Choroby przenoszone drogą płciową

Choroby przenoszone drogą płciową
Wojewódzki Szpital Specjalistyczny Nr 5 im Św. Barbary w Sosnowcu Dyrektor: Iwona Łobejko ZAKŁAD MIKROBIOLOGII KLINICZNEJ Choroby przenoszone drogą płciową Monika Pomorska-Wesołowska, Pawłowska Iwona, Grzegorz Ziółkowski Sosnowiec 2008

Motto Quo Vadis choroby weneryczne

Dziennik Urzędowy Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 1999roku ( Dz
Dziennik Urzędowy Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z 1999roku ( Dz.U.Nr1,poz.3) w sprawie organizacji i zasad działania laboratoryjnej diagnostyki mikrobiologicznej określono, że laboratoria mikrobiologiczne maja za zadanie prowadzenia diagnostyki mikrobiologicznej dla chorych szpitalnych i leczonych poza szpitalem. Laboratorium mikrobiologiczne diagnozuje zakażenia wywołane drobnoustrojami takimi jak bakterie, wirusy, grzyby i pierwotniaki. Ponadto bierze udział w opracowaniu i rozwiązaniu problemów epidemiologicznych oraz terapeutycznych związanych z zakażeniami szpitalnymi

Praktyczne zasady kontroli zakażeń szpitalnych. Warszawa 2000
W zbiorze rekomendacji i procedur dla polskich szpitali zaakceptowanych przez Głównego Inspektora Sanitarnego określono: definicję diagnostyki mikrobiologicznej, badania mikrobiologicznego oraz organizację laboratoryjnej diagnostyki mikrobiologicznej. Laboratorium mikrobiologiczne szerokoprofilowe tzw. B Wojewódzkiego Szpitala powinno posiadać pracownie bakteriologiczne, pracownię mikologiczną, serologiczna, wirusologiczną, zakażeń szpitalnych oraz kontroli jakości badań mikrobiologicznych.

Akredytacja Laboratoriów Medycznych wg. dokumentu EA-04/10 2000
Dokument ten jest uzupełnieniem normy ISO/IEC 17025/1999 w sprawie wymagań dotyczących kompetencji laboratoriów. Badanie mikrobiologiczne obejmuje: badanie jałowości, wykrywanie, izolację, liczenie mikroorganizmów, identyfikację wirusów, bakterii, grzybów oraz pierwotniaków oraz ich metabolitów w różnych materiałach i wyrobach. Badania mikrobiologiczne powinny być wykonywane bądź nadzorowane przez osobę o dużym doświadczeniu, posiadającą wyższe wykształcenie w dziedzinie mikrobiologii.

Definicje Diagnostyka mikrobiologiczna oznacza poszukiwanie czynnika etiologicznego choroby infekcyjnej i jego identyfikacji, a ponadto w przypadku wybranych zakażeń bakteryjnych i niekiedy grzybiczych, określenie lekowrażliwości.

Definicje Badanie mikrobiologiczne jest badaniem diagnostycznym pomagającym klinicyście w rozpoznawaniu choroby i ustaleniu prawidłowego procesy leczenia. Jednocześnie badanie to może być wykorzystane do innych celów ogólnych jak: Aspekt mikrobiologiczny – identyfikacja aktualnie występujących czynników etiologicznych z określeniem ich właściwości jak toksyczność, obecność otoczek, typ serologiczny Aspekt kliniczny – poszukiwania związku między wykrytym drobnoustrojem, jego właściwościami, a objawami klinicznymi. Prawidłowy dobór antybiotyków do terapii empirycznej i celowanej. Analiza przyczyn niepowodzenia antybiotykoterapii. Aspekt epidemiologiczny – monitorowanie rozprzestrzeniania się lekooporności, pomoc w dochodzeniu epidemiologicznym, określanie patogenów niebezpiecznych oraz chorobowości niektórych z nich

Cel badania mikrobiologicznego
To uzyskanie informacji niezbędnych do rozpoznania, leczenia, monitorowania przebiegu i zapobiegania chorobom infekcyjnym Ważną rolą laboratorium mikrobiologicznego jest udział w programach kontroli zakażeń szpitalnych Innym ważnym zadaniem laboratorium mikrobiologicznego jest gromadzenie i przetwarzanie danych o czynnikach etiologicznych, postaciach klinicznych zakażeń, roli polityki antybiotykowej i receptariusza szpitalnego

Prawo W dniu 17 października 2007ukazało się Rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie rodzaju biologicznych czynników chorobotwórczych podlegających zgłoszeniu, wzorów formularzy zgłoszeń dodatnich wyników badań laboratoryjnych w kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych, okoliczności dokonywania zgłoszeń oraz trybu ich przekazywania (Dz. U nr 203,poz.1467) Rozporządzenie to określiło wzory: formularzy zgłoszenia dodatniego wyniku badania laboratoryjnego w kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych zgodnie z wykazem chorób zakaźnych i zakażeń będącego załącznikiem 1 ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach oraz załącznika nr 2 wykazu biologicznych czynników chorobotwórczych ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach formularza zgłoszeń dodatniego wyniku badania laboratoryjnego potwierdzającego zakażenie gruźlicą formularza zgłoszenia dodatniego wyniku badania laboratoryjnego potwierdzającego zakażenie wirusem HIV formularza zgłoszenia dodatniego wyniku badania laboratoryjnego potwierdzającego zakażenie kiłą, rzeżączką, nierzeżączkowymi zakażeniami dolnych odcinków narządów moczo-płciowych i innymi chlamydiozami oraz rzęsistkowicą

Prawo Zgłoszenia dokonuje kierownik laboratorium wykonującego badanie mikrobiologiczne, serologiczne i molekularne. Zgodnie z przepisami ustawy o chorobach zakaźnych i zakażeniach art. 21 tej ustawy mówi „ kierownik laboratorium wykonującego badanie mikrobiologiczne, serologiczne i molekularne ma obowiązek zgłaszania, w ciągu 24 godzin, dodatnich wyników badań w kierunku biologicznych czynników chorobotwórczych” Formularze zgłoszeń kierownik laboratorium przesyła pocztą, w kopertach opatrzonych adresem zwrotnym i napisem dokumentacja medyczna, przesyła elektronicznie w formie przesyłek kodowanych, przekazuje bezpośrednio osobie upoważnionej za pokwitowaniem w celu zapewnienia pełnej ochrony przed ujawnieniem zawartych w formularzu W przypadku badań związanych z diagnostyką laboratoryjną wykonywanych przez podmioty zewnętrzne kopie zgłoszenia dodatniego wyniku powinien otrzymywać również szpitalny zespół zakażeń celem prowadzenia rejestru zgłaszanych chorób zakaźnych i czynników biologicznych oraz podejmowania stosownych działań przeciwepidemicznych

Zmniejszyć liczbę zakażeń
Nowe przepisy będą zawierać obowiązek wykonywania badań mikrobiologicznych przy każdym zakażeniu. Diagnostyka mikrobiologiczna ma być ciągła przez 24h Diagnosta laboratoryjny staje się obligatoryjnym członkiem zespołu ds. zakażeń Zaostrzone zostaną przepisy dotyczące obowiązku zgłaszania zakażeń w szpitalu. ( kara do 5000 tys. PLN) W każdym szpitalu powinien znaleźć się konsultant do spraw antybiotykoterapii ściśle współpracującym z mikrobiologiem Należy szybko przeszkolić lekarzy i pielęgniarki pod katem pobierania materiału biologicznego i epidemiologii szpitalnej W ustawie o zdrowiu publicznym umieszczony będzie zapis o anonimowym, dobrowolnym zgłaszaniu nieprawidłowości w życiu szpitalnym w tym o zagrożeniu epidemiologicznym. Puls medycyny 2007,6,14

Przepisy dotyczące obowiązku zgłaszania zakażeń w szpitalu
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 10 lipca 2006 w sprawie wykazu czynników chorobotwórczych oraz stanów chorobowych spowodowanymi tymi czynnikami, którymi zakażenie wyklucza wykonywanie niektórych prac (Dz. U. nr 132, poz. 928) Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 kwietnia 2005 w sprawie szkodliwych czynników biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. nr 81,poz. 716)

Wykaz czynników chorobotwórczych
Lp. Czynnik chorobotwórczy Stan chorobowy 1. Enterococcus faecalis. Enterococcus faecium E. coli szczepy enteropatogenne Listeria, Yersinia, patogenne wirusy Biegunka ostra 2 Streptococcus pyogenes oraz grupy C i G Paciorkowcowe ostre zakażenie 3 4 Staphylococcus aureus Staphylococcus aureus MRSA Ropne zakażenie skóry Ropne zakażenia skóry lub zakażenia bezobjawowe

Nadzór nad zakażeniami
Stały , uporządkowany proces zbierania, analizowania i interpretacji danych opartych na standardowych metodach badawczych, w tym również ujednoliconych definicjach zakażeń oraz zunifikowanego standardu pobierania, przechowywania i przesyłania materiału biologicznego a także możliwości oceny mikrobiologicznej otrzymanego wyniku w aspekcie badań epidemiologicznych i listy materiałów nie podlegających ocenie mikrobiologicznej . Cel nadzoru przygotowanie analizy epidemiologicznej wyrażonej w różnego rodzaju współczynnikach epidemiologicznych

Nadzór nad zakażeniami szpitalnymi (program) można podzielić na:
Nadzór epidemiologiczny , który obejmuje (jednolite , zrozumiałe i akceptowalne definicje , metody nadzoru , analizy i porównania epidemiologiczne oraz raporty zwrotne . Nadzór mikrobiologiczny ,który polega na : systematycznym zbieraniu , analizowaniu i interpretacji danych o czynnikach etiologicznych zakażeń , formach klinicznych zakażeń , oporności drobnoustrojów, struktur badanych populacji i czynnikach ryzyka . Nadzór nad opornością drobnoustrojów zaliczanych do określonych grup zagrożeń biologicznych (2,3 i 4 grupa) Nadzór nad zdrowiem i bezpieczeństwem personelu Zakażenia 2001 , 1, 30-32

Prawo Do takiego postępowania zobowiązuje nas Ustawa o chorobach zakaźnych i zakażeniach z dn. 06 września 2001 (Dz.U.Nr. 126 poz z późniejszymi zmianami). Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz.U. Nr. 128, poz z 2001; Nr 135, poz z 2002r i Nr 166, poz.1362; Nr 52, poz. 450, Nr. 122, poz i Nr 130, poz z 2003r) oraz wydanych do niej rozporządzeń. W ustawie tej czytamy: „kierownicy zakładów opieki zdrowotnej, udzielających całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych zobowiązani są do postępowania przeciwdziałającego szerzeniu się zakażeń zakładowych przez opracowanie i wdrożenie procedur zapewniających ochronę przed zakażeniami zakładowymi zgodnie z obowiązującymi standardami a w szczególności: bieżącego dozoru i przestrzegania standardów higieny wewnątrzzakładowej kontroli stosowanych metod leczenia w tym antybiotykoterapii wprowadzenie zakładowego systemu badań identyfikacji i rejestracji szczepów bakteryjnych w celu oceny stanu zagrożenia hospitalizowanych pacjentów i skażenia środowiska zakładu wieloopornymi szczepami szpitalnymi zapewnienie w razie potrzeby warunków izolacji pacjentów.”

Kontrola zakażeń szpitalnych nigdy nie będzie taka jak kiedyś.
Celem monitorowania zakażeń jest nie tylko uzyskanie danych o zakażeniach występujących w szpitalu ale przede wszystkim co z tych danych wynika, jakie należy podjąć kroki przeciwepidemiczne oraz edukacyjne. Współpraca z mikrobiologiem polega na wskazaniu sposobów przenoszenia tych drobnoustrojów oraz możliwości przecięcia tych dróg i działań profilaktycznych. Zarządzaniu genami oporności Wyznacznikiem jakości w obszarze epidemiologii szpitalnej jest współczynnik zachorowalności i chorobowości oraz dokładne miary ryzyka. Forma nadzoru nad zakażeniami szpitalnymi zmienia ciężar kontroli z systemu higieniczno-sanitarnego na system czynników ryzyka oraz procedur medycznych wysokiego ryzyka.

Kontrola zakażeń szpitalnych nigdy nie będzie taka jak kiedyś.
Epidemiologia szpitalna jest najlepszym narzędziem oceny podjętych działań przeciwepidemicznych w szpitalu a to prowadzi do prostej metody podnoszenia jakości. Aby dokonać oceny zjawisk musimy mieć dane liczbowe. W epidemiologii dane mogą być niepełne gdyż lepsza jest informacja niepełna niż brak takiej informacji Należy więc stworzyć kryteria oceny aby otrzymane wyniki do czegoś porównać. Wtedy można mówić czy coś jest dobre, czy złe i niebezpieczne. Kryteria muszą być proste i łatwe do zastosowania Oceny zjawiska należy dokonywać poprzez podmioty wzajemnie się szanujące i współpracujące na zasadach partnerskich.

Raport „ Zdrowie kobiety w wieku prokreacyjnym 15-49 lat. Polska 2006”
Faktyczna liczba przypadków chorób przenoszonych drogą płciową w Polsce nie jest znana. Z dostępnych danych wynika, że w Polsce do najczęstszych zakażeń przenoszonych drogą płciową należą: zakażenia genitalnymi typami ludzkich wirusów brodawczaka i opryszczki narządów płciowych, nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej, rzeżączka, kiła oraz zakażenia HIV. Brak jest w Polsce diagnostyki przesiewowej, pozwalającej na wykrycie zakażeń bezobjawowych.

Raport „ Zdrowie kobiety w wieku prokreacyjnym 15-49 lat. Polska 2006
Wskazaniem do pełnego badania w kierunku chorób przenoszonych drogą płciową jest: Rozpoznanie jakiejkolwiek choroby przenoszonej droga płciową Stwierdzenie ryzykownych zachowań w zakresie nabycia choroby przenoszonej płciową ( duża liczba partnerów seksualnych). Udział w prostytucji Zgłoszenie gwałtu lub wykorzystania seksualnego Kontakty seksualne z osobą, u której wystąpiły objawy wskazujące na możliwość zakażenia Obecność objawów wskazujących na możliwość zakażenia przenoszonego drogą płciową.

Raport „ Zdrowie kobiety w wieku prokreacyjnym 15-49 lat. Polska 2006
Zalecane badania przy podejrzeniu zakażenia przenoszonego drogą płciową Rutynowo w kierunku chlamydii, rzeżączki, kiły, zakażenia HIV. Dodatkowo, gdy wskazują na to objawy lub wywiad chorobowy w kierunku zakażeń i zapaleń pochwy, grzybiczego zapalenia sromu i pochwy, rzęsistkowicy, opryszczki płciowej, świerzbu, wszawicy łonowej, mięczaka zakaźnego, ziarniniaka pachwinowego, wirusowego zapalenia wątroby typu B

Prawo Obwieszczenie Ministra Zdrowia z dnia 8 września 1949 w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu dekretu z dnia 16 kwietnia 1946 o zwalczaniu chorób wenerycznych obowiązywało do dnia roku (Dz. U nr 126, poz.1384) Chorobami wenerycznymi w rozumieniu dekretu były: kiła ( przymiot, syfilis), wiewiór (rzeżączka, tryper), wrzód weneryczny (wrzód miękki)

Obowiązki chorego Zabrania się dotkniętym chorobą weneryczną w okresie zakaźnym choroby: wstępować w związki małżeńskie, obcowania płciowego, wykonywanie zajęć, które stwarzają warunki szerzenia się chorób wenerycznych Lekarze obowiązani są prowadzić rejestr zgłaszających się do nich osób chorych wenerycznie.

Epidemiologia Według danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) co roku odnotowuje się 12 milionów osób. Najwięcej zakażeń ma miejsce w krajach rozwijających się. Wiele przypadków notuje się także w Stanach Zjednoczonych. W 2002 roku było ich ponad 70,000. Pomiędzy rokiem 2003 a 2004 liczba przypadków kiły pierwotnej i wtórnej wzrosła w USA o 11,2%, Gwałtowny wzrost, bo aż o 81% pomiędzy rokiem 2000 a 2004 zaobserwowano wśród mężczyzn [6]. Kiła stanowi największy problem w południowych stanach USA. W Polsce sytuacja nie jest aż tak dramatyczna, ale nadal niekorzystna. Wskaźniki dotyczące liczby zachorowań na poszczególne postaci kiły były w 2003 roku niższe niż w roku poprzednim, ale nadal utrzymywały się na dość wysokim poziome. Współczynnik zapadalności na kiłę wynosił bowiem 2,57 na 100 tyś ludności, co oznacza, że w całym kraju zachorowało na kiłę ok osób. Najwięcej nowych przypadków zanotowano w województwie dolnośląskim a ich liczba w porównaniu z rokiem 2002 wzrosła o 31 i wyniosła w 2003 roku 124 przypadki

Epidemiologia Liczba zarejestrowanych przypadków zachorowań na kiłę nabytą w Polsce w 2005 roku 613 przypadków ze współczynnikiem zapadalności 1,61/ Zachorowalność w państwach Europy Wschodniej wynosi 5,0/ a w Rosji /

Jak ludzie zarażają się kiłą?
Kiłą najłatwiej zarazić się przez bezpośredni kontakt z owrzodzeniem pierwotnym najczęściej w czasie stosunków seksualnych. Do zakażenia dochodzi także na skutek kontaktu z wysypką skórną fazy wtórnej. Inną drogą zakażenia jest przeniesienie choroby przez ciężarną matkę na płód. Sytuacja taka stwarza wysokie ryzyko zgonu płodu lub urodzenia dziecka z poważnymi wadami układu nerwowego i narządów (tzw. kiła wrodzona). Nie można natomiast zarazić się kiłą na basenie, przez używanie wspólnych ubrań czy korzystanie z tej samej toalety co osoba zakażona.

Treponema pallidum-krętek blady (Schaudinn, 1905)
Drobnoustroje te mają wygląd cienkich, długich sprężynek o regularnych skrętach. Wymiary 0,2-0,3 – 14,0 mikronów Barwią się słabo zasadowymi barwnikami anilinowymi, stad ich nazwa „blade” Najlepsze wyniki uzyskuje się przy barwieniu metodą Giemsy lub metodami srebrzenia. Dotychczas nie udało się uzyskać hodowli na podłożach bezkomórkowych, ani hodowlach tkankowych czy zarodku kurzym U królików śródjądrowe wstrzyknięcie wywołuje zapalenie jąder

Barwienie Giemsy jest barwienie złożonym określanym jako barwienie polichromatyczne stosowanym w barwieniu histopatologicznym

Krętki blade są bardzo wrażliwe na ciepło temperatura 390C zabija je w ciągu 5h a temperatura 410C do 2h W temperaturze -200C giną w ciągu 48h. Przechowywać je można jedynie w temperaturze -70oC do 12 miesięcy Kiła szerzy się przez kontakt bezpośredni 90-95% przypadków. W 5-10% przypadków zakażenie następuje droga poza płciową

Kiła występowała dawniej pod wieloma różnymi nazwami: syfilis, choroba francuska ( w Rosji choroba polska), franca, choroba dworska, choroba sekretna, choroba hiszpańska, syf, weneria, ospa miłosna, niemoc kurewników i cudzołożników. Dodatkowo Holendrzy nazywali ją chorobą hiszpańską a Turcy chorobą chrześcian Syfilis wiąże się przypuszczalnie z greckim słowem brudny

Wykazano, że przez skażony sprzęt medyczny przenoszonych może być ponad 20 chorób: AIDS, babeszioza, blastomykoza, bruceloza,choroba Creutzfelda-Jacoba, cytomegalia, gorączka Gór Skalistych, gorączka krwotoczna Ebola, gruźlica, kiła, kryptokokoza, leptospiroza, malaria, opryszczka, rzeżączka, toksoplazmoza, WZW A,B,C,E, zakażenia arbowirusowe, gronkowcowe i paciorkowcowe.

Krętki blade wywołują u człowieka zakażenie zwane kiła (lues, syphilis). Pochodzenie kiły jest nieznane. Największe nasilenie tej choroby w Europie notowano pod koniec XV wieku jej przebieg był ostry i ciężki Pochodzenie kiły jest nieznane. Jedna z teorii głosi, że była to choroba występująca tylko na obszarze dzisiejszego Haiti i została sprowadzona do Europy w XV wieku przez marynarzy powracających z wypraw Kolumba. W przebiegu kiły należy rozróżnić stadia: wrzodu twardego, uogólnionego zakażenia oraz kiły narządowej Występuje odporność śródzakaźna umożliwiająca super infekcje.

Zarazek kiły przenika szybko z wrót zakażenia do naczyń chłonnych, węzłów chłonnych oraz krwi. Do 90 dni pojawia się w miejscu zakażenia owrzodzenie zwane wrzodem twardym, które goi się w ciągu do 6 tygodni. Jest to wczesny okres utajenia (kiła wczesna). Krętki jednak poprzez krew rozwijają się w narządach wewnętrznych głównie (skórze, mięśniach, kościach, wątrobie oraz w centralnym układzie nerwowym. Okres ten trwa wiele lat. Chory ma porażenie postępujące oraz uwiąd rdzenia. ( kiła późna) Kiła wrodzona

Choroba zakaźna człowieka przenoszona drogą płciową (STD). W postaci klasycznej kiły wyróżnia się okres kiły pierwotnej (tzw. wrzód twardy) okres kiły wtórnej (osutkowej) i okres kiły późnej (narządowej)

Kiła wczesna (lues recens) trwa do 2lat Wyróżniamy kiłę I-rzędową (kiła pierwszego okresu), którą dzielimy na surowiczoujemną do 6 tygodni oraz kiłę surowiczododatnią od 6-9 tygodni. Pierwszym objawem choroby jest pojawienie się niebolesnej zmiany pierwotnej zwanej również owrzodzeniem pierwotnym lub wrzód twardy ( wrzód Hantera), której towarzyszy powiększenie okolicznych węzłów chłonnych Zmiana ta może pojawić się na palcu, w odbycie, pochwie, brodawce sutkowej, jamie ustnej, źołędzi Powikłaniem kiły I rzędowej jest stulejka, obrzęk stwardniały, wtórne zakażenia

Kiła II rzędowa dzielimy na kiłę wczesną 9-15 tygodni oraz kiłę nawrotową po 15 tygodniach. Pojawia się osutka kiłowa na skórze i błonach śluzowych. Zmiany skórne maja charakter plamkowy, rzadziej krostkowy o wyglądzie blado-czerwonych lub różowych nieswędzących plamek o średnicy 5-10mm W wilgotnych częściach ciała okolice odbytu, sromu, worka mosznowego, pod piersiami grudki mogą mieć kolor szarawo-biały i zwiemy je kłykcinami płaskimi. Wydzielina tych zmian jest wysoce zakaźna. Nie leczona przechodzi w kiłę utajoną wczesną. Po dwóch latach rozpoczyna się kiła późna (lues tarda)

Kiłę utajoną późną rozpoznajemy w przypadku stwierdzenia dodatnich wyników klasycznych testów reaginowych oraz swoistego testu przeciwkrętkowego, przy braku zmian w płynie mózgowo-rdzeniowym oraz braku innych objawów klinicznych kiły. Rozróżniamy kiłę utajoną wczesną do okresu 1 roku po zakażeniu, oraz kiłą utajoną późną powyżej tego okresu III okres kiły późnej występuje po kilku latach na skórze występują zmiany guzkowe zwane kilakami W zależności od lokalizacji kiły możemy wyróżnić postaci: bezobjawowa lub objawowa kiła układu nerwowego, kiła sercowo-naczyniowa oraz łagodna kiła trzeciorzędowa-kilaki.

Objawy charakterystyczne dla każdego z okresów oraz czas ich wystąpienia
Kiła pierwotna. Bezbolesne owrzodzenie pojawiające się w okolicach narządów płciowych, na języku, wargach lub innych częściach ciała; dni od zarażenia (najczęściej ok. 3 tygodni) Kiła wtórna Zakaźna wysypka skórna w postaci plamek i grudek występująca głownie na dłoniach i stopach; gorączka, bóle głowy i gardła, zapalenie opon mózgowych, utrata włosów, powiększenie węzłów chłonnych, utrata wagi tygodni po wystąpieniu owrzodzenia pierwotnego Kiła utajona Brak objawów Ok. 1 rok od zarażenia Kiła późna Objawy ze strony wielu narządów np. serca, mózgu, kości, stawów, oczu, wątrobyNawet do 30 lat od zarażenia

Stosowane są dwie grupy odczynów serologicznych tzw. odczyny klasyczne oraz swoiste

Odczyny klasyczne. W 5-6 tygodniu po zakażeniu pojawiają się przeciwciała kiłowe (reaginy) wykrywane w odczynie Bordet-Wassermanna (obecnie nie stosowanym) oraz odczynie flokulacyjnym wg. Kahna też nie stosowanym i odczynach mikroflokulacyjnych USR ( makroskopowy test kłaczkowania z nieogrzaną surowicą), VDRL( mikroskopowy test kłaczkowania) W odczynach klasycznych nie jest używany antygen krętka bladego a jedynie antygeny lipidowe (wyciągi z serca wołu), które reagują z przeciwciałami przeciwkrętkowymi Odczyny USR, VDRL mogą być dodatnie w brucelozie, kolagenozach i chorobach reumatycznych

Odczyny swoiste, antygenami są krętki: Należą tu CF ( odczyn wiązania dopełniacza), FTA i FTA-ABS ( metody immunofluorescencyjne krętków w modyfikacji absorpcyjnej) oraz IHA odczyn hemaglutynacji biernej i odczyn zwanej TPHA -Nelsona-Mayera, który wykrywa immobilizyny przeciwciała unieruchamiające krętki. Odczyn ten jest najpewniejszą metodą rozpoznawczą. W niektórych ośrodkach wprowadzono techniki Western blot, EIA oraz sondy molekularnej.

Profilaktyka: higiena osobista i unikanie przypadkowych kontaktów płciowych, badanie kobiet w ciąży, prezerwatywa zmniejsza prawdopodobieństwo zarażenia. Stwierdzenie kiły wymaga badań w kierunku HIV Leczenie penicylina, doksycylina, erytromycyna i ceftriakson

Jakie są sposoby na uniknięcie kiły?
Najpewniejszym sposobem na unikniecie zarażenia jest abstynecja seksualna lub stosunki płciowe ze stałym, sprawdzonym (tzn. przebadanym na obecność chorób przenoszonych drogą płciową) partnerem. Unikanie alkoholu i narkotyków może pomóc w zabezpieczeniu się przed zakażeniem kiłą, ze względu na fakt, że testowanie tych używek sprzyja ryzykownym praktykom seksualnym. A ponieważ zakażenia następują głownie na drodze płciowej, przed ta groźną chorobą może ustrzec nas również właściwe i konsekwentne stosowanie prezerwatyw, także podczas seksu analnego i oralnego. Badania angielskie wykazały, że nieliczne osoby używają tego zabezpieczenia podczas seksu oralnego, nawet jeśli zdają sobie sprawę z istnienia ryzyka zakażenia kiłą.

Kto dziś jest szczególnie narażony na zakażenie kiłą?
Szczególnie zagrożone zachorowaniem na kiłę są: Kobiety w wieku 20 – 24 lata oraz mężczyźni w wieku lat Osoby pozostające w związkach homoseksualnych (znacząco wyższe ryzyko) Osoby żyjące w ubóstwie, bezrobotne, nie otrzymujące odpowiedniej opieki medycznej Osoby trudniące się prostytucją Narkomani (szczególnie ci, którzy zażywają narkotyki dożylnie

Krętki malinicy (Treponema pertenue) nie można odróżnić od krętków bladych. Jest to choroba nieweneryczna występująca w krajach tropikalnych. Krętki pinty (Treponema carateum) występują w Meksyku i Indiach nie jest chorobą weneryczną.

Kiła Malinica Pinta Epidemiologia sposób zakażenia Wiek Kontakt, choroba weneryczna Ponad 15 lat Kontakt choroba nieweneryczna Do 15 lat W każdym wieku Przebieg zakażenia Narządy rodne Ręce, nogi guzek podobny do maliny, poziomki Rece, nogi bez owrzodzenia Późne objawy Rozpad narządów Procesy rozpadowe jak w kile Zmiany guzkowe dotyczą tylko skóry

Szczepionka wielozadaniowa
W ostatnich 30 latach zaobserwowano większą częstość występowania nowotworów sromu u młodych kobiet, co może mieć związek ze wzrostem liczby zakażeń HPV. Wirus ten jest stwierdzany w śródnabłonkowej neoplazji sromu, pochwy i odbytu oraz w nowotworach sromu. Wysoce onkogenny typ 16 i 18 wykryto w 76 % VIN2/3, 64% VaIN2/3, 81% przypadków AIN i42% raków sromu. Rak sromu HPV pozytywny przeważał w grupie kobiet poniżej 56 roku życia (77%) Autorzy pracy Hampl et al. Obstet. Gynecol 2006,108, uważają, że powszechne szczepienia przecie HPV zapobiegną nowotworom sromu u kobiet poniżej 56 roku życia.

Szansa na szczepionkę przeciw chlamydiom
!0% mieszkańców krajów rozwiniętych jest zainfekowanych bakteriami Chlamydia trachomatis ( w grupie wiekowej lat odsetek ten sięga 25%). Jest to najbardziej rozpowszechniona choroba przenoszona drogą płciową. Mikroorganizmy te doprowadzają u kobiet do stanów zapalnych narządów miednicy mniejszej, ciąży ektopowej, poronień i niepłodności U mężczyzn z kolei dochodzi do zapalenia najądrzy i niepłodności Chlamydia są też jedną z głównych przyczyn zapalenia stawów u młodych ludzi. Infekcje przebiegają bezobjawowo albo bardzo łagodnie.

Klasyfikacja mikrobiologiczna rzędu Chlamydiales
W rodzinie Chlamydiaceae wyróżniamy dwa rodzaje: rodzaj Chlamydia i Chlamydophila. Do rodzaju Chlamydia zaliczono gatunki C. trachomatis i C.pecorum Do rodzaju Chlamydophila zaliczono gatunki: C. psittaci i C. pneumoniae Nowa klasyfikacja nie została jednak powszechnie zaakceptowana. W literaturze używa się obie formy nazw gatunkowych Chlamydia Genomics and Pathogenesis red. Patrik M. Bavoil-Horizon bioscience 2006.

Charakterystyka rodzaju Chlamydia
Są to bezwzględne pasożyty wewnątrzkomórkowe. Ze względu na brak zdolności syntezy własnego ATP ich rozwój jest możliwy tylko wewnątrz komórki gospodarza. Drobnoustroje te są Gram-ujemne i nie wykazują ruchu. Charakterystyczną cechą wszystkich chlamydii jest ich unikalny dwuetapowy cykl rozwojowy. Komórki bakterii występują w dwóch formach, w postaci ciałka podstawowego EB (elementary body) lub ciałka siateczkowatego RB (reticulate body) EB spełnia funkcje formy przetrwałej i czynnika inicjującego zakażenie. Jest zdolna do wnikania i zakażania kolejnych komórek. RB jest formą aktywną metabolicznie, ma zdolność syntezy DNA, RNA i białek. Badania wykazały związek przewlekłych zakażeń C. pneumoniae z chorobą wieńcową, miażdżycą, tętniakiem aorty brzusznej, sarkoidozą, astmą oskrzelową i POChP. Niedźwiadek j. Diagnosta laboratoryjny 2006,2(10),9-11

Chlamydia ( Chlamydophila) pneumoniae a astma oskrzelowa
Naukowcy z Uniwersytetu w Upsali (Szwecja) zaobserwowali, że do rozwoju astmy mogą przyczyniać się infekcje bakterii Chlamydia pneumoniae, występujące w okresie dzieciństwa. Przeanalizowano informacje od 1581 dzieci w wieku 4 lat i oznaczano stężenia przeciwciał Ig G anty C. pneumoniae. Zwiększony poziom Ig G był związany z pojawianiem się świstów, które nie występowały u osób ze swoistymi immunoglobulinami Ig E. Wniosek: Szczepienie przeciw Chlamydia pneumoniae może stać się jedną z metod zapobiegania rozwojowi astmy oskrzelowej. Thorax 2006,61,

Wirusowe zakażenia skóry i tkanki podskórnej
Wyprysk opryszczkowy powodowany jest przez wirus HSV choroba ma ciężki przebieg często kończący się śmiercią. Opryszczka wargowa (jak i genitalna) jest wynikiem reaktywacji wirusa latentnego. Czynnikiem sprzyjającym zakażeniu jest oziębienie, miesiączka, stres, niedożywienie i inne. Opryszczka wargowa występuje w okolicach ust. Zmiany zawierają przezroczysty płyn, po kilku dniach pokrywają się strupem i ulegają zagojeniu. Opryszczka genitalna objawia się bólem, obrzękiem, nadżerkami w okolicach narządów płciowych a także gorączką, bólem głowy, dreszczami, powiększeniem węzłów chłonnych

Półpasiec jest wynikiem reaktywacji wirusa VZV w zwojach nerwów czuciowych. Występuje głównie u osób powyżej 40 roku życia, najczęściej u pacjentów z upośledzoną odpornością. Zmiany są bolesne, ból może trwać latami. Brodawki skórne powodowane są przez nieonkogenny wirus papilloma (HPV). Zakażenie przenosi się przez kontakt bezpośredni lub przez zakażone przedmioty. W okolicach genitalnych zmiany są większe, kalafiorowate, mięsiste ( kłykciny kończyste) powoduje je głównie wirus HPV typ 6 i 11. Zakażenie przenosi się przez kontakt płciowy. Wirus HPV może też powodować zmiany na skórze o charakterze przednowotworowym i nowotworowym. Za zmiany te odpowiedzialne są typy 10,16 i 18 Szczepionka przeciw wirusowi HPV może uchronić kobietę przed zachorowaniem na raka szyjki macicy W Polsce wg. danych Krajowego Rejestru Nowotworów co roku diagnozowanych jest około 3500 kobiet a niemal 2000 Polek rocznie umiera z tego powodu. Wskaźnik umieralności ( 9,4/100 tys.) jest najwyższy w Europie. Rocznie na świecie notuje się prawie 500 tys. nowych zachorowań a ponad 250 tys. Kobiet na świecie umiera z tego powodu Typy onkogenne wirusa są odpowiedzialne za rozwój rzadziej występujących nowotworów sromu, pochwy, odbytu, prącia jak również jamy ustnej i nosogardła. Zakażenie HPV jest najczęściej przemijające – u kobiet do 25 r.ż. W większości przypadków dochodzi do eliminacji infekcji w ciągu miesięcy. Jedynie w 10-20% przypadków zakażenie utrzymuje się ponad 2 lata. Zakażenie przetrwałe wiąże się z rozwojem zmian nowotworowych.

Polska jest na pierwszym miejscu w Europie pod względem zapadalności i umieralności na raka szyjki macicy. W Polsce dostępna szczepionka to Silgard zawierająca jedynie białka L1. Nie zawiera wirusowego DNA. Szczepionka zapobiega zakażeniu wirusem HPV ( brodawczaka ludzkiego) typu 6,11,16 i 18, z których dwa ostatnie odpowiadają za 70% przypadków zachorowania na raka szyjki macicy. Szczepionka zalecana jest u dzieci od 9 do 15 lat chłopców i dziewczynek oraz kobiet w wieku od 16 do 26 lat. Ważne jest aby szczepić osoby, które nie rozpoczęły współżycia seksualnego. Mężczyźni w równym stopniu co kobiety są narażeni na zakażenia HPV. Szczepienia nie są zalecane kobietą w ciąży, osobą zarażonym brodawkami płciowymi i przechodzącymi ciężkie infekcje. Szczepionka ma postać zastrzyku I dawka ( 0,5 ml), II druga dawka po 2 m-cach, III dawka po 4 miesiącach.

Zakażenie HPV należy do chorób przenoszonych drogą płciową, wobec czego wszystkie kobiety aktywnie seksualnie znajdują się w grupie ryzyka. Według danych WHO z 2004 roku ryzyko to wynosi 50% w ciągu życia. Przewlekłe zakażenie wirusem HPV jest uznanym czynnikiem ryzyka rozwoju raka szyjki macicy a wysokoonkogenne typy 16 i 18 towarzyszą odpowiednio 50-60% i 10-20% przypadków raka. Typy 6 i11 są odpowiedzialne za większość brodawek okolic płciowych i nawrotową brodawczakowatość układu oddechowego Szczepienia dziewcząt i chłopców letnich zmniejszy zapadalność na raka szyjki macicy o 90% a liczbę zgonów z tego powodu o 95% Ponadto szczepienia te pozwolą obniżyć częstość występowania brodawek płciowych, które wpływają na aktywność seksualną kobiet.

SZCZEPIENIE PRZECIW ZAKAŻENIU HPV Od 2006 r. dostępna jest szczepionka przeciw zakażeniu HPV, do stosowania w profilaktyce kłykcin kończystych i raka szyjki macicy, pochwy, sromu. Jest to szczepionka rekombinowana, poliwalentna, zawierająca antygeny 4 serotypów HPV: wysokoonkogennych 16 i 18 oraz niskoonkogennych 6 i 11. Serotypy 16 i 18 HPV są odpowiedzialne za ponad 70% przypadków raka szyjki macicy; HPV typ 6 i 11 – za tworzenie się kłykcin kończystych. Szczepionka nie uodparnia przeciw innym typom HPV. W r. planowana jest rejestracja drugiego preparatu szczepionkowego – szczepionka biwalentna, przeciw serotypom 16 i 18 HPV. UWAGA! Mimo szczepienia, wskazana jest systematyczna diagnostyka przesiewowa w kierunku raka szyjki macicy. Poniższe informacje odnoszą się do preparatu czterowalentnego, zarejestrowanego w Polsce. WSKAZANIA szczepienie dziewcząt i kobiet w wieku 9 do 26 r.ż. (zgodnie z rejestracją preparatu), najlepiej przed rozpoczęciem współżycia – profilaktyka kłykcin kończystych oraz raka szyjki macicy, pochwy i sromu szczepienie chłopców 9-15 r.ż. – profilaktyka wystąpienia kłykcin kończystych narządów rodnych. Szczepienie osób już zakażonych serotypem HPV 16 lub 18 również zmniejsza ryzyko transformacji nowotworowej, w mniejszym jednak stopniu w porównaniu z grupą niezakażoną. Trwają badania kliniczne, rozszerzające w przyszłości grupę docelową szczepionych pacjentów (szczepienie kobiet do 45 r.ż., zastosowanie szczepienia w profilaktyce raka odbytu). SCHEMAT SZCZEPIENIA, DAWKOWANIE Domięśniowo 3 dawki szczepienia podstawowego w schemacie: miesiąc. Obecnie nie ustalono wskazań i czasu podania dawek przypominających. Szczepienie można podawać w tym samym czasie co szczepienie przeciw WZW B, jednak w osobnych iniekcjach.

Nowa szczepionka Cervarix chroni przed czterema onkogennymi typami wirusa HPV 16,18,21 i 45 powodującymi łącznie około 80% wszystkich przypadków raka szyjki macicy. Nowością jest włączenie do składu szczepionki adiuwantu AS04, który zapewnia silniejszą reakcję odpornościową organizmu, wzmacnia pamięć immunologiczną i wydłuża okres ochronny przed infekcją HPV. Pełny cykl szczepienia to 3 dawki w ciągu 6 miesięcy

Szczepienie mężczyzn – potencjalne korzyści wynikające ze szczepienia mężczyzn mogą polegać na przerwaniu łańcucha transmisji HPV, a tym samym zwiększeniu odporności populacyjnej. Ponadto szczepienie preparatem czterowalentnym pozwoliłoby zmniejszyć ryzyko występowania brodawek narządów płciowych i odbytu wywoływanych przez HPV typ 6 i 11. Ginekologia Polska 2007,3 BMJ 2006,95,11,

DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ

Choroby przenoszone drogą płciową

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Choroby przenoszone drogą płciową"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres

Wejść

Zaloguj się poprzez sieć społeczną:

Choroby przenoszone drogą płciową

Podobne prezentacje

Prezentacja na temat: "Choroby przenoszone drogą płciową"— Zapis prezentacji:

Podobne prezentacje

О projekcie

Zwrotny adres