Ja też! reżyseria: Antonio Naharro Hiszpania 2010 Wyobraźmy sobie taką sytuację: mamy problemy z PITem. Idziemy do urzędu skarbowego. Urzędnik, który ma nam pomóc to człowiek z Zespołem Downa. Co wtedy pomyślimy? Wyobraźmy sobie taką sytuację: chłopak/dziewczyna zostawia mnie dla osoby z ZD. Co wtedy czuję, co myślę? - Twórcy filmu (Antonio Naharro, Alvaro Pastor) opowiadają, że pomysł na film zrodził się w ich głowach w momencie poznania Pabla Pinedy, jedynego Europejczyka z zespołem Downa, który ukończył wyższe studia (mało tego, po zakończeniu zdjęć Pineda zaczął studiować na kolejnym kierunku). - Pablo Ponda gra w filmie główną rolę – podobnie jak grana przez niego postać - Daniel - także pracuje w Biurze Osób Niepełnosprawnych, świetnie zna angielski, wygłasza przemówienia na konferencjach. Twierdzi, że swoje wykształcenie zawdzięcza matce, która dostrzegłszy dla syna szansę rozwoju zrobiła wszystko, by ją maksymalnie wykorzystać. - Pablo Pineda uczestniczył w pracach nad filmem już na etapie powstawania scenariusza, który na bieżąco konsultował, traktując pracę nad produkcją jak dalszy ciąg swej życiowej misji.

CZY ZNASZ TEGO DOWNA? film.wp.pl 1. Dlaczego osoby z ZD stają się społecznym pośmiewiskiem? Do języka potocznego weszły już określenia „ty downie”, „korki”, „korek” (imienia Corky’ego, jednego z bohaterów popularnego przed laty serialu „Dzień za dniem”  „językowa panika” neutralnie nacechowane słowo „down” zaczęło funkcjonować jako obelga. Jak się czuć muszą osoby z ZD, kiedy często słyszą śmiech? 2. Wyobraź sobie, że Twój kolor włosów staje się synonimem idioty (swoją drogą, kolejne słowo przechwycone z innego rejestru językowego), ludzi widząc Ciebie wybuchają śmiechem, pokazują palcami itd. 3. Maciuś z „Klanu” (nie da się uniknąć ;-) Pierwotnie postać miała charakter terapeutyczny i edukacyjny, z czasem stała się obiektem kpin. Problem tkwi w nieumiejętności pokazania dojrzałego bohatera z ZD, Maciek Lubicz ma ponad 20 lat i jest pokazywany/traktowany jak uczeń podstawówki. 4. „Ósmy dzień” http://www.filmweb.pl/film/%C3%93smy+dzie%C5%84-1995-592 film.wp.pl

ZESPÓŁ DOWNA Nazwa, XIX wiek : od nazwiska Johna Langdona Downa MONGOLIZM, ze względu na wygląd osób dotkniętych ZD: fałda nad powieką, krótsze kończyny, dodatkowo: wystający język, TRISOMIA, NAZWA XX WIEK: Ze względu na ten dodatkowy chromosom zespół Downa nazywa się także trisomią. Dodatkowy chromosom całkowicie rozbija strukturę psychiczną i fizyczną organów znajdujących się w ludzkim ciele. 1961: oficjalna zmiana nazwy z „idiotyzmu mongolskiego” na ZD Zespół Downa jest chorobą genetyczną wynikającą z nieprawidłowej budowy 21. pary chromosomów (to tzw. trisomia - zamiast dwóch chromosomów znajdują się w tej parze trzy). To najczęściej występująca wada ludzkiego genotypu, obecna we wszystkich rasach i grupach społecznych. Szacuje się, że z zespołem Downa rodzi się średnio jedno na 800 dzieci.

zakazana miłość? Można znów wyjść od „Klanu” i wątku Maciusia i jego ukochanej Martynki (kobiety z ZD). Uczucie młodych wzbudza duże poruszenia, nie pozwala im się na zaręczyny i wspólne zamieszkanie. Problem 1: niepełnosprawność umysłowa a popęd seksualny – jak sobie z nim radzić? Czy należy farmakologicznie go zmniejszać/nawet zredukować czy postawić na antykoncepcję i edukację seksualną. Osoby z ZD i tak w większości są bezpłodne, więc nie „grozi im” nieplanowana ciąża, dziecko, którym nie są w stanie się zająć itd. Czy można im odmawiać przyjemności cielesnej miłości? Problem 2: dorosłe osoby z ZD, czy są w stanie żyć same, bez opieki rodziców? Nauka w szkołach specjalnych trwa do 23 roku życia. Później raczej nie podejmą pracy, nie zamieszkają same. Pojawia się również kwestia psychologiczna – życie bez ludzi. 2. „Ja też” historia miłosna - niezwykła, bo opowiada o uczuciu rodzącym się między doświadczoną przez życie kobietą a mężczyzną cierpiącym na zespół Downa. Film w bardzo dojrzały, subtelny i mądry sposób podejmuje trudny temat relacji między światem ludzi zdrowych i chorych.  można się odwołać do filmu „Tim” z Melem Gibsonem, będącym również opowieścią o niepełnosprawnym mężczyzną i dojrzałą kobietą

niepełnosprawności Niepełnosprawność – długotrwały stan występowania pewnych ograniczeń w prawidłowym funkcjonowaniu człowieka. Ograniczenia te spowodowane są na skutek obniżenia sprawności funkcji fizycznych, psychicznych bądź umysłowych. Wyróżniamy m.in. niepełnosprawność ruchową i obniiżona sprawność intelektualną. Zacząć można od „praktyki”: dla kogo przeznaczone są miejsca parkingowe przed centrami handlowymi? Dla osób niepełnosprawnych fizycznie, ruchowo. Często osoby niedowidzące, poruszające się na wózkach inwalidzkich, traktowane są ze szczególnym zrozumieniem. A co z ludźmi wykazującymi obniżoną sprawność intelektualną? Czy nie są one traktowane gorzej, czy nie stają się obiektem kpin. Zespół Downa wiąże się z występowaniem wielu wad wrodzonych. Typowe dla niego jest upośledzenie umysłowe, pojawiające się jednak w różnym nasileniu. Ponadto dzięki odpowiedniej stymulacji rozwoju dziecka obciążonego tą chorobą często można znacząco poprawić jego możliwości intelektualne, rozwinąć umiejętności pomagające w samodzielnym życiu, a także pasje i zainteresowania. zubetschool.zgora.pl

stereotypy osoby z ZD są miłe i spokojne X nieprawda średnia długość życia osób z ZD: 49 lat + prawda Mężczyźni z ZD są bezpłodni +prawda (bardzo rzadko zdarza się, aby zostali ojcami) dzieci z ZD rodzą się dojrzałym i starym rodzicom Podwójna rola stereotypu: porządkowanie i zubożanie rzeczywistości. Interesujący tekst o stereotypach w kontekście upośledzenia fizycznego i psychicznego http://otwarteserca.pomocmaltanska.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=186&Itemid=23

estetyka dokumentu Sposób realizacji filmu: estetyka kina dokumentalnego; kamera jest bardzo ruchliwa, zdjęcia kręcone są z ręki, a aparat często porusza się wraz z bohaterami (tańczący niepełnosprawni w szkole Santiego), obraz gubi ostrość. Zabiegi te nie tylko kreują wrażenie autentyzmu, ale mają budzić w widzu szczególnie silne emocje.

toleruję, ale pokojitolerancja.pl Ambiwalencja pojęcia „tolerancja”. Często uznajemy, że jeśli jesteśmy „tolerancyjni”, to dobrze o nas świadczy. Czy chcielibyśmy, aby ktoś <tolerował> nasze poglądy, nasze zachowania? Pojęcie tolerancji zakłada, że znajdujemy się na marginesie akceptowalności. 2. O tolerancji “normalnych” Poczucie, że w ciągu ostatnich dziesięcioleci dokonała się wielka przemiana w stosunku zdrowych do osób niepełnosprawnych intelektualnie i że czyni się wiele, by uczestniczyły one w życiu społecznym, sprawiło, że przestaliśmy się przyglądać obliczu naszej tolerancji. Jesteśmy z niej „dumni”, a nie dostrzegamy, że często kryje się za nią wygodna uniformizacja: „Wszyscy chorzy są tacy sami” – przykłady traktowania Daniela przez otoczenie „automatycznie” z litością i pobłażliwością, bo przecież ma zespół Downa – (to nic, że jest inteligentny). Chorych na downa traktuje się jak dzieci a nie dorosłych, mimo osiągnięcia odpowiedniego wieku. Litość i nadopiekuńczość wobec nich to ograniczanie ich rozwoju i poczucia wolności.  Automatyczne dzielenie świata na nasz – zdrowych i ich - chorych, odmawianie nie spełniającym naszych kryteriów „normalności” praw do uczuć, które nam, zdrowym, wydają się oczywiste (przykłady z filmu, np. Luisa i jej matka). twórcy filmu zwracają nam uwagę na fakt, że co prawda zmienił się sposób patrzenia na niepełnosprawność, że bycie tolerancyjnym wpisuje się w pewnego rodzaju poprawność polityczną, ale tak naprawdę niewiele się zmieniło w tej kwestii, bo w konfrontacji z osobą niepełnosprawną ludzie i tak okazują swoje obawy wobec ich, nie traktują ich na równi z innymi ludźmi (można dodatkowo poprosić, aby po filmie widzowie porównali parę głównych bohaterów – Daniela i Laurę w kilku kwestiach np. wykształcenie, sytuacja rodzinna, życie zawodowe, sposób spędzania wolnego czasu, stosunek do innych ludzi, cele, dążenia). Jakie wnioski wyłaniają się z takiego porównania. Które z nich jest osobą „lepiej” radzącą sobie z życiem - stawiającą czoła problemom, dążącą do postawionych sobie celów, mającą większą wiedzę o świecie?) pokojitolerancja.pl

„DOWNTOWN” Oiko Petersen (ur. 1983) – młody, polski artysta. Jego fotograficzny debiut wystawowy „Guys. From Poland with love” okazał się zaskakującym sukcesem. Jego pierwsza wystawa, wybrana spośród ponad 400 zgłoszeń, została pokazana podczas Szóstego Fotofestiwalu w Łodzi. Oiko Petersen znalazł się także w gronie piętnastu najciekawszych młodych, polskich fotografów, zakwalifikowanych do projektu PhotoPoland przygotowanego wspólnie z Instytutem Mickiewicza. Na zdjęcia Petersena i jego rozumienie fotografii, nieustannie wpływa jego druga pasja – teatr. „Downtown” – projekt Oiko Petersona, obejmujący sesje zdjęciowe oraz film dokumentalny. Motywem przewodnim i inspiracją okazała się piosenka Petuli Clark „Downtown”, żartobliwie zinterpretowania jako przestrzeń życiowa/mentalna ludzi z ZD. transfotografia.com integracjatyija.pl

zapraszamy na film www.nhef.pl znajdź nas na facebooku! 10