Uzupełnienie dot. przekazywania argumentów #include struct nowa { int f; char line[20000]; int k; } reprezentant; int main() { void funkcja7( struct nowa x); reprezentant.k=17; funkcja7(reprezentant); printf(" reprezentant.k= %d\n",reprezentant.k); exit(0); } /* koniec funkcji main */ void funkcja7( struct nowa x) { printf("\n funkcja7 x.k=%d\n",x.k); x.k=-18; printf("\n funkcja7 x.k=%d\n",x.k); }/* koniec funkcji funkcja7 */

Uzupełnienie dot. przekazywania argumentów Program wypisze: funkcja7 x.k=17 funkcja7 x.k=-18 reprezentant.k= 17 Wniosek: w programie wywołującym nie ma zmiany argumentu

Uzupełnienie dot. przekazywania argumentów #include int nowa[10000]; int main() { void funkcja6( int a[10000] ); nowa[10]=27; funkcja6( nowa ); printf("a[10]=%6d\n",nowa[10]); exit(0); } /* koniec funkcji main */ void funkcja6( int a[10000] ) { printf("\n funkcja6 a[10]=%d\n",a[10]); a[10]=-18; printf("\n funkcja6 a[10]=%d\n",a[10]); }/* koniec funkcji funkcja6 */

Uzupełnienie dot. przekazywania argumentów Program wypisze: funkcja6 a[10]=27 funkcja6 a[10]=-18 a[10]= -18 Wniosek: w programie wywołującym jest zmiana argumentu!

Przykład – wskaźnik do struktury #include struct alfa { char buf[16*16*16]; /* 4096 */ int k; }; typedef struct alfa koral; koral array[10]; koral * wskaznik; int main() { wskaznik = array; printf("%p\n",wskaznik); wskaznik++; printf("%p\n",wskaznik); exit(0); }/* koniec main */

Przykład – wskaźnik do struktury Program wypisze: 0x x804a644 Wniosek: wskaźnik (jego zawartość) zmodyfikowała się o ilość bajtów potrzebnych na jeden element typu, na który może wskazywać Uwaga: niech program sam wylicza, jaka ilość bajtów jest potrzebna !

adres zmiennej Do pobrania adresu zmiennej używa się jednoargumentowego operatora & (uwaga & może mieć także znaczenie dwuargumentowego operatora bitowego iloczynu logicznego) Jednoargumentowy operator * jest używany do wskazywania, tzn. jego argument jest adresem zmiennej.

adres zmiennej - przyklad #include int main() { int k; int n; int *palec; palec=&k; k=10; n=(*palec)*15; printf("\n\nk=%5d n=%5d *palec=%5d\n",k,n,*palec); exit(0); } /* koniec funkcji main */ k= 10 n= 150 *palec= 10

Wskaźniki-0 Czy wskaźnik musi mieć typ ? Czy może istnieć wskaźnik uniwersalny? Jeśli tak to: Czy można się posługiwać tylko wskaźnikami uniwersalnymi?

Wskaźniki-1 # include int main() { float a[10]={0.,1.,2.,3.,4.,5.,6.,7.,8.,9.}; float * f1; /* wskaźnik do float */ int * p1; /* wskaźnik do int */ void * s1; /* wskaźnik uniwersalny */ f1 = &a[3]; p1 = &a[5]; /* kompilator zgłosi zastrzeżenia */ s1 = &a[7];

Wskaźniki-2 p1 = s1; /* kompilator OK */ p1 = (int *) s1; /* kompilator OK */ p1 = (int *) f1; /* kompilator OK */ /* nie ma sensu p1 = & 123L; */ printf("\n %d %p %x\n", *p1,p1,p1); printf("\n %f\n", *f1); return (0); } /* koniec funkcji main */

Wskaźniki xbffffa4c bffffa4c

Wskaźniki-4 # include int main() { int * p1; /* wskaźnik do int */ void * s1; /* wskaźnik uniwersalny */ p1=NULL; printf("\n %d \n", *p1); printf("\n %p \n", p1); return (0); } /* koniec funkcji main */

Wskaźniki-5 wynik programu: Segmentation fault (core dumped) (nil)

Wskaźniki-6 #include int main() { int * p1; /* wskaźnik do int */ void * s1; /* wskaźnik uniwersalny */ p1 = (int *) 1; printf("\n %d \n", *p1); printf("\n %p \n", p1); return (0); } /* koniec funkcji main */ 0x1

Wskaźnik-7 #include int main() { float x; float * f2; /* wskaźnik do zmiennej typu float */ f2 = & x ; /* !!!! wskaźnik wskazuje na coś rozsądnego */ *f2 = 23.4; printf("\n wartość x wynosi %5.2f\n",x); return (0); } /* koniec funkcji main */ wynik : 23.40

Wskaźniki-8 ( wskaźniki jako argument funkcji call.c str. 213) #include void inc_count(int *count_ptr) { ++(*count_ptr); /* po co nawiasy zwykłe ? */ } /* koniec funkcji inc_count */ int main ( ) { int count=0; /* licznik pętli */ while(count<10) inc_count(&count); printf("\n count=%d\n",count); }/* koniec funkcji main */

Wskaźniki-9 (wskaźniki a macierze) float as[10]; /* każdy element ma długość 4 bajtów */ float * p3; p3 = &as[0]; /* lub */ p3=as; *p3=7; as[0]=7; *(p3+1)=8; as[1]=8;

Wskaźniki-10 (wskaźniki a macierze) float as[10]; /* każdy element ma długość 4 bajtów */ float * p3; p3=as; p3+=4; /* p3 = p3 +4 */ *p3=9; /* as[4]=9; */ /* dodawanie liczby całkowitej do wskaźnika skaluje się automatycznie */

Wskaźniki-11 (wskaźniki a macierze) float as[10]; /* każdy element ma długość 4 bajtów */ float * p3; *(as) = 7.3 ; /* as[0]=7.3; */ *(as+5)=-4.5; /* as[5]=-4.5; */ /* dodawanie liczby całkowitej do wskaźnika skaluje się automatycznie */

Wskaźniki-12 #include int main ( ) { float x; void * p2; float * p4; x=14; p2=&x; p4=&x; /* printf("\n %f\n",*p2); !!?? błędnie! */ printf("\n %f\n",*(float *)p2); printf("\n %f\n",*p4); }/* koniec funkcji main */

Wskaźniki-13 int main() char bufa[100]=Uniwersytet; char bufb[120]; copy_string(bufb,bufa); copy_string(&bufb[0],&bufa[0]);..... /* koniec funkcji main */

Wskaźniki-14 (str. 220 S. Oualline) void copy_string (char *p, char *q) { while ( *p++ = *q++ ) } /* koniec funkcji copy_string */ /* while( *(p++) = *(q++) ) czytelniejsze! */

Wskaźniki (wskaźnik do funkcji) #include int f1(float); int f2(float); void zz ( int(*aa)(float), float t ); int (*f)(float); /* f jest wskaźnikiem do funkcji ! */ int main( ) { int n; scanf("%d",&n);

Wskaźniki (wskaźnik do funkcji) if(n==1) { f=f1; zz(f, (float)n ); } else if(n==2) { f=f2; zz(f, (float)n ); } } /* koniec funkcji main */

Wskaźniki (wskaźnik do funkcji) int f1(float x) { printf("\n wewnatrz f1 x=%f\n",x); } /* koniec funkcji f1 */ int f2(float x) { printf("\n wewnatrz f2 x=%f\n",x); } /* koniec funkcji f2 */ void zz ( int(*aa)(float), float t ) { (*aa)(t); }

Wskaźniki (wskaźnik do funkcji) Nazwa funkcji jest jednocześnie adresem jej początku – czyli adresem miejsca w pamięci, gdzie zaczyna się kod odpowiadający instrukcjom tej funkcji. (czyli jest podobnie jak w przypadku tablic!)

Wskaźnik powinien na coś wskazywać (choćby na NULL) float * f4 = NULL; /* trzeba uważać by obiekt wskazywany nie zniknął !! */

pointer.c #include /* prototyp */ char *dec_bin (unsigned long a); int main () { char *bin_p; bin_p = (dec_bin (119L)); /* 119 to dziesietnie znak w */ printf ("\nTeraz w main: %p\n", bin_p); printf (" Czyli:%c\n\n", *(bin_p)); exit(0); } /* koniec funkcji main */ char * dec_bin (unsigned long dec) { char *wsk; char litera_b; litera_b=dec; printf ("\n wewnatrz funkcji: dec=%ld\n", dec); wsk = &litera_b; printf ("\nwewnatrz funkcji: %p\n", wsk); printf (" Czyli:%c\n\n", *wsk); return (wsk); } /* koniec funkcji dec_bin */

malloc (dynamiczna alokacja pamięci) #include struct st { int pole1; int pole2; float pole3; double buf[100000]; } z1, *p1, *p2; main() { p1= &z1; p1->pole1=11.; p1->pole2=13.; p1->pole3=15.; printf("\n"); printf(" pole1 %5d pole2 %5d pole3 %11.3f\n",z1.pole1,z1.pole2,z1.pole3); printf(" sizeof...%d \n\n",sizeof(z1) ); while(1) { p2=malloc(sizeof(z1)); if( p2==NULL) { printf("\n.....zabraklo pamieci..."); break; } (*p2).pole1=21; (*p2).pole2=22; (*p2).pole3=23; /* free(p2);*/ } } /* koniec main*/

malloc void * malloc (size_t size) funkcja ta zwraca wskaźnik do nowo zaalokowanego bloku pamięci o długości w bajtach size ; w przypadku niepowodzenia funkcja zwraca wskaźnik zerowy NULL uwaga – blok pamięci pozostaje niezainicjalizowany (tzn. jego zawartość jest niezdefiniowana)

free void free (void *ptr) funkcja ta zwalnia (dealokuje) blok pamięci który został przydzielony przez malloc, wskazywany przez ptr

realloc void * realloc (void *ptr, size_t newsize) Funkcja ta zmienia wielkość bloku którego adres jest ptr – nową wielkością jest newsize. Uwaga – ponieważ przestrzeń za końcem bloku może być zajęta, realloc może dokonać kopiowania bloku pamięci do nowego adresu, tam gdzie jest więcej wolnej pamięci. realloc zwraca adres bloku; jak widać nie musi to być adres ptr. Jeśli się nie uda zmienić wielkości bloku pamięci, to wtedy realloc zwraca wskaźnik zerowy NULL. Jeśli ptr będzie wskaźnikiem o wartośći NULL, to realloc zadziała tak jak malloc(newsize).

Wskaźnik do struktury struct nowa { float f1; char line[20000]; int k; } reprezentant; struct nowa * pf; pf = & reprezentant; (*pf).f1=33.4 ; /* nawiasy są konieczne */ (*pf).k = 17; pf -> k =34; /* operator wskaźnika struktury */

Wskaźnik do struktury-2 struct faa *ptr; ptr = (struct faa *) malloc (sizeof (struct faa)); if (ptr == 0) abort (); memset (ptr, 0, sizeof (struct faa)); /* memset służy do inicjalizowania pamięci */

Wskaźnik do struktury-3 #include int main() { struct nowa { int f; char line[20000]; int k; } reprezentant; struct nowa * pf; pf = malloc(sizeof(struct nowa) ); #include int main() { struct nowa { int f; char line[20000]; int k; } reprezentant; struct nowa * pf;

Wskaźnik do struktury-4 #include int main() { struct nowa { int f; char line[20000]; int k; } reprezentant; struct nowa * pf; pf = malloc(sizeof(struct nowa) ); pf = malloc(sizeof(struct nowa) ); memset(pf,1, sizeof(struct nowa) ); /* memset(pf,0, sizeof(struct nowa) ); */ printf("\n %d %d %d\n",pf->f, pf->line[10], pf->k); } /* koniec funkcji main */ wynik programu

calloc void * calloc (size_t count, size_t eltsize) funkcja zwraca blok pamięci dostatecznie długi aby mógł pomieścić count elementów, każdy o długości eltsize ; zawartość pamięci jest zerowana ! (tzn. inicjalizowana zerami)

calloc void * calloc (size_t count, size_t eltsize) { size_t size = count * eltsize; void *value ; value = malloc (size); if (value != 0) memset (value, 0, size); return value; } /* koniec funkcji calloc */

memset void * memset (void *block, int c, size_t size) funkcja kopiuje wartość c (jako unsigned char) do size pierwszych bajtów, począwszy od adresu wskazywanego przez wskaźnik block (czyli do bloku pamięci wskazywanego przez wskaźnik block ) PRZYKŁAD: struct nowa * pf; void * wsk; pf = malloc ( sizeof (struct nowa) ); wsk = memset(pf,1, sizeof(struct nowa) ); printf("\n\n pf, wsk %p %p\n",pf,wsk);

memset void * memset (void *block, int c, size_t size) W przypadku powodzenia memset() zwraca wskaźnik równy wskaźnikowi block

memset void * memset (void *block, int c, size_t size) memset najczęściej używa się w stosunku do pamięci dynamicznie przydzielonej przez malloc (czy calloc), ale można jej użyć także do np. wyzerowania większej struktury danych (przykład poniżej)

memset void * memset (void *block, int c, size_t size) /* przyklad inicjalizowania pamieci przygotowanej dla macierzy structur */ #include struct nowa { int f; char line[992]; int k; /* alfa[] zdefiniowana statycznie*/ } alfa[100]; /* kontynuacja na następnej stronie */

memset void * memset (void *block, int c, size_t size) int main() { alfa[10].k= -223; printf("%d\n",alfa[10].k); memset(alfa,0,sizeof(alfa)); printf("%d %d\n",alfa[10].k, sizeof(alfa)); exit(0); }/* koniec funkcji main*/ /* wydruk */

memcpy Function: void * memcpy (void *to, const void *from, size_t size) The memcpy function copies size bytes from the object beginning at from into the object beginning at to. The behavior of this function is undefined if the two arrays to and from overlap; use memmove instead if overlapping is possible. The value returned by memcpy is the value of to. Here is an example of how you might use memcpy to copy the contents of an array of struct foo: struct foo *oldarray, *newarray; int arraysize;... memcpy (new, old, arraysize * sizeof (struct foo));

mempcpy Funkcja: void * mempcpy (void * to, void * from, size_t size) mempcpy jest bardzo podobna do funkcji memcpy. Kopiuje size bajtów z miejsca wskazywanego przez from do miejsca wskazywanego przez to. Jednakże w przypadku sukcesu zwraca wskaźnik do bajtu następującego po ostatnim zapisanym bajcie, to znaczy zwraca ( (void *) ( (char *) to + size ) )

memmove Function: void * memmove (void *to, const void *from, size_t size) memmove copies the size bytes at from into the size bytes at to, even if those two blocks of space overlap. In the case of overlap, memmove is careful to copy the original values of the bytes in the block at from, including those bytes which also belong to the block at to.

Jak czytać skomplikowane deklaracje? (Symfonia C++ J.Grębosz, ). void zz ( int (*aa) (float), float t ); /* co to jest za obiekt ? */

Jak czytać skomplikowane deklaracje? (Symfonia C++ J.Grębosz, ) 1. Zaczynamy czytanie od nazwy tego co jest deklarowane. 2. Od tej nazwy posuwamy się w prawo. To dlatego, że tam mogą stać najmocniejsze (jeśli chodzi o priorytet) operatory: operator wywołania funkcji (....) bądź operator indeksowania tablicy []. 3. Jeśli w prawo już nic nie ma, lub natkniemy się na zamykający nawias – wówczas zaczynamy czytanie w lewo. Kontynuujemy tak długo, dopóki wszystkiego nie przeczytamy, lub dopóki nie natkniemy się na zamykający nawias. 4. Jeśli napotkamy taki nawias, to wychodzimy z czytaniem na zewnątrz nawiasu. Znowu zaczynamy czytać w prawo, czyli wracamy do punktu I tak dalej, dopóki nie przeczytamy wszystkiego w tej deklaracji.

Jak czytać skomplikowane deklaracje? (Symfonia C++ J.Grębosz, ) Jak czytamy? Słownik! * jest wskaźnikiem mogącym pokazywać na... (typ1,typ2,...) jest funkcją wywoływaną z argumentami typ1, typ [n] jest n-elementową tablicą......

Jak czytać skomplikowane deklaracje? (Symfonia C++ J.Grębosz, ) float * fp; char * tan (float p, int s); char (* tas ) (float p, int s); char * (* tas) (float p, int s);

Jak czytać skomplikowane deklaracje? (Symfonia C++ J.Grębosz, ) int ( * (*fw) (int a, char * b) ) [2] ;

Jak czytać skomplikowane deklaracje? struct kos { float as; int k[10000]; } kos1; struct kos kos2; struct kos *fp1; struct kos (*fp2); struct kos (*fp3)(int a, int b); struct kos * (*fp4[6])( struct kos *a, struct kos (*b)(void) );

argumenty wiersza poleceń funkcja main ma dwa argumenty main(int argc, char * argv [ ] ) (tak sa zwyczajowo nazywane, choć nie są to nazwy obowiązujące)

argumenty wiersza poleceń #include int main (int argc, char *argv[] ) /* albo int main( int argc, char **argv) */ { int n; for(n=0;n<argc; ++n) { printf("\n n=%d param= %s",n, argv[n]); printf("\n to samo... n=%d param= %s",n, *(argv+n) ); printf("\n"); } exit(0); } /* koniec funkcji main */