Czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana ADWENT Czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana

CZEKAMY NA CHRYSTUSA. Cała ludzkość czeka na Jezusa CZEKAMY NA CHRYSTUSA... Cała ludzkość czeka na Jezusa... Potrzebujemy Jezusa... Bo wokół nas i w nas tyle zakłamania, fałszu, obłudy, że już zapomnieliśmy, czym jest prawda. Wokół nas tyle czerni i szarości, że już zapomnieliśmy czym jest światłość. Wokół nas tyle nienawiści, złości, brutalności, że zapomnieliśmy prawie czym jest dobroć. Wokół nas tyle chciwości, zazdrości, że zapomnieliśmy prawie czym jest bezinteresowność. Jezus jest już blisko...we drzwiach... Zapowiada go Św. Jan Chrzciciel. Nawołuje wszystkich mieszkańców Judei i Galilei, wszystkich ludzi – i każdego z nas, byśmy się przygotowali na przyjście Mesjasza. W kościołach odprawiane są Roraty. Pali się świeca symbolizująca Matkę Jezusa. Prosimy Boga za jej pośrednictwem, by zamieszkała w nas prawda, życzliwość, serdeczność, dobroć, by w nas zamieszkała miłość, by narodził się w nas Bóg.

KILKA SŁÓW O ADWENCIE: Adwentem Kościół katolicki rozpoczyna rok liturgiczny. Słowo ADWENT pochodzi od łacińskiego słowa „adventus” i oznacza przyjście. Pierwsze wzmianki o Adwencie spotykamy w dekretach synodu w Saragossie z końca IV wieku. W tym czasie Adwent istniał już w Hiszpanii i Galii. W Rzymie tradycja obchodzenia Adwentu pojawiła się w VI wieku. Obejmował o cztery tygodnie przed Bożym Narodzeniem. Zwyczaj ten utrwalił się w całym Kościele łacińskim. W liturgii współczesnej pierwsza niedziela adwentu przypada na dni między 27 listopada, a 3 grudnia i kończy się w wigilię Bożego Narodzenia przed pierwszymi nieszporami. Adwent ma podwójne znaczenie: ma nie tylko przygotować nas do Świat Bożego Narodzenia, ale powinien mieć również wydźwięk eschatologiczny, czyli przygotować nas na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa w dniu sądu ostatecznego.

I Niedziela Adwentu: Czytania w tą niedzielę przybliżają nam prawdę o paruzji, czyli o powtórnym przyjściu Chrystusa. Wszystkie perykopy wzywają nas do czuwania, gdyż nasze zbawienie jest bliskie. Musimy pamiętać, że Pan przyjdzie niespodziewanie, podczas zwykłych, codziennych prac i dokona „wyboru” na sąd. Właśnie dlatego powinniśmy trwać w stałej gotowości, by przyjście Chrystusa nie zaskoczyło nas. Pamiętajmy o roztropnym czuwaniu...

II Niedziela Adwentu: Czytania stawiają przed nami postać Jana Chrzciciela jako herolda nawrócenia. Adwentowe wołanie proroka znad Jordanu, o prostowaniu dróg dla Pana, musi dotrzeć do każdego zakamarka naszego serca. Powinniśmy więc prosić Ducha Świętego, aby pomógł nam zrozumieć jak mamy prostować ścieżki naszego życia i w ten sposób spotkać Chrystusa.

III Niedziela Adwentu: Znana jest jako niedziela radości. Radosny charakter tej niedzieli, podkreśla różowa barwa szat liturgicznych, która zastępuje miejsce zwykłego fioletu adwentowego. Warunkiem wstępnym odczuwania radosnej bliskości Pana jest przemiana naszych serc. Zarówno w Starym jak i w Nowym Testamencie, serce jest miejscem, w którym człowiek spotyka Boga. Pragnienie czystego serca wyrażone poprzez czuwanie nad własnymi myślami, czynami, postępowaniem pozwoli nam z radością oczekiwać Pana.

IV Niedziela Adwentu: Podkreśla wyjątkową rolę Maryi w realizacji przyjścia Syna Bożego na ziemię. Ona najpierw zgodziła się na przyjęcie „Słowa Bożego”, a następnie daje go światu. Maryja jest pierwszą „czuwającą”. Dziś czuwa nad nami, podobnie jak gwiazda betlejemska wskazuje nam drogę do swojego Syna Jezusa Chrystusa. Trzeba nam wszystkim uczyć się od Niej czuwania, bowiem całe Jej życie i powołanie wyraża się w czuwaniu.

Kościół daje nam również w tym czasie trzech przewodników adwentowych: Izajasz - który jest uosobieniem tęsknot Starego Testamentu wyrażającej się w oczekiwaniu na przyjście Mesjasza Jan Chrzciciel – stoi na pograniczu Starego i Nowego Przymierza, zapowiada bliskie nadejście Pana i zachęca do prostowania dla Niego dróg swego życia Maryja – to cicha, ale niezbędna przewodniczka adwentowa, Która uczy nas jak z pokorą oczekiwać nadejścia Pana

Pan jest blisko... Adwentowe czuwanie uświadamia nam, że trzeba się zatrzymać na chwile, by proste stały się ścieżki życia i abyśmy mogli na nich świadomie spotkać Chrystusa. Tym zatrzymaniem mogą być rekolekcje adwentowe w parafii i spowiedź święta jako duchowe przygotowanie na uroczystość Bożego Narodzenia, udział w Roratach poprzedzony śpiewem Godzinek i modlitwa w gronie rodzinnym , gdzie wspólnie możemy przygotowywać drogę dla Pana. Jezus delikatnie puka do naszej codzienności i wchodzi w nią na tyle, na ile Mu na to pozwolimy... Pan jest blisko...

POJĘCIA ZWIĄZANE Z OKRESEM ADWENTU (I): RORATY – to poranna Msza święta ku czci Najświętszej Maryi Panny. Jej nazwa pochodzi od słów „ Rorate coeli ” tzn. spuście rosę niebiosa. W Polsce najstarsze ślady Mszy świętej roratniej sięgają XIII w., a zapoczątkował je najprawdopodobniej Przemysław Pobożny w Poznaniu. RORATKA – to dodatkowa świeca ozdobiona mirtą, która symbolizuję Maryję niosącą w swoim łonie Jezusa – Światłość Prawdziwą. Zapalona świeca przypomina, że razem z Maryją mamy czuwać i oczekiwać na przyjście Syna Bożego.

POJĘCIA ZWIĄZANE Z OKRESEM ADWENTU (II): LAMPION ADWENTOWY – przypomina nam przypowieść Jezusa o pannach roztropnych, które zabrały oliwę do naczyń i z płonącymi lampami oczekiwały na przyjście Oblubieńca. I my w ten sam sposób powinniśmy oczekiwać na Naszego Pana w czasie Adwentu. WIENIEC ADWENTOWY – ten piękny zwyczaj zawieszania w kościele wieńca w Adwencie narodził się we wschodnich Niemczech. Posiada bogatą symbolikę: światło, zieleń i okrąg – oznaczają wspólnotę, oczekującą w miłości i radości na przyjście Pana.

POJĘCIA ZWIĄZANE Z OKRESEM ADWENTU (III): PUSTY ŻŁÓBEK – wzywa nas do szukania Jezusa, zarówno Tego w Ewangelii, jak i Tego, którego dzisiaj spotykamy w ludziach, szczególnie tych, którzy są w potrzebie. FIGURKA MATKI BOŻEJ – zwyczaj ten polega na przyjmowaniu do naszych rodzin figury Matki Bożej z kościoła po Roratach. W ten sposób przypominamy sobie scenę sprzed 2000 lat, kiedy to Maryja udała się do domu Elżbiety i Zachariasza, by usłużyć swej krewnej.

ADWENT – W INNYCH WSPÓLNOTACH CHRZESCIJAŃSKICH Kościół ewangelicko – augsburski (I) Nasze duchowe korzenie są takie same, dlatego okres Adwentu w obu naszych Kościołach wygląda bardzo podobnie. Luteranie przeżywają Adwent w ty samym czasie. Adwent jest zatem oczekiwaniem czy też podkreśleniem tego momentu oczekiwania na ponowne przyjście Chrystusa. Cztery niedziele Adwentu dotyczą czterech form przyjście Chrystusa. Jest pewna pieśń ewangelicka mówiąca , że Jezusowe przyjście to przyjście pierwsze w ciele było, drugie dusz tyczyło, trzecie, gdy skonanie, czwarte w zmartwychwstanie. Zatem pierwsza niedziela Adwentu poświęcona jest przyjściu Chrystusa na świat, czyli Jego narodzeniu, druga bezpośredniemu przyjściu Chrystusa, poprzez swoje Słowo i sakramenty oddziałującego na nas przez Ducha Świętego , dzięki któremu otrzymujemy dar łaski Bożej – wiarę. Trzecia niedziela to przyjście Chrystusa, który przychodzi do nas , do ludzi, jako do jego dzieci kochających i ufających bez reszty, gotowych na przyjście przez ostatnie drzwi śmierci; czwarta jest oczekiwaniem na jego przyjście w chwale.

Jeśli chodzi o sposób przeżywania tego czasu, to przede wszystkim koncentrują się na duchowym przygotowaniu, przejawiającym się w intensyfikacji nabożeństw. Ponieważ trudno w ciągu tygodnia zgromadzić w diasporze, dlatego nasze życie parafialne koncentruje się na dniu świętym. W Adwencie organizuje się dodatkowe nabożeństwa adwentowe, które są tylko nabożeństwami Słowa Bożego, są refleksyjnym rozważaniem przyjścia Jezusa Chrystusa także poprzez wszystkie prorockie zapowiedzi Starego Testamentu. Następnie rozważane są teksty dotyczące samej relacji między Bogiem a człowiekiem, o tym, jak dochodzi się do żywej wiary oraz roli Chrystusa w jego życiu. Czas Adwentu to nie tylko radosne oczekiwanie na powtórne przyjście Chrystusa, ale powinien to być przede wszystkim czas mądrego chrześcijańskiego przygotowania. W wieczór wigilijny, zanim nasi wierni zasiadają do świątecznej wieczerzy i podziela się opłatkiem, biorą udział w wieczornym nabożeństwie. Nie ma w tym Kościele Pasterki, ale o piątej rano odprawiana jest jutrznia. Członkowie tej wspólnoty religijnej czują się obdarowani przez Boga największym darem jakim jest Zbawiciel, dlatego jako wyraz wdzięczności starają się obdarowywać inne osoby zostawiając prezenty pod choinką.

Kościół prawosławny W tym Kościele przygotowanie do święta Bożego Narodzenia rozpoczyna się już w 15 listopada. Od tego dnia zaczyna się post bożonarodzeniowy, noszący także nazwę Postu Apostoła Filipa, a to dlatego, że w przeddzień czci się w tym Kościele Jego pamięć. Czas oczekiwania na narodzenia Jezusa w naszym Kościele jest za to nieco dłuższy niż w Kościele rzymskokatolickim generalne sprowadza się do przygotowania wiernych do spotkania Bogo-człowieka Emmanuela. Okres ten ma za zadanie uświadomić całą drogę od Starego Testamentu, nawet od upadku Adama i Ewy, poprzez proroków, do Ewangelii. Drogę, która ma nam uzmysłowić, że nie był to akt jednorazowy, ale też te wszystkie dzieje były czasem przygotowania i oczekiwania na przyjście Zbawiciela. Dwa tygodnie przed Bożym Narodzeniem przeżywamy Niedzielę Praojców, podczas której powracamy do głębi słów Starego Testamentu, właśnie do praojców, którzy godnym życiem, chwalebną postawą oraz głoszeniem mającego się narodzić Zbawiciela też przygotowali się do tego ważnego spotkania. Natomiast ostatnią niedziele poprzedzającą narodzenie Jezusa nazywa się Niedzielą Ojców.

Tego dnia członkowie tej wspólnoty wspominają przodków Chrystusa. Dominującym tematem tego dnia jest czytanie z Ewangelii Mateuszowej rodowodu Jezusa, aby podkreślić,że Chrystus przychodzi jako Bogoczłowiek, narodzonych z ludzi i to konkretnych, wymienionych z imienia. Warto znaczyć, że czas oczekiwania na narodzenie Jezusa jest traktowany jako okres wstrzemięźliwości od spożywania pokarmów mięsnych oraz tłuszczów zwierzęcych. Często wierni tego kościoła rezygnują również ze spożywania nabiału. Wigilia w języku starocerkiewnym nazywana się „ soczelnikom”. Nazwa ta mówi, ze tego dnia powinno się spożywać pokarmy przygotowywane wyłącznie na bazie tłoczonego oleju roślinnego. Po dziś Wigilia w Kościele prawosławnym ma charakter ścisłego postu, dlatego pierwszym posiłkiem dla naszych wiernych jest wieczerza wigilijna, która rozpoczyna się dopiero po wieczornym nabożeństwie. Podczas tego nabożeństwa następuję poświęcenie pięciu chlebów, które później są rozdrabniane i zabierane przez wiernych do domów. Spożycie ich rozpoczyna właśnie wieczerzę wigilijną.

Kościół zielonoświątkowców Adwent jest szczególnym czasem dla zielonoświątkowców, ale nie takim samym jak w wierze rzymskokatolickiej. Dla członków tej wspólnoty wyznaniowej nie ma czasu oczekiwania na Chrystusa, ponieważ on jest dla nich zawsze obecny. Jest dl nich raczej czas przypominania sobie tego, co Bóg dla nas zrobił, czas wdzięczności dla Niego. Nie różnimy się w kwestii przeżywania radości, ze Bóg dał nam Jezusa, ale patrzymy na Jego przyjście , jako wcielenie Boga, natomiast Maryja jest dla nas Rodzicielka Chrystusa, a nie Boga, gdyż Bogiem zawsze był. Szczególna rolę przypisuje się tutaj Duchem Św., wierząc, ze to właśnie On prowadzi pastora w jego misji głoszenia Słowa Bożego. Najważniejszym miesiącem w życiu tego Kościoła jest właśnie miesiąc grudzień i przeżywany w nim okres świąt Bożego Narodzenia. W tym czasie w kościele powinny dziać się rzeczy, który przyciągną wiernych do Chrystusa. Są to np. spotkania z ciekawymi ludźmi. Radość tego czasu podkreślają chrzty św., które właśnie w tym czasie będą przeżywane w zborze. Wieczór wigilijny jest przeżywany tak jak i u nas w sposób duchowy, naznaczony modlitwą i dziękczynieniem za mijający rok.

CZUWAJMY