Ireneusz Hałas, Tomasz Senderek, Lucyna Krupa Wykorzystanie kinesiotapingu w usprawnianiu pacjentki po rekonstrukcji nerwu twarzowego Ireneusz Hałas, Tomasz Senderek, Lucyna Krupa

Kinesiotaping jest powszechnie stosowany na świecie w rehabilitacji i sporcie. Wykorzystanie tej metody u pacjentów z uszkodzeniami obwodowego układu nerwowego pozwala na rozwiązywanie różnorodnych problemów terapeutycznych.

Oryginalnym przykładem korzystnego wpływu działania kinesiotapingu w fizjoterapii uszkodzenia nerwu twarzowego jest opis rehabilitacji pacjentki po przebytej operacji guza kąta mostowo- móżdżkowego (oponiaka) oraz operacji zespolenia n. VII z n. XII.

HISTORIA CHOROBY U pacjentki B.W., lat 56, rozpoznano w połowie 2003 roku guz (oponiak) kąta mostowo-móżdżkowego po stronie lewej. 22.08.2003 roku przeprowadzono operację usunięcia guza.

HISTORIA CHOROBY Stan neurologiczny po przebytej operacji uszkodzenie lewego nerwu V – osłabienie czucia powierzchownego twarzy po stronie lewej uszkodzenie lewego nerwu VII – brak ruchów mięśni lewej strony twarzy uszkodzenie lewego nerwu VIII - dużego stopnia niedosłuch po stronie lewej oczopląs dodatnia próba Romberga

HISTORIA CHOROBY W okresie od sierpnia 2003 do lutego 2004 roku nie zaproponowano pacjentce żadnych form rehabilitacji W tym czasie wystąpił dodatkowo zespół suchego oka z uszkodzeniem rogówki. W lutym 2004 roku wykonano zabieg zszycia powiek lewego oka Dnia 24.02.2004 r. wykonano zespolenie lewego nerwu VII z nerwem XII po tej samej stronie

USPRAWNIANIE Od marca 2004 roku rozpoczęto usprawnianie, które prowadzono do lutego 2005 roku Wykorzystywano metodę PNF i neuromobilizacje oraz zabiegi fizykoterapeutyczne: TENS, elektrostymulację, galwanizację, laseroterapię Kinesiotaping wprowadzono od końca kwietnia 2004 roku

USPRAWNIANIE Zabiegi fizykoterapeutyczne powszechnie stosowane w usprawnianiu porażenia nerwu twarzowego: galwanizacja i elektrostymulacja, powodowały występowanie niekorzystnych objawów takich jak przeczulica, nerwobóle w okolicy oka i ucha, dlatego zaniechano ich wykonywania.

OCENA FUNKCJONALNA W DNIU WPROWADZENIA KINESIOTAPINGU niemożność wykonania symetrycznych ruchów twarzy (opadanie lewego kącika ust: uśmiechania się, marszczenia i unoszenia brwi, robienia „dziubka”, gwizdania) niemożność przekroczenia językiem linii środka trudność w zamykaniu powieki górnej i dolnej lewego oka (odstawanie powieki od rogówki)

OCENA FUNKCJONALNA W DNIU WPROWADZENIA KINESIOTAPINGU utrudnienie w żuciu pokarmów i piciu płynów wynikające z zaburzenia czucia zarówno wewnętrznej, jak i zewnętrznej części policzka niemożność utrzymania płynów w ustach zaburzenia czucia języka strony lewej obrzęk lewej części twarzy w okolicy lewego policzka, nosa i pod powieką oka

KINESIOTAPING Wykorzystanie kinesiotapingu od kwietnia 2004 do lutego 2005 roku Pacjentka przed rozpoczęciem stosowania kinesiotapingu – widok z przodu

KINESIOTAPING W celu uzyskania symetrii twarzy i zmiany napięcia mięśniowego zastosowano technikę powięziową. Umożliwiło to uniesienie brwi i marszczenie czoła.

KINESIOTAPING Technika korekcyjna podciągająca kącik ust. Wspomaganie pracy mięśni mimicznych dla funkcji uśmiechania się i wykonywania „dziubka”.

KINESIOTAPING Technika powięziowa - ułatwienie pracy mięśni mimicznych

KINESIOTAPING Technika powięziowa dla poprawy funkcji uśmiechania się oraz wspomagania pracy lewego mięśnia okrężnego oka.

KINESIOTAPING W połowie 2004 roku u pacjentki wystąpił obrzęk limfatyczny okolicy lewego policzka i nosa. Zastosowanie technik limfatycznych kinesiotapingu umożliwiało częściowe lub całkowite odprowadzenie limfy.

KINESIOTAPING

OCENA STANU NEUROLOGICZNEGO PO 10 MIESIĄCACH USPRAWNIANIA cechy uszkodzenia lewego nerwu V – osłabienie czucia powierzchownego lewej strony twarzy poprawa funkcji ruchowych nerwu VII lewego w zakresie ruchu powieki lewego oka i dolnej części twarzy, brak ruchów w okolicy czołowej uszkodzenie lewego nerwu VIII w stopniu dotychczasowym oczopląs zaburzenia równowagi zbaczanie języka – dysfunkcja nerwu XII – poprawa ruchów języka

REZULTATY STOSOWANIA KINESIOTAPINGU Po przeprowadzonej terapii uzyskano poprawę pracy mięśni lewej strony twarzy odpowiedzialnych za funkcje: uśmiechania się, utrzymania kącika ust, robienia „dziubka”, gwizdania, wymowy, zamykania oka. Pacjentka ma lepsze czucie lewej strony języka i może przekraczać nim linię środka. Mimo niedosłuchu lewego ucha i ograniczenia widzenia lewym okiem zaczęła się bez lęku poruszać zarówno w pomieszczeniach zamkniętych, jak i poza nimi. Efektem terapii było zmniejszenie się obrzęku lewej strony twarzy pacjentki.

REZULTATY STOSOWANIA KINESIOTAPINGU W procesie usprawniania znalazły zastosowanie techniki powięziowe, korekcyjne i limfatyczne kinesiotapingu, które dając nieustanną informację receptorom skóry i mechaniczną podporę osłabionym mięśniom, pozwalały na utrzymanie symetrycznego ustawienia twarzy przez długi czas. Obecnie dysfunkcja lewej połowy twarzy pacjentki jest prawie niezauważalna, co ułatwiło jej powrót do aktywnego uczestnictwa w życiu towarzyskim. Poprawiło to samopoczucie i samoocenę pacjentki.

STAN PRZED I PO USPRAWNIANIU

STAN PRZED I PO USPRAWNIANIU

STAN PRZED I PO USPRAWNIANIU

STAN PRZED I PO USPRAWNIANIU

STAN PRZED I PO USPRAWNIANIU

STAN PRZED I PO USPRAWNIANIU

PODSUMOWANIE W celu wspomagania efektów fizjoterapii w uszkodzeniach obwodowego układu nerwowego pomocne jest oddziaływanie sensoryczne za pomocą plastrów Kinesio® Tex. Niemożliwe jest dokonanie obiektywnej oceny skuteczności kinesiotapingu u pacjentki z uszkodzeniem nerwu twarzowego, ponieważ w czasie stosowania tej metody w początkowym okresie wykonywane były zabiegi z zakresu fizykoterapii. Ocena stanu neurologicznego przeprowadzona bezpośrednio przed rozpoczęciem kinesiotapingu oraz po jego zakończeniu pozwala przypuszczać, że odegrał on znaczącą rolę w całości procesu usprawniania.

PODSUMOWANIE Techniki kinesiotapingu wpłynęły na: wspomaganie pracy mięśni i redukcję zmęczenia mięśni zmniejszenie wzmożonego napięcia mięśniowego zwiększenie zakresu ruchu mięśni mimicznych usuwanie zastojów i obrzęków limfatycznych

PODSUMOWANIE Na podstawie 10 miesięcznej obserwacji pacjentki w czasie terapii z użyciem kinesiotapingu możemy stwierdzić: Wykorzystanie kinesiotapingu w usprawnianiu pacjentki po rekonstrukcji nerwu twarzowego jest cennym uzupełnieniem dotychczas stosowanej terapii. Kinesiotaping daje możliwość dopasowywania technik do indywidualnych problemów i potrzeb pacjenta podczas terapii. Możliwość utrzymania efektu terapeutycznego przez 24 godziny. Aplikacja plastra Kinesio® Tex nie powoduje reakcji alergicznej skóry.

PODSUMOWANIE Stosowanie kinesiotapingu u pacjentki z uszkodzeniem nerwu twarzowego przez okres 10 miesięcy uświadamia nam, że kinesiotaping to nie tylko zbiór skutecznych narzędzi terapeutycznych, ale nowe spojrzenie w fizjoterapii mające na celu wspomaganie procesów samoleczenia organizmu, a nie ich zastępowania.