JEDNOŚĆ W WIERZE Lekcja 8 na 24. listopada 2018

„I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni” (Dzieje Ap. 4,12)

Powtórne przyjście Chrystusa Niebiańska świątynia Szabat Stan umarłych Dzielenie się wspólną doktryną jest elementem jednoczącym (Dzieje Ap. 2,42). Możemy wierzyć w różne rzeczy o rzeczach nieważnych. Dzielenie się tymi samymi fundamentalnymi wierzeniami tworzy jedność między wierzącymi na całym świecie. Kościół Adwentystów dzieli się wieloma doktrynami z innymi kościołami chrześcijańskimi. Wierzymy jednak w pewne doktryny, które wyróżniają Kościół Adwentystów. Ewangelia wieczna Powtórne przyjście Chrystusa Niebiańska świątynia Szabat Stan umarłych

Czym jest wieczna ewangelia? EWANGELIA WIECZNA „I widziałem innego anioła, lecącego przez środek nieba, który miał ewangelię wieczną, aby ją zwiastować mieszkańcom ziemi i wszystkim narodom, i plemionom, i językom, i ludom” (Objawienie 14,6) Czym jest wieczna ewangelia? To dobra wiadomość, że Jezus pojednał nas z Bogiem w swojej śmierci. To jest nazywane odkupieniem. W ten sposób otrzymujemy za darmo przebaczenie i usprawiedliwienie (Rzymian 3,24-25). Ubłagalnia arki przymierza została umieszczona pomiędzy szekiną a prawem. Jezus jest naszą ubłagalnią, przebłaganiem za nasze grzechy (1 Jan 2,2; 4,9-10; 2 Piotr 2,21-24). Ci, którzy przyjęli Jezusa, są zjednoczeni w jednej wierze i jednej misji: głoszenia wiecznej ewangelii.

POWTÓRNE PRZYJŚCIE CHRYSTUSA „Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa” (Filipian 3,20) Wierzymy, że Jezus wróci na ziemię, tak jak zapowiedział: Rzeczywisty powrót, jak wniebowstą-pienie (Dzieje Ap. 1,11) Widzialny dla wszystkich (Mat.24,26-27; Obj. 1,7) Słyszalny (1Kor. 15,52) Zmarli zostaną wzbudzeni, a żywi przemienieni (1Tes 4,13-18) Nie wiemy kiedy to się stanie, ale jesteśmy wezwani do oczekiwania na Niego. Jego przyjście może szybko nastąpić (Mateusz 24,36; 25,1-13). Powtórne przyjście jednoczy nas w nadziei, której wypatrujemy, by spędzić wieczność z Bogiem miłości i łaski.

NIEBIAŃSKA ŚWIĄTYNIA „[Jezus] jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek” (Hebrajczyków 8,2) Biblia jest pełna odniesień do niebiańskiej świątyni czy sanktuarium, miejsca zamieszkania Boga (Psalm 11,4; 102,19; Obj. 7,15; 15,5; Hebr. 9,24). Ziemska świątynia i jej służba mogą nam pomóc zrozumieć rolę niebiańskiej świątyni. Jej celem jest usunięcie grzechu. Jezus jest Najwyższym Kapłanem w niebiańskiej świątyni. On wstawia się tam za nami (Hebr. 7,25). Dzień Pojednania reprezentuje sąd, który ma miejsce w niebiańskiej świątyni przed powtórnym przyjściem (który rozpoczął się w roku 1844, zob. 4 Mojż. 16; Dan. 8,14). Służba Chrystusa w niebiańskiej świątyni jednoczy nas w rozpoznawaniu naszej stałej potrzeby Bożego miłosierdzia i łaski.

„Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić” (II Mojż. 20,8) SZABAT Bóg pobłogosławił i uświęcił Szabat w stworzeniu (I Mojżeszowa 2,3) Jest to szczególny czas przeznaczony na spotkanie Boga z Jego ludem (III Mojżeszowa 23,3) Jest to godło ludu Bożego (Ezechiel 20,20) Szabat w Starym Testamencie Jezus zachował Szabat i podkreślił jego działanie uzdrawiające. (Łukasz 13,10-17) Apostołowie zachowywali Szabat i głosili Ewangelię Żydom i poganom w Szabat (Dzieje Apostolskie 13,44; 16,13) Szabat w Nowym Testamencie Przypomina nam o wolności od grzechu (V Mojż. 5,15) Uznajemy Boga za właściciela naszego życia i czasu (II Mojż. 20,8-11) Łączy nas w duchowym odpoczynku z Chrystusem (Iz. 58,13-14) Szabat dzisiaj „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić” (II Mojż. 20,8)

STAN UMARŁYCH „A gdy to, co skażone, przyoblecze się w to, co nieskażone, i to, co śmiertelne, przyoblecze się w nieśmiertelność, wtedy wypełni się słowo napisane: Pochłonięta jest śmierć w zwycięstwie!” (1 Kor. 15,54 ) Nie będziemy mieli nieśmiertelności, dopóki śmierć nie zostanie zniszczona. Nie ma nieśmiertelnych „dusz”, które żyją po naszej śmierci. Nieśmiertelność można znaleźć tylko w Bogu (1Tym. 6,15-16). Bóg udzieli jej nam podczas Drugiego Przyjścia (1Kor. 15,50-55; 1Tes. 4,13-18). W międzyczasie śpimy od momentu śmierci do dnia, w którym obudzi nas głos Jezusa (Kazn. 9,5-6, 10; Psalm 146,4; 115,17; Jan 11,11-15; Jan 5,28). Nasze zrozumienie stanu umarłych jednoczy nas w uznaniu naszej skończoności i zależności od Boga przy każdym oddechu życia.

„Chociaż mamy indywidualne zadania i indywidualną odpowiedzialność przed Bogiem, nie możemy polegać na swoim własnym, niezależnym osądzie nie bacząc na opinie i uczucia naszych braci, bo takie postępowanie doprowadzi do chaosu w kościele. Obowiązkiem kaznodziejów jest szanować zdanie swoich braci, ale ich wzajemne stosunki, jak również nauki, których nauczają powinny być poddawane testowi Zakonu i świadectwa. A wtedy, gdy nasze serca będą otwarte i gotowe na przyjęcie nauki, nie będzie między nami podziałów. Niektórzy mają tendencję do samowoli i oddalają się od słupów granicznych wiary: ale Bóg porusza serca swoich sług, by byli jednomyślni w nauce i w duchu.” E.G.W. (Świadectwa dla kaznodziejów i pracowników ewangelii, rozdz. 3, str. 30)