Afryka Zapraszam do oglądania tej prezentacji!!!.

Prezentacja na temat: "Afryka Zapraszam do oglądania tej prezentacji!!!."— Zapis prezentacji:

1 Afryka Zapraszam do oglądania tej prezentacji!!!

2 Tu znajduje się Afryka…

3 Afryka- spis treści Ś rodowisko przyrodnicze Afryki Wielka pi ą tka Afryka ń ska Rolnictwo Afryki Przemys ł i us ł ugi w Afryce +Mapy i zadania

4 Mapa z podziałem politycznym

5 Mapa ogólno geograficzna

6 Środowisko przyrodnicze Afryki Linia brzegowa Afryki jest słabo rozczłonkowana. Jej długość wynosi ok. 30,5 tys. km. Średnia wysokość Afryki wynosi 657 m n.p.m. Najniższy punkt Afryki znajduje się w depresji nad Jez. Asal (153 m p.p.m.), w północno- wschodniej Afryce. Najwyższym punktem jest wierzchołek Kibo góry Kilimandżaro (5 895 m n.p.m.). W Afryce przeważają rozległe wyżyny – najwyższe z nich to: - Wyżyna Abisyńska (najwyższe wzniesienie Ras Dashan – 4 620 m n.p.m.), - Wyżyna Wschodnioafrykańska (przecięta dolinami ryftowymi Wielkich Rowów Afrykańskich, z którymi związane są czynne i wygasłe wulkany – Nyiragongo, Karisimbi, Meru, Góra Kenia – 5 199 m n.p.m., Kilimandżaro – 5895 m n.p.m. i innymi), Pomiędzy wyżynnymi płaskowyżami wykształciły się nieckowate zagłębienia: - Kotlina Kalahari, - Kotlina Kongo (największa – o powierzchni ok. 3 mln km2), - Kotlina Czadu, - Kotlina Górnego Nilu, - Kotlina Zachodniosaharyjska, - Kotlina Środkowego Nigru. Ogólnie wyżynne i nieckowate ukształtowanie Afryki związane jest z jej budową geologiczną – jej podłoże budują przede wszystkim tarcze i platformy prekambryjskie. Młodsze góry fałdowe i zrębowe (z orogenezy hercyńskiej i alpejskiej) powstały na północnym krańcu Afryki (Atlas, najwyższy…

7 szczyt Tubkal - wysokość 4 165 m n.p.m.) i południowym końcu Afryki (Góry Smocze, najwyższy szczyt Thabana Ntlenyana – wysokość 3 482 m n.p.m.). Inne obszary górsko-wyżynne Afryki to: saharyjskie masywy górskie: Ahaggar i Tibesti oraz pasmo Adamawa w Afryce Równikowej. W Afryce występują wszystkie strefy klimatów gorących – począwszy od klimatów równikowych, przez klimaty zwrotnikowe, aż po klimaty podzwrotnikowe. Strefy te są rozmieszczone symetrycznie względem równika. Powoduje to, że przebieg roczny pogody w części Afryki na północ od równika jest odwrotny do tego na południe od równika (np. w Zambii najwyższe temperatury powietrza i najwyższe opady rejestrujemy w styczniu, zaś w Sudanie w lipcu). Oprócz wysokości Słońca nad horyzontem (zmiennej w przebiegu rocznym) o warunkach klimatycznych krajów Afryki decyduje cyrkulacja atmosferyczna (w obrębie międzyzwrotnikowej cyrkulacyjnej komórki Hadleya), z zenitalnym (kąt padania promieni słonecznych = 90°) położeniem Słońca związana jest strefa zbieżności pasatów i deszczy zenitalnych (pora deszczowa). Wieją zaś one z kierunku północno-wschodniego (półkula północna) i południowo-wschodniego (półkula południowa) od strefy osiadania …

8 powietza w wyzach zwrotnikowych. Dodatkowo w rejonie Zatoki Gwinejskiej i w Afryce Wschodniej (od Somalii do Mozambiku) obserwujemy wpływ zmiennej sezonowo cyrkulacji monsunowej (wpływa na reżim opadów). Wyraźnie widoczny jest też wpływ prądów morskich na klimat – zwłaszcza prądów chłodnych (prąd kanaryjski i prąd benguelski). Wiąże się z nimi powstanie pustyni nadbrzeżnych (m.in. Pustyni Namib), występowanie niższych niż by to wynikało z szerokości geograficznej temperatur powietrza oraz częstego występowania mgły. W południowej części Oceanu Indyjskiego występują cyklony tropikalne. Za najcieplejsze zamieszkane miejsce na świecie uważane jest osada Dallol na pograniczu Etiopii i Erytrei. Zarejestrowane tam w latach 60.tych XX wieku temperatury powietrza wynosiły średnio w roku powyżej 33°C (w Polsce średnia roczna temperatura powietrza wynosi 7-9°C). Najwyższe temperatury powietrza w lipcu występują na zachodniej Saharze (średnio powyżej 35°C – skrajne wartości powyżej 50°C). W styczniu najcieplejsze są obszary na południe od Sahary (od Ghany, przez Kotlinę Czadu, Sudan Południowy, aż po niziny Somalii) oraz wschodnie wybrzeża kontynentu (średnio powyżej 28°C). Najniższe temperatury …

9 występują w Afryce Północnej – w Atlasie w Maroku ( 1500 mm rocznie (maksymalnie >4000 mm rocznie) obserwowane są w obszarach występowania klimatu równikowego wybitnie wilgotnego (Kotlina Kongo, wybrzeża Zatoki Gwinejskiej, wschodnie wybrzeża Madagaskaru) oraz na Wyżynie Abisyńskiej (efekt orograficzny – wzrost wysokości opadów wraz ze wzrostem wysokości). Niższe opady z wyraźnie zaznaczonymi porą suchą i deszczową (na równiku dwie pory suche i dwie pory deszczowe) charakterystyczne są dla klimatów podrównikowych – dla zachodniej części Madagaskaru, Wyżyny Wschodnioafrykańskiej, terytorium Mozambiku, Zambii i Angoli w południowej części Afryki oraz w sawannowej strefie na południe od Sahary (Sudan i Sahel). Najniższe opady (<50 mm) charakterystyczne są dla Pust. Namib i Sahary, a więc dla klimatu zwrotnikowego suchego i wybitnie suchego (w strefie osiadania powietrza wyzów zwrotnikowych). W dolinie …

10 Nilu, w Asuanie w południowym Egipcie i pobliskim Wadi Halfa w Sudanie rejestrowane są najniższe opady na świecie – nie więcej niż kilka mm rocznie. Dla tego typu klimatu charakterystyczne są duże dobowe amplitudy temperatury powietrza. Wyższe opady (>800 mm) występują w klimacie zwrotnikowym umiarkowanie wilgotnym (w Mozambiku). W Afryce Północnej (Góry Atlas i wybrzeże Morza Śródziemnego) oraz w Kraju Przylądkowym w RPA, w warunkach klimatu podzwrotnikowego śródziemnomorskiego obserwujemy odwrócenie przebiegu rocznego opadów. Najwyższe opady występują zimą (XII-II w Afryce Północnej, VI-VIII w Kraju Przylądkiowym), najniższe latem. Ich wysokości są różne (od 100-200 mm w północnym Egipcie do >800 mm w górach). Sahara jest też źródłem piasku i pyłu wywiewanego przez pustynne burze pyłowe: harmattan (będący właściwie pasatem) na południe od Sahary, chamsin w Egipcie, sirocco nad Morzem Śródziemnym. Często występującym zjawiskiem w Afryce (zwłaszcza w Sahelu, Etiopii i Rogu Afryki ) jest susza, powodująca klęski głodu (ostatnia w Somalii w 2011 roku). Warunki klimatyczne (zwłaszcza w klimatach wilgotnych) sprzyjają występowaniu chorób tropikalnych – malarii, śpiączki afrykańskiej (trypanosomatozy…

11 afrykańskiej) i żółtej gorączki (febry). Warunki klimatyczne wpływają na zróżnicowanie roślinności – w warunkach klimatu równikowego, wybitnie wilgotnego rosną wilgotne lasy równikowe (Kotlina Kongo, wybrzeża Zatoki Gwinejskiej, wschodnie wybrzeża Madagaskaru). Na wybrzeżach tropikalnych występują lasy namorzynowe. Na Wyżynie Abisyńskiej i na wybrzeżach Oceanu Indyjskiego występują wiecznie zielone lasy podzwrotnikowe. Suche lasy podzwrotnikowe, zrzucające liście w porze suchej (miombo) występują na południe od Kotliny Kongo (angola, Zambia, Tanzania, Mozambik). Większą część tropikalnej Afryki zajmuje sawanna – formacja przede wszystkim trawiasta. W obszarach z wilgotniejszych wśród traw rosną pojedyncze drzewa – akacje, baobaby, palmy. Formacja pośrednią pomiędzy wilgotnym lasem równikowym a sawanną są widne lasy parkowe. W strefie sawanny wzdłuż rzek rosną lasy galeriowe. W klimacie zwrotnikowym suchym (Pust. Namib i Kotlina Kalaharii, Sahara, Sahel, wybrzeża Morza Czerwonego i Płw. Somalijski) występują półpustynie (z buszem – znoszącymi suszę, kolczastym zaroślami) i pustynia (z rzadką roślinnością dobrze znoszącą wieloletnia suszę – np. namibijska welwiczia, bujniejszą

12 w oazach). Największą pustynią Afryki i swiata jest Sahara (powierzchnia >9 mln km2). Dzielona jest ona na mniejsze części, m.in. piaszczysty Wielki Erg Wschodni, piaszcysta i żwirowa Pustynia Libijska i Pustynia Arabska. Północne i południowe krańce Afryki porasta roślinność twardolistna – makia i kwiecisty fynbos w Kraju Przylądkowym. W górach atlas rosną lasy cedrowe. Na obrzeżach Sahary i w Rogu Afryki obserwujemy silne pustynnienie obszarów półpustynnych i sawannowych. Strefowość klimatyczna i roślinna znajduje odbicie w strefowości glebowej. W strefie wilgotnych lasów równikowych dominują gleby laterytowe – czerwonoziemy i gleby czerwono-brązowe (barwa od związków żelaza). W strefie sawann występują czerwonoziemy i gleby czerwono-bure (lokalnie – np. w Sudanie nad Nilem na ilastej zwietrzelinie bazaltowej tworzą się żyzne czarne ziemie tropikalne - vertisole, zwane glebami bawełnianymi). Na pustyniach dominują gleby inicjalne – piaszczyste i żwirowe; lokalnie zaś występują gleby słone. W obszarach bardziej wilgotnych w klimacie zwrotnikowym występują szaroziemy. W klimacie śródziemnomorskim występują gleby terra rosa i gleby brązowe/cynamonowe. W dolinach rzek (np. …

13 dolina i delta Nilu) występują żyzne mady. Z uwagi na suchy i półsuchy klimat gleby te wymagają sztucznego nawadniania. Świat zwierzęcy Afryki Północnej wykazuje wiele cech wspólnych zarówno ze światem zwierzęcym południowej Europy i Azji Zachodniej jak i reszty Afryki (szakale, makaki magoty w Maroku, jelenie i gazele, lisy pustynne – fenki, strusie, sępy). Dalej na południe występują gatunki zwierząt typowe dla tropikalnej Afryki (podobne lub te same gatunki występują w południowej Azji). Skład gatunkowy nieco różni się w zależności od zamieszkiwanej przez zwierzęta formacji roślinnej. W wilgotnych lasach równikowych i lasach parkowych zamieszkują mi.in.: paw kongijski, okapi, afrykańskie słonie leśne, hipopotam karłowaty, małpy – goryle, szympansy, mandryle, gerezy, niektóre koczkodany, lamparty i antylopy – np. duikery. W strefie suchych lasów i sawann występują: pytony, słonie afrykańskie, żurawie korońce, marabuty, sępy, hieny, lwy, słonie afrykańskie, nosorożce czarne i białe, zebry, żyrafy, bawoły afrykańskie i liczne antylopy (eland, gnu) i gazele. Z wodami Afryki związane są m.in. krokodyle (nilowy i krótkopyski) oraz hipopotamy i flamingi. Wybitnie endemiczna fauna występuje…

14 na Madagaskarze – z licznymi małpiatkami (przede wszystkim lemurami) i kameleonami. Najdłuższe rzeki Afryki to: - Nil, wpadający do Morza śródziemnego, liczący z Kagerą wpadającą do Jez. Wiktorii 6 650 km, wraz z dopływem Nil Błękitny, o długości 1 780 km wypływającym z Jez. Tana na Wyżynie Abisyńskiej – powszechnie uważany za najdłuższą rzekę świata; - Kongo, wpadający do Zat. Gwinejskiej, liczący z Chambeshi – 4 700 km, z dopływem Kasai, o długości ok. 2 000 km; - Niger, główna rzeka Afryki Zachodniej, wpadający do Zat. Gwinejskiej, o długości 4 184 km, z dopływem Benue, o długości ok. 1 400 km; - Zambezi, w Afryce Południowej, wpadający do Kanału Mozambickiego, o długości 3 540 km, z imponującymi Wodospadami Wiktorii (o wysokości kaskady wody 108 m i szerokości 1,7 km), Oranje, w RPA, wpadająca do Oceanu Atlantyckiego, o długości 1 860 km. Duże połacie Afryki są obszarami bezodpływowymi (wody rzeczne nie odpływają z nich do żadnego oceanu), często suchymi i półsuchymi. Obejmują one części Sahary zachodniej i Pustyni Libijskiej, Kotliny Czadu oraz zachodnią połowę Kotliny Kalahari. W obszarach suchych i półsuchych często występują rzeki i jeziora sezonowe i epizodyczne. Największe …

15 jeziora Afryki (wiele z nich leży w regionie Wielkich Rowów Afrykańskich) to: - Jezioro Wiktorii, o powierzchni 68,8 km2 (trzecie największe jezioro świata); - Jezioro Tanganika, o powierzchni 34,4 tys. km2 i maksymalnej głębokości 1 435 m (drugie najgłębsze na świecie), z bogatym życiem zwierzęcym (ponad 200 gatunków endemicznych ryb z rodziny pielęgnicowatych); - Jezioro Malawi/Niasa, o powierzchni 29,6 tys. km2, - Jezioro Turkana/Rudolfa (bezodpływowe, słone), o zmiennej powierzchni 8-8,6 tys. km2, - Jezioro Czad (płytkie, bezodpływowe) w Kotlinie Czadu, o powierzchni w roku 1960 – 25 tys. km2, a w roku 2001 – 1,35 tys. km2 (powierzchnia zmieniała się naturalnie na skutek zmian wysokości opadów – obecne jej zmniejszenie tez jest tego skutkiem oraz dodatkowo wykorzystania w nawodnieniach rolniczych wód rzek zasilających jezioro) oraz szereg mniejszych – Jez. Mweru, Jez. Alberta, Jez. Edwarda, Jez. Kivu i inne.

16 Wielka piątka Afrykańska Czym jest Wielka Piątka dla RPA? Mianem "Wielkiej Piątki Afryki" (Big Five) określa się pięć gatunków zwierząt uznanych przez myśliwych za najbardziej niebezpieczne. Najważniejszym kryterium wyboru gatunków nie była ich wielkość lub zagrożenie dla ludzi (hipopotam jest niebezpieczny, ale nie jest w Wielkiej Piątce), lecz stopień trudności i ryzyka związanego z ich upolowaniem. Big Five słynie ze swej waleczności, zwłaszcza kiedy bronią swych młodych lub kiedy zostaną zranione. Organizacja myśliwska Safari Club International wręcza nagrodę myśliwym mogącym się poszczycić trofeami wszystkich pięciu zwierząt.Big Five Zwierzęta należące do wielkiej piątki afrykańskiej Do Wielkiej Piątki Afryki zaliczamy: słonia afrykańskiego, nosorożca czarnego, bawoła afrykańskiego, lamparta i lwa. Dochody z Wielkiej Piątki Przeprowadzone niedawno badania dowodzą, że „Wielka Piątka” oznacza znacznie więcej dla południowoafrykańskiego przemysłu turystycznego, niż wcześniej przypuszczano. Ankiety przeprowadzone w Parku Narodowym Krugera opracowane przez profesora Melville Saayman z North-West University Potchefstroom dowiodły, że turyści odwiedzający ten park są gotowi zapłacić ponad R3500 (ok.1000 PLN), żeby tylko zobaczyć Wielką Piątkę w naturze. Według badań turyści gotowi są zapłacić R1136 (310 PLN), żeby zobaczyć lamparta, R1007 (275 PLN) za lwa, R754 (200 PLN) za nosorożca, R659 (180 PLN) za słonia i R500 za bawoła. Park Narodowy Krugera przyciąga ponad milion odwiedzających każdego roku i jest źródłem utrzymania dla 300 tys. do 600 tys. osób mieszkających w okolicach parku. Przeciętny turysta wydaje tutaj R10303 (ok.2800 PLN), z tej sumy zwiedzający są gotowi zapłacić R3500, czyli 34,64%, aby zobaczyć Wielką Piątkę. Badanie zostało przeprowadzone na kempingach Olifants, Letaba, Mopani i Punda Maria respondenci byli wybierani losowo jako jedna osoba z każdej grupy turystycznej lub rodziny wypełniła kwestionariusz (w sumie 289 osób). Chociaż 34% badanych nie ma opinii o roli, jaką odegrała Wielka Piątka w decyzji, aby odwiedzić park, większość przyznała, że był to ważny czynnik. Po raz pierwszy udało się policzyć, jakie dochody można czerpać z samego oglądania. Przykładowo, jeśli średnia długość życia lamparta wynosi 15 lat, i jest on widziany przez 5000 turystów rocznie, lampart jest wart R5680 tys. (2272000 PLN) w jego życiu w parku. Stwierdzono, że turystyka oparta na obserwacji natury w Afryce Południowej generuje tyle dochodu, jak rolnictwo i rybołówstwo razem. Obszary chronione to jeden z najszybciej rozwijających się sektorów w rynku turystycznym. Z marketingowego punktu widzenia, dodanie Wielkiej Piątki do mniejszych parków i prywatnych rezerwatów może być bardzo atrakcyjną przynętą dla potencjalnych odwiedza turystów.

17 Zdjęcia,,big five,,

18

19

20

21

22

23 Rolnictwo Afryki 1. Przyczyny problemów w rolnictwie Rolnictwo w Afryce stoi na niskim poziomie. Wśród przyczyn takiego stanu rzeczy należy wymienić dwie grupy czynników – przyrodnicze i pozaprzyrodnicze. Do przyrodniczych należą: Trudny klimat – gorący i suchy lub gorący i bardzo deszczowy. W obu przypadkach uprawa jest bardzo utrudniona, a w niektórych miejscach wręcz niemożliwa. Słabe gleby – będące efektem oddziaływania klimatu. Deficyt wody – niektóre obszary nie nadają się do uprawy z powodu braku opadów oraz innych źródeł (rzeki, większe jeziora) wody. Powtarzające się klęski żywiołowe, zwłaszcza katastrofalne susze np. na obszarze Sahelu. Do pozaprzyrodniczych zaliczamy: Nieustające konflikty zbrojne i ciągłe zniszczenia oraz niestabilność, którą one powodują. Niestabilność polityczna i brak rządów prawa (anarchia) w części państw Afryki – zniechęcają do podejmowania inicjatywy i inwestowania. Niski poziom kultury rolnej – czyli wiedzy i umiejętności rolników. Duże rozdrobnienie ziemi – sprzyja to powstawaniu gospodarstw rodzinnych, nastawionych na samozaopatrzenie o bardzo małej produktywności. Brak pieniędzy na inwestycje – powoduje to niedobór sprzętu, środków ochrony roślin czy możliwości nawadniania upraw. Szerzenie ideologii marksistowskiej i reformy rolne oparte na myśli sowieckiej (kolektywizacja wsi). Pomoc humanitarna w postaci darmowej żywności, która zniechęca do samodzielnego podejmowania inicjatywy. 2. Typy rolnictwa w Afryce W takich warunkach prawie w ogóle nie rozwija się nowoczesne rolnictwo. Dominującym typem rolnictwa jest rolnictwo ekstensywne samozaopatrzeniowe, czyli rolnictwo, w którym nakłady pracy są duże (ilość zatrudnionych w rolnictwie jest wysoka, a większość prac jest wykonywana ręcznie lub przy wykorzystaniu prymitywnych narzędzi), a plony niskie, z kolei uzyskane płody rolne są przeznaczane w znacznej większości na spożycie przez rolnika i jego rodzinę, a tylko w niewielkim stopniu na sprzedaż. Rolnictwo koczownicze (a dokładniej pasterstwo koczownicze), które opisano przy tematach związanych z Sahelem jest jedną z prymitywnych form gospodarowania, polegającą na przepędzaniu (wędrówce) bydła w strefie Sahelu między obszarami posiadającymi określone zasoby. Innym z podtypów ekstensywnych form gospodarowania, jest funkcjonujące w Afryce Środkowej i Zachodniej rolnictwo żarowo-odłogowe. Występuje ono na granicy terenów leśnych i sawanny. Polega na wypaleniu lasu (ewentualnie traw) porastającego teren, celem jego szybkiego przeznaczenia pod uprawę. Działalność rolniczą prowadzi się aż do wyjałowienia gleby, a następnie teren porzuca się (i pozwala mu ponownie zarosnąć lasem by się zregenerował) i przenosi działalności na inny fragment terenu. Argumentami przemawiającymi za prowadzeniem takiej działalności rolnej są: szybkie pozyskanie nowego terenu pod uprawę poprawa jakości gleby przez popioły ze spalonego lasu Przeciwko prowadzeniu takiej działalności przemawiają: szybkie wyjałowienie gleby poprzez jej nadmierną eksploatację pozbawienie gleby ochrony przed erozją, zwłaszcza ze strony wiatru, szczególnie narażone są na to obszary zagrożone pustynnieniem potrzeba dziesiątek lat by las odrósł i zregenerował zniszczoną glebę niszczy się ekosystem i pozbawia miejsca życia licznych gatunków zwierząt

24 Rolnictwo żarowo-odłogowe – przykładowy teren po wypaleniu lasu

25 Taki typ rolnictwa jest obecnie oceniany jako prymitywny i niewłaściwy, prowadzący w dłuższej perspektywie do pogorszenia sytuacji w rolnictwie. Przeciwnym, nowoczesnym i intensywnym typem rolnictwa, który rozwinął się w Afryce jest rolnictwo plantacyjne. Na dużą skalę rozwinęło się w Afryce Południowej (RPA) oraz Afryce Zachodniej i Wschodniej. Plantacją nazywa się duży obszar uprawy jednej rośliny, gdzie dominuje praca człowieka (najczęściej) ze względu na specyfikę gatunku rośliny, której uprawa mechaniczna nie jest możliwa lub jest utrudniona. W ten sposób uprawia się tylko niektóre rośliny np. kawę, herbatę, banany, bawełnę, kakaowiec. Wieloletnia uprawa jednej rośliny na danym terenie nazywana jest fachowo monokulturą rolną. Za prowadzeniem takiej działalności przemawiają: wysoka produktywność i wysokie zyski z eksportu towarów, głównie do Europy i Ameryki Północnej produkcja w całości lub prawie w całości przeznaczana jest na sprzedaż, jest to tak zwane rolnictwo towarowe rozwój innych działów gospodarki – przetwórstwa rolniczego i transportu na zapleczu terenów uprawnych Wadami stosowania rolnictwa plantacyjnego są: Prowadzenie do wyjałowienia gleby przez wieloletnie uprawianie tej samej rośliny Pozbawianie ekosystemu różnorodności flory Rozwój chorób roślin i szkodników danej rośliny wymusza stosowanie środków ochrony roślin Opinie co do oceny rolnictwa plantacyjnego są podzielone, jednak ze względu na specyfikę gatunków oraz duże zapotrzebowanie światowe na uprawiane tą metodą rośliny, jest ono konieczne. Jego niewątpliwą zaletą jest duży zysk, jednak nie zawsze trafia on do lokalnych plantatorów, a często głównymi beneficjentami są zagraniczne korporacje.

26 Plantacja kawy w Afryce

27 Przemysł i usługi w Afryce Jedyną stosunkowo dobrze rozwiniętą gałęzią przemysłu jest wydobycie surowców, które w niektórych krajach wytwarza ponad 40% PKB. Jednakże gałąź ta jest bardzo wrażliwa na wahania cen. Dodatkowym problemem są niepokoje, powszechna korupcja i słabo rozwinięta infrastruktura. Przemysł przetwórczy daje około 30% dochodów, jednakże dużą rolę ogrywają huty metali, które znacznie zawyżają udział tego typu przemysłu. Przemysł lekki ma znikomy ogólny udział w przemyśle i nie zaspokaja nawet podstawowych potrzeb ludności. W Afryce można wyróżnić dwa główne obszary gdzie rozwój ekonomiczny jest bardzo dobry, jest to Afryka Północna i Afryka Południowa. Z czego to wynika. O dobrym rozwoju części północnej i południowej kontynentu decydują głównie surowce naturalne jakie tam występują. Są to ropa naftowa, gaz ziemny i rudy metali. Wydobycie ich jest źródłem rozwoju tych dwóch obszarów. Przypisuje się im opinie jednych z najszybciej rozwijających się obszarów na świecie. Warto to jeszcze raz podkreślić to stwierdzenie nie oznacza że występujące tam kraje są silne ekonomicznie, oznacza że szybko budują swą gospodarkę. Czasami ten postęp oznacza, że dane państwo szybko, korzystnie zmienia i rozbudowuje, swoją słabą, źle funkcjonującą gospodarkę. Afryka Południowa Afryka Południowa rozwój zawdzięcza surowcom naturalnym oraz występującym na wybranych terenach sprzyjającym warunkom przyrodniczym dla rozwoju rolnictwa. Warto podkreślić głównie, pozytywny wpływ, jaki na obszar ten wywiera Republika Południowej Afryki. Jest to państwo o silnej gospodarce gdzie pozyskiwanie surowców naturalnych jest tu jedną z kilku dobrze rozwiniętych gałęzi przemysłu. Ta cecha wyróżnia ten kraj na tle innych państw afrykańskich i decyduje o jego dużej sile i stabilności. RPA oprócz przemysłu posiada dobrze rozwinięte rolnictwo i infrastrukturę czyli drogi, autostrady, kolej. Na inne państwa z tego regionu ożywczo wpływa ta bliskość i współpraca z RPA. Kraje tego regionu które robią szybkie postępy to Mozambik, Angola, Namibia, Botswana. Rozbudowują one gałęzie swojej gospodarki za pieniądze uzyskane głównie z wydobycia własnych bogactw naturalnych. Jest to w zależności od kraju ropa naftowa, rudy metali, złoto, diamenty. Szybki wzrost ekonomiczny nie oznacza lepszej jakości życia dla większości ludności zamieszkującej te rozwijające się kraje, wyjątek stanowi głównie RPA choć i tam są rejony gdzie ludzie żyją za mniej niż równowartość 1,5 dolara dziennie. W Afryce z reguły, w zależności od kraju, większa lub mniejsza, wąska grupa korzysta z rozwoju kraju a przeważająca cześć ludzi żyje biednie albo na granicy ubóstwa. W mało rozwiniętych krajach Afryki, taka grupa ludzi żyje w wielkim ubóstwie. Afryka Północna Drugi ważny obszar szybkiego rozwoju Afryki to Afryka Północna o jej rozwoju decydują duże złoża ropy naftowej i gazu ziemnego. Teren ten otrzymuje również bardzo podobnie do Afryki Południowej, wysokie oceny ekonomistów. Występują tu bardzo nieprzyjazne warunki dla rozwoju rolnictwa pomimo tego kraje te wydały duże fundusze na jego rozwój. Rolnictwo to tylko częściowo zaspokaja potrzeby tych państw, resztę żywności kraje te importują z zagranicy. Olbrzymie sumy jakie te kraje uzyskują z sprzedaży ropy naftowej są inwestowane w rozwój różnych gałęzi gospodarki głównie przemysł chemiczny związany z przetwarzaniem ropy naftowej. W Egipcie ważnym elementem gospodarki jest także turystyka, a rolnictwo i przemysł tekstylny jest głównie nastawione na potrzeby tego kraju. Cechą wyróżniającą ten obszar jest lepsza sytuacja ludności niż w innych częściach Afryki. Nadal zarysowana jest różnica pomiędzy wąską częścią społeczeństwa która jest bogata a drugą liczną grupą ludzi ubogich, natomiast sytuacja ich jest tu dużo lepsza. Świadczy o tym średnia długość życia, która jest znacznie wyższa tutaj, niż w pozostałej części Afryki. Trochę tę ocenę, porównanie, utrudnia plaga AIDS panująca w pozostałej części Afryki, która tam obniża średnią długość życia. Niemniej jest to fakt, większy dostęp do służby zdrowia, często wyższy niż gdzie indziej poziom życia ludzi biednych, korzystnie świadczy o krajach z Afryki Północnej.

28 Zdjęcia

29

30 Mapa- przemysł Afryki

31

32 koniec » Dziękuje za oglądnięcie<3