Karol Dreszer klasa II AG <3 Techniki geodezyjne w architekturze krajobrazu.

Co to jest geodezja ? Geodezja – nauka zajmująca się ustalaniem wielkości i kształtu Ziemi oraz określaniem położenia punktów na jej powierzchni. Wynikiem geodezyjnych pomiarów terenowych i prac kameralnych są różnego typu opracowania graficzne np. mapy czy profile ale także dokumenty tekstowe o charakterze prawnym (np. podczas rozgraniczenia nieruchomości).

Pomiary sytuacyjne. pomiar sytuacyjny – identyfikacja i określenie położenia geometrycznych środków obiektów punktowych punktów załamań osi obiektów liniowych punktów załamań obrysów obiektów powierzchniowych, w sposób umożliwiający wyznaczenie współrzędnych geodezyjnych w obowiązującym układzie współrzędnych płaskich prostokątnych

Pomiar wysokościowy. pomiar wysokościowy – pomiar różnic wysokości między punktami obiektów umożliwiających określenie wysokości punktów lub pomiar wysokości punktów w obowiązującym układzie wysokościowym państwowego systemu odniesień przestrzennych.

Pomiar sytuacyjno-wysokościowy. Pomiar sytuacyjno-wysokościowy – podstawowa praca z zakresu geodezji ogólnej mająca na celu dostarczenie danych o położeniu szczegółów sytuacyjnych w przyjętym układzie współrzędnych płaskich i wysokościowych. Jest jedną z metod pozyskiwania danych geograficznych wykorzystywanych przy zakładaniu lub aktualizacji mapy zasadniczej, map sytuacyjno-wysokościowych, w tym również map numerycznych. Pomiary sytuacyjno-wysokościowe wykonuje się w oparciu o geodezyjną osnowę poziomą i wysokościową. Pomiar sytuacyjno-wysokościowy należy do grupy pomiarów bezpośrednich, czyli takich pomiarów, które wymagają bezpośredniego kontaktu z przedmiotem pomiaru.

Osnowy pomiarowe. Osnowy podstawowe- będące zbiorami punktów wyznaczanych w celu badania kształtu i wymiarów Ziemi. Osnowy szczegółowe- będące zbiorami punktów wyznaczanych w celu nawiązania i wyrównania osnów pomiarowych w państwowych układach współrzędnych i wysokości, oraz nawiązania zdjęć fotogrametrycznych i numerycznych modeli terenów. Osnowy pomiarowe- będące zbiorami punktów wyznaczanych w celu oparcia pomiarów sytuacyjnych i rzeźby terenu, wytyczania projektów na gruncie i wykonania pomiarów realizacyjnych przy obsłudze przemieszczeń obiektów budowlanych i podłoża gruntowego.

Mapy i plany Mapy- powstają w wyniku prostokątnego rzutowania punktów, znajdujących się na powierzchni Ziemi na kulę lub elipsoidę obrotową i proporcjonalnego zmniejszania mierzonych wielkości, następnie powierzchnia ta jest przedstawiania na płaszczyźnie poziomej w postaci wycinków- jest to tzw. Odwzorowanie kartograficzne. Palny- są rzutami prostokątnymi charakterystycznych punktów, znajdujących się na powierzchni Ziemi na poziomą płaszczyznę odniesienia, bez uwzględnienia kulistości Ziemi ( w odpowiednim zmniejszeniu).

Rodzaje map: Mapy fizjograficzne- fizjograficzne, m.in.: sozologiczne geologiczne hipsometryczne geomorfologiczne hydrograficzne klimatu glebowe szaty roślinnej świata zwierzęcego sozologiczne zagrożenia środowiska ochrony środowiska.

Rodzaje map: Mapy sozologiczne- Idea mapy sozologicznej zrodziła się po powstaniu sozologii (inf. o intensywności przekształcania środowiska pod wpływem działalności człowieka) Badania dotyczące mapy sozologicznej obejmują: rejestrację, lokalizację i określanie źródeł (zaburzeń, skażeń powietrza, skażenie gleby), zasięg i charakterystykę oraz natężenie wszystkich zaburzeń, zagrożenia radioaktywnego i mikrobiologicznego, sztuczny deficyt wody, dewastacje krajobrazu, zanieczyszczenia i skażenia powietrza i wód podziemnych i powierzchniowych oraz wód morskich, zaburzenia naturalnych stosunków wodnych, zanieczyszczenia i przekształcenia rzeźby powierzchni ziemi, zanieczyszczenia i skażenia gleb, degradację szaty roślinnej, odpadów przemysłowych i komunalnych oraz hałas.

Rodzaje map: Mapy inżynieryjno-gospodarcze: Do grup map inżynieryjno-gospodarczych zalicza się mapę zasadniczą.

Kartometryczność mapy. cecha mapy oznaczająca, że obraz mapy może być wykorzystywany do przeprowadzania pomiarów, w celu określenia cech ilościowych prezentowanych zjawisk i obiektów (liczebność, rozmiar, odległość, powierzchnia); kartometryczność mapy uzyskuje się poprzez zastosowanie ścisłych formuł matematycznych odzwierciedlających nieregularną bryłę Ziemi na płaszczyźnie mapy; odróżnia to mapę od planów, które w ogólności nie posiadają tej właściwości. 

Podziałka liniowa. Podziałka liniowa - jest graficznym obrazem skali i dzięki niej możemy dokonywać szybkiego pomiaru na mapie. Zasada jej budowy jest bardzo prosta, a opiera się na linii prostej odpowiednio podzielonej i opisanej, na której jest przedstawiony stosunek odległości na mapie i w terenie.

Skala mapy. Skala mapy (czasem używany jest również termin podziałka mapy) – stosunek wielkości liniowych rozmiarów modelu Ziemi, dla jakiego opracowano odwzorowani kartograficzne danej mapy, do rzeczywistej wielkości tych rozmiarów.

Podziałka transwersalna. Podziałka transwersalna (czasami błędnie nazywana podziałką złożoną) jest dużo bardziej skomplikowana niż podziałka liniowa, chociaż jej budowa opiera się właśnie na bazie podziałki liniowej.

Jednostki miar długości. Podstawową jednostką stosowaną w miernictwie jest metr i jego pochodne: -zwiększające: 1km -zmniejszające: 1dm ; 1cm ; 1mm ; 1μm.

Jednostka miary powierzchni. Jednostką pola powierzchni jest stosowaną powszechnie jest kwadrat o boku 1m, tzw. Metr kwadratowy (m²).

Jednostki miary kątów. Stopniowy – oparty na stopniu kątowym, który stanowi 1/360 część kąta pełnego 360. -kąt pełny = 360 stopni. -kąt półpełny = 180 stopni. -kąt prosty = 90 stopni. Jeden stopnień = 60’. Gradowy- oparty na jednostce w postaci grada, będącego 1/400 częścią kąta pełnego, podział kąta w systemie gradowym jest dziesiętny czyli że 1 grad dzieli się na 100 centygradów, tzw. Minut dziesiętnych. Kąt pełny = 400 gradów. Kąt półpełny = 200 gradów. Kąt prosty = 100 gradów. 1 grad = 100 centygradów.

Tyczenie prostych w terenie. Tyczenie prostych w terenie może odbywać się za pomocą tyczek mierniczych, a wytyczane punkty – główne i pośrednie – powinny być stabilizowane za pomocą drewnianych kołków (oznaczonych numerami lub literami), które pomagają znaleźć potrzebne nam punkty po zabraniu tyczek. Tyczki wyznaczają prostą wtedy, gdy są ustawione w jednej płaszczyźnie pionowej, stoją pionowo i „pokrywają się” dla obserwatora patrzącego w płaszczyźnie wytyczonej prostej. Pionowe ustawienie tyczki można skontrolować za pomocą pionu w postaci obciążnika zawieszonego na sznurku, który zgodnie z zasadą przyciągania ziemskiego będzie przyjmował położenie pionowe.

Tyczenie w przód. Tyczenie w przód- polega na wyznaczaniu położenia i zasygnalizowaniu punktów pośrednich na prostej, pomiędzy punktami A i B. Obserwator ustawia się w odległości 3 ÷ 5 m za jednym z nich i naprowadza pośrednią tyczkę pomocnika na prostą. W przypadku tyczenia instrumentem ustawia się go (centruje) nad punktem A i celuje lunetą do punktu B. Patrząc przez lunetę, naprowadza się sygnały pośrednie (np. tyczki) na kreskę pionową jej siatki celowniczej. Do tyczenia wykorzystuje się również instrumenty laserowe. W miejsce osi celowej emitowany jest promień laserowy, a tyczenie polega na ustawieniu sygnału pośredniego na drodze promienia.

Tyczenie „na siebie” – polega na tyczeniu prostej na przedłużeniu punktów A i B. Ten sposób tyczenia można wykonać samodzielnie, ustawiając poza tyczkami w punktach A i B, tak jak w poprzednim przypadku, tyczkę w punkcie C, który „na oko” wydaje się leżeć na przedłużeniu prostej AB. Następnie należy odsunąć się o 2 – 3 cm w celu uzyskania lepszej widoczności i spojrzeć w kierunku tyczki ustawionej w punkcie A. Jeśli tyczki nie pokrywają się, należy korygować położenie tyczki C aż do skutku, czyli do momenty, w którym tyczki A, B i C będą widziane przez tyczącego jako jedna.

Tyczenie za pomocą kolejnych przybliżeń. Tyczenie za pomocą kolejnych przybliżeń (nazywane też tyczeniem ze środka lub tyczeniem przez przeszkody) stosuje się, gdy z punktu A nie widać punktu B (np. wzgórze) lub, gdy są to punkty ścienne, zza których nie można prowadzić obserwacji. Pomiędzy punkty A i B wprowadza się dwie tyczki pośrednie C i D. Patrząc zza tyczki pośredniej C, naprowadza się tyczkę D na prostą CB, następnie zza tyczki D naprowadza się tyczkęC na prostą DA. Tak postępuje się na przemian do momentu, kiedy wszystkie tyczki znajdąsię na prostej.

Koniec ! Załączniki: - http://www.zspolice.pl/nasza_szkola/akty_prawne/informatory_zawodowe/technik_budownictwa/technik_budownictwa_311[04]_O1.05_u.pdf wikipedia.pl Książka „ Urządzanie i pielęgnacja terenów zieleni cz.1 „