Tadeusz Łopuszański

Tadeusz Łopuszański ur. 15 stycznia 1874 we Lwowie, zm. 1955 w Gliwicach w wieku 81 lat.

Pedagog, działacz oświatowy, twórca i dyrektor sławnej szkoły eksperymentalnej Gimnazjum i Liceum im. Sułkowskich w Rydzynie.

Tadeusz Łopuszański z grupą pierwszych maturzystów i gronem nauczycielskim.

Dyrektor Tadeusz Łopuszański z grupą „Rydzyniaków”. Kraków, 1946 r.

Herbatka kółka fizycznego

Syn Edwarda i Walerii z Koriersów, uczęszczał do Gimnazjum św. Anny w Krakowie. Studiował na wydziale filologicznym w zakresie matematyki i fizyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1891-1895.

Przez kilka lat pracował jako nauczyciel w szkołach w Krakowie i Rzeszowie. W latach 1902-1906 odbył dwie stypendialne podróże do Anglii, Francji, Niemiec i Szwajcarii dla zapoznania się z aktualnymi prądami w nowoczesnej pedagogice i z ruchami reformatorskimi w szkolnictwie średnim.

W latach 1909-1914 z własnej inicjatywy pracował w Krakowie na stanowisku inspektora szkolnego Okręgu Krakowskiego "aby mieć wpływ na podnoszenie szkolnictwa ludowego".

W latach 1911-1914 społecznie podjął dodatkową pracę jako dyrektor Wiejskiego Ogniska Wychowawczego w Prokocimiu koło Krakowa. Placówka była prowadzona przez Towarzystwo Szkoły Ludowej. W ośrodku tym przystąpił do realizacji swych założeń programowych, dotyczących konieczności zróżnicowania program nauki według zainteresowań i uzdolnień uczniów.

W latach 1915-1917 na stanowisku inspektora Okręgu Szkolnego przy Komendzie Powiatowej w Lublinie wprowadzał powszechność nauczania w całym Okręgu, zaopatrywał wszystkie szkoły powiatu lubelskiego w poważne biblioteki, w znaczącej części z własnej pensji.

W listopadzie 1917 przeszedł do pracy w Departamencie Oświaty w administracji Rady Regencyjnej w Warszawie. W listopadzie 1918 objął stanowisko szefa sekcji szkolnictwa średniego, następnie podsekretarza stanu w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.

W latach 1919-1920 był ministrem tego resortu w rządach Leopolda Skulskiego i Władysława Grabskiego. Przez następne 6 lat był podsekretarzem stanu w tymże ministerstwie. Po przewrocie majowym w 1926 przeszedł na emeryturę.

W 1927 doprowadził do skutku swe wieloletnie zabiegi o odtworzenie Fundacji Sułkowskich z odzyskaniem jej bazy majątkowej, uczestniczył też w organizowaniu Kuratorium Fundacji. W 1928 został przez to Kuratorium powołany na stanowisko dyrektora Gimnazjum i Liceum im. Sułkowskich w Rydzynie.

Tu realizował cel swego życia – stworzenie doświadczalnego ośrodka nowoczesnej pedagogiki dla polskiego szkolnictwa średniego. Wypracował nowoczesne metody wychowania w szkole średniej, opartego na wysokim poziomie nauki z zamiłowaniem do wybranego zawodu i zainteresowaniem sprawami społecznymi kraju.

Metody te zaprezentował w swoich dwu książkach o Gimnazjum w Rydzynie. Tadeusz Łopuszański kładł wielki nacisk na wychowanie sportowe w Gimnazjum rydzyńskim, bo sam był zażartym sportowcem w swoich młodszych latach.

Dyrektor Tadeusz Łopuszański gratuluje zwycięstwa rydzyniakom podczas VI zawodów międzyszkolnych Rydzyna – Krzemieniec. Rydzyna, maj 1938 r.

W 1906 stworzył klub piłki nożnej uczniów II Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie. Klub ten później połączył się z innymi, żeby stworzyć Klub Wisła-Kraków. Łopuszański był pierwszym prezesem tego klubu.

Był również taternikiem, i jednym z pierwszych, którzy wspinali się na Ostry Szczyt w Tatrach w 1903. W tymże roku był członkiem komitetu organizacyjnego nowej Sekcji Turystycznej Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego (PTT) w Zakopanem. W 1905 był członkiem grupy, która po raz pierwszy weszła na Żabi Szczyt Wyżni.

Niestety wybuch II wojny światowej przerwał jego owocną pracę Niestety wybuch II wojny światowej przerwał jego owocną pracę. Lata wojny spędził na wsi w majątku jednego z jego uczniów.

Po wojnie nowe władze nie dopuściły Łopuszańskiego do pracy w ukochanym zawodzie. Początkowo mieszkał w Krakowie, potem przeniósł się do Gliwic, gdzie zmarł w 1955 roku. Na własną prośbę pochowany w Rydzynie.

Był odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi i francuską Legią Honorową.