Pobierz prezentację
Pobieranie prezentacji. Proszę czekać
OpublikowałJanusz Wróblewski Został zmieniony 8 lat temu
1
Dane o jakimkolwiek źródle czerpie się ze strony tytułowej opisywanego dokumentu. Jednakże o szczegółach dotyczących pisowni i interpunkcji przesądzają zasady obowiązujące w kraju.
2
1. Autor. 2. Ciało zbiorowe. 3. Tytuł. 4. Podtytuł. 5. Główni współpracownicy. 6. Wydanie. 7. Miejsce wydania. 8. Wydawca. 9. Seria. 10. Rubryka Uwagi. 11. Numer ISBN. 12. Numer ISSN. 13. Skracanie. 14. W brzmieniu oryginalnym pozostają skróty wyrazów typowych, takich jak część, tom, wydanie, numer. Np. H. (Heft), ed. (edition), vol. (volume).
3
Krzymowski Bogdan. Word 97 PL. Warszawa, HELP 1997, 296 s., ISBN 83-87211-06-0 Richards Emily. Uciekinierka. Warszawa, Harlequin 2003, 285 s., Kolekcja. ISBN 83-238-0371-4. Berge Claude. Théorie des graphes et ses applications. 2 éd., pt. 1, Paris, Dunod 1967.
4
Znamierowski, Alfred: Insygnia, symbole i herby polskie. Warszawa, Świat Książki 2003, rozdz. pt. Godło i herb państwa polskiego, s. 109-116. Michnikowski Marcin. Systemy wspomagania decyzji. In Informatyka medyczna. Red. Robert Rudowski. Warszawa, PWN 2003, s. 97-116.
5
Litwin-Staszewska A. et al. Transport phenomena in InSb doped with various impurities. In 11 International Conference on the Physics of Semiconductors. Proceedings. Warszawa-Poland, July 25-29, 1972. Vol. 2, s. 952-957.
6
Sprawdzenie kompletności opisu bibliograficznego wszystkich pozycji; Sprawdzenie poprawności uszeregowania elementów opisu; Ujednolicenie opisu i wprowadzenie skrótów wyrazów typowych; Ujednolicenie formy opisu tytułów wydawnictw zwartych, ciągłych; Sprawdzenie pisowni i ortografii nazw i wyrazów obcojęzycznych; Wprowadzenie w obrębie całego wykazu jednolitych znaków interpunkcyjnych między poszczególnymi elementami; Weryfikacja kolejności uszeregowania pozycji wykazu zgodnie z przyjęta zasadą (alfabetycznie lub wg kolejności powołań w tekście; Wprowadzenie jednolitych wyróżnień graficznych;
7
Opracowując bibliografię do kolejnego tomu dzieła, trzeba przestrzegać zasad przyjętych dla tych publikacji, ponieważ wszystkie wykazy literatury powinny mieć w nich identyczną postać i takie same wyróżnienia. Jeśli chodzi o znaki interpunkcji między elementami opisu pozycji wykazu, nie ma żadnych zakazów ani nakazów. Opis powinien być czytelny i jednoznaczny. Wyróżnienia graficzne decydują o czytelności i przejrzystości wykazu literatury. Zaleca się wyróżniać kursywą tytuł książki oraz nazwę czasopisma. Bibliografie zamieszcza się w książce po tekście głównym i po dodatkach, ale przed słownikiem użytych terminów, różnymi wykazami, indeksami i streszczeniami obcojęzycznymi. W zbiorach dopuszcza się podawanie odrębnych bibliografii do poszczególnych prac, ale tylko wówczas, gdy w różnych wykazach nie powtarzają się te same pozycje.
8
Szeregowanie wykonujemy na dwa sposoby: Alfabetycznie, wg pierwszego elementu opisu; Wg kolejności numerów powołań w tekście. Powołania w tekście składają się z numeru pozycji literatury, uzupełnionego np. numerem strony. Gdy autor redagowanej książki chce odesłać czytelników do literatury tematu, zamieszcza w tekście numer odpowiedniej pozycji wykazu, a po ewentualnym cytacie podaje także numer stronicy źródła.
9
Numery pozycji bibliografii podaje się w obrębie całej książki w sposób jednolity, najczęściej w nawiasach okrągłych. Jeśli jednak mówimy o literaturze z dziedziny matematyki, gdzie pojawia się bardzo dużo liczb, a nawiasy okrągłe występują bardzo często, dogodniejsze są nawiasy kwadratowe. Zależnie od przyjętej konwencji edytorskiej, w nawiasy ujmuje się albo jeden numer pozycji, np. (18), albo większą ich liczbę, np. (17, 22). W nawiasach można również zamieścić dodatkowe informacje, np. (17, s. 23-25), (43, rozdz. 2).
10
Harrisowi udało się zaprogramować maszynę UNIVAC tak, aby otrzymać analizę składniową „adekwatną dla tekstów występujących w tekstach naukowych” (24, s. 17). Bruner, Goodnow i Austin w klasycznym Study of thinking (4) podają inne, ważne kategorie semantyczne.
11
Bardzo często autorzy zamieszczają powołania w postaci zbyt skrótowej, opuszczając przed numerem pozycji wyrazy takie jak książka, artykuł, praca, publikacja itp. Zamiast Wyniki te omówiono w (17) i (23). Lepiej napisać Wyniki te omówiono w pracach (17) i (23).
12
Paginacja – przypisywanie kolejnych liczb do kolejnych stron publikacji. Do paginacji używa się z reguły cyfr arabskich. Paginacje rzymską dopuszcza się jedynie w wyjątkowych przypadkach, ponieważ jest ona znacznym utrudnieniem dla czytelnika. Np. pierwszemu wydaniu Nowego słownika ortograficznego PWN (Warszawa 1996), nadano paginacje rzymską. Ostatnia strona to CXXXV. Kolejną wadą danej publikacji jest brak żywej paginy w postaci wyrazów z początku i końca danej strony.
13
Paginacja obejmuje wszystkie strony książki, od pierwszej do ostatniej. Oznaczenie numeru strony opuszcza się na kartach tytułowych, stronach niezadrukowanych (wakatach) i na stronach wypełnionych tablicami lub ilustracjami. Strony, na których pominięto oznaczenie, wlicza się do numeracji. Paginacja książki zawierającej dwie karty tytułowe rozpoczyna się od numeru 5. Może również zaczynać się od numeru 6, gdyż można również opuścić numer strony na pierwszych i ostatnich stronach spisu treści, przedmów, poszczególnych rozdziałów czy indeksów.
14
Żywa pagina - informacja drukowana u góry strony nad tekstem. Jest to najczęściej tytuł dzieła lub rozdziału, a w słownikach pierwsze lub ostatnie słowo. Żywa pagina ułatwia czytelnikowi odszukać potrzebne fragmenty tekstu. Powinno się ją stosować w książkach naukowych, zawodowych i popularnonaukowych. Żywą paginę zamieszcza się nad wszystkimi częściami składowymi książki tj. tekst główny, spis treści, wykaz literatury, dodatki, indeks itp. Na stronach, na których znajduje się zarówno zakończenie poprzedniego rozdziału, jak i początek nowego, jest lepiej wprowadzić żywą paginę w postaci tytułu kończącego się rozdziału.
15
W publikacjach zawierających jedno dzieło w skład żywej paginy wchodzą: Na stronach parzystych – tytułu rozdziałów; jest to żywa pagina lewostronna. Na stronach nieparzystych – tytuły podrozdziałów; jest to żywa pagina prawostronna Ostatnio coraz częściej zdarza się, że żywą paginą lewostronną jest tytuł całości, a prawostronną tytuły rozdziałów.
16
W zbiorach dzieł wielu autorów w skład żywej paginy wchodzą: Na stronach parzystych – imiona i nazwiska autorów. Na stronach nieparzystych – tytuły ich dzieł. Np. Żywa pagina lewostronna: Janusz Radziejowski, Janusz Rygielski. Żywa pagina prawostronna: Problemy rekreacji w gospodarce przestrzennej.
17
Czasami teksty do żywej paginy są długie i nie mieszczą się w jednym wierszu. Trzeba zatem urwać tytuł po pierwszych wyrazach. Jeśli tytuł pracy brzmi: Metoda wyznaczania turystycznej chłonności przyrodniczej parków narodowych, to żywą paginę zapiszemy: Turystyczna chłonność przyrodnicza parków narodowych lub Metoda wyznaczania turystycznej chłonności…
Podobne prezentacje
© 2024 SlidePlayer.pl Inc.
All rights reserved.