Rokoko - styl, nurt w sztuce, zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce (rocaille - muszla zdobiąca grotę), rzemiośle artystycznym (głównie porcelana.

Prezentacja na temat: "Rokoko - styl, nurt w sztuce, zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce (rocaille - muszla zdobiąca grotę), rzemiośle artystycznym (głównie porcelana."— Zapis prezentacji:

1 Rokoko - styl, nurt w sztuce, zwłaszcza w architekturze wnętrz, ornamentyce (rocaille - muszla zdobiąca grotę), rzemiośle artystycznym (głównie porcelana i meble), malarstwie. Wywodzi się z baroku, występujący w Europie około połowy XVIII wieku. Odznacza się lekkością i dekoracyjnością form, swobodną kompozycją, asymetrią i płynnością linii oraz motywami egzotycznymi (np. chińskimi). Styl rokokowy najsilniej rozwinął się we Francji. Pałac Czartoryskich w Puławach. Nieistniejący obecnie Pałac Saski w Warszawie.

2 Pałac Branickich w Białymstoku
Sala konferencyjna Ogród francuski

3 Tematyka w malarstwie: sceny parkowe, erotyczne, mitologiczne, portrety kobiet, święta.
Jean - Honore Fragonard, Dziewczyna czytająca książkę. Francois Boucher, Diana wychodząca z kąpieli.

4 Klasycyzm (z łac. classicus - doskonały, wyuczony) - styl w muzyce, sztuce, literaturze oraz architekturze odwołujący się do osiągnięć starożytnych Greków i Rzymian. W Europie tzw. "powrót do źródeł" (klasycznych) pojawił się już w renesansie, a następnie występował równolegle do baroku, czyli od XVII wieku do końca wieku XVIII, w niektórych krajach trwał do lat 30. następnego stulecia, a nawet dłużej. Styl ten szczególnie nawiązywał do antyku. Zmodyfikowany klasycyzm przeradzał się czasem w eklektyzm końca XIX wieku. Klasycyzm jako styl panował w epoce oświecenia. Najpełniejszy rozkwit klasycyzmu nastąpił pod koniec XVIII w. i w I ćwierci wieku XIX. Zauroczenie klasyczną harmonią pojawiało się wielokrotnie, także w XX wieku, pod postacią neoklasycyzmu (w literaturze, w architekturze), a następnie wśród artystów awangardowych, np. u Picassa. Teatr wielki w Warszawie.

5 FRANCJA budowle wznoszone na planie zwartym, koła lub prostokąta;
stosowanie kolumnad i kolumnowych portyków ze zwieńczeniem w kształcie tympanonu; pilastrów, dużych okien; tympanon przeważnie dekorowany płaskorzeźbą; dążenie do uzyskania efektu harmonii, zrównoważonej kompozycji, stosowanie symetrii; w opozycji do baroku przeważają fasady o liniach prostych bez wygięć i skrętów; Architektura klasycystyczna, podstawowe cechy Jean Francois Chalgrin, Łuk Triumfalny, Paryż. FRANCJA Jean Baptist Rondelet, Panteon, Paryż.

6 Karl Fredrich Schinkel, Brama Brandenburska, Berlin.
NIEMCY

7 oszczędne stosowanie zdobnictwa;
jeżeli się pojawiają, są to uskrzydlone postacie lwów z ludzkimi głowami, orły, wieńce, wazony, girlandy z róż, kokardy, hełmy, tarcze, skrzyżowane sztandary nawiązujące do tradycji cesarstwa rzymskiego; rozwój budownictwa użyteczności publicznej, takiego jak: urzędy , teatry, szpitale, szkoły, zakładane wówczas muzea; pałace – duże, niskie, wydłużone, na planie prostokąta, z wysuniętą częścią środkową ozdobioną portykiem; we wnętrzach wielkie, podłużne, jasne sale, malowane na biało, płaskie sufity, okna duże, kwadratowe; kościoły – często na planie koła, przekryte kopułą Pałac na Wodzie, Łazienki Królewskie, Warszawa. Wybudowane w 1680 roku wg projektu Tylmana z Gameren. Przebudowa klasycystyczna nastąpiła w latach: 1778 – 1793. Udział w niej wzięli architekci: Donatella Merlini (Włoch), Jan Christian Kramsetzer (Niemiec).

8 Belweder w Warszawie. Pałac w Radziejowicach. Arkady Kubickiego, Zamek Królewski w Warszawie. Jakub Kubicki POLSKA

9 Efraim Szreger, Pałac Szustra, Warszawa. POLSKA

10 Efraim Szreger, przebudowa Katedry w Gnieźnie. POLSKA Efraim Szreger, przebudowa Katedry w Poznaniu.

11 Christian Piotr Ainger
Rozbudowa Pałacu Krasińskich w Warszawie. Kościół Św. Aleksandra w Warszawie. Christian Piotr Ainger POLSKA Przebudowa Pałacu Namiestnikowskiego (Prezydenckiego) w Warszawie.

12 Chrystian Piotr Ainger
Pałac w Igołomii. Pałac w Zarzeczu. Przebudowa Zamku w Łańcucie. Chrystian Piotr Ainger POLSKA

13 Chrystian Piotr Ainger
Świątynia Sybilli w Puławach. Chrystian Piotr Ainger POLSKA Domek Gotycki w Puławach.

14 Pałac w Werkach. Katedra Wileńska. Ratusz Wileński.
Wawrzyniec Gucewicz POLSKA Pałac w Werkach.

15 Malarstwo – wyrażało się głównie w tematyce historycznej (starożytnej, mitologicznej, alegorycznej oraz portrecie. Jacques Louis David, Porwanie Sabinek. FRANCJA

16 J .L. David, Śmierć Marata. FRANCJA

17 J. L. David, Przysięga Horacjuszy.
FRANCJA

18 Jean Ingres, Łaźnia Turecka.
FRANCJA Jean Ingres, Wielka Odaliska.

19 Rzeźba. Antonio Canova – włoski artysta, rzeźbił posągi i grupy mitologiczne.
Trzy Gracje. Dedal i Ikar. Amor i Psyche.

20 religijnej i mitologicznej oraz popiersia.
Bertel Thorvaldsen – rzeźbiarz niemiecki, wykonywał pomniki o tematyce historycznej, religijnej i mitologicznej oraz popiersia. Pomnik Ks. J. Poniatowskiego, wzorowany na rzymskiej statui Marka Aureliusza, przed Pałacem Prezydenckim w Warszawie. Pomnik Mikołaja Kopernika, przed Pałacem Staszica w Warszawie.

21 Romantyzm (z francuskiego roman - nazwa nawiązuje do łacińskiej nazwy Rzymu - Roma) - nazwą tą określa się epokę w historii sztuki europejskiej od lat 90. XVIII wieku do 40. XIX wieku. Romantyzm jest rozumiany jako prąd ideowy, literacki i artystyczny, który rozwinął się przede wszystkim w Europie Zachodniej i objawiał przeważnie w poezji, malarstwie i muzyce. Romantyzm nie obejmował wszystkich obszarów sztuk plastycznych oraz nie wytworzył jednolitego stylu. Francisco Goya, Rozstrzelanie powstańców madryckich 3 maja.

22 Caspar David Fridrich, Wędrowiec nad morzem chmur.
F. Goya, Saturn pożerający własne dzieci.

23 Theodore Gericault Tratwa Meduzy. Studium anatomii.

24 Cechy charakterystyczne:
przedkładanie uczucia, intuicji i wiary nad rozum, sprzeciw wobec oświeceniowego racjonalizmu, protest wobec klasycyzmu i harmonii, indywidualizm, bunt przeciw kanonom i konwencjom, tajemniczość, umiłowanie wolności (walka narodowo-wyzwoleńcza), fascynacja żywiołowością natury, historyzm (przede wszystkim gotycyzm i neogotyk), orientalizm (zainteresowanie odległymi krainami np. Dalekiego Wschodu), ludowość (częste są nawiązania do legend, podań, starodawnych mitów i baśni), folkizm, mistycyzm, mesjanizm. Eugene Delacroix, Barka Dantego.

25 E. Delacroix, Pieta. E. Delacroix, Rzeź na Chios.

26 E. Delacroix, Śmierć Sardanapla.
Wolność wiodąca lud na barykady. E. Delacroix, Śmierć Ofelii.

27 Joseph Mallord William Turner, Statek niewolników.

28 Malarstwo: bogaty koloryt kontrastowy światłocień miękki modelunek podkreślanie wartości fakturalnych płótna dynamizowanie kompozycji Wojciech Gerson, Odpoczynek. Wojciech Gerson, W Tatrach.

29 Piotr Michałowski, Błękitny chłopiec.
Piotr Michałowski, Bitwa pod Samosierrą.

30 Cechy malarstwa realistycznego:
W historii sztuki, realizm to kierunek artystyczny w malarstwie w drugiej połowy XIX wieku, zakładający wierne odtwarzanie rzeczywistości i kwestionujący akademizm. Realizm charakteryzuje się spokojną i cichą kompozycją, bohaterem dzieł jest człowiek pracy, ofiara niesprawiedliwości i wyzysku. Tło najczęściej stanowią piękne ojczyste krajobrazy. Cechy malarstwa realistycznego: artyści wiernie odtwarzali rzeczywistość, starając się dokładnie odwzorować kształt, materię oraz barwę przedmiotu, stosowanie perspektywy geometrycznej (zbieżnej) i powietrznej, brak idealizacji i upiększania, zaniechanie przedstawiania tego, co nie może być sprawdzone i poznane (tematy zaczerpnięte z historii, Pisma Świętego lub mitologii antycznych), rozszerzenie kręgu zainteresowań artystycznych o motywy dotychczas niegodne sztuki. Józef Chełmoński, Krzyż w zadymce.

31 Józef Chełmoński, Babie lato.

32 Aleksander Gierymski, Gra w mora.
Aleksander Gierymski, Powiśle.

33 Unia Lubelska. Kazanie Skargi. Stańczyk. Jan Matejko

34 Frederic Edwin Church, Poranek w Tropikach. Albert Bierstadt, W górach.

35 George Caleb Binham, Jolly Flatboatmen. Martin Johnson Heade, Magnolia grandiflora.

36 Jean Francois Millet, Zbierające kłosy.
Gustave Coubret, Kobiety przesiewające. Jean Francois Millet, Zbierające kłosy.

37 Adolph Metzel, Ogrody Luxeburskie.
Ilia Riepin, Burłacy na Wołdze.

38 Prerafaelici (The Pre-Raphaelite Brotherhood) – stowarzyszenie artystyczne założone w Londynie w 1848 roku przez trzech studentów The Royal Academy of Art : Johna Everetta Millais, Dantego Gabriela Rossetti i Williama Holmana Hunta, do których dołączyli poźniej malarze James Collinson i Frederick George Stephens, rzeźbiarz Thomas Woolner i brat Dantego - William Michael Rossetti. Z grupą związany był także malarz Ford Madox Brown. Nazwa ugrupowania odnosi się do malarzy włoskich XIV i XV wieku, takich jak Giotto czy Fra Angelico, na których chcieli wzorować się członkowie bractwa. Założeniem grupy było odejście od manierystycznego podejścia do sztuki następców Rafaela oraz sprzeciw wobec popularnego malarstwa akademickiego. Postulowali powrót do standardów malarstwa średniowiecznego i wczesno-renesansowego, odrzucali idealizacjię i upiększenie na rzecz wzorowania się na naturze. Dzieła prerafaelitów cechuje unikanie stereotypowego przedstawiania postaci. Kompozycja jest zwykle mieszanką archaizmu i naturalizmu. Źródłami inspiracji dla artystów była często Biblia, dzieła poetów takich jak John Keats czy Alfred Tennyson, dramaty Szekspira, a także przyroda, przedstawiana w najdrobniejszych detalach. James Collinson, Święta Rodzina.

39 William Holman Hunt, Angielskie owce.
Ford Madox Brown, Jezus myjący stopy Piotra.

40 John Everett Milais, Ofelia.

41 Dante Gabriel Rossetti, Lady Lilith.
Thomas Woolner, Słuchający chłopiec.

42 Historyzm - nurt w XIX-wiecznej architekturze światowej polegający na naśladownictwie stylistyki minionych epok. Początkowo opierał się na przeciwstawieniu klasycyzmowi i zainteresowaniu przeszłością badaną w sposób naukowy. Zbiegł się z romantyzmem w sztuce i literaturze. Powstał z romantycznej tęsknoty za tym co dalekie, za historią i nieskrępowaną naturą. Człowiek nastrojony romantycznie uciekał od zbiorowości, szukał samotności, tego co osobiste, rodzime i ludowe, szukał bezkształtności i dowolności - jako przeciwieństwa przymusu zawodowego i społecznego, prostoty graniczącej z prymitywizmem. Był przeciwny racjonalizmowi, chłodowi, wyniosłości charakterystycznej dla klasycyzmu. Za tym wszystkim stała także niepewność wobec teraźniejszości. Neobarokowa Katedra w Berlinie, J. K. Raschdorff.

43 Architektura i sztuka do XVIII wieku były wykładnią określonego porządku społecznego, opierającego się na prawie dziedziczenia, robiącego wrażenie wiecznego trwania, porządku wspieranego autorytetem władzy, kościoła, elit społeczeństwa. Ład ten drastycznie załamał się w czasie rewolucji francuskiej. Głoszone i wprowadzane w życie prawa człowieka, przekształcanie się poddanych w obywateli zniweczyło wielowiekową tradycję. Zainteresowanie przeszłością w architekturze zbiegło się z rozwojem nauk historycznych. Było wynikiem badań nad przeszłością. Od początku XIX stulecia prowadzono intensywne prace nad dziejami architektury. Zaczęto opisywać, rozróżniać, datować budowle początkowo średniowieczne, następnie późniejsze. Neobarokowy Gmach Reichstagu w Berlinie, P. Walot.

44 W historii architektury historyzmu można rozróżnić trzy fazy rozwojowe: historyzm romantyczny (do około 1870), ścisły historyzm (około ) i późny historyzm (po 1890). Historyzm romantyczny stopniowo wyparł klasycyzm. Preferowanymi stylami były neogotyk i neorenesans, jednak wiązano ze sobą elementy nie występujące w poszczególnych stylach, tak że twórczość nie oznaczała wiernego naśladowania poszczególnych stylów, lecz subiektywną interpretację. Pojawiały się też motywy pozaeuropejskie (np. bizantyjskie lub mauretańskie). Ścisły historyzm powstał na podstawie XIX-wiecznych badań naukowych. Projektowano łącząc elementy dozwolone w danym stylu, odrzucając ich swobodną interpretację. Wytworzono kanony opisywalnych neostylów, korzystano z wzorników. Preferowanym stylem stał się neorenesans. Późny historyzm odchodzi od neorenesansu i orientuje się na neobarok. Ścisłe przepisy poprzedniej fazy zostają zastąpione przez bardzo swobodną interpretację elementów dekoracyjnych, które nie są już organizowane ściśle osiowo. Pojawiają się liczne wykusze, ryzality, kopuły, a także balkony. Można zaobserwować dążność do przepychu i monumentalizmu. Niektóre elementy dekoracyjne, np. kwiatowe, wskazują już na rodzącą się secesję. Neorenesansowa Opera w Wiedniu, A. Sicard von Sicardsburg i E. van der Null.

45 Gottfried Semper, Teatr Zamkowy w Wiedniu.

46 Gttfried Semper, Opera Sempera w Dreźnie.

47 Dworek Lucjana Rydla, Bronowice.
Zamek w Kórniku, Karol Friedrich Schinkel.

48 Kościół Św. Józefa w Podgórzu,
Jan Sas – Zubrzycki. Kościół Św. Michała we Wrocławiu, Alexis Langer.

49 Gmach Politechniki Warszawskiej.
Gmach Akademii Ekonomicznej w Krakowie.

50 Symbolizm - kierunek poetycki i w sztukach plastycznych, powstały we Francji i Belgii w drugiej połowie XIX wieku, jako reakcja na naturalizm. Po raz pierwszy nazwa symbolizm pojawiła się w 1886 r. w tytule manifestu programowego młodych poetów francuskich. Opublikował go w 1886 roku paryski dziennik Le Figaro. Tytuł manifestu: Le Symbolisme. Fernand Kknopff, Sztuka albo pieszczoty.

51 Jacek Malczewski, Melancholia.

52 Okres secesji w architekturze jest bardzo różnie określany w poszczególnych krajach, jednak nazwano go prawie równocześnie z powstaniem stylu. Popularna w Polsce nazwa secesja, używana także m.in. w Austrii (Sezession) wywodzi się z nazw grup artystycznych: secesji wiedeńskiej i monachijskiej. W Niemczech i krajach skandynawskich używa się raczej nazwy Jugendstil (styl młodzieżowy), we Francji Art nouveau (nowa sztuka), w Hiszpanii i Włoszech mówi się o modernismo (nie mylić z modernizmem). W Wielkiej Brytanii odpowiadał im m.in. ruch Arts and Crafts, zaś w USA Szkoła chicagowska. Wszelkie te lokalne prądy dotyczą jednak zasadniczo, oceniając z perspektywy XXI wieku, jednego zjawiska. W Polsce: Młoda Polska. Pawilon Secesji w Wiedniu, J. M. Olbrich. Stacja metra w Paryżu, H. Guimard.

53 Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku, Frank Lloyd Wright.
Secesja stanowiła próbę stworzenia nowego stylu bez odniesienia do historii, lecz wyłącznie na podstawie motywacji estetycznej i natchnienia twórcy. Ten sposób tworzenia spotkał się z silną krytyką wielu współczesnych, podkreślających, że wcześniejsze style powstawały w inny sposób - rzekomo drogą ewolucji wynikającej z czynników środowiskowych. Secesję cechowała forma stosunkowo abstrakcyjna, lecz jednocześnie o bogatej ornamentyce. Poza czołowymi architektami, wyznaczającymi rozwój kierunku, styl ograniczał się zasadniczo do zdobnictwa, sprawy funkcji i konstrukcji pozostawiając inżynierom budowlanym. Szczególnie jest to widoczne w budownictwie mieszkaniowym, gdzie rozwiązania urbanistyczne i rzuty mieszkań pozostały zgodne z praktyką XIX w. Budynki użyteczności publicznej, choć wykazujące się innowacyjnością, korzystały z wątków romantycznych i elementów zarówno neoromańskich, jak i neogotyckich. Respekt wobec natury przejawiał się w ornamencie i strukturze budynku. Ornament secesyjny miał nie tylko podkreślać konstrukcję i tektonikę budynku, lecz także stanowił symboliczne przedstawienie jego funkcji. Wśród ornamentyki secesyjnej pojawiają się stylizowane formy roślinne, postacie i maski długowłosych kobiet, formy przypominające niekiedy draperie lub skórę, reliefy wypełniają niekiedy całą powierzchnię ścian zewnętrznych. Elewacje posiadają ciągłą i płynnie przechodzącą powierzchnię, widoczne jest zamiłowanie do miękkich i krzywych linii i wyobleń. Ornament obejmuje także detale wykończenia budynku, takie jak klamki czy balustrady schodów. Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku, Frank Lloyd Wright.

54 Kościół Steinhof, Wiedeń, Otto Wagner.
Hackesche Hoffe w Berlinie, A. Endell.

55 Casa Mila w Barcelonie, A. Gaudi.

56 Gustav Klimt, Judyta z głową Holofemesa. Henri de Toulouse – Lautrec, Yvett Guilbert.

57 Alfons Mucha, Zodiak. Edvard Munch, Krzyk.

58 Stanisław Wyspiański, Stań się, witraż z kościoła Franciszkanów w Krakowie. Józef Mehoffer, Meduza.

59 Józef Pankiewicz, Dziewczynka w czerwonej sukni. Władysław Ślewiński, Czesząca się.

60 Leon Wyczółkowski, Głowa Chrystusa.
Olga Boznańska, Kwiaciarki.

61 Jan Stanisławski, Sad.

62 Impresjonizm, z fr. "impression" - wrażenie, nurt w sztuce europejskiej (a później także amerykańskiej), który został zapoczątkowany przez grupę paryskich artystów studiujących w Atelier Gleyère oraz w Académie Suisse w ostatniej ćwierci XIX wieku. Edgar Degas, Lekcja tańca. Claude Monet, Impresja. Wschód słońca.

63 Do czynników wpływających na rewolucyjną zmianę w stosunku przyszłych impresjonistów do malarstwa dołożyły się też postępy w teorii i praktyce naukowej, które przyniosły większą wiedzę na temat struktury światła białego. Odkrycia budowy światła dzięki zastosowaniu pryzmatu dokonał Newton. Postęp na drodze tworzenia teorii barwy został dokonany. Następnym osiągnięciem w tej dziedzinie były dziełem wielu uczonych, w tym Buffona. We Francji, dzięki pracom chemika z królewskiej manufaktury gobelinów, Chevreula ( ), zostało sformułowane prawo równoczesnego kontrastu (w roku 1839): oko widząc jakąś barwę zawsze wytwarza barwę przeciwstawną, a konsekwencją tego prawa jest stwierdzenie, że położone obok siebie na obrazie dwie dowolne barwy oko widzi jako wzajemnie maksymalnie zróżnicowane. Inna konsekwencja jest wskazówką praktyczną: jeśli na obrazie znajdują się obok siebie dwie barwy przeciwstawne, to będą one różnić się bardziej niż wszelkie inne zestawienia dwu barw. Camille Pssarro, Montmartre. Edauard Manet, Śniadanie na trawie.

64 Zmieniła się także tematyka obrazów
Zmieniła się także tematyka obrazów. Odrzucono tematy literackie, mitologiczne, historyczne, a chciano uchwycić ulotność chwili. Często malowali ludzi w ruchu, w trakcie zabawy lub wypoczynku, przedstawiali wygląd danego miejsca przy danym oświetleniu, motywem ich dzieł była także natura. Często malowali ją bezpośrednio w plenerze. Jednak ich malarstwo przedstawiało tylko pozytywne strony życia, nie poruszało problemów społecznych, nie zawierało przesłania. Alfred Sisley, Aleja kasztanowa. August Renoir, Dziewczynka z konewką

65 August Rodin, Myśliciel.

66 Postimpresjonizm – terminem tym określa się odwrót od impresjonizmu, który miał miejsce w latach Wybitni przedstawiciele tego nurtu to Vincent van Gogh, Paul Gauguin, Paul Cézanne oraz Henri Toulouse-Lautrec. Postimpresjoniści kontynuowali kolorystyczne poszukiwania, a zarazem odrzucili wiele zasad pierwotnego impresjonizmu. Starali się uwolnić obraz od naśladownictwa natury, czyli koncepcji mimesis, kładli nacisk na autonomiczność dzieła malarskiego. Dla wielu artystów postimpresjonizm stał się etapem przejściowym w dążeniu do własnego stylu. H. T. Lotrec, Moulin Rouge. Paul Cezanne, Grający w karty.

67 Paul Gauguin, Żółty Chrystus.
Vincent Van Gogh, Taras kwiaciarni w nocy.

68 w dziedzinie fotografii. Uznano ją za produkt myśli i ducha,
Era fotografii. W latach 50-ych XIX wieku znacznie zwiększyły się możliwości techniczne w dziedzinie fotografii. Uznano ją za produkt myśli i ducha, dobrego smaku i inteligencji. Nadar (Gaspard Felix Tournachon, Sarah Bernhardt). Julia Margaret Cameron, I wait.

69 Jacob A. Riis, Kryjówka bandytów.
Timothy H. O’Suliivan, Żniwo śmierci. Pole bitwy pod Gettysburgiem.