Słowo Życia Listopad 2008

"Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie krzyż swój i niech mnie naśladuje.“ (Łk 9,23)

Nie myśl, że będąc w świecie, możesz w nim pływać jak ryba w wodzie.

Nie myśl, że jeśli świat wchodzi do twego domu przez radio i telewizję, upoważnia cię to do słuchania każdej audycji czy oglądania każdego programu telewizyjnego.

Nie myśl, że jeśli chodzisz po ulicach tego świata, możesz bezkarnie oglądać wszystkie plakaty i kupować wszystko, co zobaczysz w kioskach i księgarniach.

Nie myśl, że będąc w świecie, możesz żyć tak samo, jak żyje świat: łatwe przygody, amoralność, aborcja, rozwód, nienawiść, przemoc, kradzież.

A to coś zupełnie innego. Nie, nie. Jesteś w świecie, i to jest oczywiste, ale nie jesteś ze świata! A to coś zupełnie innego.

To zalicza cię do tych ludzi, którzy karmią się nie tym, co pochodzi ze świata, lecz tym, co im wskazuje głos Boga.

On odzywa się w sercu każdego człowieka i – jeśli go słuchasz – wprowadza cię do królestwa, które nie jest z tego świata, do królestwa, w którym panuje prawdziwa miłość, sprawiedliwość, czystość, łagodność, ubóstwo, w którym obowiązuje panowanie nad sobą.

Dlaczego wielu młodych ludzi ucieka na Wschód, np Dlaczego wielu młodych ludzi ucieka na Wschód, np. do Indii, by znaleźć choć trochę ciszy i poznać tajemnice wielkich przywódców duchowych, którzy przez stałe umartwianie swojego „ja” pozwalają promieniować miłości uderzającej wszystkich zbliżających się do nich?

Jest to naturalna reakcja na zgiełk świata, na hałas wokół nas i w nas, który wyparł zupełnie ciszę potrzebną „by usłyszeć Boga”. Biada! Czy trzeba jechać aż do Indii, kiedy już dwa tysiące lat temu Chrystus powiedział: „zaprzyj się siebie... zaprzyj się siebie...”?

Świat uderza w ciebie jak wezbrana rzeka, ty zaś masz iść pod prąd. Życie chrześcijanina to nie spokój i wygoda; Chrystus nie mniej wymagał i wymaga od ciebie, jeśli chcesz Go naśladować. Świat uderza w ciebie jak wezbrana rzeka, ty zaś masz iść pod prąd.

Świat dla chrześcijanina jest jakby trzęsawiskiem, w którym trzeba wiedzieć, gdzie stawiać stopy.

A gdzie je stawiać? Po śladach, które Chrystus sam zostawił na ziemi: są nimi Jego słowa. Dzisiaj powtarza ci jeszcze raz:

Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie...“

Może narazi cię to na pogardę, niezrozumienie, na kpiny, oszczerstwa, może cię to oddzieli od innych, może będzie zaproszeniem do utraty twarzy, do porzucenia chrześcijaństwa „lekkiego”, „modnego”. Ale jeszcze więcej:

“Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie krzyż swój i niech mnie naśladuje“.

Czy chcesz, czy nie, cierpienie zaprawia goryczą każde istnienie Czy chcesz, czy nie, cierpienie zaprawia goryczą każde istnienie. Również twoje. Mniejsze lub większe cierpienia przychodzą codziennie. Chcesz ich uniknąć? Buntujesz się? Przeklinasz? Nie jesteś chrześcijaninem.

Chrześcijanin kocha krzyż, kocha cierpienie, nawet jeśli płacze, bo wie, że ono ma wartość. Nie przez przypadek Bóg wybrał cierpienie spośród wielu środków, jakie miał do dyspozycji, aby zbawić ludzkość.

Ale – przypomnij sobie – Jezus, po przejściu drogi krzyżowej i przybiciu do krzyża, zmartwychwstał.

Zmartwychwstanie jest też twoim przeznaczeniem, jeśli – gdy jesteś konsekwentnym chrześcijaninem – zamiast pogardzać cierpieniem, które życie przynosi, będziesz umiał je przyjąć z miłością.

Nie będziesz już nikomu zazdrościł. Doświadczysz, że krzyż jest już tu na ziemi drogą do radości dotychczas nieznanej; życie twojej duszy zacznie się rozwijać; królestwo Boże w tobie nabierze kształtów i treści, a świat wokół ciebie powoli przestaje istnieć dla ciebie i wyda ci się czymś sztucznym. Nie będziesz już nikomu zazdrościł. Wtedy będziesz się mógł nazywać uczniem Chrystusa:

“Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia weźmie krzyż swój i niech mnie naśladuje“.

I tak jak Chrystus, którego naśladowałeś, będziesz dla rozdartej ludzkości naszych czasów światłem i miłością. “Parola di Vita”, pubblicazione mensile del Movimento dei Focolari. Testo di: Chiara Lubich (1978) Grafica di Anna Lollo in collaborazione con don Placido D’Omina (Sicilia - Italia)