Święty Maksymilian Kolbe Życie, posługa i męczeńska śmierć.

Dzieciństwo Przyszły święty Maksymilian Kolbe urodził się 8 stycznia 1894 roku w Zduńskiej Woli. Tego samego dnia został ochrzczony i otrzymał imię Rajmund. Jego rodzice, Juliusz i Marianna żyli dość skromnie. Rodzinę utrzymywali z niewielkiego sklepiku kolonialnego oraz chałupniczego warsztatu tkac-kiego. Oboje byli członkami świec-kiego zakonu tercjarzy franciszkań-skich, uczyli dzieci znaczenia religii i cnót domowych. Młody Rajmund Kolbe

Zdjęcie zbiorowe z czasów dzieciństwa Dzieciństwo Trzej bracia – Franciszek, Rajmund i Józef – byli przyjaźni i odpowie-dzialni. Nie cofali się jednak przed zwykłymi chłopięcymi psotami. Ce-lował w tym Rajmund, czym niepokoił zatros-kaną o wychowanie syna matkę. Chociaż nie za-wsze posłuszny, był przy tym z całej trójki najbar-dziej rozmodlony. Zdjęcie zbiorowe z czasów dzieciństwa W czerwcu 1902 roku Rajmund Kolbe przystąpił do I Komunii Świętej w kościele św. Mateusza w Pabianicach.

Korony Przejęty słowami matki: „Rajmund, co z ciebie wyrośnie?”, chłopiec zadał to pytanie podczas jednej z wielu modlitw, jakie zanosił do Matki Boskiej w kościele para-fialnym. Najświętsza Panna ukazała mu się, trzymając w rękach korony – białą i czerwoną. Spytała, którą by wybrał. Porywczy młodzieniec stwierdził: „Wybieram obie”. W ten sposób kierunek jego życia wytyczony został przez Matkę Bożą. Biała korona oznaczała czystość, a czerwona – męczeństwo. Od tamtej pory Rajmund mówił często swej matce o męczeństwie.

Niezwykła edukacja Rodzice zdecydowali, że starszy syn Franciszek odbędzie formację kapłańską. Nie stać ich było na posłanie do szkoły dwóch synów. Rajmund ze swym talentem organizacyjnym i zdolno-ściami matematycznymi miał pomagać w pro-wadzeniu małej rodzinnej firmy. Z niespodziewaną pomocą przyszedł miejscowy aptekarz Kotowski. Zauważył zdolności chłopca w zakresie łaciny i nauk ścisłych. Objął go opieką, udzielając prywatnych lekcji. Dzięki temu Rajmund mógł kontynuować edukację. Rodzice przekonali się o jego możliwościach i mimo wszystko posłali do szkoły. Kościół parafialny w Zduńskiej Woli

Seminarium W 1907 roku Rajmund pojechał z bratem i ojcem do Lwowa, by wstąpić do nowego niższego seminarium prowadzonego przez franciszkanów konwentualnych. Był najlepszy w swej klasie, celował w przedmiotach ścisłych. Mimo przejściowych wątpliwości dotyczących powołania, po trzech latach nauki, w 1910 roku poprosił ojca prowincjała o przyjęcie do zakonu franciszkanów.

– pierwszy z lewej u góry Nowe imię Przywdzianie habitu zakonnego oznaczało też przyjęcie zakon-nego imienia. Młody nowicjusz Kolbe wybrał imię Maksymilian. Za patrona wziął więc rzymskie-go żołnierza umęczonego za wiarę. W trakcie nowicjatu sumiennie wypełniał powierzone mu obo-wiązki, ćwiczył się w cnocie z prostotą. Pilnie się uczył, był przykładem dla kolegów. Po roku przyjął śluby proste. Ze współbraćmi – pierwszy z lewej u góry

Studia w Rzymie Jesienią 1912 roku brat Maksymilian wyjechał do Rzymu, by tam kontynuować studia filologiczne i teologiczne. Wykazywał nadzwyczajne zdolności. Po trzech latach uzyskał doktorat z filozofii na Uniwersytecie Gregoriańskim. W 1919 roku natomiast został doktorem teologii Uniwersytetu Serafickiego. Kolegium Serafickie, gdzie brat Maksymilian studiował w Rzymie

Fresk ukazujący założenie Rycerzy Niepokalanej w 1917 r. Rycerze Niepokalanej Jeszcze w lwowskim seminarium podczas modlitwy do Maryi młody kleryk obiecał walczyć dla Najświętszej Panny i zawsze ją czcić. W październiku 1917 roku w Rzymie, wraz z sześcioma braćmi Maksymilian założył ruch Maryjny „Militia Immaculatae”. Jego program był bardzo prosty – zdobywać serca i dusze ludzi dla Najświętszego Serca Jezusa przez Maryję Niepokalaną. Ojciec Maksy-milian mówił: „Rycerstwo to ruch, który musi rozentuzjazmować dusze, wyrwać je szatanowi i zdobyć dla Niepokalanej, by zainspirować je dla budowania Królestwa Jezusa Chrystusa”. Ruch ten został w 1922 roku oficjalnie zatwierdzony jako stowarzy-szenie pobożne. Fresk ukazujący założenie Rycerzy Niepokalanej w 1917 r.

Święcenia kapłańskie, choroba Wiosną 1918 roku w życiu młodego zakonnika miało miejsce kolejne przełomowe wydarzenie. Z rąk kardynała B. Pompiliego otrzymał w Rzymie święcenia kapłańskie. Nazajutrz, 29 kwietnia odpra-wił mszę świętą prymicyjną. W lipcu 1919 roku ojciec Maksymilian został skierowany do Krakowa, by uczyć w tamtejszym seminarium zakonnym. Wrócił do odrodzonej Ojczyzny, ale był wątłego zdrowia. Już w sierpniu 1920 r. musiał wyjechać do Zakopanego, by podjąć leczenie gruźlicy. Do kwietnia 1921 r. prowadził owocny apostolat wśród pacjentów sanatorium.

„Rycerz Niepokalanej” numer z grudnia 1922 r. Praca wydawnicza Po powrocie do Krakowa o.Maksymilian od razu przystąpił do wydawania czasopisma „Rycerza Niepokalanej”, które miało szerzyć nabożeństwo do Maryi i służyć rozwojowi stowarzyszenia. Pierwszy numer miał 16 stron i nakład 5 tysięcy. Ojciec Kolbe sam rozprowadzał go na ulicach, często bezpłatnie. Po kilku zmianach drukarni Ojciec Kolbe za pożyczone pieniądze kupił starą maszynę drukarską i utworzył zakonną drukarnię. Wraz z dwoma współbraćmi redagował i wydawał czasopismo. Pracował ciężko mimo słabego zdrowia. „Rycerz Niepokalanej” numer z grudnia 1922 r.

Drukarnia w Grodnie Jesienią 1922 roku, wobec problemów funkcjonowania drukarni w Krakowie, Ojciec Maksymilian został przeniesiony do nowego klasztoru w Grodnie, na północy Polski. Stworzył tam placówkę wydawniczą o dużym zasięgu. Drukarnia ta wydawała dwa czasopisma, a „Rycerz Niepokalanej” zwiększył objętość do 32 stron i nakład do 60 tysięcy egzemplarzy. W 1926 roku działalność drukarni w Grodnie kwitła, natomiast zdrowie Ojca Kolbe zaczęło się gwałtownie psuć. We wrześniu 1926 roku zmuszono go do ponownego wyjazdu do sanatorium. Opiekę na drukarnię przejął jego młodszy brat, o. Alfons.

Nowa lokalizacja Klasztor w Grodnie stał się hałaśliwą drukarnią i po powrocie z sanatorium wiosną 1927 r. O.Maksymilian musiał szukać nowej siedziby, bliżej stolicy, by móc taniej kolportować cały nakład czasopism. Okazja nadarzyła się w krótkim czasie. Książę Jan Drucki-Lubecki podarował zakonowi teren niedaleko Warszawy. Ojciec Kolbe uzyskał zgodę na za-łożenie tam klasztoru franciszkańskiego i drukarni. Na rozległym terenie usta-wiono najpierw figurę Matki Boskiej Niepokalanej i przystą-piono do budowy.

Wybudowanie miasta Z podarowanych materiałów zbudowano drukarnię i przyległe budynki dla braci. Potem (w 1929 r.) uzyskano zgodę na otwarcie seminarium duchownego. Powstawały nowe obiekty miasta znanego pod nazwą Niepokalanów. Ojciec Kolbe angażował się we wszystkie działania gospodarcze i wydawnicze, lubił też pracować z klerykami. Wśród kleryków

Wyjazd do Japonii Zimą 1930 roku Ojciec Kolbe wraz z czterema braćmi wyjechał do Japonii, by tam założyć drugi Niepokalanów. Dzięki zgodzie od biskupa Nagasaki mógł wydawać japońską wersję „Rycerza Niepokalanej”. Jednocześnie uczył filozofii i teologii w miejscowym seminarium. W 1931 roku nabył ziemię dla nowego klasztoru w ubogiej dzielnicy miasta Nagasaki i założył posiadłość zwaną Ogrodem Niepokalanej. Ojciec Kolbe w Ogrodzie Niepokalanej w towarzystwie mnichów buddyjskich, podziwiających jego pracowitość i wytrwałość.

Kolejne podróże misyjne Następne lata upłynęły na ciągłej pracy dla idei Niepokalanej. Ojciec Kolbe bywał w Polsce, ale też wy-jeżdżał do różnych krajów. W 1932 roku przebywał w Indiach, by orga-nizować tam założenie kolejnego Niepokalanowa. W 1937 roku był w Rzymie i pomagał w obchodach 20. rocznicy utworzenia stowarzyszenia Rycerzy Niepokalanej. Na początku 1939 roku na Litwie sprawdzał mo-żliwość założenia tam Niepoka-lanowa. Wszelkie plany pokrzyżo-wał wybuch II wojny światowej.

Pierwsze aresztowanie Po wybuchu wojny ponad siedmiuset zakonników i kandydatów z Niepokalanowa otrzymało zgodę na wyjazd dla własnego bezpieczeństwa. Ojciec Kolbe pozostał. W dniu 19. września wraz z 32 braćmi został aresztowany. Na uwolnienie czekał do 8 grudnia. Następnego dnia był już ponownie w Niepokalanowie

Dalsza działalność Niestrudzony Rycerz Niepokalanej nie zrażał się utrudnieniami okupa-cyjnej rzeczywistości. Prowadził dalej ewangelizację. Czynił starania o wydanie kolejnego numeru czasopisma. Po długich negocjacjach uzyskał zezwolenie i wydał jeden numer „Rycerza Niepokalanej” w grudniu 1940 roku w nakładzie 120 000 egzemplarzy.

Aresztowanie i obóz W lutym 1941 roku hitlerowcy ponownie aresztowali Ojca Maksymiliana i przewieźli go do słynnego więzienia na Pawiaku w Warszawie. Był tam okrutnie torturowany. Po trzech miesiącach znalazł się w transporcie do obozu w Oświęcimiu. Otrzymał tam numer 16670. Mimo koszmaru i złego traktowania przez oprawców, dodawał otuchy współwięźniom i głosił Ewangelię.

Oddanie życia za brata Pod koniec lipca z bloku 14. uciekł więzień. W odwecie Niemcy ogło-sili, że zabiją 10 więźniów. W trakcie selekcji jeden z nich żalił się, że nie zobaczy żony i dzieci. Wtedy Ojciec Kolbe wystąpił z szeregu i zgłosił się na śmierć za-miast niego. Zastępca komendanta obozu, Fritsch był zdu-miony postawą księdza, ale zgodził się. Ojca Kolbe czekała okrutna śmierć głodowa. Poszedł na nią, podtrzymując innego słabego skazańca. Franciszek Gajowniczek – więzień, za którego Ojciec Kolbe poszedł na śmierć. Żył do 1995 r.

Męczeństwo – 14 sierpnia 1941 r. Prawie dwa tygodnie trwało męczeństwo grupy więźniów. W dniu 14 sierpnia 1941 roku Ojca Kolbe zabito zastrzykiem z trującego kwasu. Następnego dnia ciało spalono, a prochy rozsypano w okolicy obozu dokładnie tak, jak przedtem przepo-wiedział. To była jego czerwona korona. Cela śmierci Ojca Kolbego

Kanonizacja – 1982 r. Po procesie beatyfikacyjnym, w październiku 1971 r. papież Paweł VI ogłosił Ojca Kolbe błogosławionym. 11 lat później, za pontyfi-katu papieża Polaka Maksymilian Kolbe został uznany za świętego. Msza kanonizacyjna była wydarzeniem dla wszystkich Polaków. Franciszek Gajowniczek powiedział wtedy: „Przez lata dręczyły mnie wąt-pliwości co do roli, jaką odegrałem, przyczyniając się do śmierci o. Kolbe. Ten wielki dzień zakończył moje wątpliwości raz na zawsze.” F. Gajowniczek i św. Jan Paweł II po mszy kanonizacyjnej w Rzymie 10.X.1982 r.

Bibliografia Prezentacja zawiera materiały dla uczestników Szkolnego Konkursu Wiedzy „Święty Maksymilian Kolbe – życie, posługa i męczeńska śmierć” organizowanego w Szkole Podstawowej nr 4 im. Henryka Sienkiewicza w Grajewie. Została opracowana w oparciu o publikację: Br. Francis M.Kalvelage FI: „Malsymilian Kolbe. Święty od Niepokalanej.” tł. Agnieszka Bielawska. Sandomierz 2011 Fotografie i rysunki pochodzą z tej publikacji oraz z zasobów Internetu. Opracowała: Violetta Magdalena Curyło