malarz postimpresjonistyczny Paul Cézanne malarz postimpresjonistyczny

Autoportret

Paul Cézanne ur. 19 stycznia 1839 r. zm. 22 października 1906 r. Henri Matisse nazwał go „ojcem wszystkich malarzy”. Z Paulem Gauguinem i Vincentem van Goghiem tworzą grupę trzech głównych postimpresjonistów. Paul Cézanne stworzył pomost między impresjonizmem i kubizmem. Tematyka obrazów: portrety, pejzaże, martwa natura, wnętrza, sceny figuralne.

Malarz Cézanne Najpierw studiował prawo, potem wolał oddać swoje życie sztuce. Studiował na Académie Suisse. Jego malarstwo przechodziło różne etapy. Nawiązywał do stylu barokowego i romantycznego. Zafascynował go impresjonizm. Potem skłonił się ku kubizmowi. Można zauważyć także elementy fowistyczne. Uważa się go za prekursora współczesnego malarstwa.

Dzieła: Dom w Prowansji Chłopiec w czerwonej kamizelce Pejzaż z okolic Paryża Martwa natura z butelką peprmintu Kąpiące się kobiety Dom doktora Gacheta Wielka piana Góra św. Wiktorii Kamieniołom w Bibemus Dom powieszony Gracze w karty Skały wśród lasu

Gracze w karty

Chłopiec w czerwonej kamizelce

Martwa natura z jabłkami i pomarańczami

Ciekawostki Ojciec Paula Cézanne’a, człowiek zupełnie niewrażliwy na piękno sztuki, zwykł mawiać do syna: „Moje dziecko, posiadając geniusz, można umrzeć z głodu, ale jada się za pieniądze”. W stosunku do żywego modela Cézanne wysuwał tyrańskie wymagania. Traktował go dosłownie jakby był rzeczą. Gdy podczas pozowania model się poruszył, Cézanne rzucał się w jego stronę krzycząc: „Zmienił pan pozę! Człowiek winien pozować jak jabłko! Czyż jabłko się rusza?!”. Mimo nieruchomości właściwej temu owocowi zdarzało się, że Cézanne zarzucał rozpoczęte studium jabłek, bo owoce zgniły. Doszedł nawet do tego, że wolał od jabłek kwiaty... papierowe! Skończyło się jednak na tym, że odrzucił również papierowe kwiaty, bo chociaż nie gniją, ale „szelmy, tracą kolor”.

Co ciekawego powiedział ten malarz? Ważne cytaty Jest coś takiego jak malarska prawda rzeczy. Luwr jest książką, z której uczymy się czytać. Nie powinniśmy jednak poprzestać na zapamiętaniu pięknych formuł naszych sławnych poprzedników. Wyjdźmy stamtąd, by studiować piękną naturę, usiłujmy odkryć jej ducha, starajmy się wypowiedzieć zgodnie z naszym temperamentem osobistym. Smak jest najlepszym sędzią. Zdarza się on rzadko. Sztuka przemawia jedynie do niezmiernie ograniczonej liczby ludzi.