Siostry Nazaretanki o swoim życiu i powołaniu

Prezentacja na temat: "Siostry Nazaretanki o swoim życiu i powołaniu"— Zapis prezentacji:

1 Siostry Nazaretanki o swoim życiu i powołaniu
Tekst: Jan Paweł II do Nazaretanek Zdjęcia: Andrzej Woszczyna Tadeusz Warczak Siostry Nazaretanki Siostry Nazaretanki o swoim życiu i powołaniu Część III POSTOLAT

2 ragnę podziękować za ten dar, którym Opatrzność Boża obdarzyła Kościół i społeczeństwa przez Waszą Założycielkę - bł. Marię Siedliską.

3 ragnęła służyć miłości ludzkiej, a więc życiu i jego rozwojowi.
ragnę podziękować z Wami wspólnie za dar jej osobistego powołania, za tę drogę, którą przebyła ze swoich rodzinnych stron do Rzymu, ażeby tutaj spełnić to, do czego wzywał Ją Dobry Pasterz.

4 aka była treść życia Matki Siedliskiej i program, który zostawiła w testamencie swoim Siostrom. Troska o wychowanie dzieci zaniedbane zwłaszcza religijnie, o samotne matki, o ratowanie życia nie narodzonych.

5 roska o człowieka biednego, chorego, steranego życiem, opuszczonego.
więc, szkoła, szpital, ulica!

6 ościół wdzięczny jest Błogosławionej Marii od Pana Jezusa Dobrego Pasterza przede wszystkim za to, że stała się apostołką rodziny, apostołką godności ogniska domowego, godności rodzicielskiej, świadectwem wiary i wyzwaniem przeciwko laickiej koncepcji życia, której doświadczyła częściowo we własnej rodzinie i środowisku.

7 tarajcie się wczuwać w coraz to nowe sytuacje rodzin i nie łatwiejsze, ale coraz trudniejsze na całym świecie. odzina jest najbardziej zagrożoną rzeczywistością ludzką, również najbardziej zagrożoną sprawą w Kościele.

8 o wszystko na pewno było w dalekim XIX-wiecznym projekcie Waszej Założycielki i myślę, że kiedy to mówię… … to wczuwam się w jej zamierzenia, w jej myśli, w jej cały apostolski projekt, który przeniosła na Zgromadzenie Najświętszej Rodziny z Nazaretu.

9 ak jakoś działo się w życiu, że wciąż Pan Bóg stawiał na moich drogach te nazaretanki w różnych miejscach… Kiedy wspominam pierwsze lata mojego życia, to wśród tych wspomnień wyraźnie mi się rysuje Nazaret wadowicki i siostry nazaretanki, które widziały nas, takich chłopaków wałęsających się czasem po ulicach i zaczęły nas do siebie tam zapraszać, do ochronki. Bardzo sobie dobrze zapamiętałem Nazaret, siostry, tę ochronkę.

10 otem kiedyś, już jako biskup, byłem w Wadowicach na wizytacji i zaprowadzono mnie znowu do Nazaretu, ale już nie do ochronki, tylko do wielkiego domu najciężej upośledzonych naszych bliźnich. Było to dla mnie wielkie przeżycie. tedy jeszcze raz uświadomiłem sobie i ugruntowałem się w przekonaniu, że na to trzeba całkowitego oddania się Chrystusowi, ażeby móc taką służbę podjąć i tak ją wypełniać.

11 azaretanki jakoś specjalnie zaważyły na mojej działalności duszpasterskiej jako młodego wikarego, a zwłaszcza duszpasterza młodzieży.

12 amiętam wiele różnych nazaretanek, które pracowały w duszpasterstwie młodzieży, katechizacji zwłaszcza, a także i przy chorych w różnych parafiach, zwłaszcza w trudnych parafiach.   .

13 ieszę się z tego, zawsze się w Polsce cieszyłem, że siostry nazaretanki mają dużo powołań, że dużo dziewcząt młodych przychodzi do nich i znajduje u nazaretanek swoje miejsce, czują się dobrze, są radosne i tę radość przekazują innym. W ten sposób apostołują.