Wspaniały świat czworonogów Pracę semestralną wykonała:

Wspaniały świat czworonogów Pracę semestralną wykonała:
Małgorzata Regiel kl.Iinf2 Świat psów

5. Historia psiaków. 36. Terier Walijski. 67. Shih – Tzu. 98
5. Historia psiaków 36. Terier Walijski 67. Shih – Tzu 98. Pirenejski pies górski 6. Psia mowa Amerykański terier 68. Bokser 99. Flandryjski Bouvier 7. Słuch psa Inne rasy Terierów 69. Gończy Polski 100. Chim Japoński 8. Wzrok psa Springer Spaniel Walijski 70. Inne rasy psiaków 101. Bojowy pies z Majorki 9. Żywienie psa O Chartech Dalmatyńczyk 102. Psy polskie 10. Rasy psów Charcik Włoski 72. Nowofundlandczyk czarny 103. Walijski Corgi Pembroke 11. O Owczarkach 42. Chart Afgański 73. Pinczer małpi 104. Wstęp o Pinczerach 12. Owczarek Niemiecki 43. Chart Angielski Whippet 74. Wyżeł Niemiecki długow Pinczer miniat. brązowy 13. Owczarek Szkocki Collie 44. Chart Arabski 75. Wyżeł Niemiecki krutkow Posokowiec bawarski 14. Owczarek Szetlandzki 45. Chart Angielski Greyhound 76. Inne rasy psiaków 107. Posokowiec hanowerski 15. Owczarek środkowoazjatycki 46. Chart Polski Wyżeł Węgierski krótkow Informacje o pudlach 16. Owczarek Belgijski Groenendael 47. Chart Irlandzki 78. Wyżeł Węgierski szoestkow Rodzaje pudli 17. Owczarek Belgijski laekenois 48. Shih – Tzu szczeniaki 79. Wyżeł Niemiecki szorstkow Puli biały i czarny 18. Owczarek Podchalański 49. Dog Bordowski 80. Wyżeł Weimerski długow Informacje o Retriverach 19. Owczarek Kaukaski 50. Dog Niemiecki czarny 81. Wyżeł weimerski krótkow Rasy Retriverów 20. Rasy innych Owczarków 51. Bernard – Alf von Tolle 82. Whippet długowłosy 113. O Seterach 21. Inne rasy Owczarków 52. Dandie Dianmont 83. O Buldogach Seter Irlandzki 22. O Terierach Alaskan Malamute i Gutani 84. Bulmastif Seter szkocki i gordon 23. Yorshire terier 54. Pinczer Miniatórowy 85. Buldog Angielski 116. Spaniel tybetański 24. Terier Walijski 55. Brodacz Monarchijski Duży 86. Buldog francuski 117. Spaniel springer 25. Sealyham Terier 56. Alaskan Malamute 87. Gryfonik Belgijski 118. Sznaucer średni czarny 26. Skye Terier Bokser Gryfonik Brukselski 119. Sznaucer olbrzymi czarny 27. Bulterier Doberman Wstęp o Jamnikach 120. O Szpicach 28. Kerry blue Terier 59. Akiti – Ino Jamnik króliczy długow Rasy szpiców 29. Terier Irlandzki 60. Amerykański Akita 91. Jamnik króliczy krótkow Rodzaje szpiców 30. Bedlington Terier 61. Highland i Bern szczenię 92. Jamnikkróliczy szorstkow Nasze psiaki 31. Bullterier Mastif Tybetański 93. Rodzaje Jamników 124. Podsumowanie 32. Terier Szkocki 63. Rhodesian Ridgeback 94 Jamnik miniatórowy długow Źródła 33. Airedale Terier 64. Mastif Angielski 95. Pekińczyk 34. Terier Manczesterski 65. Samoyed Gończy Berneński 35. Terier Bostoński 66. Siberian Husky 97. Pies św. huberta Spis treści Świat psów Wstecz

Świat psów Wstecz

Historia Psiaków Pies jako najstarsze zwierzę domowe w okresie tysiącleci swego udomowienia przekształcił się w drodze ewolucji na szereg odmiennych typów. Typy te, przystosowując się do rozmaitych warunków, nabywały różnych dodatkowych cech fizycznych i psychicznych, by móc podołać funkcjom pomocniczym narzucanym im przez człowieka.Pies jest potomkiem zwierząt dzikich, mięsożernych, żyjących w stadzie- w sforze. Świat psów Wstecz

Psia Mowa Żadne zwierzę nie jest w stanie do przekazywania wiadomości. Porozumienie się zwierząt polega na uzewnętrznianiu stanu, w jakim się znajdują,, czy przez zachowanie się, czy przez wydawanie odgłosów, a te z kolei stanowią bodźce dla innych zwierząt z tego samego czy nawet innego gatunku. Pies szczekając, skomląc, skowycząc, wyjąc warcząc, daje tylko wyraz stanu, w jakim się w danej chwili znajduje, zawsze jednak czyni to odruchowo, a nie w celu przekazywania wiadomości. W każdym wypadku zwierzę nie może wyrażać swego stanu psychicznego w czasie przeszłym lub przyszłym. Radosne szczekanie jest wyrazem zadowolenia, podobnie pies swój ból fizyczny wyraża skomleniem, a wyciem- stan niezadowolenia z osamotnienia, które dla psa jest zawsze odczuciem przykrym. Zwierzę odczuwa wyłącznie teraźniejszość. Pojęcie wczoraj i jutro nie istnieje dla niego jak i również przeszłość i przyszłość. Psu nie można przekazazać że jutro pójdziemy na polowanie, pies rozumie tylko bardzo bliską przyszłość jak np.. Założenie obroży jest dla niego sygnałem że zaraz pójdzie na spacer.Pies w kontakcie z człowiekiem uczy się poznawać poszczególne słowa jako bodźce. Nigdy natomiast nie rozumie zdań jako zespołu pewnych abstrakcyjnych pojęć. Świat psów wstecz

Słuch psa Słuch jest u psów nad wyraz rozwinięty, znacznie czulszy niż u człowieka. Skala zasięgu słuchu psa wybiega dalej niż zasięg słuchu ludzkiego . Ucho psa chwyta dźwięki o wielkiej częstotliwości drgań i wysokiej tonacji. Dźwięki o silnym natężeniu, np. Hałas przejeżdżającego pociągu, warkot motoru, są dla psa bardzo przykre i być może wywołują ból w jego czułych narządach słuchu. Dlatego psy nieprzyzwyczajone, nawet z natury odważne, często w panice uciekają przed takimi źródłami hałasu. Podobnie psy nieprzyzwyczajone do ruchu wielkomiejskiego wykazują na gwarnych ulicach silne zaniepokojenie. Pies przy rozpoznawaniu osób kieruje się nie tylko węchem ale i słuchem, gdyż ma doskonałą pamięć słuchową. Pamięta i odróżnia precyzyjnie głos i kroki ludzi oraz różne charakterystyczne dźwięki, jak np. Ton znajomego motoru lub skrzypienie wozu na niezwykle duże odległość. Świat psów wstecz

Wzrok psa Żaden pies nie widzi niczego poza płaszczyzną, gdy patrzy na obraz nawet najrealistyczniej namalowany. Mało jest psów zwracających uwagę na zjawiska odbite w dużym lustrze. Czynią to tylko o tyle, o ile zafrapował je ruch oddawany przez tę płaszczyznę. Z chwilą jednak gdy pies się przekona , że zjawisko ukazuje się w lustrze jest bezwonne, przestaje ono go interesować. W psiej głowie nie ma miejsca na wrażenia wywołane oglądaniem form bez swoistego zapachu, który jest najistotniejszą dla psa cechą rzeczy konkretnych. Takie bezwonne zjawisko, którego nie można poznać również zmysłem dotyku, jest dla psa równie nierealne, jak dla człowieka przedmiot bez kształtu i barwy, a nawet jeszcze w mniejszym stopniu, gdyż w mózgu zwierzęcia nie mogą powstawać pojęcia abstrakcyjne. Psy poza tym mają dużo większą zdolność spostrzegania przedmiotów w ruchu niż nieruchomych zlewających się z tłem , na których występują. Mimo małej zdolności rozpoznawania przedmiotów , pies wykazuje dobrą orientację przy słabym świetle, gdyż poza węchem i słuchem pomaga mu w tym częściowo zmysł dotyku, także silniej rozwinięty niż u człowieka. Świat psów wstecz

Żywienie psa Racjonalne żywienie psa polega przede wszystkim na stosowaniu pokarmów odpowiednich dla jego przewodu pokarmowego, typowego dla zwierząt mięsożernych. szczenię młode po odłączeniu od matki powinno dostawać słodki mleko krowie z dodatkiem bułki, dobrze ugotowanych płatków owsianych lub kasz Pies doskonale trawi surowe mięso, lecz jeśli jest wyłącznie nim karmiony, wydziela przykrą woń dzikiego zwierzęcia. Dlatego połowę mięsa daje się na surowo, a resztę gotuje się z pokarmem roślinnym. Wszelkie żyły i chrząstki są doskonała strawą dla psa, ale pod warunkiem, że powodowane łączne z mięsem. Pokarm powinien być możliwie najbardziej różnorodny – prawie wszystko to co je człowiek można podawać psu. Unikać tylko należy ostrych potraw, korzeni, sosów.składniki mineralne potrzebne do budowy tkanek czerpie pies ze zjadanych kości. Pies w okresie rozwoju musi dostawać odpowiednią ich ilość. Oczywiście nie można kości uważać za podstawę pokarmu, są one tylko dodatkiem. Świat psów wstecz

Rasy psów Rozróżniamy wiele ras psów. Dzieli się je przede wszystkim na grupy : - grupa I – to psy pasterskie.Dzieli się je na dwie podgrupy: psy poddawane i nie poddawane próbom pracy. - grupa II – to rasy do stróżowania i obrończe, która rozpada się także na dwie podgrupy według tego samego kryterium co grupa poprzednia. - grupa III – to teriery. Zaliczamy do niej wszystkie teriery angielskie, walijskie, szkockie, australijskie, niemieckie, czeskie. - grupa IV – to jamniki, z czego wydzielona dwanaście różnych ras jamników. - grupa V – To psy gończe na grubą zwierzynę np. Jeleń czy dzik itd. - grupa VI – to psy gończe na drobną zwierzynę np. Zając, lis itd.. W grupie tej są rasy psów u nas nigdy nie spotykane np.. Nordyckie, szwajcarskie, włoskie bałkańskie czy portugalskie oraz afrykańskie. - grupa VII – to psy do polowania. Obejmuje ona wyżły z wyjątkiem ras angielskich, u nas spotykamy się praktycznie tylko z wyżłem niemieckim. - grupa VIII – to psy do polowania ras angielskich dzielą się one na wyżły, retrievery wszystkich odmian oraz spanele. - grupa IX – to wszystkie psy ozdobne i do towarzystwa. W tej grupie znalazły się wszystkie karły oraz średnie psy włącznie z pudlami, chow- chow, brodaczami, i pinczerami. Świat psów wstecz

O Owczarkach Pasterskimi nazywamy psy użytkowe do pilnowania i pędzenia stad zwierząt (bydła, owiec). Wszystkie one są spokrewnione z psami bojowymi i przypominają lżejszego doga tybetańskiego, wszystkie w mniejszym lub mniejszym stopniu są podobne do siebie. Służba ich polegała kiedyś na pilnowaniu stad zwierząt i obronie przed wilkami, niedźwiedziami i złodziejami, ewentualnie na poskramianiu agresywnych buhajów oraz na pomocy przy pędzeniu zwierząt na targowisko lub do rzeźni (nieraz na duże dystanse). Były raczej psami obrończymi. Psy Owczarskie były pomocnikami owczarzy. Pilnowały pól uprawnych przed powierzonymi im świniami czy owcami, przeganiały stada z miejsca na miejsce. Były poza tym doskonałymi, czujnymi stróżami obejścia, a także opiekunami stad indyków i ferm kurzych przed szkodnikami – lisami, kunami, a nawet ptactwem drapieżnym polującym na pisklęta. Psy te od setek pokoleń pomagały człowiekowi przy pasieniu stad, głównie owiec i przy tej współpracy ulegały surowej selekcji. Owczarz bowiem nie mógł używać psów niepojętnych i nieposłusznych. Psy Owczarskie ujmują swą uległością i gorliwym wykonywaniem rozkazów, są one dobrymi stróżami, a także dzielnymi obrońcami,choć odwaga ich nie jest tak wielka jak psów bojowych. Poza tym czują się one pewniej w obecności swego przewodnika lub towarzyszy sfory. Same w obliczu niebezpieczeństwa są raczej ostrożne. Dzięki temu, że są łatwe w szkoleniu, pojętne i inteligentne, zyskały sobie one nieprzeliczone rzesze miłośników i może żaden typ rasy psów nie jest tak popularny jak owczarki. Świat psów wstecz

Owczarek Niemiecki Owczarek niemiecki pochodzi od psów pasterskich występujących wówczas w dwóch odmianach: środkowoniemieckiej i południowoniemieckiej. Jest to pies średniego wzrostu o lekko wydłużonym tułowiu, mocnej budowie i silnym umięśnieniu. Owczarek jest skłonny do uległości, dostosowuje się do każdej sytuacji, chętnie wykonuje przeznaczone dla niego zadanie, wykazuje śmiałość i wytrwałość w obronie swego przewodnika lub jego majątku. Na życzenie przewodnika chętnie atakuje, ale na ogół powinien być czujny,jest posłusznym i miłym towarzyszem w domu, zachowuje się spokojnie w stosunku do znanego mu otoczenia, w szczególności dzieci i innych zwierząt oraz powściągliwości wobec ludzi. Charakterystycznymi cechami psychicznymi owczarka niemieckiego są: zdrowy system nerwowy, spostrzegawczość, powściągliwość, uległość, czujność, przywiązanie i „nieprzekupność, a oprócz tego skłonność do walki, śmiałość i wytrwałość. Świat psów wstecz

Rola owczarka sprowadza się do pilnowania, by stado nie rozbiegało się zbytnio, oraz do odszukiwania sztuk zabłąkanych w wąwozach czy rozpadlinach górskich i samodzielnego doprowadzenia tych sztuk do stada lub bacówki. Praca ich jest samodzielna. Owczarek szkocki jest psem bardzo inteligentnym i pięknym, odznacza się niewzruszoną godnością, o harmonii niezakłóconej w żadnym szczególe. Aby Collie był zdolny do realizowania w pełni swej naturalnej skłonności do pracy psa owczarskiego, musi się odznaczać siłą i aktywnością, bez ociężałości i jakichkolwiek śladów niezgrabności. Collie występują w kolorach: - śniadym: złote, ciemnomahoniowe; - tricolor: kolor podstawowy czarny, soczyste podpalanie, białe znaczenia; - blue merle: marmurkowy (niebiesko-popielaty Świat psów wstecz

Owczarek Szetlandzki Pies tej rasy jest mały, ma około 40 cm. wzrostu,jest długowłosy, o sympatycznym wyglądzie. Odznacza się przywiązaniem do pana i nieufnością do obcych. Budowę szetlanda cechuje siła i ruchliwość, bez śladu ociężałości czy pogrubienia, co pozwala rozwijać się jego naturalnym skłonnościom do pracy przy stadzie owiec.Jedną z ważniejszych cech jest doskonała harmonia i dobra proporcja mózgowiowej części głowy do twarzowej. Od szetlanda wymaga się przywiązania i posłuszeństwa wobec przewodnika; do obcych odnosi się z rezerwą, ale bez okazywania nerwowości. Świat psów wstecz

Owczarek środkowoazjatycki
Długowłose te mają stosunkowo delikatną konstrukcję psychiczną. Pod żadnym pozorem nie należy egzekwować od nich pożądanych zachowań brutalnymi metodami. Lepsze rezultaty daje nagradzanie niż stosowanie kar. W treningu korzystna jest nauka z wykorzystaniem metody klikera. Pies o zrównoważonej psychice nie jest ani agresywny, ani tchórzliwy lubi on szczekać, często wydaje też charakterystyczny, przeciągły odgłos, tzw. jodłowanie. Jest psem muskularnym, zwinnym, o sylwetce wpisanej w prostokąt. Oczy dość duże, ciemnej barwy. Szyja muskularna. klatka piersiowa szeroka i głęboka, grzbiet prosty. Kończyny mocne, muskularne. Nie każdy potencjalny właściciel zdaje sobie sprawę z tego, że ten przepiękny pies nie jest kudłatą maskotką. To wymagająca, pełna temperamentu, inteligentna i często uparta rasa, o dość dobrze rozwiniętym instynkcie obronnym. Każdy kto chce mieć takiego psa powinien odznaczać się silną wolą, konsekwencją w działaniu, a jednocześnie być wyrozumiałym aby dobrze wychować swojego pupila. Owczarek lubi towarzystwo człowieka, kocha swoją ludzką rodzinę i uwielbia dzieci. Wymaga bardzo dużo ruchu. To po prostu niespożyty wulkan energii! Może brać udział w agility, być stróżem, towarzyszyć nam w uprawianiu sportów. Ten pies nie może tylko jednego - nie może się nudzić!!! Świat psów wstecz

Owczarek Belgijski Groenendael
Jest on bliskim kuzynem Owczarka Niemieckiego. Sylwetkę ma nieco bardziej zbliżoną do kwadratu. Występuje w trzech odmianach: - Owczarek Długowłosy – Groenendal – o czarnej jedwabnej sierści. Tervueren – o płowej z czarnym nalotem szacie i zwykle z czarną maską. - Owczarek Krutkowłsy ( Malinois ). Umaszczony jest jak Tervueren. - Owczarek szorstkowłosy – ( Laekenois ) O płowej sierści z ciemniejszym nalotem. Świat psów wstecz

Owczarek belgijski laekenois
Owczarek ten jest psem rosłym, silnym, muskularnym, wyraźnie mocniejszym i mniej finezyjnym w kształtach od innych krótkowłosych owczarków ( nie powinien być jednak ciężki i limfatyczny ) .Mocny kościec, zwarta budowa ciała, wyraźna muskulatura i silne szczęki świadczą o tym, że pies ten był używany w trudnych warunkach polskiego klimatu do polowań nie tylko na zające, lisy, sarny i dropie, ale także i na wilki. W ogólnym wyglądzie Owczarka belgijskiego laekenois dużą rolę odgrywają oczy : wyraziste, o czujnym, przenikliwym spojrzeniu. - Ruch musi być płynny i sprężysty; prawidłowe ukątowanie kończyn przednich i tylnych pozwala na długi, swobodny wykrok zarówno w stępie jak i w kłusie. Owczarek ten jest opanowany, ufny, powściągliwy i odważny. W pościgu jest szybki, bardzo zręczny i wytrwały. W akcji reaguje szybko i bezwzględnie. Świat psów wstecz

Owczarek podhalański wstecz
Rasa polska. Wzorzec zatwierdzony przez FCI pod nr 252 a w 1973 r. z propozycjami zmian uchwalonych przez Plenum Zarządu Głównego Zw. Kynologicznego w Polsce w dniu r. Pies mocnej, zwartej budowy znamionującej siłę i ruchliwość. Usposobienie ma spokojne, jest pojętny i czujny. Wzrost : wysokość w kłębie psa cm, suki cm. Format prostokątny, psy nieco krótsze niż suki. Użytkowość : daje się łatwo układać do zadań i psa pasterskiego i stróża obejścia. Okazała postawa i piękny wygląd czynią z niego efektownego psa do towarzystwa. Uzębienie mocne, wszystkie zęby równomiernie wykształcone. Zgryz nożycowy, dopuszczalny cęgowy. Oczy średniej wielkości, wyraziste, nieco skośne, tęczówki ciemno piwne. Brzegi powiek ciemne. Uszy osadzone na wysokości zewnętrznego kąta oka lub nieco wyżej, średniej długości, dość grube, trójkątne, gęsto owłosione, przylegające wewnętrznym brzegiem do głowy. Płaty uszu ruchliwe. Tułów ma długi i masywny. Grzbiet prosty, szeroki, o lędźwiach szerokich dobrze związanych. Ogon niezbyt wysoko osadzony, noszony poniżej linii grzbietu, w podnieceniu pies unosi go ponad grzbiet, lecz nie zakręca. Opuszczony w dół sięga stawu skokowego, na końcu może być lekko wygięty. Umaszczenie białe, kremowy nalot niepożądany. Świat psów wstecz

Owczarek Kaukaski Owczarki kaukaskie są bardzo wytrzymałe, mają małe wymagania oraz łatwość przystosowania się do różnych warunków klimatycznych. Występują one głównie w Związku Radzieckim (republiki: Gruzińska, Armeńska, Azerbejdżańska, autonomiczne republiki azjatyckie: Kabardyńsko – Bałkańska, Dagestańska, Kałmucka oraz stepowe obszary północnego Kaukazu i okręg Astrachański) . Na Zakaukaziu występują psy cięższego typu, a w regionach stepowych lżejsze, wysokonożne, często krótkowłose. Psy więcej niż średniego wzrostu o ciężkiej konstrukcji, tj. masywnym kośćcu i silnym umięśnieniu. Mają one dobrze rozwiniętą reakcję obrończą, są aktywne. Z natury psy te są złe i nieufne w stosunku do obcych, co jest ich cechą charakterystyczną. Świat psów wstecz

Owczarek staroangielski Owczarek Pikardyjski
Owczarek z Majorki długowłosy Owczarek Pirenejski długowłosy Świat psów wstecz

Inne rasy Owczarków Świat psów wstecz

O Terierach Nazwa terier – pies ziemny, czyli norowiec – wskazuje na jego użytkowanie. Do łowiectwa i sportu kynologicznego weszły one niejako ubocznie, towarzysząc psom gończym, głównie foxhoundom, użytkowanym do konnych polowań (pogoni za lisami). Lis w ucieczce przed goniącymi go psami i myśliwymi częstokroć chronił się w jamach, gdzie duże psy gończe nie mogły mu zagrażać. Wtedy pomagał terier – mały cięty piesek, który wypłaszał lisa z nory. Początkowo jedynym kryterium doboru tych piesków była ciętość na lisa w jamie, a także na szczura w stajni, gdzie był z reguły hodowany przez huntsmanów, dojeżdżaczy – pasiarczyków. Niezależnie od tego, że teriery stały się faworytami właścicieli ziemskich uprawiających konne biegi za lisem, stały się również ulubieńcami małego myśliwego czy nawet kłusownika. Rolnik angielski (zarówno drobny farmer jak i ziemianin) oddawał się z zamiłowaniem polowaniu na lisa czy borsuka, w czym nieodstępnymi towarzyszami były teriery, niezastąpione jako norowce. W różnych hrabstwach ustaliły się różne ich typy regionalne, lecz wszystkie one mają tę wspólną cechę, że są niezwykle cięte na wszelką zwierzynę – czy to mysz, szczur, lis, borsuk, czy też dzik, a nawet niedźwiedź. W Angli nazywają je „ prawdziwymi diabłami”, zawsze bowiem idą na całego, nie zważając na niebezpieczeństwo. Rzecz jasna, że takie psy nie zaliczają się do najłatwiejszych w prowadzeniu i nie mają łagodności pudla czy innego pokojowego psa. Inna rzecz, że moda przyczyniła się do rozpowszechnienia ich na całym świecie jako psów pokojowych, wskutek czego straciły one na dawnej ciętości, a nieraz niestety także na inteligencji. Terier jest bardzo miłym, ruchliwym towarzyszem człowieka, jeżeli ten ma czas i ochotę, by we wspólnej zabawie czy łowach wykorzystać jego wrodzone zdolności. Świat psów wstecz

Yorkshire Terier Ma on włosy opadające zupełnie prosto i równo po obu stronach całego ciała, rozdzielone przedziałkiem od nosa do końca ogona. Sylwetka bardzo zwarta i zgrabna, z głową noszoną wysoko. Pies sprawia wrażenie żywego i harmonijnie zbudowanego, o postawie wyrażającej „ważność”. Stworzenie tej rasy miało na celu sprawienie przyjemności amatorom psa o ekscentrycznym wyglądzie. Poza tym piesek uważany jest za czujnego stróża; rolę tę można pełnić mimo niepraktycznej szaty. Świat psów wstecz

Terier Walijski Terier Walijski jest bliskim krewnym foksteriera szorstkowłosego; różni się w zasadzie od niego tylko maścią; jest także szorstkowłosy, lecz o umaszczeniu czarnym podpalanym lub szarym i o nieco mniej obfitej szacie. Terier Walijski jest spokojniejszy i mniej awanturniczy, lecz w pracy uważany za równie wartościowego jak szorstkowłosy foksterier. Ma wesołe i żywe usposobienie; rzadko bywa nieśmiały. Szybko przywiązujący się i łatwy do prowadzenia, jest wyjątkowo praktycznym towarzyszem w warunkach miejskich, gdyż jego wielkość pozwala mu przystosować się do ograniczonej powierzchni mieszkalnej, a ciemne mniej brudzące się włosy są praktyczniejsze w pielęgnowaniu niż jasne. Jest nieustraszony, lecz bynajmniej nie ma skłonności do bójek, jakkolwiek potrafi dotrzymać placu na polu walki, gdy zajdzie potrzeba. Terier ten odznacza się dużą odpornością na surowe warunki. Doskonale się nadają do polowania w wodzie. Świat psów wstecz

Sealyham Terier Sealyham terier jest dalszym krewnym foksteriera. Ze względu na bardzo duże walory myśliwskie używany jest do polowania na lisy i borsuki. Poza tym jest bystry i spostrzegawczy, obdarzony dobrym węchem jako tropowiec i posokowiec. Ponieważ psy te pracują jako norowce, hodowcy powinni je tak selekcjonować, aby nie przekraczały wzrostu 40 cm W przeciwnym razie utraciłyby walory potrzebne przy pracy w norach. Jest to pies bardzo aktywny o swobodnych ruchach – krótkonogi. Wprawdzie nie okazuje on tyle temperamentu co foksterier, ale dzięki wielkiej odwadze i niezwykle silnym szczękom może być w razie potrzeby dzielnym obrońcą Sealyham terier jest bardzo miłym towarzyszem domowym. Świat psów wstecz

Skye Terier Jest bardzo dekoracyjnym przedstawicielem familii krótkonożnych terierów. W Polsce przedstawiciele tej rasy są raczej nieliczni, ale chyba wszystkie są doskonałe, co jest niezaprzeczalną zasługą hodowli „z Cieplic”. W rasie tej w okresie międzywojennym uzyskano kilka tytułów międzynarodowego championa piękności. Obecny kierunek hodowli wymaga, by pies miał jak najdłuższe włosy opadające do samej ziemi i wlokące się po niej Te psy są nieufne wobec obcych, ale też nie złośliwe. Mają wzrost do 25 cm a długość ciała 103 cm. Ważą również do 10 kilogramów. Świat psów wstecz

Bullterier Początkowo pies ten zyskał sobie popularność w niewielkim gronie osób, które szukały dobrego towarzysza, a zarazem ciętego obrońcy Z roku na rok wzrasta koło miłośników bullteriera. Mimo wzrostu popularności nie ucierpiał on jakościowo, jak to zdarzało się rasom które nagle były modne. Bullterier okazał się pożytecznym pomocnikiem myśliwych jako dzikarz. W roli tej odznacza się niezwykłą ciętością, a jego posokowiec świetnym węchem. Bullterier uchodzi za „gladiatora” wśród psów, musi być przeto silnie i harmonijnie zbudowany, muskularny, pełen ognia i odwagi, lecz zarazem o równym temperamęncie i dającym się utrzymać w karności. Wyraz pyska śmiały, zdecydowany, inteligentny. Niezależnie od wzrostu – psy i suki powinny mieć charakterystyczny wyraz zdradzający ich płeć. Świat psów wstecz

Kerry blue Terier Rasa ta – obok irlandzkich terierów – stanowi drugi przedmiot dumy Irlandii. Wywodzi się ona również z psów łowieckich używanych na terenach błotnisto – wodnistych. Kerry Blue Terier są zarówno dobrymi psami myśliwskimi jak i towarzyszami; przydatne są także jako psy policyjne; spokrewnione z otterhoundem.Terier ma zwartą i silną budowę, określony styl i charakter; łączy w sobie wdzięk z czujnością zdyscyplinowaniem. Typowy Kerry Blue Terier ma dobrze zarysowaną, proporcjonalną sylwetkę dobrze zbudowany, muskularny tułów. Świat psów wstecz

Bedlington Terier Rasa powstała w hrabstwie Northumberland w Anglii. Używana była przez górników i cyganów do polowania na borsuki, lisy i szkodniki. Dzięki swemu atrakcyjnemu wyglądowi stała się wkrótce rasą elit. Bedlington teriery to psy o dobrym usposobieniu, uczuciowe, wdzięczne, mogš wydawać się psami delikatnymi, ale w rzeczywistości są zwierzętami mocnymi i muskularnymi. Pod wyglądem owieczek kryją się psy odważne i waleczne. Są zacięte w walce i bez zastanowienia walczą na śmierć i życie. Sierść bedlington teriera jest wyjątkowa. Obfita, odstająca, z tendencją do kręcenia się. Bedlington należy do ras psów, które nie gubią włosa, dlatego jest idealny dla osób z problemami alergicznymi. Strzyże się go, podobnie jak pudla, jednakże fryzura bedlingtona jest inna niż fryzura pudla. Bedlington występuje w dwóch odmianach kolorystycznych - różowej i niebieskiej, przy czym chodzi tu o pigment skóry, a nie o kolor włosa. Charakterystyczną cecha są frędzle, które pozostawia się na uszach, a od innych terierów odróżnia go miedzy innymi fakt, ze zgodnie z wzorcem ma mieć tzw.zajęcze stopy. Świat psów wstecz

Terier Irlandzki Teriery Irlandzkie spośród wszystkich ras myśliwskich stanowią wyjątek pod względem łagodności w stosunku do ludzi, ale we współżyciu z innymi psami są raczej za skore do zwady. Bezgraniczną odwagą w połączeniu z porywczością i zawziętością, z jaką bez względu na przeszkody rzucają się na swych przeciwników, zdobyły przydomek „ wcielonych diabłów” Ale poza służbą, w rękach przewodnika Terier Irlandzki jest nadzwyczaj spokojny i potulny. Gdy widzi się, jak pieszczotliwie przytula głowę do dłoni swego pana, trudno wprost uwierzyć, że przy nadarzającej się bójce może wykazać odwagę lwa i walczy do ostatniego tchu. Wykazuje niezwykła wierność swojemu panu. Znane są wypadki, że postępuje jego śladem na wręcz niewiarygodną odległość. Świat psów wstecz

Bulterier Rasa ta pierwotnie była niewyrównana, a nazwą tą określano mieszańce uzyskiwane w wyniku krzyżowania teriera z buldogiem i używane do psich walk. Początkowo pies ten zyskał sobie popularność w niewielkim gronie osób, które szukały dobrego towarzystw, a zarazem ciętego obrońcy. Później, w miarę zdobywania coraz większej popularności, stawał się mniej agresywny, nie utraciwszy jednak nic ze swych cech dodatnich . Obecnie słusznie nazywa się go nieustraszonym gladiatorem o zrównoważonym charakterze dżentelmena. Z roku na rok wzrasta koło zainteresowanych Bullterierem, okazał się on także pożytecznym pomocnikiem myśliwych jako dzikarz. Bullterier jest harmonijnie zbudowany, muskularny, pełen ognia i odwagi, lecz zarazem o równym temperamencie i dającym się utrzymać w karności. Wyraz pyska śmiały, zdecydowany,inteligentny. Niezależnie od wzrostu – psy i suki winny mieć charakterystyczny wyraz zdradzający ich płeć. Świat psów wstecz

Terier Szkocki Znany w całej Europie, jest bliskim kuzynem West Highland White Terier. Rasa ta przechodzi również wiele przeobrażeń, nim w roku 1930 ustalono jej wzorzec. Hodowcy twierdzą, że szkockie teriery zyskują na usposobieniu, gdy trzymane są parami lub w towarzystwie innych psów, gdyż jako „jedynaki” mają skłonność do popadania w stan osowiałości lub stają się „zgryźliwe”. Utrzymanie ich w wystawowej kondycji wymaga starannego i umiejętnego trymowania. Sylwetka silna, krępa,wielkości odpowiedniej dla norowca, na krótkich nogach, o żywych rurach – w małym ciele uosobienie siły i temperamentu. Głowa w stosunku do wielkości psa sprawia wrażenie zbyt długiej. Tułów pokryty ściśle przylegającą szorstką szatą. Pies ze swymi bystrymi, inteligentnymi oczami i ostrymi, sterczącymi uszami robi wrażenie stałej gotowości do działania. Mimo krutkonożności chody płynne, lekkie i posuwiste dzięki swobodnej akcji łopatek, kolan i stawów skokowych. Świat psów wstecz

Airedale Terier Jest to pies o bystrym wyrazie, szybki w ruchach, stale w szczytowym napięciu, reagujący na każdy bodziec, na co zresztą wskazuje wyraz oczu oraz sposób noszenia uszu i ogona. Poszczególne partie ciała we właściwej proporcji, tworzą symetryczną całość. W ruchu pies wyrzuca kończyny prosto przed siebie. Airedale Terier jest doskonałym stróżem, dobrym obrońcą, bardzo przydatnym towarzyszem na polowaniu, aportującym postrzałki z wody i w polu, często nawet wystawiającym ptactwo w polu, zawsze niezawodnie pracującym w roli szperacza i posokowca. Jest też cięty na lisa, kota, szczury i inne szkodniki. Zdał również egzamin jako pies śledczy, zasłynął w roli psa sanitarnego przy odszukiwaniu rannych na polach bitew, a także jako łącznościowiec na pierwszej lini frontu. Dzięki swojemu stosunkowo spokojnemu usposobieniu nadaje się także na przewodnika ociemniałych, a nawet w pewnej mierze może służyć za psa pasterskiego. Świat psów wstecz

Terier manczesterski Jest to pies, który ma zawsze dobry humor, a do tego efektowny wygląd: ciemne, kruciutką sierść i ogon wesoło zakręcony na bok. Jest łagodny, przyjazny i dobroduszny. W przeciwieństwie do wielu innych psów zaprzęgowych, terier manczesterski w swojej ojczyźnie trzymany jest przez właścicieli w domu. Jest on oddanym, lubiącym dzieci i wprawdzie nieco niezależnym, lecz posłusznym psem - ulubieńcem rodziny. Terier ten jest zbyt przyjacielski, aby skutecznie odstraszać intruzów od naszej posesji, jednak szczekaniem alarmuje nas o pojawieniu się kogoś obcego. Układanie należy zaczynać w młodym wieku. potrzebują odpowiedniej dawki ruchu, lecz nie przesadzajmy z tym w gorące dni. Świat psów wstecz

Terier bostoński Jest on rodzinnym psem amerykańskim i w swej ojczyźnie nazywany jest”amerykańskim dżentelmenem”. Pochodzi, jak nazwa wskazuje, z miasta Bostonu, gdzie w końcu ubiegłego wieku zespół miłośników zabrał się do hodowli nowej rasy według tej samej w zasadzie recepty, która w Anglii dała w wyniku bullteriera. Skrzyżowano mianowicie buldoga angielskiego z białym angielskim terierem. O ile w Anglii wyselekcjonowano typ terierowaty, o tyle hodowcy bostońscy położyli główny nacisk na krótką głowę i typ raczej buldogowaty. Początkowo rasa ta nazywana była „ round headed” (okragogłowy) , a dopiero w 1893 r. Ustaliła się nazwa”boston terier”, pod którą została wpisana do ksiąg amerykańskiego Kennel Club, a następnie, zgłoszona przez Anglików, wpisana do rejestru FCI. Boston terier jest to pies zbudowany charmonijnie, raczej mały, zbliżony do buldożka francuskiego, lecz bez jego karykaturalnych cech. I on nie jest psem użytkowym w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz idealnym psem pokojowym. Amerykanie chwalą go jako nadzwyczaj inteligentnego stróża i towarzysza domowego. U nas znany jest z filmów amerykańskich jako typowy towarzysz bawiących się dzieci. Pies bardzo żywy, bardzo inteligentny, robiący wrażenie zdecydowanego, silnego, aktywnego. Budowa zwarta, głowa krótka, dobre zrównoważenie, wzrost średni. Pies ma ruchy płynne, zgrabne. Świat psów wstecz

Terier walijski Terier walijski jest bliskim krewnym foksteriera szorstkowłosego; różni się od niego w zasadzie tylko maścią; jest także szorstkowłosy, lecz o umaszczeniu czarnym podpalanym lub szarym i o nieco mniej obfitej szacie. Terier walijski jest spokojniejszy i mniej awanturniczy, lecz w pracy uważany za równie wartościowego jak szorstkowłosy foksterier. Ma wesołe i żywe usposobienie; rzadko bywa nieśmiały. Szybko przywiązujący się i łatwy do prowadzenia, jest wyjątkowo praktycznym towarzyszem w warunkach miejskich, gdyż jego wielkość pozwala mu przystosować się do ograniczonej powierzchni mieszkalnej, a ciemne „mniej brudzące się” włosy są praktyczniejsze w pielęgnowaniu niż jasne. Jest nieustraszony, lecz bynajmniej nie ma skłonności do bójek, jakkolwiek potrafi dotrzymać placu na polu walki, gdy zajdzie tego potrzeba. Teriery walijskie mają mocną konstytucję i odznaczają się dużą odpornością na surowe warunki. Jako psy myśliwskie nie ustępują innym terierom ani w polowaniu na wszelką zwierzynę, ani w zwalczaniu szkodników łowiskowych; powszechnie uznane są za doskonałe przy polowaniu na wodzie. Świat psów wstecz

Amerykański Staffordshire Terier
Amerykański Staffordshire Terier zachował swe cechy psa bojowego. Trzymany w odosobnieniu lub na łańcuchu staje się zły. Nie darzony przyjaźnią lub pozbawiony stałego towarzystwa człowieka i zwierząt domowych nabiera cech swoich przodków, którzy brali udział w walkach na arenie. Dlatego szczególnie przy tej rasie należy przypomnieć, że proces wychowania i socjalizacji szczeniaka powinien się zacząć jak najwcześniej, zaniedbania w tej mierze mogą spowodować nieodwracalne skutki, a w szczególności skłonność do walk z innymi psami czy zwierzętami. Staffordshire terier obdarzone są doskonałym węchem, nadają się więc do służby śledczej, jak wykazały to doświadczenia Menzlów nad zmysłem powonienia. Ale nie mają szczególnych zainteresowań łowieckich i dlatego rzadko zdobywają się na samodzielne kłusownictwo, jeśli nie przyłączą się do włóczących i kłusujących kundli. Niemniej można boksery używać do pracy jako posokowce i tropowce, wykorzystując ich wrodzony doskonały węch. Świat psów wstecz

Terier Pszeniczny Terier Tybetański Terier z glen of imaal
Świat psów wstecz

Springer spaniel walijski
Ten lojalny, bardzo pracowity pies myśliwski ma wielkość pośrednią między angielskim cocker spanielem, a anielskim springer spanielem. Jest dobrym pływakiem i ma wyśmienity węch. Może łączyć role psa domowego ( jeśli nie zapewnimy mu dużej ilości ruchu - troszczy się o to sam )i towarzysza myśliwego. Wymaga codziennego szczotkowania i regularnego sprawdzania czy nie ma ubłoconych łap lub uszu. Pod względem łowieckich umiejętności uchodzi za najzdolniejszego spaniela. Nie są chętnie pokazywane na wystawach, są często prezentowane w czasie prób pracy. Walorami użytkowymi zaspokoi wymagania każdego myśliwego, ponieważ nigdy nie zatracił łowieckich umiejętności. Siłą nie ustępuje większemu springerowi angielskiemu, natomiast zdecydowanie przewyższa cockera. Gibkością ruchów , łowczym pędem , zdolnościami do pracy w polu i na wodzie na trwałe zdobył zainteresowanie myśliwych. Lojalny i bardzo pracowity, Zrównoważony i inteligentny. W pracy niezmordowany i użyteczny. Jego myśliwskie właściwości są nadzwyczaj dobrze rozwinięte, wymaga jednak gruntownego przeszkolenia w karności, gdyż ma twarde usposobienie i nie jest łatwy w prowadzeniu. Często, skądinąd słusznie uważa się go za upartego. Bardzo przyjacielski w stosunku do ludzi. Nie wie co to agresja w stosunku do ludzi. Według udokumentowanych źródeł psy tej rasy pojawiły się około 1300 roku w Walii. Identyfikuje się je obecnie jako walijskie springer spaniele. Przypuszcza się , że dotarły do południowej Walii z Bretanii i Kornwalii, gdzie hodowane były prawdopodobnie przez Celtów. Najwcześniejsze zapisy prawa walijskiego stwierdzały, że był równie cenny jak królewski buckhund. Oczekiwano od niego zarówno pomocy na farmie jak i umiejętności wypłaszania zwierzyny na czekających myśliwych. Walijski springer spaniel jest psem bardzo charakterystycznym, w związku z czym łatwo można go znaleźć na myśliwskich sztychach XVIIIw. i portretach malowanych przez takich artystów jak John Copley i Joseph Wright.Na wystawie w Birmingham w 1899r. A.T. Williams zgłosił je do klasy psów pracujących jako welsh springer spaniele. Angielski Kennel Club nadał im nazwę welsh cocker spaniel. Trzeba było jeszcze lat i pokonania wielu przeszkód, aby psy te w 1902r. wpisane zostały w ostatecznie jako welsh springer spaniele. Wielka Brytania (Walia) Bardzo dobrze spisuje się jako płochacz. Jest niezmordowany i użyteczny w szperaniu zarówno w gąszczu jaki i w sitowiu. Używany jest także do aportowania zwierzyny zarówno na lądzie jak i z wody gdyż woda jest jego drugim żywiołem. Nie nadaje się na stróża. Świat psów wstecz

O Chartach Pochodzenie ich nie jest właściwie jasne, lecz wiadomo, że psy tego typu już w starożytnym Egipcie występowały i przetrwały do dnia dzisiejszego w formie prawie niezmienionej u Arabów i na Bliskim Wschodzie. Służą tam jako psy gończe do szczucia zwierzyny pustynnej. Są one typowymi mieszkańcami dużych otwartych przestrzeni. Cechuje je szybkość i bystry wzrok. Węch natomiast mają raczej słaby, zresztą przy szczuciu zwierzyny w stepie nie był im potrzebny. Są raczej samodzielne i nie nadają się do tresury. Karol I, miłośnik chartów, może najtrafniej je określił: „kochają, lecz nie pochlebiają nigdy, kochają bez pochlebstwa”. W Europie, straciwszy na znaczeniu jako psy myśliwskie użytkowe, przetrwały jako reprezentanci towarzysze człowieka. Do swego rozwoju, zdrowia i dobrego samopoczucia charty wymagają dużej przestrzeni na wybiegi i ćwiczenia. W braku tego wiotczeją i tracą na wyglądzie. W europejskich warunkach byłyby zapewne skazane na wymarcie, gdyby nie narodowa tradycja wyścigów i zakładów totalizatora w Anglii, gdzie obok wyścigów konnych (a może nawet przed nimi) zyskały sobie w szerokich masach niezmierną popularność psie wyścigi za sztucznym zające, połączone z totalizatorem. Od połowy ubiegłego stulecia w Anglii zainteresowanie chartami stale wzrasta. Tysiące ludzi zajętych jest hodowlą, treningiem, organizacją wyścigów, obsługą torów, produkcją pokarmu i innymi zajęciami pomocniczymi. Świat psów wstecz

Charcik Włoski Charcik włoski, obecnie uznany za rasę włoską, jest uosobieniem wdzięku i elegancji. Psy takie widuje się na portretach władców z ubiegłych wieków. Ciało Charta jest długoczłonowe, sylwetka tworzy kwadrat, a nawet wysokość w kłębie często przekracza długość tułowia. Widok z przodu harmonijny, z profilu nieharmonijny. Na pierwszy rzut oka pies przypomina kształtem pomniejszonego charta, zwłaszcza arabskiego – sloughi, przy czym delikatność i elegancja linii jest doprowadzona do przesady, podkreślona dodatkowo ruchem i wdzięczną postawą. Charcik włoski jest bardzo szybki, pojętny, żywy i łatwo przywiązujący się do człowieka. Świat psów wstecz

Żadna inna rasa psów znana człowiekowi nie może pochwalić się tak niedoścignionym pięknem jak Chart Afgański - jest to oszałamiająco piękny pies, charakterystycznie powściągliwy i szlachetny. Niewątpliwie jest to pies majestatyczny, jedyny w swoim rodzaju. Jak przystało na tak tajemniczego psa, posiada on długą i egzotyczną historię. Niektóre źródła historyczne twierdzą, że rasa powstała 7000 lat temu w rejonie półwyspu synajskiego.Tysiące lat po chwili, którą uznaje się za pierwsze pojawienie się rasy, pies w stylu Afgana został uwieczniony na papirusie przez starożytnych Egipcjan, którzy dzięki swojemu pisanemu językowi w postaci hieroglifów napisali opis psa, i pogrzebali go razem ze swoimi faraonami. Dowody te zostały odkryte w czasie ekspedycji archeologicznej do Doliny Królów, kiedy liczne grobowce zostały odkopane, jest to świadectwo potwierdzające, że psy te istniały już naprawdę bardzo dawno temu. Pierwotna rola rasy była w pewnym stopniu podobna do tej, której pies mógłby służyć dzisiaj, gdyby tylko pozwolić mu zrealizować swoje naturalne upodobania. Natura stworzyła Charta Afgańskiego na bardzo szybkiego myśliwego, i każdy okaz posiada ogromną chęć do ścigania niemal wszystkiego co szybko się porusza i daje możliwość do pogoni, może to być zając, wiewiórka lub inne podobne zwierzę. W dawnych czasach cecha ta była szczególne ceniona, zarówno ludzie bogaci jak i biedni wymagali tej umiejętności od psa, który był wytrawnym łowcą. Chart Afgański jest wciąż używany do polowań raczej na dużą zwierzynę, z której spora część znacznie przeważa stosunkowo lekkiego łowcę. Pospolitą zwierzyną, na którą pies ten poluje w Afganistanie jest –śnieżna pantera, która jest nie tylko dzika i zaciekła, ale również doskonała pod względem biegania. Konfrontacja pomiędzy tymi dwoma drapieżnikami jest niesamowita biorąc pod uwagę uderzające szczęki, zwinne poruszanie się po poszczerbionym terenie oraz potężne łapy Charta Afgańskiego. Wszystkie te cechy czynią z niego doskonałego, odważnego myśliwego. Szybkość z jaką porusza się pies (ok 50 km/h) czyni możliwym pościg za taką zwierzyną, a dzikość z jaką pies podąża za ofiarą prowadzi do łatwego zabicia zwierzyny, jak tylko zostanie ona złapana. Afgan w kraju swego pochodzenia poluje również na takie zwierzęta jak sarna, gazela a nawet wilk. Chart Afgański Świat psów wstecz

Chart Angielski Whippet
Whippet w przeciwieństwie do greyhounda był raczej pupilem warstw niezamożnych – psem zarówno pokojowym jak i gończym, głównie na króliki. Dziś przeważnie jest on hodowany jako pies wyścigowy. Zarówno wygląd jak i wzorzec wskazują na to, że jest on chartem – i tak jest w rzeczywistości. Jednakże przy bliższej obserwacji tego psa wyczuwa się w nim jeszcze coś więcej – jakby łączył w sobie cechy psa gończego i foksteriera. Zapewne ma on w sobie zarówno krew jednych jak i drugich. Zyskało na tym usposobienie psa, który jest bardzo miłym i pojętym towarzyszem. Jak wszystkie charty, jest wyraźnym indywidualistą i nie znosi brutalnego traktowania. Jest to pies o pięknej, harmonijnie zbudowanej sylwetce. Proporcjonalność w budowie ciała, dobrze rozwinięte mięśnie i chód pełen ekspresji. Pies powinien odznaczać się wielką swobodą w ruchach: przednie nogi wyrzuca ku przodowi nisko przyziemi, jak koń pełnej krwi, natomiast tylne – główną siłę napędową – podsuwa lekko pod tułów. Dzięki temu chód nie jest sztywny, krok nie krótki ani drobiący, a nogi nie podnoszone wysoko. Świat psów wstecz

Chart Arabski Niewątpliwie kolebką chartów typu południowego jest Afryka. Od niepamiętnych czasów plemiona namodów miały w nich stałego towarzysza łowów. Jedynie charty miały dostęp do namiotów szczepów wędrownych, choć inne psy – pariasy uważane były za zwierzęta nieczyste, które nie cieszyły się sympatią ani nie budziły zainteresowania. Podobne warunki bytowe i funkcje wytworzyły dość jednolitą sylwetkę chartów jako przydatnych pomocników łowów. Oczywiście do tych pierwotnych szczepów nie dotarła nigdy myśl o kynologii w europejskim tego słowa znaczeniu. Świat psów wstecz

Chart Angielski Greyhound
Popularność tej rasy oparta była na sukcesach wyścigowych, lecz od 100 lat pojawiają się one również na wystawach. Wychów i tresura chartów stały się wiedzą specjalną, która stała się dla tysięcy osób zawodem. Hodowcy tej rasy powinni wiedzieć, że suki mają przeważnie cieczkę tylko raz w roku, a często też dojrzewają później niż suki innych ras. Jest to pies wybitnie silny i wytrwały. Jego proste, dalekosiężne susy umożliwiają mu szybkie pokonanie dużych odległości. Typowy greyhound robi wrażenie silne i proporcjonalnie zbudowanego, dobrze ustawionego, muskularnego, z długą głową i szyją, smukłymi, dobrze ustawionymi łopatkami, głęboką klatką piersiową, pojemnym tułowiem, łukowatymi lędźwiami, mocnymi nogami o suchych stawach. Świat psów wstecz

Chart Polski Chart dobrze zbudowany jest wysoki uważając od przedniego pazura aż do wierzchołka głowy około 3 stopy i 6 cali długi zaś od końca pyska aż do końca ogona na 4 stopy 2 – 3 cali. Głowę ma mała z płaskim ciemieniem na czole , tylnia cześć głowy wypukła, pysk długi, na przodzie trochę skrzywiony, lecz nie bardzo spiczasty, jak u szczupaka, szeroko roztwierający się, opatrzony ostrymi mocnymi zębami, inaczej nie byłby bierczy. Oczy ma wesołe naprzód wydatne, które rzadko zamyka, uszy wąskie, krótkie i na pół zwisłe. Ciało długie, wysmukłe, zwięzłe. Jest piersisty, z długim karkiem, grzbietem szerokim i trochę garbatym oraz bokami głęboko wpadłymi. Nogi ma płaskie, długie, muskularne; krótkie uda, barki płaskie, golenia chude i mocno żylaste, pęciny krótkie z twardymi wyrostkami znajdującymi się pod wielkimi palcami; palce nie rozłączające się, cienkie; pazury zakrzywione. Ogon długi coraz ku końcowi cieńszy i do góry zagięty. Włos chartów jest rozmaitych kolorów: bywają płowego koloru z białą gardzielą, są też zupełnie białe albo czarne, pstre i brunatne. Pies duży, silnej i suchej budowy. Temperament spokojny, reakcja na bodźce wzrokowe dobrze rozwinięta. Świat psów wstecz

Chart Irlandzki Chart irlandzki lub lepiej wilczarz irlandzki był z przeznaczenia psem gończym do szczucia wilków. Musiał on przeto być zarówno silny i szybki. Ta pierwotna rasa była właściwie w zaniku, lecz została odtworzona przez skrzyżowanie deerhounda, charta rosyjskiego i doga. Dziś jest on i w swojej ojczyźnie tylko psem reprezentacyjnym. Jest to największa spośród żyjących obecnie ras psów. Wilczarz irlandzki nie powinien być ciężki ani masywny jak dog, lecz masywniejszy niż szkocki deerhound, do którego zresztą w ogólnym wyglądzie ma być podobny. Jest rosły i okazały, bardzo muskularny, ale zgrabnie zbudowany. Ruchy ma lekkie i żywe. Świat psów wstecz

Shih Tzu - szczeniaki Świat psów wstecz

Dog Bordowski Pies tan zakwalifikowany jest naukowo jako molosowaty – krótkogłowy, a użytkowo jako pies obrończy i do stróżowania. Dog Bordowski jest potężnym kolosem, dobrze zbudowanym, o tułowiu bardzo muskularnym; zachowanie jednak jest harmonią całości. Powinien mieć on wygląd groźnego atlety, imponującego i wzbudzającego zaufanie. Dawny pies bojowy, nadaje się na stróża, którego funkcje spełnia odpowiedzialnie i czujnie, z wielką odwagą, lecz bez agresywności. Przywiązuje się bardzo do swojego pana i jest bardzo oddany dzieciom. Świat psów wstecz

Dog Niemiecki Czarny Czasem zwany jest ulmskim, a na zachodzie Europy i w krajach anglosaskich również „wielkim duńczykiem”. W średniowieczu Dogi były używane jako psy gończe do łowów na najgrubszą zwierzynę: niedźwiedzia, dzika, zapewne też żebra i tura. Dogi niemieckie są największymi psami kontynentu europejskiego. Odznaczają się one szlachetną sylwetką i pełnymi wdzięku, płynnymi ruchami.Są żywsze niż inne psy bojowe i częściej trafiają się w śród nich osobniki agresywne. Jednakże odpowiednio ułożone od najwcześniejszej młodości przez dobrego przewodnika – są bardzo miłymi towarzyszami i doskonałymi obrońcami. Szkolenie ich wymaga niewątpliwie dużego opanowania i znajomości psychiki psa bojowego. W pracy nad nimi tylko zdolny przewodnik może osiągnąć doskonałe wyniki. Dog niemiecki łączy w sobie silną budowę ciała,”powagę” i elegancję.Ma szczególnie pełną wyrazu głowę. Psy tej rasy są zwykle przywiązane do domowników,zwłaszcza do dzieci, a nieufne wobec obcych. Świat psów wstecz

Bernard – Alf von Tollensethal
Była to dawniej rasa najpopularniejsza z olbrzymów, ciesząca się ogólną sympatią. Bernard pochodzi od pasterskiego psa górskiego, który był od dawna hodowany przy klasztorze Augustianów koło przełęczy św. Bernarda, łączącej Szwajcarię z Włochami. Psy te były początkowo stróżami klasztoru, później stały się psami sanitarnymi, które – odpowiednio szkolone przez braci zakonnych, którzy udzielali pomocy. Były to więc w całym słowa tego znaczeniu psy użytkowe, pełniące rolę sanitarną w pogotowiu górskim. Pierwszy typ Bernarda różnił się znacznie od obecnego. Były to psy lżejsze, ruchliwsze i smuklejsze. Pierwotny Bernard był psem twardowłosym, lżejszym i mniejszym. Z początkiem XIX w. Gdy różne chorób, a może i pewne zwyrodnienie rasy spowodowało zmniejszenie się jej populacji – bernardy skrzyżowano z nowofundlandczykami. Od tego czasu też obok krótkowłosych pojawiły się długowłose; także wzrost ich znacznie się powiększył. Świat psów wstecz

Dandie Dianmont Dandie Dinmont jest od początków ubiegłego wieku, a może i wcześniej, używany w swej ojczyźnie jako towarzysz w roli norowca. Popularność ich jest i tym uzasadniona, że mają one dziwnie wyraziste – prawie ludzkie – spojrzenie, ma w sobie coś ujmującego. Inną charakterystyczną jego cechą jest nieproporcjonalnie do wielkości ciała niski i silny głos. Dandie Dinmont doskonale spełnia rolę stróża, ale w sforze psów jest niezgodny i skłonny do bójek, które prowadzi z wielką zaciętością.Głowę ma silnie zbudowaną i szeroką.Może ważyć najwyżej 8 kilogramów jego wzrost sięga od 25 – 30 cm. Świat psów wstecz

Alaskan Malamute i Gutani
Świat psów wstecz

Pinczer Miniaturowy Pinczer karłowaty jest możliwie dokładną miniaturą dużego pinczera, z jego licznymi zaletami, bez wad zwyrodnieniowych w budowie czaszki i kończyn, o zgrabnej, proporcjonalnej sylwetce, dobrze umięśnionej, z dobrze związanymi stawami. Jest on spostrzegawczy, o szybkim refleksie i pełen temperamentu. Świat psów wstecz

Brodacz Monachijski Duży
Każdy kto pragnie mieć wiernego stróża i żywego towarzysza, śmiało może nabyć psa z tej rodziny , ale pod warunkiem, że poświeci się mu dużo czasu na wychowanie ponieważ potrafi być bardzo hałaśliwy i napastliwy. Chociaż nie jest to pies myśliwski, to jednak ze względu na drzemiący w nich instynkt łowiecki mogłyby służyć w roli pomocnika myśliwskiego. Oddają nieocenione usługi w pilnowaniu dobytku, do czego były wykorzystywane od wieków. Podobnie jak szpice odporne są na choroby i wytrzymałe na nie sprzyjające warunki. Brodacz Monachijski łatwo przywiązuje się do człowieka i mają wrodzoną pasję do tępienia gryzoni i szkodników leśnych ( kuny, koty,lisy itp..) Świat psów wstecz

Alaskan Malamute Alaskan Malamute jest mocnym i masywnym psem z głęboką klatką piersiową i mocnym, zwartym tułowiem. Jego charakterystyczna postawa sprawia, że Alaskan Malamute zdaje się być psem żywym, zainteresowanym otaczającym go światem, wręcz ciekawskim. Alaskan Malamute porusza się dumnie, uszy ma stojące, a oczy czujne. Na ogonie występuje pióropusz, ogon jest zakręcony nad grzbietem. Z budowy psa i jego wyrazu wyraźnie widać, że jest to zwierzę wytrzymałe i inteligentne. Oczy mają "wilczy" wyraz. Sposób ich osadzenia przypomina wilka, ale spojrzenie jest łagodne i pełne uczucia. Alaskan Malamute jest psem uczuciowym, przyjacielsko nastawionym, nie jest to pies jednego człowieka. Jest oddanym, wiernym towarzyszem, skorym do zabawy, ale imponującym swym dostojeństwem, szczególnie gdy jest już dojrzały. Świat psów wstecz

Bokser Bokser jest psem średniej wielkości, zwartej budowie, o kwadratowej sylwetce i silnym kośćcu. Umięśnienie suche, silnie rozwinięte i plastycznie uzewnętrznione.Ruchy żywe i wyrażające siłę i szlachetność. Bokser nie może być ani ociężały, ani niezdarny, ani wątły lub charci. Jest gładkowłosy. Świat psów wstecz

Doberman Jest to duży pinczer, który poza cechami ma w sobie niewątpliwie i coś z owczarka. Jest on zaliczany do tzw. Psów policyjnych. Rasa ta przeżyła chyba u nas już szczytowy okres swej popularności, a obecnie wypierana jest przez spokojniejsze i łatwiejsze do prowadzenia owczarki. Doberman jako pies służbowy nie zdaje w naszym klimacie egzaminu ze względu na zbyt delikatne uwłosienie, a jako pies pokojowy ma zbyt bujny temperament. Natomiast na Bliskim Wschodzie dobermany i ich mieszańce oddają duże usługi jako psy policyjne. Nazwa rasy „doberman” pochodzi od Fryderyka Ludwika Dobermana (z Turyngii), któremu przypisuje się wytworzenie tej rasy. Materiałem wyjściowym był miejscowy pies rzeźnicki (prawdopodobnie kuzyn rotwailera), którego Doberman skrzyżował z owczarkiem, zbliżonym do współczesnego owczarka niemieckiego oraz ówczesnym pinczerem stajennym. Wysiłki hodowlane Fryderyka Dobermana musiały niewątpliwie być uwieńczone powodzeniem, jeśli w 1889 r. Jego następcy utworzyli pierwszy klub hodowców dobermana pinczera, pod którą to nazwą rasa w 1900 r. Została wprowadzona oficjalnie do niemieckich ksiąg rodowodowych. Pies średniej wielkości, silny i muskularnie zbudowany. Sylwetka elegancka, okazała, o postawie wyprostowanej, wydaje się prawie kwadratowa, zwłaszcza u psów. Doberman jest łatwy w prowadzeniu, ale wymaga doświadczonego przewodnika; ufny, śmiały, czujny i odważny. Cechuje go poza tym inteligencja, wrodzona ciętość i doskonały węch. Dzięki tym zaletom doberman nadaje się doskonale na towarzystwa, obrońcę i jako pies użytkowy. Świat psów wstecz

Akito Ino Pies dużego wzrostu, dobrze wyważony i mocny. Drugorzędne cechy płciowe silnie zaznaczone, połączone z dużą szlachetnością i godnością. Mocna konstrukcja. Silnie zaznaczony dymorfizm płciowy. Temperament złożony. Pies wrażliwy, ale nie tchórzliwy. Świat psów wstecz

Amerykański Akita Duży mocny , harmonijnie zbudowany pies o dużej masie i mocnym , ciężkim kośćcu ;szeroka głowa w kształcie tępego trójkąta o głębokiej kufie, o raczej małych oczach i stojących uszach, które przedłużają górną linię szyi i są noszone z lekkim nachyleniem do przodu, co jest charakterystyczne dla rasy. Jak każdy szpic, djp to wielki indywidualista, bardzo pewny siebie, bywa także uparty i władczy. O ile był właściwie prowadzony od wczesnego szczenięctwa, dla przewodnika i jego rodziny jest łagodny, serdeczny i wylewny. Względem obcych nieufny, powściągliwy, nieskory do zawierania bliższych znajomości co powoduje, że idealnie nadaje się na stróża. Nie jest przy tym hałaśliwy. Osoby obce, wpuszczone przez opiekuna, będzie obserwował, nie spoufalając się z nimi, gotowy zaatakować w chwili zagrożenia. O ile nie sprowokowany jest zrównoważonym, nie wykazującym zbyt gwałtownych reakcji psem, w walce zawzięty, bezwzględny i nie do powstrzymania. Przy nieumiejętnym prowadzeniu może, a ma ku temu predyspozycje zarówno fizyczne, jak i psychiczne, zdominować opiekuna. Dlatego szkolenie z zakresu posłuszeństwa należy rozpocząć już w okresie szczenięctwa, albowiem są to psy dominujące. Raz zdobytą pozycję dominanta będą starały się wszelkimi sposobami utrzymać, co może być bardzo niebezpieczne dla każdego kto będzie chciał go tej pozycji pozbawić. W związku z powyższym djp nie nadaje się dla osób starszych, słabych fizycznie, a także zbyt władczych, uległych czy nerwowych. Dokładne pochodzenie i rodowód rasy pozostaje po dziś dzień nieznany.Jedna z koncepcji głosiła,że rasa powstała w XVII w. Żyjący na wygnaniu, w prowincji Akita, w północnym rejonie wyspy Hoshu, japoński arystokrata, postanowił wyhodować odważnego, silnego psa myśliwskiego. Wyhodowany pies był jednak mniejszy od dzisiejszej akity. Były to psy elitarne. Jedynymi właścicielami i hodowcami akit mogli być tylko japońscy shoguni. Sposób opieki nad psami tj. zarówno pielęgnacja, jak i żywienie, był opisany w ściśle przestrzeganych i chronionych dokumentacjach. świadczy to o dużym poważaniu, jakim cieszyły się psy tej rasy. Stanowiły wielką wartość, można by rzec, cieszyły się swoistym kultem, jaki nie oddawano żadnemu innemu psu. W XIX w zaczęto wykorzystywać akita do walk psów. Świat psów wstecz

Highland i Bern szczenię
Świat psów wstecz

Mastiff Tybetński Psy te były dość różnego typu, a ponieważ ani w ich ojczyźnie nie ustalono wzorca, ani żadne kraje nie zaadaptowały tej rasy, lukę tę starała się zapełnić FCI, ogłaszając wzorzec. Praktycznie jednak psy te bardzo rzadko pojawiają się na wystawach, a wzorzec podaje się ze względu na częste powołanie się na tę rasę, jako na praojca wielu innych. Jest to silny pies o silnym kośćcu. Pojętny i powściągliwy; wyśmienity struż. Wyraz Twarzy poważny lecz życzliwy. Świat psów wstecz

Rhodesian Ridgeback Świat psów wstecz

Mastif Angielski Na zdjęciu pokazane jest szczenię.Jest najpotężniejszym psem europejskim. Najbardziej przypomina asyryjskiego molosa i rzymskie psy bojowe. Na wystawach przeważnie występuje w pojedynczych egzemplarzach, bowiem mało jest hodowli utrzymujących takiego kolosa. Pies duży, masywny, silny, harmonijnie zbudowany – połączenie wielkości z łagodnością i odwagi z pojętnością. Głowa oglądana ze wszystkich stron robi wrażenie graniastej. Szerokość jej pożądana proporcjonalna w stosunku do długości – jak 2:3. Tułów masywny, szeroki, głęboki, silnie zbudowany, wsparty na kończynach szeroko rozstawionych i graniasto osadzony. Mięśnie wyraźnie zaznaczone. Świat psów wstecz

Samoyed Dzięki swej urodzie one liczne grono amatorów. Gdzieś od końca XIX w. Rasa ta weszła na ringi angielskie.Do jej spopularyzowania przyczynił się fakt, że Edward VII oraz królowa Wiktoria byli właścicielami psów tej rasy. Również wyprawy polarne przyczyniły się do jej popularności. Samoyed jest psem wybitnie użytkowym. Samojedy należą do rodziny szpicopodobnych, które uformowały się w strefie podbiegunowej. Nazwa pochodzi od syberyjskiego plemienia Samojedów, którzy użytkowali je jako psy juczne i do sanek. Pies silny, o żywym usposobieniu i harmonijnej budowie. Przystosowaniem do zimnego, w którym jest on użytkowany, jest gęste futro dobrze zabezpieczające go przed mrozem. Hodowcy powinni dążyć do utrzymania sylwetki niezbyt długie, lecz muskularnej, zapewniającej swobodę ruchów, o głębokiej klatce piersiowej i dobrze wysklepionych żebrach, silnym karku prostym przodzie i silnych lędźwiach. Taka budowa umożliwia pracę w zaprzęgu. Świat psów wstecz

Siberian Husky ( Husky Syberyjski )
Świat psów wstecz

Shih - Tzu Jest on nieco większym kuzynem lhasa apso. Nazwa jego znaczy lwi piesek. Mimo małego wzrostu nie jest on ani salonowym, ani pałacowym pieskiem i w swej ojczyźnie pełni funkcję czujnego i śmiałego stróża obejścia. Hodowla shi – tsu zmierza do utrzymania go w tym pierwotnym typie i zwalcza wszystko, co przypominałoby pałacowego pekińczyka, którego nieraz krzyżowno z nim, zwłaszcza po sprowadzeniu do Anglii pierwszych okazów na przełomie tego stulecia. Jest bardzo ruchliwy, żywy i czujny, o zuchwałym sposobie bycia. Świat psów wstecz

Bokser Świat psów wstecz

Gończy Polski Psy gończe służyły do polowań już w średniowieczu, a wspomina o nich już Gall Anonim w swych kronikach. W wieku XVII natomiast posiadanie sfory psów gończych było na porządku dziennym wśród polskiej szlachty. Gończe polskie to psy myśliwskie, szczególnie cenione jako dzikarze i w pracy na tropie. Cechuje je wrodzona pasja łowiecka, upór i zajadłość. Psy o charakterystycznym melodyjnym gonie o zmiennej tonacji. Gon psów-samców jest zdecydowanie niższy niż gon suk. Dopiero po II Wojnie Światowej, rozpoczęły się próby odtworzenia i ujednolicenia typu gończego polskiego. Ogromne zasługi na tym polu ma pułkownik Józef Pawłusiewicz. W latach 50-tych zajął się hodowlą psów gończych wykorzystując do tego celu psy zamieszkujące południowo-wschodnią Polskę, najbardziej wyrównane w typie. W tym samym czasie próbowano odtworzyć Ogara Polskiego. W roku 1966 Ogar Polski został zarejestrowany w FCI. Zezwolono też na krzyżowanie ogarów z gończymi już po śmierci pułkownika Pawłusiewicza, uznając obie grupy za jedną rasę. Gdy okazało się, że krzyżowanie nie odnosi pożądanych efektów, Związek Kynologiczny podjął decyzję o ponownym odtworzeniu rasy psów hodowanych przez Pawłusiewicza. Na razie Gończe Polskie można wpisywać do Księgi Wstępnej. Dzięki grupie zapaleńców pojawiają się dość licznie na wystawach. Obowiązujący wzorzec tymczasowy powstał w 1983 roku. W domu nie sprawiają kłopotów, są łagodne, ale nieufne w stosunku do obcych i wyśmienite jako psy stróżujące. Są niewybredne w jedzeniu, czyste. Na spacerze żywe, uwielbiają biegać, pływać. Chętnie i szybko się uczą. Świat psów wstecz

Inne rasy psiaków Świat psów wstecz

Dalmatyńczyk Za ojczyznę tej rasy uznana został Jugosławia. Decyzja ta nie bez racji wywołała zdziwienie w Anglii, rasa ta bowiem poza nazwą (nie wiadomo zresztą dlaczego nadaną) nie ma nic wspólnego z Bałkanami. Poza Anglią są one hodowane dość licznie, a nawet są specjalne kluby hodowców tej rasy; amerykański Kennel Club ma własny standard i parę klubów zajmujących się nią. Dalmatyńczyk pochodzi od psów gończych, na co wskazuje budowa. Jednakże od dawna nie jest on używany do celów łowieckich – stał się wyłącznie psem reprezentacyjnym. Jest on dość samodzielny i zbliżony pod tym względem do psów gończych, a nawet do bojowych. Do nauki mniej podatny; nie bardzo skłonny do podporządkowania się człowiekowi we wszystkim. Ponieważ rasa ta nie służy calom użytkowym, dużą wagę przywiązuje się do maści. Charakterystyczne jest, że rodzą się one czysto białe; plamy występują dopiero po paru miesiącach, a na ogonie nieraz dopiero po roku. Pies silny, muskularny, o żywym temperamencie, proporcjonalny w sylwetce, budowy nie ordynarnej ani ciężkiej, zdolny do wytrwałego i szybkiego biegu. Świat psów wstecz

Nowofundlandczyk czarny
Jest to niewątpliwie stara rasa pierwotna. Słynna stała się dzięki Byronowi, który miał ulubionego psa tej rasy. W hrabstwie Nottingam w ogrodzi Byronów znajduje się słynne epitafium poświęcone temu psu przez poetę. Dalszą popularyzację rasa ta zawdzięcza portretom angielskiego malarza Edwina Landseera, od którego nazwiska pochodzi nazwa odmiany łaciatej. Psy te słyną jako niestrudzeni pływacy i w tym charakterze mogłyby znaleźć zastosowanie w ratownictwie kąpieliskowym. Należy jednak pamiętać, że psy ratownicze powinny być odpowiednio szkolone, by w swej nadgorliwości nie uszkodziły holowanego kandydata na topielca. Dlatego też nowofunlandczyk, jako pies używany w ratownictwie wodnym, powinien być wyjątkowo łagodny i pojętny. Na pierwszy rzut oka powinien zdradzać siłę i dużą aktywność oraz poruszać się swobodnie. Chód lekko toczący nie jest wadą. Kościec bardzo masywny; nie powinien robić jednak wrażenia topornego, ciężkiego. Świat psów wstecz

Od wyrazu twarzy nazwany został małpą
Od wyrazu twarzy nazwany został małpą. Jest najmniejszym psem z rodziny pinczerów brodatych. Mały, lecz raczej krępy, z komiczną „powagą” w postawie. Cechuje go krańcowość; raz jest spokojny i „dostojny”, innym razem atakuje z pasją, bez strachu i z zaciekłością. Jest to mały „czort”, pełny zaciętości, dobrze spełniający rolę stróża. Harmonijnie zbudowany, mały, szorstkowłosy piesek, którego inteligencja i sposób bycia czynią z niego wspaniałe zwierzę domowe. Pierwotnie używany był affenpinczer do wyłapywania gryzoni w kuchniach, spichlerzach i stajniach. Od wyrazu części twarzowej nazywany jest często "małpką". Najmniejszy z pinczerów , o komicznej powadze w postawie, potrafi zachowywać się krańcowo. Spokojny, dostojny, to znów nieustraszony i zaciekły obrońca, nie zważający na swoje maleńkie rozmiary. Nie jest łatwy w hodowli, lecz mimo to ten mały piesek przypominający swym zachowaniem i wyglądem małą, zwinną małpkę z wyrazem zdziwienia w ogromnych oczach, zdobywa serca swoim bezgranicznym przywiązaniem, miłością, czcią i uwielbieniem dla człowieka. Najmniejszy z pinczerów , o komicznej powadze w postawie, potrafi zachowywać się krańcowo. Spokojny, dostojny, to znów nieustraszony i zaciekły obrońca, nie zważający na swoje maleńkie rozmiary. Podstawową cechą charakteru affenpinczera jest nieustanna gotowość do zabawy i igraszek. Cechuje się ogromną lojalnością i przywiązaniem do swojego opiekuna i zaprzyjaźnionych osób. Rasa ta generalnie należy do ras cichych, potrafi jednak, dzięki swej czujności, doskonale pełnić funkcję "dzwonka alarmowego" w przypadku pojawienia się osób obcych. Pomimo małych rozmiarów, jest doskonałym i bardzo wytrzymałym towarzyszem długich nawet spacerów, choć jego wymagania są doprawdy niewielkie - wystarcza mu dzienna dawka spaceru o długości 800 metrów. Rasa ta uważana jest za jedną z najstarszych i najbardziej interesujących ras niemieckich. W Niemczech został uznany za rasę w 1896 roku, kiedy to po raz pierwszy został przedstawiony jako "szorstkowłosy miniaturowy terier". Pochodzi z Niemczech. Pierwotne przeznaczenie - tępienie gryzoni, dziś towarzysz Pinczer małpi Świat psów wstecz

Wyżeł Niemiecki długowłosy
Rasa ta powstała przypuszczalnie ze skrzyżowania psów gończych z płochaczem. Popularny był raczej jako pies leśników, poza tym używany do pracy wodnej.Budową odpowiada mniej więcej rasie krótkowłosej, ale szata jego powinna składać się z lekko falistych włosów pokrywowych i bardzo zwartego podszycia. Maść brązowa jednolita lub z jasną koszulą albo biała w brązowe łaty czy cętki. W Polsce nie występuje. Świat psów wstecz

Wyżeł Niemiecki krótkowłosy
Podobnie jak pointer wśród wyżłów angielskich, jest on najstarszą i podstawową rasą z grupy wyżłów niemieckich. Stąd zapew3ne wywodzi się jego przewaga w pracy polowej, wymagającej przede wszystkim doskonałego węchu, pasji łowieckiej i samodzielności. U psa o dobrej budowie urzekający jest styl jego pracy w polu, przy czym i w wodzie i na farmie oddaje najlepsze usługi, jest łatwy w układaniu, wygodny w domu i przywiązany do pana. Jest to rasa najliczniej reprezentowana wśród niemieckich psów użytkowych. Również popularny w Czechach, skąd niemało dobrych psów przybyło do Polski. Pies o szlachetnej, harmonijnej budowie, zapewniającej wytrwałość, szybkość i sile. Ani mały, ani nadmiernie duży (zbyt duże są przeważnie wysokonożne, a co za tym idzie – mniej wytrwałe). Jeż na pierwszy rzut oka pies powinien zdradzać temperament, energię (lecz nie nerwowość), przy czym jego ruchy powinny być zwarte. Hodowla świadomie zmierzająca do uszlachetnienia rasy powinna mieć na celu taką budowę psa, która zapewniałaby dobrą akcję bez zatracenia sylwetki. Pies ten powinien mieć płynną linę, suchą głowę, dobrze noszony ogon i ściśle przylegającą skórę. Ukośne, długie łopatki, głęboka klatka piersiowa, zwarty grzbiet i silny zad wskazują na szybkość, natomiast dobra struktura kości, pewna szerokość klatki piersiowej i wyraziste umięśnienie całego tułowia zapewniają wytrwałość. Świat psów wstecz

Inne rasy psiaków Świat psów wstecz

Wyżeł Węgierski krótkowłosy
Rasa ta została wyhodowana na Węgrzech w XVIII wieku z dawnego węgierskiego psa gończego i żółtego tureckiego psa myśliwskiego. Obecny współczesny typ powstał w XIX wieku przez skrzyżowanie z psami innych (obcych) ras myśliwskich. Jest on pojętny, efektowny, spokojny, ale żywego temperamentu. Ma doskonały węch i pewną stójkę. Jest wytrwały w pracy na wodzie, łatwy do układania, karny, słowem – wszechstronny pies myśliwski, przywiązany do swego pana, ale wrażliwy na brutalne traktowanie. Pies myśliwski średniego wzrostu, lekki, szlachetnej budowy, o delikatnym kośćcu, nadzwyczaj mocnych ścięgnach, suchych kończynach. Żywy, bardzo pojętny. Świat psów wstecz

Wyżeł Węgierski szorstkowłosy
Jakkolwiek ma on odrębny wzorzec, praktycznie nie różni się niczym od wyżła węgierskiego krótkowłosego poza szatą, która powinna być idealnie szorstka, lecz raczej przylegająca. Sylwetka wyżła szorstkowłosego z daleka nie różni się (poza barwami) od sylwetki psa krótkowłosego. Świat psów wstecz

Wyżeł niemiecki szorstkowłosy
Wyżeł średniego wzrostu, o szlachetnej prezentacji, umaszczeniu nie rzucającym się w oczy, szacie bardzo twardej, możliwie idealnie chroniącej skórę, żywym temperamencie oraz „mądrym”, oddanym, zdecydowanym wyrazie twarzy. Proporcje ciała oraz ukształtowanie mięśni, ścięgien i stawów powinny być takie, aby zwierzę mogło wytrwale, szybko i zwinnie poruszać się. Głowę ma umiarkowanie długą z szeroką i długą kufą oraz mocnym uzębieniu. Oczy ma klarowne, z dobrze przylegającymi powiekami, uszy średnio duże. Świat psów wstecz

Wyżeł Weimerski długowłosy
Obok typowego wyżła krótkowłosego, w Niemczech i Austrii występuje podobny do niego wyżeł weimerski długowłosy. Jego głowa wydaje się dłuższa dzięki silniejszemu guzowi potylicznemu. Uszy zakończone są spiczasto. Sierść jest bardziej jedwabista. Jest to pies raczej leśno – wodny; w pracy polowej wolniejszy wielostronnie użytkowy, łatwy w prowadzeniu; z pasją, ale bez nadmiernego temperamentu, szukający systematycznie i wytrwale, mający szczególnie dobry węch, cięty na drapieżniki i w obronie, pewny w stójce i w wodzie. Szczególne zdolności do tropienia i aportowania. pies myśliwski wzrostu średniego do dużego, typem odpowiadający swemu zadaniu, kształtny, dobrze uścięgniony, nie przebudowany w zadzie. Świat psów wstecz

Wyżeł weimerski krótkowłosy
Są to przepiękne, arystokratyczne w wyglądzie psy obdarzone wielką inteligencją. Swietnie nadające się do życia u boku aktywnych ludzi. Oprócz długich spacerów nie mają wielkich wymagań. Nie wymagają specjalnych zabiegów przy pielęgnacji sierści. Głowa umiarkowanie długa, arystokratyczna; średniej wielkości oczy; długie uszy; głęboka klatka piersiowa i umiarkowanie długi tułów; ogon przycięty w charakterystyczny sposób Bardzo żywe i ruchliwe potrzebują dużo ruchu. Są przyjazne w stosunku do ludzi, wierne, bardzo pojętne - łatwo poddają się tresurze. Są karne, ale trzeba do nich twardej ręki ponieważ często próbują właściciela (sprawdzają jak daleko mogą się posunąć) Wyżeł Weimarski został specjalnie wychodowany jako pies myśliwski w XlX w. przez Karola Augusta, Wielkiego Księcia Weimaru (stolica byłego księstwa Turyngii w srodkowych Niemczech), i stąd pochodzi jego nazwa. Wśród ras, które przyczyniły się do powstania weimaranera prawdopodobnie znajdowały się psy św. Huberta lub inne francuskie psy gończe, niemieckie wyżły krótkowłose, pointery hiszpańskie, Bloodhoundy i niemieckie schweisshundy. W rezultacie powstał świetny pies myśliwski, początkowo używany do polowań na grubszą zwierzynę, a w bardziej współczesnych czasach zatrudniany jako pies policyjny. Weimaraner zdobył większe znaczenie w USA i Kanadzie po II wojnie światowej. Do Wielkiej Brytanii trafił dopiero w latach 50-tych, lecz od tego czasu stał się tam bardzo popularny. Pochodzi z Weimar - stolica byłego księstwa turyngii - Niemcy Przede wszystkim są to doskonałe psy myśliwskie ale mogą byc także psami obronnymi oraz do towarzystwa. Świat psów wstecz

Whippet długowłosy Whippet w przeciwieństwie do greyhounda był raczej pupilem warstw niezamożnych – psem zarówno pokojowym jak i gończym, głównie na króliki. Dziś przeważnie jest on hodowany jako pies wyścigowy. Zarówno wygląd jak i wzorzec wskazują na to, że jest on chartem – i tak jest w rzeczywistości. Jednakże przy bliższej obserwacji tego psa wyczuwa się w nim jeszcze coś więcej – jakby łączył w sobie cechy psa gończego i foksteriera. Zapewne ma on w sobie zarówno krew jednych jak i drugich. Zyskało na tym usposobienie psa, który jest bardzo miłym i pojętnym towarzyszem. Jak wszystkie charty, jest wyraźnym indywidualistą i nie znosi brutalnego traktowania. Pies o pojętnej, harmonijnie zbudowanej sylwetce. Proporcjonalność w budowie ciała, dobrze rozwinięte mięśnie i chód pełen ekspresji. Pies powinien odznaczać się wielką swobodą w ruchach: przednie nogi wyrzuca ku przodowi nisko przy ziemi, jak koń pełnej krwi, natomiast tylne- główną siłę napędową – podsuwa lekko pod tułów. Dzięki temu chód jest sztywny, krok nie krótki ani drobiący, a nogi nie podnoszone wysoko. Świat psów wstecz

O Buldogach Psy tej rasy, wyhodowane w Anglii, pochodzą z tego samego pnia co mastiff i – jak nazwa wskazuje – były używane do walki z bykami. Ich rola polegała na wygryzaniu się w nozdrza przeciwnika, którego w ten sposób unieruchamiały. W tych walkach korzystnymi cechami dla psa były: niezbyt duża wysokość oraz zaciętość siła. Takie też cechy ma buldog. Cofnięcie nosa uważne było – pewnie nie bez racji – za właściwość dodatnią, bowiem ułatwiało oddech w czasie wgryzania się całym pyskiem w ofiarę. Hodowla psów tej rasy jest trudna, toteż w Anglii powstała – można powiedzieć – specjalna wiedza o buldogu. Uzyskanie w jednym osobniku wszystkich cech, jakim powinien odpowiadać według wzorca, było bardzo trudne. Na przykład bardzo obfita skóra na głowie i masce nie idzie zwykle w parze z małymi i lekkimi uszami. Podobnie dwiema przeciwstawnymi cechami są grubość ogona u nasady i jego cienkie zakończenie.cech takich jednak wymaga się od buldoga. Buldogi mają w brew pozorom niezwykle łagodne usposobienie; nie są napastliwe ani złośliwe. W Anglii uchodzą za najlepszych psich opiekunów małych dzieci, od których znoszą nawet dokuczliwe naprzykrzenia. Z natury flegmatyczny, niełatwo daje się wyprowadzić z równowagi i spokoju, ale jeśli się wdadzą w walkę, nie zaniechają jej bez pokonania wroga. Podrażnione przez obcych ludzi – stają się niebezpieczne. Wobec właściciela i domowników okazują wierność, odwzajemniają życzliwość i przyjaźń. Buldog to gładkowłosy, krępy pies, raczej niski, lecz szeroki w stosunku do swojej wielkości. Tułów ma krótki i silnie związany, kończyny grube i muskularne. Zad wzniesiony i silny, lecz raczej lżejszy w porównaniu z ciężej zbudowanym przodem. Pies powinien wywoływać wrażenie zdecydowanej siły i aktywności podobne do tego, jakie narzuca wygląd krępego, ciężkiego konia. Świat psów wstecz

Bulmastif Rasa hodowana przede wszystkim w Anglii i w Ameryce, jest bardzo zbliżona do mastiffa, lecz znacznie lżejsza i ruchliwsza. Została ona stworzona w tym celu, by dostarczyć leśnym i polnym strażnikom nieustraszonych, szybkich i silnych towarzyszy, pomocnych w pościgu za kłusownikami, a przy tym nie mających skłonności do włóczęgostwa i gonienia zwierzyny. Świat psów wstecz

Buldog angielski Pomijając trudności związane z hodowlą, są one może najidealniejszymi psami na towarzyszy domowych w warunkach miejskich; mało potrzebują wybiegu, nie są hałaśliwe i nie wymagają żadnych specjalnych zabiegów dla utrzymania ich w czystości. Przed wojną było u nas kilku nielicznych hodowców tej rasy. W pierwszym okresie powojennym na terenie całej środkowowschodniej Europy buldogi zanikały doszczętnie, lecz ostatnio w Czechach na Węgrzech, a także i u nas pojawiły się pierwsze okazy. Świat psów wstecz

Buldog francuski W żyłach buldoga francuskiego płynie krew dawnych brytanów, ale zapewne z domieszka krwi pinczera lub teriera. Buldog francuski jest psem raczej żywym, w miarę czujnym, wesołym i bystrym. O ile buldoga angielskiego można by nazwać „karykaturalnym uosobieniem grozy”, o tyle jego francuskiego kuzyna „wesołą groteską”, Przypomina on wyglądem buldoga angielskiego, lecz jest bardziej ruchliwy. Pies potężny w swej małej postaci, proporcjonalnie zwięzły, o gładkiej sierści, krótkim pysku i płaskim nosie, stojących uszach i krótkim z natury ogonie. Powinien robić wrażenie aktywnego (żywotnego) i inteligentnego, bardzo muskularnego, budowy zwartej i o solidnym kośćcu. Nadaje się na towarzysza w domu i do stróżowania. Świat psów wstecz

Gryfonik Belgijski Jest to bardzo stara rasa flamendzka. Psy te od wieków były trzymane na barkach jako stróże i „szczurołapy”. Charakterystyczną ich cechą jest długa sierść na karku, tworząca grzywę, która przy wzburzeniu psa najeża się, oraz krótki ogon (u wielu egzemplarzy szczątkowy, u innych krótko przycinany). Sierść poza grzywą jest krótka. Włosy czarne i raczej matowe. Świat psów wstecz

Gryfonik Brukselski Mały „damski” piesek, rozumny, żywy,krzepki, o okrągłej budowie przypominającej kuca, eleganckich ruchach, zwracający uwagę prawie ludzkim wyrazem. Głowę ma szorstką i okrągłą, czoło dobrze wysklepione powinno być okryte twardym i rozczochranym włosem, nieco dłuższym koło oczu, nosa, policzków, brody, tworząc ozdobę głowy. Uszy noszone pionowo, zawsze ostro przycięte. Oczy bardzo duże, czarne, rzęsy długie i czarne, powieki o czarnych brzegach. Oczy szeroko rozstawione i wypukłe. Nos zawsze zdecydowanie czarny, wybitnie krótki, front szeroki. Krawędź czołowa wyraźnie zaznaczona. Kraje warg czarne. Żuchwa szeroka, wystająca przed górną szczękę Świat psów wstecz

Wstęp o Jamnikach Jamniki zdobyły ogromną popularność na całym świecie, szczególnie zaś w Szwecji, gdzie licznie występują. Pod względem usposobienia oraz do pewnego stopnia użytkowości jamnik jest zbliżony do posokowca, a z wyglądu krótkonożnego psa gończego. Obecnie miłośnicy tej rasy zapominają częstokroć o tym, że jamnik jest z pochodzenia psem użytkowym. Jeśli ma on zachować swą wartość, to materiał hodowlany powinien być selekcjonowany pod tym właśnie kątem także przez amatorów nie polujących. Użytkowy jamnik musi być sprężysty i mimo krótkonożności musi być wytrwałym biegaczem jako posokowiec i szperacz lub nawet pies gończy, mieć wrodzoną pasję i ciętość na drapieżniki, mocne i zdrowe uzębienie. Poza tym nie powinien być pozbawiony pojętności i samodzielności. Ta samodzielność utrudnia wprawdzie opanowanie psa i wpływa ujemnie na karność, lecz to już łączy się z jego pracą. Jamnik jest nie tylko „indywidualistą”, ale można by powiedzieć „osobistością” psiego rodu. Z tym wszystkim łączy się jego zdolność myśliwska i przemiłe przywiązanie do pana. I wreszcie jamnik ma być psem krótkonożnym, lecz nie krzywonorznym wskutek przebytej krzywicy. Trzeba przy tym pamiętać, że jest on wrażliwy na wilgoć, chłód i przeciąg. Jamnik w starszym wieku, kiedy już jest mniej ruchliwy, ma skłonność do tycia i związanej z tym złej przemiany materii, a także do niedowładu tylnej partii ciała. Należy więc codziennie wyprowadzać go na spacery, nawet gdy sam nie domaga się tego. Pies niski, krótkonożny, o wydłużonej, lecz zwartej sylwetce i silnej muskulaturze. Głowa noszona śmiało, niemal „wyzywająco”, o inteligentnym wyrazie. Mimo krótkich w stosunku do długości tułowia kończyn nie może mieć sylwetki łasicy ani ograniczonej ruchomości. Świat psów wstecz

Jamnik króliczy długowłosy
Jedyną cechą odróżniającą je od jamników krótkowłosych jest dłuższy, jedwabisty włos. Szata – włosy miękkie, gładkie, lśniące, dłuższe pod szyją, na podbrzuszu, głównie jednak na uszach i na tylniej stronie kończyn, gdzie tworzą wyraźnie pióra; najdłuższe włosy na dolnej stronie ogona. Na uszach włosy opadające do dolnej krawędzi małżowiny. Krótki włos na końcu ucha niepożądany. Umaszczenie posiada takie samo jak u jamnika krótkowłosego. Ogon tworzy harmonijne przedłużenie linii grzbietu i na nim włosy są najdłuższe; tworzą kompletną chorągiew. Świat psów wstecz

Jamnik króliczy krótkowłosy
Szata – krótka, gęsta, lśniąca, gładko przylegająca. Ogon równo zwężający się, pełny, lecz niezbyt owłosiony, nieco dłuższy włos na dolnej stronie ogona, będący przejawem bujnego uwłosienia, nie jest uważany za wadę. Umaszczenie – występuje w kilku odmianach: Jamniki jednobarwne – czerwone, czerwonożułte, żółte, wszystkie rodzaje umaszczenia mogą być z czarnym nalotem lub bez niego. Czyste barwy są wyżej cenione, a czerwona wyżej od czerwonozółtaj lub żółtej. Również psy o dużej domieszce czarnych włosów należą do grupy, a nie do inaczej umaszczonych. Jamniki dwubarwne – czarne, brązowe, szare, białe z rdzawobrązowym lub żółtym podpalaniem nad oczami, na bokach pyska i wardze dolnej, na wewnętrznej krawędzi ucha, na przedpiersiu, na wewnętrznej i tylniej stronie kończyn, na łapach. Nos i pazury u czarnych psów czarne, u brązowych brązowe lub czarne, u szarych albo białych szare, lecz i barwy mięsa, choć ta ostatnia niepożądana. Świat psów wstecz

Jamnik króliczy szorstkowłosy
Szata – pokrywa zupełnie wyrównana (oprócz pyska, brwi i uszu), przylegająca, gęsta, sztywna, przetykana podszyciem. Na pysku broda, nad oczami krzaczaste brwi. Na uszach włos krótszy niż na tułowiu, prawie gładki, ale dostosowany do reszty uwłosienia. Włos na ogonie twardy, jednak przylegający, ku końcowi coraz bardziej, bez kępek. Ogólne wrażenie powinno być takie, by jamnik szorstkowłosy oglądany z daleka wyglądał jak krótkowłosy. Maść – wszystkie kolory są dopuszczalne. Białe plamki na piersi tolerowane, ale niepożądane. Poza tym wymagania te same jak w stosunku do jamników krótkowłosych. Świat psów wstecz

Jamnik miniaturowy krótkowłosy Jamnik szorstkowłosy
Jamnik miniaturowy długowłosy Standardowy długowłosy Świat psów wstecz

Jamnik miniaturowy długowłosy
Mniejsze wersje standardowego jamnika długowłosego, jamniki miniaturowe są wesołymi, żywymi, śmiałymi i bardzo inteligentnymi psami. Ostrożne w stosunku do obcych, głośno i wcześnie uprzedzają o ich przybyciu, jednocześnie zachowując wyjątkową wylewność w stosunku do własnej rodziny. Mimo niewielkich rozmiarów są silne i wytrzymałe. Miniaturowe jamniki długowłose mają bardzo powabną, miękką, lśniącą sierść, przypominającą włos setera irlandzkiego. Wymaga ona regularnej pielęgnacji, która zapobiega tworzeniu się kołtunów, szczególnie na obszarach pokrytych dłuższym włosem: klatce piersiowej, brzuchu, tylnej części kończyn, uszach i ogonie. Ta odmiana jamnika jest posłuszna i łatwo poddaje się szkoleniu, jednak już we wczesnym wieku należy hamować ich wrodzoną skłonność do kopania nor. Lubi aktywny tryb życia, uczestnictwo w życiu rodziny i wycieczki. Miniaturowe odmiany jamników wyhodowano specjalnie do poszukiwań małej zdobyczy np. królików. Efekty wybiórczej hodowli najmniejszych osobników większych odmian jamnika, nadal klasyfikuje się jako psy "gończe" w przeciwieństwie do ras "miniaturowych". Pochodzi z Niemiec. Pierwotne przeznaczenie - wypłaszanie borsuków, dziś towarzysz Świat psów wstecz

Pekińczyk Chiński piesek pałacowy to bardzo stara rasa wywodząca się z tego samego pnia co i japoński czin. Hodowana była od wieków na dworze cesarzy chińskich jako wyłączny przywilej cesarskiej rodziny, tak że ani w Chinach, ani poza granicami tego kraju nie można było ich nabywać. W hodowli należy zwrócić uwagę na skłonność pekińczyków do chorób oczu; skłonność tę przez odpowiednią selekcję można wyeliminować. Pekińczyk powinien być traktowany jak żywe zwierzę, nie jak zabawka. Wtedy będzie i jemu lepiej, i nie przysporzy kłopotów właścicielowi. Zresztą, jeśli chodzi o jego usposobienie, jest naprawdę idealnym towarzyszem w mieszkaniu – przywiązanym do domowników, nieufnym dla obcych, w miarę czujnym, nie mającym w zasadzie skłonności do jazgotu, z natury czystym, jednoczącym w sobie wszystkie zalety małego pieska – pupila i stróża w jednej postaci. Pies mały, zrównoważony, przysadzisty, o wielkiej „godności” i wysokiej klasy. Powinien on bez lęku obnosić się po ringu z godnością i czujnym, inteligentnym wyrazem. Świat psów wstecz

Gończy Berneński Pies ten pochodzi ze Szwajcarii. U nas krótko zwany jest berneńczykiem. Tułów – raczej krępy niż długi, z głęboką, szeroką klatką piersiową; lędźwie silne. Ogon – Obficie owłosiony i nie zakręcony. Szata – miękka, prosta i długa, również nieco falista, lecz nie lokowata. Maść – obowiązkowo lśniąca czarna z świecąco żółtoczerwonym znaczeniem na wszystkich czterech kończynach, policzkach i nad oczami. Małe białe znaczenie na głowie, biała pierś. Wzrost berneńczyka wynosi od 64 – 70 cm. Świat psów wstecz

Pies św. Huberta Pies św. Huberta jest najtypowszym przedstawicielem opisywanej tu grupy. Jest to rasa stara, pochodząca przypuszczalnie od średniowiecznych „psów św. Huberta”. W połączeniu z psami podobnego typu, jakie hodowali Brytowie i Anglowie, wytworzył się typ współczesnego bloodhounda. W literaturze angielskiej psy tej rasy zostały spopularyzowane przez Waltera Scotta. Poza tym w Anglii i koloniach używane były od wieków do tropienia zbiegłych niewolników i przestępców. Niektóre rody angielskie chełpią się posiadaniem psiarni tej rasy od przeszło dwu wieków. Za ojczyznę ich uznano jednak Belgię. Pies św. Huberta odznaczają się spokojnym temperamentem, inteligencja, a przede wszystkim niezrównanym węchem, dzięki czemu nadają się tak jak żadna inna rasa do służby śledczej, w mniejszym natomiast stopniu do służby obrończej. W Anglii ostatnio szkoli się ja jako tzw. „psy lawinowe”. Rasa ta jest zresztą obecnie dość rzadka. Hodowla jest dość trudna, bowiem są one dość wrażliwe na choroby (zapewne wskutek chowu krewniaczego zmniejszyła się odporność), zwłaszcza na nosówkę. Szczenięta wymagają bardzo intensywnego i racjonalnego żywienia oraz wprost pedantycznej czystości. Świat psów wstecz

Pirenejski pies górski
Jest wspaniałym okazem psa kiedyś pasterskiego, dziś obrończego i reprezentacyjnego. Podobny do włoskich maremmano, a także do kuvasza i naszego owczarka podchalańskiego, lecz jest większy, okazalszy i bardziej majestatyczny, jak przyszło na reprezentacyjnego stróża i obrońcę kiedyś feudalnych zamków. Obecnie pogłowie psa pirenejskiego nie jest zbyt liczne, lecz w rożnych krajach ma on swych zwolenników, a drugą ojczyznę znalazł w USA. Pies duży, okazały, o mocnym kośćcu lecz nie pozbawiony pewnej elegancji. Świat psów wstecz

Flandryjski Bouvier wstecz
Bouviery maja zrównoważony charakter, nie okazują niepotrzebnie oznak agresji (aczkolwiek, gdy zaistnieje taka potrzeba możemy liczyć na naszego obrońcę). Te psy najpierw pomyślą, a dopiero zrobią, co świadczy o ich dużej inteligencji. Są bardzo żywe, ruchliwe, będą nam dzielnie towarzyszyć w naszych codziennych zajęciach, a nawet w uprawianiu sportu. Bouviery bowiem sprawdzają się zarówno jako zdobywcy górskich szczytów, jako towarzysze porannego joggingu jak i jazdy na rowerze w każdym terenie. Dzięki swojej chęci towarzyszenia i służenia człowiekowi oraz niepospolitej wręcz inteligencji Bouviery są bardzo łatwe do układania. Często szkoli je się na PT, PO każdego stopnia, Agility czy Obedience. Istnieje wiele "psich" sportów, w których Bouvier przyniesie nam dumę i zadowolenie, pozwoli byśmy zauważyli z jak wspaniałym i mądrym psem żyjemy. Jednakże, mimo że Bouviery są psami towarzyszami mają naturę niezależnych. To nie jest pies, który będzie się dopominał pieszczot, on woli siedzieć w pewnej odległości i przyglądać się swojemu stadu, jednak gdy sami podejdziemy i zaczniemy go przytulać będzie najszczęśliwszy na Świecie. Kilka prawd o Bouvierach Bouviery są bardzo inteligentne i szybko się uczą, ale... mają niezależną naturę z tendencją do dominacji. Dobra socjalizacja i szkolenie od wczesnych lat życia pozwolą utrzymać go w ryzach. Dorosłe Bouviery są generalnie ciche i nie hałaśliwe. Szczenięta natomiast przeciwnie. Potrafią zrobić dużo rabanu i hałasu aby zwrócić na siebie naszą uwagę. Bouvier jest dużym psem, a co za tym idzie dużo je i ma ogromną tendencję do zapasania się !! Lepiej jeśli będzie mieszkał na dworze, w ogródku koło domu, w ten sposób będzie mógł sam sobie dostarczyć odpowiedniej dawki ruchu. Bouviery są bardzo lojalne w stosunku do swojej rodziny i bardzo opiekuńcze. Sierść Bouviera wymaga pielęgnacji. Trzeba czesać raz na tydzień, dwa. Oprócz tego trzeba regularnie strzyc, co nie jest łatwe i nie każdy, nawet "psi" fryzjer to potrafi. Duża zaletą jest to, ze Bouviery nie linieją. Nie musimy się więc martwić o wygląd dywanu... Bouviery mają charakterystyczną brodę i wąsy, które nadają tej rasie wyrazu. Jednak musimy pamiętać, że przytulenie psa, który przed chwilą pił wodę lub jadł resztki z obiadu nie zawsze jest przyjemne Bouvier mieszkający u boku rodziny i kochany przez nią stanie się na pewno wspaniałym towarzyszem i oddanym przyjacielem, a kto raz miał Bouviera nie zechce nigdy żadnej innej rasy !!! Jak mówią hodowcy - JEDYNĄ WADĄ TYCH PSÓW JEST TO, ŻE..... NIE UMIEJĄ MÓWIĆ !!!! Flandryjski Bouvier Świat psów wstecz

Chin japoński Małe pieski, z długą jedwabistą sierścią, w barwie biało, rudo , czarnej. Z wyglądu są podobne do pekińczyka. Mają jednak delikatniejsze rysy pyska, i są drobniejsze i mniejsze. Pieski te są bardzo nerwowe, zadziorne, a zarazem odważne, miłe, ale nieufne w stosunku do obcych. Mimo małego wzrostu nie boją się porwać na większe od siebie psy. Pieski te przebywały na dworach cesarskich w Japonii, do towarzystwa Pochodzi z Japonii. Pieski do towarzystwa Świat psów wstecz

Bojowy pies z Majorki wstecz
Ca de Bou - nazywany tez Perro Dogo Mallorquin jest rasa o 400 letniej tradycji. Wyhodowany na Majorce z Ca de Bestiar (pies pasterski) i angielskiego Bulldoga starego typu. Pies sredniej wielkość, mocny i muskularny, opanowany. Pies ten dawno strącił przeznaczenie jego hodowli - tzn. walki z bykami. Dzisiaj spełnia role psa rodzinnego, który przy tym jest świetnym obrońca. Zresztą sam jego pokaźny wygląd "odstrasza" tych, co mieliby w stosunku do jego rodziny źle zamiary. Suki sa łatwiejsze w prowadzeniu, psy czasami maja endecje do dominowania. Nie sa to psy szczekające bez powodu, nie ślinią się i nie maja typowego "psiego zapachu" - co ułatwia życie w mieszkaniu. jest to pies w zasadzie dla każdego, wylewnie pokazuje swe uczucia i bardzo przywiązuje się do ludzi. Zmianę właściciela wpływa bardzo niekorzystnie na jego samopoczucie - to dla niego prawdziwy "koniec świata". Decydujący się na Ca de Bou powinien mieć trochę doświadczenia z psami - głównie wtedy, jeżeli decyduje się na samca. Psy te potrzebują kontaktu z człowiekiem i nie nadają się na typowych "pilnowaczy" w jakichś zamkniętych obiektach. Ca de Bou nie jest rasy dla ludzi bardzo "sportowych". Tzn. codzienne spacery, wyjazdy za miasto w weekend - to jak najbardziej psu będzie pasować. Nie będzie mu odpoweiadalo bieganie przy rowerze lub przy osobie uprawiającej jogging. Psy te lubią bawić się na świeżym powietrzu, ale dość szybko zaspakajają ta potrzebę. Nie wolno pomylić Ca de Bou z dobermanem! Perro Dogo Mallorquin chętnie się bawi, ale jak człowiek chce końca zabawy to nie jest namolny - to tez duży plus tych psów. jak na molosa jest to szybka i zwrotna rasa - przyczynia się do tego średnia wielkość i ciężar. Rasa ta powstała z Ca de Bestiar (Perro de Pastor Mallorquin) i angielskiego buldoga starego typu. Ca de Bestiar jest dość ciętym, pasterskim psem świetnie pilnującym powierzonego mu terenu, stada owiec. Bulldog angielski starego typu był szybki, zwrotny i nie takiego wyglądu jak dzisiaj. Rasa ta powstała w XVI wieku do walki z bykami. W XIX wieku zabroniono walk, wiec nie było pola do popisu dla tych psów. Rasa ta prawie wymarła. Dopiero w 50 latach kynolodzy hiszpańscy zaczęli odtwarzać rasę, wynajdując po wsiach psy wyglądające jak Ca de Bou ze starych czasów. Znów wprowadzono Ca de Bestiar do hodowli. Jedna z najlepszych hiszpańskich hodowli tej rasy był kennel Del Gor Blau. Rasa ta jest mało znana i na wystawach Ca de Bou jest czymś egzotycznym. W Polsce jest więcej egzemplarzy tych psów niz. np. w Niemczech czy Holandii. Ras ta została uznana przez FCI w roku Ma numer 249. Bojowy pies z Majorki Świat psów wstecz

Owczarek nizinny Gończy polski Chart polski Ogar polski
Świat psów wstecz

Walijski Corgi Pembroke
Są to psy raczej krępej budowy, z wydłużonym grzbietem i krótkim (preferowanym naturalnie) ogonem. Ich głowa jest charakterystyczne w kształcie i wyrazie ; ze stojącymi, lekko zaokrąglonymi uszami, średniej wielkości , stonowanymi z umaszczeniem oczami i nosem tworzą trójkąt równoboczny (prowadząc jego ramiona od nosa przez czubek ucha); stop średnio zaznaczony - wszystko to składa się na "lisi pyszczek". Kończyny krótkie, mocne, ich ruch wydłużony, nie wysoki. Grzbiet prosty, z tyłu tworzą się charakterystyczne portki :-) Kilkanaście lat temu z powodu wprowadzanego stopniowo zakazu cięcia ogonów hodowcy ze Skandynawii rozpoczęli pracę nad pembrokami naturalnie bezogoniastymi, które zachowały się tylko jako psy pracujące w Walii. Efektem krzyżowania "nabob'ów" z utytułowanymi, doskonałymi eksterierowi pembrokami są dzisiejsze naturalnie bezogoniaste, nieodstające zwykle urodą corgi pembroke. Jest też możliwość pozostawienia u pembroka ogona. Wadami dyskwalifikującymi wystawowo welsh corgi pembroke są : - długi włos (tzw. fluffy) - niebieskawy odcień umaszczenia - nadmiar bieli (może występować na brzuchu, łapach, szyi, kryzie, na głowie ograniczać się do strzałki) - u samców brak normalnie rozwiniętych jąder Umaszczenie welsh corgi pembroke to rudy we wszystkich odcieniach (od płowego do mahoniowego), tricolor (głównie czarne - z rudym i białym), czaprakowe (rude z czarnym "siodełkiem" nagrzbiecie) oraz śniade czyli rude z czarnym nalotem na grzbiecie. Wesoły, żywy, zawsze chętny do pracy. Jest nie do końca jasna - wprawdzie wzmianki o "typowo walijskich" psach pasterskich pochodzą już z X w., kiedy to w Pierwszym Walijskim Kodeksie Praw nadmieniono, że taki pies ma wartość wołu ! Jest wiele teorii na temat pochodzenia rasy - najpopularniejsza głosi, że pembroki są potomkami dawnych szpiców i psów Gotów (Vastgotaspets). Pochodzi z Wali. Do dziś na walijskich (i nie tylko !) farmach do zaganiania koni, krów, a także ptactwa. Ze względu na otwarty stusunek pembroka do ludzi wykorzystywane często do psoterapii w szpitalach, domach dziecka, itp. Od kilku lat, podobnie jak inne wyszkolone, posiadające niezwykły zmysł powonienia psy - corgi pracują przy typowaniu komórek nowotworowych np. czerniaka u chorych. Walijski Corgi Pembroke Świat psów wstecz

Wstęp o Pinczerach Nazwa ta przyjęta w Niemczech, pochodzi od angielskiego: to pinche – szczypać, chwytać. Do pinczerów zalicza się psy kontynentalne proporcjonalnie zbudowane, odznaczające się sylwetką kwadratową (wysokość równa długości), żywym temperamentem, szybkim biegiem, silnym instynktem sfory i dużą czujnością. Pinczery łatwo przywiązują się do człowieka i mają wrodzoną pasję do tępienia gryzoni i szkodników leśnych (kuny, koty, lisy itp.). Ich żywy temperament często idzie w parze z agresywnością wobec obcych ludzi i zwierząt. Podobnie jak szpice, odporne są na choroby i wytrzymałe na nie sprzyjające warunki; długo zachowują pełnię żywotności. Oddają nieocenione usługi w pilnowaniu dobytku, do czego były wykorzystywane od wieków. Chociaż nie są psami myśliwskimi, to jednak ze względu na drzemiący w nich instynkt łowiecki mogłyby służyć w roli pomocnika myśliwskiego, jako np..dzikarze. Niestety, pinczery mają również skłonność do wyładowywania swego temperamentu w samowolnych eskapadach kłusowniczych, przesz co są one mało popularne w kołach myśliwskich. Każdy kto pragnie mieć wiernego stróża i żywego towarzysza, śmiało może nabyć psa z tej rodziny, ale pod warunkiem, że będzie mógł poświęcić mu trochę czasu na wychowanie. Puszczony samopas, staje się przykry dla otoczenia przez swą napastliwość i hałaśliwość. Świat psów wstecz

Pinczer Miniaturowy brązowy rudoczerwony
Pinczer miniaturowy brązowy rudoczerwony jest możliwie dokładną miniaturą dużego pinczera, z jego licznymi zaletami, bez wad zwyrodnieniowych w budowie czaszki i kończyn, o zgrabnej, proporcjonalnej sylwetce, dobrze umięśnionej, z dobrze związanymi stawami. Jest on spostrzegawczy, o szybkim refleksie i pełen temperamentu. Sylwetka kwadratowa. Szyję ma lekko wygiętą, proporcjonalnej długości i grubości. Skóra ściśle przylegająca. Tułów natomiast ma pokryty płaskimi, elastycznymi mięśniami. Grzbiet krótki, silny również w partii lędźwiowej. Żebra płaskie. Brzuch lekko podciągnięty. Podpiersie zgrabne, nadające pinczerowi elegancki wygląd. Chód posiada elegancki, posuwisty i wyniosły. Świat psów wstecz

Posokowiec Bawarski Potrzebuje dużo ruchu minimum godziny czynnego ruchu dziennie. Łatwo rozpoznawalny jeśli chodzi o kufę, która im ciemniejsza tym wyższa lokata psa na wystawach. Temperament ma bardzo żywiołowy, choć spokojny i wrażliwy. Bardzo lubi dzieci. Jest to pies myśliwski tropiący, idący za posoką czyli krwią rannego zwierzęcia. Pies lżejszy, bardzo ruchliwy i muskularny, średniej wielkości. Tułów nieco wydłużony, z tyłu nieco wyższy; kończyny niezbyt wysokie. Głowa noszona poziomo lub nieco wyżej, ogon – w poziomie lub ukośnie ku dołowi Powstał prawdopodobnie z połączenia gończych niemieckich a posokowcem hanowerskim. Pochodzi z Niemczech, region Bawaria. Świat psów wstecz

Posokowiec Hanowerski
W Niemczech występuje kilka regionalnych ras posokowców z których najbardziej znane są większe, nizinne – hanowerskie i górskie – bawarskie. Pies średniej miary, silnej budowy i o wydłużonej sylwetce. Zarówno głowa jak i ogon rzadko noszone wysoko, zwykle w poziomie lub niżej poziomu. Wyraz twarzy poważny. Szyję ma długą, silną, rozszerzającą się ku klatce piersiowej. Skóra obfita i luźna, ale nie tworzy obwisłego podgardla. Ogon posiada długi , sięgający co najmniej do połowy stawu skokowego, u nasady silny i równomiernie zwężający się; ku końcowi silnej i grubiej owłosiony, lecz bez pióra. Noszony zwykle ukośnie ku dołowi. Świat psów wstecz

Informacja o Pudlach Pudle były już modne za bardzo dawnych czasów, naszych dziadków a nawet pradziadków. Mało kto jednak wie o tym, że kiedyś był on psem myśliwskim, zwanym również węgierskim psem wodnym. Jego wygląd i usposobienie wskazują na to, iż jest on potomkiem psów zarówno myśliwskich jak i owczarskich. Oba te typy, od wieków współpracując z człowiekiem wyrobiły swoją inteligencję, a tym samym łatwość uczenia się. Toteż nic dziwnego, że słynie on od pokoleń jako uosobienie psiej mądrości. Czy w cyrku, czy w domu – wszędzie celuje pojętnością w nauce. Pies niegdyś zaliczany do grupy użytkowych. O proporcjonalnej budowie, charakterystycznej szacie fryzowanej lub sznurowej, wystrzyżony na tylniej części tułowia i kończynach. Robi wrażenie zwierzęcia inteligentnego, spostrzegawczego, żywego, harmonijnie zbudowanego i uosabiającego elegancję i „wyniosłość”. Chód jego jest taneczny i lekki; niepożądany płynny i wyciągnięty. Przywiązanie, pojętność w nauce i tresurze, czyni z niego psa – towarzysza szczególnie miłego. dawniej były modne dwa rodzaje pudlej fryzury – lokatowa i sznurowa. Ta ostatnia polegała na tym, że włosa martwego nie wyczesywano, lecz splatano w długie sznury, sięgające do ziemi. Taka fryzura była udręką dla właściciela i psa – dlatego ją zarzucono. Okazało się, że praktyczniejsze jest strzyżenie psa, co wymaga jednak pewnej umiejętności. Ułatwia ono jednak utrzymanie psa w szacie wystawowej lub przynajmniej zbliżonej do takiego stanu. Należy tylko pilnować, by włosy nie spleśniały się. Przy strzyżeniu głowy pozostawia się bokobrody, brodę i czuprynę(nad oczami aż po obrożę). Przednie nogi wystrzyga się do wysokości piersi, pozostawiając jednak na łapie „mankiety”. Grzbiet od ostatniego żebra do nasady ogona oraz brzuch od żeber, a także tylnie nogi – ostrzyżone, z wyjątkiem stawów skokowych, na których pozostawia się „obrączki”. Ogon przy nasadzie również wystrzyżony, tylko przy końcu pozostawia się okrągły pomponik. Pudel duży ma wzrost ponad 45 – 58 cm. , pudel średni ponad 35 – 45 cm. , pudel miniaturowy poniżej 28 cm. Świat psów wstecz

Pudel Miniaturowy Pudel Toy Pudel średni
Świat psów wstecz

Puli biały i czarny Jest on pierwotnym węgierskim psem pasterskim pochodzącym z Azji. Spełnia doskonale swe zadanie nie tylko jako pomocnik pasterza, lecz także jako stróż. Niektóre okazy większego wzrostu zdały egzamin jako psy służbowe i śledcze. Pies średniego wzrostu, o wyglądzie bezpretensjonalnym, żywy, ruchliwy, inteligentny, silnej budowy, suchej, lecz dobrze umięśniony. Sylwetka kwadratowa. Poszczególne partie ciała trudno ocenić, ponieważ cały pies jest okryty obfitym włosem – długim, falistym, ze skłonnością do spilśnienia. Głowa wydaje się okrągła; oczy ukryte są pod długim włosem niczym pod parasolem. Wskutek zarzucenia długiego ogona na lędźwie, tułów wykazuje linię wznoszącą się do tyłu. Do prawidłowej oceny zarysu tułowia nie wystarczy więc samo spojrzenie. Poszczególne części kończyn również trudno odróżnić. Ogon ma zawinięty, przylegający do lędźwi. Długie włosy znajdujące się na ogonie mieszają się w sposób niedostrzegalny z włosem tułowia. Świat psów wstecz

Informacja o Retriverach
Retrievery są psami u nas prawie nieznanymi, bardzo jednak popularnymi w krajach anglosaskich włącznie a USA i Kanadą, a także w krajach skandynawskich. Anglicy wymagają od swych wyżłów stójki i sekundowania. Nie żądają atoli aportu i szperania. Do tego celu wyhodowali odrębne rasy – właśnie retrievery. Różne te rasy powstały przypuszczalnie ze skrzyżowania setlerów, spanieli, nowofunlandczykówi zapewne pudli oraz wyzłów kontynentalnych. Chesapek bay retriver – dość duży, płowy, o żółtych oczach. Curly coated retriver – lokowaty – pies duży, w typie silnego wyżła. Szata jak irlandzkiego wodnego spaniela lub pudla, od którego wziął też pewne cechy charakteru; zwykle czarny, rzadziej brązowy. Flat coated – gładkowłosy – przypuszczalnie krzyżówka wodołaza z seterem, zwykle czarny lub brazowy w typie długowłosego wyżła kontynentalnego. Golden – złoty – przypisuje mu się pochodzenie rosyjskie. Długowłosy, złoty, ostatnio uzywany również jako przewodnik ociemniałych. Labrzdor – krótkowłosy, prawie gładkowłosy, maść jednolita, zwykle czarna. Ze względu na doskonały węch znalazły zastosowanie jako tropiciele w walce z handlarzami narkotyków. Świat psów wstecz

Retriver złoty Retriver labradorski Retriver kędzierzawy
Świat psów wstecz

O Seterach Setery jak psy polowe są w Anglii tak samo popularne jak pointery. Rasa ta jest niewątpliwie bardzo stara. Sporna jest kwestia, czy są one potomkami spanieli, czy ich przodkami, czy też – co jest wielce prawdopodobne – wywodzą się ze wspólnego pnia psów używanych na ptactwo. W angielskich źródłach z XI wieku są wzmianki o spanielu, który przed ptactwem staje z podniesioną nogą, a następnie czołga się ku niemu, doszedłszy zaś – kładzie się przed nim. Stąd ich nazwa „couching spaniels” i „sitting dogs”, a i legowiec zapewne wziął z tej właściwości swą nazwie. Zresztą psy te również nadają się do buszówki i polowań wodnych, chętnej też aportują niż pointery. uwagi te, odnoszące się do historii rasy psa, która od przeszło 100 lat świeci triumfy na wystawach i próbach polowych, mają znaczenie dla ewentualnych nabywców materiału hodowlanego sprowadzanego z zagranicy,. Na wzmiankę zasługuje, że obecnie seter stał się bardzo popularny w Italii i pogłowie jego w tym kraju jest niewątpliwie wielokrotnie liczniejsze niż Anglii, a i jakość jest wyższa. Seter to pies bardzo przyjacielski, o spokojnym usposobieniu i wybitnym talencie myśliwskim(pasji łowieckiej). Jest to pies średniego wzrostu, o wyraźnie zarysowanej sylwetce oraz dużej elegancji w prezencji i ruchach. Świat psów wstecz

Seter Irlandzki Rasa ta znana jest od początku osiemnastego stulecia jako produkt hodowli irlandzkiej,. Zyskała ona ogromną popularność także poza swoją ojczyzną. U nas – a może i na całym kontynencie – jest najpopularniejszym przedstawicielem seterów. Pochodzenie tej rasy nie jest wyjaśnione. Przypuszcza się, że protoplastą jej był szkocki seter skrzyżowany z bliżej nieznanymi rasami. Co prawda , ta teoria nie jest wyjaśniona; dziś każda domieszka czarnych włosów jest niedopuszczalna. Rasa ta wyróżnia się, jeśli jest właściwie hodowana, dużą odpornością i bardzo żywym temperamentem. Temperament ten, zwłaszcza w młodości, wymaga szczególnej umiejętności od przewodnika układającego setera do pracy polowej. Rasa ta jest późno dojrzewająca, ale właściwość tę wyrównuje z nadwyżka swą długowiecznością, przy czym zachowuje swą żywotność i temperament przez długie lata, do późnej starości. Pies szlachetnej budowy, o przyjaznym wyrazie. Świat psów wstecz

Seter Szkocki Gordon Początki tej rasy nie są znane. Była ona prawdopodobnie rodzima w Szkocji z tym, że w końcu XVIII wieku psiarnia księcia Gordona przypuszczalnie przyczyniła się do wyrównania typu; stąd jej oryginalna nazwa. Angielscy autorzy przypuszczają, że do powstania tej rasy oprócz psów rodzimych typu setera – przyczyniła się suka „Maddy”, czarna podpalana collie. Wydaje się to słuszne, ponieważ i w usposobieniu gordon odbiega od typu zwykłego wyżła angielskiego. Angielscy myśliwi, zwłaszcza zawodowi menerzy, wolą psa nie przywiązującego się wyłącznie do jednego pana, lecz spędzającego życie w kojcu. Dzięki temu po przeszkoleniu mogą one służyć każdemu, kto je nabędzie lub wyprowadzi w pole. jest to pies stylowy, budowy galopenia, o szlachetnej sylwetce, przypominającej budowę silnego huntera (konia myśliwego ), harmonijnie zbudowany i dobrze zrównoważony. Silny, dość krótki, o równym grzbiecie. Ogon dość krótki. Głowa dość długa o wyraźnych liniach i inteligentnym wyrazie. Szata długa, płaska o zdecydowanych kolorach. Świat psów wstecz

Spaniel Tybetański Jest on bliskim kuzynem pieska pałacowego. Wbrew nazwie nie jest on oczywiście płochaczem, lecz pono był od stuleci faworytem kapłanów w świątyniach Tybeu. Pierwsze jego okazy dotarły do Anglii z końcem ubiegłego stulecia i w pierwszych latach XX wieku. Najlepsze okazy z importu przyszły też po ostatniej wojnie. Różnią się od swego pałacowego kuzyna przede wszystkim tym że mają naturalny, posuwisty chód i dlatego, przy swym wzroście około 25 cm. w kłębie, mogłyby zainteresować przede wszystkim panie – miłośniczki psów tego pokroju, które uprawiają turystykę pieszą i chciałyby mieć wytrwałego, żywego towarzysza swych wycieczek. W domu jest on czujnym stróżem. Wesoły i pewny siebie, bardzo inteligentny, nieufny wobec obcych. pies mały, ruchliwy i żwawy. Sylwetka zharmonizowana, tułów nieco dłuższy niż wysokość w kłębie. Świat psów wstecz

Spaniel Springer Rasą w Polsce mniej popularna, w kołach myśliwskich jednakże znaną i hodowaną, jest springer spaniel. Jest on większy od cockera i może dlatego rzadziej trzymany w charakterze psa dekoracyjnego. Springer jest najstarszym angielskim psem myśliwskim. Od niego wywodzą się wszystkie polowe spaniele (prócz clumber spaniela). Początkowo był używany do wyszukiwania, wypłaszania i naganiania zwierzyny do sieci, dla sokołów i chartów, lecz w obecnych czasach potrzebny jest do odnajdywania, wypłaszania i aportowania zwierzyny przed strzelcem. Rasa ta jest hodowana w czystości. Współczesny springer to pies harmonijnie zbudowany, zwarty, silny, dobrej postawy, wesoły, ruchliwy i wytrwały. Ma najdłuższe kończyny i jest najbardziej rasowo zbudowany ze wszystkich polowych spanieli Świat psów wstecz

Sznaucer średni czarny
Szata szorstkowłosa. Wielkość średnia; wzrost w kłębie równy mniej więcej długości tułowia. Psy wydają się nieco krótsze niż suki. Sylwetka raczej krępa niż smukła, kwadratowa, silna żylasta. Narządy zmysłów dobrze rozwinięte, dzięki czemu brodacz monachijski podatny jest w szkoleniu. Pies wytrwały, odważny, odporny na choroby i nie sprzyjające warunki. Cechuje go żywy temperament i opanowanie oraz łatwe przywiązywanie się do człowieka, czujność i mała szczekliwość. Dobry towarzysz dzieci. Świat psów wstecz

Wywodzi się z okolic Stuttgartu i Monachium (Bawaria)
Wywodzi się z okolic Stuttgartu i Monachium (Bawaria). Psy podobnego typu znajdują się na szkicach Durera (schyłek XV wieku). Pies tego typu odtworzony jest w słynnej rzeźbie „Nachtwachterbrunnen” z 1620 r. W Stuttgarcie. Tę starą rasę można uznać za typowego psa wiejskiego tamtych okolic. Część kynologów niemieckich zalicza tę rasę do grupy pastersko – owczarskiej. Rasa ta występuje w trzech odmianach: olbrzym, średni i karłowaty. Dwie ostatnie odmiany zaliczone zostały do 9 grupy. Sznaucer olbrzymi czarny jest powiększoną podobizną sznaucera średniego. Reprezentuje typ psa obrończego o wyglądzie budzącym respekt. Z natury jest dobrotliwy, opanowany, roztropny. Ma doskonale rozwinięte zmysły, jest wytrwały, łatwo się uczy, wykazuje dużą odporność na złe warunki atmosferyczne. Te wszystkie cechy czynią z niego znakomitego psa użytkowego i służbowego. Zasługuje na większe zainteresowanie się nim w Polsce. Świat psów wstecz

O Szpicach Szpice uchodzą za najstarszą rasę psa domowego. Przemawia za tym poza śladami wykopaliskowymi duże wyrównanie ich typu. W Mezopotamii w wykopaliskach z okresu kultury sumeryjskiej (w końcu IV i III tysiąclecia p.n.e.) odnaleziono pieczęć z podobizną psa typu szpica wilczastego, stosunkowo wysokonożnego, o spiczastych uszach i kufie oraz ogonie zakręconym na grzbiecie. Badania wskazują, że były to psy od tysiącleci przede wszystkim jako towarzysze ludzkich osiedli; nie wykorzystywano ich natomiast do służby pasterskiej ani – poza sporadycznymi wypadkami – do celów łowieckich. Dawniej w Azji służyły też jako zwierzęta futerkowo- rzeźne. Szpice mają niezwykle czuły słuch, lecz przy tym są często hałaśliwe, czasami napastliwe i trudne do prowadzenia. Przydatność ich do tresury jest raczej średnia. Nie stanowi to jednak dowodu wrodzonego braku inteligencji. Przeciwnie, są one bystre i spostrzegawcze, lecz przy tym samowolne, można by powiedzieć – o wybujałym indywidualiźmie, przez co nie dość łatwo poddają się przewodnictwu człowieka, z którym od prawieków tylko współżyły, lecz nie współpracowały. Jako stróże szpice są wprost niezrównane, zwłaszcza w osiedlach rzadko zabudowanych. Nie mają one skłonności do kłusownictwa ani nawet do włóczęgi , trzymają się zazwyczaj blisko domu. Szczególną zaletą psów tej rasy jest odporność na trudy i choroby, co zapewne zawdzięczają temu, że od pokoleń jako stróże podwórzy czy barek rybackich przeszły surową selekcję. Szpice mają piękną szatę, sterczącą dzięki obfitemu podszyciu, oraz obfity, grzywiasty kołnierz na szyi. Głowa przypominająca lisią z żywymi, mądrymi oczami, o spiczastych, małych, blisko siebie ustawionych uszach. Zadzierzyście nad grzbietem zawinięty, puszysty ogon nadaje szpicowi właściwy dla tej rasy charakterystyczny wygląd zuchwałej pewności siebie. Jego nieufność do wszystkiego co obce, połączona z nieprzekupną niewiernością, zupełny brak skłonności do włóczęgostwa i kłusownictwa w parze z przysłowiową czujnością czynią zeń – jak z żadnego innego psa – faworyta przywiązanego do domu i obejścia. Świat psów wstecz

Szpic średni Szpic duży Szpic z norrbotten Szpic włoski
Świat psów wstecz

Szpic fiński Szpic wilczy Szpic mały Szpic wizygotów
Świat psów wstecz

Amerykański pies eskimosów
Nasze psiaki Gończy węgierski Koreański jindo Maltańczyk Akbas Amerykański pies eskimosów Świat psów wstecz

Dbajmy o psy, to nasi przyjaciele
Podsumowanie W swojej pracy pokazałam Świat psiaków. Starałam się aby zaprezentować najpopularniejsze rasy. Wspomniałam także o historii psa, jego żywieniu, słuchu, wzroku, oraz mowie. Psy są niezwykle inteligentnymi i posłusznymi towarzyszami w naszym codziennym życiu. Często mogą nam także pomóc. Dziś gdy pragniemy nabyć psa, towarzysza w domu, w pracy zawodowej czy sporcie, musimy zastanowić się, jakie chcemy postawić przed nim zadania. Kierując się przy wyborze psa tylko wyglądem zewnętrznym, nie zastanawiając się nad historycznym rozwojem rasy, jej charakterem i jej przydatnością, można doznać niemiłego rozczarowania. Najzdolniejszy nawet przewodnik lub treser nie jest bowiem w stanie zaszczepić psu cech przeciwnych jego naturze. Bez względu na to. Do jakiej rasy będzie należeć wybrany przez nas pupil, należy liczyć się z tym że jesteśmy za niego odpowiedzialni. Niestety przykre jest to że coraz więcej psów tuła się po ulicach. W psychice takiego psa pozostaje to na zawsze, gdyż mimo wszystko pies jest pamiętliwy. Dbajmy o psy, to nasi przyjaciele Świat psów wstecz

- książki - "Psy - rasy i wychowanie" - wielka encyklopedia zwierząt
Źródła: - internet - książki - "Psy - rasy i wychowanie" Lubomir Smyczyński wyd.Rolnicze i leśne 1983r. - wielka encyklopedia zwierząt Świat psów wstecz

Wspaniały świat czworonogów Pracę semestralną wykonała:

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Wspaniały świat czworonogów Pracę semestralną wykonała:"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres

Wejść

Zaloguj się poprzez sieć społeczną:

Wspaniały świat czworonogów Pracę semestralną wykonała:

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Wspaniały świat czworonogów Pracę semestralną wykonała:"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres