DRUGA ZASADA TERMODYNAMIKI

DRUGA ZASADA TERMODYNAMIKI

Termodynamika Zajmuje się badaniem zjawisk, w których między innymi następuje zmiana temperatury ciała.

Termodynamika Zajmuje się badaniem zjawisk, w których między innymi następuje zmiana temperatury ciała. Dotyczy ona przemian energii mechanicznej w wewnętrzną i na odwrót, czyli zajmuje się zamianą pracy na ciepło i ciepła na pracę.

Termodynamika fenomenologiczna

fenomen – zjawisko, rzecz obserwowalna

fenomen – zjawisko, rzecz obserwowalna Termodynamika fenomenologiczna traktuje ciała stałe, ciecze i gazy jako ośrodki ciągłe nie mające budowy cząsteczkowej.

fenomen – zjawisko, rzecz obserwowalna Termodynamika fenomenologiczna traktuje ciała stałe, ciecze i gazy jako ośrodki ciągłe nie mające budowy cząsteczkowej. Opiera się na równaniu Clapeyron/a : pV = nRT i prawach gazowych.

fenomen – zjawisko, rzecz obserwowalna Termodynamika fenomenologiczna traktuje ciała stałe, ciecze i gazy jako ośrodki ciągłe nie mające budowy cząsteczkowej. Opiera się na równaniu Clapeyron/a : pV = nRT i prawach gazowych. Bada związki między makroskopowymi wielkościami charakteryzującymi układ jako całość.

fenomen – zjawisko, rzecz obserwowalna Termodynamika fenomenologiczna traktuje ciała stałe, ciecze i gazy jako ośrodki ciągłe nie mające budowy cząsteczkowej. Opiera się na równaniu Clapeyron/a : pV = nRT i prawach gazowych. Bada związki między makroskopowymi wielkościami charakteryzującymi układ jako całość. Bada związki między ciśnieniem p, temperaturą T, objętością V, energią E, entropią s…

Termodynamika fenomenologiczna Opiera się na zasadach termodynamiki.
fenomen – zjawisko, rzecz obserwowalna Termodynamika fenomenologiczna traktuje ciała stałe, ciecze i gazy jako ośrodki ciągłe nie mające budowy cząsteczkowej. Opiera się na równaniu Clapeyron/a : pV = nRT i prawach gazowych. Bada związki między makroskopowymi wielkościami charakteryzującymi układ jako całość. Bada związki między ciśnieniem p, temperaturą T, objętością V, energią E, entropią s… Opiera się na zasadach termodynamiki.

Termodynamika statystyczna

-Traktuje ciała stałe, ciecze i gazy jako ośrodki mające strukturę wewnętrzną (cząsteczkową).

-Traktuje ciała stałe, ciecze i gazy jako ośrodki mające strukturę wewnętrzną (cząsteczkową). -Do cząsteczek ciała stosuje prawa mechaniki dla ich prędkości v, masy m, pędów p, energii E - w tym zasady zachowania - jest to mikroskopowy punkt widzenia.

-Traktuje ciała stałe, ciecze i gazy jako ośrodki mające strukturę wewnętrzną (cząsteczkową). -Do cząsteczek ciała stosuje prawa mechaniki dla ich prędkości v, masy m, pędów p, energii E - w tym zasady zachowania - jest to mikroskopowy punkt widzenia. -Dodając do tego metody rachunku prawdopodobieństwa znajduje zależności między wielkościami mikroskopowymi (v, m, p, E) odnoszącymi się do poszczególnych cząstek układu, a wielkościami makroskopowymi (ciśnienie p, objętość V, temperatura T), opisującymi układ jako całość. Przykładem jest sposób wyprowadzenia podstawowego wzoru teorii kinetycznej gazów:

-Traktuje ciała stałe, ciecze i gazy jako ośrodki mające strukturę wewnętrzną (cząsteczkową). -Do cząsteczek ciała stosuje prawa mechaniki dla ich prędkości v, masy m, pędów p, energii E - w tym zasady zachowania - jest to mikroskopowy punkt widzenia. -Dodając do tego metody rachunku prawdopodobieństwa znajduje zależności między wielkościami mikroskopowymi (v, m, p, E) odnoszącymi się do poszczególnych cząstek układu, a wielkościami makroskopowymi (ciśnienie p, objętość V, temperatura T), opisującymi układ jako całość. Przykładem jest sposób wyprowadzenia podstawowego wzoru teorii kinetycznej gazów: gdzie: p – ciśnienie gazu, n – ilość drobin w naczyniu, V – objętość gazu, Ek.śr. – średnia energia kinetyczna drobiny.

.

jest teorią ogólniejszą niż

jest teorią ogólniejszą niż termodynamika fenomenologicznea,

jest teorią ogólniejszą niż termodynamika fenomenologicznea, ponieważ zasady termodynamiki fenomenologicznej oraz granice ich stosowalności można wyprowadzić na gruncie mechaniki statystycznej.

jest teorią ogólniejszą niż termodynamika fenomenologicznea, ponieważ zasady termodynamiki fenomenologicznej oraz granice ich stosowalności można wyprowadzić na gruncie mechaniki statystycznej. Ze względu na zawiły aparat matematyczny stosowanie metod termodynamiki statystycznej jest niedogodne.

Energia mechaniczna

Energia mechaniczna to suma energii ciała jako całości:

Energia mechaniczna to suma energii ciała jako całości:
- energii kinetycznej:

- energii kinetycznej: - potencjalnej grawitacji:

- energii kinetycznej: - potencjalnej grawitacji: . pola centralnego:

- energii kinetycznej: - potencjalnej grawitacji: . pola centralnego: . pola jednorodnego: Ep = mgh.

- energii kinetycznej: - potencjalnej grawitacji: . pola centralnego: . pola jednorodnego: Ep = mgh. - potencjalnej sprężystości:

- energii kinetycznej: - potencjalnej grawitacji: . pola centralnego: . pola jednorodnego: Ep = mgh. - potencjalnej sprężystości: Zawsze mamy do czynienia z taką sytuacją, że energie potencjalne zamieniają się w kinetyczną a ta w wewnętrzną i na odwrót.

Układ termodynamiczny

Układ termodynamiczny
to część przestrzeni materialnej oddzielona od otoczenia rzeczywistą lub abstrakcyjną granicą .

Parametry stanu termodynamicznego

To wielkości jednoznacznie określające stan układu termodynamicznego w danym momencie.

To wielkości jednoznacznie określające stan układu termodynamicznego w danym momencie. Są to:

To wielkości jednoznacznie określające stan układu termodynamicznego w danym momencie. Są to: - ciśnienie p,

To wielkości jednoznacznie określające stan układu termodynamicznego w danym momencie. Są to: - ciśnienie p, - objętość V,

To wielkości jednoznacznie określające stan układu termodynamicznego w danym momencie. Są to: - ciśnienie p, - objętość V, - temperatura T,

To wielkości jednoznacznie określające stan układu termodynamicznego w danym momencie. Są to: - ciśnienie p, - objętość V, - temperatura T, - liczność materii, czyli liczba moli n.

To wielkości jednoznacznie określające stan układu termodynamicznego w danym momencie. Są to: - ciśnienie p, - objętość V, - temperatura T, - liczność materii, czyli liczba moli n. Parametry stanu są powiązane równaniem Clapeyron/a: pV = nRT

Energia wewnętrzna

Energia wewnętrzna to suma energii cząsteczek ciała (kinetycznych i energii wzajemnych oddziaływań).

Energia wewnętrzna to suma energii cząsteczek ciała (kinetycznych i energii wzajemnych oddziaływań). W jej skład wchodzą:

Energia wewnętrzna to suma energii cząsteczek ciała (kinetycznych i energii wzajemnych oddziaływań). W jej skład wchodzą: - energia kinetyczna ruchu postępowego i obrotowego cząsteczek,

Energia wewnętrzna to suma energii cząsteczek ciała (kinetycznych i energii wzajemnych oddziaływań). W jej skład wchodzą: - energia kinetyczna ruchu postępowego i obrotowego cząsteczek, - energia drgań i obrotów atomów wewnątrz cząsteczek,

Energia wewnętrzna to suma energii cząsteczek ciała (kinetycznych i energii wzajemnych oddziaływań). W jej skład wchodzą: - energia kinetyczna ruchu postępowego i obrotowego cząsteczek, - energia drgań i obrotów atomów wewnątrz cząsteczek, - energia potencjalna wzajemnych oddziaływań atomów i cząsteczek,

Energia wewnętrzna to suma energii cząsteczek ciała (kinetycznych i energii wzajemnych oddziaływań). W jej skład wchodzą: - energia kinetyczna ruchu postępowego i obrotowego cząsteczek, - energia drgań i obrotów atomów wewnątrz cząsteczek, - energia potencjalna wzajemnych oddziaływań atomów i cząsteczek, - energia elektronowa (energia elektronów w atomie - kinetyczna, potencjalna grawitacji i potencjalna elektryczna),

Energia wewnętrzna to suma energii cząsteczek ciała (kinetycznych i energii wzajemnych oddziaływań). W jej skład wchodzą: - energia kinetyczna ruchu postępowego i obrotowego cząsteczek, - energia drgań i obrotów atomów wewnątrz cząsteczek, - energia potencjalna wzajemnych oddziaływań atomów i cząsteczek, - energia elektronowa (energia elektronów w atomie - kinetyczna, potencjalna grawitacji i potencjalna elektryczna), - energia chemiczna,

Energia wewnętrzna to suma energii cząsteczek ciała (kinetycznych i energii wzajemnych oddziaływań). W jej skład wchodzą: - energia kinetyczna ruchu postępowego i obrotowego cząsteczek, - energia drgań i obrotów atomów wewnątrz cząsteczek, - energia potencjalna wzajemnych oddziaływań atomów i cząsteczek, - energia elektronowa (energia elektronów w atomie - kinetyczna, potencjalna grawitacji i potencjalna elektryczna), - energia chemiczna, - energia jądrowa.

Ciepło .

Ciepło to ta część energii wewnętrznej,
która samorzutnie przechodzi od ciała cieplejszego do chłodniejszego.

Praca w termodynamice .

Praca w termodynamice to ta część energii mechanicznej, która zostaje zamieniona na wewnętrzną lub powstaje z wewnętrznej.

Pierwsza zasada termodynamiki

Pierwsza zasada termodynamiki
Zmiana energii wewnętrznej ciała jest równa sumie pobranego (oddanego) ciepła i wykonanej nad układem (pobranej przez układ) pracy.

Funkcje stanu

Funkcje stanu Do funkcji stanu należą:

Funkcje stanu Do funkcji stanu należą: - energia wewnętrzna ciała U,

Funkcje stanu - energia wewnętrzna ciała U,
Do funkcji stanu należą: - energia wewnętrzna ciała U, - praca rozumiana jako zmiana energii mechanicznej ciała W = DEm,

Funkcje stanu - energia wewnętrzna ciała U,
Do funkcji stanu należą: - energia wewnętrzna ciała U, - praca rozumiana jako zmiana energii mechanicznej ciała W = DEm, - entropia S.

Ciepło nie jest funkcją stanu

Pobrane (oddane) ciepło zależy od „drogi”, po której nastąpiła przemiana termodynamiczna. Pokazują to przykłady:

Ciepło w izochorycznej przemianie stałej masy gazu

Ciepło w izochorycznej przemianie stałej masy gazu S n, p, V, T Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T.

Ciepło w izochorycznej przemianie stałej masy gazu S n, p, V, T Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Jeśli tłok jest unieruchomiony, to gaz nie wykonuje pracy (nie zmienia się energia potencjalna grawitacji tłoka).

Ciepło w izochorycznej przemianie stałej masy gazu S n, p, V, T Qv Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Jeśli tłok jest unieruchomiony, to gaz nie wykonuje pracy (nie zmienia się energia potencjalna grawitacji tłoka). Doprowadzane do układu ciepło Qv pozostaje w gazie jako jego przyrost energii wewnętrznej DU. n, p1 , V, T1

Ciepło w izochorycznej przemianie stałej masy gazu S n, p, V, T Qv Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Jeśli tłok jest unieruchomiony, to gaz nie wykonuje pracy (nie zmienia się energia potencjalna grawitacji tłoka). Doprowadzane do układu ciepło Qv pozostaje w gazie jako jego przyrost energii wewnętrznej DU. Pierwsza zasada termodynamiki (DU=Q+W) dla przemiany izochorycznej ma postać: n, p1 , V, T1

Ciepło w izochorycznej przemianie stałej masy gazu S n, p, V, T Qv Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Jeśli tłok jest unieruchomiony, to gaz nie wykonuje pracy (nie zmienia się energia potencjalna grawitacji tłoka). Doprowadzane do układu ciepło Qv pozostaje w gazie jako jego przyrost energii wewnętrznej DU. Pierwsza zasada termodynamiki (DU=Q+W) dla przemiany izochorycznej ma postać: DU = Qv = ncvDt n, p1 , V, T1

Ciepło w izochorycznej przemianie stałej masy gazu V T V=const S n, p, V, T Qv n, p1 , V, T1

Ciepło w izochorycznej przemianie stałej masy gazu V T V=const S n, p, V, T Qv n, p1 , V, T1 p T

Ciepło w izobarycznej przemianie stałej masy gazu S n, p, V, T

Ciepło w izobarycznej przemianie stałej masy gazu S n, p, V, T Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T..

Ciepło w izobarycznej przemianie stałej masy gazu Dh S n, p, V, T Qp Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Jeśli tłok może poruszać się bez tarcia, to część doprowadzonego do układu ciepła Qp zamienia się na energię wewnętrzną gazu DU, powodując wzrost temperatury gazu od T do T1, a część zamienia się na energię potencjalną grawitacji tłoka DEp (tłok idzie w górę), czyli część energii wewnętrznej powoduje wykonanie pracy W=DEp przeciwko siłom zewnętrznym (część ciepła zamienia się na energię mechaniczną otoczenia). W n, p , V1, T1

Ciepło w izobarycznej przemianie stałej masy gazu Dh S n, p, V, T Qp Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Jeśli tłok może poruszać się bez tarcia, to część doprowadzonego do układu ciepła Qp zamienia się na energię wewnętrzną gazu DU, powodując wzrost temperatury gazu od T do T1, a część zamienia się na energię potencjalną grawitacji tłoka DEp (tłok idzie w górę), czyli część energii wewnętrznej powoduje wykonanie pracy W=DEp przeciwko siłom zewnętrznym (część ciepła zamienia się na energię mechaniczną otoczenia). W F n, p , V1, T1 Po pobraniu ciepła Qp pojawia się w gazie siła F działająca na tłok. Wykonuje ona pracę W=FDh. Ponieważ p=F/S więc F=pS i dlatego W=p(SDh)=pDV=nRDT

Ciepło w izobarycznej przemianie stałej masy gazu Dh S n, p, V, T Qp Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Jeśli tłok może poruszać się bez tarcia, to część doprowadzonego do układu ciepła Qp zamienia się na energię wewnętrzną gazu DU, powodując wzrost temperatury gazu od T do T1, a część zamienia się na energię potencjalną grawitacji tłoka DEp (tłok idzie w górę), czyli część energii wewnętrznej powoduje wykonanie pracy W=DEp przeciwko siłom zewnętrznym (część ciepła zamienia się na energię mechaniczną otoczenia). W F n, p , V1, T1 Po pobraniu ciepła Qp pojawia się w gazie siła F działająca na tłok. Wykonuje ona pracę W=FDh. Ponieważ p=F/S więc F=pS i dlatego W=p(SDh)=pDV=nRDT Pierwsza zasada termodynamiki (DU=Q+W) dla przemiany izobarycznej ma postać: DU = Qp-W = ncpDt-nRDT

Ciepło w izobarycznej przemianie stałej masy gazu Dh S n, p, V, T Qp W F n, p , V1, T1

Ciepło w izobarycznej przemianie stałej masy gazu p=const p V1 V2 W=pDV DV V Dh S n, p, V, T Qp W F n, p , V1, T1

Ciepło w izobarycznej przemianie stałej masy gazu p=const p V1 V2 W=pDV DV V Dh S n, p, V, T Qp W F n, p , V1, T1 Na wykresie zależności ciśnienia od objętości w przemianie izobarycznej pole pod wykresem jest liczbowo równe wykonanej przez gaz pracy (zmianie energii mechanicznej otoczenia, która nastąpiła kosztem ubytku energii wewnętrznej gazu).

Ciepło w izobarycznej przemianie stałej masy gazu p=const p V1 V2 W=pDV DV V Dh S n, p, V, T Qp W F n, p , V1, T1 V T

Ciepło w izobarycznej przemianie stałej masy gazu p=const p V1 V2 W=pDV DV V Dh S n, p, V, T Qp W F n, p , V1, T1 V T W izobarycznej przemianie gazu jego objętość zależy wprost proporcjonalnie od temperatury.

Porównanie przemian izochorycznej i izobarycznej

Jeśli w przemianie izochorycznej do ogrzania gazu np. o 10oC trzeba dostarczyć 100J ciepła (całe ciepło idzie na wzrost energii wewnętrznej, co skutkuje wzrostem temperatury):

Jeśli w przemianie izochorycznej do ogrzania gazu np. o 10oC trzeba dostarczyć 100J ciepła (całe ciepło idzie na wzrost energii wewnętrznej, co skutkuje wzrostem temperatury): DU = Qv = ncvDT

Jeśli w przemianie izochorycznej do ogrzania gazu np. o 10oC trzeba dostarczyć 100J ciepła (całe ciepło idzie na wzrost energii wewnętrznej, co skutkuje wzrostem temperatury): DU = Qv = ncvDT to w przemianie izobarycznej, aby ogrzać ten sam gaz też o 10oC, trzeba dostarczyć np. 130J ciepła, ponieważ część (tu 30J) pójdzie na wykonanie pracy (zostanie zamieniona na energię mechaniczną otoczenia):

Jeśli w przemianie izochorycznej do ogrzania gazu np. o 10oC trzeba dostarczyć 100J ciepła (całe ciepło idzie na wzrost energii wewnętrznej, co skutkuje wzrostem temperatury): DU = Qv = ncvDT to w przemianie izobarycznej, aby ogrzać ten sam gaz też o 10oC, trzeba dostarczyć np. 130J ciepła, ponieważ część (tu 30J) pójdzie na wykonanie pracy (zostanie zamieniona na energię mechaniczną otoczenia): DU = Qp - W = ncpDT - nRDT

Jeśli w przemianie izochorycznej do ogrzania gazu np. o 10oC trzeba dostarczyć 100J ciepła (całe ciepło idzie na wzrost energii wewnętrznej, co skutkuje wzrostem temperatury): DU = Qv = ncvDT to w przemianie izobarycznej, aby ogrzać ten sam gaz też o 10oC, trzeba dostarczyć np. 130J ciepła, ponieważ część (tu 30J) pójdzie na wykonanie pracy (zostanie zamieniona na energię mechaniczną otoczenia): DU = Qp - W = ncpDT - nRDT Dlatego:

Jeśli w przemianie izochorycznej do ogrzania gazu np. o 10oC trzeba dostarczyć 100J ciepła (całe ciepło idzie na wzrost energii wewnętrznej, co skutkuje wzrostem temperatury): DU = Qv = ncvDT to w przemianie izobarycznej, aby ogrzać ten sam gaz też o 10oC, trzeba dostarczyć np. 130J ciepła, ponieważ część (tu 30J) pójdzie na wykonanie pracy (zostanie zamieniona na energię mechaniczną otoczenia): DU = Qp - W = ncpDT - nRDT Dlatego: cp = cv + R, a cp/cv = k

Praca w izotermicznej przemianie stałej masy gazu
n, p, V, T

Dh S n, p, V, T Qp Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. WT n, p1, V1, T

Dh S n, p, V, T Qp Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Ponieważ w tej przemianie nie ma zmiany temperatury T, więc nie ma również zmiany energii wewnętrznej gazu DU. Pierwsza zasada termodynamiki (DU=Q+W) dla przemiany izotermicznej ma postać: WT n, p1, V1, T

Dh S n, p, V, T Qp Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Ponieważ w tej przemianie nie ma zmiany temperatury T, więc nie ma również zmiany energii wewnętrznej gazu DU. Pierwsza zasada termodynamiki (DU=Q+W) dla przemiany izotermicznej ma postać: WT n, p1, V1, T Qi – Wi = 0

Dh S n, p, V, T Qp Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Ponieważ w tej przemianie nie ma zmiany temperatury T, więc nie ma również zmiany energii wewnętrznej gazu DU. Pierwsza zasada termodynamiki (DU=Q+W) dla przemiany izotermicznej ma postać: czyli: WT n, p1, V1, T Qi – Wi = 0 Qi = Wi

Dh S n, p, V, T Qp Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. Ponieważ w tej przemianie nie ma zmiany temperatury T, więc nie ma również zmiany energii wewnętrznej gazu DU. Pierwsza zasada termodynamiki (DU=Q+W) dla przemiany izotermicznej ma postać: czyli: WT n, p1, V1, T Qi – Wi = 0 Qi = Wi Znaczy to, że w przemianie izotermicznej gaz zamienia na energię mechaniczną otoczenia (Wi) całe ciepło (Qi) , które pobiera od tego otoczenia.

Dh S n, p, V, T Qp p V WT n, p1, V1, T W izotermicznej przemianie gazu ciśnienie p zależy odwrotnie proporcjonalnie od jego objętości V.

V V1 V2 p2 Na wykresie zależności ciśnienia od objętości, pole pod wykresem liczbowo jest równe wykonanej przez gaz pracy (patrz przemiana izobaryczna). Aby obliczyć to pole dzielimy je na wiele prostokątów, których pole jest łatwe do obliczenia. Suma pól prostokątów jest równa wykonanej pracy. Zwiększając liczbę prostokątów coraz bardziej zbliżamy się do prawdziwej wartości pola. W granicy, gdy liczba prostokątów dąży do nieskończoności znajdujemy (potrzebne jest całkowanie):

Praca w adiabatycznej przemianie stałej masy gazu

Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. S n, p, V, T

Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. W przemianie tej gaz wykonuje pracę Wa kosztem swojej energii wewnętrznej DUa (część energii wewnętrznej gazu DUa zamieniana jest na energię mechaniczną otoczenia DEm=W, czyli energię tłoka). Dh S n, p, V, T DUa Wa n, p1, V1, T1

Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. W przemianie tej gaz wykonuje pracę Wa kosztem swojej energii wewnętrznej DUa (część energii wewnętrznej gazu DUa zamieniana jest na energię mechaniczną otoczenia DEm=W, czyli energię tłoka). Przemiany energii w adiabatycznej przemianie gazu przypominają przemianę izochoryczną. Dh S n, p, V, T DUa Wa n, p1, V1, T1

Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. W przemianie tej gaz wykonuje pracę Wa kosztem swojej energii wewnętrznej DUa (część energii wewnętrznej gazu DUa zamieniana jest na energię mechaniczną otoczenia DEm=W, czyli energię tłoka). Przemiany energii w adiabatycznej przemianie gazu przypominają przemianę izochoryczną. Dh S n, p, V, T DUa Wa n, p1, V1, T1 W przemianie izochorycznej: zmiana energii wewnętrznej DUv następuje kosztem pobranego lub oddanego ciepła Qv (i na odwrót): DUv = Qv = ncvDT.

Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. W przemianie tej gaz wykonuje pracę Wa kosztem swojej energii wewnętrznej DUa (część energii wewnętrznej gazu DUa zamieniana jest na energię mechaniczną otoczenia DEm=W, czyli energię tłoka). Przemiany energii w adiabatycznej przemianie gazu przypominają przemianę izochoryczną. Dh S n, p, V, T DUa Wa n, p1, V1, T1 W przemianie izochorycznej: zmiana energii wewnętrznej DUv następuje kosztem pobranego lub oddanego ciepła Qv (i na odwrót): DUv = Qv = ncvDT. W przemianie adiabatycznej: przyrost energii wewnętrznej DUa następuje kosztem wykonanej nad gazem pracy Wa (i na odwrót): DUa = Wa.

Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. W przemianie tej gaz wykonuje pracę Wa kosztem swojej energii wewnętrznej DUa (część energii wewnętrznej gazu DUa zamieniana jest na energię mechaniczną otoczenia DEm=W, czyli energię tłoka). Przemiany energii w adiabatycznej przemianie gazu przypominają przemianę izochoryczną. Dh S n, p, V, T DUa Wa n, p1, V1, T1 W przemianie izochorycznej: zmiana energii wewnętrznej DUv następuje kosztem pobranego lub oddanego ciepła Qv (i na odwrót): DUv = Qv = ncvDT. W przemianie adiabatycznej: przyrost energii wewnętrznej DUa następuje kosztem wykonanej nad gazem pracy Wa (i na odwrót): DUa = Wa. Wynika z tego, że taki sam przyrost temperatury DT gazu możemy otrzymać:

Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. W przemianie tej gaz wykonuje pracę Wa kosztem swojej energii wewnętrznej DUa (część energii wewnętrznej gazu DUa zamieniana jest na energię mechaniczną otoczenia DEm=W, czyli energię tłoka). Przemiany energii w adiabatycznej przemianie gazu przypominają przemianę izochoryczną. Dh S n, p, V, T DUa Wa n, p1, V1, T1 W przemianie izochorycznej: zmiana energii wewnętrznej DUv następuje kosztem pobranego lub oddanego ciepła Qv (i na odwrót): DUv = Qv = ncvDT. W przemianie adiabatycznej: przyrost energii wewnętrznej DUa następuje kosztem wykonanej nad gazem pracy Wa (i na odwrót): DUa = Wa. Wynika z tego, że taki sam przyrost temperatury DT gazu możemy otrzymać: dostarczając mu izochorycznie np. Qv = 100J ciepła, lub

Niech w cylindrze pod tłokiem znajduje się n moli gazu doskonałego o objętości V, pod ciśnieniem p i o temperaturze T. W przemianie tej gaz wykonuje pracę Wa kosztem swojej energii wewnętrznej DUa (część energii wewnętrznej gazu DUa zamieniana jest na energię mechaniczną otoczenia DEm=W, czyli energię tłoka). Przemiany energii w adiabatycznej przemianie gazu przypominają przemianę izochoryczną. Dh S n, p, V, T DUa Wa n, p1, V1, T1 W przemianie izochorycznej: zmiana energii wewnętrznej DUv następuje kosztem pobranego lub oddanego ciepła Qv (i na odwrót): DUv = Qv = ncvDT. W przemianie adiabatycznej: przyrost energii wewnętrznej DUa następuje kosztem wykonanej nad gazem pracy Wa (i na odwrót): DUa = Wa. Wynika z tego, że taki sam przyrost temperatury DT gazu możemy otrzymać: dostarczając mu izochorycznie np. Qv = 100J ciepła, lub wykonując nad nim adiabatycznie pracę Wa = 100 J.

Praca w przemianie adiabatycznej Wa, która powoduje wzrost temperatury n moli gazu o DT, jest taka sama, jak ciepło pobrane w przemianie izochorycznej Qv, które powoduje taki sam wzrost temperatury DT:

Praca w przemianie adiabatycznej Wa, która powoduje wzrost temperatury n moli gazu o DT, jest taka sama, jak ciepło pobrane w przemianie izochorycznej Qv, które powoduje taki sam wzrost temperatury DT: Wa = Qv = ncvDT.

Praca w przemianie adiabatycznej Wa, która powoduje wzrost temperatury n moli gazu o DT, jest taka sama, jak ciepło pobrane w przemianie izochorycznej Qv, które powoduje taki sam wzrost temperatury DT: Wa = Qv = ncvDT. Można powiedzieć, że ten sam przyrost temperatury gazu można uzyskać w dwojaki sposób:

Praca w przemianie adiabatycznej Wa, która powoduje wzrost temperatury n moli gazu o DT, jest taka sama, jak ciepło pobrane w przemianie izochorycznej Qv, które powoduje taki sam wzrost temperatury DT: Wa = Qv = ncvDT. Można powiedzieć, że ten sam przyrost temperatury gazu można uzyskać w dwojaki sposób: dostarczając mu izochorycznie np. 100J ciepła (dostarczając z zewnątrz energię wewnętrzną),

Praca w przemianie adiabatycznej Wa, która powoduje wzrost temperatury n moli gazu o DT, jest taka sama, jak ciepło pobrane w przemianie izochorycznej Qv, które powoduje taki sam wzrost temperatury DT: Wa = Qv = ncvDT. Można powiedzieć, że ten sam przyrost temperatury gazu można uzyskać w dwojaki sposób: dostarczając mu izochorycznie np. 100J ciepła (dostarczając z zewnątrz energię wewnętrzną), wykonując nad nim 100J pracy (zamieniając energię mechaniczną otoczenia na wewnętrzną gazu).

Praca w przemianie adiabatycznej Wa, która powoduje wzrost temperatury n moli gazu o DT, jest taka sama, jak ciepło pobrane w przemianie izochorycznej Qv, które powoduje taki sam wzrost temperatury DT: Wa = Qv = ncvDT. Można powiedzieć, że ten sam przyrost temperatury gazu można uzyskać w dwojaki sposób: dostarczając mu izochorycznie np. 100J ciepła (dostarczając z zewnątrz energię wewnętrzną), wykonując nad nim 100J pracy (zamieniając energię mechaniczną otoczenia na wewnętrzną gazu). W izotermicznej przemianie gazu zmiany ciśnienia p następują w wyniku zmian jego objętości V. Opisuje to zależność Wykresem tej zależności jest izoterma (gałąź hiperboli).

Praca w przemianie adiabatycznej Wa, która powoduje wzrost temperatury n moli gazu o DT, jest taka sama, jak ciepło pobrane w przemianie izochorycznej Qv, które powoduje taki sam wzrost temperatury DT: Wa = Qv = ncvDT. Można powiedzieć, że ten sam przyrost temperatury gazu można uzyskać w dwojaki sposób: dostarczając mu izochorycznie np. 100J ciepła (dostarczając z zewnątrz energię wewnętrzną), wykonując nad nim 100J pracy (zamieniając energię mechaniczną otoczenia na wewnętrzną gazu). p V --- izoterma DVi Dpi W izotermicznej przemianie gazu zmiany ciśnienia p następują w wyniku zmian jego objętości V. Opisuje to zależność Wykresem tej zależności jest izoterma (gałąź hiperboli).

Praca w przemianie adiabatycznej Wa, która powoduje wzrost temperatury n moli gazu o DT, jest taka sama, jak ciepło pobrane w przemianie izochorycznej Qv, które powoduje taki sam wzrost temperatury DT: Wa = Qv = ncvDT. Można powiedzieć, że ten sam przyrost temperatury gazu można uzyskać w dwojaki sposób: dostarczając mu izochorycznie np. 100J ciepła (dostarczając z zewnątrz energię wewnętrzną), wykonując nad nim 100J pracy (zamieniając energię mechaniczną otoczenia na wewnętrzną gazu). p V --- izoterma Dpi W izotermicznej przemianie gazu zmiany ciśnienia p następują w wyniku zmian jego objętości V. Opisuje to zależność Wykresem tej zależności jest izoterma (gałąź hiperboli). W adiabatycznej przemianie gazu zmiany ciśnienia p następują w wyniku zmian jego objętości V i zmiany temperatury T wynikającej ze zmiany energii wewnętrznej (która w przemianie izotermicznej nie miała miejsca). Czyli w przemianie adiabatycznej zmiany ciśnienia, odpowiadające tym samym zmianom objętości co w przemianie adiabatycznej, są większe. DVi

Praca w przemianie adiabatycznej Wa, która powoduje wzrost temperatury n moli gazu o DT, jest taka sama, jak ciepło pobrane w przemianie izochorycznej Qv, które powoduje taki sam wzrost temperatury DT: Wa = Qv = ncvDT. Można powiedzieć, że ten sam przyrost temperatury gazu można uzyskać w dwojaki sposób: dostarczając mu izochorycznie np. 100J ciepła (dostarczając z zewnątrz energię wewnętrzną), wykonując nad nim 100J pracy (zamieniając energię mechaniczną otoczenia na wewnętrzną gazu). p V --- izoterma adiabata DVa Dpi Dpa W izotermicznej przemianie gazu zmiany ciśnienia p następują w wyniku zmian jego objętości V. Opisuje to zależność Wykresem tej zależności jest izoterma (gałąź hiperboli). W adiabatycznej przemianie gazu zmiany ciśnienia p następują w wyniku zmian jego objętości V i zmiany temperatury T wynikającej ze zmiany energii wewnętrznej (która w przemianie izotermicznej nie miała miejsca). Czyli w przemianie adiabatycznej zmiany ciśnienia, odpowiadające tym samym zmianom objętości co w przemianie adiabatycznej, są większe. DVi

Praca w przemianie adiabatycznej Wa, która powoduje wzrost temperatury n moli gazu o DT, jest taka sama, jak ciepło pobrane w przemianie izochorycznej Qv, które powoduje taki sam wzrost temperatury DT: Wa = Qv = ncvDT. Można powiedzieć, że ten sam przyrost temperatury gazu można uzyskać w dwojaki sposób: dostarczając mu izochorycznie np. 100J ciepła (dostarczając z zewnątrz energię wewnętrzną), wykonując nad nim 100J pracy (zamieniając energię mechaniczną otoczenia na wewnętrzną gazu). p V --- izoterma adiabata DVa Dpi Dpa W izotermicznej przemianie gazu zmiany ciśnienia p następują w wyniku zmian jego objętości V. Opisuje to zależność Wykresem tej zależności jest izoterma (gałąź hiperboli). W adiabatycznej przemianie gazu zmiany ciśnienia p następują w wyniku zmian jego objętości V i zmiany temperatury T wynikającej ze zmiany energii wewnętrznej (która w przemianie izotermicznej nie miała miejsca). Czyli w przemianie adiabatycznej zmiany ciśnienia, odpowiadające tym samym zmianom objętości co w przemianie adiabatycznej, są większe Adiabata jest bardziej stroma niż izoterma. DVi

Silnik Carnota DU = Q + W p V Silnik Carnota pracuje w cyklu (szeregu przemian) termodynamicznych, podczas których pobrane ciepło jest zamieniane na energię mechaniczną. Przedstawimy przemiany w tym cyklu na wykresie zależności ciśnienia p od objętości V. Grzejnik Grzejnik Grzejnik

Silnik Carnota DU = Q + W p V Silnik Carnota pracuje w cyklu (szeregu przemian) termodynamicznych, podczas których pobrane ciepło jest zamieniane na energię mechaniczną. Przedstawimy przemiany w tym cyklu na wykresie zależności ciśnienia p od objętości V. Grzejnik Izolator Chłodnica Gaz T1 T2 Niech silnikiem będzie cylinder o ściankach i tłoku wykonanymi z idealnego izolatora i dnem idealnie przewodzącym ciepło. Substancją roboczą niech będzie gaz doskonały.

Silnik Carnota DU = Q + W A B T1 p V V1 p1 p2 p3 V2 Q1 W1 AB - to izotermiczne rozprężanie (DU1=0, co znaczy, że Q1=-W1). Gaz pobiera ciepło: Q1=nRT1ln(V2/V1) i wykonuje tyle samo pracy: W1=nRT1ln(V2/V1) Izolator Chłodnica Gaz T1 T2 Grzejnik

Silnik Carnota DU = Q + W A B C T1 T2 p V V1 p1 p2 p3 V2 V3 Q1 W1 W2 AB - to izotermiczne rozprężanie (DU1=0, co znaczy, że Q1=-W1). Gaz pobiera ciepło: Q1=nRT1ln(V2/V1) i wykonuje tyle samo pracy: W1=nRT1ln(V2/V1) BC - to adiabatyczne rozprężanie (DU2=W2 bo Qa=0). Gaz wykonuje pracę: W2=ncv(T1-T2), Izolator Chłodnica Gaz T1 T2 Grzejnik

Silnik Carnota DU = Q + W A B C D T1 T2 p V V1 p1 p2 p3 p4 V4 V2 V3 Q1 Q2 W1 W2 W3 AB - to izotermiczne rozprężanie (DU1=0, co znaczy, że Q1=-W1). Gaz pobiera ciepło: Q1=nRT1ln(V2/V1) i wykonuje tyle samo pracy: W1=nRT1ln(V2/V1) BC - to adiabatyczne rozprężanie (DU2=W2 bo Qa=0). Gaz wykonuje pracę: W2=ncv(T1-T2), CD - to izotermiczne sprężanie (DU3=0 i W3=-Q2). Gaz oddaje ciepło: Q2=nRT2ln(V3/V4) i pobiera tyle samo pracy: W2=nRT2ln(V3/V4) Izolator Chłodnica Gaz T1 T2 Grzejnik

Silnik Carnota DU = Q + W A B C D T1 T2 p V V1 p1 p2 p3 p4 V4 V2 V3 Q1 Q2 W1 W2 W3 W4 AB - to izotermiczne rozprężanie (DU1=0, co znaczy, że Q1=-W1). Gaz pobiera ciepło: Q1=nRT1ln(V2/V1) i wykonuje tyle samo pracy: W1=nRT1ln(V2/V1) BC - to adiabatyczne rozprężanie (DU2=W2 bo Qa=0). Gaz wykonuje pracę: W2=ncv(T1-T2), CD - to izotermiczne sprężanie (DU3=0 i W3=-Q2). Gaz oddaje ciepło: Q2=nRT2ln(V3/V4) i pobiera tyle samo pracy: W2=nRT2ln(V3/V4) - DA - to adiabatyczne sprężanie (DU4=W4, bo Qa=0). Gaz pobiera pracę: W4=ncv(T1-T2) Izolator Chłodnica Gaz T1 T2 Grzejnik

Silnik Carnota DU = Q + W W całym cyklu:
AB - Gaz pobiera ciepło: Q1=nRT1ln(V2/V1) i wykonuje tyle samo pracy: W1=nRT1ln(V2/V1) BC - Gaz wykonuje pracę: W2=ncv(T1-T2), CD - Gaz oddaje ciepło: Q2=nRT2ln(V3/V4) i pobiera tyle samo pracy: W2=nRT2ln(V3/V4) - DA - Gaz pobiera pracę: W4=ncv(T1-T2) A B C D T1 T2 p V V1 p1 p2 p3 p4 V4 V2 V3 Q1 Q2 W1 W2 W3 W4

Sprawność silnika Carnota
Sprawność silnika Carnota jest:

Sprawność silnika Carnota jest: Powyższa sprawność jest sprawnością silnika idealnego, tzn. takiego, w którym ścianki cylindra są idealnie adiabatyczne (nie przewodzą ciepła), dno cylindra idealnie przewodzi ciepło i nie ma tarcia tłoka o ścianki cylindra. W rzeczywistym silniku, te trzy warunki nie są spełnione i sprawność silnika rzeczywistego pracującego w cyklu Carnota jest mniejsza od silnika idealnego:

Sprawność silnika Carnota jest: Powyższa sprawność jest sprawnością silnika idealnego, tzn. takiego, w którym ścianki cylindra są idealnie adiabatyczne (nie przewodzą ciepła), dno cylindra idealnie przewodzi ciepło i nie ma tarcia tłoka o ścianki cylindra. W rzeczywistym silniku, te trzy warunki nie są spełnione i sprawność silnika rzeczywistego pracującego w cyklu Carnota jest mniejsza od silnika idealnego.: Jest tak dlatego, że ciepło oddane do otoczenia Q2 w silniku rzeczywistym jest sumą:

Sprawność silnika Carnota jest: Powyższa sprawność jest sprawnością silnika idealnego, tzn. takiego, w którym ścianki cylindra są idealnie adiabatyczne (nie przewodzą ciepła), dno cylindra idealnie przewodzi ciepło i nie ma tarcia tłoka o ścianki cylindra. W rzeczywistym silniku, te trzy warunki nie są spełnione i sprawność silnika rzeczywistego pracującego w cyklu Carnota jest mniejsza od silnika idealnego.: Jest tak dlatego, że ciepło oddane do otoczenia Q2 w silniku rzeczywistym jest sumą: - ciepła oddanego chłodnicy (jak w silniku Carnota),

Sprawność silnika Carnota jest: Powyższa sprawność jest sprawnością silnika idealnego, tzn. takiego, w którym ścianki cylindra są idealnie adiabatyczne (nie przewodzą ciepła), dno cylindra idealnie przewodzi ciepło i nie ma tarcia tłoka o ścianki cylindra. W rzeczywistym silniku, te trzy warunki nie są spełnione i sprawność silnika rzeczywistego pracującego w cyklu Carnota jest mniejsza od silnika idealnego.: Jest tak dlatego, że ciepło oddane do otoczenia Q2 w silniku rzeczywistym jest sumą: - ciepła oddanego chłodnicy (jak w silniku Carnota), - ciepła stracone przez nieadiabatyczne ścianki cylindra (nie ma idealnej izolacji),

Sprawność silnika Carnota jest: Powyższa sprawność jest sprawnością silnika idealnego, tzn. takiego, w którym ścianki cylindra są idealnie adiabatyczne (nie przewodzą ciepła), dno cylindra idealnie przewodzi ciepło i nie ma tarcia tłoka o ścianki cylindra. W rzeczywistym silniku, te trzy warunki nie są spełnione i sprawność silnika rzeczywistego pracującego w cyklu Carnota jest mniejsza od silnika idealnego.: Jest tak dlatego, że ciepło oddane do otoczenia Q2 w silniku rzeczywistym jest sumą: - ciepła oddanego chłodnicy (jak w silniku Carnota), - ciepła stracone przez nieadiabatyczne ścianki cylindra (nie ma idealnej izolacji), - ciepło zatrzymane przez nieizotermiczną podstawę cylindra (nie ma materiału idealnie przewodzącego ciepło. Każdy materiał stawia „opór” przepływającemu przez niego ciepłu),

Sprawność silnika Carnota jest: Powyższa sprawność jest sprawnością silnika idealnego, tzn. takiego, w którym ścianki cylindra są idealnie adiabatyczne (nie przewodzą ciepła), dno cylindra idealnie przewodzi ciepło i nie ma tarcia tłoka o ścianki cylindra. W rzeczywistym silniku, te trzy warunki nie są spełnione i sprawność silnika rzeczywistego pracującego w cyklu Carnota jest mniejsza od silnika idealnego.: Jest tak dlatego, że ciepło oddane do otoczenia Q2 w silniku rzeczywistym jest sumą: - ciepła oddanego chłodnicy (jak w silniku Carnota), - ciepła stracone przez nieadiabatyczne ścianki cylindra (nie ma idealnej izolacji), - ciepło zatrzymane przez nieizotermiczną podstawę cylindra (nie ma materiału idealnie przewodzącego ciepło. Każdy materiał stawia „opór” przepływającemu przez niego ciepłu), -„ciepło” stracone w wyniku tarcia, czyli ta część energii mechanicznej tłoka, która w wyniku tarcia zostanie zamieniona na wewnętrzną otoczenia.

Sprawność silnika Carnota przykład
Mieszanka benzynowa w silniku spalinowym osiąga temperaturę ok. T1=2700K. Jeśli jest to temperatura grzejnicy w silniku, a chłodnicą jest otaczające powietrze (temperatura ok. T2 =300K), to sprawność takiego silnika pracującego w cyklu Carnota jest:

Sprawność silnika Carnota przykład
Mieszanka benzynowa w silniku spalinowym osiąga temperaturę ok. T1=2700K. Jeśli jest to temperatura grzejnicy w silniku, a chłodnicą jest otaczające powietrze (temperatura ok. T2 =300K), to sprawność takiego silnika pracującego w cyklu Carnota jest: Sprawności rzeczywistych silników sięgają: benzynowych - 35%, diesla - 40%, diesla, z tzw. bezpośrednim wtryskiem paliwa, - 45%.

Druga zasada termodynamiki
Wszystkie zjawiska w przyrodzie, obejmujące dostatecznie dużą liczbę cząsteczek, przebiegają w jednym kierunku, którego nie można odwrócić. Zjawiska w przyrodzie są nieodwracalne:

Wszystkie zjawiska w przyrodzie, obejmujące dostatecznie dużą liczbę cząsteczek, przebiegają w jednym kierunku, którego nie można odwrócić. Zjawiska w przyrodzie są nieodwracalne: Ciepło samoistnie płynie od ciała cieplejszego do chłodniejszego. Nigdy odwrotnie.

Wszystkie zjawiska w przyrodzie, obejmujące dostatecznie dużą liczbę cząsteczek, przebiegają w jednym kierunku, którego nie można odwrócić. Zjawiska w przyrodzie są nieodwracalne: Ciepło samoistnie płynie od ciała cieplejszego do chłodniejszego. Nigdy odwrotnie. Dwa gazy lub dwie ciecze po zmieszaniu się nie rozdzielą się samodzielnie.

Wszystkie zjawiska w przyrodzie, obejmujące dostatecznie dużą liczbę cząsteczek, przebiegają w jednym kierunku, którego nie można odwrócić. Zjawiska w przyrodzie są nieodwracalne: Ciepło samoistnie płynie od ciała cieplejszego do chłodniejszego. Nigdy odwrotnie. Dwa gazy lub dwie ciecze po zmieszaniu się nie rozdzielą się samodzielnie. Hamujący samochód całkowicie zamienia swoją energię mechaniczną na wewnętrzną (hamulce się ogrzewają). Nie obserwujemy procesu odwrotnego.

Wszystkie zjawiska w przyrodzie, obejmujące dostatecznie dużą liczbę cząsteczek, przebiegają w jednym kierunku, którego nie można odwrócić. Zjawiska w przyrodzie są nieodwracalne: Ciepło samoistnie płynie od ciała cieplejszego do chłodniejszego. Nigdy odwrotnie. Dwa gazy lub dwie ciecze po zmieszaniu się nie rozdzielą się samodzielnie. Hamujący samochód całkowicie zamienia swoją energię mechaniczną na wewnętrzną (hamulce się ogrzewają). Nie obserwujemy procesu odwrotnego. Tylko część energii wewnętrznej można zamienić na mechaniczną. Część trzeba oddać do otoczenia (patrz silnik Carnota).

Wszystkie zjawiska w przyrodzie, obejmujące dostatecznie dużą liczbę cząsteczek, przebiegają w jednym kierunku, którego nie można odwrócić. Zjawiska w przyrodzie są nieodwracalne: Ciepło samoistnie płynie od ciała cieplejszego do chłodniejszego. Nigdy odwrotnie. Dwa gazy lub dwie ciecze po zmieszaniu się nie rozdzielą się samodzielnie. Hamujący samochód całkowicie zamienia swoją energię mechaniczną na wewnętrzn (hamulce się ogrzewają). Nie obserwujemy procesu odwrotnego. Tylko część energii wewnętrznej można zamienić na mechaniczną. Część trzeba oddać do otoczenia (patrz silnik Carnota). Gaz samoistnie rozpręży się z jednego do drugiego pustego naczynia. Sam nie wróci do pierwszego.

Wszystkie zjawiska w przyrodzie, obejmujące dostatecznie dużą liczbę cząsteczek, przebiegają w jednym kierunku, którego nie można odwrócić. Zjawiska w przyrodzie są nieodwracalne: Ciepło samoistnie płynie od ciała cieplejszego do chłodniejszego. Nigdy odwrotnie. Dwa gazy lub dwie ciecze po zmieszaniu się nie rozdzielą się samodzielnie. Hamujący samochód całkowicie zamienia swoją energię mechaniczną na wewnętrzną (hamulce się ogrzewają). Nie obserwujemy procesu odwrotnego. Tylko część energii wewnętrznej można zamienić na mechaniczną. Część trzeba oddać do otoczenia (patrz silnik Carnota). Gaz samoistnie rozpręży się z jednego do drugiego pustego naczynia. Sam nie wróci do pierwszego. Prawidłowość w kierunku przebiegu zjawisk w przyrodzie ujmuje druga zasada termodynamiki.

Wg M. Plancka: Nie jest możliwe skonstruowanie periodycznie działającej maszyny, której działanie polegałoby tylko na podnoszeniu ciężarów i równoczesnym ochładzaniu jednego źródła ciepła.

Wg M. Plancka: Nie jest możliwe skonstruowanie periodycznie działającej maszyny, której działanie polegałoby tylko na podnoszeniu ciężarów i równoczesnym ochładzaniu jednego źródła ciepła. Wg M. Ostwalda: Perpetuum mobile drugiego rodzaju nie jest możliwe. (Perpetuum mobile II rodzaju zamieniałoby energię wewnętrzną w 100% na energię mechaniczną).

Wg M. Plancka: Nie jest możliwe skonstruowanie periodycznie działającej maszyny, której działanie polegałoby tylko na podnoszeniu ciężarów i równoczesnym ochładzaniu jednego źródła ciepła. Wg M. Ostwalda: Perpetuum mobile drugiego rodzaju nie jest możliwe. (Perpetuum mobile II rodzaju zamieniałoby energię wewnętrzną w 100% na energię mechaniczną). Wg R. Clausiusa: Ciepło nie może samorzutnie przejść od ciała o temperaturze niższej do ciała o temperaturze wyższej.

Wg M. Plancka: Nie jest możliwe skonstruowanie periodycznie działającej maszyny, której działanie polegałoby tylko na podnoszeniu ciężarów i równoczesnym ochładzaniu jednego źródła ciepła. Wg M. Ostwalda: Perpetuum mobile drugiego rodzaju nie jest możliwe. (Perpetuum mobile II rodzaju zamieniałoby energię wewnętrzną w 100% na energię mechaniczną). Wg R. Clausiusa: Ciepło nie może samorzutnie przejść od ciała o temperaturze niższej do ciała o temperaturze wyższej. Wg E. Schmidta: Nie można całkowicie odwrócić przemiany, w której występuje tarcie.

Powstają pytania:

Powstają pytania: Jakim równaniem opisać drugą zasadę termodynamiki?

Powstają pytania: Jakim równaniem opisać drugą zasadę termodynamiki? Jakie wielkości w tym równaniu będą nam mówić o jednokierunkowym przebiegu zjawisk w przyrodzie?

Powstają pytania: Jakim równaniem opisać drugą zasadę termodynamiki? Jakie wielkości w tym równaniu będą nam mówić o jednokierunkowym przebiegu zjawisk w przyrodzie? Odpowiedzi na te pytania udziela zasada wzrostu entropii.

DRUGA ZASADA TERMODYNAMIKI

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "DRUGA ZASADA TERMODYNAMIKI"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres

Wejść

Zaloguj się poprzez sieć społeczną:

DRUGA ZASADA TERMODYNAMIKI

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "DRUGA ZASADA TERMODYNAMIKI"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres