Patroni roku 2013 Aleksandra Zuber Kl.3D.

Prezentacja na temat: "Patroni roku 2013 Aleksandra Zuber Kl.3D."— Zapis prezentacji:

1 Patroni roku 2013 Aleksandra Zuber Kl.3D

2 Julian Tuwim Julian Tuwim urodził się 13 września 1894 roku w Łodzi w rodzinie żydowskiej. W roku 1916 Julian Tuwim zamieszkał w Warszawie, gdzie rozpoczął studia. Poeta zdecydował się na prawo i filozofię, ale zarzucił oba kierunki bardzo szybko. Trzy lata później wspólnie z kilkoma innymi poetami, założył grupę poetycką „Skamander”. Dzieła poety powstałe w końcowych latach życia można było czytywać na łamach miesięcznika „Problemy”, a cykl dziwnych przypadków literackich, nosił tytuł „Cicer cum Caule” Julian Tuwim zmarł 27 grudnia 1953 roku w zakopiańskim ośrodku ZAIKS-u. Jego grób znajduje się w wojskowej części warszawskiego cmentarza na Powązkach.

3 TWÓRCZOŚĆ JULIANA TUWIMA
W ciągu swojego życia poeta współpracował z wieloma pismami literackimi, takimi jak: „Skamander”, „Wiadomości literackie” czy „Cyrulik Warszawski”. Ponadto z pasją zajmował się tłumaczeniem dzieł literatury obcej na język polski. Już w młodości przekładał twórczości Staffa i Słowackiego na język esperanto. Jego pierwsze tłumaczenia można pojawiło się  w czasopiśmie „Esperantysta Polski”. W późniejszym okresie tłumaczył między innymi teksty Aleksandra Puszkina, rosyjskiego pisarza. Za jego sprawą właśnie możemy czytać w rodzimym języku takie utwory jak „Jeździec miedziany” czy „Połtawa”. Jednak najpopularniejszą popularną część twórczości poety, stanowią wiersze adresowane do dzieci, np.: „Lokomotywa”, „Bambo”, „Pan Hilary”, „Ptasie radio”.

4 JULIAN TUWIM I NAGRODY Poeta za swoje osiągnięcia literackie był wielokrotnie wyróżniany i nagradzany. Jest on m.in. laureatem nagrody literackiej miasta Łodzi, którą zdobył po raz pierwszy w roku 1928, a po raz drugi w roku W latach trzydziestych polski PEN Club również przyznał Tuwimowi nagrodę. W roku 1949 poeta otrzymał także doktorat honoris causa uniwersytetu w Łodzi. Trzy lata później został on laureatem nagrody państwowej pierwszego stopnia.

5 UTWORY

6 Witold Lutosławski Lutosławski Witold ( ), polski kompozytor i dyrygent. Jeden z największych twórców muzycznych XX w. Ukończył studia pianistyczne u J. Lefelda i kompozytorskie u W. Maliszewskiego w konserwatorium warszawskim oraz matematykę na tamtejszym uniwersytecie ( ). W latach członek zarządu Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, jego wiceprezes. Oficer francuskiej Legii Honorowej, członek honorowy Związku Kompozytorów Polskich, doktor honoris causa uniwersytetów w Warszawie, Toruniu, Chicago, Glasgow, Cambridge, Durham, Cleveland Institute of Music, Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wykładał w Tanglewood, w Summer School of Music w Darlington, w uczelniach muzycznych w Essen, Kopenhadze, Sztokholmie i in. W 1993 nagrodzony Polar Music Prize oraz nagrodą japońskiego miasta Kyoto. W 1994 odznaczony Orderem Orła Białego.

7 TWÓRCZOŚĆ Wczesna twórczość Lutosławskiego pozostawała pod wpływami neoklasycyzmu i folkloryzmu, m.in. Wariacje symfoniczne (1938), Wariacje na temat Paganiniego na 2 fortepiany (1941), I Symfonia (1947), Koncert na orkiestrę (1954). Na przełomie lat 50. i 60. nawiązał do awangardowych technik sonoryzmu i aleatoryzmu (tzw. aleatoryzm kontrolowany), m.in. Gry weneckie na orkiestrę (1961), Trzy poematy Henri Michaux na 20-głosowy chór i orkiestrę kameralną (1963), Kwartet smyczkowy (1964). W latach 70. wypracował syntezę współczesnego języka muzycznego. W latach 80. nawiązał do mniej skomplikowanych faktur i harmonii, neoklasycznych rytmów i melodii.

8

9 UTWORY Ponad 40 piosenek dla dzieci, m.in. Spóźniony słowik, O Panu Tralalińskim, cykl piosenek Słomkowy łańcuszek. Piosenki taneczne, m.in. Cyrk jedzie, Filipinka modna, Nie dla nas już, Nie oczekuję dziś nikogo, Warszawski dorożkarz - publikowane pod pseudonimem. Lacrimosa, Tryptyk śląski, Pięć pieśni do słów K. Iłłakowiczówny, Trois poèmes d'Henri Michaux, Paroles tissées, Les Espaces du Sommeil, Chantefleurs et Chantefables, Pieśni walki podziemnej, Dwadzieście kolęd.

10 Jan Czochralski Jan Czochralski (ur. 23 października 1885 w Kcyni, zm. 22 kwietnia 1953 w Poznaniu) – polski chemik, metaloznawca, wynalazca powszechnie stosowanej do dzisiaj metody otrzymywania monokryształów krzemu, nazwanej później metodą Czochralskiego, podstawy procesu produkcji mikroprocesorów. Najczęściej wymieniany polski uczony we współczesnym świecie techniki. Poczta Polska chcąc uczcić dokonania Polaków na świecie wprowadziła w roku 2009 do obiegu cztery znaczki. Na znaczku o nominale 1,55 zł. przedstawiono podobiznę Jana Czochralskiego. Sejm RP, na posiedzeniu z dnia 7 grudnia 2012 r., przyjął uchwałę w sprawie ustanowienia roku 2013 Rokiem Jana Czochralskiego

11

12 METODA CZOCHRALSKIEGO
Metoda jest najstarszą i jedną z najpowszechniej stosowanych metod produkcji monokryształów metali i ich stopów na świecie. Polega na powolnym, stopniowym wyciąganiu z roztopionego materiału zarodka krystalicznego w sposób zapewniający kontrolowaną i stabilną krystalizację na jego powierzchni. Dodatkowo, jeśli wymagają tego warunki procesu krystalizacji zarodek oraz tygiel mogą zostać wprawione w ruch obrotowy celem polepszenia warunków transportu masy i ciepła. Metodę Czochralskiego na skalę przemysłową stosuje się do produkcji monokryształów krzemu np. przy produkcji półprzewodników.

13 Wystawa inaugurująca Rok Czochralskiego w Sejmie RP
Dzień 6 lutego 2013 r. zapisał się w kronice Roku Jana Czochralskiego doniosłym wydarzeniem – otwarciem w budynku Sejmu RP wystawy poświęconej prof. Janowi Czochralskiemu i jego dokonaniom. Organizatorami byli Urząd Miejski w Kcyni, Instytut Technologii Materiałów Elektronicznych (gabloty z kryształami otrzymanymi metodą Czochralskiego), Polskie Towarzystwo Wzrostu Kryształów oraz Politechnika Warszawska.

14 BIBLIOGRAFIA Wikipedia; Grafika Google; .