Programowanie I Rekurencja

Wstęp - funkcje i dane rekurencyjne Definicja: Mówimy, że funkcja lub typ danych są rekurencyjne, jeżeli w ich definicji następuje odwołanie do nich samych. Zwykle rekurencja powstaje z powodu definiowania danej wielkości przez samą siebie, np. znana funkcja silnia może być zdefiniowana matematycznie następująco (najpierw wykonujemy operacje w najbardziej zagnieżdżonych nawiasach): n*(n-1)*...*1=n*((n-1)*...*1) Jej odpowiednia definicja programowa jest następująca: silnia(n)= 1, gdy n=0 n*silnia(n-1) dla n>0 Natomiast rekurencyjny typ danych możemy określić następująco: rozważmy zbiór B+ wszystkich niepustych ciągów złożonych z elementów ustalonego alfabetu B. B+ może być określona następująco: jeśli b B, to <b>  B+, jeśli w B+ i b B, to w<b>  B+.

Wstęp Funkcje rekurencyjne pozwalają wyrazić nam w sposób jawny szczególny rodzaj złożenia czynności – tzw. złożenie rekurencyjne. Z takim rodzajem złożenia spotkaliśmy się już w semantyce instrukcji “while” i “do”. Dla instrukcji „while” możemy złożenie rekurencyjne zdefiniować następująco: void dopóki(int B) { if (B) { S; dopóki(B)} }

Wstęp a dla „do” Podobnie możemy postąpić dla instrukcji for. void powtarzaj(int B) { S; if (B) powtarzaj(B); } Podobnie możemy postąpić dla instrukcji for.

Wstęp Algorytmy zapisane za pomocą rekurencji są zapisywane bardzo prosto i zapisanie ich za pomocą czynności określanych iteracyjnie nie musi być łatwe. Przykłady zapisu znanych instrukcji za pomocą ich odpowiedników rekurencyjnych pokazują, że iterację można zapisać za pomocą rekurencji, natomiast odwrotna zasada nie jest prawdziwa. Przykładem takiej sytuacji mogą być algorytmy, w których realizacja wymaga rozwiązania za pomocą odpowiedniej, zmiennej w zależności od danych, ilości pętli iteracyjnych. Należy jednak dodać, że pochopne stosowanie rekurencji może powodować poważne kłopoty z pamięcią i należy szczególnie ostrożnie rozważać problem skończoności obliczeń.

Wstęp - rola stopu Co dla n<0?. Czy można to poprawić? Np. procedura silnia, która może być zdefiniowana następująco: int silnia(int n) { if (n=0) silnia=1; else silnia=n*silnia(n-1) } Co dla n<0?. Czy można to poprawić?

Wstęp - działanie rekurencji Przykład: void p1(int n) { if (n>0) p1(n-1); cout <<n; } int main() p1(4); getch(); return 0; Wywołujemy p1(4), jaki wynik i dlaczego?

Wstęp - działanie rekurencji Przykład void p2(int n) { cout <<n; if (n>0) p2(n-1); } int main() p2(4); getch(); return 0; Wywołujemy p2(4), jaki wynik?

Przykłady rekurencji - wyjściowe wzory

Wstęp - przykłady Sumujemy do napotkania 0 int suma() { int x; cin>>x; if (x!=0) return suma()+x; else return 0; } int main(int argc, char **argv) cout<<suma(); getch(); return 0;

Przykłady - silnia int silnia(int n) { if (n>0) return n*silnia(n-1); else return 1; } int main(int argc, char **argv) cout<<silnia(4); getch(); return 0;

Rekurencja - przykład Wzór: fibn=fibn-1+fibn-2, fib1=fib2=1 Implementacja int fib (int n) { if (n < 3 ) return (1); else return( fib(n-2) + fib(n-1)); }

Rekurencja Przykład algorytmu, którego nie można zaimplementować za pomocą iteracji: Problem n-hetmanów: ustaw n-hetmanów na szachownicy o wymiarze nxn, tak by się wzajemnie nie szachowały. Idea algorytmu (algorytm z nawrotami): stawiamy hetmana na wybranym polu, następne hetmany dostawiamy tak, by się nie szchowały, jeśli to niemożliwe, to zdejmujemy ostatniego hetmana i powtarzamy dla innych pól. Przykład działania na tablicy.

Rekurencja Bardziej formalne rozwiązanie: Stopniowa konstrukcja polega na tym, że znajdujemy reprezentację rozwiązania x postaci [x1,x2,...,xn] konstruując kolejno [x1], [x1,x2], [x1,x2,x3] itd. w ten sposób, że 1.każde przejście od [x1,...,xj] do [x1,...,xj,xj+1] jest prostsze niż obliczanie całego próbnego rozwiązania, 2.jeśli q jest predykatem charakteryzującym rozwiązanie, to musi zachodzić: j ((1<=j<=n)=>(q(x)=>q([x1,...,xj]) Warunek 2 oznacza, że aby otrzymać pełne i poprawne rozwiązanie musimy uzupełnić rozwiązanie częściowe tak, by spełniało ono kryterium poprawności. Jeżeli takie uzupełnienie nie jest w danym momencie możliwe, to odwołujemy pewne poprzednie uzupełnienia tego rozwiązania, czyli skracamy je do [x1,...,xi], gdzie i<j i próbujemy inne uzupełnienie. Takie powroty i próbowanie nowego rozwiązania nazywamy nawracaniem. Implementacja samodzielnie.