Zagadnienie związku przyczynowo-skutkowego

Prezentacja na temat: "Zagadnienie związku przyczynowo-skutkowego"— Zapis prezentacji:

1 Zagadnienie związku przyczynowo-skutkowego
dr hab. Andrzej M. Łukasik Instytut Filozofii UMCS

2 Problem Czy wszelkie zdarzenia w przyrodzie podporządkowane są prawom, wedle których cała teraźniejszość i przyszłość wyznaczona jest z nieuchronną koniecznością przez przeszłość, czy też istnieją zdarzenia, które nie zostały wywołane przez żadne zdarzenia wcześniejsze? Czy każde zdarzenie występuje jako nieuchronny skutek pewnej przyczyny, czy też istnieją zdarzenia, które nie są skutkiem żadnej przyczyny? (K. Ajdukiewicz, Zagadnienia…, s. 161).

3 ZAGADNIENIE ZMIAN W ŚWIECIE (KONIECZNOŚĆ I PRZYPADEK)

4 ZAGADNIENIE ZMIAN W ŚWIECIE (PRZYCZYNOWOŚĆ I CELOWOŚĆ)

5 Podstawowe zagadnienia
Determinizm – indeterminizm Kauzalizm – finalizm Mechanicyzm – teleologia Mechanicyzm – witalizm Zagadnienie przewidywalności zjawisk (prewidyzm) Zagadnienie wolności woli Związek z zagadnieniem istnienia przyszłości (eternizm-transjentyzm) Problem prawdziwości zdań o przyszłości

6 Zasada przyczynowości
Dla każdego zdarzenia s istnieje zdarzenie p będące jego przyczyną. Nie ma zdarzeń pozbawionych jakichkolwiek przyczyn (absolutnie przypadkowych), resp. nipodlegających żadnym prawom przyrody.

7 Własności relacji kauzalnej
relacja dwuelementowa, której dziedziną i przeciwdziedziną jest zbiór zdarzeń (dawniej też rzeczy); (p  s, p i s są zdarzeniami lub procesami, resp. stanami rzeczy, ściślej: zdarzenia typu p i zdarzenia typu s, a nie indywidualne p i s) relacja antysymentryczna (przeciwzwrotna): jeśli p  s, to nie s  p; asymetria czasowa i warunkowania egzystencjalnego; p poprzedza w czasie s i s pojawia się zawsze po p (t > x/c); p jest warunkiem koniecznym ale nie jest warunkiem wystarczającym s (post hoc non est propter hoc) relacja przechodnia: p  s, s  q, p  s  q; łańcuch przyczynowy (zależności bezpośrednie i pośrednie)

8 Własności relacji kauzalnej cd.
konieczność (fizykalna): zajście przyczyny musi powodować zajście skutku; eksplikowana nomologicznie tj. przez odwołanie się do praw przyrody: p jest przyczyną s wtw gdy istniej prawo przyrody, z którego wynika, że po zajściu zdarzenia p zawsze zachodzi zdarzenie s; ciągłość czasoprzestrzenna — między p i s zachodzi oddziaływanie fizyczne; istnienie s jest zawsze uwarunkowane przez p; związek czasowo-przestrzenny i energetyczny obiektywna prawidłowość; związek przyczynowo-skutkowy zachodzi w świecie niezależnie od jego rozpoznania i ujęcia w postaci prawa naukowego

9 Konieczność – Leukippos i Demokryt
Wszystko dzieje się wskutek konieczności (κατ’ άνάγκην), bo ruch wirowy jest przyczyną wszelkiego powstawania rzeczy; to nazywa on koniecznością. “Konieczność” ma w tym wypadku konkretne fizyczne znaczenie — to “opór, ruch i uderzenie materii”. „Ludzie zrobili sobie z pojęcia przypadku zasłonę dla własnej nieroztropności”.

10 Epikur - parenkliza (gr. παρέγκλισις - odchylenie, łac. clinamen)
„Pragniemy, abyś przy tych rzeczach i to jeszcze poznał, że ciałka, pędząc pionowo w dół przez próżnię na mocy własnych ciężarów, w zgoła nieokreślonym czasie i w nieokreślonych miejscach nieco zbaczają w przestrzeni, tylko tyle, ile mógłbyś nazwać zmienionym drgnięciem. Bo gdyby nie miały zwyczaju odchylania się, to wszystkie spadałyby w dół, jak krople deszczu, przez przepastną próżnię. I nie byłoby powstało zderzenie, ni cios nie byłby się zrodził pośród zaczątków. Tak nic byłaby nigdy natura nie zrodziła” (Titus Lucretius Carus, De rerum natura).

11 „[…] lepiej by było uznać mitologiczne bajki o bogach, niż stać się niewolnikiem przeznaczenia przyrodników. Mitologia dopuszcza bowiem przynajmniej możliwość przebłagania bogów przez oddawanie im czci, przeznaczenie natomiast jest nieubłagane” (Epikur, List do Menoikeusa)

12 Arystoteles – teoria czterech przyczyn
Przyczyna materialna (causa materialis) – to, czego coś powstaje i dzięki czemu trwa Przyczyna formalna (causa formalis) – rzecz powstaje przez ukształtowanie materii przez formę Przyczyna sprawcza (causa efficiens) – to, co powoduje, że dany byt się urzeczywistnia, powoduje zaistnienie rzeczy Przyczyna celowa (causa finalis) – to, ze względu na co jakiś byt powstaje

13 David Hume (1711-1776) krytyka pojęcia przyczynowości
empiryzm: pojęcie przyczynowości nie jest dane a priori „[…] wszystkie prawa przyrody i wszystkie bez wyjątku zachowania się ciał znamy wyłącznie z doświadczenia” […] każdy skutek jest zdarzeniem różnym od swojej przyczyny. Nie można go przeto wykryć w przyczynie, a aprioryczne na jego temat pomysły i koncepcje są czymś zupełnie dowolnym” (David Hume, Badania dotyczące rozumu ludzkiego).

14 pojęcie przyczynowości wykracza poza (dotychczasowe) doświadczenie
Obserwujemy jedynie następstwo zdarzeń, ale post hoc non est propter hoc: „[…] nie można na tej tylko podstawie, że jedno zjawisko w jednym przypadku wyprzedziło inne, wyprowadzić rozumnego wniosku, że pierwsze jest przyczyną drugiego” (David Hume, Badania dotyczące rozumu ludzkiego)

15 „[…] tym, co wobec stałego związku dwóch rzeczy, np
„[…] tym, co wobec stałego związku dwóch rzeczy, np. gorąca i płomienia, ciężaru i masy, każe nam po ukazaniu się jednego oczekiwać drugiego, jest wyłącznie przyzwyczajenie. […] jest to jedyna hipoteza, która usuwa trudność wytłumaczenia, dlaczego z tysiąca przypadków wyprowadzamy wniosek, którego nie możemy wyprowadzić z jednego przypadku, niczym od tamtych się nie różniącego” (David Hume, Badania dotyczące rozumu ludzkiego).

16 Immanuel Kant (1724-1804) przyczynowość jako aprioryczna zasada czystego przyrodoznawstwa
„[…] pojęcie przyczyny […] musi mieć swą podstawę zupełnie a priori w intelekcie, albo też trzeba je całkowicie zarzucić jako czyste urojenie. Pojęcie to bowiem wymaga bezwzględnie, żeby coś (A) był takie, iżby coś innego (B) z niego wypływało z koniecznością i wedle bezwzględnie ogólnego prawidła”. „[…] stosunek przyczyny do skutku jest warunkiem przedmiotowej ważności naszych sądów empirycznych odnoszących się do szeregu spostrzeżeń, a tym samym jest warunkiem ich empirycznej prawdziwości, a więc i doświadczenia” (Immanuel Kant, Krytyka czystego rozumu, t. 1).

17 Pogląd neopozytywistów
„relacja przyczynowa oznacza możliwość przewidywania” (w zasadzie) — dedukowalność z praw (utożsamienie determinizmu z prewidyzmem — wersja epistemologiczna i metodologiczna, bez ontologicznej) „A spowodowało B” […] [oznacza, że] istnieją pewne prawa przyrody, z których — w połączeniu z pełnym opisem zdarzenia A — można logicznie wydedukować zdarzenie B (R. Carnap, Wprowadzenie do filozofii nauki, s. 193). prawa przyczynowe mają postać uniwersalnych zdań warunkowych „jeśli p to q” (dla każdego punktu czasoprzestrzeni) dołączenie „i dzieje się to z koniecznością” nie zmienia mocy predyktywnej systemu

18 „Zdanie o relacji przyczynowej jest zdaniem warunkowym
„Zdanie o relacji przyczynowej jest zdaniem warunkowym. Opisuje zaobserwowaną regularność przyrodniczą i nic więcej” (R. Carnap, Wprowadzenie do filozofii nauki, s. 200).