„Nie ma dzieci – są ludzie” Życie i działalność Janusza Korczaka „Nie ma dzieci – są ludzie” „Kochaj i dawaj przykład. ”

Kim był Janusz Korczak? Janusz Korczak, właściwie Henryk Goldszmit, znany również jako: Stary Doktor lub Pan Doktor. Ur. 22 lipca 1878 w Warszawie, zm. około 6 sierpnia 1942 w komorze gazowej obozu zagłady w Treblince. Polski pedagog, publicysta, pisarz, lekarz, działacz społeczny żydowskiego pochodzenia.

lekarz W 1898 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Cesarskiego w Warszawie. 17 marca 1905 otrzymał dyplom lekarza. Od ubogich pacjentów nie pobierał wynagrodzenia, zaś od zamożnych nie wahał się zażądać bajońskich honorariów.

Opiekun i wychowawca „Mów dziecku, że jest dobre, że może, że potrafi.” Korczak był zwolennikiem emancypacji dziecka, jego samostanowienia i poszanowania praw. Samorządy wychowanków – małe parlamenty, imitowały świat dorosłych i przygotowywały małych ludzi do życia dorosłego.

Razem ze Stefanią Wilczyńską założył i prowadził Dom Sierot – dla dzieci żydowskich w Warszawie (pomiędzy 7 października 1912 i 1942).

Twórczość literacka Korczaka Od 1896 roku publikował w różnych czasopismach humoreski i artykuły na tematy społeczne, obyczajowe i wychowawcze. Od 1901 roku zaczęły się kolejno ukazywać jego utwory literackie i Pedagogiczne : * Dzieci Ulicy, * Koszałki Opałki, * Dziecko Salonu, * Bobo, * Momenty Wychowawcze, * Jak Kochać Dziecko, Dziecko w Rodzinie, * Kiedy Znów Będę Mały, * Prawo Dziecka Do Szacunku, * Pedagogika Żartobliwa.

Centralny motyw działalności i twórczości J. Korczaka Walka o dobro, sprawiedliwość i ochronę praw dziecka, poznanie i zgłębianie jego potrzeb wypełniły całe życie Janusza Korczaka. Jego dokonania zdumiewają nas do dziś swoją aktualnością, wzbudzają podziw i zainteresowanie nie tylko wychowawców, pedagogów i psychologów, ale i wszystkich przyjaciół dzieci. Jego ideę stanowi prawo każdego dziecka do życia i odpowiedniego jego poziomu. Pisał o konieczności zapewnienia dziecku odpowiedniej jakości życia w sferze jego potrzeb fizycznych, emocjonalnych, intelektualnych i społecznych. "Prawo dziecka do szacunku" - stanowi programową syntezę jego twórczości.

DZIECKO JEST CZŁOWIEKIEM !!! „Dziecko jest człowiekiem, a nie kandydatem na człowieka, jak uważają niektórzy. Stąd bierze się u dorosłych lekceważenie dzieci, a nawet pogarda wobec ich potrzeb, emocji, lęków… Dzieci nie – będą dopiero, ale już są ludźmi… Można przemówić do ich rozumu – odpowiedzą nam, można przemówić do ich serc – odczują nas.”

PRAWA DZIECKA Prawo do szacunku Prawo do niewiedzy Prawo do niepowodzeń i łez Prawo do upadków Prawo do własności Prawo do tajemnicy Prawo do radości Prawo do wypowiadania swoich myśli i uczuć Prawo do dnia dzisiejszego

„Kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat. ” Dobry wychowawca różni się od złego tylko liczbą popełnianych błędów, wyrządzanych krzywd. „Są błędy, które dobry wychowawca popełnia tylko raz, a oceniwszy krytycznie nie ponawia ich. Zły wychowawca winę własnych pomyłek przypisuje dzieciom”.

Dobry wychowawca. „Wychowawcą bowiem nigdy nie będzie ten, kto się oburza, kto się dąsa, kto ma żal do dziecka, że jest tym, czym jest, kim się urodziło lub jakie doświadczenie je wychowało”. Nie powinien nim być także ktoś, kto nie jest świadom czekających go, często przykrych, obowiązków i doświadczeń w kontaktach z ubogimi czy zaniedbanymi dziećmi.

Prezentację wykonał: Rafał Stępiński Kl. 6B Rafał Stępiński Kl. 6B „Nie takie ważne, żeby człowiek dużo wiedział, ale żeby dobrze wiedział, nie żeby umiał na pamięć, a żeby rozumiał, nie żeby go wszystko troszkę obchodziło, a żeby go coś naprawdę zajmowało.  „