedsiębiorstwo przyjmujące ma prawo do kontynuacji odliczenia podatku naliczonego VAT do odliczenia od wartości netto składników majątkowych zawartych w przedsiębiorstwie osoby fizycznej otrzymanym w zamian za wydanie udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa spółki kapitałowej, w szczególności od towarów handlowych. Organ podatkowy wszczął postępowanie podatkowe w celu ustalenia podatku VAT od w/w przekształcenia i w wydanej decyzji odmówił spółce przyjmującej prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT zawartego w majątku, w szczególności w towarach spółki przyjmującej w/w przedsiębiorstwo. Spółka przyjmująca przedsiębiorstwo zleciła Pełnomocnikowi złożenie odwołania od w/w decyzji organu podatkowego.

Odwołanie Na podstawie art. 220 § 1 OrdPU w zw. z art. 207 § 1 OrdPU w zw. z art. 137 § 1, art. 137 § 2 i art. 137 § 3 OrdPU, działając imieniem w/w Strony, na podstawie pełnomocnictwa z r. zamieszczonego na stałe w aktach podatkowych Strony w 2007 r. wnoszę odwołanie od decyzji Naczelnika US w Międzyrzeczu z 2004 r. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług od przedsiębiorstwa Marex – Bledzew spółki z o. o. w Katarzynkach w 2001 r. naliczonej do odliczenia od wartości netto składników majątkowych zawartych w przedsiębiorstwie osoby fizycznej otrzymanym przez w/w Spółkę w zamian za wydanie udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa. I żądam uchylenia decyzji zgodnie z art. 253 § 1 OrdPU.

Uzasadnienie W/w decyzja Naczelnika US w Międzyrzeczu z 2004 r. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług od przedsiębiorstwa Marex – Bledzew spółki z o.o. w Katarzynkach w 2001 r. naliczonego do odliczenia od wartości netto składników majątkowych zawartych w przedsiębiorstwie osoby fizycznej otrzymanym przez w/w Spółkę w zamian za wydanie udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa narusza szereg zasad i reguł materialnego i procesowego prawa podatkowego, w tym dokonuje naruszenia przepisów podatkowego prawa materialnego przez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegającego na zastosowaniu niekonstytucyjnych przepisów ustawowych i wykonawczych jako podstawy materialnoprawnej zaskarżonego orzeczenia, tj. przepisów art. 2 Konstytucji RP stanowiących, iż Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej w związku z art. 9 Konstytucji RP stanowiącym, iż Rzeczypospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego, art. 91 ust. 1 Konstytucji RP stanowiącym, iż ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w

Dzienniku Ustaw, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy w związku z art. 91 ust. 2 Konstytucji RP stanowiącym, że umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową w związku z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP stanowiącym, że jeżeli to wynika z ratyfikowanej przez RP umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami krajowymi, w związku z ratyfikowaną umową międzynarodową o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polski do Unii Europejskiej r., w szczególności z art Traktatu ustanawiającego Unię Europejską (unijne prawo pierwotne), z którego wynika iż Rzeczpospolita Polska jest zobowiązana wykonywać postanowienia Traktatu przez wdrażanie dyrektyw Rady Europy (unijne prawo pochodne) poprzez ustawodawstwo krajowe, a jeżeli tego nie uczyni, a konkretny przepis dyrektywy

Rady Europy jest wystarczająco jasny, precyzyjny i bezwarunkowy, to osoba może powoływać się przed sądem krajowym bezpośrednio na ten przepis dyrektywy, wywodząc z niego dla siebie korzystne skutki prawne, a mianowicie z art. 19 dyrektywy Rady 2006/112/WE z r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), stanowiącego zasadę neutralności podatku VAT dla podatników poprzez statuowanie prawa do odliczenia podatku naliczonego na równych zasadach z prawem do naliczania podatku należnego VAT w związku z przepisami art. 84 Konstytucji RP stanowiącymi, iż każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, ale tylko określonych w ustawie w związku z art OrdPU statuującym zasadę praworządności, a to znoszącym zasadę trwałości ostatecznych decyzji podatkowych, jeżeli zawierają w sobie wady, które nie pozwalają na ich funkcjonowanie w obrocie prawnym poprzez prawne instytucje procesowe uchylenia, zmiany, stwierdzenia nieważności lub wznowienia postępowania w związku z art. 240 § 1 pkt 9 i art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU.

Wyżej wymieniony organ podatkowy stronniczo, czyli jedynie w imię interesów prawnych fiskusa, lecz bez uzasadnienia normatywnoprawnego stosuje niepisaną zasadę in dubio pro fisco, ze zniszczeniem interesu prawnego Strony w sposób nieuzasadniony normatywnie nie stosuje zasady in dubio pro tributario oraz bez uzasadnienia normatywnego w imię bezpieczeństwa prawnego stosuje niepisaną zasadę lex retro non agit, połączoną ze zniszczeniem sprawiedliwości nie stosuje zasady prawdy obiektywnej (materialnej) zawartej w art. 122 OrdPU. W/w organ podatkowy, wbrew zawartej w w/w przepisach – materialnej zasadzie prawdy obiektywnej, materialnej zasadzie sprawiedliwości społecznej, w tym wbrew materialnej zasadzie sprawiedliwego opodatkowania oraz wbrew utrwalonej od wielu lat w podatkowym orzecznictwie konstytucyjnym oraz w orzecznictwie sądowo-administracyjno-podatkowym, jak i w doktrynie podatkowej procesowej zasadzie podatkowej orzekania w razie wątpliwości na korzyść podatnika (in dubio pro tributario) zarówno w trakcie postępowania podatkowego, jak i w wydanym, a tutaj skarżonym, orzeczeniu podatkowym (decyzji) w sposób stronniczy,

tendencyjny i niesprawiedliwy, chroni tylko interesy fiskalne Skarbu Państwa przez sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa zaniechane od dawna stosowanie zasady in dubio pro fisco, nie zważając w ogóle na ochronę podmiotowych i procesowych praw podatkowych Strony jako Podatnika, mianowicie organ podatkowy posługiwał się przy wydaniu w/w decyzji w sprawie podatkowej nieuczciwymi, nierzetelnymi i dyskryminującymi Skarżącego jako obywatela procedurami podatkowymi, tj. popełnił rażące zaniedbania w zakresie podatkowego postępowania dowodowego, w szczególności pomijał w sposób milczący logiczną i systemową wykładnię unijnego (zarówno pierwotnego, jak i pochodnego) prawa podatkowego i unijnego orzecznictwa podatkowego jako hierarchicznie zbudowanego i wzajemnie powiązanego systemu prawnego przyjętego do krajowego systemu prawnego z mocą wsteczną (ex tunc) i w całości (fr. en bloc) przez Rzeczpospolitą Polską r. tj. pomijania faktu prawnego, iż w w/w dniu Polska przyjęła całościowo zarówno prawo założycielskie Unii Europejskiej (prawo pierwotne), jak i prawo pochodne – dyrektywy Rady Europy i rozporządzenia parlamentu Europejskiego, oraz również z mocą wsteczną orzecznictwo unijne, tj. orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, tj. cały

dorobek orzeczniczy, a nie tylko wyrok i ETS wydane po dacie wydania krajowej decyzji administracyjno-podatkowego lokalnego aparatu skarbowego. Organ podatkowy twierdzi bowiem, iż prawo unijne, jak i orzecznictwo unijne wiążą go oraz organy podatkowe jedynie wybiórczo i tylko na przyszłość, a w stosunku do art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU stosuje pozaustawową nadinterpretację przepisu przez dodawanie do normy tam zawartej zapisów niezawartych nawet w przepisach podatkowej ustawy proceduralnej, przez co „twórczo” kreuje normy prawne, przekraczając swoje kompetencje, albowiem organ podatkowy pierwszej instancji nie otrzymał w Konstytucji RP kompetencji ustawodawczych, gdyż Konstytucja RP zastrzega je tylko dla Legislatywy rozumianej jako Współpracujące Ze Sobą Ciała Ustawodawcze, takie jak Rząd, Kluby Poselskie, Sejm i Senat wraz z Prezydentem, albowiem zgodnie z art. 10 ust.1 Konstytucji RP ustrój Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na podziale i równowadze władzy ustawodawczej, władzy wykonawczej i władzy sądowniczej, a władzę ustawodawczą sprawują Sejm i Senat, przy czym zgodnie z art. 8 ust. 1 Konstytucji RP. Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej. a zgodnie z art. 8 ust. 2 w/w Konstytucji przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej.

W ten sposób w/w organ podatkowy, wbrew w/w przepisom Konstytucji RP i zawartemu r. Traktatowi Akcesyjnemu Rzeczypospolitej Polskiej z Unią Europejską interpretuje stronniczo i twórczo, czyli prawotwórczo, prawo krajowe, tak proceduralne prawo podatkowe, jak i materialne prawo podatkowe, i narusza następną grupę norm podatkowych, a mianowicie grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art. 87 Konstytucji RP stanowiących, iż źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są enumeratywnie wymienione: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia (zamknięty katalog źródeł prawa, wśród których nie ma wyroków sądów podatkowych pierwszej instancji), oraz z normą zawartą w przepisach art. 8 Konstytucji RP stanowiących, iż Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, a przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej, tzn. w duchu przepisów Konstytucji takich, jak art. 2 Konstytucji RP stanowiący nakaz dla władz ustawodawczych stanowienia demokratycznego państwa prawa; odczytuje się powiązane z nimi przepisy ustaw zwykłych, takich jak art. 120 OrdPU stanowiący postulat działania organów władzy publicznej, którymi są organy podatkowe w duchu legalizmu, tj. w duchu zgodności z prawem, w tym z prawem unijnym w związku z art. 128 OrdPU stanowiącym zasadę legalizmu wbrew zasadzie trwałości ostatecznych decyzji podatkowych w związku z art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU stanowiącym

prawo strony do żądania wznowienia postępowania podatkowego, jeżeli strona wskaże istnienie orzeczenia ETS, którego podobna treść zawiera odmienne stanowisko od ducha i formy decyzji ostatecznej, a tym samym sąd naruszył art PostAdmU, stanowiący, iż organ podatkowy narusza następną grupę norm podatkowych konstytucyjnych norm procesowych, a mianowicie grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art. 45 Konstytucji RP stanowiących, iż każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd w związku z przepisami art. 77 Konstytucji RP stanowiącymi, iż żadna ustawa zwykła, w tym przepisy art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU, nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw, tj. przepisów ustanawiających zasady sprawiedliwości proceduralnej, tj. prawo obywatela do uczciwego postępowania sądowego (ang. fair trial), gdyż w/w sąd naruszył w/w zasady bezstronności i niezawisłości sądu, zasady równości Stron oraz zasady prawa obywatela do obrony, albowiem podczas podatkowego postępowania dowodowego podatkowy organ dowodowy nie przeprowadził wnikliwie postępowania dowodowego, w szczególności nie dopuścił do zbadania istotnych dowodów z dokumentów

przedłożonych przez Pełnomocnika Skarżącego, które wymieniłem wyżej, przez co złamał w sposób rażący prawa procesowe Skarżącego do przedstawienia własnych argumentów Skarżącego w sprawie, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku oraz zasadę prawdy obiektywnej zawartą w art OrdPU, główną zasadę ochronną kontradyktoryjności, czyli zasadę umożliwiania stronom aktywnego uczestnictwa w postępowaniach dowodowych zgodnie z zasadą protokolarności zawartą w art. 172 OrdPU, zasadę środków dowodowych zawartą w art. 180 OrdPU, zasadę nakazującą wyczerpujące zgromadzenie i wyczerpujące rozpatrzenie całego podatkowego materiału dowodowego zawartą w art. 187 § 1 OrdPU i zasadę nakazującą wyczerpującą, obiektywną, rzetelną i uczciwą ocenę całego zebranego podatkowego materiału dowodowego zawartą w art. 191 OrdPU. Krzysztof Majerczyk (podpis własnoręczny) doradca podatkowy Załączniki: Odpisy skargi – 2 egz. Otrzymują: 1) Adresat, 2) a/a.

wnoszę skargę na decyzję Dyrektora IS w Zielonej Górze z r., Nr PO/ /05, utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika US w Gorzowie Wlkp. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług od przedsiębiorstwa „Marex – Bledzew” spółki z o.o. w Katarzynkach w 2001 r. naliczonego do odliczenia od wartości netto składników majątkowych zawartych w przedsiębiorstwie osoby fizycznej otrzymanym przez w/w Spółkę w zamian za wydanie udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa, i żądam: 1) na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) PostAdmU uchylenia w/w decyzji podatkowego organu odwoławczego, 2) na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) PostAdmU uchylenia w/w decyzji podatkowego organu wymiarowego, 3) na podstawie art. 200 PostAdmU – zwrotu kosztów sądowych poniesionych w sprawie w zakresie objętym skargą w całości (a to wpis), 4) na podstawie art. 200 PostAdmU w związku z art. 205 § 1, 2 i 3 PostAdmU – zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (faktura VAT od zastępstwa w załączeniu) w kwocie 1000 zł.

ZARZUTY Zaskarżonej podatkowej decyzji w/w podatkowego organu odwoławczego zarzucam rażące naruszenie zasad i zwykłych norm materialnego, jak i procesowego, prawa podatkowego, a to: - zasady ekonomiki procesowej, nakazującej organom podatkowym (ze względu na tworzenie racjonalnie nieuzasadnionych ciężarów dla Strony, jako obywatela, ponoszącej koszty utrzymania państwa, a wynikających z przewłoki procesowej stosowanej przez organy podatkowe przed sądami podatkowymi) wydawanie aktów zgodnych z żądaniem podatnika w sytuacji oczywistej bezzasadności stanowiska fiskusa lub przedawnienia jego praw, wynikających z zaskarżonych decyzji podatkowych zgodnie z przepisami art. 8 w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 125 OrdPU;

- postulatu orzekania przez Sąd w razie wątpliwości na dobro podatnika (in dubio pro tributario), jeśli procesowe prawo podatkowe, jak twierdzi sam Dyrektor IS w Gorzowie Wlkp. w uzasadnieniu decyzji in fine, bierze pod uwagę takie okoliczności na korzyść Strony lub Pełnomocnika, jak choroba Jego lub Pełnomocnika, jakie uniemożliwiają podjęcie działania Stronie nie tylko osobiście, lecz także skorzystanie przez Stronę z pomocy innych osób (z pomocy Pełnomocnika), a w przypadku choroby Pełnomocnika, z możliwości obrony Strony w jej imieniu, albowiem Dyrektor w rzeczonej decyzji podatkowej sam dopuszcza klęskę żywiołową czy katastrofę jako przesłanki egzoneracyjne Strony z winy uchybienia terminowi wniesienia odwołania zgodnie z przepisami art. 8 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 42 ust. 3 w zw. z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 217 Konstytucji RP w zw. z art. 121 § 1 OrdPU; - zasady praworządności (legalności), nakazującej organom podatkowym orzekanie zgodnie z duchem i literą prawa, a zakazującej stosowania niezgodnych z prawdą i prawem nieuczciwych tricków procesowych, polegających na odmowie przyjęcia dowodów od Strony

lub jej Pełnomocnika oraz na zamykaniu postępowania dowodowego przed zebraniem całego materiału dowodowego, oraz na nieuzasadnionych, milczących odmowach przeprowadzenia dowodu i mętnych (oraz nielogicznych) wymówkach w uzasadnieniach swoich postanowień jako zachowań pozbawionych powszechnie (konstytucyjnie i ustawowo) chronionych zasad etyki i nieszanujących ludzkiej godności, a przez to bezprawnych zgodnie z przepisami art. 8 w zw. z art. 2 w zw. z art. 30 Konstytucji RP w zw. z art. 120 w zw. z art. 120 w zw. z art. 121 § 1 w zw. z art. 180 § 1 w zw. z art. 181 w zw. z art. 187 § 1 OrdPU w zw. z art. 188 OrdPU; - zasady zaufania obywatela do organów państwa, nakazującej organom podatkowym orzekanie zgodnie z prawem, bez oglądania się na doraźne korzyści materialne dla fiskusa, wynikające najpierw z prób wyłudzenia pieniędzy od Strony w drodze bezprawnego postępowania podatkowego zmierzającego do odmowy wydania decyzji podatkowej o stwierdzeniu nadpłaty w podatku VAT, a następnie z nielegalnego narażania jej majątku osobistego przez szereg lat, także mimo upływu przedawnienia do uprawomocnienia się decyzji podatkowych w stosunku do spółki z o.o. będącej przedmiotem spornej decyzji oraz zakazującego zawężania przez organa podatkowe pojęcia pieniędzy publicznych do wąsko

rozumianego interesu fiskalnego, albowiem pieniądze podstępnie pozyskane od strony w wyniku pozorowanych postępowań podatkowych przez państwo krzywdzą ją moralnie, zubażają materialnie i degenerują prawnie; naruszają rażąco normy prawne zawarte w przepisach art. 121 § 1 w zw. z art. 123 § 1 oraz art. 124 OrdPU; - zasady prawdy obiektywnej (przewagi formy aktu administracyjnego nad treścią sprawy, będącej przedmiotem postanowienia administracyjnego lub wniosku strony postępowania administracyjnego), zakładającej, iż dla Strony jako obywatela liczy się tylko wyjaśnienie prawdy w jego sprawie podatkowej bez względu na rodzaj procedury (postępowania) i bez względu na typ organu władzy publicznej orzekającego w jego sprawie zgodnie z przepisami art. 8 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z art. 7 w zw. z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 78 Konstytucji RP w zw. z art. 122 OrdPU, w związku z czym żądam, aby podatkowy organ odwoławczy uchylił dotychczasowe postanowienie zgodnie z art. 253 § 1 OrdPU.

Uzasadnienie W/w decyzja Naczelnika US w Gorzowie Wlkp. z 2004 r. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku od towarów i usług od przedsiębiorstwa Marex – Bledzew spółki z o.o. w Katarzynkach w 2001 r. naliczonego do odliczenia od wartości netto składników majątkowych zawartych w przedsiębiorstwie osoby fizycznej otrzymanym przez w/w Spółkę w zamian za wydanie udziałów w kapitale udziałowym (zakładowym) w/w przedsiębiorstwa narusza szereg zasad i reguł materialnego i procesowego prawa podatkowego, w tym dokonuje: 1) naruszenia przepisów podatkowego prawa materialnego przez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, polegające na zastosowaniu niekonstytucyjnych przepisów ustawowych i wykonawczych jako podstawy materialnoprawnej zaskarżonego orzeczenia, tj. przepisów art. 2 Konstytucji RP stanowiących, iż Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej w związku z art. 9 Konstytucji RP stanowiącym, iż Rzeczypospolita Polska przestrzega wiążącego ją prawa międzynarodowego, art. 91 ust. 1 Konstytucji RP stanowiącym, iż ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy w związku z art. 91 ust. 2 Konstytucji RP

stanowiącym, że umowa międzynarodowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową w związku z art. 91 ust. 3 Konstytucji RP stanowiącym, że jeżeli to wynika z ratyfikowanej przez RP umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami krajowymi w związku z ratyfikowaną umową międzynarodową o przystąpieniu Rzeczypospolitej Polski do Unii Europejskiej r., w szczególności art. 249 Traktatu ustanawiającego Unię Europejską (unijne prawo pierwotne), z którego wynika, iż Rzeczpospolita Polska jest zobowiązana wykonywać postanowienia Traktatu przez wdrażanie dyrektyw Rady Europy (unijne prawo pochodne) poprzez ustawodawstwo krajowe, a jeżeli tego nie uczyni, a konkretny przepis dyrektywy Rady Europy jest wystarczająco jasny, precyzyjny i bezwarunkowy, to osoba może powoływać się przed sądem krajowym bezpośrednio na ten przepis dyrektywy, wywodząc z niego dla siebie korzystne skutki prawne, a mianowicie z art. 19 dyrektywy Rady 2006/112/WE z r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L 347 z r., s. 1 ze zm.), stanowiącego zasadę neutralności podatku VAT dla podatników poprzez statuowanie prawa do odliczenia podatku naliczonego na równych zasadach z prawem do naliczania podatku należnego VAT w związku z przepisami art. 84 Konstytucji RP stanowiącymi, iż każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, ale tylko określonych w ustawie w związku z art. 128 OrdPU statuującym zasadę praworządności, a to znoszącym zasadę trwałości ostatecznych decyzji podatkowych, jeżeli

zawierają w sobie wady, które nie pozwalają na ich funkcjonowanie w obrocie prawnym poprzez prawne instytucje procesowe uchylenia, zmiany, stwierdzenia nieważności lub wznowienia postępowania w związku z art. 240 § 1 pkt 9 i art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU. Wyżej wymieniony organ podatkowy stronniczo, czyli jedynie w imię interesów prawnych fiskusa, lecz bez uzasadnienia normatywnoprawnego stosuje niepisaną zasadę in dubio pro fisco, ze zniszczeniem interesu prawnego Strony, w sposób nieuzasadniony normatywnie nie stosuje zasady in dubio pro tributario oraz bez uzasadnienia normatywnego w imię bezpieczeństwa prawnego stosuje niepisaną zasadę lex retro non agit połączoną ze zniszczeniem sprawiedliwości, nie stosuje zasady prawdy obiektywnej (materialnej) zawartej w art OrdPU. Wyżej wymieniony organ podatkowy, wbrew zawartej w w/w przepisach – materialnej zasadzie prawdy obiektywnej, materialnej zasadzie sprawiedliwości społecznej, w tym wbrew materialnej zasadzie sprawiedliwego opodatkowania oraz wbrew utrwalonej od wielu lat w podatkowym orzecznictwie konstytucyjnym oraz w orzecznictwie sądowo-administracyjno-podatkowym, jak i w doktrynie podatkowej procesowej, zasadzie podatkowej orzekania w razie wątpliwości na korzyść podatnika (in dubio pro tributario) zarówno w trakcie postępowania podatkowego, jak i w wydanym, a tutaj skarżonym, orzeczeniu podatkowym (decyzji) w sposób stronniczy, tendencyjny i niesprawiedliwy, chroni tylko interesy fiskalne

Skarbu Państwa przez sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa zaniechane od dawna stosowanie zasady in dubio pro fisco, nie zważając w ogóle na ochronę podmiotowych i procesowych praw podatkowych Strony jako Podatnika, mianowicie organ podatkowy posługiwał się przy wydaniu w/w decyzji w sprawie podatkowej nieuczciwymi, nierzetelnymi i dyskryminującymi Skarżącego jako obywatela procedurami podatkowymi, tj. popełnił rażące zaniedbania w zakresie podatkowego postępowania dowodowego, w szczególności pomijał w sposób milczący logiczną i systemową wykładnię unijnego (zarówno pierwotnego, jak i pochodnego) prawa podatkowego i unijnego orzecznictwa podatkowego jako hierarchicznie zbudowanego i wzajemnie powiązanego systemu prawnego przyjętego do krajowego systemu prawnego z mocą wsteczną (ex tunc) i w całości (fr. en bloc) przez Rzeczpospolitą Polską r., tj. pomijania faktu prawnego, iż z w/w dniem przyjęliśmy całościowo zarówno prawo założycielskie Unii Europejskiej (prawo pierwotne), jak i prawo pochodne – dyrektywy Rady Europy i rozporządzenia parlamentu Europejskiego, oraz również z mocą wsteczną orzecznictwo unijne, tj. orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, tj. cały dorobek orzeczniczy, a nie tylko wyroki TSUE wydane po dacie wydania krajowej decyzji administracyjno- podatkowego lokalnego aparatu skarbowego. Organ podatkowy twierdzi bowiem, iż prawo unijne, jak i orzecznictwo unijne, wiążą go oraz

organy podatkowe jedynie wybiórczo i tylko na przyszłość, a w stosunku do art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU stosuje pozaustawową nadinterpretację przepisu przez dodawanie do normy tam zawartej zapisów nie zawartych nawet w przepisach podatkowej ustawy proceduralnej, przez co „twórczo” kreuje normy prawne, przekraczając swoje kompetencje, albowiem organ podatkowy pierwszej instancji nie otrzymał w Konstytucji RP kompetencji ustawodawczych, gdyż Konstytucja RP zastrzega je tylko dla Legislatywy rozumianej jako Współpracujące Ze Sobą Ciała Ustawodawcze, takie jak Rząd, Kluby Poselskie, Sejm i Senat wraz z Prezydentem, albowiem zgodnie z art. 10 ust. 1 Konstytucji RP ustrój Rzeczypospolitej Polskiej opiera się na podziale i równowadze władzy ustawodawczej, władzy wykonawczej i władzy sądowniczej, a władzę ustawodawczą sprawują Sejm i Senat, przy czym zgodnie z art. 8 ust. 1 Konstytucji RP, Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, a zgodnie z art. 8 ust. 2 w/w Konstytucji przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej. W ten sposób w/w organ podatkowy, wbrew w/w przepisom Konstytucji RP i zawartemu r. Traktatowi Akcesyjnemu Rzeczypospolitej Polskiej z Unią Europejską interpretuje stronniczo i twórczo, czyli prawotwórczo zarówno, prawo krajowe, tak proceduralne prawo podatkowe, jak i materialne prawo podatkowe, i narusza następną grupę norm podatkowych, a mianowicie:

1) grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art
1) grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art. 87 Konstytucji RP stanowiących, iż źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są enumeratywnie wymienione: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia (zamknięty katalog źródeł prawa, wśród których nie ma wyroków sądów podatkowych pierwszej instancji), oraz z normą zawartą w przepisach art. 8 Konstytucji RP stanowiących, iż Konstytucja jest najwyższym prawem Rzeczypospolitej Polskiej, a przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba że Konstytucja stanowi inaczej, tzn. w duchu przepisów Konstytucji takich, jak art. 2 Konstytucji RP stanowiący nakaz dla władz ustawodawczych stanowienia demokratycznego państwa prawa, odczytuje się powiązane z nimi przepisy ustaw zwykłych, takich jak art. 120 OrdPU stanowiący postulat działania organów władzy publicznej, którymi są organy podatkowe w duchu legalizmu, tj. w duchu zgodności z prawem, w tym z prawem unijnym w związku z art. 128 OrdPU stanowiącym zasadę legalizmu wbrew zasadzie trwałości ostatecznych decyzji podatkowych w związku z art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU stanowiącym prawo Strony do żądania wznowienia postępowania podatkowego, jeżeli Strona wskaże istnienie orzeczenia ETS, którego podobna treść zawiera odmienne stanowisko od ducha i formy decyzji ostatecznej, a tym samym sąd naruszył art. 151 PostAdmU, a tym samym organ podatkowy narusza następną grupę norm podatkowych konstytucyjnych norm procesowych, a mianowicie:

2) grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art
2) grupę norm związanych z normą zawartą w przepisach art. 45 Konstytucji RP stanowiących iż każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd w związku z przepisami art. 77 Konstytucji RP stanowiącymi iż żadna ustawa zwykła, w tym przepisy art. 240 § 1 pkt 11 OrdPU, nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw, tj. przepisów ustanawiających zasady sprawiedliwości proceduralnej, tj. prawo obywatela do uczciwego postępowania sądowego (ang. fair trial), gdyż w/w sąd naruszył w/w zasady bezstronności i niezawisłości sądu, zasady równości Stron oraz zasady prawa obywatela do obrony, albowiem podczas podatkowego postepowania dowodowego podatkowy organ dowodowy nie przeprowadził wnikliwie postępowania dowodowego, w szczególności nie dopuścił do zbadania istotnych dowodów z dokumentów przedłożonych przez Pełnomocnika Skarżącego, które wymieniłem wyżej, przez co złamał w sposób rażący prawa procesowe Skarżącego do przedstawienia własnych argumentów w sprawie, a co miało

istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku zawierającego zasadę prawdy obiektywnej zawartą w art. 122 OrdPU, główną zasadę ochronną kontradyktoryjności, czyli zasadę umożliwiania stronom aktywnego uczestnictwa w postępowaniach dowdowych zgodnie z zasadą protokolarności zawartą w art. 172 OrdPU, zasadę środków dowodowych zawartą w art. 180 OrdPU, zasadę nakazującą wyczerpujące zgromadzenie i wyczerpujące rozpatrzenie całego podatkowego materiału dowodowego zawartą w art. 187 § 1 OrdPU i zasadę nakazującą wyczerpującą, obiektywną, rzetelną i uczciwą ocenę całego zebranego podatkowego materiału dowodowego zawartą w art. 191 OrdPU. Krzysztof Majerczyk (podpis własnoręczny) doradca podatkowy) Załączniki: Odpisy skargi –2 egz. Otrzymują: 1) Adresat, 2) a/a.

Mgr Michał Jędrzejczyk
DZIĘKUJE ZA UWAGĘ!! Mgr Michał Jędrzejczyk Radca prawny

SKARGA DO WOEJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINSITRACYJNEGO

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "SKARGA DO WOEJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINSITRACYJNEGO"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres

Wejść

Zaloguj się poprzez sieć społeczną:

SKARGA DO WOEJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINSITRACYJNEGO

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "SKARGA DO WOEJEWÓDZKIEGO SĄDU ADMINSITRACYJNEGO"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres